Lavena nie zamierzała odpowiadać na ostatnią uwagę Bahadura, poniekąd nawet spodobał się jej rozejm wymuszony przez krasnoluda. Nie musiała dzięki niemu znosić impertynencji irytującego ifryta i mogła zająć się o wiele bardziej rozwijającym zajęciem, niż słuchanie jego blazgonienia, a mianowicie podziwianiem własnych wypielęgnowanych paznokci.

Admirowaniu własnych atrybutów ciała mogłaby poświęcić wieczność, ale w końcu nadszedł moment, by ruszyć w stronę Wielkiego Mauzoleum i poznać wyniki durnego losowania wymyślonego przez kopniętych kapłanów. Zebrała się więc z resztą hałastry i upuściła „Ząb i Sziszę”.

Półelfka zauważyła, że ulice Wati o tej porze nie dość, że cuchnęły tłoczącym się pospólstwem, to do tego dokuczały nieznośną temperaturą, z którą to kiepsko radził sobie jej wachlarzyk. Z jakiegoś powodu lud zmierzał dokładnie w to samo miejsce co ona i jej kompanioni. Wiśniowołosa uznała, że losowanie musiało być dla nich namiastką rozrywki, której ewidentnie im brakło w ich pustych i pozbawionych sensu żywotach. Irytowało ją również, że nieumyta tłuszcza przeciska się w jej pobliżu, jakby była równa jej stanowi.
— Musicie się tak tłoczyć? Nie dość wam, że pokazuję się w tak nędznym, jak wasze, towarzystwie? — rzuciła w pewnym momencie, gdy tłum zaczął zbyt mocno na nią napierać.

W końcu jednak dotarła na rynek usadowiony przed gmachem Wielkiego Mauzoleum. Tam, pomiędzy ozdobnymi filarami, wzniesiona ustawiona spora markiza, mająca zapewnić cień kapłanom Pharasmy nadzorującym loterię. „A więc to tak?! Cwane klechy stoją sobie w chłodzie, pod markizą, a my mamy jak ten motłoch topić się w palącym słońcu niczym omasta na patelni? Ten kraj zasiedlają bezrozumni barbarzyńcy!” zazgrzytała zębami w myślach.

Jak zwykle w jej „doskonały” humor utrafił tropiciel, uderzając ku jej szpiczastemu uchu z kolejną kąśliwą uwagą.
— No co ty nie rzekniesz? — odparła mu z równym jadem, następnie wskazała jedno z naczyń leżących na pobliskim straganie — Ty zaś mógłbyś przestać przypominać ten gliniany dzban? Wiesz dlaczego? Nie? Filozofię zostawiam tobie.
Następnie postanowiła skupić się na tym co mówiła doceniona przez łowcę nieumarłych najwyższa kapłanka. Ale przychodziło jej to z trudem, więc szybko zrezygnowała. Nie miała głowy do słuchania głupot.

Dopiero gdy doszło do samego losowania, prychnęła na głos.
— Nieważne ilu głupców byście wystawili, i tak nie możecie równać się z MOJĄ grupą! Wyniki są do przewidzenia, ale skoro już tak chcecie, to kontynuujcie tę zbędną formalność...
Gdy Septi wyczytała nazwę pierwszej grupy Lavena zdziwiła się, że nie była to jej własna, ale zarazem wiedziała, że jeszcze są trzy do wybrania i z całą pewnością będzie ona pośród nich. Tymczasem pozwoliła sobie niemal docenić przedstawicielkę „Płonącej Dłoni”.
— Ta prawie ma gust, zawsze coś. Przebywanie pośród prostaków jest nie dość, że uwłaczające, to jeszcze niezbyt emocjonujące.
Gdy najwyższa kapłanka Pharasmy wylosowała drugą grupę półelfka poczuła lekkie ukłucie irytacji.
— Cóż to? Banda dzikusek? Dzięki Calistrii, że stoją po zawietrznej, bo niewątpliwie ległabym od ich odoru. Trafiło się ślepej kurze ziarno! I tak pewnie zginą na kilku pierwszych pułapkach, albo banalna zagadka konstruktorów przeciąży im te skołtunione, puste czaszki, po czym wrócą do swojego zaścianka dalej trzeć kamieniem o kamień, a następnie parzyć się ze swoimi mężami-troglodytami w ciemnej jaskini.
Pojawienie się reprezentanta trzeciej grupy na podium niemalże ją rozsierdziło. Zaczęła powoli myśleć, że ktoś zrobił to, co ona sama zawczasu planowała, a mianowicie zmanipulował tokeny. Oczywiście widząc przedstawiciela „Ametystowych Smoków”, nie odmówiła sobie złośliwej uwagi.
— Ciekawe, pokurcz wygląda jak cyrkowiec, a nie wytrawny przeszukiwacz ruin, gdzie mu tam do mnie!
Po wylosowaniu czwartego tokenu jej towarzysze uradowali się i pogratulowali sobie wzajemnie. Lavena, chociaż w środku poczuła pewną ulgę, to na zewnątrz odebrała zwycięstwo jako łatwe, należne i spodziewane. Nie wzięła więc udziału w tym festiwalu radości.
— No, z czego się tak cieszycie? Wiadomo było, że moja obecność zapewni nam łaskę bogów i łatwe zwycięstwo. Nie ma co się okłamywać, sprawa była przesądzona od samego początku!
Wkrótce też okazało się, gdzie przydzielono poszczególne grupy poszukiwaczy przygód. Ona i jej kompani mieli iść do jakiegoś Grobowca Akhentepi. Ale zdaniem szmaragdowookiej łotrzycy równie dobrze mogliby ją wysyłać do zamtuza w Absalomie, czy do Skradziony Ziem. Ważne było dla niej tylko to, by znalazła dużo cennych łupów. Tak samo jak wcześniejsze wypowiedzi Sebti, również ględzenie o „grobowcu ananasa” nie interesowało półelfki. Z pewnością nie zamierzała przestrzegać jej absurdalnych zakazów ani nakazów.
— Bla, bla, bla. Zrób to, nie rób tego. Pocałuj się w rzyć, ustań na głowie, wyrecytuj litanię do Abadara od tyłu... Czy te głupie klechy nie mają lepszych rzeczy do roboty, niż czynienie życia niestrawnym?
Po nudnym wykładzie najwyższej kapłanki z mapą przyszedł Tabat, Lavena tylko zerknęła, gdzie mają iść i straciła zainteresowanie całą sprawą. Kiedy on odpowiadał na pytanie Bahadura rzuciła zaledwie:
— Idę zażyć rozkoszy, zanim będę musiała zanurzyć się w czeluści tej cuchnącej mogiły. Nie, żeby na tym placu pachniało o wiele lepiej. W każdym razie nie marnujcie mojego czasu, dopóki nie będziemy szli plądrować. Profesjonalistka mej miary potrzebuje odpowiedniego stanu umysłu, zresztą nawet najpiękniejsza kobieta potrzebuje niekiedy odpoczynku. Tymczasem bywajcie.

Racząc się specjałami oferowanymi w Zębie i Sziszy Grimm oddał się medytacjom nad zaistniałą sytuacją.

Dla niego jakiekolwiek intensywne tarcia w grupie były zapowiedziom rychłej katastrofy. Można by się było nie zgadzać - jednak szarpaniny na dzień dobry sugerowały że jeżeli nie wydarzy się coś przełomowego to kwestią czasu będzie rozpad lub nieporozumienie w którego wyniku ktoś poniesie śmierć.

Na pustkowiu przetrwanie klanu było najważniejsze. Ci którzy wywoływali konflikty byli wypędzani lub pozostawiani sami sobie.
Bez wsparcia grupy umierali bardzo szybko okrutną śmiercią od promieni bezlitosnego słońca.

***

Rozglądając się uważnie w tłumie al-Jabbar przyglądał się ostrożnie innym grupom potencjalnych poszukiwaczy skarbów. Było ich wielu, a i wielką różnorodnością się odznaczali. Co bardzo go dziwiło to to jak wielu było obcych. Czyżby mieszkańcy Osirionu bali się wchodzić od nekropolii? A może miasto było tak przepełnione obcokrajowcami że rdzennych mieszkańców pozostawało już niewielu?

Gdy zaczęło się losowanie z uwagą słuchał co miała do powiedzenia kapłanka Sebti, jako głos Pharasmy której poświęcona była Nekropolia.

Na nieszczęście Jabbara stał akurat koło Laveny gdy odbywało się losowanie i był zmuszony słuchać jej dziecinnej paplaniny. Zapewne jego górscy krewniacy mieliby kilka bardzo wulgarnych określeń, których nie omieszkaliby wygłosić głośno wobec niej. Gdy przyglądał się pozostałym wylosowanym grupom, widział ich przymioty i starał się ocenić kim mogą być. Było dla niego nie do pomyślenia by można było bezcześcić miejsca spoczynku zmarłych i je niszczyć, ale najwyraźniej trafiali się osobnicy którzy to robili. Biorąc pod uwagę komentarze półelfki było takich osób dużo więcej niż przypuszczał - sama chyba była tego najlepszym przykładem.

Nie mniej przy czwartym losowaniu poczuł napięcie, które szybko się ulotniło. Zostali wybrani. Spontaniczny wybuch radości w ich drużynie. Grimm kiwnął głową, przyłożył dłoń do piersi i wypowiedział z namaszczeniem.

- Bi-la Kaifa

Gdy mapa była już w ich rękach każdy rozszedł się do swoich zadań (lub swawoli). Widząc że już trafili się chętni na zebranie szczegółowych informacji o grobowcu Jabbar skłonił tylko głowę.

- Pójdę podziękować Pharasmie za przychylność wobec nas. Wypocznijcie wszyscy.

***

Grimm słyszał że w "cywilizowanym świecie" poszczególne kulty przepychały się między sobą o bogactwa i władzę. Dla nomada z pustyni było to nie do pomyślenia. Bogowie mieli bowiem na świat bardzo namacalny wpływ i nie szanowanie ich jako całego panteonu było po prostu bezmyślne. Słoneczne Topory, jak i wiele innych koczowniczych klanów, oddawało cześć całej rzeszy bóstw, choć każdy wybierał sobie konkretnego patrona. Grimm jako że za młodu był strażnikiem karawany naturalnie wybrał Angradda jako swoje bóstwo opiekuńcze. Nie skupiał się jednak tylko na wojennym aspekcie swojego boga. Korzystając z tego że kapłani byli jedną z najlepiej wykształconych kast w karawanie, pochłaniał wszystkie źródła wiedzy do jakiej uzyskał dostęp. Czytał o przeróżnych bóstwach i istotach z nimi związanych. O konstrukcji rzeczywistości, innych planach i wielkich rodowodach ludów zamieszkujących przeróżne krainy. Zyskał też pewność co do jednego - patron był patronem, ale nie uszanowanie bóstwa szczególnie związanego z krainą do której się zawita było zwykłym prostactwem i chamstwem, dlatego co najmniej bierny stosunek pozostałych członków jego grupy do sług Pharasmy (i zapewne jej samej) był zwykłym chamstwem.

Dlatego postanowił w imieniu ich drużyny odwiedzić świątynię i podziękować boginii. Chodziły słuchy że pośród wyznawców Pharasmy są również Pahmeci. Trochę to go dziwiło, bo za krasnoludzkich zmarłych odpowiadał Magrim, lecz zapewne bliskość między Pahmetami a ludźmi Osirionu robiła swoje i zbliżyła do siebie te dwa ludy. Grimm miał cichą nadzieję, że odwiedzając świątynię natknie się na któregoś z osiriońskich krasnoludów i będzie mógł z nim porozmawiać zarówno o mieście jak i nekropolii. Szczególnie go interesowały tradycje i zasady jakie kult Pharasmy.
W tym wszystkim chciał po prostu wiedzieć wszystko co się tego tyczyło. Bogowie nie uznawali wymówek "nie wiedziałem".

Nie wiedział czy gdzieś w mieście znajduje się natomiast świątynia Angradda... może w krasnoludzkiej dzielnicy albo u któregoś z krasnoludzkich dostojników w mieście? Gdyby nie znalazł jednak kaplicy miał zamiar pomodlić się po powrocie do Zęba i Szishy przed spoczynkiem.
Jutro był wielki dzień. Musiał dać z siebie wszystko jeżeli miał wypełnić zadanie postawione mu przez jego klan.

Wieczór w bibliotece okazał się być mało owocny – najwyraźniej Akhentepi nie był wystarczająco interesującą osobistością, by pisać o nim w księgach. Ale też nie powinni się spodziewać nie wiadomo czego po swoim pierwszym zadaniu, prawda?

***

Gdy tylko minęli masywne wrota prowadzące do nekropolis, Tabat rozejrzał się i przeciągnął.
- No nareszcie! Nie było mnie tutaj od… - urwał i speszył się, zerkając na strażników - zawsze! Tak, bo nigdy nie byłem jeszcze w nekropolii – dodał szybko.

Marsz do grobowca minął im bardzo sprawnie. Żadni umarli nie pokazywali się za dnia, a wskazywanie drogi z pomocą mapy szło tieflingowi z łatwością. Sam grobowiec nie wyglądał na najbogatszy, ale co ważniejsze, nie wydawało się, by był już wcześniej splądrowany – może nie znajdą tu wielkich skarbów, ale cokolwiek powinno się znaleźć. Tabat przyjrzał się napisom nad wrotami, odczytując napis w staroosiriańskim i tłumacząc na wspólny dla tych, którzy nie znali starożytnego języka.
- Cóż, mało oryginalne ostrzeżenie – stwierdził - I chyba niezbyt skuteczne. Widać tutaj ślady wejścia, a przynajmniej prób sforsowania drzwi – wskazał na ślady na masywnych drzwiach.

Pierwszą przeszkodą okazała się być hałda piachu blokująca wejście. Tabat spojrzał na nią, prychnął śmiechem i rozejrzał się za czymś, co będzie mogło robić za prowizoryczną łopatę. W ostateczności użyłby pokrywki od menażki, albo i własnych rąk.
- Wstyd przyznać, ale łopata w centrum miasta wydawała mi się niepotrzebna - rzucił wciąż rozbawiony - To co, kto nie kopie, ten nie dostaje łupów? – rzucił, biorąc się do roboty.

Lavena była ekstrawertyczną i przebojową półelfką. Jej wypoczynek zatem opierał się intensywnym imprezowaniu i obracaniu w gronie towarzyskich istot. W taki też sposób spędziła wieczór i kawałek nocy w „Zębie i Sziszy”.

Wstała najpóźniej ze wszystkich, bowiem Faarhan miał pewien problem z dobudzeniem rozpieszczonej pannicy. Wciąż jednak uczyniła to wystarczająco wcześnie, by móc bez opóźnień zabrać się z grupą. A nastąpiło to po posileniu się, czemu oczywiście towarzyszyła irytująca i krytyczna tyrada na temat jakości jadła oraz napitku w porównaniu, chociażby do przeróżnych absalomskich delicji i likworów, których to miała smakować w największym mieście w Avistanie. Zapewne tylko wrodzona gościnność i usłużność wąsatego gospodarza, sprawiła, że nie skomentował tego w żaden sposób.

W końcu szmaragdowooka łotrzyca dotarła do wrót nekropolii, gdzie spostrzegła pozostałe trzy wylosowane drużyny.
— Połamania nóg! — rzuciła serdecznie w ich kierunku, epatując przy tym się wrodzoną charyzmą. Choć tak naprawdę nie życzyła im tymi słowy powodzenia, a wręcz dosłownie – kalectwa.
Potem dwójka okazałych zbrojnych oznaczonych symbolami bogini opiekunki tutejszego składowiska trupów wpuściła do środka każdą z grup w identycznej kolejności, w jakiej je wczoraj wylosowano. Nie omieszkali oni przy okazji powtórzyć dokładnie tych samych zaleceń, jakimi wczoraj zanudziła wiśniowowłosą Sebti. I tym razem Da'naei słuchała z identycznym zainteresowaniem.
— To oczywiste, że ostatni będą pierwszymi — rzuciła zuchwale, gdy wreszcie pokonała wrota nekropolii.
W końcu ona i jej ekipa znaleźli się w środku. Opierając się na otrzymanej wczoraj mapie, ruszyli w drogę przez opustoszałe miasto umarłych, tchnące niemal nieuchwytnym i dawno zapomnianym odorem śmierci i rozkładu. Dzięki żwawemu marszowi dość szybko znalazła się przy celu podróży. Gdy jej towarzysze czytali napisy w jakimś durnym piśmie obrazkowym ona skupiła się na tym jak dostać się do środka.
— Phi, to zwykłe przesądy. Napisano to, by trzymać prostaczków na odległość — wydrwiła zapis, wytłumaczono jego treść.
Sama zlokalizowała ukryte zawiasy i zwietrzałą zaprawę, która miała utrzymać wejście w stanie wieczystego zapieczętowania. Dostrzegła jednak ślady prób włamania, a także to, że wrota otwierają się na zewnątrz.
— Jak widać, nie wszyscy z nich byli truchlejącymi durniami. Niektórym nie zabrakło odwagi i przedsiębiorczości — skomentowała złośliwie dostrzeżone naruszenia struktury.
Problemem okazało jednak to, że wejście przesłaniała i efektywnie blokowała wielka hałda piachu. Gdy co poniektórzy zaczęli rozważać, a nawet zabierać się do odgarniania piachu, pozwoliła sobie wytłumaczyć swój stosunek do całej sprawy.
— Jeśli mnie chodzi, to nawet o tym nie myślcie! Nie miałam tego w kontrakcie! Ciężka praca jest dla tych, którym brak talentu — prychnęła, splatając ramiona i zadzierając noska.
— Możemy nająć jakichś robotników... albo po prostu ruszcie głową, w zestawie moich sztuczek i zaklęć nie ma niczego, co mogłoby nas w tym wspomóc. Ale z pewnością nie wszystko trzeba robić łopatologicznie — pozwoliła sobie na drobną grę słów na koniec.
Jakby w sukurs jej słowom poszedł Jabbar. Dziewczyna miała już docenić jego rozsądek, jednak zaraz powstrzymała się, czekając na ostateczny rezultat jego starań. Jej zdaniem dolanie wody w takich porcjach do hałdy piachu tylko dołoży ciężaru i utrudni ewentualne odkopanie wrót. Potokowi brakowało masy i energii, by rozsunąć zwał piasku.

Widząc jak reszta towarzyszy przystanęła i po prostu patrzą się jak zaczarowani al-Jabbar przerwał inkantację i rzekł ostro.

- Linnify, Lavena - pilnujcie okolicy i wypatrujcie zagrożeń. Reszta, brać deski, łopaty i co tam macie i odgarniajcie to co woda zwiąże a nie poniesie. Nie widzicie? Piach ma formę pustynnego pyłu. Na sucho połowa tego co nabierzecie się rozsypie.

Nie chciał już dodawać że chyba żaden z nich nigdy nie musiał niczego przekopywać, ale jak zwykle wolał zmilczeć niż kogoś obrażać bez potrzeby.