Krasnolud faktycznie sypiał mało - ledwie po kilka godzin każdej nocy. Ale pomiędzy tajemniczymi ziołami które zażywał i śmierdzącymi smoczym bagnem miksturami które zaczęły pojawiać się znikąd druid nie wydawał się tracić sił, a wręcz przeciwnie. Starł się łapać za ogon wszystkie sroki.

Wiele z tych rzeczy mogło, ale nie musiało przynieść plonu w przyszłości - tak jak zestrojenie się z żyłami magicznej mocy które znalazł troll, wysłanie zwierzęcych posłańców do druidów i rodziny w Kraggodan oraz do koterii znajomych łowców. Największą niewiadomą było co wyniknie z wizyt w Crystalhurst i kolejnych osadach.

Druid robił też "małe, pilne rzeczy". Kopał wgłąb skalnego słupa razem z Suliem, otwierając to nowe i nowe pomieszczenia by pomieścić wszystkich uchodźców z ich zapasami. Tak jak wczesniej, błyszczał tu krasnoludzki dryg to pięknych i użytecznych detali - okien, otworów wentylacyjnych. Zabezpieczył i udrożnił studnię, zabezpieczył zielarnię, wzmocnił budynki i wieżę przeplatając ich ściany litą skałą, a mosty i bramę żywym drewnym.
Nadzorował zbieranie ziół, zapasów i magicznych materiałów. Spędził też kilka dni w magicznym warsztacie, pomagając z najtrudniejszymi zaklęciami.

Koniec końców, tym co - jak burczał z niestarannie skrywana dumą - wszyscy zapamiętają, były wspaniałe uczty które Hannskjald wydawał niemal każdego wieczoru kiedy był w forcie. Krasnolud wypraszał wszystkich na kilkanaście minut, a kiedy wracał...
...czego tam nie było! Przystawki z przepiórczych jaj w sosie chrzanowym podane na wielobarwnych liściach, gęste warzywne zupy z dyni w nieokorowanych miskach, wielkie kawały skwierczącej sarniny na pachnącym igliwiu i fantazyjne desery z gruszek wciąż wiszących na gałęziach. Wszystko uzupełnione półtuzinem soków i nektarów - w tym dość podejrzaną i zdecydowanie mocną marchewkówką.
Oprócz pyszności samych w sobie, potrawy były niewątpliwie magiczne. Głód nie wracał przez wiele godzin, czasem nawet cały dzień, pozwalając oszczędzić czas i gromadzić zapasy na zimę dla coraz większej grupy mieszkańców.

---

Wizyta w Crystalhurst

Ciepły wiatr który niósł ich na swoich podmuchach całą drogę zelżał i rok - a dokładniej Hans w jego postaci - łagodnie zakołysał olbrzymimi skrzydłami, łapiąc prądy powietrzne nad lasem.
Krasnolud bardzo uważał żeby nie wykonywać żadnych gwałtownych zwrotów, pamiętając że na jego grzbiecie siedzi Jace.
~ Crystalhurst jest gdzieś pomiędzy drzewami poniżej, zawsze mam problem z dokładnym trafieniem do celu ~ pomyślał. To całe myślenie miało wiele zalet - na przykład pęd powietrza nie wtłaczał słów z powrotem do gardła.

~ Damy radę. ~ odpowiedział psionik. ~ Jesteś pewien, że uda nam się tu sprzedać zdobyty ekwipunek? ~

~ Cały? Nie, nasze łupy byłyby zbyt wielkie nawet na Phaendar. Ale na pewno sprzedamy część, zasięgniemy języka co dzieje się dookoła, a przede wszystkim spróbujemy ich przekonać do wsparcia do naszej walki ~

Utrzymanie się bez żadnego siodła na grzbiecie wielkiego orła było prawdziwym wyzwaniem, ale na szczęście lot miał się ku końcowi. Oczom bohaterów ukazało się niewielkie jezioro z małą wysepką po środku, której większość zajmował drewniany budynek. Hannskjald wiedział, że to hala zebrań okolicznych druidów – stworzona poprzez nakłonienie drzew, by rosły wedle woli założycieli Crystalhurst. Spora osada rozciągała się na brzegach jeziora i już z powietrza krasnolud widział, że wygląda inaczej niż zwykle. Wśród stapiających się z drzewami domostw stały dziesiątki namiotów i ziemianek, wokół których kręciło się sporo osób, z pewnością nietutejszych.

~ Mają tu wielu uchodźców, więc z pewnością dowiemy się więcej o postępkach Kłów ~ pomyślał krasnolud, zniżając lot nad jeziorem i ostrożnie lądując na brzegu.

~ To potwierdza mapy i przypuszczenia, że to coś więcej niż tylko rajd. To inwazja. ~ zgodził się psionik.

Kilku uchodźców uciekło w panice już kiedy się zbliżali, a Jace nie zdążył nawet zeskoczyć z orlego grzbietu, gdy dobiegło do nich kilku strażników uzbrojonych w porządnie wykonane włócznie. Przewodziła im półorczyca w średnim wieku, o krótko przyciętych włosach i ubrana na druidzką modłę.
- Kim jesteście? Co was do nas sprowadza? - zapytała ostrożnie, ale bez wrogości w głosie.

~ To Darga, zna mnie, choć nie w tej formie ~ druid lekko wstrząsnął szyją, poganiając Jace’a do zsunięcia się z jego pleców.
- Przybywamy z Phaendar - odpowiedział psionik zsuwajac się najdelikatniej jak umiał z grzbietu roka. - Jestem Jace Beleren, a to mój przyjaciel Hannskjald - dodał wskazując na wracającego do swojej normalnej postaci druida. - Przybywamy z ostrzeżeniem, ale widzę, że złe wieści już do was dotarły.

- Darga - krasnolud otrząsnął się w wciąż ptasi sposób, stanął z powrotem na nogi i wyciągnął ramię w powitalnym geście - Mam nadzieję że dotarły tylko złe wieści -

Półorczyca uśmiechnęła się smutno, ściskając mocno dłoń krasnoluda
- Odwiedziłeś nas tej wiosny, prawda? Jesteście chyba pierwszą dobrą wiadomością od paru tygodni. Ktoś jeszcze przetrwał te najazdy. Tamran zostało zajęte, ale tym razem chyba tak zostanie na dłużej niż zawsze… - westchnęła i wskazała na ziemianki - Przyjęliśmy wszystkich, którzy zdołali uciec ze stolicy -

- A Jace i jego towarzysze tych, którzy wydostali się z Phaendar. A teraz są z nami także pozostali Łowcy - druid zwycięskim gestem wskazał na Jace’a - Tamran to miasto o charakterze wściekłego borsuka, nie wierzę że to będzie na stałe -

- To nie był zwykły atak, podobno wróg pojawił się znikąd. Ledwie zdążyli się wyrwać i tu dotrzeć. Ale masz rację, upór Nirmathańczyków jest mocniejszy od skał, chociaż teraz będą musieli nauczyć się ich cierpliwości. -

- Tamran padło? Bardzo niedobrze. - zmartwił się Jace. - To znacząco komplikuje nam plany. Mamy więcej informacji odnośnie tej inwazji, jak i plany wroga, ale nie jest to odpowiednie miejsce do rozmowy na ten temat. Przybywamy do was z poselstwem od uciekinierów i Mścicieli Phaendar, oraz łowców z Chernasardo. - Jace spojrzał na Dargę, a cała jego postawa mówiła “prowadź nas do przywódcy”.

Kobieta kiwnęła głową i uśmiechnęła się - Dobrze wiedzieć, że walka wciąż trwa. Wezwę Aspen i Ceronetha, spotkamy się w hali zebrań. Pamiętasz jeszcze, jak tam trafić, prawda Hannskjaldzie? -

Dotarcie do hali wymagało co prawda skorzystania z łódki, ale po kilkunastu minutach obaj bohaterowie byli już na wyspie stanowiącej centrum Crystalhurst, z podziwem oglądając dzieło sztuki i natury, jakim była hala zebrań. Cały budynek powstał bez uszkodzenia choćby jednej rośliny - druidzi musieli przez całe lata kierować i skłaniać drzewa, by rosły, tworząc szczelne ściany, a następnie dach. Wnętrze było przestronne, brakowało tu jakichkolwiek mebli, a obecni siedzieli na rozłożonych skórach. Kilkunastu druidów należących do najróżniejszych ras - był tu nawet centaur oraz kilku mniejszych fey - przyglądali się w milczeniu przybyłym, a paru z nich pozdrowiło Hannskjalda gestem czy skinieniem głowy. Przewodziła im piękna kobieta o trudnym do określenia wieku, o twarzy i dłoniach pokrytych niebieskimi tatuażami. Towarzyszył jej starszy elfi mężczyzna o surowych rysach.

- Witaj Hannskjaldzie - odezwała się kobieta - Dobrze widzieć, że jesteś zdrów, a twe zdolności się rozwijają - po tych słowach zwróciła się do Jace’a - Witaj i ty, przyjacielu Hannskjalda. Jestem Aspen Zora i przewodzę naszemu kręgowi. Jakie wieści przynosicie z zachodu? -

- Jestem Jace Beleren i przybywam w imieniu uciekinierów z Phaendar, Łowców z Chernasardo, oraz Mściceli Phaendar - skłonił się z należytym szacunkiem kobiecie. - Wysłaliśmy ptasich posłańców ostrzegających przed Żelaznymi Kłami, mam nadzieję, że dotarły całe i zdrowe. Widzieliśmy, że ta inwazja swoimi planami sięga daleko wgłąb puszczy, a także zajmuje coraz więcej ziem ludzi. Przychodzimy do was z informacjami zarówno o dalszych planach naszych wspólnych przeciwników, jak i o źródle zarazy pustoszącej Fangwood. - Jace zrobił przerwę w przemowie tak jak uczył go ojciec i dyskretnie obserwował reakcję. Dyplomacja polegała nie tylko na mówieniu, ale również na słuchaniu, toteż zamilkł na moment oczekując odpowiedzi.
Aspen uśmiechnęła się, a Jace odniósł wrażenie, że w hali zrobiło się nieco jaśniej.

- Dotarły, bez tego ostrzeżenia nie uratowalibyśmy tak wielu uciekinierów z Tamran. W tej kwestii jesteśmy waszymi dłużnikami. A teraz znowu wyciągacie do nas pomocną dłoń - w jej głosie słychać było wdzięczność
- Plaga jest zagrożeniem, ale nie tak bezpośrednim jak inwazja, jednak z chęcią usłyszymy, co wiecie -

- Zacznijmy od dobrych wieści. Odbiliśmy trzy forty Łowców w puszczy, a do tego smok Ibzairiak padł w ostatnim z nich. - krasnolud z ciekawością rozglądał się po świątyni - niby niezmiennej i powoli rosnęcej, a jednak zawsze zaskakującej jakąś małą zmianą - Czy Kły znają położenie Crystalhurst? -

Druidka pokręciła głową - Wątpię, w przeciwnym razie już by nas zaatakowali, no chyba że uznali nas za małe zagrożenie. Nasi zwiadowcy pilnują całej okolicy, a magia Fangwood nas wspiera -

- Mamy również mapy i plany kolejnych etapów inwazji. To czego jesteśmy świadkami, to dopiero pierwszy etap. Wiemy w jaki sposób następują ataki, choć nie mamy pojęcia w jaki sposób hobgobliny weszły w posiadanie takiej magii, ani jak się przed nią bronić. - Jace wyciągnął z torby papiery znalezione w pokoju dowódcy hobgoblinów pokazując wszystkim, że nie rzucają słów na wiatr.

W Phaendar na środku placu po prostu pojawiła się czarna, onyksowa
wieża, z której wybiegli wojownicy. Podobnie było z fortami Łowców, tak samo musiało być w Tamran z tego co słyszę. -
~ Chcesz opowiedzieć o zarazie? ~ w głowie krasnoluda zabrzmiało pytanie gdy Jace streszczał ostatnie wydarzenia.

~ Tak, jako zachętę do połączenia sił ~ Hans jak rzadko przejawił spryt tematach międzyludzkich

~ W porządku. ~
- Zwracamy się do was z prośbą o wysłanie informacji do wszystkich wolnych narodów, zarówno tych bezpośrednio zagrożonych atakami, jak i tych, które mogłby zorganizować armie będące w stanie odeprzeć kolejne fale najazdów. Potrzebujemy kogoś, kto będzie w stanie ostrzec, skoordynować i skomunikować wszystkie zainteresowane strony. Nas jest niewielu, a jeszcze mniej dysponuje możliwościami wysyłania informacji na duże odległości. Naszym priorytetem jest utrzymanie i umocnienie pozycji łowców w południowych Fangwood, zaopiekowanie się uchodźcami i wytrenowanie ich by mogli odeprzeć wroga i odbić Phaendar.
Krasnolud kilka razy otwierał usta jakby chciał coś dodać, ale w końcu uznał że musi poczekać na lepszy moment. Z niecierpliwością spojrzał na arcydruidkę, czekając na jej reakcję.

Druidzi przysłuchiwali się relacji, szepcząc między sobą i popatrując to na gości, to na swoją przywódczynię. Ta milczała przez chwilę, po czym wymieniła się dłuższy spojrzeniem z elfem i kiwnęła głową.

- Rozumiem… My również wysyłaliśmy zwierzęcych posłańców z ostrzeżeniami. Możemy to dalej robić, a także wysłać kogoś z wami, by was wspierał i zapewniał kontakt. Nasze możliwości są ograniczone ze względu na uchodźców, ale jesteśmy chętni do współpracy - Aspen ponownie uśmiechnęła się do gości.

- Myślałem czy pośród tych ścian nie uchowała się wiedza która pomoże zatrzymać tą teleportującą się fortecę...lub chociaż nie znacie jakiegoś czarodzieja który mógłby mieć taką wiedzę. -

- W twojej ojczyźnie jest wielu mędrców, Hannskjaldzie. Ale z pewnością będzie to wymagało potężnej magii, takiej, którą my nie dysponujemy - stwierdziła druidka - Ale zacząć powinno się chyba od zbadania takiej wieży z bliska -

- Tego póki co nie udało nam sie zrobić. - odpowiedział nieco urażony prośbą o pomoc potężniejszego maga Jace. Na szczęście potrafił ukryć własną dumę głęboko nie pozwalając jej wziąć górę. Tym bardziej, że prawdą było, że sami nie mieli pojęcia z czym się mierzą. - Wątpię by ktoś kto miał okazję zbadać tę wieże żył dość długo by o tym opowiedzieć.

- Uchodźcy - krasnolud znienacka wrócił do wcześniejszego tematu - Macie możliwość zapewnienia schronienia wszystkim? Czy powinniśmy szukać sposobu bezpiecznego przeprowadzenia ich do jednego z fortów? -

- Właściwie chciałam zapytać o to samo. Zaopiekowanie się uchodźcami nie będzie dla nas problemem - mamy wsparcie matki natury - Aspen uśmiechnęła się z dumą.

- Jace? Zdążylibyśmy jeszcze przed śniegiem, dojdą tutaj w dwa tygodnie. A my nie będziemy musieli się martwić że kiedy Kły spróbują wrócić będą narażeni na walki -

- Temat warty rozważenia. - Jace skłonił się druidce. - Kły nie mają pojęcia o utracie kontroli nad tą częścią Fangwood, ale jak się dowiedzą, nasze pozycje są im dobrze znane. Pozostawienie tam bezbronnych ludzi może stanowić zagrożenie. Rozważymy waszą propozycję na spokojnie przed podjęciem ostatecznej decyzji. - zasądził w końcu. Nie chciał podejmować decyzji za Aurbin. - Tymczasem musicie przygotować się na atak. Forty miały być sekretne, a jakoś padły pod zaplanowanym atakiem. Nie polegałbym na ukryciu jako bezpiecznym sposobie ochrony. Przywieźliśmy zdobyczną broń i pancerze na wymianę, jeśli będziecie potrzebować dozbroić uciekinierów. Wśród nas są osoby mogące pomóc w szkoleniu, choć pewnie macie tu też weteranów. - dodał przechodząc płynnie do kwestii handlowych.

- Uzbrojenie faktycznie może się przydać - zgodziła się Aspen - Nie mamy wiele do zaoferowania, ale może będziemy mogli czymś za to się odwdzięczyć -

- Jako że operujemy głównie na terenach leśnych, dzięki pomocy obecnego tu Hannskjalda, a także pozostającego wśród uciekinierów Sulima mamy pod dostatkiem darów lasu. Niestety, mamy problemy z uzupełnieniem wszelkiego rodzaju magicznych ksiąg, zwojów, czy zaklęć. Mamy kowali będących w stanie wykuć broń i zbroje, ale nie mamy możliwości ich umagiczniania i to są nasze główne bolączki, ale możemy to omówić później. Porozmawiajmy o pladze.

- Co chcielibyście wiedzieć? - kilku druidów zaszemrało do siebie, jakby ten temat ich trochę niepokoił.
- Niedaleko Ristin trafiliśmy na chore na Plagę pixie. Przez chwilę udało się je utrzymać żywe, choć nie miałem pojęcia jak je uleczyć. Ale dobre zamiary odpłaciły kilkoma informacjami - za chorobą stoi driada Arlantia, roznosząca skażoną grzybnię z Pierwszego Świata rękami swoich sług. Jace, opiszesz te grzyby? -

Jace podszedł do Aspen. - Proszę otworzyć umysł, podzielę się wspomnieniem pixie. - Wyciągnął otwartą dłoń w kierunku arcydruidki pozwalając je by ona zdecydowała, czy chce przyjąć zaklęcie. Ta pokręciła głową, wciąż się uśmiechając.

- Wybacz, ale za krótko się znamy, by dzielić myśli. Poza tym wszyscy powinni usłyszeć tą relację - gestem wskazała na pozostałych druidów - Tak myśleliśmy, że stoi za tym jakiś wypaczony fey. Niestety my także nie znamy jeszcze lekarstwa. -

- Język jest… ograniczony w porównaniu do myśli. - powiedział spokojnie Jace cofając rękę. - Niemniej postaram się opisać wszystko najdokładniej. - powiedział, po czym zwrócił się do całego gremium starając się opisać wspomnienie w najdrobniejszych szczegółach. Kiedy zaczął mówić, wszyscy obecni umilkli, chcąc wyłapać jak najwięcej z jego słów. Aspen patrzyła mu wciąż prosto w oczy, jakby próbowała wyczytać z nich więcej niż tylko mówił.

Gdy Jace skończył, cisza trwała jeszcze przez kilka sekund, po czym szum cichych dyskusji powrócił. Obecni komentowali między sobą jego opowieść, rzucali teoriami i podejrzeniami. Arcydruidka milczała chwilę dłużej, po czym westchnęła, jakby z ulgą.

- Dziękuję za tą relację. Z pewnością rozjaśniłeś niektóre z tajemnic. Plaga jest kierowana czyjąś ręką, co na szczęście burzy niektóre bardziej ponure teorie - uśmiechnęła się delikatnie - Wiemy też, jak bardzo śpieszy się naszemu wrogowi. Dekady to mniej, niż miałam nadzieję, ale więcej, niż się obawiałam. Czasem krótkie życie ma swoje zalety - lepiej wykorzystujemy dany nam czas -

Można by pomyśleć, że zdobycie fortu powinno wywołać rozprężenie, spoczęcie na laurach, odpoczynek. Jednak dla Mścicieli z Phaendar było raptem krokiem w drodze ku powstrzymaniu inwazji. Niemal natychmiast wzięli się do pracy. Jace zaszył się w wieży wyciągając magię ze zdobytych przedmiotów, którą później przetapiał na magiczne przedmioty. Rzadko wychodził na zewnątrz, głównie po to by zjeść, rzadziej by zamienić kilka słów z Cobbem i innymi.
Sytuacja zmieniła się dopiero po przybyciu Phaendarczyków. Jace znalazł kilka wieczorów dla rodziny. Rodzeństwo zmężniało, zniknęły resztki beztroski. Uśmiechnięte twarze jakie zachował w pamięci zniknęły, a ich miejsce zajęły zawzięte, smutne spojrzenia, sińce i podkrążone oczy, zapadłe policzki i zawzięcie ściśnięte usta.
To wszystko przypomniało mu jakie są prawdziwe koszta inwazji. Namacalne, bo osobiste.

Kilka dni po przybyciu, Jace zabrał Sulima, Rufusa, Tezzereta oraz Hannskjalda i Cobba. Potrzebował ich do odprawienia rytuału. Łowcy byli osłabieni i potrzebowali każdej pomocy jaką mogli zdobyć. Niedźwiedź, który walczył w obronie fortu mógł im pomóc, o ile zdołają go do tego nakłonić.
Cobb patrzył zdziwiony, ale szybko przystał na pomysł i Jace objaśnił swój plan.

Następnego dnia od rana Jace obrysowywał cały dziedziniec, ściany budynków i mosty w magicznych runach. Kilka razy musiał poprawiać runy zniszczone przez zabawy dzieci, dwa razy musiał poprawić krzywe linie i umieścić wszędzie świece. Późnym popołudniem zebrali się na placu w miejscu gdzie ostatniej walki potężnego wojownika natury. Mając ze sobą jego czaszkę Jace rozpoczął inkantację. Nagle wokół rozbłysły ustawione na blankach, mostach, budynkach i dziedzińcu świece. Ich miarowe pykanie zlało się z rytmem magicznych słów wypowiadanych przez Belerena. Runy powoli zapalały się na terenie całego fortu. Psionik skinął głową i Cobb zaczął opowieść. Historia łowców z Chernasardo. Jeśli mieli nakłonić ducha do powrotu, musieli opowiedzieć historię. Musieli przekazać mu, by rozumiał, by potrafił odróżnić wroga.
Melodyjny głos elfa snuł opowieść o obrońcach puszczy, a Beleren podszedł do Rufusa. Jego zadaniem było skontaktować się z duchem. Położył mistyczny topór na czaszce koncentrując się na zwierzęciu. Powietrze powoli drgało od magicznej energii. Było gęste, przepełnione pradawną, pierwotną magią. Połączeniem siły natury z czymś... innym, nieuchwytnym.
Psotniczek usiadł obok półorka pomrukując cicho, podczas gdy Jace z Tezerretem zapalali pozostałe świece. Mijały kwadranse, a opowieść snuła się dalej. Czaszka powoli obracała się w powietrzu otoczona lekką zielonkawo-żółtą poświatą. Wokół niej, na centralnym placu siedzieli dwaj druidzi, Rufus i Psotniczek. Cała czwórka skupiona na przywołanym duchu rozpoczynała negocjacje. Historia dobiegała końca, Cobb przeszedł do ataku na fort gdy czaszka zaczęła wirować szybciej. Jace, który od kilkunastu minut dołączył do grupy podniósł ręce skandując kolejne magiczne formuły. Czaszka rozsypała się w proch, który zawirował i zniknął.
Przez chwilę nic się nie działo. Wiatr ucichł, a runy i świece zgasły. Cobb zamilkł przerażony. Gdzieś od strony lasu zawiał potężny wiatr rozwiewający magiczny płaszcz psionika. Świece buchnęły płomieniem, a wszystkie runy zaświeciły tak, że zrobiło się jasno niczym w dzień. Wszyscy musieli zasłonić oczy, dopóki wszystko nie przygasło tak samo nagle jak rozbłysło. Wokół rozległ się potężny niedźwiedzi ryk. Oczy Jace'a rozbłysły błękitem, a z jego ust popłynęła czysta magia. Powietrze przed nim gęstniało przybierając powoli kształt olbrzymiej, eterycznej kuli, z której uformowało się potężne cielsko Pszczołożuja. Tym razem cały fort usłyszał ryk triumfu. Wielki zielonkawo-niebieski duch niedźwiedzia górował nad mizerną postacią psionika. Nawet potężny Rufus wydawał się nic nieznaczący w porównaniu do masywnej sylwetki.

Duch ruszył do przodu przenikając przez ciało Jace'a biegnąc wzdłuż dziedzińca. Jego pazury nie zostawiały śladu na ziemi, a chwilę później wzniosły się nad nią. Zwierze okrążało fort jakby sprawdzało swoją nową domenę, zanim stanęło z powrotem przed Belerenem. Stając na dwóch łapach monstrualne ciało górowało nad magiem, który wraz z ostatnimi słowami rozłożył szeroko ręce. Bladoniebieska fala opuściła jego ciało uderzając w ducha sprawiając, że przez chwilę był jakby bardziej materialny, zanim zniknął całkowicie. Wyczerpany i blady jak kreda psionik padł na ziemię nieprzytomny.

Rytuał został zakończony. Jace wyglądał jak trup. Był trupio-blady z sinymi ustami. Podkrążone oczy zapadły się mocno eksponując kości policzkowe. Oddech miał płytki, ledwie wyczuwalny. Lecznicza magia druidów przywróciła mu przytomność, jednak nie pozbyła się upiornego wyglądu. Nadal był osłabiony.
- Mam nadzieję, że nie będziesz teraz tak wyglądać. Nie chcę byś mi dzieciaki straszył. - rzucił Tezzeret starając się rozładować atmosferę. - Udało się, czy nie? Bo w końcu duch zniknął.
- Udało - powiedział słabym głosem psionik. - Musiałem dać mu swoją siłę życiową, by umocnić jego więzy z fortem. - Podniósł się korzystając z pomocy brata.
- Na pewno jest ok?
- Tak. - Jace nie oddałby swoich sił życiowych, gdyby nie miał planu awaryjnego. Dzięki codziennemu treningowi ciała i duszy, był w stanie doprowadzić swoje ciało i umysł do równowagi i odzyskać utracone siły.
Tego wieczora po raz pierwszy pojawił się na początku wyprawianej przez Hannskjalda uczy, zamiast zwyczajowo na końcu dojadając zimne resztki. Nie wyglądał trupio jak jeszcze pół godziny wcześniej. Wyglądał na wypoczętego i szczęśliwego.
Tego dnia, po raz pierwszy od dłuższego czasu został do końca ciesząc się prawdziwie z obecności wszystkich łowców i Phaendarczyków.

Jace, któremu praktycznie skończyły się magiczne przedmioty, które mógłby przerobić na coś bardziej przydatnego, większość dni spędził an studiowaniu ksiąg, które udało mu się pozyskać z Crystalhurst. Był zafascynowany opisami rytuałów i zaklęć, ale bardziej niż suche formuły interesowały go zapiski czarodziejów, ich spostrzeżenia, uwagi. Przez to prawie spóźnił się na spotkanie z Cobbem. Zaczynał rozumieć te wszystkie historie o magach i ich natrętnym wręcz braku czasu.
- Powinniśmy ich zabrać do obsadzenia fortów, ale jeśli się uprą to zadowolimy się strzępkami informacji jakie będą mieć. Może uda się nam poskładać to jakoś do kupy. -
Spojrzał na pozostałych. Chyba każdemu przydałoby się trochę ruchu. Poza Hannskjaldem, większość spędziła w forcie na tyle długo, że mogli zapomnieć, że na zewnątrz toczy się wojna.

Rufus był pod wrażeniem efektu rytuału przywołania ducha opiekuńczego i dumny ze swojego udziału w nim. Stwierdził że musi poświęcić więcej czasu na komunikację z patronującymi mu duchami, w 1 kolejności oczywiście ze swoim dziadem Gru'targhiem.

- Dziękuje za pomoc w walce ze smokiem, mam nadzieję że byłeś zadowolony?
- Przeżyłeś, a tym niewielu może się pochwalić. Nieźle się przygotowaliście, jeszcze nie widziałem, żeby bydle padło tak szybko.

- No, prawda, to tez dzięki sprytowi moich towarzyszy, Emi, Jace`a i pozostałych, wróg jest potężny, ale my również wszyscy rośniemy w siłę. - stwierdził z dumą Rufus.
-I pomyśleć że kilka miesięcy temu byłem zwykłym uczniem kowala, a teraz zabijam trolle i smoki, chciałbym lepiej zrozumieć naturę mojej mocy, momentami czuję się nieco zagubiony…i też coraz bardziej to lubię. -dodał bardziej refleksyjnym tonem.
- Ha! - zaśmiał się duch - Nikt nie rodzi się bohaterem, do tego trzeba dojrzeć. I nie bądź znów taki skromny, chociaż szkoda, że to nie ty urąbałeś smokowi głowę.

Rufus zaśmiał się - No, akurat o Mikela nie będę zazdrosny….. ale to co urąbania głowy smokowi może jeszcze bedą okazję. Może te hobgobliny mają im więcej...czy Żelazne Kły istniały za twoich czasów?
- Nigdy o niczym takim nie słyszałem. Albo ich jeszcze wtedy nie było, albo siedzieli cicho
- To nie jest jakaś zwykła banda, oni są świetnie zorganizowani, mają całą armię i sojuszników. Sami musimy zebrać chyba więcej sojuszników żeby dać im odpór…. - Rufus zadumał, się, zastanawiając się czy jego dziadek ma jakieś pojęcie o strategii.
-Czyli ten smok był najgroźniejszym potworem, z którym walczyłeś? -spytał się po chwili.
- Silniejszego wroga nie pokonasz samą siłą, tylko przebiegłością. O którego smoka pytasz?
- A to walczyłeś z więcej niż jednym? - zdziwił Rufus.
Duch zaśmiał sìę - - A żebyś wiedział! Kilka gadzin upolowałem - największy byłby w stanie połknąć cię na raz, bez gryzienia! - stwierdził z dumą.

-No to widzę że długa droga mnie jeszcze czeka żeby ci dorównać…. i używałeś tego samego topora którym teraz i ja władam, tak?
- Chłopcze, to ja jestem twoim toporem! Znaczy… chyba sam tworzysz go z mojej esencji, czy jakoś tak… nie znam się na tych sprawach…--
- Czyli wcale nie miałeś takiej mocy jak ja? Myślałem, że możesz mi więcej o nich powiedzieć...czasami mam wrażenie, że kiedy używam topora nie jestem do końca sobą, czy to możliwe że myśli i emocje twoje i innych duchów mieszają się z moimi?
- Ha, ma to sens, bo i ja czuję twoją euforię z walki. Ach, przyjemne uczucie, prawie jakbym sam mógł znowu walczyć…- Rufus wyczuł odrobinę tęsknoty w głosie dziadka.
- No tak, jest to właściwie i dla mnie przyjemne, ale też wolałbym być panem moich uczuć… nie chciałbym zabijać dla samego zabijania. Ty miałeś jakąś sprawę dla której walczyłeś?
- Czy złoto i wino się liczą? - zaśmiał się Gru’targh - A mówiąc poważnie, to moja młodość nie była zbyt chwalebna. Dopiero później ktoś wbił mi do głowy, że chwały lepiej szukać pomagając tym, którzy sami sobie nie poradzą.

-Miło mi to słyszeć, choć oczywiście mi też wino i kobiety nie przeszkadzają. - zaśmiał się Rufus.

- A dokonałeś jakieś rzeczy z której jesteś szczególnie dumny? Pewnie któryś z tych smoków?
- Dobrze myślisz. Raddreonted - największy bydlak, jakiego zabiliśmy. Nie przypominam sobie jeszcze szczegółów, ale chyba zniszczył sam jakieś miasto, zanim go usiekliśmy - kiedyś ci opowiem.-

- No, to musiała być świetna walka, chętnie posłucham jak będziesz chciał opowiedzieć. Zaś ja i moi kompani walczymy z całą inwazją, to też przecież nie jest mała rzecz. Dziękuje za twoje wsparcie, masz jeszcze jakieś porady dla mnie?
- Kiedy już wygracie, zadbaj o to, żeby historycy dali ci jakiś porządny przydomek! stwierdził duch, a w jego głosie brzmiała duma. Wyglądało na to, że nie przyjmował do wiadomości innego scenariusza niż zwycięstwo.
- Na razie o tym nie myślę, ale wymyśliłem przydomek dla naszej grupy- Mściciele z Phaendar.
- Przydługie, ale całkiem dobre -

Rufus podziękował dziadkowi i poczuł jak traci poczucie jego obecności. Wyglądało na to, że Gru'targh niewiele wiedział o jego niedawno przebudzonej mocy i będzie musiał sam się o niej więcej dowiedzieć, natomiast poczuł się zainspirowany rozmową do dalszych chwalebnych czynów.....

************************************************** ***********\

Rufusowi podobało się, jaki posłuch wraz z Mikelem zdobyli wśród pozostałych uchodźców i mieli teraz własny "oddział" chcących dać odpór najeźdźcom, głównie młodzieży widzącej w nich bohaterów i smokobójców. Było tam nawet kilka niczego sobie dziewczyn.... Starał się ich jak najlepiej wyszkolić, choć sam nigdy nie odbył szkolenia wojskowego, z pomocą przyjaciela więc skupiał się bardziej na samej technice walki niż taktyce, próbując też podpatrzeć jak zorganizowani są Łowcy.

Jednak siedzenie w forcie zaczynało go powoli nudzić, więc z zainteresowaniem wysłuchał wieści Dirany.

-Wyruszmy jak najszybciej zanim będzie za późno. Może trzeba przycisnąć trochę tego całego Jartha, to pozostali okażą się bardziej rozsądni i skłoni do współpracy z nami. - skwitował.