Bitwa praktycznie się zakończyła. I to ich zwycięstwem. Było co świętować… później. Na razie Bezimienny zaczął rozglądać się po wozach oceniając pobieżnie ich zawartość. Ta nie była niczym zaskakującym. Jeden wóz zawierał zaopatrzenie, żywność w postaci sucharów i stęchłej wody w beczkach, oraz siana dla kozłów. Były też tam koce, menażki, worki z owsem oraz łyżki i miski oraz kociołki… Kolejny zaś załadowany był deskami, linami, młotkami, gwoźdźmi i zapasowymi kołami. Oraz innymi przedmiotami przydatnymi podczas podróży. Trzeci… na trzecim były długie ławy… do tych ław przypięte na krótkich łańcuchach okowy. Trzeci był przeznaczony do przewozu niewolników. Zapewne tych których planowano kupić, bo na razie był pusty. No i została wisienka na torcie. Okuty ołowianymi płytami wóz, którego zawartości nie można było łatwo zobaczyć. A dostępu do skarbów jego broniły zamknięte na kłódkę drzwiczki…. w dodatku “ozdobione” one były napisanymi krwią

glifami, które kapitan Destiny rozpoznał jako ognistą pułapkę założoną na nie przez jakiegoś czarownika. To wszystko było dobrym znakiem. Co prawda same zabezpieczenia należały do tych najbardziej powszechnych, to jednak oznaczały że ten cały cyrk z bitwą nie był stratą czasu.

Podczas gdy Bezimienny oceniał zdobycze i rozglądał się dookoła Vaala i Imra mogły poczekać i porozmawiać. Lub dołączyć do plądrowania jak uczyniła to Imra. Lub przyjrzeć się trupom… nie tylko tym, które były ich dziełem. Ale tym wcześniejszym… zwłokom potworków i ludzi leżącym dookoła karawany.

Na górze zaś statek z pomocą Mmho ustawiał się coraz niżej i w pozycji ułatwiającej dosięgnięcie drabin, które diabliczka z pomocą swoich dwóch ochroniarzy przyniosła i zaczęła rozwieszać na burtach.
Kvaser zaś i Harran mieli okazję obserwować otoczenie na wypadek, gdyby pojawiło się jakieś zagrożenie (bo tłukące się między sobą glutki mutującej co chwila tkanki po drugiej stronie muru, nim nie były). Na razie takiego nie było widać w polu widzenia, choć przepędzone przez Imrę hobgobliny zaczynały się przegrupowywać.
Automaton uśmiechnął się lekko, widząc proste zaklęcie zabezpieczające na wozie. Cokolwiek było w środku, musiało być cenne - i zapewne związane z jakąś tajemnicą, skoro wóz obito ołowiem. Zwykłych skarbów nie zabezpieczano by w taki sposób przed magią dywinacyjną.
Niezależnie od zawartości, lepiej było pozbyć się pułapki od razu. Dziś nie zdecydował się podążać drogą Khane'a Drossa, legendarnego włamywacza, więc pozostawały inne metody. Dzierżone przez niego myśloostrze wydłużyło się nagle, przybierając postać kilkumetrowej piki. Wędrowiec zamierzył się… i stuknął delikatnie w kłódkę kilka razy, próbując wyładować magię pułapki. Gdyby to nie zadziałało, mógł spróbować po prostu podważyć kłódkę i ją złamać z bezpiecznej odległości.
W tym czasie Imra zainteresowała się wozem na niewolników. Rzuciła okiem do środka i pokiwała do siebie głową. Był pusty więc materiały, które mogły nadawać się na naprawę statku miały pierwszeństwo. Korzystając z wierzchowca przenosiła je na pokład.
Tymczasem statek się obniżał coraz bardziej, powoli sytuując się nieco na prawo od karawany i nieco powyżej niej. Tylna burta się otworzyła na rufie pozwalając przenosić zdobycze bezpośrednio do ładowni.
Tanegris udała się zaś do sterowni statku i rzekła wesoło do Mmho.
- Walka się już zakończyła, już nie musisz stać za sterem. Z tymi manewrami Destiny powinno poradzić sobie samo.
- Wyjdę w takim razie na pokład podziwiać widoki - odparła Mmho. I tak też uczyniła. Jednak zamiast podziwiać widoki, ostatecznie, postanowiła pomóc w przenoszeniu cenniejszych rzeczy.

Bezimienny dotknął kilka razy drzwiczek do opancerzonego powozu i za pierwszym razem jego próba rozproszenia wywołała opór. Dość silny by efekt włóczni zawiódł, nie dość silny by nie spróbować jeszcze raz. Przy kolejnej próbie automaton miał nieco więcej szczęścia (a może determinacji?) i udało mu się rozproszyć. Kłódka jednak pozostawała zamknięta.
- Ktoś z was zna się na zamkach? - Wędrowiec rzucił na tyle głośno, by towarzysze mogli go usłyszeć - Wolałbym nie musieć tego niszczyć.
- Mam łom i mam młot - odkrzyknęła mu wojowniczka zlatująca po pozostałe rzeczy z wozu.
- Ej ruszcie dupy! - warknęła jeszcze do pozostałych.
Kvaser spojrzał na sytuację, i ciągle obserwują zamieszanie na dole pod kątem niebezpieczeństw, założył łuk na plecy i zabrał się za pomoc w postaci wciągania na linach na pokład większych skrzyń i kufrów ładunku.
- Ja mogę pomóc.- zaproponowała rogata bardka, gdy wraz z półorczycą schodziły po drabince w dół.
Harran przez moment obserwował okolicę, po czym również zszedł na dół, by pomóc pozostałym.
Wędrowiec odsunął się o krok, dając Tanegris dostęp do kłódki.
- Pułapką magiczną się zająłem, nie mogę zapewnić, że nie ma tu jakiejś magicznej.
- Tooo… przekon…- diabliczka sięgnęła między fałdy spódnicy, wyjmując puzderko z mistrzowskimi wytrychami. Zaczęła grzebać nimi w zamku i uskoczyła po chwili unikając przy tym żelaznego kolca pokrytego jadem, który wyskoczył niczym diablik z pudełka. Tanegris zaklęła szpetnie pod nosem i po chwili grzebania zamek poddał się. I wreszcie można było zajrzeć do środka. Jakież to skarby kryły ta karawana?
Ano… przede wszystkim kosze wypełnione żółtymi płatami wulkanicznej siarki. Do tego ułożone jedna na drugiej ołowiane kasetki zawierające sztabki… cóż.. trzeba sprawdzić jakie. Do tego trzy duże klatki zawierająca trzy robale o ludzkich obliczach. Których to wygląd przypominał Bezimiennemu larwy dusz, ponoć łatwe do spotkania na niektórych warstwach Otchłani. Acz te… były jakieś inne.
- Hm, larwy dusz… - mruknął Wędrowiec - Uważajcie na dłonie, ta odmiana gryzie i roznosi choroby - powiedział, ignorując na moment robale, sprawdzając kasetki i próbując ocenić, ile może być warta ta siarka.
- O żesz, co do… - Imra w końcu dołączyła do Wędrowca. - Są coś warte? Może jakiś mag albo szaman by się na nie połasił? Oni zawsze lubują się w dziwnych ofiarach na eksperymenty. Nie mniej podajcie mi coś to zabiorę to na pokład.
Zabrała kilka koszy jak już je dostała i zaniosła na pokład.
- Celne podejrzenia - stwierdził automaton, niosąc jedną z klatek - Larwy dusz są traktowane jak cenna waluta na niższych planach.
- I nie wymagają karmienia.- dodała bardka.
Po ich przeniesieniu mógł wreszcie zabrać za otwarcie jednej z kasetek. Buchnął z niej gryzący w gardle zielonkawy opar, ale ów dym szybko znikł i Bezimienny zobaczył w kasetce coś przypominającego metalową sztabkę o porowatej powierzchni i pełnej czarnych “wybroczyn” z który wypływała zielonkawa ciecz podobna w konsystencji do rtęci. Szybko parująca w zetknięciu z powietrzem. Sztabka była zanurzona w niej i przy otwarciu kasetki płyn ów błyskawicznie parował, a krztuszący opar wydawał się być trujący… choć sam automaton nie czuł objawów trucizny poza nieprzyjemnym drapaniem w gardle. Ale to chyba wystarczyło przepłukać.
- Ej - Kvaser krzyknął do zgromadzonych na dole - a co z tymi kozłami? Da się uśpić na czas podróży i sprzedać potem? Czy może chociaż mięso będzie? Jedno można od razu obrobić, a z drugiego zapeklować mięso…
- Ktoś zna się na tym? Trochę tu leżą… gnić mogły zacząć.- oceniła rogata.
- Jak śmierdzą to walić to - Kvaser machnął ręką wściekle.
- Siarką cuchną, ale wiesz… czarcie stwory zawsze cuchną siarką! - wrzasnęła w odpowiedzi bardka przyglądając się kozłom z zaprzęgu.
- Chrzanić to - Kvaser pokręcił głową - jak walką siarką to upieczone śmierdzi zgniłymi jajami!
Wędrowiec zamknął kasetkę i splunął na ziemię, pozbywając się z ust paskudnego posmaku. Zastanawiał się, skąd te sztabki wydawały mu się znajome.
- Kozły zostawiamy, ale sprawdźcie zabitych, mogą mieć ze sobą coś cennego, albo jakieś dokumenty - powiedział po chwili, podnosząc kolejną klatkę z larwami.
- Daj na liny ten metal - Kvaser rzucił wesoło - przy okazji już go obejrzę.
Imra zeskoczyła z konia.
- Ach szaber na umarłych! Najlepsza rzecz na świecie uprawiana zarówno przez bohaterów jak i najpodlejsze gnidy na świecie! - zaśmiałą się ze swojego żartu na tyle głośno aby wszyscy w okolicy mogli usłyszeć. Zatarła ręce i zaczęła przeszukiwać umrzyków.
Obecnie najbliższym wartym uwagi trupem był łysy ciemnoskóry humanoid, o gładkim beznosym obliczu, wąskich ustach i dużych oczach. Ten chudzielec miał sejmitar przy pasie i sakiewkę. W sakiewce kilka drobnych diamentów i jeden szafir, a przy pasie sejmitar o pięknie wykonanej rękojeści ale… ostrze było chropowate i pokryte “porami” i ciemnymi pasmami skorodowanego materiału. Głownia wyglądała na mocno zużytą i miała jeszcze jedną ciekawą cechę. Z porów wypływały kropelki cieczy parujące szybciutko pod wpływem powietrza. Cieczy identycznej jak ta, która wyciekała z sztabek metalu, który znaleźli.
Tymczasem Harran zaczął przywiązywać pierwsze sztabki do lin, które Kvaser wciągał na górę, a Vaala… cóż… straciwszy zainteresowanie sytuacją, tylko się temu przyglądała.
Kvaser zaczął przeglądać sztabki, przynajmniej na tyle, na ile miał sposobności operując linami z ładunkiem, lecz widać było, iż jest wyjątkowo zadowolony i zaciekawiony, mamrocząc pod nosem żywiołowe komentarze.
Badając inne trupy wokół karawany Imra zauważyła, że te ludzkie są w łachmanach… brudne i wychudzone. Słudzy albo niewolnicy. W takim razie ten z sejmitarem musiał być przywódcą karawany. Uzbrojone w szczypce krzyżówki krewetki i humanoida i bogowie wiedzą czego jeszcze… wyglądali na strażników. A dwa masywne martwe “brytany”okryte czarnymi zbrojami i z długimi kolczastymi językami były zapewne zwiadowcami i psami łownymi (na wypadek, gdyby któremuś z ludzi “znudziła się niewola”).
- Co mam przenosić na sta-tek? - Spytała w końcu znudzonym tonem Vaala.
Imra podniosła spojrzenie na druidkę.
- Bronie z trupów, ich zbroję jak mają, kosztowności. Do tego możesz pomóc Wędrowcowi z przenoszeniem zawartości tamtego wozu. Oczywiście te całe larwy zabezpieczyć tak aby nie rozlazły się po statku i nie zrobiły nikomu krzywdy - urwała na moment zastanawiając się czy coś jeszcze ich interesuje. - No i w sumie tamten wóz też można wnieść na pokład.
Zbrojna ręka wskazała na pusty wóz dla niewolników.
- Larwy i sztaby przeniosę sam, wy zajmijcie ekwipunkiem i dobytkiem trupów - dodał Wędrowiec - Tylko nie dotykajcie gołymi rękami tego chropowatego metalu. To żelazo morgut, trujące w kontakcie - ostrzegł.
Przeszukiwanie trupów orków nie przyniosło więcej złota czy klejnotów. Tych ani hobgobliny, ani orki nie miały. Także ich broń i zbroje choć w większości solidne, nie były szczególnie wiele warte. Widać było że część z nich była podróbkami wzorowanymi na krasnoludzkim orężu i pancerzach… część typowo orczymi i hobgoblińskimi wyrobami. Jedynym wartym większej uwagi był masywny orczy topór... który był dziwny. Niby magiczny, acz nie działał tak jak zwykły magiczne przedmioty. I nie został z pewnością stworzony za pomocą tradycyjnego umagiczniania przedmiotów.
To wtrącenie w kłótnię dwóch wrogich plemion, przyniosło więc pewien zysk dla drużyny choć spieniężenie łupów wymagać mogło trochę wysiłku.

Pukanie wyrwało mistrza magii z jego chwili relaksu w kajucie. Podróż póki co upływała powoli i bez sensacji. Z każdą godziną zbliżali się do celu i Harran musiał się zmierzyć z pytaniem co do dalszych swoich planów. I właśnie w takiej chwili ktoś do niego zapukał.
- Można wejść? - ton głosu sugerował, że jest owa rogata bardka, której pojawienie się na statku wywołało nieco zamieszania ostatnio.
- Proszę... - odpowiedział zaklinacz, podnosząc się, by powitać niespodziewanego gościa.
- Druga największa kwatera… masz oko… choć Mmho cię uprzedziła wybierając kwaterę kapitana. Choć akurat tę zawsze uważałam, za bardziej przytulną.- stwierdziła negocjatorka wchodząc do środka i rozglądając się. - Więęęc… jaka jest twoja historia? I jaki twój pomysł na dalszy żywot ? W przeciwieństwie do Imry czy Kvasera ty nie wyglądasz na kogoś z konkretnym celem w życiu. I silną motywacją w dążeniu do niego.
- Rozgość się - powiedział, gestem zapraszając bardkę by usiadła. - Mi też się tu podoba - przyznał. - A co do celu w życiu... Chcę się nieco powłóczyć po świecie, rozejrzeć się tu i tam, zobaczyć parę ciekawych rzeczy. Może przeżyć parę przygód. A potem wrócić do domu. Innymi słowy - nic wartego pieśni - dodał.
- Acha… z pewnością jest wiele ciekawych rzeczy do zobaczenia. Ale każdy ma swoje gusta… niektórych zachwycają prastare puszcze, inni wolą architektoniczne cuda, jeszcze inni zachwycają się tańcem arvadorskich orantek w zwiewnych szatach nad brzegiem jeziora. Takoż i przygody bywają różne… twoi towarzysze mają bardzo konkretne plany i bardzo krwawe… i niektóre, cóż…. trudne w realizacji. A jakie są twoje… granice? - zapytała siadając na malutkim krześle przystosowanym do poprzedniego właściciela. I dodała po chwili.
- A wiesz jak wrócić do domu?
- Powiadają, że dla chcącego nie ma nic trudnego - Harran uśmiechnął się - ale na razie tutaj jest całkiem przyjemnie. Architektoniczne cuda, dziwy natury i kształtne niewiasty - obrzucił wzrokiem rozmówczynię - tak samo cieszą oko i serce, a czasami i ciało - dodał. - Przygody wolę mniej krwawe, ale czasami się nie da. Jak mus, to mus... Nie prześladują w snach mnie cienie wysłanych w zaświaty wrogów.
- Cóż tu muszę się zgodzić, choć jeśli chcesz niektórym swoim towarzyszom pomóc, to ich plany ambitne i krwawe… a co do kształtnych niewiast nie wszystkie tu są przyjazne. Ta wasza druidka… zadziorna i chyba mnie nie lubi. A może sie boi?- zadumała się rogata.- Najchętniej by mnie wyrzuciła przez burtę, ale jako diablę jestem nawykła do uprzedzeń względem mojej osóbki.
- Są gusta i guściki - odparł Harran. - A jej zapewne nie naraziłaś się w dostatecznym stopniu. Inaczej już byś była za burtą. Widziałem ją w działaniu. Strach z pewnością jest jej obcy - stwierdził. - A czemu cię nie lubi? To już sama musisz się domyślić.
- Nie mam potrzeby rozszyfrowania powodu jej fochów. Nie chce pomocy z jej planami, to jej nie otrzyma.- wzruszyła ramionami bardka i uśmiechnęła się dodając.- Tylko golemy i bezmyślni nieumarli nie odczuwają strachu… reszta… to już kwestia odpowiedniego bodźca. Wierz mi… bardowie znają się na emocjach.
- Słyszałem pogłoski. - Zaklinacz skinął głową. - Nie powiedziałem, że ona nie boi się niczego - sprostował. - Jak powiedziałaś, każdy ma jakiś słaby punkt. Jeden boi się tygrysa, kto inny żaby czy myszy. Wszystko jest rzeczą... indywidualną. No i jest jeszcze kwestia opanowania tego strachu, a to może zaowocować ciekawymi zachowaniami.
- Fakt fakt… to samo dotyczy pragnień. Twoje są dość ogólne… ale cóż..- sięgnęła do spódnicy wyjmując swój notatnik. Po czym zapisując coś dodała. - Dam ci znać gdybym natknęła się na pracodawcę… który miałby coś takiego dla ciebie. Takie mniej krwawe zadania.
- Ja będę wdzięczny - odparł Harran, skinąwszy głową - a ty z pewnością też na tym zyskasz... w taki czy inny sposób, prawda? - Uśmiechnął się lekko.
- Pobieram pewien procent od kontraktów… ale od pracodawców, a nie pracowników. Jeśli chcesz mi coś zlecić, to zażądam od tego odpowiednią opłatę.- potwierdziła negocjatorka.
- W tym momencie nie mam żadnych konkretnych planów, nic, co mogłoby zaowocować zleceniem dla ciebie - odparł. - ale będę pamiętać. Gdzie cię szukać, gdyby zaszła taka konieczność?
- Zostawię Mmho możliwość kontaktu ze mną, więc pewnie przez nią. - odparła zamyślona bardka.
- Możliwe, że ta metoda się sprawdzi. - Harran skinął głową. - W każdym razie będę o tobie pamiętać. O twojej ofercie - poprawił się.
- Poczęstowałbym cię czymś - zmienił temat - ale barek jest kiepsko zaopatrzony - stwierdził. - Jeszcze.
- Będziesz miał okazję… w samym Rigus co prawda bary przypominają żołnierskie mordownie, ale w Sigil jest co pić. - odparła z uśmiechem rogata wstając.- Ale o tym pogadamy jak dolecimy. Na razie muszę cię pożegnać… mam jeszcze kilka spraw do załatwienia.
Harran również się podniósł.
- Do zobaczenia zatem - powiedział. - Moje drzwi stoją dla ciebie otworem - dodał.
- Będę pamiętała.- odparła żartobliwie rogata i po chwili opuściła pokój maga, który usiadł na powrót, zastanawiając się, czy znajomość z bardką może przynieść jakieś korzyści, czy wprost przeciwnie - kłopoty.
W tym momencie stawiał raczej na to drugie.

Wędrowiec zapukał do kajuty zaklinacza.
- Harranie? Proponowałeś zbadanie znalezionych zapisków.
Zaklinacz skinął głową, potem wskazał koję, która lepiej nadawała się do siedzenia niż fotel, w który Wędrowiec by się nie wcisnął. A potem podał gościowi znalezione notatki.
- Poogladaj sobie - powiedział. - Może coś ciekawego przyjdzie ci do głowy.
Automaton nie usiadł, ale skinieniem głowy podziękował za podane dokumenty i zaczął je czytać.
- Miałeś już okazję do zapoznania się z nimi?
- Taaaa... ale za mało tu jest zapisków w smoczym - odparł zaklinacz. - Reszta jest w gnomim, więc chyba byśmy musieli znaleźć jakiegoś tłumacza. Zdaje się, że poprzedni właściciel usiłował stworzyć kamiennego golema, będącego drugim ciałem dla Destiny.
- Tłumacz nie będzie potrzebny - stwierdził Wędrowiec, wertując notatki - To inny, bardziej archaiczny dialekt niż ten z mojego świata, ale wciąż zrozumiały… - zamilkł, zapamiętując kolejne strony.
Harran siedział, cierpliwie czekając, aż Wędrowiec dotrze do ostatniej strony notatnika. Zajęło to dłuższą chwilę, ale w końcu odwrócił wzrok od papieru i spojrzał na zaklinacza.
- Gnościk miał wiele planów dla Destiny, poza stworzeniem golemicznego ciała chciał wprowadzić jeszcze sporo usprawnień w samym statku. Myślę, że mając czas i materiały będziemy mogli dokończyć jego dzieła, zajmę się tym w wolnych chwilach. Sporo też wspominał o Mechanusie i dzieciach dawnego boga swojej rasy, Reorxa.
- W takim razie ten notes bardziej się przyda tobie, niż mi - powiedział Harran, który na statkach się nie znał i prędzej zdołałby popsuć Destiny niż udoskonalić. - Zabierz go, a jeśli będę mógł ci w czymś pomóc, to mów.
- Dziękuję, wezmę go, chociaż zapamiętałem już treść - stwierdził Wędrowiec - Czy udało ci się znaleźć tu coś jeszcze interesującego?
- Parę rzeczy w gnomim stylu i wielkości - odparł zaklinacz. - Pełna szafa strojów, napierśnik no i te drobiazgi. - Wskazał na półki, na których obok lampy i obsydianowego rumaka leżały szkła powiększające, różdżki-fokusy i medalion.
- Hm, część z nich może być interesująca - mruknął Wędrowiec, przyglądając się przedmiotom na półkach.
- Lampa zapewne tylko ładnie wygląda, ale ma tyle różnych dodatków, że kto wie... pewnie coś w sobie kryje - nie do końca poważnym tonem powiedział Harran. - W rumaka trzeba tchnąć magię... Resztę możesz oglądać, badać, nawet rozbierać na kawałki... - zażartował.
- Nad rumakiem możemy popracować, chociaż Tobie przyda się bardziej niż mi - stwierdził Wędrowiec - Większość to drobiazgi, ale mogą się przydać. Najciekawsze jest to, że Gnościkowi udało się stworzyć niektóre z nich bez użycia magii - automaton był wyraźnie pod wrażeniem - Napierśnik generuje pole podobne do czaru zbroi maga, a lampa pozwala rozświetlać niektóre substancje, i żadne z nich nie ma w sobie krztyny magii…
- Są więc wyjątkowo cenne. - Harran skinął głową. - Kto wie, może poprzedni lokator schował gdzieś tu, w kajucie, jakieś notatki związane z procesem wytwarzania takich przedmiotów.
- Racja, to mogłoby być naprawdę cenne odkrycie. Ale nie chcę rozgrzebywać twojej kajuty, więc daj mi znać, jeśli coś znajdziesz.
- Wszystkie ściany są do twojej dyspozycji - powiedział zaklinacz. - Z pewnością szybciej znajdziesz jakieś skrytki. Jeśli, oczywiście, jakieś tu są. Ale jak patrzę na tę zbroję i tę lampę... Taki pomysłowy gość musiał coś pokombinować. Jeśli masz czas i ochotę, to możemy poszukać - zaproponował.
- Czemu nie, możemy teraz - zgodził się Wędrowiec. Zanim zabrali się do poszukiwań, skoncentrował się, uaktywniając kamień wyostrzający jego zmysły.
I mimo tej koncentracji i skupienia… nie zdołał odnaleźć kryjówki. To nie było aż takim zaskoczeniem dla automatona… w końcu budowniczy tego okrętu z pewnością dołożył wszelkich starań by kryjówkę w jego pokoju nikt niepowołany znaleźć nie mógł. Ale… może są na planach statku? Tylko te wymagały spokojnego przestudiowania.
- Mamy czas... Zawsze możemy rozpruć ściany - powiedział zaklinacz. - Z jego duchem nie pogadamy, więc to chyba jedyne wyjście.

Zabrali się do dokładnego, centymetr po centymetrze, przeszukania zamieszkiwanej przez Harrana kajuty.

Po długich żmudnych przeszukiwaniach, wreszcie udało się znaleźć wyjątkowo zmyślną i trudną do wykrycia skrytkę obitą ołowiem i pokrytą zaschniętą krwią gorgony (ponoć taka krew nie pozwala przejść istotom eterycznym, aczkolwiek nigdy nie udowodniono że ta metoda jest skuteczna), w środku był jeden przedmiot owinięty aksamitem.
Mała kostka zdobiona złotymi abstrakcyjnymi ornamentami. Oraz karteczka zapisana w kilkunastu językach jednym i tym samym zdaniem.

“Pod żadnym pozorem, nie używać!”

- Nie lepiej było wziąć i wyrzucić gdzieś w pustce? - spytał Harran, oglądając kostkę ze wszystkich stron. - Napis wprost zachęca do postąpienia wbrew tej radzie... Szkoda, że nie napisał, do czego to służy. Może niszczy całe planety, a może tylko użytkownika.
Na wszelki wypadek rzucił wykrycie magii.
- Albo robi coś zupełnie nieszkodliwego, za to wstydliwego - mruknął Wędrowiec, przyglądając się przedmiotowi, po czym sam także skupił się na nim szukając aur i badając jego przeszłość. I odkrywając, że… cóż… poprzednim właścicielem tego obiektu był Gnościk. Gnom… o naturze neutralnej dobrej i im dłużej Wędrowiec zerkał tym bardziej czuł, że jest to niebezpieczne. Ten przedmiot miał w sobie coś… może nie wolę w normalnym znaczeniu tego słowa, ale rodzaj wpływu który niczym mackami próbował skłonić dotykającego do czegoś… jakieś subtelne podszepty. Ich natura wymykała się wszelkim językom, ale przekaz był subtelny i zrozumiały podprogowo.
Harran zaś niemal metaforycznie “oślepł” od uderzenia aury… Ten przedmiot miał w sobie potężną magię przywołań. Nigdy takiej nie widział… nigdy z taką aurą się nie spotkał. Miała też ona bardzo złowieszczy posmak. Z niepokojem też przyglądał się palce jednej z dłoni Bezimiennego powoli podążają ku oku jego… jakby… chciał się… oślepić?
Na szczęście automaton powstrzymał się od tego… wiedząc to co przekazała mu wizja. Widząc rozerwany budynek, krew… zamykający się artefakt, zamykający się magią dwóch gnomów… zamykający się nad rozerwanym ciałem humanoida którego oblicze było wykrzywione w straszliwym bólu i ekstazie… artefakcie zamykającym wbrew własnej woli. Gnościk zdobył ten przedmiot wraz całą ekipą statku. Bo ten niepozorny z pozoru sześcian odpowiednio ułożony był bramą do apokalipsy… której to załoga Destiny zapobiegła.
- Czyli mieli na swoim koncie sukcesy - mruknął głuchym głosem Wędrowiec, zamykając skrytkę wraz z artefaktem. - Niech tu na razie zostanie, powinniśmy znaleźć sposób na jej bezpieczne unieszkodliwienie. Dopilnujesz, by do tego czasu nikt jej nie ruszył? - zapytał Harrana.
- W gówno się wpakowaliśmy... - powiedział cicho Harran. - Może to stało się przyczyną napadu na Destiny? Chociaż... kto wie, może poprzedni właściciel starałby się to odzyskać. - Przez moment spoglądał na Wędrowca. - Nie będę przyjmować gości, to nikt tego nie znajdzie - dodał. - A przy jakiejś okazji poszukamy informacji, jak niszczyć takie... drobiazgi.

Po krótkiej naradzie i długiej kłótni cała drużyna rozeszła się na wszystkie strony. Mmho udała się na pokład Destiny. Bezimienny wraz z rogatą ruszył w kierunku kuźni.
Imra sama zaś ruszyła ku bazarowi. Vaala… wykorzystała zamieszanie by wybrać własną drogą kierując się własnym instynktem. A Kvaser własnym nosem wyszukiwać począł zapachu piwa, by dotrzeć do najbliższej karczmy. Zaś mag Harran… w końcu podążył za zmierzającą ku kuźniom parką.

Dymy świadczyły o tym, że się zbliżali do kuźni. Gęste i cuchnące węglem oraz siarką.
- Przyglądałam się jak walczyliście.- rzekła idąca obok kapitana statku negocjatorka. - Przyznaję, że potężni z was wojownicy… w pojedynkę. Jednak jako grupa… już gorzej… widząc was w boju, widziałam chaos i dezorganizację. I wchodzenie sobie w paradę nawzajem. I brak zaufania. Toż samo się stało tu na dole… i powinieneś nad tym jako de facto lider… popracować. Twoja pozycja powinna być spoiwem załogi. Takim był twój poprzednik… przy całej paranoi jaką objawiał. Hmmm… zastanawiam się kto mógłby pełnić rolę kapłanki… która łagodziła spory w załodze. Przydałaby się wam taka osoba.-
Skupiona na doradzaniu rogata nie zwracała uwagi na Harrana podążającego za nimi, choć jej biodra poruszały się hipnotyzująco wraz dźwięczącym bransoletami ogonem.
- Masz sporo racji, ale mamy tu do czynienia z innymi czynnikami wejściowymi - odpowiedział automaton, zainteresowany tym, co mówiła Marai. Obecna sytuacja była dla niego czymś nowym, a przy okazji liczył na dowiedzenie się czegoś więcej o poprzedniej załodze.
Harran się nie odzywał, chociaż uważał, że bardka ma za dużo do powiedzenia w sprawach, które nie powinny jej obchodzić.
- Czy ja wiem? Tak samo silne jednostki skupione na swoich celach i zamiarach. Jedyna różnica polega na tym, że poprzednia załoga potrafiła się wznieść poza różnice i nie skakała sobie do gardeł. - wzruszyła ramionami rogata skupiona na wymianie zdań z konstruktem.
- Znałaś ich od dawna, byłaś przy tym, jak zaczynali ze sobą współpracować?
- Tu mnie masz… nie… nie od początku.- przyznała się rogata ze śmiechem.- Gnościk się ze mną skontaktował poprzez swoje kontakty wśród byłych członków Czuciowców. Niemniej gdy ich poznałam dopiero zaczynali swoją misję.
Wędrowiec uśmiechnął się pod kapturem.
- Wątpię, by dał status kapitana komuś obcemu. Grupa, o ile nie ma z góry ustalonej hierarchii, rzadko będzie zgrana od samego początku. Potrzeba czasu na dotarcie się, albo usunięcie wadliwych elementów - powiedział, jakby mówił o jakiejś maszynie.
- Prawda to… a i kłótnie potrafią oczyścić atmosferę z żółci czasami. Jeno trzeba z nimi uważać, bo gdy wypłynie żółć z serca, to za nią może popłynąć jad z ust. Kłótnie trzeba mieć pod kontrolą.- zgodziła się diabliczka dodając coś od siebie.
- W tym nie jestem ekspertem - automaton pokręcił głową, po czym zmienił temat - Czy w Rigus można znaleźć kupców specjalizujących się psionice? Przydałoby mi się kilka dodatkowych odłamków albo kamieni mocy.
- Wątpię… coś takiego raczej w Sigil lub u duergarów na Acheronie. Choć nie jestem pewna czy by ci sprzedali. Wbrew temu co o nich mówią, nie wszystko u szarych krasnoludów jest na sprzedaż. - wyjaśniła Marai.
- Cóż, w takim razie muszę z tym poczekać. Jeśli ci duergarowie są adeptami Drogi, to będą to raczej dla nich drobiazgi.
- Ci duergarowie to po części dusze ich czempionów. Na Acheronie znajduje się siedziba ich bóstwa. - dodała cicho rogata.
- Ciekawe… czy dusze czempionów zachowują pełnię swoich zdolności żywych… - zastanowił się Wędrowiec, mówiąc jakby do siebie.
- To już zależy od woli ich boga. - odparła bardka. - Wybrańcy zachowują swoje zdolności, ale nie pamięć.

Same kuźnie skupione były wzdłuż jednej ulicy i pracowało przy nich kilkunastu kowali, kując metal, studząc wykute już kawałki, wprowadzając poprawki do niedokończonych ostrzy i tarcz. Widać było od razu, że znali się na swojej robocie. Ich pracy przyglądali się lub w niej pomagali liczni czeladnicy z różnych ras. A wokół samych kuźni kręcili się też różni klienci cierpliwie czekający, aż zamówiony towar zostanie ukończony. Tłumek był liczny, ale jedna kwestia wymagała rozwiązania. Który z nich to Hjalvdor?
- Myślę że to chyba ten… wygląda jak ktoś z Nildavelliru.- stwierdziła negocjatorka wskazując ponad dwu i półmetrowego masywnego mężczyznę z wielkim kamiennym młotem i rudą czupryną, który używał magicznego kamiennego młota do wykuwania ostrza.
- Dzień dobry... Szukamy Hjalvdora - powiedział Harran, stając parę kroków od pokaźnych rozmiarów kowala.
Wędrowiec trzymał się blisko maga, nie odzywając się na razie i pozwalając, by jego sylwetka przekazała swoją wiadomość. Wolał, by negocjacjami zajął się ktoś w nich bieglejszy, dopóki nie przejdą na sprawy bardziej techniczne.
- No to znaleźliście…- odparł Hjalvdor skupiony na pracy. - Jam to jest.
- Zapewne zauważyłeś statek na niebie.- wtrąciła Tanegris uprzejmie.
-Tak… i nie ja jeden. Niemniej jak wspomniałem innym, szkutnictwo to nie moja działka. Nie znam się na budowie zwykłych statków, a co dopiero latających.- zaśmiał się głośno mężczyzna.
- A na ich naprawie?- dopytwała diabliczka z uśmiechem.
- Dobre pytanie. A odpowiedź brzmi: To zależy.- stwierdził kowal po namyśle.
- Czy zatem zechcesz poświęcić nieco czasu, by zapoznać się z problemem? - spytał Harran.
- Jakim to problemem?- zapytał Hjalvdor nie przerywając kucia.- Mówcie prosto z mostu o co chodzi. Nie ma co tracić mojego i waszego czasu.
Diabliczka spojrzała na Bezimiennego wymownie dając mu do zrozumienia, że powinien się włączyć. W końcu… to nie ona dokładnie zapoznała się z problemem.
Wędrowiec zsunął kaptur, skupiając się jednocześnie na jednym z klejnotów, które nosił pod płaszczem. Teraz już wiedział, co powinien mówić.
- Nasz statek został dość mocno uszkodzony i wymaga serii napraw, które z pewnością wykraczają poza zdolności zwykłego szkutnika. Po pierwsze, kadłub z kamiennego drewna został rozerwany i trzeba go załatać, a ty podobno jesteś najlepszym rzemieślnikiem przynajmniej w całym Rigus. Część jego wewnętrznych systemów i mechanizmów także potrzebuje kogoś dysponującego większym talentem i zasobami niż my. Dokładniejsze szczegóły możesz poznać, jeśli sam go obejrzysz i porozmawiasz – liczył na to, że zagra na ciekawości kowala.
- Jestem najlepszym rzemieślnikiem i twórcą w całym Rigus. - przyznał wprost kowal nie przerywając swojej pracy. - W tym masz rację, ale czy mogę wam pomóc i czy pomogę ? Hmm… To zależy od tego czego ode mnie wymagacie i co zobaczę.
Spojrzał po chwili na całą trójkę. - Niby wiem skąd dałoby się pozyskać materiał o którym mówicie. Skamieniałe drewno nie jest co prawda, tym co zamawiamy u pozyskiwaczy, ale ci mogliby je zdobyć. Sęk w tym, że miasto utraciło z nimi kontakt kilkanaście dni temu.
- Pozyskiwacze? Kim są i gdzie ich zazwyczaj można znaleźć? - spytał Harran. - I co to znaczy, że straciliście z nimi kontakt? Przestali się pojawiać w mieście, czy może stosowaliście jakieś sposoby porozumiewania się z nimi na odległość?
- W Acheronie… Pozyskiwacze to grupa awanturników… w zasadzie to już teraz wioska bardziej, którzy wpadli że szukanie skarbów wśród wraków machin wojennych wypełniających jedną z warstw tego planu może być zyskownym interesem. Bo łatwo tam o śmierć jeśli się nie zna natury zagrożeń. A oni znają. - wyjaśnił kowal, a diabliczka doprecyzowała.
- Chodzi o skamienienie. Przedmioty ulegają wpływowi konserwującej warstwy Thuldaninu i kamienieją. Żywe istoty też, tylko w ich przypadku trwa to dłużej. -
- Właśnie.. a tak się akurat składa, że ta warstwa skrywa pokłady różnego rodzaju wraków machin wojennych i maszyn. Same ich schematy są dużo warte. A Pozyskiwacze nauczyli sobie radzić z tym problemem. Nie wiem jak, bo to ich sekret. Ogólnie wiele ich mają… w tym sekretny portal, gdzieś w okolicy Rigus przez który co dziesięć dni przechodzili i przynosili do miasta swoje skarby i zamówione towary. Tyle że powinni się zjawić trzy dni temu. I się nie zjawili. No i cóż… teoretycznie moglibyśmy wysłać kogoś do Avalas, warstwy na której przebywają, kto by zajrzał tam i sprawdził co z nimi. Ale to jest trochę skakania po sześcianach i nikt się jakoś nie kwapi… a sami wiecie Acheron, że nie należy do bezpiecznych światów.
- Brzmi to ciekawie... - powiedział zaklinacz. - Może zrobimy sobie małą wycieczkę? - Spojrzał na Wędrowca. Ten pokiwał głową, zainteresowały go słowa o machinach wojennych i ich schematach.
- Zgadzam się - powiedział krótko, po czym zwrócił się do kowala - Spróbujemy dowiedzieć się czegoś o tych Pozyskiwaczach. Czy chcesz wcześniej odwiedzić statek i przyjrzeć się jego uszkodzeniom?
- Jeśli mam wycenić swoją robotę przy nim, to powinienem zobaczyć szkody.- stwierdził kowal i przyjrzał się mieczowi, który wykuwał. - Ale najpierw… muszę skończyć ten miecz.
- A czy polecisz nam jakiegoś przewodnika? - dodał zaklinacz. - Błąkać się po Acheronie, szukając miejsca, o którym nic nie wiemy... To mogłoby zająć dość dużo czasu.
- Nazywa się Skirglet i najczęściej go można spotkać w tawernie o nazwie “Moczymorda”. Wystarczy iść wzdłuż tamtej ulicy…- Hjalvdor wskazał palcem ją i dodał.- I skręcić w prawo na pierwszym jej skrzyżowaniu. Łatwo zauważyć szyld. Karczmarz go zna… bo to stary bywalec.
- Dziękujemy za informacje. Jeśli chodzi o sprawdzenie statku, ile czasu zajmie ci dokończenie pracy? - zapytał Wędrowiec.
- Tak z pół godziny… wtedy będę mógł sobie zrobić przerwę.- ocenił Hjalvdor po chwili oceniania wykuwanego ostrza.
- Rozumiem - kiwnął głową automaton - Poczekam na ciebie, jeśli ci to nie przeszkadza, i zaprowadzę do statku. Harranie - zwrócił się do zaklinacza - czy spróbujesz odnaleźć Skirgleta i pozyskać jego usługi?
- Nie ma sprawy. - Harran skinął głową. - Jeśli go odnajdę, to od razu zaproszę na statek. A jeśli nie... poproszę o przekazanie mu informacji.
- Pójdę z Harranem, a potem się pożegnam. Pewnie spotkamy się później.- zaproponowała rogata.
Wędrowiec kiwnął głową, nie odzywając się jednak.