Wędrówka w gronie w miarę znanych osób była całkiem przyjemna i Couryn nie zamierzał narzekać (ani na głos, ani w myślach) na towarzystwo, w jakim się znalazł i z jakim podróżuje. Sheera również przyzwyczaiła się do obecności osób wędrujących wraz z jej przyjacielem, chociaż nie da się ukryć, iż to właśnie Elora cieszyła się największą sympatią tygrysicy.


Wędrówka, nawet w najlepszym towarzystwie, musi się kiedyś skończyć. Nie zawsze z powodu dotarcia do celu. Nocne wędrówki nie każdemu odpowiadają, nie mówiąc już o tym, że od czasu do czasu należało odpocząć.
Miejsce, do którego dotarli, wydało się Courynowi całkiem niezłe... i nic nie zapowiadało żadnych nieprzyjemnych zdarzeń.
Zdarzenia jednak to miały do siebie, że często nie zamierzały uprzedzać o swym nadejściu.

Nadciągająca zewsząd mgła sugerowała, iż noc nie będzie należeć do najprzyjmniejszych. Dlatego też Couryn rozstawił swój namiocik, który miał go ochronić przed wybrykami przyrody.

Pierwsza część nocy minęła spokojnie, przynajmniej tak zdawało się Courynowi, któremu sen przerwało dopiero pojawienie się wartownika z informacją, iż pora wstać i przejąć obowiązki, polegające na dokładaniu do ognia i pilnowaniu, by nikt nie zakłócił snu tym, co nie musieli stać na warcie.

Jak się okazało, samo dorzucanie do ognia nie wystarczało, bowiem mgła gęstniała z każdą chwilą i po pewnym czasie najbystrzejszy nawet obserwator nie zdołałby wypatrzyć bandy goblinów czających się w okolicznych zaroślach.
Najwyraźniej jednak takowych nie było, bowiem aż do końca warty Couryna nic nie wyskoczyło z krzaków.
Nie dało się jednak ukryć, że nawet Sheera nie była mgłą zachwycona.

Kolejna część nocy nie była już taka przyjemna, a Couryn nie sądził, by ten brak przyjemności można było zwalić na kłębiącą się za płócinnymi ściankami mgłę. Spał kiepsko, prześladowany scenkami rodzajowymi, których w rzeczywistości nie chciałby przeżywać.

Rankim sny zniknęły, ale nie oznaczało to końca problemów. Wprost przeciwnie...
- Nie mam pojęcia, jak to się stało - powiedział, gdy wraz z Sheerą przespacerował się wokół obozu - ale nie jesteśmy na Drodze Kupieckiej. Prawdę mówiąc nie jesteśmy na żadnej drodze.
- Tam jest mała ścieżka i tyle - dodał.

Muzyka

Upiorny, nokturnalny krajobraz i grobowa cisza nie sprzyjały głębokiemu snowi. Nawet jeśli chodziło o kogoś tak zahartowanego jak nieustraszona bitewna zakonnica. Zresztą, coś efemerycznego wisiało w powietrzu, coś, co powodowało, że całe ciało kobiety drżało w niemym oczekiwaniu nieznanego. Jej spoczynek był minimalnej długości, trwał wyłącznie tyle, by pozbyła się uczucia znużenia. Ale nawet śpiąc, wojenna kapłanka czuwała. Nie dało się zbyt głęboko opaść w otchłań snu w takiej okolicy.

Niczym postronek na szyi krnąbrnego byka, gęstniejąca mleczna okrywa w ciągu nocy coraz mocniej zacieśniała objęcie swych poskręcanych macek wokół obozu Rity i jej towarzyszy. Kobieta podczas swojej warty obserwowała to z nader chłodną determinacją. W kościach czuła, że zbliża się moment przejścia. Kulminacja z jej snu i czas próby. Nie zamierzała zawieść. Gotowiła się na to od opuszczenia Souber.
— Druhu, cokolwiek by się działo w ciągu najbliższych, godzin, dni, tygodni... Wiedz, że masz we wierną przyjaciółkę. Wyjdziemy z tego cało. Przysięgam — powiedziała z oddaniem do znajdującego się w pobliżu blondwłosego galanta i zarazem mężnego rycerza światła, Nicodemusa Mora. Mężczyzna musiał sobie świetnie zdawać sprawę z tego, że tacy jak oni nie rzucają słów na wiatr...

Jakiś czas później świeża konstatacja Couryna "Tam jest mała ścieżka i tyle", wybrzmiała echem w głowie świętej wojowniczki. Zmieniony krajobraz, w który przeistoczył się las nad rankiem, bardziej przypominał senny koszmar aniżeli puszczę Zapomnianych Krain. Wyprostowana Rita czuła co musi uczynić, z zaciętym wyrazem twarzy postąpiła kroku. Przy sercu zaciskała jeden ze świętych symboli swego bóstwa. Kustodium wykonane z ciemnego srebra, inkrustowane umiejscowionym w centrum pozłacanym symbolem oka o źrenicy z ognistego opalu. We wnętrzu sakralnego obiektu spoczywał święty tekst jej religii i spisane własną krwią ślubowanie wierności zasadom Zakonu Płomiennego Serca Stwórcy.
— Stwórco, Najwyższy Sędzio,
Ty obdarzyłeś swe córy szczególną troską o sprawiedliwość,
spraw, abyśmy jej odważnie i z rozwagą służyły.
Niech Twoja miłosierna miłość przezwycięża wszelką nieprawość
i doprowadzi nas do harmonii życia w Twoim królestwie.
Przez Wszechwidzące Oko Pana Naszego.
Amen.

Rita rzuca orację (orison): "Light"

Gorliwa recytacja odniosła skutek. Święte kustodium wznieciło blask intensywny niczym rozpalona żagiew, rzucając otwarte wyzywanie wszechobecnej ciemności i ponuremu krajobrazowi.
— Chociażbym kroczyła ciemną doliną, chaosu się nie ulęknę, bowiem Tyś jest ze mną. Twój miecz i Twoja waga są tym, co mnie pociesza — kontynuowała żarliwie, ruszając w kierunku jedynej widocznej ścieżki — Tak, prawość i łaska pójdą w ślad za mną przez wszystkie dni mego życia i zamieszkam w domu Stwórcy po wsze czasy.

Rita rzuca kapłańskie zaklęcie 1 poziomu: "Detect Evil"

Marvella nie zwalniała, zamierzała służyć jako natchniony przykład i przewodnik dla grupy, badając ewentualne zagrożenia czające się w pobliżu obozu i przy wyjściu ścieżki. Jej wzrok spoczął na dróżce i niezgłębionym mroku okolicznej leśnej głuszy. Wypatrywała jakiegokolwiek zagrożenia. Gotowa była stawić czoła wszystkiemu, co czerwone ślepia z jej snu, planowałyby na nich nasłać.

Nicodemus spokojnie udał się na spoczynek. Przyypadła mu jedna ze środkowych wart, więc czekał go przerywany sen. Nie przepadał za tym, ale tak to już bywało w życiu na szlaku. Czasami trzeba było pogodzić się z pewnymi niedogodnościami i młodzieniec, mimo wychowania w wygodzie i dostatku, nie miał z tym problemów. Innym razem pewnie padnie na kogoś innego. Znużony, przyłożył głowę do poduszki i niemal od razu odpłynął.

Stał w sypialni rodziców, w ich rezydencji. Ojciec nie lubił, kiedy tam wchodził i Nicodemus był świadom, jak bardzo byłby niezadowolony, widząc go tutaj.
Rozejrzał się po pomieszczeniu. Wszystko wyglądało w miarę zwyczajnie, poza powiewającą lekko zasłoną. Najwyraźniej okno było otwarte. Młodzieniec pamiętał, że to nigdy nie miało miejsca. Zrobił kilka kroków, zastanawiając się, po co w ogóle tu przyszedł, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Usiadł na krawędzi łoża rodziców, chcąc na spokojnie zastanowić się nad sytuacją. Spojrzał na swoje dłonie i zerwał się na nogi. Były czerwone, jakby całe we krwi. Obrócił się i zobaczył tuż obok miejsca, gdzie siedział, ciało ojca, oddzielone od głowy i przebite jego mieczem. Rzucił się w stronę drzwi ...

Pobudkę przyjął z ulgą, której się nie spodziewał. Okazywało się, że są sytuacje, kiedy środkowe warty bywają lepsze od tych skrajnych. Zastanwiał się, czy to czasem nie nauczka od Lathandera, za to, że w duchu utyskiwał na niewygodę. Rozejrzał się po obozowisku. Mgła, która zaczynała gęstnieć, kiedy się kładł, zdominowała cały krajobraz. Była gęsta i lepka i zdawała się próbować ich pochłonąć. Nicodemus wiedział, że to raczej niemożliwe, ale nie był w stanie poradzić nic na swoje odczucia. Postanowił, że czuwanie zacznie od modlitwy i od razu zrobiło mu się lżej na duchu. W czasie jego warty nie wydarzyło się nic wartego uwagi, więc po przekazaniu pałeczki, wrócił do namiotu. Tym razem obyło się już bez koszmarów.

***

Poranna, nieplanowana zmiana umiejscowienia obozu była bardzo niepokojąca. Takie rzeczy nie zdarzały się na codzień i przypadkiem. Po twarzach towarzyszy młody Mora wnioskował, że mają podobne odczucia.

-Dziękuję za twe słowa. - Skinął uprzejmie głową Ricie.
-Honorem będzie rozwiązać tę zagadkę u waszego boku. - uśmiechnął się do pozostałych i zaczął zmawiać modlitwę do Lathandera.

Detect Evil, Detect Undead

Rzucenie wykrycia magii nie przyniosło żadnych przydatnych informacji, w tym odpowiedzi na pytania "Jak, na demony, to się stało?" i "Gdzie, na demony, teraz jesteśmy?"
A skoro nie było tej odpowiedzi tutaj, to należało szukać jej gdzie indziej. Innymi słowy - ruszyć się z miejsca, co Couryn uczynił po spakowaniu swoich rzeczy i spożyciu posiłku.

Jakimś dziwnym trafem nikt nie doszedł do wniosku, by zostać i poczekać na kolejny cud, który go przeniesie ponownie na Kupiecką Drogę, nikt też nie wpadł na pomysł, by spróbować przedzierać się przez gęste krzaki. Ruszyli więc wąską ścieżką, pod światłym przewodnictwem Rity.
Czy kapłance zdawało się, że nadaje się nie tylko na przewodnika, ale i przywódcę ich zagubionej grupki i dlatego ruszyła jako pierwsza?
Zdaniem Couryna to, że Rita szła przodem, było średnio rozsądne (ale nie zamierzał się z nią spierać), a o ewentualnym jej przywództwie wolał nawet nie myśleć.

Ścieżka wiła się między paskudnie wyglądającymi drzewami, tworzącymi martwy na pozór las, a wszechobecna mgła nie poprawiała ponurego nastroju.
- Widzieliśmy już przyjemniejsze miejsca, prawda? - Uśmiechnął się do idącej za nim Enoli.

Szli i szli... i zdawać się mogło, że ta wędrówka nigdy się nie skończy...

To ostatnie wrażenie na szczęście okazało się błędne, jako że ścieżka doprowadziła ich do nieco szerszej dróżki. A to mogło oznaczać, że po kolejnych paru godzinach wędrówki dotrą do jakiejś miejscowości.
Ewentualnie trafią na jakiegoś człowieka, który powie im, gdzie się znajdują.

No i trafili, chociaż nie był to człowiek, na dodatek rozmowny też nie był.
Za to zostawił prezent.
Podarunki od nieznajomych czasami bywały niezbyt przyjemne, dlatego też Couryn rzucił wykrycie magii na pozostawiony przez szkieletowatego jeźdźca przedmiot.

Muzyka

Cytat:

„Stwórca Wszystko Widzi, O Wszystkim Wie i Wszystko Osądza” – ustęp z Błogosławionej Księgi Wszechwidzącego Oka

Niczym kaganek, natchnione transcendentną glorią święte kustodium oświetlało ścieżkę justycjariuszki z boskiego namaszczenia. Jednak z łaski Stwórcy jej czujny wzrok, ni duch nie wykryły śladów niegodziwości w zamglonej okolicy, mimo zbadania skraju obozu i kilkudziesięciu stóp terenu wzdłuż wąskiej, leśnej ścieżki. Kobieta skonstatowała, że w takim wypadku musiały stać za tym jakieś plugawe czary... A jeśli jakiś nikczemny czarnoksiężnik ostrzył sobie nań zęby, to gotowa była dać mu zdecydowany odpór siłą wiary i zbrojnego ramienia. Tyle że w okolicy nie było ani żywej duszy. Założyła więc, że jeśli ktoś parający się magią miał co do nich jakieś niecne zamiary, to zapewne czaił się w danym momencie w swojej ciemnej norze, jedynie obserwując, bez wątpienia w nadnaturalny sposób, ich poczynania. Takie tchórzostwo i knowania były wielce niegodne w oczach wojennej kapłanki. Ta nigdy nie unikała konfrontacji, nie uciekała się do podłych machinacji ani nie okazywała strachu. Kimkolwiek był więc ich przeciwnik, zasługiwał swym postępowaniem ze wszech miar na pogardę służki Stwórcy.

Cytat:

„Kto gardzi Prawem, chwali grzech, kto strzeże Prawa, jemu przeciwny. Źli ludzie nie rozumieją prawości, a którzy szukają Stwórcy, pojmą ją całą” – ustęp z Błogosławionej Księgi Wszechwidzącego Oka

Upłynął kawałek czasu w upiornej krainie mgieł, lecz zbadany teren wciąż nie ujawnił śladu niczyjej obecności. Po pewnych przygotowaniach, wstępnej wymianie opinii (która wyjaśniła pewne niejasności) i posileniu się, grupa ruszyła w jedynym sensownym kierunku. Z biegiem wąskiej, błotnistej ścieżki. Rita bez cienia trwogi prowadziła pochód, surowym spojrzeniem sondując ponurą okolicę. W trakcie podróży chłodnawe powietrze otulało jej lica, nadając im różanego kolorytu i powodując przeobrażenie wydychanego przezeń powietrza w niewyraźny, kredowy opar. Podczas marszu ciężkie, stalowe obcasy dziewki grzęzły w podmokłym gruncie i wzburzały spokojne tafle deptanych kałuż. Mimo upływu godzin pogoda w żaden sposób nie zmieniła się, tak jakby inherentnym stanem tych koszmarnych ziem, zawieszonych niejako poza czasem, były wiecznie zalegające mgliste miazmaty, dżdżysty klimat i posępny krajobraz zbudowany z rachitycznych, przygarbionych sylwetek hebanowych drzew. Piasek w klepsydrze bez wątpienia musiał się przesypywać w trakcie wędrówki, a jednak okoliczny pejzaż nie przekształcił się ani o jotę. Ta nieustająca monotonia otaczającej ją scenerii zaczęła budzić pewien niepokój w bitewnej zakonnicy. Utworzenie tak rozległej domeny, w jej mniemaniu, wykraczało poza możliwości nawet niezwykle potężnego czarnoksiężnika, nawet jeśli była ona jeno iluzją. No, chyba że doszło wyłącznie do teleportacji. Ale cóż za obłąkany mag obrałby takie miejsce na swój dom? Lokacja ów tchnęła metafizyczną, acz ciężką do zniesienia aurą beznadziei, marazmu i rozkładu. Długotrwałe przebywanie w takim miejscu nadwątliłoby bez wątpienia zmysły nawet nadzwyczaj rozsądnej osoby.

Święta wojowniczka poczęła z wolna rozważać, czy aby nie trafiła z kompanionami ante mortem do jakiegoś boskiego czyśćca, a może nawet na same Szare Pustkowia Hadesu? Czyżby jej zadaniem było wyprowadzić z tego ponurego piekła potępione dusze towarzyszy? Marvella nie wątpiła, że żadne z nich nie było bez grzechu. Jane jak dotąd trzymała się na uboczu, nie czyniąc niczego podejrzanego, aczkolwiek jej dusza w sądnych oczach wojennej kapłanki wręcz promieniowała bezprawiem. Samwise należał do profesji, której członkowie słynęli z lekkoduszności i nader swobodnej interpretacji prawa, do tego jego zdolności wydawały się wkraczać poza prozaiczne muzyczne talenta, zawieszając granicę między tym co naturalne a nadnaturalne. Couryn i Enola miejscami sprawiali wrażenie, jakby unikali jej wyzywającego spojrzenia. Nawet paladyn Nicodemus zdawał się mieć pewne problemy z próżnością, a nie znała go dość długo by mieć pewność, czy aby jest zupełnie czysty... A co jeśli ich uczynki wzbudziły w jakiś sposób gniew bogów i spowodowały ów zesłanie? „Twa sprawiedliwość to wieczna sprawiedliwość, a Prawo Twoje jest prawdą ostateczną” wymamrotała pod nosem, akceptując swój los. „Skoro zaś sądzisz Prawo, jesteś nie wykonawcą Prawa, lecz sędzią. Jeden jest Prawodawca i Sędzia” dodała w myślach, z uległością akcentując swą decyzję. Jeśli to miał być jakiś test, to kobieta gotowa była dowieść, że jest w stanie go przejść. Tak jak wszystkie inne dotychczas. Nie złamały ją katorgi i trening w Zakonie Płomiennego Serca Stwórcy, nie zhańbiła się też drzewiej nieprawością. Jej serce, dusza i ciało były gotowe.

Cytat:

„Gdy ty wejdziesz do kraju obcego, nie ucz się popełniania tych samych obrzydliwości jak tamte ludy. Bacz, by nie znalazł się przy boku twym nikt, kto by przeprowadzał przez ogień swego syna lub córkę, uprawiał lekkomyślnie wróżby i przepowiednie, czynił gusła i czary. Nikt, kto by uprawiał zaklęcia, pytał demony, chaotyczne duchy i złe widma, zwracał do życia umarłych. Obrzydliwy jest bowiem dla Stwórcy każdy, kto to czyni. Z powodu tych obrzydliwości, urągającym jego naturalnemu porządkowi, Wszechwidzący swym nakazem usuwa ich sprzed twego oblicza. Ty całkowicie pozostaniesz przy panu swoim. Te ludy bowiem, które ty odwiedzisz, nieraz słuchają wszetecznych wróżbitów, szalbierskich czarodziejów i wywołujących umarłych, dając nasienie występkowi i bezprawiu. Lecz tobie nie pozwala na to Stwórca, bóg twój” - ustęp z Błogosławionej Księgi Wszechwidzącego Oka

Śmiertelną ciszę, a później również jednostajność krajobrazu, zaburzyły dudniące odgłosy podkutego wierzchowca i wynurzająca się spośród linii drzew sylwetka tajemniczego jeźdźca. Rita na moment zamarła, przyglądając się uważnie nieznajomemu w oddali. Zakapturzona postać gościa nie wyszła im naprzeciw, ani nie zabawiła długo, lecz zanim zawróciła, pozostawiła coś ciemnego na drodze. Coś, co z pewnością było jakimś znakiem, przestrogą, bądź wiadomością. Kobieta nie miała wątpliwości, że skierowaną do wszystkich zgromadzonych. Pupil Couryna zareagował na obcego agresywnie, ale nie bardziej niż sama Marvella, gdy już odkryła prawdziwą naturę tej istoty i dosiadanego przezeń zwierzęcia. Okutane w rozkładające się odzienie, pozbawione życia animowane truchła rozjuszyły ją samym faktem swego nieczystego istnienia.
— Nigromantyczne plugastwa, bluźnierstwa wobec świętego prawa natury i porządku rzeczy! — wyrwało się siarczyście z ust białowłosej.
Niestety istota umknęła, nim kobieta zdążyła dobyć łuku i ugodzić ją strzałą. Nie biadała jednak. Wszystko dopiero zaczynało się klarować. Jeszcze miała przyjść pora, by złożyć do grobu nieumarłe stworzenia, oraz wydusić życie z tego, który musiał nimi kierować. „Stwórca nierychliwy, ale sprawiedliwy” stwierdziła w myślach, kierując wzrok na pozostawiony przez posłańca, ciemny przedmiot.

— Uznajmy to za oficjalne przywitanie w tej odstraszającej krainie grozy. Myślę, że warto byłoby sprawdzić, cóż to pozostawiła ta czarnomagiczna imitacja człeka — rzekła, ruszając z miejsca, w celu dokładniejszej inspekcji obiektu.