- Co za potworność oni przekroczyli już wszystkie granice. - Powiedziała niziolcza wiedźma probując trzymać zawartość żołądka w swoim wnętrzu.

Przebiegła w stronę wskazanego, przez Jacea miejsca.
- Wydaje mi sie że kule ogniste rzucone w odpowiednie miejsce mogłyby zniszczyś miejsce czaru. Ale nie jestem pewna. Zastanawiam się czy nie lepiej będzie się wycofać i zostawić ostrzeżenia przed wioską.

Bohaterowie wycofali się pospiesznie we wskazane przez Jace’a miejsce, wciąż bacznie obserwując mgłę. Ta zaś wisiała jeszcze przez chwilę, otaczając zewłok przywołańca, po czym rozlała się nieco szerzej, osiągając kilkanaście metrów szerokości i zaledwie trzy wysokości. Gdy ciało tura stało się widoczne, w słabym świetle księżyca dało się dostrzec, że większość skóry została wypalona jakby kwasem a mięso pod było już przegniłe, jakby leżało tu kilka dni.
Mgła zaczęła powoli przetaczać się w stronę drużyny, tak jakby wiedziała, że w tamtym kierunku czekają kolejne ofiary. Z jej wnętrza, zupełnie niewidocznego przez bure opary, dało się dosłyszeć złowieszczy brzęk metalu. Morderczą abominację dzieliło teraz od bohaterów zaledwie czterdzieści metrów, lecz wciąż mogli jej uciec, spinając wierzchowce do galopu. Pytanie tylko, czy w ogóle chcieli to zrobić?

- Uciekamy czy walczymy? - Zapytala Laura nie ukrywając zniecierpliwienia i poddenerwowania zwłaszcza że mgła przemieszczała się w ich kierunku dosyć szybko.

Mikel nie bardzo wiedział, jak walczyć z takim przeciwnikiem. Wolał zdecydowanie bardziej namacalnych wrogów, którym stal mogła wyrządzić namacalną krzywdę. Nawet walka ze smokiem nie budziła w nim takiego niepokoju, jak ta paskudna mgła. Wydawało mu się, że jest w stanie lekko wzmocnić siłę swoich uderzeń, korzystając z nowo odkrytej w sobie siły, ale nie sądził, że zdziała zbyt dużo. Bez zwłoki wskoczył na wierzchowca i pozwolił magom zająć się planowaniem dalszych posunięć.

-Myślicie, że to coś nie pójdzie naszym śladem? Jest jakiś przywiązanie do tamtej wioski, czy powinniśmy się spodziewać nocnego ataku? - zapytał, kiedy postanowili się już zatrzymać.

Mgła przez parę chwil podążała za bohaterami, ale stworzone magią konie były od niej zdecydowanie szybsze i w końcu zrezygnowała – musztardowy obłok zaczął cofać się w stronę ruin Redburrow, by ostatecznie zniknąć w ciemnościach. Najwyraźniej to coś, choć agresywne, było też pewnie terytorialne. Gdy drużyna zatrzymała się po przejechaniu paru mil, dookoła siebie widzieli tylko mroki nocy, nieco jaśniejsze tylko dzięki skrzącemu się w świetle księżyca śniegowi. Wiał lekki wiatr, a Hannskjald czuł w powietrzu, że następnego dnia czekają ich kolejne opady.
Zmęczenie i chłód powoli zaczynały dawać się we znaki, więc o ile wciąż mogli wrócić i zająć się mgłą w Redburrow, to ruszanie już teraz w stronę Szybów Radyi nie miało wiele sensu. I tak dotarliby tam następnego dnia, a lepiej być wtedy wypoczętym, nie wiadomo, na co można natrafić, skoro niedaleka wioska została tak zdewastowana.