Anevia odetchnęła z ulgą, pod wpływem modlitw krasnoluda powierzchowne rany na ciele zasklepiły się, a ból wciąż w złamanej noce osłabł na tyle, że kobieta mogła skoncentrować się na przeszukiwaniu gruzowiska w poszukiwaniu strzał. Znalazła cztery strzały, które wsadziła do kołczanu, przewiesiła łuk przez ramię, w lewą rękę chwyciła krótki miecz, a w prawą rękę ujęła kawałek mocniejszej gałęzi, który posłużył jej za kulę.

Aravashnial również odetchnął z widoczną wdzięcznością, gdy rany na jego ciele zaczęły się zasklepiać. Palące bąble na spalonej twarzy zaczęły się zmniejszać i łagodnieć przemieniając powoli w świeże blizny. Hargar poprawił lekko opatrunek na twarzy elfa, który wsparł się na ramieniu Reevellien.

Horgus pomysł zaatakowania pająka przyjął chłodnym komentarzem.
– Tylko nie sprowadzajcie go tutaj, bo wyrżnie nas bez większego oporu.

Yoshiko czując gotowość Reevellien powoli ruszyła w stronę pająka. Stworzenie nie wykonywało żadnych gwałtownych ruchów, jedyne słyszalne kroki pochodziły od slayerki zaczynającej poruszać się wzdłuż ściany i od Hargara posuwającego się ostrożnie z wyciągniętą kuszą za maguską.

Reevellien poruszała się ostrożnie wzdłuż ściany obserwując ledwo widoczną sylwetkę pająka, aby go obejść i zaatakować od tyłu będzie musiała po cichu obejść głazy za którymi się ukrywa i przecisnąć otworem między nimi, a ścianą.

Yoshiko zbliżała się co raz bliżej pająka, z każdym krokiem odór rozkładu stawał się większy, a potwór wciąż nie reagował na zbliżającą się jawnie kobietę. Gdy podeszła ona na dystans około 6 metrów, to od strony gigantycznej czarnej wdowy dobiegł przytłumiony odgłos przeżuwania.

Hargar i Reevellien, gdy zbliżą się na podobną odległość dostrzegą u pająka skrytego w ciemnościach poruszający się, pulsujący odwłok.

Yoshiko stanęła przed pająkiem skupiając na sobie całą jego uwagę, a przynajmniej taką miała nadzieję. Niewidoma kobieta ze skupieniem oczekiwała reakcji pająka na jej widok, jednak z jego strony wciąż nie nadchodziła reakcja, ani ruch. Jedynie donośne, nieskrępowane mlaskanie i odgłosy rozrywanego co rusz mięsa.

Reevellien zaszła od tyłu gigantyczną czarną wdowę potencjalnie obserwującą w ciemnościach jaskini zbliżającą się Yoshiko. Slayerka wydobyła dwa krótkie miecze jednoręczne i zamachnęła się tnąc pająka od tyłu. Cielsko pająka ustąpiło pod naporem ostrzy, a ciemno czerwona posoka roztrysnęła się na pobliskie głazy.

Hargar widząc błysk ostrzy towarzyszki wystrzelił z kuszy w pająka, a następnie chwycił kukri i ruszył dołączyć do Yoshiko.

Tymczasem Reevelin bacznie przyglądała się odwłokowi, przygotowując się na kontratak, który nie nastąpił. Z rozciętych ran pająka dobiegł jeszcze głośniejszy odgłos mlaskania, nagle tkanka na ranie nabrzmiała jak guz i natychmiast z ohydnym odgłosem została rozerwana. Okrągła paszcza z szeregami zębów jak sztylety rzuciła się na zaskoczoną dziewczynę.


Zębiska gigantycznej larwy wbiły się w skórzany pancerz na piersi wojowniczki, ale go nie przemogły. Smuga śmierdzącej trupem zielonej mazi zaczęła spływać po ubraniu. Larwa z irytacją wyszczerzyła paszczę z zębami i zaczęła groźnie pocierać zębami o zęby.

Z rany po bełcie zrobiło się drugie zgrubienie, z którego wystrzeliła następna gigantyczna larwa celując w cudzoziemkę. Jej złowrogi pisk dobiegł uszu kobiety, która w porę uchyliła się. Robal uderzył wściekle za nią w ziemię rozpryskując kamienie po twarzy i pancerzu nadbiegającego Hargara.