[D&D 5e] "Cryovain" - Strona 20

Vantablack · 12-01-2021, 15:41

Dyskretna obserwacja poczyniona podczas rechocącego interwału Szklanego objawiła Antonowi kilka informacji o charakterze swojego nowego więzienia oraz jego potencjalnych słabości konstrukcyjnych. Wiedza, która w obecnym stanie i położeniu nie zdawała mu się na wiele. Ale była potencjalną inwestycją na przyszłość.

- Sam otoczyłeś się sztywniakami, Iarno. Skądinąd ruchomymi – Anton podtrzymał facecyjną atmosferę, sypiąc kolejnymi żartami. Niespecjalnie błyskotliwymi ani wyszukanymi, ale poprzednie i podobne okazały się wystarczające, by wzbudzić irytującą wesołość czarownika. - Nie przeczę, że są lojalni. Ale poza tym? W czym lepsi od nierozkładającego się i myślącego żołnierza?

Owy teoretyczny problem nie interesował go w najmniejszym stopniu. Jego pytanie miało wyłącznie przedłużyć ich dyskurs oraz spulchnić grunt pod przyszłe porozumienie. Poprzedzone potencjalną propozycją.

- To z troski i nostalgii. Już nie tak pięknym. Sądziłem, że szerokim łukiem. Szlag – odpowiadał kolejno na każde z pytań Iarna, nie odmawiając sobie choćby i ostatniej w życiu przyjemności poprawienia jego wymowy w momencie, w którym zgubił wątek.

- Agnis An'nar? - Anton przemyślnie zignorował odpowiedź na pierwsze pytanie, udając wyraźne zainteresowanie wymienionym przez niego nazwiskiem. Odegranie zafrapowania nie kosztowało go wiele wysiłku ani aktorskiego talentu – faktycznie był ciekaw. - Szczeniak wyniósł się z wioski?

Wojownik z wysiłkiem uniósł głowę, by splunąć w bok w geście równie przypadkowym co wyrażającym niechęć lub pogardę. Spojrzał na Szklanego przez kraty, jednym ze swoich słynnych spojrzeń, niepozostawiających wiele miejsca na domysły i niejednoznaczności. Licząc, że to, co posiewał ich dotychczasową konwersacją, zacznie kiełkować.

- Gdybym nie dogorywał właśnie w twoich zafajdanych skromnych progach, Albrek, deptałbym mu właśnie po piętach, żeby urwać mu dupę i nasadzić mu ją na czubek głowy.

Również i tym razem nie musiał wkładać wiele wysiłku, by przydać swoim słowom autentycznie brzmiącego wyrzutu. Zarówno pod adresem Szklanego jak i osobnika, o którego go indagował.

- Czego od niego chcesz?

Brilchan · 17-01-2021, 15:37

W ruinach

Agnis wziął po uzgodnieniu z Ashem dywan, kilka krzeseł i biurko zniknął razem z przedmiotami w wielkiej chmurze czerwonego dymu aby po chwili, powrócić bez ładunku. Sam nie był pewien, co zrobi z tymi rzeczami? Nigdy nie miał rzeczy, chciał je mieć! Może umebluje sobie dom który miał dostać od burmistrza ?

Uciął uszy z trucheł zielonoskórych zdawało mu się bowiem że płacą gdzieś w okolicy za komplet mógł przy okazji przetestować magiczny rytuał konserwacji zwłok którego nauczyła go elfka.

W drodze do Banshee

- Lepiej uważajcie nieumarła potężna z niej magiczka i samo milczenie może uznać za obrazę kupiłem kilka precjozów na targowisku choć, ciężko stwierdzić co ją obrazi a co udobrucha... Banshee to bardzo kapryśne istoty ale łase na komplementy... Lepiej nie mówcie nic o jej wyglądzie miejmy nadzieje że będzie w dobrym nastroju skoro wypełniliśmy jej wolę- Wyjaśnił reszcie towarzyszy. Śniady magik zawczasu przygotował swoje podarki aby groźna kobieta nie dojrzała w jego pakunkach czegoś z czym, młodzian nie zamierzał się rozstawać.

Prośba do nieumarłej elfki

An'nar na widok leśnej wiedźmy padł na kolana w głębokim ukłonie jej aura nie wzbudziła w nim strachu ale wciąż, się jej obawiał i pragnął połechtać jej ego.

- O potężna, przybywamy bo wypełniliśmy twą misje którą wyznaczyłaś wspaniałomyślnie mimo wielkiej obrazy jaką doświadczyłaś ze strony mych towarzyszy. Twa siedziba została oczyszczona z zielonoskórych szkodników a notatki odnalezione o tym, zaraz powie Ash ale zanim to nastąpi czy mógłbym złożyć przed tobą skromny podarek i prośbę- Położył przed rozmówczynią stosik jarmarcznej biżuterii kilka sznurów kolorowych korali oraz bransoletki z drewna, kości i cyny.

- Kupiłem to z myślą o tobie o najpotężniejsza z potężnych i najłaskawsza z łaskawych gdyż twa niezmierzona mądrość w odczytywaniu snów bardzo mi pomogła boję się jednak że jest to zbyt, prostacki dar chciałbym więc dołączyć do tego smoczą łuskę którą mój chowaniec znalazł w śniegu - Nie dodał nic o śmierci smoka ani o tym, że Ognik siedzący obecnie na jego ramionach znalazł więcej niż jedną łuskę.

- Straciłem w walce oko i zastanawiałem się czy, zechciałabyś ofiarować mi oko jednego ze swych pół roślinnych sług abym mógł go użyć jako bazy dla magicznego oka które planuje dla siebie wykonać lubię bowiem eksperymentować z różnego rodzajami magii - Wyjaśnił swą prośbę.

Rewik · 17-01-2021, 17:26

Czas nieznany

Anton Kalev

Iarno z niesmakiem spowodowanym zapachem utrzymującym się w podziemiach słuchał odpowiedzi Antona. Można by powiedzieć, że zaszczycił go tym wielce, bowiem rzadko pozwalał innym mówić do siebie tak długo.

- Tak, elfi kochaś wyniósł się z wioski. Czego chcę? - Iarno znów zaśmiał się. Uczynił to tak samo sztucznie i dokładnie w ten sam ton jak ostatnio. - Powiedzmy że zadawał złe pytania... chciałbym go naprowadzić na właściwą ścieżkę, by więcej takich pytań nie zadawał. Wcale... nie zadawał. Widzisz... Pytasz co takiego lepszego jest w moich sługach. Otóż to właśnie. Nie zadają pytań. Jasne? - "Szklany" chwycił za jakiś kawałek pręta, który musiał leżeć gdzieś pod ścianą poza zasięgiem wzroku Antona i oderzył nim w kraty, czyniąc przy tym straszliwy hałas i rozjuszając znajdującego się w celi obok nieumarłego Gawiela. Wyraźnie sprawiało mu to jakiegoś rodzaju sadystyczną radość.

- Skoro nie wiesz gdzie się znajduje nasz zaginiony przyjaciel, to nie deptałbyś. - jego usta uformowały się w kolejne słowo, lecz przerwał mu głos otwieranych w pośpiechu drzwi. Do środka po schodach wbiegł człowiek, którego Anton poznawał. Był jednym z tych "obrońców" elfki.

- Panie Albrek, Purpurowi przybyli! - powiedział wyraźnie przerażony wagą swojej wiadomości.

Po minie Iarno, także znać było przejęcie. Szklany odłożył pośpiesznie trzymany pręt pod wrotami celi tego co niegdyś było Gawielem i oczyścił starannie ręce pocierając jedną dłoń o drugą.
- Głupcze! Mieliście obserwować trakt i uprzedzić mnie wcześniej!

Nekromanta pośpiesznie postąpił w stronę wyjścia. Mijając się z posłańcem zdzielił go otwartą dłonią w policzek.
- Zadbajcie, by naszemu gościowi nie zabrakło "rozrywek". Macie się nim zająć z należną mu uwagą. - Zaczął wspinać się po stopniach i zniknął już z widoku, kiedy rozbrzmiały jego ostatnie słowa. - Ah... i przed moją kolejną wizytą macie tu wywietrzyć.

Iarno nie wrócił tego dnia, ale na brak "rozrywek" Anton nie mógł narzekać, mimo że ludzie, którzy zostali wyznaczeni do tego zadania czynili to niechętnie...

Póżniej, kiedy było po wszystkim, kiedy na powrót leżał w swej celi dygocząc na całym ciele usłyszał jak strażnicy wprowadzali pozostałych więźniów.

Każdy z nich był skuty w kajdany, które do krwi obdarły nadgarstki i gołe kostki nieszczęśników. Rozpoznawał wśród nich kilku "swoich". Był tam też jeden krasnolud, którego znał z imienia. Sider - jeszcze nie tak dawno razem pili w karczmie. Z pozostałych wyróżniających się osób dostrzegł jednego półorka oraz opalonego mężczyznę.

Rewik · 19-01-2021, 19:52

Rok 1481 Rachuby Dolin, 3 Marpenoth

Drużyna

Auglatha wykrzywiła swą nieumarłą twarz w nienawistnym, trupim grymasie, kiedy dostrzegła reakcję krasnoluda. Na chwilę rozpłynęła się w powietrzu, znikająć, by po chwili pojawić się tuż przy powstrzymującym odruch wymiotny Rhyshardzie. Próbował odskoczyć od niej, lecz Auglatha przyczepiła się doń, i jakby w figlarnej zabawie goniła czas jakiś. Potem jej lament wykrzykiwany w stronę nieszczęśnika zmusił wszystkich do zasłonięcia uszu.

Banshee: Wail
Rhyshard: budowa - zdany! (10 obrażeń psychicznych!)

Druid również zasłonił swe uszy, lecz strach połączony ze złymi wspomnieniami z przeszłości zdruzgotał go całkowicie. Nieumarła pozostawiła go śmiejąc się, kiedy leżący pod pniem krasnolud nieomal płacząc odpędzał się od dawno nieobecnej przy nim basnhee.

Agnis wypowiedział swoją prośbę, lecz Banshee kiedy usłyszała o tym, że są w posiadaniu notatek jej ojca przestała go słuchać. Miast tego wpatrywała się chciwie w Asha.
- A więc poznałeś prawdę o sobie, jak ci kazałam? - zapytała - Daj mi je!

- W posiadłości Melarue widziałem portret twego brata. - przyznał czarownik - Czy to prawda? Płynie we mnie krew Melarue? Czy to jest moim dziedzictwem, czy to dlatego jestem obdarzony magią? Z powodu twojej krwi?

- Daj mi je! - zagrzmiała w odpowiedzi, a Ash nie był w stanie się jej sprzeciwić. Wyciągnął przed siebie torbę z listami i dziennikami Quariona Melarue.

Banshe podpłynęła do niego i wyciągnęła swą widmową, szponiastą dłoń. Blade światło popłynęło z dzierżonego przez Asha podarku ku wnętrzu jej dłoni, jakby chłonęła esencję zgromadzonej tam wiedzy...

... i wtedy pierwszy ciepły promień słońca przebił się przez unoszącą się w powietrzu mgłę.

Twarz Auglathy nabrała innego wyrazu. Nienawiść walczyła z zaskoczeniem, wściekłość zastąpiona została smutkiem i poczuciem winy. Na moment jej paskudne oblicze przemieniło się na powrót w piękną elfkę, którą niegdyś była.

- Zaufałam mu, uwierzyłam... kazałam to zrobić. Dla mojego... - Auglatha dotknęła swymi smukłymi palcami swoich policzków. Widmowa kropla łzy pociekła po twarzy i zatrzymała się w kąciku ust. - ...dla mojego dzieciątka... - elfka rozejrzała się po wszystkich, jakby dopiero co was zauważając. - ...wymordowani, otruci przeze mnie... - jej wzrok spoczął na Ashu.

Było w tym spojrzeniu coś czułego, lecz Auglatha nie wypowiedziała doń ani słowa, jakby te nie były potrzebne. Mgła opadła, a jej oblicze zaczęło się rozpływać. Raz jeszcze spojrzała wokół. Tym razem jej wzrok padł na miecz Laugi, a potem na nią samą. Zdziwienie wymieszane z ulgą było ostatnią emocją jaką dostrzegli.

Gwałtowny podmuch cieplejszego powietrza otulił ich, a wśród martwych gałęzi drzew po raz pierwszy od wielu lat zatańczyły promienie zachodzącego już słońca.

Lauga: otrzymuje: 275 xp
Agnis: otrzymuje: 275 xp
Ash: otrzymuje: 275 xp
Rhyshard: otrzymuje: 275 xp

Rhyshard wstał już i zdołał opanować drżenie dłoni. Choć spotkanie z Banshee skołotało jego nerwy na prawdę nie było powodu do kpin. Każdy czuł niesamowita ulgę, że było już po wszystkim.

Wtedy to nikłe światło wydobyło się z torby Rhysharda - kamień mówiący. Ktoś przesłał kolejną wiadomość. Nie była to jednak próba umówienia spotkania, jak druid się spodziewał, lecz błaganie o pomoc.

Przybyli w nocy. Skuli w kajdany. Błagam o pomoc! Pytaj o sterowiec przy Phandalin. Idź od niego tropem. Sypałem ziarna słonecznika. Tabriz. Wschód. Dwa dni.

Później również Agnis został wezwany. Ognik zapowiedział wizytę jego Pani zbliżającej się nocy.

Obca · 20-01-2021, 08:22

- Rysiek nic ci nie jest? - Lauga przykucnęła koło krasnoluda w momencie jego niedyspozycji. I z gracją jaką tylko kobiety potrafiły pogrążyła się w wielozadaniowości pomocy krasnoludowi i obserwując co się dzieje z widmem i przeklętym półelfem. Oczywiście gotowa dobyć miecza gdyby przeklęta dusza zdecydowała się jednak rzucić na jej towarzyszy w jakimś przypływie furi.

Na szczęście nic takiego się nie stało i kobieta poczuła miłe ciepło kiedy okazalo sie ze przywrócili spokój tej udręczonej duszy.
- No to nici z dowiedzenia się jaki jest sens życia i wszystkiego innego. - Skomentowala.

Stalowy · 20-01-2021, 15:51

Lauga mogła zobaczyć jak Rhyshard kuląc się pod pniem naciągnął swoją futrzaną czapę na głowę, zasłonił dłońmi uszy i zacisnął mocno powieki. Drżał przy tym cały.

- Odejdźcie... odejdźcie... mnie tu nie ma... nie chcę tam wracać... nie chcę... - mamrotał.

Wrzask upiorzycy przypomniał wyciągnął na wierzch jego umysłu jedne z najgorszych wspomnień przeszłego życia. Gdyby nie to, zapewne widok odchodzącej do zaświatów elfki by go zachwycił, a tak... nie otworzył oczu dopóki ciepło nie powróciło do tego nieprzyjaznego miejsca. Otworzył oczy i ujrzał kucającą obok Laugę. Dopiero widok wojowniczki sprawił że zdołał się uspokoić. Zaczął oddychać głęboko.

- Dziękuję Laugo... - wyszeptał cicho zakłopotany.

Jego zmieszanie zdołał dopiero przerwać blask kamienia komunikacyjnego. Dobył go i zapoznał się z wiadomością.

- Odpowiedź na te pytania zależą od tego kogo zapytasz... - rzekł Rhyshard wciąż drżącym głosem.

Przełknął ślinę.

- Wie ktoś coś może o tym sterowcu koło Phandalin i o jego załodze?

Rewik · 20-01-2021, 16:26

Ashetar wciąż poruszony wszystkim czego się dotąd dowiedział i czego doświadczył w tym miejscu, patrzył w miejsce, gdzie przed chwilą stała Auglatha. Wdzięczny był krasnoludowi, że na chwilę mógł zacząć myśleć o czymś innym. Wiedział bowiem coś niecoś o owym sterowcu. Wprawdzie nigdy go nie widział, ale...

- Znałem gnoma, który nim przybył w te strony. Willie Rockwell brzmi jego imię. Lecieli z południa. Ponoć z poselstwem i w charakterze eskorty ważnej osobistości. - Czarownik krocząc w ich stronę schował swą twarz przed zachodzącym słońcem pod czarnym kapturem. - Ale mieli kłopoty, a ściśle... smok ich dopadł, broniąc swojego leża. Rozbili się gdzieś na południe od Phandalin. Część wyruszyła z posłem, reszta została by odnaleźć brakujące części i odbudować aerostatek.

Ash przystanął przy Laudze i nie pytając o zgodę złapał krasnoluda pod pachę, by zmusić go do powstania. Porozumiewawczo spojrzał na Agnisa.
- Ronto opowiedział nam kiedyś, że Banshee potrafią samym zawodzeniem uśmiercić człowieka, brodaty przyjacielu. Mając to na uwadze, nawet dobrze ci poszło. - klepnął go tylko jeden raz w ramię, po czym kontynuował swoją opowieść. - Gnom zapadł się jak pod ziemię zaraz po dotarciu do Phandalin. Szkoda, bo myślałem, że ukształtujemy razem coś na podobieństwo naszej drużyny. Skąd to właściwie masz? - miał na myśli kamień mówienia. - Willie miał podobny.

Vantablack · 20-01-2021, 17:59

Anton, nie tylko niewdzięcznie nie poznał się na zaszczycie uczynionym mu przez Szklanego, ale wręcz miał go krótkowzrocznego bufona zakochanego we własnym głosie i zbędnym okrucieństwie. Gdyby nie nagłe pojawienie się rozpoznanego z poprzedniego wieczora podkomendnego, Anton zdążyłby wyprowadzić go z błędu o tym, że znajdywanie kogokolwiek leży poza jego możliwościami. Miast tego nastawił ucha chciwy przynoszonych Albrekowi wieści. Bardziej niż okazywał to na zewnątrz.

Na zewnątrz, a przynajmniej częściowo, znalazł się niedługo później, kiedy z rozkazu sługusów Iarna zawleczono go do sali kaźni, gdzie zadawano mu pytania, zwykle poprzedzone obcęgami albo nakłuwaniem. W trakcie indagowania Anton zmuszony był przynajmniej częściowo zgodzić się ze Szklanym – niezadający pytań słudzy miewali swoje zalety. Choć między bogami a prawdą, jako oprawcy, pachołkowie czarnoksiężnika pozostawiali sporo do życzenia. Zadawanie więźniowi mąk spełnili niby obowiązek małżeński, to jest zimno, niedbale oraz w pośpiechu. Jedyną usprawiedliwiającą okolicznością był jego wątły stan zdrowia. Znajdując się na skraju wycieńczenia, pod wpływem tortur bardzo szybko zapadł w błogi letarg, z którego wyrwało go drżenie obolałego ciała i zimna wilgoć lochów. A także pobrzękiwanie kajdan zwiastujących mu towarzystwo.

Mężczyzna podniósł się do siadu, taksując świeże mięso, które wprowadzono do jego nowego więzienia. Jedna znajoma twarz, ale nic ponadto – krasnoluda kojarzył wyłącznie z widzenia i to całkiem literalnie. Nie miał okazji nawet usłyszeć jego głosu, a po prawdzie to podejrzewał go o niemotę lub słabowanie na umyśle, podobnie jak swoich niegdysiejszych współlokatorów, jeszcze z phandalińskiego loszku.

- Pierwszy raz? - zagaił z właściwym dla siebie szubienicznym humorem pozostałe, patrzące mu na gramotniejsze, twarze. - Wyście są „Purpurowi”?

Co prawda pigmentacja przybyszów zdradzała zgoła odmienne odcienie, ale odrobina tortur albo chłodnej wilgoci lochów mogła zbliżyć ich koloryt ku sino-czerwonej palecie barw. Póki co liczył na to, że to wspólna niedola i niewola zbliży ich do siebie. Zostawiając pytanie w powietrzu podpełznął ostrożnie ku kratom więzienia niegraniczącym z lokum Gawiela, oceniając kamieniarską robotę, a przede wszystkim kunszt i postaranie kogokolwiek odpowiedzialnego za wstawienie tutaj prętów.

Obca · 20-01-2021, 18:56

- No dobra noc nadchodzi. Znajdźmy jakieś miejsce na biwak. Wyciągniemy mapę i zobaczymy jaki kierunek obrać. - Powiedziala Lauga wstając rownież i rozglądając się zanim popatrzyła na trzymany przez krasnoluda kamień. - Ktoś wpakowal się w jakies kłopoty może powinniśmy się tym zainteresować.

Brilchan · 23-01-2021, 15:52

Agnis wzruszył ramionami, choć był nieco zirytowany - Gratuluje, Panie szlachcic, pomogłeś swojej praprababce, czy jakoś tak, idę poszukać jej schowka chcę z powrotem mój naszyjnik i perfumy- Powiedział do Asha.

Agnis: percepcja - oblany!
Ognik: percepcja - zdany!

Wychodząc z zakrętu, An'nar dostrzegł istne kłębowisko konarów i korzeni dwóch wiekowych drzew, które splotły się dawno temu tworząc półkolistą przesłonę. Korzenie i konary były gęsto porośnięte mchami i porostami, lecz w jednym miejscu, na wysokości metra dwa konary oddalały się od siebie, pozostawiając owalne przejście.

W środku przestrzeń kształtowała się w coś w rodzaju utkanej z gałęzi chatki, z tą różnicą, że ściany, kopuła, wszystko było utworzone przez żywe niegdyś dęby o grubych jak ramię krasnoluda konarach, które splatały się szczelnie w litą przegrodę. Znajdowało się tam trochę mebli, kufry, półki, stół, kołyska nawet sofa i zbite lustro - wszystkie stare i mocno nadgryzione przez ząb czasu oraz wilgoć.

Na półce znajdowały się stare słoje, w większości puste, lecz jeden z nich zawierał jakiś tłuszcz, był podpisany w elfickim, w drugim znacznie mniejszym znajdowała się resztka jakiejś zielonej cieczy. Był też trzeci, który najpewniej zawierał wypłukany piasek. Były tam też butelki wina podpisane we wspólnym "Winnica Czarodziejów Wina, Kruszon Czerwonego Smoka rocznik 946 Rachuby Dolin". Puste, ale i dwie pełne.

Kufer był zamknięty na zamek. Bez klucza, czy niechlubnych umiejętności nie dało się go otworzyć.

Na stole leżało trochę pergaminów, również w elfim, ale wyglądało to na jakieś przepisy. Były tam także podarki Agnisa, które wręczył przy poprzedniej wizycie.

Na dawno temu zaplamionej winem sofie, prócz kości elfki nie było niczego. Elfka nie posiadała żadnej biżuterii, co przy jej słynnej próżności, raczej świadczyło o zadawnionej kradzieży.

Założył swój naszyjnik i zabrał perfumy, schował jedną butelkę wina drugą postanowił podzielić się z resztą, wrócił do pozostałych.

- Znalazłem jej kryjówkę, jest tam szkielet który można pochować, trochę mebli które, też bym wziął oraz notatki, jakieś przepisy oraz zamknięty kufer. Możemy się tam przespać, znalazłem też coś na oblanie naszego sukcesu- Oznajmił reszcie pokazując im butelkę.

17-01-2021, 17:26	#193
Rewik Reputacja: 1	Czas nieznany Anton Kalev Iarno z niesmakiem spowodowanym zapachem utrzymującym się w podziemiach słuchał odpowiedzi Antona. Można by powiedzieć, że zaszczycił go tym wielce, bowiem rzadko pozwalał innym mówić do siebie tak długo. - Tak, elfi kochaś wyniósł się z wioski. Czego chcę? - Iarno znów zaśmiał się. Uczynił to tak samo sztucznie i dokładnie w ten sam ton jak ostatnio. - Powiedzmy że zadawał złe pytania... chciałbym go naprowadzić na właściwą ścieżkę, by więcej takich pytań nie zadawał. Wcale... nie zadawał. Widzisz... Pytasz co takiego lepszego jest w moich sługach. Otóż to właśnie. Nie zadają pytań. Jasne? - "Szklany" chwycił za jakiś kawałek pręta, który musiał leżeć gdzieś pod ścianą poza zasięgiem wzroku Antona i oderzył nim w kraty, czyniąc przy tym straszliwy hałas i rozjuszając znajdującego się w celi obok nieumarłego Gawiela. Wyraźnie sprawiało mu to jakiegoś rodzaju sadystyczną radość. - Skoro nie wiesz gdzie się znajduje nasz zaginiony przyjaciel, to nie deptałbyś. - jego usta uformowały się w kolejne słowo, lecz przerwał mu głos otwieranych w pośpiechu drzwi. Do środka po schodach wbiegł człowiek, którego Anton poznawał. Był jednym z tych "obrońców" elfki. - Panie Albrek, Purpurowi przybyli! - powiedział wyraźnie przerażony wagą swojej wiadomości. Po minie Iarno, także znać było przejęcie. Szklany odłożył pośpiesznie trzymany pręt pod wrotami celi tego co niegdyś było Gawielem i oczyścił starannie ręce pocierając jedną dłoń o drugą. - Głupcze! Mieliście obserwować trakt i uprzedzić mnie wcześniej! Nekromanta pośpiesznie postąpił w stronę wyjścia. Mijając się z posłańcem zdzielił go otwartą dłonią w policzek. - Zadbajcie, by naszemu gościowi nie zabrakło "rozrywek". Macie się nim zająć z należną mu uwagą. - Zaczął wspinać się po stopniach i zniknął już z widoku, kiedy rozbrzmiały jego ostatnie słowa. - Ah... i przed moją kolejną wizytą macie tu wywietrzyć. Iarno nie wrócił tego dnia, ale na brak "rozrywek" Anton nie mógł narzekać, mimo że ludzie, którzy zostali wyznaczeni do tego zadania czynili to niechętnie... Póżniej, kiedy było po wszystkim, kiedy na powrót leżał w swej celi dygocząc na całym ciele usłyszał jak strażnicy wprowadzali pozostałych więźniów. Każdy z nich był skuty w kajdany, które do krwi obdarły nadgarstki i gołe kostki nieszczęśników. Rozpoznawał wśród nich kilku "swoich". Był tam też jeden krasnolud, którego znał z imienia. Sider - jeszcze nie tak dawno razem pili w karczmie. Z pozostałych wyróżniających się osób dostrzegł jednego półorka oraz opalonego mężczyznę.

19-01-2021, 19:52	#194
Rewik Reputacja: 1	Rok 1481 Rachuby Dolin, 3 Marpenoth Drużyna Auglatha wykrzywiła swą nieumarłą twarz w nienawistnym, trupim grymasie, kiedy dostrzegła reakcję krasnoluda. Na chwilę rozpłynęła się w powietrzu, znikająć, by po chwili pojawić się tuż przy powstrzymującym odruch wymiotny Rhyshardzie. Próbował odskoczyć od niej, lecz Auglatha przyczepiła się doń, i jakby w figlarnej zabawie goniła czas jakiś. Potem jej lament wykrzykiwany w stronę nieszczęśnika zmusił wszystkich do zasłonięcia uszu. Banshee: Wail Rhyshard: budowa - zdany! (10 obrażeń psychicznych!) Druid również zasłonił swe uszy, lecz strach połączony ze złymi wspomnieniami z przeszłości zdruzgotał go całkowicie. Nieumarła pozostawiła go śmiejąc się, kiedy leżący pod pniem krasnolud nieomal płacząc odpędzał się od dawno nieobecnej przy nim basnhee. Agnis wypowiedział swoją prośbę, lecz Banshee kiedy usłyszała o tym, że są w posiadaniu notatek jej ojca przestała go słuchać. Miast tego wpatrywała się chciwie w Asha. - A więc poznałeś prawdę o sobie, jak ci kazałam? - zapytała - Daj mi je! - W posiadłości Melarue widziałem portret twego brata. - przyznał czarownik - Czy to prawda? Płynie we mnie krew Melarue? Czy to jest moim dziedzictwem, czy to dlatego jestem obdarzony magią? Z powodu twojej krwi? - Daj mi je! - zagrzmiała w odpowiedzi, a Ash nie był w stanie się jej sprzeciwić. Wyciągnął przed siebie torbę z listami i dziennikami Quariona Melarue. Banshe podpłynęła do niego i wyciągnęła swą widmową, szponiastą dłoń. Blade światło popłynęło z dzierżonego przez Asha podarku ku wnętrzu jej dłoni, jakby chłonęła esencję zgromadzonej tam wiedzy... ... i wtedy pierwszy ciepły promień słońca przebił się przez unoszącą się w powietrzu mgłę. Twarz Auglathy nabrała innego wyrazu. Nienawiść walczyła z zaskoczeniem, wściekłość zastąpiona została smutkiem i poczuciem winy. Na moment jej paskudne oblicze przemieniło się na powrót w piękną elfkę, którą niegdyś była. - Zaufałam mu, uwierzyłam... kazałam to zrobić. Dla mojego... - Auglatha dotknęła swymi smukłymi palcami swoich policzków. Widmowa kropla łzy pociekła po twarzy i zatrzymała się w kąciku ust. - ...dla mojego dzieciątka... - elfka rozejrzała się po wszystkich, jakby dopiero co was zauważając. - ...wymordowani, otruci przeze mnie... - jej wzrok spoczął na Ashu. Było w tym spojrzeniu coś czułego, lecz Auglatha nie wypowiedziała doń ani słowa, jakby te nie były potrzebne. Mgła opadła, a jej oblicze zaczęło się rozpływać. Raz jeszcze spojrzała wokół. Tym razem jej wzrok padł na miecz Laugi, a potem na nią samą. Zdziwienie wymieszane z ulgą było ostatnią emocją jaką dostrzegli. Gwałtowny podmuch cieplejszego powietrza otulił ich, a wśród martwych gałęzi drzew po raz pierwszy od wielu lat zatańczyły promienie zachodzącego już słońca. Lauga: otrzymuje: 275 xp Agnis: otrzymuje: 275 xp Ash: otrzymuje: 275 xp Rhyshard: otrzymuje: 275 xp Rhyshard wstał już i zdołał opanować drżenie dłoni. Choć spotkanie z Banshee skołotało jego nerwy na prawdę nie było powodu do kpin. Każdy czuł niesamowita ulgę, że było już po wszystkim. Wtedy to nikłe światło wydobyło się z torby Rhysharda - kamień mówiący. Ktoś przesłał kolejną wiadomość. Nie była to jednak próba umówienia spotkania, jak druid się spodziewał, lecz błaganie o pomoc. Przybyli w nocy. Skuli w kajdany. Błagam o pomoc! Pytaj o sterowiec przy Phandalin. Idź od niego tropem. Sypałem ziarna słonecznika. Tabriz. Wschód. Dwa dni. Później również Agnis został wezwany. Ognik zapowiedział wizytę jego Pani zbliżającej się nocy.

20-01-2021, 08:22	#195
Obca Reputacja: 1	- Rysiek nic ci nie jest? - Lauga przykucnęła koło krasnoluda w momencie jego niedyspozycji. I z gracją jaką tylko kobiety potrafiły pogrążyła się w wielozadaniowości pomocy krasnoludowi i obserwując co się dzieje z widmem i przeklętym półelfem. Oczywiście gotowa dobyć miecza gdyby przeklęta dusza zdecydowała się jednak rzucić na jej towarzyszy w jakimś przypływie furi. Na szczęście nic takiego się nie stało i kobieta poczuła miłe ciepło kiedy okazalo sie ze przywrócili spokój tej udręczonej duszy. - No to nici z dowiedzenia się jaki jest sens życia i wszystkiego innego. - Skomentowala.

20-01-2021, 15:51	#196
Stalowy Reputacja: 1	Lauga mogła zobaczyć jak Rhyshard kuląc się pod pniem naciągnął swoją futrzaną czapę na głowę, zasłonił dłońmi uszy i zacisnął mocno powieki. Drżał przy tym cały. - Odejdźcie... odejdźcie... mnie tu nie ma... nie chcę tam wracać... nie chcę... - mamrotał. Wrzask upiorzycy przypomniał wyciągnął na wierzch jego umysłu jedne z najgorszych wspomnień przeszłego życia. Gdyby nie to, zapewne widok odchodzącej do zaświatów elfki by go zachwycił, a tak... nie otworzył oczu dopóki ciepło nie powróciło do tego nieprzyjaznego miejsca. Otworzył oczy i ujrzał kucającą obok Laugę. Dopiero widok wojowniczki sprawił że zdołał się uspokoić. Zaczął oddychać głęboko. - Dziękuję Laugo... - wyszeptał cicho zakłopotany. Jego zmieszanie zdołał dopiero przerwać blask kamienia komunikacyjnego. Dobył go i zapoznał się z wiadomością. - Odpowiedź na te pytania zależą od tego kogo zapytasz... - rzekł Rhyshard wciąż drżącym głosem. Przełknął ślinę. - Wie ktoś coś może o tym sterowcu koło Phandalin i o jego załodze?

20-01-2021, 16:26	#197
Rewik Reputacja: 1	Ashetar wciąż poruszony wszystkim czego się dotąd dowiedział i czego doświadczył w tym miejscu, patrzył w miejsce, gdzie przed chwilą stała Auglatha. Wdzięczny był krasnoludowi, że na chwilę mógł zacząć myśleć o czymś innym. Wiedział bowiem coś niecoś o owym sterowcu. Wprawdzie nigdy go nie widział, ale... - Znałem gnoma, który nim przybył w te strony. Willie Rockwell brzmi jego imię. Lecieli z południa. Ponoć z poselstwem i w charakterze eskorty ważnej osobistości. - Czarownik krocząc w ich stronę schował swą twarz przed zachodzącym słońcem pod czarnym kapturem. - Ale mieli kłopoty, a ściśle... smok ich dopadł, broniąc swojego leża. Rozbili się gdzieś na południe od Phandalin. Część wyruszyła z posłem, reszta została by odnaleźć brakujące części i odbudować aerostatek. Ash przystanął przy Laudze i nie pytając o zgodę złapał krasnoluda pod pachę, by zmusić go do powstania. Porozumiewawczo spojrzał na Agnisa. - Ronto opowiedział nam kiedyś, że Banshee potrafią samym zawodzeniem uśmiercić człowieka, brodaty przyjacielu. Mając to na uwadze, nawet dobrze ci poszło. - klepnął go tylko jeden raz w ramię, po czym kontynuował swoją opowieść. - Gnom zapadł się jak pod ziemię zaraz po dotarciu do Phandalin. Szkoda, bo myślałem, że ukształtujemy razem coś na podobieństwo naszej drużyny. Skąd to właściwie masz? - miał na myśli kamień mówienia. - Willie miał podobny.

12-01-2021, 15:41	#191
Vantablack Reputacja: 1	Dyskretna obserwacja poczyniona podczas rechocącego interwału Szklanego objawiła Antonowi kilka informacji o charakterze swojego nowego więzienia oraz jego potencjalnych słabości konstrukcyjnych. Wiedza, która w obecnym stanie i położeniu nie zdawała mu się na wiele. Ale była potencjalną inwestycją na przyszłość. - Sam otoczyłeś się sztywniakami, Iarno. Skądinąd ruchomymi – Anton podtrzymał facecyjną atmosferę, sypiąc kolejnymi żartami. Niespecjalnie błyskotliwymi ani wyszukanymi, ale poprzednie i podobne okazały się wystarczające, by wzbudzić irytującą wesołość czarownika. - Nie przeczę, że są lojalni. Ale poza tym? W czym lepsi od nierozkładającego się i myślącego żołnierza? Owy teoretyczny problem nie interesował go w najmniejszym stopniu. Jego pytanie miało wyłącznie przedłużyć ich dyskurs oraz spulchnić grunt pod przyszłe porozumienie. Poprzedzone potencjalną propozycją. - To z troski i nostalgii. Już nie tak pięknym. Sądziłem, że szerokim łukiem. Szlag – odpowiadał kolejno na każde z pytań Iarna, nie odmawiając sobie choćby i ostatniej w życiu przyjemności poprawienia jego wymowy w momencie, w którym zgubił wątek. - Agnis An'nar? - Anton przemyślnie zignorował odpowiedź na pierwsze pytanie, udając wyraźne zainteresowanie wymienionym przez niego nazwiskiem. Odegranie zafrapowania nie kosztowało go wiele wysiłku ani aktorskiego talentu – faktycznie był ciekaw. - Szczeniak wyniósł się z wioski? Wojownik z wysiłkiem uniósł głowę, by splunąć w bok w geście równie przypadkowym co wyrażającym niechęć lub pogardę. Spojrzał na Szklanego przez kraty, jednym ze swoich słynnych spojrzeń, niepozostawiających wiele miejsca na domysły i niejednoznaczności. Licząc, że to, co posiewał ich dotychczasową konwersacją, zacznie kiełkować. - Gdybym nie dogorywał właśnie w twoich zafajdanych skromnych progach, Albrek, deptałbym mu właśnie po piętach, żeby urwać mu dupę i nasadzić mu ją na czubek głowy. Również i tym razem nie musiał wkładać wiele wysiłku, by przydać swoim słowom autentycznie brzmiącego wyrzutu. Zarówno pod adresem Szklanego jak i osobnika, o którego go indagował. - Czego od niego chcesz?

17-01-2021, 15:37	#192
Brilchan Reputacja: 1	W ruinach Agnis wziął po uzgodnieniu z Ashem dywan, kilka krzeseł i biurko zniknął razem z przedmiotami w wielkiej chmurze czerwonego dymu aby po chwili, powrócić bez ładunku. Sam nie był pewien, co zrobi z tymi rzeczami? Nigdy nie miał rzeczy, chciał je mieć! Może umebluje sobie dom który miał dostać od burmistrza ? Uciął uszy z trucheł zielonoskórych zdawało mu się bowiem że płacą gdzieś w okolicy za komplet mógł przy okazji przetestować magiczny rytuał konserwacji zwłok którego nauczyła go elfka. W drodze do Banshee - Lepiej uważajcie nieumarła potężna z niej magiczka i samo milczenie może uznać za obrazę kupiłem kilka precjozów na targowisku choć, ciężko stwierdzić co ją obrazi a co udobrucha... Banshee to bardzo kapryśne istoty ale łase na komplementy... Lepiej nie mówcie nic o jej wyglądzie miejmy nadzieje że będzie w dobrym nastroju skoro wypełniliśmy jej wolę- Wyjaśnił reszcie towarzyszy. Śniady magik zawczasu przygotował swoje podarki aby groźna kobieta nie dojrzała w jego pakunkach czegoś z czym, młodzian nie zamierzał się rozstawać. Prośba do nieumarłej elfki An'nar na widok leśnej wiedźmy padł na kolana w głębokim ukłonie jej aura nie wzbudziła w nim strachu ale wciąż, się jej obawiał i pragnął połechtać jej ego. - O potężna, przybywamy bo wypełniliśmy twą misje którą wyznaczyłaś wspaniałomyślnie mimo wielkiej obrazy jaką doświadczyłaś ze strony mych towarzyszy. Twa siedziba została oczyszczona z zielonoskórych szkodników a notatki odnalezione o tym, zaraz powie Ash ale zanim to nastąpi czy mógłbym złożyć przed tobą skromny podarek i prośbę- Położył przed rozmówczynią stosik jarmarcznej biżuterii kilka sznurów kolorowych korali oraz bransoletki z drewna, kości i cyny. - Kupiłem to z myślą o tobie o najpotężniejsza z potężnych i najłaskawsza z łaskawych gdyż twa niezmierzona mądrość w odczytywaniu snów bardzo mi pomogła boję się jednak że jest to zbyt, prostacki dar chciałbym więc dołączyć do tego smoczą łuskę którą mój chowaniec znalazł w śniegu - Nie dodał nic o śmierci smoka ani o tym, że Ognik siedzący obecnie na jego ramionach znalazł więcej niż jedną łuskę. - Straciłem w walce oko i zastanawiałem się czy, zechciałabyś ofiarować mi oko jednego ze swych pół roślinnych sług abym mógł go użyć jako bazy dla magicznego oka które planuje dla siebie wykonać lubię bowiem eksperymentować z różnego rodzajami magii - Wyjaśnił swą prośbę.

20-01-2021, 17:59	#198
Vantablack Reputacja: 1	Anton, nie tylko niewdzięcznie nie poznał się na zaszczycie uczynionym mu przez Szklanego, ale wręcz miał go krótkowzrocznego bufona zakochanego we własnym głosie i zbędnym okrucieństwie. Gdyby nie nagłe pojawienie się rozpoznanego z poprzedniego wieczora podkomendnego, Anton zdążyłby wyprowadzić go z błędu o tym, że znajdywanie kogokolwiek leży poza jego możliwościami. Miast tego nastawił ucha chciwy przynoszonych Albrekowi wieści. Bardziej niż okazywał to na zewnątrz. Na zewnątrz, a przynajmniej częściowo, znalazł się niedługo później, kiedy z rozkazu sługusów Iarna zawleczono go do sali kaźni, gdzie zadawano mu pytania, zwykle poprzedzone obcęgami albo nakłuwaniem. W trakcie indagowania Anton zmuszony był przynajmniej częściowo zgodzić się ze Szklanym – niezadający pytań słudzy miewali swoje zalety. Choć między bogami a prawdą, jako oprawcy, pachołkowie czarnoksiężnika pozostawiali sporo do życzenia. Zadawanie więźniowi mąk spełnili niby obowiązek małżeński, to jest zimno, niedbale oraz w pośpiechu. Jedyną usprawiedliwiającą okolicznością był jego wątły stan zdrowia. Znajdując się na skraju wycieńczenia, pod wpływem tortur bardzo szybko zapadł w błogi letarg, z którego wyrwało go drżenie obolałego ciała i zimna wilgoć lochów. A także pobrzękiwanie kajdan zwiastujących mu towarzystwo. Mężczyzna podniósł się do siadu, taksując świeże mięso, które wprowadzono do jego nowego więzienia. Jedna znajoma twarz, ale nic ponadto – krasnoluda kojarzył wyłącznie z widzenia i to całkiem literalnie. Nie miał okazji nawet usłyszeć jego głosu, a po prawdzie to podejrzewał go o niemotę lub słabowanie na umyśle, podobnie jak swoich niegdysiejszych współlokatorów, jeszcze z phandalińskiego loszku. - Pierwszy raz? - zagaił z właściwym dla siebie szubienicznym humorem pozostałe, patrzące mu na gramotniejsze, twarze. - Wyście są „Purpurowi”? Co prawda pigmentacja przybyszów zdradzała zgoła odmienne odcienie, ale odrobina tortur albo chłodnej wilgoci lochów mogła zbliżyć ich koloryt ku sino-czerwonej palecie barw. Póki co liczył na to, że to wspólna niedola i niewola zbliży ich do siebie. Zostawiając pytanie w powietrzu podpełznął ostrożnie ku kratom więzienia niegraniczącym z lokum Gawiela, oceniając kamieniarską robotę, a przede wszystkim kunszt i postaranie kogokolwiek odpowiedzialnego za wstawienie tutaj prętów.

20-01-2021, 18:56	#199
Obca Reputacja: 1	- No dobra noc nadchodzi. Znajdźmy jakieś miejsce na biwak. Wyciągniemy mapę i zobaczymy jaki kierunek obrać. - Powiedziala Lauga wstając rownież i rozglądając się zanim popatrzyła na trzymany przez krasnoluda kamień. - Ktoś wpakowal się w jakies kłopoty może powinniśmy się tym zainteresować.

23-01-2021, 15:52	#200
Brilchan Reputacja: 1	Agnis wzruszył ramionami, choć był nieco zirytowany - Gratuluje, Panie szlachcic, pomogłeś swojej praprababce, czy jakoś tak, idę poszukać jej schowka chcę z powrotem mój naszyjnik i perfumy- Powiedział do Asha. Agnis: percepcja - oblany! Ognik: percepcja - zdany! Wychodząc z zakrętu, An'nar dostrzegł istne kłębowisko konarów i korzeni dwóch wiekowych drzew, które splotły się dawno temu tworząc półkolistą przesłonę. Korzenie i konary były gęsto porośnięte mchami i porostami, lecz w jednym miejscu, na wysokości metra dwa konary oddalały się od siebie, pozostawiając owalne przejście. W środku przestrzeń kształtowała się w coś w rodzaju utkanej z gałęzi chatki, z tą różnicą, że ściany, kopuła, wszystko było utworzone przez żywe niegdyś dęby o grubych jak ramię krasnoluda konarach, które splatały się szczelnie w litą przegrodę. Znajdowało się tam trochę mebli, kufry, półki, stół, kołyska nawet sofa i zbite lustro - wszystkie stare i mocno nadgryzione przez ząb czasu oraz wilgoć. Na półce znajdowały się stare słoje, w większości puste, lecz jeden z nich zawierał jakiś tłuszcz, był podpisany w elfickim, w drugim znacznie mniejszym znajdowała się resztka jakiejś zielonej cieczy. Był też trzeci, który najpewniej zawierał wypłukany piasek. Były tam też butelki wina podpisane we wspólnym "Winnica Czarodziejów Wina, Kruszon Czerwonego Smoka rocznik 946 Rachuby Dolin". Puste, ale i dwie pełne. Kufer był zamknięty na zamek. Bez klucza, czy niechlubnych umiejętności nie dało się go otworzyć. Na stole leżało trochę pergaminów, również w elfim, ale wyglądało to na jakieś przepisy. Były tam także podarki Agnisa, które wręczył przy poprzedniej wizycie. Na dawno temu zaplamionej winem sofie, prócz kości elfki nie było niczego. Elfka nie posiadała żadnej biżuterii, co przy jej słynnej próżności, raczej świadczyło o zadawnionej kradzieży. Założył swój naszyjnik i zabrał perfumy, schował jedną butelkę wina drugą postanowił podzielić się z resztą, wrócił do pozostałych. - Znalazłem jej kryjówkę, jest tam szkielet który można pochować, trochę mebli które, też bym wziął oraz notatki, jakieś przepisy oraz zamknięty kufer. Możemy się tam przespać, znalazłem też coś na oblanie naszego sukcesu- Oznajmił reszcie pokazując im butelkę.