- Miejsce zgromadzenia jarlów samo w sobie jest warte odwiedzenia. A biorąc pod uwagę że nogi zimnej suki są otwarte dla olbrzymów jak wrota w jej świątyniach to możliwe że znajdziemy tam jakieś cenne informacje lub zapiski. - rzekł podnosząc wzrok znad świstka.

Miał surowy wyraz twarzy, taki jak wtedy gdy karcił młodych krasnoludów.

- Dołączę do was. Jeżeli macie zamiar zrobić jej na złość możecie na mnie liczyć. Choć obawiam się że do takiej wyprawy trzeba się naprawdę dobrze przygotować. Mroźne góry i lodowe pustkowia... ja... wiem jak się po nich przemieszczać. To nie będzie łatwe zdecydowanie.

Im więcej historii było wypowiadanych tym częściej Profesor kiwał głową jakby coś mu się zaczynało klarować.

- Jak rzekłem, do wyprawy trzeba się przygotować. Jeżeli macie trochę zleceń, lepiej zająć się nimi zawczasu i zgromadzić zasoby.

W palcach zaczął obracać kawałek złotego papieru na którym było coś napisane, ale także widać było jakby przetarcia albo smugi.

- Obiecałem wam opowiedzieć co się ze mną działo i dlaczego znaleźliście mnie wędrującego samopas po pustkowiu. - rzekł spokojnie widząc że nikt póki co nie zabiera się więcej do rozmowy.

- Pamiętam w miarę klarownie... przytłumione światło, pulsowanie i ciepło. Wnętrze czarokrętu Łupieżców Umysłów. Ich samych. Małych takich, niepodobnych do tych których przywołuje się w sagach. Pamiętam że obudziłem się w klatce w dużym pomieszczeniu. Wokół były za kratami inne stworzenia. Często bardzo dziwne i groźne. Gdy zjawiał się któryś z nich, illithidów, w głowie narastał mi szum... po czym budziłem się na podłodze, z kolejnymi bliznami na ciele i coraz bardziej zakrwawioną koszulą. Czasem pojawiały się te ich upośledzone wersje, ale nie mogły mnie dosięgnąć w klatce, choć próbowały

Brak mi było rachuby czasu. Czasem przychodzili, ogłuszali i wywalali inne istoty by zastąpić je ciekawszymi okazami. Czasem zabierali je i wracali z nimi... zmienionymi. Coś z nimi robili że przestawały być tym czym były. Pewnego razu czarokrętem zatrzęsło i chyba przywalił w glebę. Część krat się powykrzywiała. Była tam taka jednak potężna bestia, która drąży w ziemi. Pomyślałem że gdyby ją rozdrażnić to by porozbijała te klatki - i nagle jak na zawołanie grunt zaczął lekko drżeć, co wkurwiło bydlaka. Potem jeszcze zacząłem ciskać ognistymi pociskami powodując coraz więcej zamieszania.
Bestia w końcu w furii rozwaliła uszkodzoną klatkę i próbowała się dobrać do mnie. Powyginała kraty i by mnie zeżarła, ale pojawił się jeden z ilithidów. Bestia rzuciła się na niego, pierdolnęła o ścianę i zwiała włazem którym gospodarz przylazł.

Sam wykorzystałem okazję, wysunąłem się przez kraty. W kącie tej hali leżały rzeczy, chyba moje, tak mi się zdawało. Wziąłem saperkę, taki szpadel na krótkiej rączce, i ożeniłem ją z łbem tej zawszonej mózgożernej abominacji zanim się ocknęła.

Potem zgarnąłem co mogłem i umknąłem idąc za zniszczeniami które poczyniła uwolniona bestia. Nie pamiętam jak to szkaradztwo się nazywało, ale po wyrwaniu ostatniego włazu rzuciło się przez śnieg, a potem gdy oddaliło się zaczęło w nim ryć i znikło. Miałem szczęście już nie spotkać tej szkarady. Nawet udało mi się zamaskować ślady by mnie ilithidzi nie wytropili, ale oni chyba w ogóle się na tym nie znają.

Widząc jednak zewnętrze... Przypomniałem sobie... różne śnieżne i lodowe scenerie. Kojarzę z nimi... ruiny. Wykopaliska. Chyba prowadzone w grupie. Nie układają mi te wszystkie obrazy jednak w ciąg przyczynowo skutkowy. Ale wydaje mi się że jestem archeologiem i badaczem. Z jakiejś konkretnej uczelni. To by się w sumie z tym zgadzało.

Tu Profesor rzucił przez stół złoty bilecik.

Musiał to być jakiś glejt. Papierek miał wyrysowane z niezwykłą dokładnością obramowanie, w środka zaś umieszczono podobiznę Profesora nakreśloną tuszem. Tekst jednak był rozmazany jakby zawartość wypisano świeżym tuszem i przeciągnięto dłonią. Na szczycie znajdowała się rozmazana tarcza podzielona chyba na pięć pól.

"Bibli[....] Uniwersytetu [..........]
N[...] Karty 000013[.....]
Kol[….] […..]rq[……..]
Stopi[...]: Profesor [....]
Im[....] [........] [..] [...........]
Nazwisko: Battlehammer
<szereg zamazanych emblematów>
Znalazca proszony o [.......] z Biblio[.....]"

Bran biegł do Heli. Biegł ile sił w nogach. Najpierw czuł, że jest powolny. Że nie umie poruszać się tak szybko jak jego towarzysze. Zacisnął więc zęby i pięści i biegł jeszcze szybciej niż mógł. Ale śnieg pod stopami robił coś dziwnego. Rozciągał się. Im szybciej Bran biegł, tym szybciej śnieg się rozciągał. Krasnolud wołał więc żonę… wołał ile sił. Ale ani słowo nie wyszło z jego ust. W końcu rzucił się przed siebie a ciało czując nadchodzący upadek wyrwało go ze snu.

- Hella - jęknął roztrzęsiony.

Noc miał za sobą. I wszystko wskazywało na to, że nie było już tu innych krasnoludów poza Profesorem. Poszukał czegoś do picia. Miał może i żelazny żołądek jak na krasnoluda przystało, ale jakoś tak nie chciał chwilowo niczego oprócz wody.

Pociągając nogami zasiadł do towarzyszy. Sprawiali wrażenie dużo bardziej rześkich niż on sam.

- A co z nasza wyprawą do Revels End? Mamy przesłuchać tego maga i oferować mu ułaskawienie.

Krasnolud podrapał się za uchem.

- Patrzę na to z perspektywy kogoś, kogo szkalowano za przestępstwo, którego nie popełnił. Też nie uśmiech mi się żeglownie. Ale… w sumie…

***

Bran przysłuchiwał się uważnie wypowiedzi Profesora. Nikt nie powinien być więziony jak zwierzę. Tymczasem oni pomogli tym istotom. Zacisnął zęby, bo było mu wyraźnie głupio, ze swoimi własnymi dokonaniami.

- Mogę to zobaczyć?

Powiedział na widok złotej plakietki z ryciną twarzy krasnoluda.

Po wstępnych oględzinach wyjął swoje narzędzia. Umieścił perłę w obszarze skupiającym promień spektroskopowy i przystąpił do oględzin z użyciem sporego szkła w monoklu.

Rytuał zakończył się sukcesem.

Bran otworzył szeroko usta wpatrując się w podobiznę Profesora na pozłacanej blaszce. Nie znał technologii, która mogłaby wykonać taki obiekt, z tak dużą precyzją. Co więcej skupienie spektrometru wykazało pozostałość aury magicznej. Wykazało ją bardzo dokładnie wyrywając się krasnoludowi poza tajemnice pojmowania.

Krasnolud bardzo powoli oddał blaszkę nowemu towarzyszowi.

- Nie wiem dlaczego ktoś to wykonał - odpowiedział zgodnie z prawdą.
- Jednak nie jest to wykonane przez byle kogo. Osoba, która poświęciła czas na wykonanie tego przedmiotu była wysokiej klasy adeptem magii. Może nie, adeptem to złe słowo. Z odczytu dawanego przez spektrometr falowy wnioskuję, że osoba ta miała moc porównywalną z tymi czarodziejami, którzy są w stanie spopielić wrogą armię sprowadzać deszcz meteorytów, albo wskrzesić kogoś, kto nie żyje od dekad.

Bran zrobił sobie chwilę przerwy, żeby się napić.

- Nie wiem czemu to służy. Jest to warte tyle, ile ktoś zechciałby za to dać. Jednak do wykonania tego zużyto odczynników magicznych o wartości niespełna dwóch tysięcy złotych monet. Dlatego, czymkolwiek to jest myślę, że należy tego strzec, jak oka w głowie.

Kiedy Bran dokonywał oględziny znaleziska, Profesor otworzył księgę którą trzymał non stop przy sobie. Zamek sam szczęknął i się odblokował. Karty przewróciły się same na pierwszą stronę. Krasnolud ściągnął brwi i zaczął coś mruczeć pod nosem, kartkując to wtę to wewtę. Kiedy w końcu Bran zakończył oględziny i przedstawił swoje rewelacje, acz Profesor wydawał się wciąż pogrążony w lekturze.

Ale po chwili czarodziej posłał wynalazcy znaczące spojrzenie.

- Tam gdzie kończy się zastosowanie narzędzi użyjmy wyobraźni. Biorąc pod uwagę zamazane słowa jest to najpewniej jakiś biblioteczny glejt. Twoje badanie wskazuje że stworzyła to istota o wielkiej mocy. Biorąc pod uwagę numery zapewne takich kart jest dużo czyli ma do tego możliwe że nieograniczoną pulę zasobów.

- Widzimy też że glejt został spersonalizowany. Po cóż Bibliotekarz miałby coś takiego tworzyć? Jeżeli ma wielką moc i zasoby, to musi mieć też wielką bibliotekę z której korzysta wiele istot. Tworzy więc przedmiot który do rozpoznania czy w progi wkracza swój czy obcy. Mógłby z jego pomocą śledzić kto znajduje się wewnątrz repozytorium wiedzy i gdzie jest. Jeżeli oplótł czarami całość zbioru mógłby nawet posiąść wiedzę z jakimi tomami użytkownik glejtu wchodzi w interakcje. Wiedząc które księgi cieszą się wielką popularnością, będzie wiedział których z nich kopie wykonać. Jeżeli w książnicy znajdują się działy z tomami którymi chce się dzielić z wąskim gronem, mógłby też spokojnie i to uregulować takim glejtem. Nie mówiąc już o tym że glejt może też robić za identyfikację użytkownika, jeżeli może go dzierżyć tylko posiadacz.

- Podejrzewam że zniszczenia w tekście wynikają z jakiegoś zajścia lub anomalii w wyniku której wyrwało wplątaną weń magiczną energię. Wynika z tego że treść zapisu nie była wdrukowana na stałe, utrzymywana była czarem i mogła ulegać zmianom.

Profesor pokiwał głową i z nonszalancją wprost proporcjonalną do zdumienia Brana wsunął złocistą kartę do księgi niczym zakładkę.

- Acz masz rację, to raczej nie jest coś co powinno się komukolwiek oddawać... szczególnie że to może być jedyna twarda wskazówka co do mojej przeszłości. Księga bowiem...

Odwrócił ją ku Branowi i pokazał. Karty same przewracały się powoli na tyle by można było prześledzić ich zawartość.
Z pewnością była to księga czarów. Wewnątrz zapisano wszystko bardzo starannie krasnoludzkimi runami, z masą szkiców, symboli, diagramów, adnotacji, notatek i odniesień. Bran bez problemu natomiast mógł rozpoznać że dużo z nich ma związek z naukami i doktryną Moradina. Były też fragmenty chyba przepisane z jakiś kronik. Profesor w pewnym momencie wrócił kilka stron wcześniej, ale na karcie znajdowało się już coś innego niż za pierwszym razem jak na nie patrzyli.

- Mam problem ze zrozumieniem tego. Księga czarów, księgą czarów, ale porządek musi być, a tu przed chwilą tutaj były diagramy i wykresy Magicznego Pocisku, a teraz są ustępy z "Młota i Cęgów: O Kuciu Metalu i o Solidnym Rzemiośle". Hmmm... - przewrócił kilka stron i znów powrócił ale tym razem na stronicy wymieszano tajemne zapisy związane z czarem jak i tekst z innej księgi - "Teoria bez praktyki jest bezsilna. Praktyka bez teorii jest ślepa. By wynieść swoje rzemiosło na wyższy poziom konieczne jest szerokie zapoznanie z tematem i użycie zdobytej wiedzy w praktyce. Odmienne perspektywy wzbogacają doktrynę, pozwalają dostrzec nowe możliwości. Purytanizm pozwala osiągnąć mistrzostwo. Krzyżowanie ścieżek pozwala je przekroczyć.".

Po przeczytaniu fragmentu Profesora zaczął gładzić brodę. Przymknął oczy lecz trudno było stwierdzić czy patrzy dalej na księgę czy młodszego krasnoluda.

Profesor aż do wymarszu medytował nad księgą, a potem spakował się jak wszyscy. Każdy kierunek był dobry, a on uparcie uważał że wyprawa w głąb jakiejkolwiek śnieżnej krainy jest złym pomysłem bez wcześniejszego przygotowania - w praktyce oznaczało to że powinni zdobyć potężną ilość zasobów zanim podejmą podróż zaproponowaną przez goliatkę.

Póki co skierowali się w stronę Łowiska. Profesor aktywnie pomagał w nawigowaniu i prowadzeniu grupy, acz miał sporo momentów kiedy wzrok zawieszał mu się na jakimś punkcie a on sam odpływał z myślami gdzieś daleko. Czasem wstrzymywał oddech na bardzo długi czas, po czym wypuszczał wielkie kłęby powietrza.

Na postojach sięgał do plecaka, ale łapał się na tym że nie ma przy nim jego łopaty. Po dłuższej chwili zastanowienia skierował rozwartą dłoń w kierunku śnieżnych zasp, które się przemieszczały pod wpływem jego woli i szeptanych cicho słów. Formował z nich wały i osłony by chronić grupę przed wiatrem i nieproszonymi spojrzeniami.

Kiedy natrafili na renifery, a dokładniej druidów pod postacią reniferów Profesor zacmokał z pewnym zmieszaniem.

- Rozmawiać zawsze można... jeszcze jak. - rzekł Profesor - O ile jest z kim. Podstawa dyplomacji to to że obie strony w ogóle chcą rozmawiać.

Wziął krótki oddech.

- Czemu oni mi śmierdzą wyznawcami zimnej flądry? Oby to nie byli oni... Jakoś tak brakuje mi w głowie zabawnych zaklęć do sprzątnięcia ich... - wymamrotał.

Arcane Recovery podczas odpoczynku. Regenię jedną pierwszopoziomową komórkę czarów.

Formowanie śniegu przy pomocy Shape Water