Zbliżająca się skolopendra nic sobie nie zrobiła z obelg Archiego, czym nieco zaskoczyła niziołka. Nie było jednak sensu rozmyślać teraz nad tym, czy wij miał tak mocny umysł, czy też takie triki po prostu na niego nie działały. Działały za to proste sposoby radzenia sobie z takimi przeciwnikami - posłany przez Elorę bełt trafił przerośniętego robaka w grzbiet, sprawiając, że tamten zawył w przedziwny sposób i nieco stracił na animuszu. Między nim a resztą drużyny byli już jednak Amos i Draugdin. Barbarzyńca wyczekał odpowiedni moment i ciął od dołu, a jego ostrze wgryzło się w miękkie podbrzusze stwora. Buchnęła ciemna, śmierdząca jucha, a skolopendra wydała z siebie jęk cierpienia. Stojący nieopodal Draug wyprowadził swoje ciosy, odcinając robakowi kilka z jego odnóży.

Dla wija był to chyba sygnał, że dzisiaj jednak nie napełni brzucha wędrowcami błąkającymi się po podziemiach, bo krwawiąc z rozległych ran po prostu wziął odwrót i po chwili zniknął w ciemnościach naturalnie wyżłobionego tunelu. Przepędziwszy robaka ruszyliście dalej w kierunku wskazanym przez Shinrę i po kilkunastu metrach dotarliście do osadzonych w murowanej ścianie, na wpół otwartych drzwi. Archie sprawdził, czy można przejść i wślizgnęliście się do środka kwadratowego, całkowicie pustego pokoju. Od uchylonych na przeciwnej ścianie drzwi dobiegały was jednak stłumione, piskliwe odgłosy, które doskonale znaliście. Gobliny.

Upewniając się, że pozostaniecie niezauważeni, zerknęliście przez uchylone drzwi. Wzdłuż długiej, prostokątnej sali biegły dwa rzędy rzeźbionych w smoki, marmurowych kolumn, choć większość z nich była całkowicie pokryta fluoroscencyjnymi grzybami. Brukowana podłoga była w wielu miejscach popękana i zapadnięta, na niej zaś stało sporo małych, drewnianych stolików. Stało przy nich na oko dziesięć goblinów, które pracowały z tłuczkami przy moździerzach i rozmawiały w swoim języku. Kilkoro drzwi na przeciwnej ścianie było otwartych, lub uchylonych i stamtąd również dobiegały odgłosy rozmów.
- Musimy dostać się do tych drzwi - wyszeptała Shinra, wskazując przejście naprzeciw was. - Pytanie tylko, czy chcecie to zrobić po cichu, czy najpierw zająć się tymi zielonymi pokurczami?

Robal, chociaż nieco pokancerowany uciekł, ale Branowi to nie przeszkadzało - wszak najważniejsze było to, że przerośnięta stonoga nie zdołała nikogo dopaść i dziabnąć.
A skoro uciekł, to można było iść dalej. A że z utrupionego robala i tak żadnego łupu by nie było, to nie wato było go gonić.
Nawet gdyby w legowisku miał skarby - ekwipunek swoich ofiar - to i tak gra nie byłaby warta świeczki, bo jakie cenne przedmioty mogły mieć gobliny...

Niestety - niezbyt daleko zaszli.
Gdy goblinów kupa, to dość trudno założyć, że da się z nimi rozprawić po cichu i bez problemów. Prześlizgnięcie się chyłkiem również nie wchodziło w grę, bo chociaż gobliny wyglądały na zapracowane, to z pewnością nie były ślepe i głuche.

- Parę mógłbym uśpić, ale reszta będzie sprawiać problemy - powiedział po cichu, gdy zapoznali się z sytuacją. - Z pewnością jakiś ucieknie, a nie wiemy, ile kolejnych znajduje się za tamtymi drzwiami.

W końcu udało jej się trafić z kuszy i to w całkiem szybko poruszającego się przeciwnika. Z zadowoleniem przyglądała się, jak Amos i Draugdin rozprawiają się z robalem a ten po przyjęciu kilku ciosów postanowił dać sobie spoój i uciekł. I dobrze, bo przynajmniej nie miał czasu, żeby udziabać któregoś z kompanów, a skoro tak jak mówił Amos dodatkowo wstrzykiwał truciznę, to lepiej, że stało się, jak się stało. Nawet jeśli jakimś cudem znów zaatakuje, gdy będą wracać, to z poranionym robalem na pewno szybko sobie poradzą.

Kapłanka załadowała kolejny bełt na łoże kuszy i ruszyła za wojownikami. Niewygodny, nierówny tunel zostawili za sobą po jakimś czasie i znów znaleźli się w zrujnowanych murach Cytadeli. I znów napatoczyli się na gobliny. Te jednak zdawały się być zajęte jakąś pracą, najprawdopodobniej dla tego szalonego druida, skoro coś ubijały w moździerzach. Willie mógł mieć rację, że to było jakieś prowizoryczne laboratorium. Przyglądała się zielonym oraz okolicy za drzwiami, jednocześnie słuchając szepczących do siebie towarzyszy. Uniosła tylko brew, widząc komiczny gest małego czarodzieja.

- Najpierw przydałoby się zrobić zwiad sową Williego i zobaczyć, ilu naprawdę jest w okolicy goblinów - powiedziała cicho, gdy udało jej się dojść do głosu. - Potem, jeśli sytuacja będzie sprzyjać i nie będzie ich czterdziestu, rzucić na nie czary usypiające i tak, jak mówi Archie, tych którzy się ostaną ogłuszyć. Bez zabijania cywilów, co innego jak się trafi jakiś z bronią. To jak, działamy? - spytała, patrząc po nich.

- Czy jest inne przejście? - spytał olbrzym zastanawiając się wyraźnie nad czymś.
- Nie, to jedyna droga jaką znam. - odpowiedziała drowka. Westchnął. Będzie musiał ją podpytać o to skąd tak dużo wie o tym poziomie, skoro została złapana na poziomie wyższym, a sama przyszła z Podmroku. Nie było na to jednak czasu. Wokół zapanowała cisza po słowach Elory. Niebezpieczna cisza zdradzająca niepewność i zawahanie. Coś, co zawsze kończy się tragicznie.
- Zabijmy ich. - powiedział beznamiętnym głosem Amos. Nie było w tym agrsji, ani żądzy mordu. Nie było ani pasji, ani obrzydzenia. Było to proste stwierdzenie faktu, tak jakby stwierdził "idziemy tędy", co sprawiało, że słowa te zabrzmiały jeszcze straszniej.
- Nie mieliśmy skrupułów w zabijaniu bezbronnych śpiących goblinów i hobgoblinów, skąd te rozterki teraz? Planujemy wrócić zanim się obudzą? - spojrzał na Elorę Dencroft. Jego porośnięta gęstwą siwą brodą i bujną fryzurą głowa nie zdradzała żadnych emocji gdy na nią patrzył. Oceniał.
- Może żadne z was nie miało wystarczająco dużych jaj, żeby zabić związae hobgobliny, ale nikt nie miał obiekcji przed zabijaniem uśpionych goblinów na oczach ich rodzin. Matek, dzieci... - Amos spojrzał każdemu towarzyszowi prosto w oczy. - Twoje pociski Eloro, twoje ostrze Branie, i twoje Archie, i miecze Druagdina. Słońce nie zdążyło zajść i wzejść, a wy macie rozterki?
Czas spojrzeć prawdzie w oczy: ci po których tu przyszliśmy byli tu, te gobliny widziały i nie przeszkadzało im co tu się działo. Wasza zakłamana moralność sprowadzi na nas tylko problemy. -

Chłodna kalkulacja. Tak inna wczorajszego ataku złości skierowanego na Williego była uderzająca, ale Amos był w stanie dzielić życie między nie wykorzystując każdą we właściwym momencie. Teraz był moment trzeźwiącej logiki.
- Musimy zablokować im możliwość ucieczki. Przy pełnej mobilizacji nie wytrzymają więcej niż kilka sekund.
- Willie, możesz zrobić tak, żebyśmy mogli otworzyć drzwi, tak jak zrobiłeś wczoraj? Chcę zobaczyć jak wygląda to pomieszczenie.

Kapłanka wysłuchała Amosa a jej twarz nie zdradzała emocji. Nie zgadzała się jednak z podejściem barbarzyńcy.
- Zapomniałeś tylko o jednym, Amosie. Śpiące gobliny, które zabijaliśmy, były uzbrojone i nie miałyby skrupułów, by nas zabić, gdyby miały taką możliwość. Jakoś "cywile" się na nas nie rzucali. Ci tutaj nie wyglądają na wojowników, ale nie wiemy, czy gdzieś indziej tutaj nie czają się tacy, dlatego zwiad sową byłby obecnie najlepszy, a potem podjęlibyśmy decyzję, co dalej. Możemy też bardzo szybko sprawdzić, czy się na nas rzucą z bronią, wystarczy przejść przez te drzwi. I będziecie mieć swoją walkę. Albo nie - zakończyła Elora, marszcząc brwi.
- Czy naprawdę sądzisz, że chodzi o walkę? - Amos zaciągnął swoim wschodnim akcentem. - Tu chodzi o nasze bezpieczeństwo. Mordowałaś bezbronnych ojców na oczach matek i dzieci, choć równie dobrze mogłaś ich związać, lub wypuścić razem z rodzinami. Nie czerpię radości z zabijania, mam gdzieś czy będą żyć, czy zginą teraz, czy jak przyłapie ich patrol, ale nie możemy sobie pozwolić na zostawienie wroga za plecami.
- Nie byli bezbronni - Elora syknęła w stronę Amosa. - Widzę, że się nie dogadamy, a nie ma sensu się licytować, kto ma rację. Tak, jak mówiłam, przejdźcie przez te drzwi i przekonamy się, czy będą chcieli walczyć, czy nie. Jeśli chwycą za broń, jestem z wami. Choć uważam, że najlepszym pomysłem byłoby ich uśpić a resztę ogłuszyć.

Archie starał się zrozumieć Amosa, chociaż bardziej było mu żal, że wielkolud wydaje się taki pusty w środku. A może była to jedynie różnica kulturowa? Przecież sam nie raz był świadkiem wybuchu pasji u pół-giganta.
- Nie sądzę byśmy mieli luksus, by zbyt długo sprzeczać się na tematy natury etycznej. Powiem jedynie krótko - to prawda Amosie, zabijaliśmy gobliny na oczach matek i dzieci. Według mnie jednak pogląd “rodziny” jaki u nich panuje, jest zgoła inny od tego jaki znamy. Boję się, że dla cywili ci których zabiliśmy byli bardziej ich oprawcami, a w najlepszym stopniu żywicielami. Tyle w tym temacie z mojej strony. Ci tutaj rzeczywiście mogą okazać się być uzbrojeni więc powinniśmy działać szybko i po cichu.
- Zgadzam się, powinniśmy działać. Bo im dłużej tu siedzimy i dyskutujemy, tym większa szansa, że pojawi się ktoś jeszcze. - Kapłanka poparła Archiego. - A jeśli nie możemy się dogadać, to może zagłosujmy za opcjami, które mamy? Tak będzie chyba najszybciej.

Milczący Draugdin przysłuchiwał się rozmowie towarzyszy. Był odrobinę zdziwiony, gdyż poszukiwacze przygód lub utrzymujący się z przeszukiwania lochów, rzadko mieli tego typu rozterki. Postawa i przekonania Amosa może i były mocno skrajne, jednak mieściły się w skali poprawności. Przynajmniej w jego ocenie. Tu nie ma już miejsca na dylematy moralne, gdyż moment wahania czy litości może kosztować życie - swoje lub towarzyszy.
- Myślę, że jeśli ci których odnaleźć się zobligowaliśmy mieli podobne rozterki moralne to nie dziwię się, że prawdopodobnie wszyscy nie żyją. Z tej strony miecza czy kuszy i w tym miejscu nie ma już czasu na rozterki moralne. Może to nas kosztować życie, gdyż czy to goblin czy kobold czy też każda inna istota pozornie bezbronna prędzej czy później stanie w obronie swoich i można się nagle obudzić z nożem w plecach wbitym ci przez pozornie bezbronne dziecko, które z litości pominęliśmy. Może to trochę brutalne, jedna kluczowe do stwierdzenia my albo oni. Wolałbym, przeżyć by móc cieszyć się ewentualnie złupionymi tu skarbami i nagrodą. Dylematy moralne i kwestie czy postąpiliśmy dobrze czy źle wolałbym rozpatrywać w karczmie przy piwie. - Dodał od siebie wojownik. Próbował dorzucić od siebie w miarę możliwości pewnego rodzaju głos rozsądku gdyż tego dyskusje i wahania mogły prędzej czy później doprowadzić do rozłamu w drużynie.
- Czyli dwa głosy za walką. Pozostali? - spytała Elora.
- Uśpimy kogo się da, a potem zobaczymy - powiedział Bran, który w rozważania na tematy moralnych rozterek nie zamierzał się wdawać. - I mniej krwi, tym lepiej.
- Więc dobrze, uśpijmy kogo się da, a potem będziemy improwizować - podsumowała Elora, choć nie uśmiechało jej się zabijanie bezbronnych goblinów. Chyba, że wyciągną broń, wtedy inna sprawa.

Willie na prośbę Amosa użył swojego telekinetycznego zaklęcia, by pokazać barbarzyńcy, co znajduje się za drzwiami, do których mieli dotrzeć. Co ciekawe, gobliny pracowały jakby były w jakimś transie, nie zauważając nawet uchylających się drzwi. Pomieszczenie za nimi wyglądało podobnie do tego, w którym obecnie się znajdowaliście, choć podłogę zawalały jakieś podniszczone pancerze i oręż.

W końcu dogadaliście się, że Archie, Bran i Willie uśpią gobliny, a potem podejmiecie dalsze decyzje. Cała trójka skupiła się, wypowiadając słowa zaklęcia, a zieloni pracujący w prowizorycznym laboratorium niemal w jednej chwili padli uśpieni obok stolików. Wszyscy, cała dziesiątka. Bran, Elora i Shinra ruszyli powolu w stronę drzwi wskazywanych przez półdrowkę, by nie narobić hałasu, jednak Archie, Amos, Draugdin i Willie mieli inne plany. Jedni dopadali do śpiących goblinów i podcinali im gardła, inni tylko ogłuszali.

Barbarzyńca i niziołek oporządzali właśnie ostatniego goblina, gdy drzwi nieopodal otworzyły się szeroko i ze środka wystrzeliły niczym z procy dwa sporej wielkości szczury o posklejanej sierści, czerwonych oczach i rozwartych pyskach z których ściekała plwocina. Nim Amos zdążył zareagować, jeden z nich ugryzł go w prawą nogę poniżej kolana, a drugi odbił się od podłogi i wgryzł kłami w prawe przedramię. Półgigant poczuł przeszywający ból; zdołał tylko strzepnąć i odepchnąć od siebie szczury, gdy w tych samych drzwiach pojawił się złowieszczo wyglądający, potężnie zbudowany humanoid z oszczepem w dłoni i morgenszternem w drugiej.

Większość z was wiedziała, co to za goblinoid. Ludzie nazywali je bugbearami. Podczas gdy gobliny zabijały dla zabawy, bugbeary robiły to, by ich przeciwnicy zaznali jak największego bólu i cierpienia. Były najwyżej w hierarchii swojej krwi. Ten tutaj cisnął oszczepem i trafił Draugdina w prawe ramię pod obojczykiem, odrzucając go w tył. Wojownik poczuł porażający ból, a z rany buchnęła krew. Wiedział, że prawą ręką nic na razie nie zdziała. Jakby na domiar złego, potężny bugbear warknął coś w obcym języku i z pokoju naprzeciwko wyskoczyło pięciu goblinów z krótkimi mieczami, które od razu ruszyły na Williego, Archiego i Amosa.

Nie było czasu do stracenia, trzeba było działać.

Amos, 8 obrażeń od ugryzień, Con save zdany, bez infekcji.
Draugdin, 5 obrażeń od oszczepu.