- Stop! - syknęła szeptem Riva i jednocześnie wyciągnęła rękę w geście by zatrzymać swoich kompanów którzy by chcieli ją minąć i wyjść, narażając się na oberwanie bełtem. - Tam - wskazała palcem kierunek gdzie namierzyła napastnika. - Krasnolud, ma kuszę, przyszykował zasadzkę - pokrótce wyjaśniła wszystkim co im grozi.

Minkaika przystanęła gwałtownie, gdy otrzymała ostrzeżenie od towarzyszki. Wsłuchując się uważnie, by złapać potencjalne odgłosy z kierunku, gdzie skrył się nieznajomy, odezwała się po swoim brodatym towarzyszu.
— Proszę, niech Pan odłoży broń, nie mamy wrogich zamiarów — powiedziała spokojnym tonem.

Minkaika wydawała się niewzruszona.

— Zaręczam Pana, że nie pracujemy dla lorda Hulruna, ani tym bardziej nie mieliśmy w zamiarze unicestwiać Pańskich stworzeń — rzekła spokojnie. — Doszło do fatalnego nieporozumienia. Proszę odłożyć broń, to wszystko dokładnie wyjaśnimy.

Yoshiko poczuła ulgę gdy obcy poniechał swych wrogich zamiarów.

— Dziękuję Panu uprzejmie za okazaną wyrozumiałość — powiedziała z wdzięcznością do nieznajomego krasnoluda. — Obiecuję, że nie mamy złych zamiarów.

Ruszyła pierwsza, okazując pełne zaufanie dla brodatego mężczyzny.

— Jesteśmy z powierzchni, proszę Pana. Trafiliśmy tutaj wbrew swej woli, z powodu trzęsienia ziemi — odpowiedziała na jego pierwsze pytanie. — Wydaje mi się, że odpowiadają za nie demony, które zaatakowały Kenabres. Niestety w trakcie obrony smoczyca Terendelev została powalona przez potężnego balora...

Umilkła na chwilę z powodu zasmucenia. Następnie kierując się ciepłotą, zbliżyła się do ogniska.

— Z pewnością naszym wspólnym celem jest wydostanie się z tych podziemi. A jeśli chodzi o mnie, to chciałabym jeszcze dołączyć do obrony obleganego miasta. Wydaje mi się, że bez skrzydlatej protektorki morale krzyżowców mogło wyraźnie podupaść. Byle nie odbiło się to zbyt negatywnie na ich zapale do walki... Choć mam szczerą nadzieję, że udało się odeprzeć atak. A przynajmniej, że miasto nie zostało jeszcze zdobyte... Jednak przeczucie podpowiada mi, że sytuacja na górze nie jest zbyt wesoła.

Minkaika nie widziała nędznego stanu krasnoluda, ale nosem wyczuła, że od dawna nie zażywał wygód oferowanych przez cywilizowane życie.

— Skoro przybył Pan z powierzchni, to czy mógłby nam łaskawie wskazać nam drogę doń prowadzącą? — zapytała uprzejmie.

Riva nie spodziewała się, że obcy będzie gotów okazać dobre intencje. Była co do niego nieufna, ale starała się jak tylko mogła tego nie okazywać po sobie. Pozostawała czujna, by nie dać się mu zaskoczyć, gdyby jednak chciał ich zaatakować.

Yoshiko jej zdaniem wyczerpała temat jeśli chodziło o pytania krasnoluda więc sama nie miała nic do dodania.

- Północny tunel wydaje się prowadzić w górę. Wygląda najbardziej obiecująco - zaproponowała młoda kobieta, by nim udać się w dalszą drogę.