Podróż karawaną miała być nowym rozdziałem, początkiem i powitaniem nowego świata - świata ludzi. Szybko okazało się, że świat ten nie różni się prawie wcale od pozostawionego w zgliszczach świata orczej hordy. Orkowi dbali o swoje zwierzęta, a dowódcy nie byli tak żałośni jak Gribb.
- Przypomnij mi, dlaczego nie mogę go zabić? - pytał cicho siedzącą mu na ramieniu rudą wiewiórkę za każdym razem jak przywódca karawany robił coś, co go irytowało. Ta nie odpowiedziała. Nie mogła, wszak była wiewiórką. Poczuł jednak jej złość. Nie lubiła takich pytań. Nie lubiła wielu jego przywar, wielu cech nabytych z ponurego dzieciństwa. Czasem zastanawiał się dlaczego w ogóle do niego tak przylgnęła?
Lubiła za to współzawodnictwo, wyzwania. Lubiła jak chronił innych, a on czuł się dobrze jak ona czuła się dobrze.
- Dobrze, dobrze, wiem. Jest naszym chlebodawcą i mamy go chronić. Daliśmy słowo. - mruknął pod nosem uspokajając wiewiórkę.

Zotar był wysokim, potężnie zbudowanym półorkiem. Mierzył dobre metr dziewięćdziesiąt i ważył pewnie ze sto kilo, z czego próżno szukać u niego sadła. Czarne włosy zaczesywał do tyłu pozostawiając boki wygolone na łyso. Miał ciemne, brązowe, duże oczy, całkiem kształtny nos i pełne usta, które z pewnością odziedziczył po ludzkiej matce. Małe kły, kwadratowa szczęka, lekko szpiczaste uszy i zielonkawo-żółtawa cera to cechy po orczym ojcu.

Ubrany był w nieco przymałą zbroję łuskową, przy pasie miał kilka różnych rodzajów toporów - pamiątka po swojej przeszłości. Podróż przebiegała spokojnie, do czasu. Zotar nie był odpowiedzialny za wypatrywanie drogi, za szukanie bezpiecznej drogi. Płacili mu za ochronę, gdy przepatrywacze się nie sprawdzą. Mimo to zagotował się na słowa tego palanta. Nie powstrzymało go spojrzenie czujki, ale jasny mentalny sygnał wiewiórki. Chwilę później świat zawirował gdy wóz zakołysał, a później przewrócił się posyłając go na ziemię wraz towarzyszącym mu czarodziejem. Półork przeturlał się podnosząc się natychmiast. W ręku momentalnie pojawił się potężny, dwuręczny topór.
- Cofnij się za mnie - rzucił do czarodzieja. Wywrócił młynka potężnym orężem nacierając na najbliższego wilka. Poczuł aprobatę rudej, co tylko dodało mu sił. Z przyzwyczajenia obrał pozycję pozwalającą mu uniknąć ulubionej taktyki wilków - okrążenia i ataków z flanki.

Paladynce nie podobało się, jak Gribb traktuje swoich ludzi i parę razy zwróciła mu na to uwagę, jednak odpowiedź zawsze była taka sama: nie wtrącaj się! Kara nie cierpiała takich ludzi i miała nadzieję, że szybko dotrą do miasta i nie będą musieli przebywać dłużej w otoczeniu tego człowieka.
- Zdecydowanie warto się będzie wcześniej rozeznać, z kim mamy zamiar współpracować - odparła Kara, popierając pomysł Darvana. - Gdyby nie twoja obecność, już dawno odłączyłabym się od tej karawany.

De Vries była średniego wzrostu, rudowłosą kobietą o ładnej twarzyczce i oczach koloru głębokiego błękitu. Zgrabną figurę ukrywała na co dzień pod pancerzem lamelkowym, a jej uzbrojenie stanowił długi miecz, długi łuk z kołczanem bełtów na plecach oraz sztylet przy pasie. Oprócz tego miała ze sobą plecak i lekką, żelazną tarczą z naniesionym na niej symbolem swojej Bogini - Shelyn.

Podczas tej dość monotonnej podróży dała się poznać Zotarowi i Kairosowi jako uczynna, dość otwarta kobieta o dobrym sercu i nienagannych manierach. Dużo lepiej znał ją Darvan, gdyż to z nim podróżowała najdłużej i w sumie najwięcej czasu spędzała właśnie w otoczeniu zaklinacza. Rozmawiała z nim na jakieś błahe tematy, gdy ich wóz wywrócił się nagle a Kara nieprzyjemnie uderzyła o ziemię. Dopiero po chwili dotarło do niej, że karawana została zaatakowana przez wilki i dwa szarżowały w ich stronę…

Poderwała się szybko, dobywając miecza i tarczy. Trzeba było walczyć o życie swoje i innych, czyli to, co umiała robić najlepiej.
- To wy dzisiaj zginiecie, paskudne bestie! - Warknęła w ich stronę i z okrzykiem bojowym na ustach zaszarżowała na tego wilka, który obrał ją sobie za cel.

Warknęła z bólu, gdy wilk ugryzł ją w kolano. Nie sądziła, że pozwoli zranić się tak szybko i łatwo, ale stało się i trzeba było walczyć dalej. Na szczęście zadany przez nią cios sprawił, że zwierzę odskoczyło od niej, a potem była już przygotowana. Najpierw uderzenie tarczą, a na poprawkę zamach mieczem i wnętrzności wilka wypłynęły z jego boku, kończąc przy okazji jego życie.

Jak się okazało wkrótce, pozostali również uporali się ze swoimi przeciwnikami i po ataku wilków został jedynie wielki bałagan, nad którym mocno ubolewał ich zleceniodawca. Kara miała w nosie, co on tam sobie krzyczy. Z rwącym bólem i krwawiącym kolanem nie miała zamiaru biegać od wozu do wozu i pomagać. Niech zajmą się tym ci, którzy nie chcieli pomóc im w walce z wilkami.

Podeszła do przewróconego wozu, znalazła swój plecak i wygrzebała z niego jedną ze swoich koszul podróżnych. Rozerwała ją na kilka kawałków, po czym usiadła pod jednym z drzew i obwiązała sobie szarpią krwawiące kolano. Opatrunek powinien wystarczyć, zanim dotrą do jakiegoś miasta, gdzie będzie mogła rozejrzeć się za jakimś znachorem.

W końcu zebrała się w sobie i pomogła nieco pozostałym, odkrywając przy okazji jakieś narzędzia złodziejskie, które jej samej do niczego nie były potrzebne, dlatego wrzuciła je do wozu i gdy ogarnęła burdel wokół siebie, usiadła na skraju drogi, czekając, aż ruszą w dalszą podróż. Gdy jej spojrzenie spotkało się ze spojrzeniem Darvana, uśmiechnęła się, wskazując podbródkiem na poranione kolano.
- Skoro tak się zaczęło, to ciekawe, jak się skończy - rzuciła z pewnym optymizmem w głosie. - Jesteś cały?

Wilki nie stanowiły poważnego zagrożenia dla rosłego półorka. Za młodu musiał walczyć z wilkorami o pożywienie, o ciepły kąt... w sumie to o wszystko. Taktyka wilków była zawsze ta sama, osaczenie, flanka, atak na nogi, przewrócenie i zagryzienie. Zotar trzymał więc ciężar na obu nogach, gotowy do odskoczenia, dlatego błyskawicznie zareagował odstawiając nogę przed podstępnym atakiem. Skręcił biodrem dostawiając nogę, dokończył obrót wprawiając swój topór w ruch. Zaskoczony wilk nie miał szans zareagować Ostrze weszło głęboko w bok miażdżąc żebra i wyduszając powietrze z płuc wraz z lekkim skowytem. Krew buchnęła na polanę. Zotar pociągnął toporem dosięgając serca i kończąc skowyt i życie. Drugi z wilków skoczył na półroka, ale wytrącony z równowagi przez strzał Kairosa jedynie zadrapał pancerz. Zotar machnął toporem na odlew kończąc drugie życie.

Rzucił okiem na pozostałe dwa wilki, ale one również zostały pokonane. Poczuł aprobatę rudej, która była w stanie przezwyciężyć nagły atak agresji w kierunku szefa karawany. Już szedł w jego kierunku gotów odrąbać mu łeb gdy kolejna fala emocji idąca od magicznej wiewiórki otuliła jego zmysły.
- No dobra. - mruknął niezadowolony. - Ale jeszcze jeden wyskok. Jeszcze jeden! - syknął do rudej.

- Wszystko w porządku? - zapytał pozostałą dwójkę ochroniarzy, którzy zdali się ucierpieć mocniej. Spojrzał na ociekające krwią ramię zaklinacza. - Nie lepiej trzymać się za jej tarczą? - spytał wskazując na Karę. Wszelkie dalsze dywagacje musiały poczekać gdyż dowódca karawany ponownie zaczął pokrzykiwać. Zotar miał szczerą ochotę wyrwać mu język i wepchnąć do gardła, jednak ruda nie była z tego zadowolona. A on z niezrozumiałego dla siebie powodu nie chciał sprawić jej przykrości. Mruknął pod nosem z dezaprobatą.

Wziął się za ustawianie wozów z powrotem na koła i ładowaniem skrzyń, a ruda zajęła się sprzątaniem rzeczy, które powypadały ze skrzyń. Razem udało się przywrócić wszystko do stanu względnego porządku.
Gdy usiadł z powrotem na wozie ruda przyniosła mu miksturę. Chyba w ramach przeprosin za zakaz zabicia Silasa.
Zotar przyjrzał się dokładniej miksturze zanim schował ją za pazuchę.
- Jedźmy dalej. Niech ta droga skoczy się, zanim zatłukę Silasa gołymi rękoma.

Wilki były uparte i nie rozumiały, że są niemile widzianymi gośćmi... i że nieproszony gość może nietylko zostać wyproszony, ale i oberwać od niegościnnego gospodarza.
Jeden z napastników, niezrażony goracym powitaniem, przyczepił się do Darvana... i to dosłownie.
Zaklinacz zaklął pod nosem, a potem ponownie użył płynących w jego krwi mocy. Gorące płomienie ogarnęły ciało wilka, zamieniając agresywnego zwierzaka w przypalone truchło.

Pozbywszy się najważniejszego problemu Darvan rozejrzał się dokoła, ale okazało się, że już jest po walce. Wtedy, lekceważąc wrzaski i polecenia ich szanownego pracodawcy zajął się swoją ręką, by ją prowizorycznie chociażby opatrzyć.
- Czasem nie można się schować za kimś - odparł na uwagę Zotara. - Mógłbym przypalić nie tylko wilki, ale i Karę.

Dokończył opatrywanie ręki, a potem zabrał się za pomaganie przy porządkowaniu rozsypanego towaru.
Jedna ze skrzyneczek przy upadku wypluła swą zawartość na kamienistą drogę, a ten upadek zdecydowanie nie spodobał się wspomnianej zawartości. Zaklinacz ostrożnie zgarnął do środka resztki fiolek i odłożył skrzynkę na wóz, pozostawiając uchylone wieczko. Jedyną fiolkę, która wytrzymała upadek, schował do kieszeni.
Uznał, że należała mu się rekompensata za straty moralne i na zdrowiu.

Gdy wszystkie towary znalazły się ponownie na wozie, podszedł do Kary.
- Ten suczy syn miał pewnie nadzieję, że wilki nas zeżrą i wtedy nie będzie miał komu płacić - powiedział cicho. - Bywało gorzej... - Uśmiechnął się. - I jestem pewien, że taki początek zwiastuje dużo ciekawych zdarzeń - dodał.
A potem prostymi zaklęciami naprawił rękaw swojej kurtki i rozdarte spodnie przyjaciółki.