Powrót na statek był szybszy, chociaż sprawiał wrażenie, jakby ciągnął się w nieskończoność. Wędrowiec co i rusz zerkał za siebie upewniając się, że metalowe skarabeusze nie ruszyły za nimi w pościg, a zaraz potem z powrotem skupiał wzrok na nowym sercu. Chciał być gotów na wypadek, gdyby lina się zerwała i trzeba by było nurkować, by je pochwycić zanim uderzy o powierzchnię sześcianu. Taki wstrząs mógłby być katastrofalny w skutkach… Ale czy na pewno dobrze robili, montując w statku akurat takie źródło energii? Poprzednie wydawało się być naładowane czystą mocą błyskawic, a to miało w sobie dodatkowo ewidentny wpływ nekromantyczny. Automaton zastanawiał się, czy nie wpłynie to jakoś na funkcjonowanie lub zachowania statku, ale z drugiej strony najpewniej nie mieli innego wyjścia. Źródło energii zawsze miało mniejsze znaczenie, niż to, do czego ta energia była użyta…

Zgodnie z podejrzeniami Wędrowca, wymiana serca miała być tylko początkiem całego szeregu napraw, którym musiał być poddany Statek. Nie było to dla niego problemem – perspektywa odwiedzenia miast na Acheronie czy innych planach była raczej ekscytująca. Dlatego też nie oponował przeciwko propozycjom Statku i czym prędzej ruszył z Imrą do maszynowni zająć się instalowaniem nowego źródła energii.

Podczas montowania serca
Praca według wskazówek statku okazała się raczej prosta, trudność sprawiały jedynie przeskakujące co chwila wyładowania. To mogła być dobra okazja do lepszego poznania przynajmniej jednego z towarzyszy.
- Wzbudziłaś spory posłuch wśród tamtych demonów - odezwał się, gdy już wzięli się do działania - Masz w tym jakieś doświadczenia?
Imra uniosła brew krzywiąc się jednocześnie na ból od elektryczności.
- Pytasz czy dowodziłam demonami? Nie. Wiem jak wzbudzić postrach u innych. Zadziałało i na demony.
- Raczej o samo dowodzenie, wojsko może?
- Ciekawe jak się to ci się skojarzyło, ale tak. Kiedyś byłam w wojsku.
Wędrowiec uśmiechnął się lekko przy wynoszeniu starego “serca”.
- Zatem wojskowi nie różnią się tak bardzo na różnych sferach. Dobry oficer umie wzbudzić posłuch, w ten czy inny sposób.
- Czy to znaczy, że ty też kiedyś byłeś wojskowym?
- Hm. Wykonywałem rozkazy oficerów, zabijałem lub broniłem tych, których mi wskazali, można powiedzieć, że należałem do armii Domu - automaton rzeczywiście wydawał się przez moment zastanawiać nad tym pytaniem - Możliwe, że byłem też żołnierzem wcześniej.
Elektryczność trzasnęła po raz ostatni kiedy zamykali za sobą drzwi "maszynowni" .
- Nie pamiętasz? To dlatego się nie przedstawiłeś, nie pamiętasz swojego imienia?
- Pamiętam, pamiętam oba moje imiona - Wędrowiec stwierdził gorzko - Żadne mnie jednak już, lub jeszcze, nie opisuje, dlatego nie chcę ich używać. Obecnie nie jestem tym, kim mnie stworzono, ani osobą, która była mną wcześniej.
Imra milczała w końcu pokręciła głową.
- Skomplikowane. To jak cię nazywać?
- Zwykle przedstawiam się jako Wędrowiec, ale Bezimienny, jak już mówiliście, też może być. Przynajmniej dopóki nie znajdę sposobu na odzyskanie wspomnień sprzed stworzenia.
- Ach, o to chodzi. Ciekawa grupa nam się tworzy. Chcący zabić boga, amnezjak stworzony na potrzeby jakiegoś domu i dzikuska z wnętrza dziczy, która nie słyszała o statkach, ale widziała najbardziej niebezpieczną istotę na świecie… planie. Ach no i ślepy wszystkowiedzący - Imra podsumowała to co wiedziała nie przejmując się tym czy kogoś urazi.
- Nie nazwałbym tego amnezją, swoje życie pamiętam dobrze. Każdą chwilę. Ale fakt, statek ma teraz nietypową załogę. A jak ty wpasowujesz się w ten wzór?
- Wierząc słowom Ambrosa? Sprowadzę na nas wszystkich zagładę - półelfka uśmiechnęła się złowieszczo.
- To zapewne można powiedzieć i o każdym z nas - automaton wzruszył ramionami - Cokolwiek jeszcze?
Wojowniczka wyraźnie spochmurniała kiedy Wędrowiec się nie wzruszył.
- Nic co uważam za specjalnie godnego uwagi dla was - kobieta wzruszyła ramionami. - nie jestem zbyt interesującą osobą.
- Każdy ma jakąś historię, która go ukształtowała, nikt nie bierze się z próżni - zacytował coś Wędrowiec - Zachowaj swoje sekrety, jeśli tak uważasz, choć nie widzę, jak mogłyby wpłynąć na kogokolwiek poza Harranem czy Vaalą.
- Ciężko się dzielić czymś jak wszyscy tacy sekretni i bez szczegółów opowiadają. Z resztą moje życie jest dla mnie czymś do czego przywykłam. Jak chcesz szczegółów to zadaj konkretniejsze pytanie.
- Dobrze. O wasz świat będę miał jeszcze wiele pytań, a lepiej poznać się nawzajem, jeśli mamy współpracować. Teraz czym się zajmujesz, skoro nie jesteś już w wojsku?
Imra zamilkła na moment zastanawiając się czy ma jak odpowiedzieć na to pytanie. W końcu wzruszyła ramionami i wypaliła:
- W zasadzie to straciłam swoją posadę. Szef mi umarł.
- Hm, byłaś ochroniarzem? - zapytał Wędrowiec, po chwili się mitygując - Jeśli Ty chcesz coś wiedzieć o mnie lub moim świecie, także pytaj.
- Czemu nie, ale ogarnijmy przy okazji ten syf i błyskotki - Imra gestem zachęciła automatona aby za nią poszedł, co ten zrobił bez wahania. W międzyczasie pracy kontynuowali rozmowę.
- Byłam ochroniarzem, ale też robiłam na posyłki. Można powiedzieć, że byłam prawą ręką Th - urwała zastanawiając się czy powinna. - Theriona. A ty dla jakich osób pracowałeś?
- Dla tych, którzy mnie stworzyli. Dom Cannith, magowie i rzemieślnicy - w głosie Wedrowca pojawił się gniew, ale szybko zniknął - Ten Therion, dawno temu zginął?
- Nie, niedawno. Czemu pytasz?
- Zakładam, że niedawno, bo nie wspomniałaś o innym zajęciu. A jeśli niedawno, to możesz szukać zemsty, lub ktoś może chcieć dokończyć dzieła. Nazwij to ciekawością, lub analizą potencjalnych zagrożeń.
- A więc jednak myślisz jak Ambros. Ha - półelfka się uśmiechnęła na jedną stronę. - Szukam kleryka i pewnie niemałej sumy aby zapłacić za wskrzeszenie. Cieszę się jednak, że już z góry założyłeś co chcę zrobić, ułatwia to współpracę.
Kręcąc głową kobieta wyrzuciła za burtę coś co było w kawałkach i nie do zidentyfikowania.
- To się widać ze świata na świat nie zmienia. Wszyscy się czepiają półelfów.
- Cóż, to zapewne specyfika sfer. Na Eberronie powroty z martwych są rzadkością, a nie kwestią ceny. Nie wydajesz się też sentymentalną osobą. I czemu miałbym mieć cokolwiek do półelfów? - Wędrowiec był wyraźnie zdziwiony tym założeniem.
- Bo tak, takie jest założenie. Jesteś mieszańcem to się krzywo patrzą. U ciebie się nie patrzą krzywo na mieszańców?
Tym razem automaton uśmiechnął się szeroko.
- Dwa z dwunastu Smoczych Znamion pojawiają się tylko u półelfów, a jedno u półorków i ludzi dzielących z nimi krew. To daje trzy Domy należące do "mieszańców", istniejące od setek lat - powiedział, jakby to wszystko wyjaśniało.
Oczywiście dla drugiej strony spowodowało tylko więcej niezrozumienia.
- Eee… Co?
- O Smoczych Znamionach mogę wam później opowiedzieć, ale wiedz tyle, że urodzenie się z nim to rzadkość i klucz do kariery, są też jednymi ze źródeł potęgi Domów. Każde znamię objawia się tylko u przedstawicieli konkretnej rasy - w tym właśnie półelfów, jak odrębnej od swoich elfich i ludzkich przodków. Dlatego na Eberronie półelfy są traktowane jak każda inna rasa.
- Uroczo, co z takimi jak ty? Bo podejrzewam, że nie jesteś wyjątkiem?
- Hm, możliwe, że jestem, oby. Lecz zbrojnokuci, moi, powiedzmy, poprzednicy… budzą dwojakie uczucia. Starszym wciąż przypominają Ostatnią Wojnę, ale drugiej strony są świetnymi pracownikami - nie męczą się, nie śpią, nie jedzą…
- Dobra, moment, zgubiłam się. Twoje odpowiedzi tylko rodzą kolejne pytania. Poprzestańmy na tym, że macie dziwny zwyczaj mieszania ludzi z golemami i się tym zadowolę. Nie potrzeba mi wiedzieć całej polityki… przynajmniej póki tam nie wpadniemy - Imra powstrzymała rosnący słowotok. - Już chyba wolę odpowiadać na pytania.
Automaton ponownie się uśmiechnął.
- Niedługo pewnie i ja się pogubię. Zbrojnokuci są “czystymi” konstruktami, posiadającymi jednak duszę i wolną wolę, jak inne rasy. To mnie można nazwać mieszańcem. Wracając do moich pytań, to jeśli uraziłem cię w jakiś sposób swoimi założeniami, przepraszam. Brak wiedzy o zwyczajach waszego świata w połączeniu z niedoborami ogłady ma kiepskie efekty - skłonił się delikatnie - Rozumiem, że w twoim świecie półelfy są raczej marginalizowane?
- Jest to częste. Na pewno są miejsca gdzie to nie jest normalne, ale mi się zdarzyło wychować w takim a nie innym otoczeniu. Czasami jest fajnie ponarzekać w ten sposób - wojowniczka wyszczerzyła się. - A za przeprosiny dziękuje.
Wędrowiec kiwnął głową.
- Jakie to było otoczenie?
- Napuszonych elfich szlachciców - mimowolnie kobieta pogładziła złoty pierścień na dłoni. - Ale to już za mną.
Automaton przez moment zastanawiał się, jakie pytanie zadać. Odrzucił kilka kolejnych, które uznał za zbyt osobiste.
- Rozumiem. Hm, elfia szlachta… Dużą część swojego świata poznałaś? Jest bardzo zróżnicowany?
- Trochę, ale to Therion bardziej go poznał. Nieco opowiedział, ale żebym ja wszystko spamiętała. Jak widzisz kompletnie się z Vaalą i Harranem nie znamy więc masz trzy różne miejsca do poznania jak tak bardzo cię interesuje. - mimo słów kobieta pociągnęła dalej opowieść o miejscu zwanym Cheliax i jego okolicach. Nie była to wspaniała opowieść.
Wędrowiec słuchał uważnie, chłonąc informacje o kompletnie nieznanym mu świecie.
- Dziękuję, to imperium wydaje się ...interesującym miejscem. Kojarzy mi się nieco z naszym Karrnath… Mogę ci się jakoś zrewanżować za tą opowieść?
Imra już chciała pokręcić głową, ale zatrzymała się.
- W zasadzie to tak. Zdajesz się być bardzo silny i wszechstronnie uzdolniony. Być może umiałbyś coś dla mnie zidentyfikować? Ale bez zbędnych pytań.
- Mogę spróbować, a co masz na myśli?
- Znasz może język… otchłani, albo infernalny? No ten demonów czy tam diabłów.
- Wydaje mi się, że to akurat dwa różne języki. I nie, niestety żadnego z nich nie znam. Ale może udałoby mi się odszyfrować przynajmniej ogólne znaczenie tekstu. Co miałbym odczytać?
- To później… jak już sprzątniemy… - półelfka mimowolnie poszukała spojrzeniem Ambrosa w okolicy. Nie chciała aby jeszcze się wtrącał.*

Porządkowanie pokojów było przyjemnym zajęciem, pozwalającym Wędrowcowi odprężyć się nieco. Wybór kwater pozostawił reszcie, sam gotów był zająć ostatni, lub obyć się bez niego, jeśli zajdzie taka potrzeba. Znaleziona w jednej z kajut sterta poniszczonych pancerzy sprawiła, że uśmiechnął się lekko. Cóż, przynajmniej będzie miał jakieś zajęcie w wolnych chwilach, a na planie wiecznej bitwy z pewnością znajdzie się niejeden chętny do zakupu naprawionej zbroi.

Jakiś czas po zamontowaniu

Wędrowiec rozglądał się po pomieszczeniach statku, szukając jeszcze jakichś śladów poprzedniej załogi – wyrytych na ścianach symboli, zapisków, w zasadzie czegokolwiek, co mogłoby opowiedzieć im trochę więcej o historii tego miejsca, zapełnić luki w pamięci pojazdu. Wychodząc na pokład, dostrzegł Harrana, obserwującego niezbyt malowniczy krajobraz Acheronu. Przypomniawszy sobie o czymś, podszedł do zaklinacza i wyciągnął przypiętą do pasa księgę czarów znalezioną w przy jednym z trupów na statku.
- Tak jak mówiłem wcześniej, jeden z atakujących statek był nekromantą. Jesteś zainteresowany jego księgą, czy radzisz sobie bez takich narzędzi?
Harran pokręcił głową.
- Obywam się bez księgi - powiedział. - No a poza tym... jakoś nie przepadam za nekromancją. Zapewne lepiej będzie ją sprzedać, chyba że ktoś z nas zechce się uczyć takich zaklęć - dodał.
- Spróbuję najpierw wydobyć z niej jakieś informacje, ale potem rzeczywiście możemy się jej pozbyć - automaton ponownie przytroczył księgę do pasa - Rozumiem, że twoje talenty magiczne są wrodzone, tak? To powszechne na ...Golarionie?
- Nie wiem, czy ktokolwiek kiedykolwiek liczył i porównywał, czy więcej jest takich, co potrzebują księgi - odpowiedział zapytany - czy takich jak ja, z wrodzoną magią. Zaklinaczy. Ale sądzę, że zaklinaczy jest mniej. Ale i tak nie są rzadkością.
- To pewnie jedna z tych prawidłowości sfer: wrodzony talent jest rzadszy niż wyuczony. Możesz opowiedzieć mi nieco o twoim świecie? Gdziekolwiek nas ta przygoda nie zaprowadzi, chcę wykorzystać okazję do poszerzenia wiedzy.
- Nigdy się nie zastanawiałem nad tą kwestią. Uznałem, że mam i to wystarczy. - Uśmiechnął się. - Czy na innych światach też ci od wyuczonego talentu krzywo patrzą na tych 'wrodzonych'?
- Hm, na Eberronie wiele osób zna przynajmniej parę prostych zaklęć, a magom często blisko do rzemieślników. Ale nie wątpię, że ci którzy poświęcili całe lata na jej studiowanie, mogą zadzierać nosa, ci dla których pracowałem tacy byli - stwierdził automaton po chwili zastanowienia - Jak powszechna jest magia na waszym świecie?
- Zapewne nie tak częsta - odparł Harran - jak na twoim Eberronie. Być może ci, co mają w sobie mało zdolności, uznają, że nie opłaca się ich rozwijać. To jednak ciężka praca. Tak słyszałem - dodał z lekkim uśmiechem. - Są też tacy, co unikają magii, więc nawet gdyby mieli zdolności, to by je ukrywali.
- Jak w każdym rzemiośle, droga do perfekcji jest długa i żmudna - Wędrowiec odwzajemnił uśmiech - Rozumiem, że zaklinacze nie mają dobrej reputacji na Golarionie, przynajmniej u innych magów?
- Zdecydowanie takie odnosiłem niekiedy wrażenie - odpowiedział zaklinacz, ale można było się domyślać, że się tym brakiem reputacji nie przejmuje. - Mi wystarcza to, co mam i nie zazdroszczę 'książkowym' magom, nawet jeśli potrafią więcej, niż ja.
- Powiadają - dodał żartobliwym tonem - że magowie przez długie lata się uczą, by móc wreszcie przyzwać sukkuby... ale są już w takim wieku, że nie pamiętają, po co je przyzwali.
Automaton zaśmiał się głośno, co przez moment brzmiało nawet, jakby był zwykłym człowiekiem.
- O, jakie to prawdziwe! Z pewnością pasowałoby do kilku, których znałem… - stwierdził, ale nagle urwał - Powiedz, czym się zajmowałeś, zanim tu trafiliśmy? Jeśli to nie jest coś, co wolisz utrzymać dla siebie.
- Szukałem przygód, wiedzy i przyjemności - odparł zaklinacz z uśmiechem - i od czasu do czasu zarabiałem garść złota.
Wędrowiec pokiwał głową ze zrozumieniem.
- Ja także poznaję ten styl życia… Zapewne sporo podróżowałeś po swoim świecie?
- Jak to powiadają w baśniach i opowieściach, pół świata zwiedziłem - zażartował Harran. - Czyli, tak na oko, z dziesiątą część lądów i mały kawałek mórz i oceanów - sprecyzował.
- Może w takim razie opowiesz trochę o miejscach, które odwiedzałeś? Niekoniecznie teraz, ale z chęcią poznałbym lepiej światy, z których pochodzicie.
- W takim razie ciut później. - Zaklinacz uśmiechnął się. - Teraz czeka mnie sprzątanie mojej kajuty. Trzeba przesiać sterty śmieci i wyłowić skarby - zażartował.
- Zrozumiałe - zgodził się Wędrowiec - zdążymy jeszcze opowiedzieć sobie wiele historii. Powodzenia w połowach - dodał, po czym ruszył w głąb statku.

- Co się kurwa dzieje?! - Wrzasnęła Vaala wybiegając na pokład… i zobaczyła intruzów, zarówno na statku, jak i maszerujących po sześcianie ku niemu.
- A wyście kurwa kto?! - Fuknęła i na babę w sukience, z dwoma zbrojnymi przy niej.
- Maugi - mruknął cicho Wędrowiec, wychodząc za Vaalą, odziany już w swój ciężki pancerz - Tutejsi najemnicy. I prawdopodobnie ktoś z poprzedniej załogi - dodał, patrząc na diablę. Wyraz jego twarzy był niewidoczny zza pełnego hełmu.
- To ja powinnam zapytać.- fuknęła w odpowiedzi rogata. - Co wyście za…-
Eksplozja przerwała jej wypowiedź wstrząsając statkiem. Na szczęście skarabeusze były zbyt daleko by mogły strzelać wprost do osób na pokładzie. Natomiast sam Statek był wystarczająco dużym celem.
- I co tam… co to jest i czemu atakuje… i co to znaczy… poprzedniej załogi? Co się z nią stało?! - kontynuowała kobieta machając rękami niczym wiatrak wskazując raz skarabeusze, raz nowych załogantów. Zaś dwa masywne osobniki wielkości małych ogrów, które Wędrowiec nazwał maugami, zachowywały zaś kamienny spokój nie wtrącając się w tą energiczną wymianę myśli typową dla istot organicznych. Zwaną przez nich kłótnią.
- Zginęli. Nie z naszych rąk - stwierdził bez ogródek Wędrowiec - Temat na później. Skarabeusze chcą zagarnąć serce statku - podszedł do burty, starając się ocenił odległość i czas, jaki zajmie mechanicznej armii dotarcie do nich. Mieli trochę czasu nim stwory zbliżą się na tyle by stanowić zagrożenie także dla załogi. Wystarczająco, by zaplanować działania kontrofensywne.
- Statek zwerbował nas jako nową załogę - Mmho dodała odpowiedź na pytanie, na które nie odpowiedział Wędrowiec - tak przynajmniej twierdzi. -
Pół-orczyca wyszła zaraz za Vaalą i do tej pory z łukiem w dłoni oceniała zagrożenie ze strony kobiety i jej towarzyszy, a następnie znajdujących się w oddali skarabeuszy. Uznając, że nowa nie stanowi raczej zagrożenia, a skarabeusze są zbyt daleko, opuściła łuk.
- To on tak może? Gnościk coś tam wspominał o rozwoju… ale gnomy i ich gadanina.- wzruszyła ramionami rogata uśmiechając się.- … kto ich zrozumie jak się rozkręcą.
Kvaser stał w milczeniu lekko za Wędrowcem, lecz widać było, iż buja się jakby z nadmiaru energii. Milczał jednak, dopóki jakaś myśl mu nie zaświtała.
- Znasz się na statku - spojrzał na kobietę srogo bardziej stwierdzają fakt niż pytając - to zajmij się tym aby ruszył się z tego miejsca, bo coś dłużej nam wraca do sprawności - stwierdził cierpko - my przygotujemy coś na atakujących.
Spojrzał trochę od niechcenia na żuki, potem znowu na kobietę, uśmiechając się szeroko, jak szaleniec.
- Na rzucanie kurwami i wzajemną walkę będzie jeszcze czas.
- Nie… nie… nie… Nie znam się na statku mój drogi niziołku. Nie wiem na jakiej zasadzie działa Destiny. To dziecko Gnościka i Architekta. Poza tym czy ja wyglądam na szkutnika?- odparła diabliczka wskazując na swoje banjo przy akompaniamencie kolejnego wstrząsu wywołanego strzałem. - Jestem bardką oraz negocjatorką i handlarką informacjami… i nie należę do załogi Destiny.
Imra wybiegła w końcu na górny pokład. Szybko oceniła sytuację przerzucając spojrzenie z jednej grupy na drugą. Nie widząc wrogości od strony dwóch olbrzymów wyprostowała się.
- Co się dzieje? Kim na piekła jest ta koza? - warknęła rzucając mało przyjemne spojrzenie na nieznane jej diabelstwo.
- Wypraszam sobie takie określenia…- burknęła w odpowiedzi rogata splatając ręce pod biustem. - Jestem panna Marai… żadna koza.
Harran, który wyszedł jako ostatni, chwilowo nie brał udziału w dyskusji.
- Zawsze można chwycić za rogi - Kvaser zaśmiał się w głos nie zważając na ataki skierowane w stronę statku - nie za dobry czas masz na wizytę - stwierdził już ciszej, ale dalej z dziwną energią, może do pomylenia nawet z agresją - potrafi ktoś z naszych stwierdzi…
...niziołek przerwał w połowie zdania. Znowu dość charakterystyczna dla niego gonitwa myśli dała o sobie znać. Spojrzał raz jeszcze na obcą kobietę z iskrą w oku.
- A umiesz handlować z mechanizmami czy nie jesteś tak dobra?
Mmho zaś uśmiechnęła się tylko pod nosem, chociaż jej wyobraźnia poszła za stwierdzeniem o chwytaniu za rogi. Jednocześnie oceniła walory estetyczne "kozy".
- Ci tutaj nie przyszli handlować, tylko wziąć to co chcą po trupach waszych i własnych. Nie trzeba być negocjatorem, by zauważyć że tamci nie będą rozmawiać. - wskazała kciukiem za siebie i zerknęła przez ramię. - Noo…. aaaaleee jeśli chcesz mojej rady to… jeśli to serce nie jest potrzebne wam, tooo... rzucając je z dala od statku przyciągnięcie tam ich uwagę. Jak to mówią, dobrą przynętą nawet solara złapiesz.
- Myślałem o bardziej pokojowej wymianie - zaśmiał się - ale widzę, że myślimy podobnie - Wściekły Borsuk stwierdził zadowolony spoglądając na wysoce odporną na błyskawice Imrę.
Półelfka złapała to spojrzenie i wywróciła oczami wzdychając ciężko.
- Idealny pomysł - pochwaliła krótko Mmho.
Przyglądająca się nieufnie nowym osobom na pokładzie Vaala… zawarczała. Następnie zaś spojrzała na Kvasera.
- Bez serca sta-tek nie odleci? - Powiedziała.
- Stare serce, to wadliwe - niziołek wyjaśnił jak na siebie, dość spokojnie.
- Uch, idę po nie. Nie mam ochoty aby nasz jedyny transport został zniszczony przez bandę żelastwa. Oby tylko to zadziałało - Imra pospiesznie udała się po wspomniany artefakt, aby wyjść z nim pod pachą na górny pokład.
- Stare serce jest niestabilne, im dalej od nas się znajdzie, tym lepiej - stwierdził Wędrowiec, obserwując niesiony przez Imrę obiekt - Mogę je przenieść gdzieś dalej, jeśli nie chcesz ryzykować wierzchowca. Ewentualnie zapewnię trochę ochrony.
- Wierzchowiec jest szybszy od ciebie. Wolę aby ktoś tutaj został i pilnował kozy - półelfka powiedziała to tak jakby absolutnie nikt inny nie nadawał się do pilnowania nowo poznanej.
I znowu usłyszeli oburzone parsknięcie diablęcia.
Automaton parsknął metalicznie, najwyraźniej rozbawiony.
- To da się zrobić. Pozostań w polu widzenia. Miejmy nadzieję, że skarabeusze zadowolą się uszkodzonym źródłem i wrócą do swojego gniazda - zrobił krok w stronę burty, stając bliżej nacierających i nie przejmując się kolejną eksplozją która wstrząsnęła statkiem.
Nadzieja była, jak mawiano, matką głupich, ale Harran nie zamierzał wygłaszać tej opinii. Nie zamierzał też przeszkadzać Imrze, bo nawet gdyby plan nie zadziałał, to mógłby wprowadzić pewne zamieszanie w szeregach wroga.
- A ty Marai, co właściwie tu robisz? - zapytała pół-orczyca.
- Zostałam wynajęta do zebrania pewnych informacji. No i zebrałam je. Skoro jesteście nową załogą, to pewnie wypadałoby je przekazać wam. Choć nie wiem czy was zainteresują.- wzruszyła ramionami diabliczka. Poprawiła okulary na nosie. - Jeśli to nie będzie problem, to tę kwestię wolałabym szerzej wyjaśnić jak już nasze żywoty będą bezpiecznie.
- Informacje! - ucieszyła się Mmho, przynajmniej sądząc po tonie, bo towarzyszył temu tylko lekki uśmiech. Po tych słowach pół-orczyca przedstawiła po imieniu (lub jego braku w przypadku Wędrowca, którego nazwała Bezimiennym) każdego z obecnych towarzyszy.
Półelfka wystawiła jedną z rąk przed siebie, łapiąc drugą dłonią za bransoletę, która była schowana pod zbroją. Złoty metal był wyżłobiony w figury dymnych koni w galopie.
- Cieniu przybywaj.
Na te słowa z bransolety wytrysnął czarny dym, który po chwili zaczął się formować w kształt cienistego konia. Zwierzę miało czerwone ślepia świecące niepokojąco złowroga aurą. Jego grzywa i ogon wyglądała jak powoli sączący się dym, a kopyta były niczym półprzezroczyste szkło również zabarwione czernią. Imra przytuliła mocno do siebie serce i wskoczyła na grzbiet wierzchowca.

- Hia! - krzyknęła łapiąc za cieniste lejce i koń pogalopował do przodu. Nie wydał jednak z siebie żadnego dźwięku, a jego masa nie odbiła się echem po deskach statku. Będąc przy krawędzi skoczył… i nie spadł. Wzniósł się z zastraszającą prędkością ku ciemnemu niebu.
Mmho uniosła na ten widok brwi. Zastanawiała się, czy tu każdy ma takie triki w rękawie. Póki co, towarzysze często ją zaskakiwali.

Chwilę później ozwał się znajomy głos.
- Dostrojenie zakończone. Okazało się że nowe źródło wymaga więcej okiełznania. Ale już wróciłem do pełnej funkcjonalności. - Statek znów ożył. - Czy moje kryształowe zmysły działają poprawnie? Czy jestem atakowany?
- Tak. Poprzedni posiadacze nowego źródła. Imra podrzuca im stare serce do odciągnięcia uwagi - Wędrowiec odpowiedział sucho na pytania statku.
- Mamy też towarzystwo na pokładzie - dodała Mmho - prawdopodobnie nastawione pokojowo. Możecie zapytać GO czy już ją tu widział? - zapytała Mmho, nadal nie mogła się przekonać by samodzielnie zadać pytanie statkowi, ale jednocześnie swoją prośbę skierowała do nikogo konkretnego.
- Madame Marai była znana poprzedniej załodze. Działali wspólnie przy … ta informacja jest obecnie niedostępna…- odezwał się Statek uprzejmie.
- Miło cię widzieć… funkcjonującego i w dobrym… zdrowiu Destiny.- odparła czule diabliczka.
- Obawiam się… że mój stan jest dość… daleki od warunków jakie musiałyby być spełnione bym mógł się określić jako “zdrowy”. - odparł Statek.
- Starzy znajomi - podsumowała Mmho, zadowolona, że statek potwierdził znajomość Marai - słodko.
- Mhmm… słodko. - odparła żartobliwie rogata. - I przy słodkościach najlepiej odnawiać znajomości. Lub je nawiązywać.

- Przydałaby się osłona... lub szybki start - dorzucił Harran. Imrę mogliby zabrać już w locie.
- Jestem gotów do startu. Proszę położyć się na podłodze, bo oderwanie się od podłoża będzie trzęsące.- poinformował Statek.
- Czy widzisz kobietę mającą twoje stare serce? - spytał Harran, siadając na pokładzie.
- Oczywiście… widzę Imrę. Jestem świadom obecności każdego członka mojej załogi.- odparł Statek.
- Siadać wszyscy! - powiedział Harran. - Startujemy. I lecimy po Imrę.
- Wy lecieć sta-tek, i pilnować nowych! Ja ją wezmę! - Powiedziała Vaala, po czym szybkim susłem dopadła burty, stanęła na niej, i spojrzała na Imrę poza statkiem. Najwyraźniej Druidka miała zamiar skoczyć do Półelfki, pewnie pod postacią… orła? Na jej ramię opadła masywna dłoń Wędrowca. Starał się być delikatny, ale czuła jej ciężar.
- Poczekaj aż wystartujemy, poradzi sobie.
- Startuj! - powiedział Harran.

Gdy już wszyscy siedzieli lub leżeli na pokładzie, do wstrząsów od strzałów dołączył wstrząs związany z tym że statek odrywał się od podłoża w które zarył. Do odgłosów eksplozji dołączył dźwięk wyginającego się drewna i w końcu statek powoli uniósł się w górę.

Wstrząsy się uspokoiły i można było stanąć na nogach. Zresztą strzały też zrobiły się coraz rzadsze, bo cały legion skarabeuszy skręcił podążając za Imrą i “wabikiem” w jej rękach.
Ta nie mając czasu oglądać się za siebie skierowała wierzchowca jeszcze bardziej do góry a potem w "lewo". Patrząc z wysoka szukała dobrego miejsca na wyrzucenie niechcianej rzeczy. W końcu upatrzyła jedno. Dopiero wtedy spojrzała za siebie.
Statek unosił się w górę chybocząc lekko. Ale wkrótce wyrównał lot. Imra widziała że ich plan działa. Skarabeuszom tylko chwilę zajęło ustalenie priorytetów. Skoro nie mogły wyczuć serca napędzającego latający okręt, ruszyły za Imrą zmieniając kierunek ruchu z zegarmistrzowską precyzją. Imra nie mogła nie poczuć w sercu pewnego ukłucia zachwytu na widok manewru, który nawet wojsku złożonemu z weteranów sprawiłby kłopot.
Ale teraz podążali za nią… jak za swoim wodzem na czele. Ostrzał na razie się skończył. Skarabeusze musiały obawiać się, że przypadkowe trafienie zniszczy ów tryskający błyskawicami skarb.
Imra zagryzła wargi. A może mogłaby tak im dowodzić? Mieć własną armię? Własną potęgę zamiast wskrzeszać swojego szefa? Niestety nie miała żadnego dowodu, że mogłaby w jakikolwiek sposób kontrolować żuki. Poza tym, że za nią grzecznie podążały, bo miała coś co chciały. Z ciężkim sercem powróciłą do swojego oryginalnego planu. Zacisnęła mocniej nogi wokół widmowego konia i zaplątała lejce wokół przedramienia. Bardzo ostrożnie przechyliła się w siodle pozwalając aby jej magiczny wierzchowiec również się nieco przechyli w tę samą stronę. Kiedy była pewna, że jest mała szansa aby serce poraziło Cienia cisnęła nim w kierunku sześcianu. Po tym manewrze sama odbiła w przeciwną stronę niż leciała do tej pory.

Statek zaś ze swoimi pasażerami obrócił się dziobem w kierunku odlatującej Imry.
- Polecenia? - zapytał uprzejmie swojej załogi.
Kvaser przyglądał się sylwetce odlatującej Irmy z wyraźną satysfakcją. Nie lubił ataków z zaskoczenia (oczywiście gdy sam padał ich ofiarą). Za bardzo przypominało mu to przygody podczas ochrony karawan. Tych gorzej wspomnianych ochron. Na razie nie przejmował się rozkazami, uważał, iż powinni na nią poczekać, nie było sensu zwiększania dystansu jeszcze bardziej.
Zamiast tego zwrócił się do rogatej nieznajomej.
- Jak się tutaj dostałaś - zmrużył oczy, nie podobała się mu idea teleportacyjnego desantu dowolnych nieznajomych na ich statek.
- Miałam zwój teleportacji. Jeden. Powinnam trafić obok statku… zwykle zapobiega on lądowaniu bezpośrednio na swoim pokładzie. No… ale skoro akurat nie działał.- wzruszyła ramionami diabliczka.
- Polecenia? - powtórzyła po statku Mmho - czekamy na powrót Imry, a poźniej lecimy stąd.
- Mówisz rzeczy które zdecydowanie chciałbym usłyszeć - niziołek odpowiedział diablicy z wyraźną wrogością (albo po prostu podejrzewa coś, ale jego mentalność nadawała mu taki ton).
- Mówienie to moja robota.- rzekła żartobliwie Marai, następnie dodała poważnym tonem. - Ale to akurat było szczere… niby jak mogłabym się dostać tak szybko tutaj. To odległy sześcian. I miałam powody przypuszczać że tu będzie Destiny z załogą.
- Nie musimy czekać. Utrzymuj bezpieczną odległość od armii, kurs na Imrę - Wędrowiec zwrócił się do statku - Po jej dołączeniu kurs na Rigus - dodał po sekundzie zastanowienia i zwrócił się do diablęcia - Rozumiem, że podróżujesz na pokładzie Destiny jako gość? - Automaton dość wyraźnie zaznaczył nazwę statku.
Statek zgodnie z poleceniem Wędrowca ruszył za Imrę trzymając dystans i odbijając lekko w lewo.
- Sądzę, że skoro znasz załogę, możesz mieć jakiś klucz albo przenoszący tutaj, albo znoszący tutejsze zabezpieczenia - niziołek machnął ręką jakby zarzucając temat - i tak do tego nie dojdę, twa wizyta jest akurat przyjemna - uśmiechnął się szeroko - gorzej gdy będziemy mieli innych gości - westchnął, czy bardziej fuknął energicznie.
- Jako gość…- potwierdziła diabliczka i dodała z uśmiechem.-... aż do Rigus. Tam nasze drogi mogą się rozejść, chyba że dogadamy się w sprawie jakiegoś zlecenia dla mnie. Do czasu wizyty w Rigus podporządkuję się wraz z moimi ochroniarzami poleceniom załogi. Bądź co bądź wszyscy chcemy dotrzeć do Rigus w całości, prawda?
- Rigus, wygodnie - Wędrowiec zignorował pytanie retoryczne - Jakie informacje miałaś do przekazania?
- Na temat trasy Uu’gultu, regenackiego nautiloida. Szczegóły, jeśli to nie problem, przekazałabym w wygodniejszych warunkach.- odparła Marai z uśmiechem.- Do Rigus mamy kilka dni lotu. Będzie czas na to.
- Przy okazji opowiesz coś nam o poprzedniej załodze - Kvaser stwierdził dziwnie obojętnie - pijesz coś mocniejszego czy tylko wdychasz używki?
- Czemu nie… i piję… i używki palę.- potwierdziła z uśmiechem rogata.

***

Serce poleciało w dół z początku powoli zawisając w powietrzu, potem jednak grawitacja sześcianu zaczęła robić swoje i błyskający piorunami obiekt powoli spadać począł w dół, coraz szybciej i szybciej.
“ Lepiej uciekaj ile sił w rumaku” Głos instynktu ozwał się w głowie Imry. Czy na pewno to był jej głos? Nie czas rozważać takie detale patrząc jak obiekt zmierza w dół… a ścigające go skarabeusze niczym stado lemingów za nim.
Imra spięła konia do lotu każąc mu lecieć w prostej linii. Oddalając się od miejsca zrzutu zerknęła tylko raz za siebie ciekawa co żuki zrobią z sercem.

Nastąpiła eksplozja gdy serce uderzyło o ziemię sześcianu, wybuch białego światła i błyskawic rozszerzał się niczym głodna bestia pochłaniając coraz większy obszar… w tym i skarabeusze, które błyskawicznie zmieniły kierunek i zaczęły desperacko uciekać od strony eksplozji. Także i żar który czuła za sobą Imra sugerował, że jeśli nie zdąży to żadna ochrona przed płomieniami nie zdoła uratować jej życia. Tylko ucieczka.

Tak samo musiał ocenić i Statek, bo dokonał zwrotu przez burtę by oddalić się od eksplozji. Słusznie bowiem uznał, że w obecnym stanie rumak Imry jest szybszy od niego.
- Niech mnie... - powiedział Harran, przymykając oczy, by nie oślepił go blask wybuchu. - Dobrze że tam wybuchło, a nie tu - dodał.
Nie sądził, że serce może skończyć swój żywot w tak efektowny sposób.
Wędrowiec stanął pewniej na pokładzie, szykując się na falę uderzeniową.
- A przy okazji pozbyliśmy się skarabeuszy - zgodził się z Harranem.
- Kłopot z głowy - dodał zaklinacz.
- To wybuchło bo spadło, czy wybuchło bo nadszedł jego czas? - upewniła się Mmho, której wydawało się, że chodziło o spadanie.
- Zakładam, że to przez uderzenie w powierzchnię sześcianu - odpowiedział automaton. Mmho tylko skinęła głową.

[media]https://acegif.com/wp-content/uploads/gif-explosion-36.gif[/IMG][/media]

Wybuch był olbrzymi i niczym żarłoczna bestia pochłaniała coraz większy obszar w oślepiającym blasku. Kurz po nim nie opadł… bo wybuch pochłonął wszystko zostawiając po sobie dziurę głęboką na dwie mile… o średnicy kilkunastu. Zarówno Imra jak i Statek oddalili się wystarczająco daleko by uniknąć pochłonięcia przez eksplozję…. jak i by nie móc dojrzeć nieuzbrojonym okiem czy jakiś skarabeusz przetrwał ten wybuch.
- O w mordę - Imra mrugała oczami starając się odgonić plamki z oczu po jasności jaka nastąpiła. Powoli zaczęła wracać w kierunku statku, który widziała gdzieś w oddali.
I dość szybko się zbliżyła do niego, bo jej rumak był szybszy, a i Statek nieszczególnie się śpieszył. I wkrótce znalazła się blisko niego.

- Statku - powiedział zaklinacz - mam nadzieję, że twoje nowe serce jest w lepszym stanie.
- Obecne serce, po dostrojeniu, funkcjonuje optymalnie. Jeśli będą z nim kłopoty, poinformuję załogę natychmiast.- uprzejmie odpowiedział Statek.
Łup! Metalowe okucia Imry uderzyły o pokład, kopyt jej wierzchowca ponownie nie było słychać. Półelfka dalej mrugała i krzywiła się. W końcu z rezygnacją machnęła dłonią.
- To było efektowne - powiedział Harran. - Nic ci nie jest? - upewnił się, podchodząc do Imry, by, w razie konieczności, podać jej pomocną dłoń.
- Co? - Imra spróbowała sobie przetkać ucho. - Co mówiłeś? A rzesz! Dźwięczy mi w uszach zupełnie jak po tym gdy Nazroth podpalił magazyn prochu. Nie tak efektowne, ale równie głośno.
Półelfka pomruczała jeszcze do niebie w niezadowoleniu pstrykając palcami obok uszu.
- Przejdzie mi - machnęła ręką.
- Najważniejsze, że oczy całe - stwierdził zaklinacz. Głośniej, niż zwykle był mówić.
- A tylko mroczki od światła. Też przejdzie. Hm, dziękuję za troskę.

- Taaa… - stwierdziła madame Marai starając się zachować nonszalancką maskę zblazowania na swoim obliczu. Niemniej ten widok eksplozji trochę nią wstrząsnął. Poprawiła okulary na nosie dając czas na opanowanie drżenia w swoim głosie.
- Myślę, że skoro to załatwione to ja udam się do sali nawigacyjnej. I tam możemy, oczywiście ci chcą… możemy wyjaśnić razem całą sytuację. No i przekażę wam co zebrałam, bo skoro i wy i Destiny twierdzicie że jesteś jego nową załogą…- zaczęła przemowę w którą wtrącił się Statek.
- Potwierdzam… są…
- Właśnie. Więc myślę że taką naradę najlepiej robić w cywilizowanych warunkach, przy stole, alkoholu i ciastkach. - po tych słowach ruszyła do sali nawigacyjnej kręcąc pupą i ogonem co wprawiało bransolety na jej ogonie dźwięczne brzęczenie.
Kvaser zgodnie z zamiarem nie spuszczania przybyłej z oczu, ruszył tuż za nią, wyprzedzając nawet jej ochronę. Nie skomentował manier obcej. Niektórzy mają taki styl bycia i chcąc coś od nich uzyskać, należało się powstrzymać z tego typu uwagami.
Jej dwaj ochroniarze podążyli za nią. Ze względu na rozmiar musieli pokombinować przy przeciskaniu się przez drzwi. Niemniej sala nawigacyjna miała na tyle wysoki sufit, że mogli tam stać wyprostowani. Drugi z nich zamknął za sobą drzwi.
- Co!? - Imra powiedziała bardzo głośno. - Co ten kozioł gadał? Czemu ona się tak tu panoszy??
Pomimo głośnego mówienia półelfka nie wydawała się przesadnie zła.
- Pewnie uważa, że jako gość ma większe prawa - zażartował zaklinacz.
Imra kiwnęła głową w odpowiedzi. Starała się nachylać do tych co mówią aby lepiej słyszeć.
- Marai zbierała informacje dla poprzedniej załogi - krótko wyjaśniła jej Mmho, uprzednio zbliżając się do pół-elfki i mówiąc głośno - chce nam je przekazać - dodała. Nie lubiła, kiedy nieobecni zostawali bez informacji. W podzięce dostała kiwnięcie z aprobatą.


Niziołek za drzwiami rzucił do kobiety lekko zaczepnym, lecz żartobliwym tonem
- Widzę, że nie trzeba ci mówić abyś czuła się jak u siebie - zaśmiał się - oni - pokazał ochroniarzy palcem, agresywnym gestem z którego był zresztą znani - stoją pod ścianą - stwierdził poważnie i głośno.
- Niestety… ja mam z nimi umowę. Nie wtrącam się w ich robotę, a oni nie przeszkadzają mi w mojej. - odparła rogata sięgając pomiędzy fałdy swojej sukni i wyjmując stamtąd niedużą ozdobną skrzyneczkę. Otworzyła ją i zaczęła wyjmować…
- Ale nie martw się. Nie będą przeszkadzać. Są jak cienie… moje cienie.- … palcami ze skrzynki wyjmowała nieduże ale pojemne szklaneczki. Sześć w sumie. Wiele zapewne warte. Jej ochroniarze zaś kucnęli pod ścianą, blisko rogatej co by w razie czego ją osłaniać i flankować potencjalnych agresorów.
Wędrowiec wszedł do pomieszczenia zaraz za nimi, nie komentując panoszenia się diablęcia. Stanął przy stole nawigacyjnym i znieruchomiał, czekając na resztę załogi. Tym razem pozostawał w pełnej zbroi, prawie dorównując rozmiarami ochroniarzom Marai.
- Aaach, do piekieł. Choćmy - półelfka zagarnęła ramieniem Harrana i inną z pozostałych osób aby nie ominęła ich rozmowa… i aby ktoś jej tłumaczył.
- Ej, a widział ktoś Ambroṩa? - zapytała na tyle cicho na ile mogła.
- Całe jego szczęście, że go nie widziałam jeszcze - odpowiedziała Mmho, która ruszyła z nimi w drogę, wcześniej zerkając na Vaalę by ocenić czy rusza z miejsca, czy zostaje.
- Nie wyczuwam jego sił życiowych, natomiast jego ciało jest w okolicy dziury na najniższym pokładzie.- wtrącił uprzejmie Statek, podczas gdy diabliczka zaczęła wyciągać znów z pomiędzy fałdów spódnicy sporą karafkę z płynem o barwie, obiecującej wiele alkoholu.
- Pokieruj mnie tam. Idę po niego - powiedział Wędrowiec i pospieszył do miejsca, gdzie miał być Ambros - Zaopiekujcie się gośćmi - rzucił, wychodząc.
- Oczywiście… zejdź na sam dół. Jest obok maszynowni od strony lewej burty. Obok wielkiej dziury…- tłumaczył Statek, gdy Wędrowiec wychodził. I to tłumaczenie urwało się wraz jego opuszczeniem komnaty.

Kierowany wskazówkami Statku, Wędrowiec szybko dotarł na miejsce… na pokład załadunkowy. Tu… można było ocenić skalę zniszczeń, w postaci ziejącej dwumetrowej dziury. Tu też mógł zobaczyć niedawno poznanego towarzysza broni którego ciało było w straszliwym stanie. Uszkodzona już przy kolizji burta postrzelona przez wielkiego skarabeusza zmieniła się deszcz odłamków przed którym nie dało się uciec i nie dało uniknąć. Ciało nieszczęśnika zostało rozerwane przez nie, acz na twarzy półelfa było widać jedynie zaskoczenie. Śmierć przyszła zbyt szybko, by poczuł ból. Duża część ciała Ambroṩa musiała wypaść ze Statku gdy w końcu oderwał się od ziemi. I wraz z nim jego ekwipunek… rozsypało się trochę zwyczajnych strzał, ocalała przepaska na głowie półelfa oraz pierścień na palcu jednej dłoni. Oraz karwasz… lecz niestety bezużyteczny bez drugiego… który to został zapewne na urwanej ręce. Oraz…
- Czy możesz mnie podnieść i schować. Domagam się dostarczenia w ręce szlachetnego elfa lub półelfa, bym mógł nadal spełniać swe przeznaczenie. - stwierdził mentorskim tonem gadający łuk.
Automaton spojrzał na ciało łucznika i westchnął cicho. Liczył na dowiedzenie się, skąd Ambros rzekomo tyle o nich wiedział, o ile w ogóle to była prawda. Cóż… jasnowidz zapewne przewidziałby, gdzie uderzy pocisk skarabeusza... Jego wzrok przeniósł się na dziurę w burcie statku - to był znacznie ważniejszy i naglący problem.
-Statku, jak to uszkodzenie wpłynie na twoje funkcjonowanie? Dysponujesz materiałami do jego naprawy? - pytał, mechanicznie przeglądając pozostałości półelfa. Opaskę oraz pierścień zabrał, zaś słowa wypowiedziane przez łuk sprawiły, że aż podskoczył. Z pewnym wahaniem sięgnął po broń - czuł, że jest niedoskonała, pełna wad i niegodna prawdziwego wojownika, który nie boi się stawać z wrogiem twarzą w twarz. Ale przecież nie zamierzał jej używać, prawda? Teraz była tylko ciekawostką.
- Jakie to przeznaczenie? - spytał po elficku zastanawiając się, czy Aerenalski wysoki dialekt będzie dla przedmiotu zrozumiały.
- Chronić elfią rasę i właściciela… i zabijać złe istoty… orki. - odparł łuk dumnie w języku elfów.- To chyba zrozumiałe, jest elfim łukiem przysięgi. Przysięga się mi sięgając po mnie i wybierając wroga do ubicia.
- Uszkodzenie poszycia nie pozwala mi przebywać na planach, które są szczególnie niebezpieczne dla załogi. Takie jak plan żywiołu wody. - odpał zaś uprzejmie Statek.- Na szczęście wręgi są całe, choć dwie mają poważne pęknięcia. Jestem w stanie je zagoić, podobnie jak tą dziurę. Wymaga to jednak sporo czasu. Okres ten można przyspieszyć poprzez dostarczenie desek ze skamieniałego drewna które mógłbym zaasymilować umagiczniając je przy okazji jako część mojego ciała. Większym problemem natomiast jest utracony kryształ tworzący sieć oplatającą całe moje ciało. Tego… nie jestem w stanie sam odtworzyć. Przewidywany okres zasklepienia obecnych uszkodzeń w burcie wynosi 32 doby.
- I tylko elf może cię używać? - Wędrowiec najwyraźniej nie miał problemu z prowadzeniem dwóch konwersacji z inteligentnymi przedmiotami jednocześnie. Zaraz po pytaniu do łuku zwrócił się do Statku - Gdzie można znaleźć to drewno, i jak bardzo przyspieszy naprawę? Poszukiwanie jest opłacalne? Powiedz też więcej o tym krysztale ...Destiny -
- Tylko elf powinien mnie używać. Ewentualnie półkrwi. Jestem obrońcą elfiej rasy i pogromcą zła…- przypomniał łuk, a Destiny zaczął wyjaśniać. - Informacja o krysztale jest obecnie niedostępna. W celu uzyskania szczegółów proszę zapoznać się zapiskami w Pracowni Magicznej. Co do drewna najbliższe źródło tego surowca znajduje się w Thuldanin, warstwie Acheronu. Przelot tam jednak jest obecnie niebezpieczny. Nie mogę zapewnić załodze ochrony przed konserwującym efektem tej warstwy planu.
- I liczysz, że dostarczę cię do godnej ciebie osoby? - pytanie do łuku było szybkie, Wędrowiec bardziej skupiał się na sytuacji statku - Konserwującym? Czyżby zamieniającym w kamień? Zapewne w Rigus da się kupić trochę tego drewna, prawda? Czy na czas regeneracji jesteś w stanie wykorzystać na przykład stal do tymczasowego zasłonięcia dziury?
- Tak. Na to liczę. - odparł łuk, zaś Destiny stwierdził. - Nie mogę spekulować. Nie mogę więc odpowiedzieć czy w Rigus da się coś takiego kupić. Nie mam informacji na temat. Natomiast stalowe, czy drewniane płyty mogą co prawda posłużyć do zasłonięcia dziury. Niemniej nie pozwolą mi odtworzenie ochrony, by móc swobodnie się udawać na potencjalne groźne dla mnie lub załogi plany egzystencji.
- Ale zapewnią tymczasową ochronę na czas napraw. Mamy zapas stali, przygotujemy taką osłonę - tym razem Statek pierwszy otrzymał odpowiedź. Wędrowiec musiał się zastanowić, co zrobić z łukiem - Pomogę kogoś takiego odnaleźć, jeśli ty podzielisz się ze mną wiedzą na temat świata, z którego pochodził twój poprzedni właściciel.
- Zauważyłeś chyba że jestem łukiem. Nie gromadzę doświadczeń, nie uczę się świata. - wyjaśnił cierpliwie oręż.- Nie mam szczególnej wiedzy na temat miejsca z którego pochodzę.
- Jesteś zdolny do postrzegania, prawda? Czy nie potrafisz zapamiętywać? - Wędrowiec był zaskoczony tą odpowiedzią. Możliwość zbierania doświadczeń była dla niego podstawowym wyznacznikiem świadomości i inteligencji.
- Nie gromadzę jednak wiedzy… królestwa przemijają, królowie stają się tylko imionami w księgach. Ja tkwię zapomniany w zbrojowni lub ruszam przytroczony do ramienia łucznika. Namierzam cel z jego pomocą.- tu wyraźnie wkradała się próźność broni, gdy to łuk mówił. - I usuwam zło z tego świata. Nie dbam jednak i nie wnikam w szczegóły wojen i potyczek w których biorę udział. Jedynie co się liczy, to bycie po stronie dobra.
Wędrowiec pokręcił delikatnie głową, a zakryty hełm ukrył jego uśmiech. Oto rozmawiał z prostym narzędziem, którego nie interesowało nic poza wypełnianiem swojego zadania. O ironio…
- A jak rozpoznajesz to zło i wiesz, która strona jest tą dobrą? - zapytał, sam siebie zaskakując.
- Oceniając czyny i słowa właściciela. Jak i wszystkich innych. No i naturę właściciela każdy magiczny przedmiot potrafi wyczuć… nie będąc z nim kompatybilny. - wyjaśnił łuk i dodał z lekko arogancką nutą. - No i wiadomo, że elfy są dobre z natury, a orki złe.
Tym razem automaton nie wytrzymał i prychnął śmiechem.
- Chyba stworzono cię niedawno, albo na prostym świecie. Co takiego jeszcze potrafisz? I jak w ogóle brzmi twoje imię?
- Zostałem stworzony przez elfa, mówię w ich języku i słowa mnie budzące też muszą być wypowiedziane po elfiemu. I moim celem jest obrona elfów… jeśli sugerujesz że elfy mogą być złe, to chyba rozumiesz że moja natura się temu sprzeciwia. - stwierdził chłodno łuk. - Ochrona elfów i walka ze złem. Niuanse polityki i relacji istot żywych… to nie moja sprawa Wędrowcze. Jestem bronią a nie żywą istotą. A imię moje to Kaelas… nie… to imię miałem kiedyś. Nie używam już żadnego.
- Hm... - automaton zamyślił się na moment - W załodze jest jeszcze jedna półelfka, może będzie tobą zainteresowana. Jeśli nie, to możemy zostawić cię w świecie, w którym orki doszczętnie powybijały wszystkie elfy - próbował udawać poważny ton.
- Czuję że czegoś mi brakuje… że nie jestem cały… że…. gdzie jest drugi karwasz?! Gdzie on jest? Niepełny jestem bez niego! - łuk nagle spanikował.- Dusza z której mnie stworzona jest rozdzielona także pomiędzy karwasze. Bez nich nie jestem sobą.
- Karwasz zaginął, lub został zniszczony - Wędrowiec niezbyt przejął się atakiem paniki - Czyli jesteś czyjąś duszą zaklętą w broni? - dopytał, ściągając ocalały karwasz z ciała półelfa.
- Tak… zaklął mnie brat, którego poprzysiągłem zabić. Nie odczuwam już tego pragnienia, a więc pewnie został ubity. - stwierdził łuk “Kaelas” już spokojniejszy. Już bardziej pogodzony z tym co się stało.- Natomiast czuję się niekompletny, aczkolwiek moja moc jest nietknięta. Po prostu… po prostu dostarcz mnie w dłonie kogoś kto ceni dobro i nie czuje się związany kajdanami praw. Najlepiej elfa.
- Zobaczę, co da się z tym zrobić… - powiedział Wędrowiec, odkładając na chwilę łuk, by ułożyć ciało Ambrosa w “godniejszej” pozycji - Szkoda, że to się chyba wyklucza… - mruknął sam do siebie, przez moment obserwując efekt swojej pracy, po czym zabrał łuk, karwasz i resztę dobytku zmarłego. Ruszył z powrotem do sali nawigacyjnej.