Spacer okazał się stratą czasu, tak jak Kallel przypuszczał. W mieścinie nie działo się kompletnie nic i wyglądało na to, że jedynymi atrakcjami były kamień i "Cichy Kot", toteż wrótce udali się z powrotem do zajazdu. Barbarzyńca już z dala wyczuwał gotowane mięsiwo od którego zaburczało mu w brzuchu. Zawsze to lepszy zapach niż ocet z kamienia na rynku, który mocno wgryzł się w nozdrza.
Wchodząc odruchowo schylił głowę. Wnętrze choć schludne nosiło zapach ludzkiego potu, niedomytej szmaty i sfermentowanych alkoholi. Był przykryty świeżym zapachem gotowanego jadła i na tym Kallel wolał się skupić. Usiadł tak, by mieć możliwie najwięcej sali "na oku". Zamówił drobną przekąskę czekając na ucztę, którą obiecał Bort i co tam było mocnego z szynkwasu.
Rozsiadł się wygodnie przysłuchując towarzyszom. Chyba w poprzednim życiu nie przepadał za cywilizacją, bowiem nie mógł znaleźć niczego ciekawego na czym mógłby zawiesić wzrok.
Podziękował Delmie za propozycję pokoju - mieli już wynajęte i włączył się w rozmów. Bliźniacy Ulf i Olf byli niemal identyczni, ale Kallel rozpoznawał ich po zapachu - ten był unikalny dla każdego, nawet dla bliźniaków. Nie mylenie imion było podstawą jeśli chciało się być z kimś w dobrej komitywie, toteż do powrotu Borta barbarzyńca spędził dzień na piciu, siłowaniu się na ręce z braćmi.

Do kolacji przystąpili już nieco podpici i z dobrą, tłustą zaprawą w postaci pajd chleba ze smalcem i rosołu na kościach, toteż Kallel nie napychał się zbytnio, choć nadal przy swojej posturze pochłaniał sporo wszystkiego co mięsne. Rozmowy toczyły się w najlepsze, jednak alkohol połączony z narastającym hałasem wypełniającą się ludźmi izbą zaczynał go irytować. Do tego czuł, że coś się święci. Coś wisiało w powietrzu, toteż od początku obiadu nie tknął alkoholu starając się zachować w miarę trzeźwy ogląd na sytuację.
Gdy wybuchła awantura razem z bliźniakami był już na nogach. Olf z Ulfem rzucili się do przodu, Kallel zaś ze stoickim spokojem ruszył do przodu oszczędnym ruchem ręki łapiąc lecące w jego kierunku krzesło i odpychając je na bok.
Wziął głębszy oddech i... ryk jaki rozległ się w zamkniętych ścianach "Cichego Kota" porównywalny był do tego jakim lwy oznajmiają zwycięstwo na sawannie gdyby ten mógł się odbijać od ścian potęgując efekt. Wątpił jednak by ktokolwiek z farmerów spotkał kiedykolwiek lwa. Przez chwilę zapanowała całkowita cisza, tak duża, że w drażniła bębenki. "Cichy Kot" zaryczał, a później faktycznie stał się cichy. Walczący farmerzy zamarli niczym zamrożeni w ruchu z pięściami wciąż w powietrzu. Kallel wyczuł, że nie wszyscy potrafili panować nad swoimi zwieraczami, ale zachował spokojny, niemal beznamiętny wyraz twarzy. Pochylił się nieco do przodu stając szeroko na nogach. Rozłożył lekko ręce optycznie zwiększając swój imponujący wzrost tak, że przysłaniał stół za którym do niedawna siedział, po czym wykorzystując chwilową ciszę odezwał się.

- Spierdalać. - Jedno słowo wypowiedziane śmiertelnie poważnym tonem, przez ponad dwumetrową kupę mięśni wystarczyło, by zapał bitewny opadł. - Już!
Na potwierdzenie swych słów, nie czekając na to by ktokolwiek zakwestionował jego słowa, barbarzyńca chwycił najbliższego z awanturujących się farmerów i rzucił go pod drzwi wejściowe.

Jeśli ktokolwiek zamierzał protestować, był gotów wyrzucić go osobiście. Nawet w kilku częściach.

Gnom, tak jak padło wcześniej wpadł do karczmy tylko aby się odświeżyć przed zapoznaniem się z mieszkańcami. Co mu szkodziło zacząć od szefowej lokalnego wywiadu w osobie Delmy? Został więc przy ladzie nieco dłużej niż było trzeba, z ciekawością wypytując o pozostałych bywalców baru - obecnych i nieobecnych. - Snikit mówi w Taldane, prawda? - zapytał - Wygląda że z tych dwóch to on wybiera kiedy będzie się działo -

Pasegame, nawet wobec pozornie nudnego otoczenia, z pasją zbierał ciekawostki uprzejmie witając zauważonych mieszkańców i rozpytując ich o osadę.

Podczas spaceru, bard wypytuje mieszkańców Plaguestone o czasy Plagi - osoby, które będą mu w stanie opowiedzieć najwięcej, jak została pokonana, kogo podejrzewano kiedy się pojawiła.
Rzut: 20

Miał także do przekazania szeryfowi wieść o nietypowym ataku pod miastem; wszak mógł chcieć przedsięwziąć jakieś kroki ochronne. A i skoro zaczepki ze strony Marduka i Snikita były do przewidzenia, to i poznanie się na neutralnej stopie mogło się później przydać.

* * *

Ledwie zasiedli do stołu po powrocie ze spaceru, śpiewakowi natrafiła się kolejna gratka: inny bard! Pasegame z ciekawością rozpytywał o jego ostatnie wędrówki i historie nad którymi pracował. Niestety, harmonijka i lutnia niespecjalnie ze sobą współgrały. Gnom potrafił grać też na innych instrumentach, ale o ile mógł to robić przy towarzyszach, tak nijak żaden bard warty tego tytułu nie zagrałby w duecie z innym grajkiem na instrumencie na którym byłby znacznie mniej wprawny. Wszak żyli z reputacji!

* * *

Ledwie zaczęła się bójka, Pasegame błyskawicznie rzucił się pod stół żeby zabrać w bezpieczne miejsce jedzącego tam Niuchacza. Borsuk zawarczał groźnie, choć dzięki empatycznemu połączeniu z swoim panem wiedział że ten nie ma złych intencji.

Gnom wynurzył się z zirytowanym - bo głodnym - borsukiem pod pachą. Ale to trzask bicza w ciszy po ryku Kallela był sygnałem do ucieczki.
Rzut: 23

Ostatecznie drużyna postanowiła przed spacerem na chwilę wstąpić do „Cichego Kota”. Po przekroczeniu progu Dae zapoznało się z wnętrzem gospody, lecz nie wyglądało ono inaczej niż inne tego typu przybytki. Przy okazji wyczuło w powietrzu woń jadła i trunków. W środku było tylko kilkoro gości, więc uwadze wodnicza nie umknęła obecność potężnie zbudowanego półorka i siedzącego z nim goblina o piskliwym głosie. Wkrótce potem razem z drużyną zajęło jedno z wolnych miejsc. Wtedy do ich stolika zbliżyła się młoda kobieta, która wcześniej stała za szynkwasem. Ewidentnie opiekunka tego przybytku. Zwróciła się do wszystkich ciepło, witając ich w oberży i pytając czego im potrzeba.

— Dzień dobry pani Delmo! — pozdrowiło ją grzecznie służe Sarenrae. — Owszem, dopiero co przybyliśmy. Ja jestem Dae, a to moi przyjaciele.

Wskazało na towarzyszy wokoło i przedstawiło każdego z osobna.

— Tak, jeśli pani pozwoli, to zabawimy tu do wieczora i odpoczniemy przez noc. Jeśli o mnie chodzi, to wezmę najskromniejszy pokój — odpowiedziało na jedno z pytań Delmy. — Mogłobym nawet zadowolić się snem przy kominku, ale... nie bardzo dogaduję się z tym żywiołem...

Wytłumaczyło nieco niezręcznie, bez wątpienia mając na myśli ogień.

— Bo prawdę mówiąc... — dodało nieśmiało. — To pan Bort zobowiązał się za nas zapłacić. A nie chciałobym go zbytnio obciążać...

Łagodna twarz kapłanka na chwilę przybrała kwaśny wyraz, a chwilę później jego jasnowodniste policzki delikatnie się zaróżowiły, zaś wzrok wbił się w stół.

— Jeśli chodzi o jadło, to nie mam specjalnych wymagań, choć miło byłoby dostać jakieś ryby — podnosząc głowę, uśmiechnęło nieco przepraszająco się do karczmarki. — Z kolei jeśli chodzi o napitek, to w zupełności zadowolę się samą wodą.

Później kompani Dae złożyli swoje zamówienia, po czym Fulst poszła je zrealizować. Kiedy już wróciła, wszyscy zgodnie wzięli się za picie i pałaszowanie. W międzyczasie stolik wodnej istoty i jej przyjaciół minął ork i goblin. Ten pierwszy coś mruknął pod nosem przyglądając się służu Sarenrae. Na co to uśmiechnęło się doń serdecznie i pomachało mu w geście pozdrowienia. Po tym jak oboje zielonoskórzy wyszli Delma pośpieszyła z wyjaśnieniem kim są ci osobnicy.

— I chwała Kwiatowi Jutrzenki! Jeśli uniknęliśmy konfliktu, to moje serce również się raduje — wyjaśniło pogodnie kapłanko w odpowiedzi na jej słowa. — Ciekawe co takiego sprawiło, że ci biedacy bywają tacy niegrzeczni.

Zastanowiło się na głos. Dae w zasadzie chętne byłoby rozmówić się oboma osobnikami. Przypuszczało bowiem, że zwyczajnie mieli oni jakieś poważne problemy, które to powodowały, że zachowywali się w tak niewłaściwy sposób, jak to oświadczyła karczmarka.

Trochę później zimnolazurowookie udało się z towarzyszami na spacer po miasteczku. Podczas zwiedzania rychło okazało się, że okolica nie ma zbyt wiele ciekawego do zaoferowania. Dae zaledwie pooglądało sobie liczne domki wykonane z drewna i cegły. Lecz tak naprawdę nie uważało tego czasu za stracony, cieszyło się bowiem, że mogło spędzić go ze swoimi przyjaciółmi, spacerując wspólnie, rozmawiając i przy okazji pomagając Pasegame w zbieraniu informacji. W trakcie pochodu jego uwagę w sposób szczególny zwróciło pewne wzniesienie na południowo-wschodnich obrzeżach miasteczka, na którym znajdowały się pozostałości po jakiejś starej budowli, najprawdopodobniej jeszcze z czasów zarazy. Stworzenie wody zafrasowało się na ten ponury widok, przypominając sobie od nowa koszmar zarazy, jaka ongiś dotknęła tę osadę. Dlatego czym prędzej poprosiło kompanów o łaskawe zawrócenie z powrotem.

Wykonuję Aid by pomóc w zbieraniu informacji Pasegame.
Rzut na Dyplomację: 17

Wracając do gospody, jasnowodnistoskóre pozdrowiło serdecznie mijaną w pewnym oddaleniu Tamli, która to rozmawiała z jakimś mężczyzną. Półorczyca sama z siebie, lub w odpowiedzi pozdrowiła je i jego towarzyszy

Wieczorem w „Cichym Kocie” pojawił się Bort w towarzystwie szczupłego, uśmiechniętego mężczyzny z delikatnie poobijaną lutnią, o urodzie sugerującej domieszkę elfiej krwi. Krasnolud uśmiechnął się do drużyny, na co Dae odpowiedziało jeszcze bardziej przyjaznym uśmiechem. Po rozmowie z Delmą brodacz zawołał wszystkich do znajdującego się w rogu sali stołu, postawionego na podwyższeniu i sugerującego wyglądem oraz umiejscowieniem, że służył tylko do specjalnych okazji.

Młode wodnicze skorzystało z zaproszenia i zjawiło się na miejscu, witając miło Flonka i wyrażając gorącą chęć, by posłuchać jego muzyki. Innego zdania musiały być bliźniaki i Glunda, ale Dae poprosiło ich, by chociaż spróbowali się przekonać. W międzyczasie sala główna gospody powoli wypełniała się mieszkańcami Etran's Folly. Kapłanka martwiło, że nadal nie było widać Tamli, ale pojawienie Milo przyjęło z radością. Zapraszając niziołka do stołu gdy tylko przekroczył próg.

Kiedy pokaźny stół, przy którym siedziało razem z innymi, zapełnił się jadłem i napitkiem wszelakim Bort przemówił do wszystkich, wyjaśniając im powód takiego uroczystego podjęcia bohaterów, elfiokrwistego i współpracowników.

— Gratuluję panu serdecznie sukcesu! — powinszowało mu Dae. — I dziękuję ślicznie za możliwość udziału w tak wspaniałym przyjęciu.

Zaraz potem Flonk rozpoczął grę lutni, nowo nabytym kunsztem zaskakując bliźniaków i druidkę.

— A nie mówiłom! — szepnęła do nich wodna istota, po czym zachichotała.

Potem umilkło, by nie przeszkadzać bardowi. W trakcie odsłuchu kiwało delikatnie głową na boki ujęte pięknem słuchanej muzyki.
Czas mijał, a kolacja powoli zbliżała się ku końcowi. Zgromadzony w karczmie okoliczny lud wraz z rosnącym stężeniem ognistej wody we krwi stawał się coraz głośniejszy i mocniej rozemocjonowany. Co kapłanko odnotowało z pewnym niepokojem.

W pewnym momencie po gorączkowej wymianie zdań para bywalców wywołała awanturę na całą oberżę. Zanim Dae zdążyło się zorientować w sytuacji, tuzin farmerów ruszyło na siebie z pięściami, bądź tym, co akurat wpadło im pod ręce. Rozdawano razy na prawo i lewo, nad głowami klienteli fruwały kubki i butelki. Poruszona Delma pobiegła tylnymi drzwiami po szeryfa, Pasegame zniknął pod stołem, a Kallel i podnieceni bliźniacy rzucili się do walki. Bort z kolei wyraził gotowość, by powstrzymać bójkę, jednak w tym samym momencie dostał w głowę lecącym kuflem i zatoczył się do tyłu. Jednocześnie lazurowookie razem z Varelem uchyliło się przed lecącymi w ich stronę butelkami. Co było dlań nie lada wyczynem, bo drżąc niczym osika i tracąc czucie w ciele, ledwo trzymało się na nogach, oparcia szukając w pobliskim stole.

— Dlaczego? — będąc na granicy płaczu, zapytało słabym głosem, który niknął w gwarze wszechobecnej awantury. — Po co? Po co tyle agresji i przemocy?...

Pewnie by wtedy zemdlało, gdyby nie głośny ryk kotoluda, po którym aż podskoczyło, a serce niemal wyskoczyło mu z piersi. Próbując dojść do siebie bezradne Dae ze potwornym smutkiem obserwowało, jak barbarzyńca rzuca jakimś nieszczęśnikiem w kierunku drzwi, miotając przy okazji groźby w kierunku walczącej klienteli. W końcu jednak służe Wiecznej Światłości zebrało odwagę i wybiegło rozpaczliwie na środek sali, korzystając z chwili ciszy, jaką spowodował pokaz siły i agresji Kallela.

— Na litość Sarenrae! Błagam was, pohamujcie się! — krzyknęło, choć jego delikatnemu i łagodnemu głosowi ewidentnie brakowało mocy. — Ta awantura niczemu nie służy. Jesteście dobrymi ludźmi, tylko trunek uderzył wam do głów. Powstrzymajcie to szaleństwo i rozejdźcie się w pokoju do swoich domostw. Naprawdę błagam, póki nikomu nie stała się poważna krzywda. Jeszcze nie jest za późno. Proszę...

Zakończyło, po czym podeszło do rzuconego przez kotoluda człowieka, aby pomóc mu wstać. Szczerze liczyło, że pijani ludzie nie są tacy źli i się opamiętają.

Dae próbuje użyć dyplomacji, by uprosić gości, aby się uspokoili: 19

Przed kolacją - zwiedzanie miasteczka.

Pasegame wraz z Dae pytali przechodniów o miasteczko a ludzie całkiem chętnie opowiadali. Etran's Folly założone przez szlachcica Etrana Bolmere'a nigdy nie miało łatwo. Położone z dala od popularnych szlaków handlowych, nigdy nie było niczym więcej, niż przystankiem dla kupców zmierzających z Elidir do Almas. Co gorsza, po Goblinich Wojnach miasto strasznie ucierpiało z powodu zarazy, która je dosięgnęła. Pomóc próbowała elfia alchemiczka i medyczka Silwyth Eldara, ale pomimo czasu, jaki poświęciła na badania chorych, nie udało jej się wynaleźć leku. Co gorsza, sama w końcu zachorowała i wkrótce później zmarła. Ostatecznie miasteczko podniosło się po zarazie, ale straciło połowę swoich rodowitych mieszkańców, zostawiając niezamieszkane i zrujnowane domostwa jako pamięć po tych, którzy odeszli. Miało im to również przypominać, że nigdy nie jest tak źle, by nie mogło być gorzej.

Kolacja - "Cichy Kot".

Postura i krzyk Kallela zrobiły wrażenie na najbliżej walczących farmerach, którzy zatrzymali się w pół ciosu i szybko przeszła im ochota do dalszej bitki. Dae miało mniej szczęścia, gdyż żaden z rolników nic nie robił sobie z jej prób uspokojenia sytuacji, za to Niuchacz swoim warknięciem sprawił, że kolejnych dwóch rolników stwierdziło, że lepiej będzie się uspokoić. W głębi sali walka trwała jednak w najlepsze i nim Varel cisnął tam dymne patyki, zauważyliście, jak goblin Snikit ucieka na zaplecze, zapewne by nie zostać jedną z ofiar bijatyki. Moment później w pomieszczeniu zrobiło się siwo od dymu, farmerzy zaczęli kaszleć i wykrzykiwać obelgi. Najważniejsze jednak, że zaprzestali dalszej bijatyki.
- Otworzyć okna! Tutaj nie da się oddychać! - Usłyszeliście jednego.
- Dokładnie, co to za paskudztwo! - Kaszlał drugi.
Ktoś otworzył okna po przeciwnej stronie sali, wpuszczając rześkie powietrze.

Nie minęło wiele czasu, gdy drzwi gospody otworzyły się energicznie i w środku pojawił się wysoki, brodaty mężczyzna w sile wieku. Odziany był w skórznię, szerokie spodnie i buty pod kolano. Przy pasie miał krótki miecz. Towarzyszyła mu zatroskana Delma.
- Wystarczy do cholery! - Warknął przez główną salę tak, że aż uszy bolały.
Wszyscy farmerzy zerknęli w jego stronę.
- Myślicie, że nie mam nic lepszego na głowie, tylko co chwilę przyłazić tutaj, żeby przerywać te wasze durne bójki?! - Krzyknął z nutą gniewu w głosie. - Teraz wszyscy ustawicie się przy tamtym stole. - Wskazał palcem na jedyny, jaki się ostał pod jedną ze ścian. - I rozliczycie się z Delmą ze wszystkich strat. Dopóki jestem tu szeryfem, prędzej pójdziecie z torbami, niż rozniesiecie to miejsce na strzępy. Delmo...

Karczmarka skinęła głową i ruszyła najpierw do kuchni, skąd wyniosła spory gar. Ustawiła go na stole, zapraszając dłonią pierwszych farmerów.
- Wrzucać mi tu pieniądze za uszkodzone meble, potłuczone butelki i kufle. Nie będę płacić za to z własnej kieszeni - mruknęła.
Wszyscy, jak jeden mąż zaczęli podchodzić do kobiety i płacić za szkody. Nie minęło pięć minut, jak gar napełnił się monetami. Rolnicy zabrali się też za sprzątanie głównej sali - postawiono z powrotem przewrócone stoły, ławki i krzesła. Niektórzy zamiatali rozbite szkło z podłogi a wszystkiemu przyglądał się szeryf, oparłszy się uprzednio o drzwi wejściowe. Tak, by nikomu nie zachciało się nagle czmychnąć.

- No i po zabawie - rzucił niepocieszony Ulf.
- Ano, ale fajnie było, nie, Kallelu? - odparł Olf, ustawiając z Kotołakiem stół, przy którym siedzieli.
- Fajnie? - wtrąciła Glunda. - Zobaczcie, jak wygląda główna sala. Jakby przeszedł tędy huragan. No ale czego się spodziewać po bezmózgich samcach. - Prychnęła drwiąco.
- Delma jest przyzwyczajona do takich rzeczy, na pewno szybko wszystko wróci do normy - powiedział Bort, rozmasowując rozcięcie na swoim czole. - A właśnie... - Odwrócił się w stronę karczmarki. - Czy skoro jest już spokój, możemy dostać deser?
- Oczywiście, Raya zaraz przyniesie wszystko - odparła nieco spokojniejsza już gospodyni, niosąc przed sobą gar z pieniędzmi na zaplecze.

Niedługo później, podczas gdy rolnicy wciąż sprzątali główną salę, na waszym stole pojawił się deser. Bort zamówił sobie miskę owsianki z rzepy, która była jego ulubionym przysmakiem, dla was natomiast ciasto jabłkowe. Szybko zajął się pałaszowaniem swojej potrawy, jednak będąc mniej więcej w połowie zaczął przeraźliwie kaszleć.
- Wszystko w porządku, Borcie? - Zapytał Milo.
- Tak, tak, to tylko... kawałek rzepy. Muszę... przełknąć... - Krasnolud wciąż nie przestawał kaszleć.
Chwilę później zrobił się czerwony na twarzy, oczy uciekły mu w głąb czaszki a w kącikach ust pojawiła się piana. Podniósł się jeszcze z krzesła, chwycił za szyję, zrobił dwa kroki w tył i runął na podłogę jak ścięte drzewo. Jego ciałem targały spazmatyczne drgawki.

Dae opuściło bezradnie ręce i zaczęło cichutko szlochać, kiedy ludzie zupełnie nie zwrócili uwagi na jego rozpaczliwe słowa. Na szczęście nieco lepiej poszło Kallelowi, którego wspomógł zwierzak Pasegame. Wodnicze jednak nie akceptowało agresywnych metod zażegnywania konfliktów, dlatego nie można było powiedzieć, że poprawiło mu to humor. Na koniec jeszcze doszło do zamieszania z powodu chmury dymu, która podniosła się z podłogi. Kapłanko wycofało się nieco do tyłu, by nie wdychać duszącego gazu.

Niewiele czasu później do izby wparowała Delma z szeryfem. Mężczyzna krzyknął tak głośno, że lazurowookie aż złapało się za uszy. Udało mu się jednak zupełnie powstrzymać agresję na sali. Potem zmusił wszystkich awanturników do zapłacenia za wyrządzone szkody. W międzyczasie oberżystka przyniosła spory garnek, do którego łobuzy musiały wrzucić pieniężną rekompensatę. Dae też podeszło do Delmy, po czym włożyło do naczynia jedną sztukę złota, uśmiechając się łagodnie. Mimo że samo nie brało udziału w bójce, to chciało okazać swoje wsparcie dla poszkodowanej kobiety.

Służe Sarenrae postanowiło też pomóc rolnikom w sprzątaniu wyrządzonego przez nich bałaganu. Uczyniło tak, sądząc, że mimo nauczki warto było okazać im jakieś wsparcie i przy okazji dać przykład dobrego zachowania. W tym samym czasie inni zajmowali się pałaszowaniem kolejnych zamówionych przez Borta potraw. Co skończyło się dość niefortunnie dla samego krasnoluda... jasnowodnistą istotę przejęła trwoga, gdy posłyszała, że brodacz w połowie posiłku zaczął niepokojąco kasłać.

Cytat:

— Wszystko w porządku, Borcie? — zapytał Milo. — Tak, tak, to tylko... kawałek rzepy. Muszę... przełknąć... — krasnolud wciąż nie przestawał kaszleć.

Medycze w pośpiechu ruszyło w kierunku stolika kupca. Moment później nieszczęśnik był już czerwony na twarzy, oczy uciekły mu w głąb czaszki, zaś w kącikach ust pojawiły się bąbelki piany. Ku szczeremu przerażeniu Dae ledwo podniósł się krzesła i poczynił dwa kroki, chwytając się szyję, po czym runął na ziemię. Kiedy dopadło jego ciała razem z Kallellem targały nim już spazmatyczne drgawki. Obojgu udało się jeszcze wyczuć tętno i oddech. Jednak oba wkrótce ustały. Sferotknięte z trudem powstrzymując łzy, z determinacją sięgnęło po swój zestaw medyka i spróbowało przywrócić u Borta funkcje życiowe i zwalczyć krążącą w jego żyłach truciznę.

Treat poison: 15
Poza tym Dae zrobi Recall Knowledge [Medicine]: Recall Knowledge about diseases, injuries, poisons, and other ailments. You can use this to perform forensic examinations if you spend 10 minutes (or more, as determined by the GM) checking for evidence such as wound patterns. This is most useful when determining how a body was injured or killed.

Ryk zadziałał, choć działanie Dae było bardzo lekkomyślne. Kallel w dwóch krokach znalazł się za nim gdyby komukolwiek przyszło do głowy go zaatakować. Nas szczęście nic takiego nie miało miejsca. Dymne patyki zdławiły chęć do dalszej walki gdy trzeba było łapać oddech. Barbarzyńca wykorzystał zamieszanie i chwycił Dae za ramię, po czym odsunął z centrum zdarzeń. Skończyło się zanim na dobre się zaczęło, o czym świadczyło przybycie szeryfa i posłuch jaki miał wśród mieszkańców. Kallel wrócił do stolika ze smutkiem stwierdzając, że jego porcja wylądowała na podłodze, gdy ktoś wywrócił stół. Westchnął poirytowany, ale sięgnął z Olfem za ranty i postawili go na miejsce.
- No i po zabawie - rzucił niepocieszony Ulf.
- Ano, ale fajnie było, nie, Kallelu? - odparł Olf na co barbarzyńca przytaknął. Nawet się uśmiechnął. Zdecydowanie lepsze to niż siedzenie i pierdzenie w stołek.
- Czuliście jak któryś narobił w gacie? - tak, chyba lubił takie karczemne awantury. - Następnym razem możemy się założyć, kto położy więcej wsioków - uśmiechnął się do bliźniaków.

Tymczasem prace naprawcze trwały i każdy uwijał się szybko. Wnet większość była uprzątnięta i można było wracać do biesiadowania. Kallel nie podzielał fascynacji słodkościami, toteż na deser dostał konkretny udziec indyczy gdy reszta raczyła się ciastem jabłkowym, czy jakąś owsianką. Nota bene, ta ostatnia wyraźnie nie służyła krasnoludowi, bowiem w szybkim czasie stał się centrum zainteresowania wszystkich. Nie codziennie widzi się na własne oczy działanie trucizny. Chwila moment i było po wszystkim. Co prawda Dae i Varel próbowali jeszcze cokolwiek zdziałać, jednak Kallel nie wyczuł oddechu. Krasnolud przestał wydmuchiwać nowe bąble z piany, a klatka pozostawała nieruchoma. Zostawił więc wodniaka i elfa samemu rozglądając się po sali. Ktokolwiek to zrobił, być może zechciał pozostać i obserwować swoje dzieło. Kallel szukał kogoś, kogo zachowanie odbiegałoby od tego, czego spodziewałby się po zaskoczonych lokalsach.
Sięgnął po krasnoludzką owsiankę i obwąchał miskę, i jej zawartość. Ktokolwiek to był musiał zostawić na niej swój ślad. Borta i Delmę wyczuł bez problemu, starał się jednak zapamiętać również pozostałe, obce zapachy, w tym użytą truciznę. Wreszcie odłożył miskę i ruszył w kierunku szynkwasu mijając Delmę. Nastroszone wibrysy, postawione uszy i wysunięty do przodu nos świadczyły, że barbarzyńca szuka tropu. Obszedł ladę i bez zbędnych pytań otworzył drzwi na zaplecze, tam gdzie zniknął Snikit. W głównej izbie trudno było o złapanie zapachu przez nadal obecny dym od Varela, jednak za drzwiami zapachy musiały być wyraźniejsze.