Bałwan okazał się dokładnie tym czym się wydawał - ostrzeżeniem. Ktoś musiał jednak poświęcić czas i zainwestować magię, by ustawić taki rodzaj stracha na wróble.
Ruszyli dalej i Akial nie odmówił sobie szansy poślizgać się po zamarzniętym potoku. Bez rakiet mógł sobie pozwolić na dwa kółka zanim reszta zdołała się przeprawić, ale za każdym razem pilnie obserwował okolicę. Było to bądź, co bądź idealne miejsce na zasadzkę. Dobrze wycelowane zaklęcie ognia mogło rozmrozić lód i jeśli nie zabić ich od razu, to utopić w lodowatej wodzie.

Przeszli jednak suchą nogą i poszli dalej mijając po drodze ciało jednego z mieszkańców Heldren. Niedługo później doszły ich dźwięki, pierwsze żywe dźwięki od jakiegoś czasu. Głosy ludzi, a także zapach jedzenia...
Jedzenie! - krzyknął brzuch. Całe szczęście, że przez grube zimowe ubranie tłumiło dobrze wszelkie dźwięki żołądka.

Wypadało się lepiej zorientować o czym rozmawiają, dowiedzieć nieco więcej o pracodawcach i tym co się stało ze szlachcianką. Trochę niepokoił go brak zimowych latajek, dlatego pilnie obserwował otoczenie. Drzewa były wysokie z rozłożystymi gałęziami.
- Spróbujemy z Mihaelem podejść bliżej i podsłuchać o czym rozmawiają. W razie czego i tak pozostanie nam walka, ale może uda się dowiedzieć coś więcej o szlachciance i ich mocodawcach.

Akial sprawdził swój łuk i strzały, i ruszył razem z mnichem łukiem pozostając w pewnej odległości od siebie. Mihael poszedł dołem, a kotoczłek wspiął się na drzewo obserwując i nasłuchując. Szukał śladów baśniowych istot, gdy upewnił się, że tych nie ma, skupił się na rozmowie toczącej się przy ognisku.

Bałwan od początku budził pewne podejrzenia u druidki, a te nasiliły się, gdy wykryła przy nim niewielkie oddziaływanie magii. Było znikome, co mogło oznaczać, że ktoś kombinował przy bałwanie dłuższy czas temu, ale nie było sensu ryzykować i pchać się główną ścieżką obok niego, gdyż mogła tam czekać na nich pułapka. W lesie w sumie też, ale jakoś musieli dostać się na drugi brzeg.
- Tylko bądź ostrożny - powiedziała do Mihaela, gdy zaproponował, że pójdzie przodem i sprawdzi okolicę.

Na szczęście nic się nie czaiło między drzewami i mogli ruszyć przez zamrożoną rzeczkę. Przeprawiając się na drugi brzeg aasimarka z każdym kolejnym krokiem sprawdzała stopą, czy lód jest wystarczająco gruby, bo chociaż na taki wyglądał, to wcale nie musiał taki być, a kąpiel w lodowatej wodzie jej się nie uśmiechała. Nie mieli jednak problemu z przebrnięciem przez potok i nawet nikt ich nie zaatakował, co było miłą odmianą od ostatnich wydarzeń. Niestety, niedługo potem trafili na zamarznięte zwłoki mężczyzny, którego Astrid dobrze znała.

Kobieta uklęknęła przy Dansby'm, odnajdując na jego ciele ślady po broni fey. Biedak nie miał szans się obronić, ale Astrid bardziej zastanawiało, co robił tak daleko od wioski, w dodatku sam. Czyżby postanowił wyruszyć, żeby na własną rękę dowiedzieć się, co jest źródłem tej pogody? Tego się już niestety nie dowiedzą.
- Biedak. Umarł sam w tym zimnym lesie. To musiało być dla niego przerażające - Astrid odezwała się do pozostałych, wciąż patrząc na zamarzniętą twarz farmera. Dźwignęła się po chwili do pionu. - Po powrocie do Heldren będzie trzeba zawiadomić jego żonę i ściągnąć kogoś z wioski po ciało. Na razie przysypmy je śniegiem, żeby zwierzęta albo inne stwory sobie na nim nie ucztowały.

Sama również zabrała się do roboty i gdy usypali Dansby'emu śniegowy kopczyk ruszyli w dalszą drogę. Brnąc przez śnieg zaskoczył ją nagle odgłos śmiechu przebijający się przez wiatr i apetyczne zapachy. Ktoś musiał być niedaleko i być może rozbił nawet obóz. Skrzywiła się, czując nieprzyjemne ssanie i burczenie w żołądku. Z chęcią by teraz usiadła i coś zjadła, bo przez to wszystko, co przeszli, zupełnie zapomniała, że nie mieli żadnego postoju na posiłek.

Ruszyła szybciej pod górę i w końcu dotarła z pozostałymi do niewielkiej polanki, na której istotnie ktoś rozbił obóz. Z rozmowy mężczyzn wynikało jednak, że byli to bandyci, którzy napadli na karawanę szlachcianki.
- Idę z wami - powiedziała do Akiala, gdy ten zdecydował się ruszyć z Mihaelem, by podsłuchać tamtych. - Jak zacznie się walka, to trzeba oszczędzić jednego z nich i przesłuchać. To tak gdybyśmy teraz nie dowiedzieli się niczego ciekawego.

Ruszyła między drzewa, wciąż dzierżąc w dłoni włócznię. Podejrzewała, że nie jest tak dobra w skradaniu się jak Akial, czy Mihael, dlatego postanowiła zrobić większy łuk przez las i dotrzeć nieco dalej od obozu, ale wciąż w zasięgu rzutu włócznią. Kto wie, może tamci, tak zajęci rozmową i swoim towarzystwem, niczego nie dostrzegą i nie usłyszą.

Stealth, a w razie wywiązania się walki rzut włócznią.

Zapewne bałwan był tym, co było widać - śnieżna figurą, potraktowaną jakimś czarem. Zapewne można by go zrównać z ziemią i iść dalej.
Ale skrzynia - nie da się ukryć - również wyglądała zwyczajnie, a stanowiła pułapkę, która nie rzucała się w oczy. Kto wie, czy czasem bałwanek nie stanowił jednego z elementów kolejnej pułapki?
Oczywiście wszystko mogło być jeszcze bardziej skomplikowane, ale - na szczęście - ominięcie bałwana szerokim łukiem nie poskutkowało żadnymi nieprzyjemnymi skutkami, a że w strumieniu również nie czaiły się ani przeręble, ani żadne zimowe potwory, można było ruszyć w stronę strażnicy. Oczywiście dość uważnie, bowiem trudno było się spodziewać, że jakiś bałwanek miał stanowić ostatnią linię obrony, utworzoną przez popleczników Białych Wiedźm.

Wnet okazało się, że ktoś nie posłuchał udzielonego przez bałwanka ostrzeżenie. I wyglądało na to, że widły, nawet w sprawnych rękach Dansby'ego nie wystarczyły przeciwko kilku fey, które nie dość, ze dysponowały bronią dystansową, to jeszcze umiały latać.
Czy należało się spodziewać, iż właśnie fey ponownie staną im na drodze, czy może Dansby natknął się na grupkę, z którą później mieli do czynienia Traivyr i jego towarzysze?
Nie można było tego jednoznacznie ocenić. To drugie było bardziej prawdopodobne, ale lepiej było nastawić się na to pierwsze, a potem mile się rozczarować.
Pomógł Astrid wypełnieniu namiastki ostatniej posługi, po czym ruszyli dalej.

Paręnaście minut później okazało się, że to jednak nie fey, a bandyci stanowią przeszkodę na drodze do pierwszego celu, czyli do strażnicy, gdzie - przy dużej dozie szczęścia - mogliby spędzić noc.
Bandytów nie było kilkunastu, a jedynie czterech, za to hałasowali za dziesięciu. No i nie byli mrozoodporni, bowiem rozpalili ognisko.
Z drugiej strony ognisko mogło być związane z chęcią zjedzenia ciepłej kolacji...

Traivyr poczuł, jak zaburczało mu w brzuchu. Na szczęście dźwięk był tak cichy, że nie przebił się przez grubą warstwę odzieży.
Nie należało się jednak spodziewać, iż bandyci powitają ich chlebem i solą, ani tym bardziej gorącą strawą. Raczej powitaliby ich stalą.
Może z wyjątkiem Astrid - wszak większość mężczyzn cieszyło się z damskiego towarzystwa...

Wystawienie Astrid jako przynęty z pewnością spełniłoby swe zadania i odwróciłoby uwagę bandytów od reszty świata, ale Traivyr prędzej by sobie odgryzł język, niż przedstawił taką propozycję.
Miał zresztą całkiem inny plan - rakiety śnieżne nie robiły zbyt wiele hałasu, bandyci byli zajęci jedzeniem i rozmowami - przy odrobinie szczęścia mógłby się podkraść w pobliże bandytów i potraktować ich tym samym zaklęciem, co jelenia. Uniknęliby wtedy walki i mieliby czterech "chętnych" do rozmowy, a nie jednego.

- Spróbuję pozbawić ich przytomności - powiedział cicho, ruszając, śladem Astrid, między rosnące na skraju polanki drzewa.

Jeśli Akial miał zamiar podsłuchiwać bandytów, ro Traivyr życzył mu powodzenia... ale nie wróżył zbyt wielkich sukcesów.
Miał tylko nadzieję, że sypiący się podczas włażenia na drzewo śnieg nie zwróci uwagi bandytów. I że przemarznięte gałęzie nie złamią się z trzaskiem pod kotowatym.

Akial dotarł w okolice obozu jako pierwszy, nie zwracając na siebie żadnej uwagi. Wdrapał się bezszelestnie na pobliskie drzewo i siedział przyczajony na jednym z grubych konarów. Chociaż gałąź nie zwisała bezpośrednio nad obozem czterech mężczyzn, to i tak bez problemu słyszał, o czym rozmawiają. Nie dostrzegł też żadnych zimowych fey, co mogło oznaczać, że bandyci są tutaj zupełnie sami.

Zaraz za Kotoczłekiem w pobliżu znalazł się Mihael. Przyczajony za rosłymi, przykrytymi czapami śniegu krzakami miał jakieś piętnaście-dwadzieścia stóp do najbliższego przeciwnika siedzącego do niego tyłem i gestykulującego coś rękoma. Nieco więcej czasu zajęło dotarcie w okolice obozu Astrid, która przycupnęła za jednym z drzew kilka metrów na prawo od Mihaela.

Na razie żaden z nieznajomych niczego nie zauważył, co można było zrzucić na karb szarówki, sypiącego śniegu i faktu, że mężczyźni najbardziej zajęci byli sobą, a nie otoczeniem. Jakby zupełnie zapomnieli o całym otaczającym ich świecie i nawet nie brali pod uwagę, że skądś może nadejść atak.

Traivyr, który również nadłożył drogi, by znaleźć się bliżej obozu dotarł na miejsce niezauważony. I zdał sobie szybko sprawę, że z tej odległości czar, który chciał rzucić nie da rady objąć mężczyzn. Musiał zbliżyć się do nich, albo w jakiś sposób spróbować zwabić ich do siebie.

Poprzez wiejący wiatr docierały do was rozmowy bandytów. A to mówili o tym, że jakiś Rokhar ma szczęście, bo może sobie grzać dupę w Strażnicy, a to przechwalali się - ku zniesmaczeniu Astrid - co by zrobili ze szlachcianką, gdyby ich z nią na jakiś czas zostawiono. W tym momencie jeden z mężczyzn wstał od ogniska i ruszył w stronę drzew, rozpinając pasek od spodni. Potrzeba niosła go w stronę drzewa, za którym chowała się Astrid.

Draugdin, który jako ostatni i z opóźnieniem pojawił się blisko obozu nadepnął przypadkowo jakąś gałąź ukrytą pod śniegiem, a głośny trzask rozniósł się po okolicy. Jedynie bandyta idący za potrzebą zwrócił na to uwagę. Przystanął na chwilę, rozglądając się, jednak po chwili wzruszył ramionami i kontynuował przedzieranie się przez zaspę do drzewa, które zamierzał podlać.

Pogoda, która niezbyt sprzyjała wędrówce, tym razem okazała się sprzymierzeńcem, bowiem w sypiącym się śniegu nawet Traivyr, którego specjalnością skradanie zdecydowanie nie było, zdołał się niespodzianie podejść w pobliże ogniska. Na tyle blisko, by usłyszeć wymianę zdań i opinii między bandytami, których wiedza na temat stosunków damsko-męskich wprost zwalała z nóg... nie na tyle jednak blisko, by móc rzucić zaklęcie. Przynajmniej nie ten czar, którym mógłby załatwić wszystkich bandytów za jednym zamachem.

Wnet zrodziło się za to pytanie, co zrobić z bandytą, który nagle postanowił sobie ulżyć...
Zaklęcie zwaliłoby tego jednego z nóg, ale ostrzegłoby pozostałych.
Traivyr zawahał się, po czym zrezygnował z rzucenia zaklęcia do chwili, aż bandyci znowu będą razem. Machnął więc przecząco ręką w stronę Astrid. Miał nadzieję, że przyjaciółka zrozumie i nie podejmie żadnych agresywnych kroków.

Akial nie skomentował ruchu pozostałych. Słyszał ich podczas wędrówki, widział jak się poruszają i wiedział, że ze skradaniem mają niewiele wspólnego. Co prawda warunki im sprzyjały, jednak każda głośna osoba więcej to większe ryzyko. Dlatego też nie czekał na pozostałych. Przerzucił łuk przez plecy i w kilku zwinnych ruchach, niczym prawdziwy kot wbiegł na drzewo. Ostrożnie sprawdził grubość rozłożystych konarów przed postawieniem nogi ruszył do przodu. Widział w dole młodego, który równie cicho przemykał między drzewami, samemu skupiając się na drodze i niczego nie spodziewających się przeciwnikach. Gęsty padający śnieg idealnie zlewał się z drobinkami puchu spadającymi z gałęzi stając się jego częścią, niemal nie do rozróżnienia z tym lecącym z nieba. Przeskoczył na kolejne drzewo podchodząc coraz bliżej. Był w stanie rozpoznać pojedyncze słowa, jednak to nadal nie to. Akial oczekiwał więcej. Zbliżył się, tym razem ostrożniej i zajął pozycje na najbardziej wysuniętym w stronę przeciwników drzewie. Ostrożnie wyciągnął łuk i nałożył strzałę wsłuchując się w rozmowę. Dostrzegł Mihaela zajmującego miejsce za drzewem i skradających się w oddali Heldreńczyków. Draugdina nie widział, padający śnieg i gałęzie uniemożliwiały taką obserwację, ale był pewien że słyszał jego pancerz. Musiał być więc w pobliżu.
Skupił się na rozmowie próbując wyłowić jak najwięcej informacji, gdy jeden ze śledzonych mężczyzn rzucił ordynarny tekst od odejściu w ustronne miejsce i ruszył w kierunku drzew gdzie kryli się Mihael i Astrid.

Kucając na grubym konarze był w zdecydowanie bardziej komfortowych warunkach - mało kto zwracał uwagę na to co się działo ponad jego linią wzroku, a zatem pomimo bycia niespełna 5 metrów od wrogów w linii prostej był całkowicie bezpieczny gdy ucho namierzyło trzask pękającej gałęzi. Sklął w duchu nieroztropność drużyny, jednak wydawało się, że podpity sikacz nie przejął się zbytnio sytuacją, bo choć rozejrzał się po okolicy, to nie wydawał się być zaalarmowany.
Spojrzenie Akiala padło na Astrid i Mihaela ukrywających się za sąsiadującymi z obsikiwanym drzewami zastanawiając się jak to rozegrają? Mimowolnie poprawił uchwyt łuku kładąc dwa palce na cięciwie. Miał dobrą pozycję, by posłuchać więcej, jednak to czy będzie mógł cokolwiek usłyszeć nie zależało od niego. Siedział więc i obserwował sytuację.

Akial i Mihael się zebrali, to i ona też się ruszyła, ale cofnęła nieco i weszła do lasu trochę dalej od polanki i obozowiska. Patrzyła pod nogi, stawiając stopy powoli, by nie narobić niepotrzebnego hałasu. Ojciec co prawda uczył ją skradać się do zwierzyny, ale nigdy nie była w tym dobra - coś tam potrafiła, ale do Akiala czy Mihaela na pewno było jej daleko w tym aspekcie. Obserwowała poruszających się niczym zjawy towarzyszy, a ich osoby stanowiły punkt odniesienia dla dalszego przedzierania się przez zaśnieżony las. W pewnym momencie skręciła w prawo i od krzaka do krzaka, dotarła do grubego pnia sosny, który zupełnie ją zasłonił. Widziała siedzącego na konarze Akiala i stojącego nieopodal Mihaela. Niedługo potem dotarł do niej też Traivyr.

Wysłuchiwanie przechwałek na temat umiejętności łóżkowych zgromadzonych przy ognisku mężczyzn, którzy chcieli pokazać Argentei, jacy to są męscy, skwitowała tylko skrzywieniem się i przewróceniem oczu. Czy faceci zawsze w swoim gronie opowiadali sobie takie sprośne rzeczy? Miała nadzieję, że Traivyr taki nie był. Zbyt wiele się nie dowiedzieli z rozmowy, gdyż jednemu z nieznajomych zachciało się udać za potrzebą i to akurat pod drzewo, za którym czaiła się Astrid. Cóż, to w sumie mogło zadziałać na ich korzyść. Klepnęła dłonią drzewiec włóczni, pokazując Mihaelowi, Akialowi i Traivyrowi, co zamierza zrobić. Przyjaciel miał chyba inne zdanie na ten temat, ale jeśli teraz nie zaatakują, kiedy tamci nawet się tego nie spodziewali, to kiedy? Aż tamci pójdą spać? Astrid ufała swojemu instynktowi i wierzyła, że to odpowiedni moment.

Delikatnym, krótkim zamachem dłonią pokazała Traivyrowi, że zamierza zdzielić bandziora w głowę drzewcem, a nie go zabijać. Gogle śnieżne spoczęły na czole, po czym zmieniła uchwyt na włóczni i jej dłonie powędrowały na tulejkę grotu i drzewiec. Miała zamiar poczekać, aż tamten zacznie sikać, a potem zamierzała wychylić się zza drzewa i uderzyć go w głowę. Jeśli padłby nieprzytomny, chciała znów schować się za drzewo i czekać na rozwój wydarzeń. Jeśli jednak nie udałoby jej się go powalić, liczyła na pomoc kompanów, bo wtedy na pewno będzie jej potrzebna.