5 Lamashan 4708 AR
Wolna Przystań

Błonie zakwitły. Nie dosłownie, rzecz jasna, wszak kończące się lato i coraz to bardziej obecna jesień układały do snu i hibernacji szeroko pojętą florę. Nie, Błonie pod Wolną Przystanią zakwitły namiotami, wozami i taborami przyjezdnych, ściągających z bliższej i dalszej okolicy na Święto Piwa. Obszerna łąka rozciągająca się od miejskich murów po Żabi Staw mieniła się niczym kalejdoskop - za dnia kolorowymi barwami namiotów i rozciągniętych baldachimów, nocą paleniskami i ogniskami.

Wolna Przystań, jak co roku, pękała w szwach przez cały tydzień poświęcony świętowaniu przemijającego lata i zakończenia żniw. Festiwal, zrodzony z tradycyjnego święta kościoła Caydena Caileana, z biegiem lat przerodził się w długoletnią tradycję północnego Międzyrzecza, na który ściągały tłumy. Wełniano-lniane podgrodzie, które wyrastało na tą okazję pod Przystanią uchodzić mogło za kosmopolityczną ostoję Rzecznych Królestw - nie brakowało karawan z dalekich stron, oferujących egzotyczną rozrywkę i atrakcje.

Prym w egzotyce tego roku wiedli derwisze Wiecznego Płomienia, zmierzający do odległego Mendevu z równie odległej Qadiry. Rycerze i paladyni zatrzymywali się w Przystani często, do ich widoku zdążył nawyknąć każdy kto bywał w tych stronach, ale niewielu z nich zapadało w pamięć czy rzucało się w oczy. Co innego z derwiszami! Odziani w szaty ze zwiewnych qadirańskich tkanin, z sejmitarami w dłoniach zapierali dech w piersiach pokazami swego tradycyjnego tańca. Zachwycali płynnymi ruchami, hipnotyzowali stalowymi esami i floresami.

Nie brakowało też rzeczy o wiele bardziej znajomych w tych stronach. Mimo że bardziej przyziemne od tańców ku czci Kwiata Jutrzenki, niczym im nie ustępowały w bawieniu gawiedzi. Ba!, można było odważyć się o stwierdzenie że górowały w tej kwestii. Znane, swojskie - nie traciły na popularności i uroku; zwłaszcza piwo, od którego w końcu Święto brało swą nazwę. Złoty trunek lał się w wielkich ilościach i rauszowej radości nie było końca. Na Błoniach nie brakowało miejsc oferujących kufel w przystępnych cenach, lecz największe oblężenie przeżywało - jakżeby inaczej - stanowisko kultu Caydena Caileana. Im bliżej białego namiotu akolitów Pijanego Farciarza, tym bliżej tłumów i brzęczących denarów - toteż nie było się co dziwić, że to właśnie w tej części Błoni dominowały trunki i ich handlarze. Była pitaxańska karawana oferująca tamtejsze wina, były tutejsze miody pitne, była niziołcza wypalanka, były i domowe samogony czy bimbry. Czego dusza zapragnie.

Było i jadło, wszak na pusty żołądek pić nie wypadało. Królowały mięsiwa, od świniny zaczynając, poprzez kaczki i kurczaki, na dziczyźnie kończąc. Nie brakowało również podstaw międzyrzecznej diety - ryb wszelakich. Wszystko to w dobrze znanych wydaniach - smażone, pieczone, wędzone, duszone. Gospodynie z kolei dumnie prezentowały wypieki w postaci pajd chleba, ciast, owocowych placków, ciastek , słodkich bułeczek czy pączków w maśle. Biesiadna część Błoni rozbrzmiewała radosnymi rozmowami i mlaskaniem, otaczając okolicę kulinarnymi zapachami.

Szło i zaspokoić głód wrażeń. Ostatni dzień Święta był głównie dniem zawodów i konkursów, będąc polem do popisów i szybkiego zarobku. Wzniesiona drewniana platforma była miejscem walk na pięści, gdzie brylowali wojownicy i najemnicy wszelacy. Słomiane tarcze pod murami z wymalowanymi kręgami były domeną łuczników, a nieco dalej od nich odbywać miały się zawody w pływaniu. Miał być i wyścig konny, którego trasa wyznaczona była przez błękitne chorągiewki od bramy, wzdłuż gościńca i wokół Żabiego Stawu. Chętnych na te rozrywki nie brakowało, bo i pękate sakiewki będące nagrodami nie rosły na drzewach.

Świętowanie nie ograniczało się jednak jedynie do namiotowego podgrodzia. Owszem, w obrębie murów miejskich było nieco ciszej i spokojniej, ale działo się i tam. Ogród otaczający Marmurowy Dom przyciągał do siebie artystycznie nastawionych - tańcom, śpiewom i występom nie było końca. Trupa artystów z Pitax pod auspicjami Talli Sylmoir szykowała się do przedstawienia “Rzecznego Gambitu”, autorskiej komedii, a grupa akrobatów i brevoyańskich mieczników bawiła gawiedź swoimi występami w międzyczasie. Występy amatorów poezji i śpiewu cieszyły nieco mniej, ale calistriański kościół nie dyskryminował gdy chodziło o sztukę. Wszak każdy kiedyś zaczynał.

W “Białej Czapli” ciężko było znaleźć równie wykwintne rozrywki, co w Marmurowym Domu, ale taki był urok portowej okolicy. Tutaj królowało siłowanie się na rękę, kości czy gry karciane. Klientela “Czapli” była w końcu bardziej pospolita, to i stawiano na prostotę. Gospodarz w osobie Malcolma Caileana ubarwiał jednak otoczenie, snując zasłyszane przez lata opowieści i pełniąc zaszczytną funkcję naczelnego gawędziarza Przystani.

Wszystko to działo się pod czujnym spojrzeniem Gwardii, wspieranej przez najętą ulfeńską kompanię i milańskie Wolne Bractwo. Mimo przelewanego alkoholu, interwencje stróżów prawa i porządku były rzadkością. Święto Piwa było odskocznią od szarej rzeczywistości, dając szansę na beztroską zabawę przed zbliżającą się coraz bardziej jesienią, a później zimą. Długie noce, szare dni i zimne deszcze były tuż za rogiem, a rzeczywistość już szykowała się na powrót do życia. Nikt nie chciał przyspieszać tego procesu, woląc oddać się zabawie i swawolom.

Nawet wieści o zaginionej czarodziejce i ogłoszenia wywieszone z ramienia Towarzystwa Pionierów nie psuły nastrojów.

***

POSZUKIWANI NAJEMNICY

Towarzystwo Pionierów z Hajoth Hakados poszukuje doświadczonych najemników do pracy od zaraz. Zlecenie obejmuje wyprawę na północne wzgórza w kierunku Masywu Brethlendzkiego w celu odnalezienia zaginionej ekspedycji badawczej. Wynagrodzenie wynosi sześćset denarów ostrzogrodzkich.

Przedstawiciel Towarzystwa Pionierów, Aurelius Siwobrody, przyjmować będzie ochotników na Barbakanie od piątego dnia Lamashanu poczynając.

Kasimir Ventoff, Pierwszy Kapitan
Towarzystwa Pionierów w Hajoth Hakados

***

Aurelius był w parszywym nastroju. Złorzeczeń i wiązanek pod kierunkiem Kapitana Ventoffa przewinęło się przez jego myśli wiele odkąd przyszło mu opuścić Hajoth Hakados. Przywykł na stare lata do wygód życia w mieście, obierając siedzący tryb życia i pracy. Należało mu się! Wiernie służył Towarzystwu przez długie dekady, asystował i uczył rekrutów, przedzierał się przez zapomniane ruiny, wertował stare zakurzone tomiszcza. Tak mu się teraz odwdzięczali - zesłaniem na prowincję.

Mężczyzna przysiadł w fotelu, wyciągając nogi w stronę mile grzejącego kominka. Kości bolały od dnia spędzonego w podróży. Przynajmniej pokój oraz gabinet zapewniony mu przez Radę na Barbakanie były przyjemnym zaskoczeniem. Nie spodziewał się luksusów, w końcu byli na Międzyrzeczu, ale najwidoczniej wygoda szła tutaj ręka w rękę z prostotą. Gdyby nie obowiązki i wrodzony profesjonalizm Aurelius najchętniej ułożyłby się do snu, ale zamiast tego zajął się przygotowaniem oddanego mu kantorka na parterze.

Biurko stojące pośrodku gabinetu było czyste, jeśli nie liczyć rozwiniętej nań mapy północnego Międzyrzecza - mapy dość przedawnionej, bo jeszcze figurowało na niej martwe już Księstwo Grelańskie. Za to regał i stolik po drugiej stronie pokoju uginały się pod ciężarem grubych woluminów, starych ksiąg i piramidy zwojów - materiałów, które jeszcze nie tak dawno pomogły w pracach badawczych Aureliusa i Fiony. Ekspedycja elfki miała być triumfalnym zwieńczeniem długich miesięcy spędzonych nad papierami. Miała...

Wyszło, jak wyszło. Aurelius starał się nie martwić nagłym zniknięciem Pionierki, ale marnie mu to wychodziło. Ucichły magiczne wiadomości, a zaklęcia sondujące nie dawały nic, a nic. Niebezpieczeństwo było wpisane w ich zawód, ale żeby czarodziejka pokroju Fiony zniknęła z dnia na dzień na jakimś wygwizdowie? Aurelius stronił od teorii spiskowych i niepotrzebnego gdybania, ale gdyby ktoś go zapytał, wskazałby Technoligę. Nikt inny w tych stronach nie obrałby sobie za cel elfiej magiczki z pokaźną obstawą.

Późne popołudnie przeszło we wczesny wieczór, gdy młody Gwardzista zjawił się w aureliusowym gabinecie. Siwobrody nie spodziewał się jakiegokolwiek odzewu tak prędko, biorąc pod uwagę libacje towarzyszące zakończeniu Święta Plonów, ale widocznie się przeliczył. Stęknął cicho, podnosząc się z fotela i odkładając studiowanie “Finis Temporum” - traktatu o apokaliptycznych kultach - na później.

- Niech wejdą - rzucił do strażnika, siadając za biurkiem.

Drzwi skrzypnęły, wpuszczając do środka najemników.

Dzień był ciepły i bezwietrzny, tak jakby lato postanowiło na pożegnanie umilić Święto Piwa wszystkim odwiedzającym. Ganorsk z lubością grzał twarz w promieniach słońca, powolnym krokiem przechadzając się pomiędzy świętującymi. Nie była to jego pierwsza wizyta w Wolnej Przystani o tej porze roku – miał okazję widzieć festiwal parę lat wcześniej, kiedy jako podrostek towarzyszył swojemu mentorowi. Wtedy to miejsce wydawało się trochę straszne: dziwni, nieznani ludzie i nieludzie, natłok obcych zapachów i dźwięków, a do tego silna ręka szamana zaciskająca się na jego ramieniu i te słowa „nie ufaj nikomu, najlepsze, czego możesz oczekiwać po obcych, to że spróbują cię oszukać i okraść”. Ale teraz był sam, nie licząc Urska, i nie był już zlęknionym dzieciakiem. Uczestnicy festiwalu byli intrygujący, zapachy nęciły, dźwięki przyjemnie trącały ucho, a kobiety…
~Przestań! Nie rozpraszaj się, oni tylko na to czekają!~
Ganorsk pokręcił głową, i podrapał Urska za uchem, by się uspokoić. Potężny wilk o szarym umaszczeniu, ubrany w skórzany pancerz, oparł się o niego i spojrzał do góry, dodając wieszczowi otuchy. Normalnie próbowałby go polizać, ale skórzany kaganiec to utrudniał – mieszkańcy Przystani nie mieli problemów z jego obecnością, ale ochrona festiwalu grzecznie poprosiła o założenie go, by nie wystraszyć nieprzyzwyczajonych gości. Półork spojrzał na swojego towarzysza i uśmiechnął się lekko.
- Dostaniesz porządny kawał mięcha, obiecuję. I parę świńskich uszu do żucia. A teraz chodźmy, napijemy się a potem poszukamy Willena - powiedział, po czym kierując się nosem ruszył w stronę najbliższego stoiska z alkoholem. Po spróbowaniu wina po raz pierwszy stwierdził, że jednak piwo bardziej mu odpowiada – usiał pod ścianą wozu na uboczu z kuflem w jednej i kawałem wieprzowej nogi w drugiej dłoni. Wilk siedział obok, chłepcząc własne piwo z miski i dostając skrawki mięsa, mieszczące się w otworach kagańca. W końcu chwila spokoju i samotności… Nie minęła nawet połowa kufla, gdy z tłumu wyłonił się gnom, którego szukali. Zdziwienie szybko zniknęło z twarzy Willena, i po krótkiej wymianie uprzejmości sięgnął po notes i zaczął pytać o Szare Maski, ich historię i tradycję. ~Nic mu nie mów! Zniszczy plemię tą wiedzą!~ Ganorsk odpowiadał powoli, samemu z trudem przypominając sobie nauki Hurduga – nigdy nie przykładał do nich zbyt wielkiej wagi… Na szczęście w końcu z pomocą przyszło mu piwo, które nie wiadomo kiedy zniknęło z kufla.
- Wybacz, ale skończył mi się wzmacniacz pamięci – powiedział z uśmiechem, potrząsając pustym naczyniem i wstając - Przejrzyj swoje notatki, a ja wrócę za chwi… - nie zdążył dokończyć, gdy nagły powiew wiatru rzucił w twarz jakimś kawałek papieru. Półork zerwał go z twarzy i przeczytał szybko. Zaginieni badacze, a dzień bezwietrzny…
- Mała poprawka, mogę wrócić trochę później. Ursk, idziemy – powiedział, uściskając dłoń gnoma na pożegnanie i bezzwłocznie ruszając do Barbakanu.

***

Ganorsk oparł się o ścianę i czekał na to, aż pozwolą im wejść do biura jego potencjalnego pracodawcy. Robił zdecydowanie imponujące wrażenie – był szaroskórym półorkiem mierzącym prawie dwa metry wzrostu, a sylwetkę miał równie umięśnioną co doświadczeni wojownicy, chociaż widać było, że jest jeszcze bardzo młody. Odkryte ramiona, szyję, twarz, a nawet masywne kły pokryte miał plemiennymi tatuażami o zawiłych wzorach – sprawiał wrażenie groźnego, ale jednocześnie w pewien sposób pociągającego, z błyskiem w intensywnie zielonych oczach. Ubrany był w łuskową zbroję, niezbyt dobrze dopasowaną, jakby sama była starsza od tego, który ją nosił. U pasa nosił też szarą, gładką maskę bez żadnych ozdób i cech szczególnych.
Wieszcz spojrzał na obecne w pomieszczeniu osoby, uśmiechnął się i pow…
~Nie odwracaj się do nich plecami! Na pewno się śmieją, jeśli nie szykują akurat noży!~
Zamilkł zanim jakiekolwiek słowo opuściło jego usta, głaszcząc po głowie siedzącego grzecznie obok wilka. Nie musieli czekać długo, kiedy drzwi się otworzyły i wpuszczono ich do środa. Półork rozejrzał się szybko, ignorując głosy krzyczące o niebezpieczeństwo, i ukłonił się uprzejmie.
- Dobry wieczór. Jestem Ganorsk z plemienia Szarych Masek, szaman - przedstawił się, a jego sposób wypowiadania się zdecydowanie nie pasował do nieco dzikiego wyglądu - Chcę dołączyć do wyprawy poszukiwawczej. Dobrze walczę w zwarciu i władam magią - dodał pewnym, wręcz nieco wyzywającym tonem.

Maakor wyszedł z domu w którym mieszkała Samaya której właśnie przekazał pergamin. Prośba przyjaciela została spełniona teraz był czas na... ucieczkę. Wolna Przystań była największym miastem jakie w życiu widział. I to co zobaczył, poczuł lub usłyszał nie podobało mu się. Po pierwsze wszędzie było mnóstwo ludzi, pół-ludzi i nie-ludzi. Nie żeby miał coś przeciwko czyjemukolwiek pochodzeniu, po prostu było ich ZA dużo. Co chwila ktoś się o niego ocierał, bądź trącał łokciem. Po drugie mieszanka zapachu niemytych ciał, odoru zawartości wylewanych nocników, zepsutego jedzenia i innych odpadków zalegających w bocznych uliczkach i zaułkach doprowadzała go niemal do wymiotów. Po trzecie hałas. Nieustający potok słów z setek ust. Jak każdy rodowity Rzeczanin doceniał Pierwszą Rzeczną Swobodę ale świąteczny nastrój w połączeniu z olbrzymią ilością piwa skutkował setkami dyskusji na tysiące tematów. Żeby oni mieli chociaż rację w tym co mówili. Undine skrzywił się gdy z karczmy obok której przechodził dobiegły go słowa o niezbywalnym i niezaprzeczalnym prawie człowieka do podbijania nowych terenów. Na prawdę miał ochotę wejść tam i przyłożyć krzykaczowi, ale przechodzące co chwilę patrole straży spowodowały że stracił do tego zapał. Jeszcze mu tego brakowało żeby go zamknęli w jakiejś klatce czy lochu.

Gdy wreszcie wydostał się poza miasto odetchnął z ulgą. Nie żeby tutaj było mniej osób, ale przynajmniej było więcej miejsca. Przechadzając się pomiędzy kramami i namiotami chłonął widoki, zapachy i dźwięki. Dzięki większej przestrzeni to wszystko nie było tak przytłaczające jak wewnątrz murów i sprawiało znacznie lepsze wrażenie. Słuchał grajków i z podziwem przyglądał się popisom połykacza ognia i tańcowi derwiszy, oklaskiwał razem z innymi żonglerów i akrobatów, spróbował kilkunastu różnych potraw, jednych tak ognistych w smaku że wycisnęły mu łzy z oczu, innych delikatnych i słodkich. Sakiewka, niezbyt pełna od samego początku, zaczęła teraz świecić pustkami. Nie przejmował się tym, jako że następnego dnia i tak miał zamiar ruszyć w okoliczne lasy, pieniądze nie były mu potrzebne. Nieco oszołomiony natłokiem wrażeń usiadł na ławie w jednym z mniejszych namiotów w których można było coś wypić. Zachęcony przez służebną dziewkę zamówił północny napitek nazywany miodem pitnym. Słodki i mocny przypadł mu do niezwykle do gustu, ale jako że cena była wysoka sączył go powoli, delektując się smakiem. Zupełnym przypadkiem usłyszał wtedy rozmowę toczącą się niedaleko.
- Żebym tak padł pod ławę po jednym kuflu jeżeli kłamię! Mówię ci że słyszałem jak o tym rozmawiały. Jutro jak się tylko Dulaffówny otworzą to na sprzedaż będą dwa komplety skórzanych pancerzy ze skóry bulette. - zarzekał się jeden z pijaczków. Niby nic, ale fakt że był na tyle pewien swego żeby złożyć przysięgę, nawet jeśli tak kiepską, dodawał wiarygodności informacji. Pancerz ze skóry bulette był wart swej ceny, Maakor widział jednego z druidów naszącego podobną ochronę. Niby tylko skóra ale twardością nie ustępująca nawet pancerzowi z metalowymi ćwiekami. Nagle pusta sakiewka zaczęła być powodem do zmartwienia. Ale, ale czy nie widział ogłoszeń o konkursach przybitych na co drugim namiotowym słupie? Nawet tutaj przy kontuarze widać było pergamin z rozpiską.
- Walki na pewno sobie daruję, strzelanie też, siłowanie na rękę i rzucanie palem też odpadają. Pływanie. Jakby stworzone dla mnie. Ciekawe czy ktoś jeszcze z pobratymców będzie startował. - zamruczał pod nosem czytając. Miał nadzieję że jeszcze zdąży, zawody w pływaniu miały się odbywać w południe, a sądząc po słońcu te było już blisko. Ruszył pośpiesznym krokiem w stronę przystani.

***

Zawody pływackie ściągnęły zadziwiająco dużą grupę widzów, jakby nie było wszyscy tutaj korzystali z darów rzeki i byli zainteresowani umiejetnościami z nimi związanymi. A może chodziło o niezwykle przystojnego pół-elfa który brał w nich udział i do którego przylgnęło wiele zachwyconych spojrzeń młodych (i nie tylko młodych) kobiet których w tłumie było zadziwiająco wiele, a który ściągał równie wiele nieprzychylnych spojrzeń mężów, ojców, matek i braci którzy tym kobietom towarzyszyli. Do wyścigu stanęło ogółem piętnastu zawodników różnych ras. Większość stanowili oczywiście ludzie, ale był też rzeczony pół-elf, dwu pół-orków i krasnolud. Ten ostatni przyciągał wiele zdziwionych spojrzeń, które zawzięcie ignorował. Zawody były proste. Co dziesięć dużych kroków do bali wbitych w dno rzeki przywiązane były barki na kórych burtach było zawieszonych piętnaście błękitnych chust. Zwycięzcą zostawał ten który zdołał pierwszy zebrać pięć chust z pięciu barek. Wydawało się to proste, ale barki stały miejscu gdzie nurt był najbystrzejszy a trzeba było płynąć pod prąd. Zawodnicy zaczęli się rozbierać. Umięśnione ciała pływaków właniające się spod ubrań wywoływały falę westchnień i cichych jęków w tłumie. Maakor zrozumiał że zwycięstwo w tym konkursie to dla wielu uczestników sprawa drugorzędna, ważniejsze było pokazanie się potencjalnym kochankom czy przyszłym partnerkom bez rozlewu krwi jaki towarzyszył walkom na pięści. Zawodnicy ustawili się na pomoście. Sędzia podniósł pałeczkę i na dźwięk gongu wszyscy wskoczyli do wody. Niemal wszyscy, krasnolud stał przez chwilę i... skoczył wprost na jednego z wynurzających się właśnie pół-orków. Obydwaj poszli pod wodę i Maakor nie widział już co się dzieje zawzięcie płynąc do pierwszej barki, chwycił szarfę i rozejrzał się. Pomimo naturalnej przewagi w wodzie nie udało mu się wyjść na prowadzenie, był w środku stawki. Ruszył do drugiej barki, ale wciąż nie mógł złapać rytmu i ku swojemu wielkiemu zdziwieniu przy drugiej barce był niemal na samym końcu. Zacisnąwszy zęby parł ku trzeciej, ale siła prądu zaczęła zbierać swoje żniwo i musiał ominąć dwu ludzi którzy pozwolili się unieść wodzie. Sięgnął po trzecią szarfę ale chybił i musiał ponownie wyskoczyć ponad wodę. Tym razem mu się udało ale opóźnienie z tym związane spowodowało że spadł na ostatnie miejsce. Co za wstyd. Wziął głęboki oddech i skierował się ku czwartemu statkowi. Czuł jak jego siły powoli się wyczerpują ale miał nadzieję że dotyczy to też innych zawodników. Ze zdobyciem czwartej szarfy poszło dobrze, teraz był czas na piątą i ostatnią. Nie przyniesie wstydu undine i nie dotrze do mety ostatni! Gniew dodał mu sił, kończyny uderzały w wodę silnie i rytmicznie, minął jedengo z zawodników zmagającego się z prądem, chwilę później kolejnego... Nawet nie wiedział kiedy dotarł do burty barki. Wyskoczył z wody niczym delfin i chwycił chustę. Do jego uszu dobiegły zaskoczone okrzyki i wrzask sędziego.
- I tak oto po niesamowitym i zupełnie niespodziewanym finiszu wygrywa zawodnik z numerem piętnaście! - rozejrzał się i ujrzał że dopiero teraz pół-ork zerwał ostatnią szarfę kończąc jako drugi.
~ Wygląda na to że jednak wygrałem. A sądziłem że to będzie takie proste. ~ pomyślał czując jak słabnie. Skierował się do brzegu by odbrać nagrodę i posiedzieć sobie trochę. Ręce i nogi miał jak z waty. Musiał trochę odpocząć, czekała go jeszcze jedna konkurencja.

***

Nie minęło dużo czasu a już stał w niewielkiej, płaskodennej łódeczce z ościeniem na plecach i wiosłem o długim trzonku w rękach. Zawody w łowieniu ryb nie przyciągały takiej uwagi jak inne, a kilka ostrogródzkich złociszy jako nagroda to nie bylo zbyt wiele. Jednak ci którzy żyli z rybołówstwa dodali inne nagrody, podobnym im warte więcej niż pieniądze. Starzy rybacy obiecali podzielić się, przy kufelku piwa oczywiście, swoimi tajemnymi przepisami na zanęty, które opracowali w ciągu wielu lat łowienia. Dla kogoś takiego jak Maakor ta wiedza była czasmi równa chodzeniu głodnym bądź nie, więc wystartował w zawodach. Każdemu ze startujących, a nie było ich wielu, miał towarzyszyć doświadczony rybak obserwujący go z brzegu, tak na wypadek gdyby ktoś miał zamiar oszukiwać. Tym razem nie było gongu, tylko machnięcię szarfą. Druid powiosłował na środek rzeki i rozejrzał się. Tam przy brzegu, w szuwarach pewnie można było coś wiekszego złowić, ale miejsce było już okupowane przez kilku konkurentów, więc była to raczej kwestia szczęścia niż umiejętności. Nieco z boku głownego nurtu też już stało dwu zawodników, ale pora dnia była raczej niezbyt odpowiednia na łowienie na głębokiej wodzie. Wzrok undine padł na bardziej oddalone szuwary pośród których widać było powalony pień drzewa. Powiosłował w tamtym kierunku walcząc z prądem. On i sędzia idący brzegiem oddalali się co raz bardziej od miasta i zgiełku.

Maakor rozejrzał się rozcierając zmęczone ramiona, to było dobre miejsce. Szuwary i kryjówka pod powalonym pniem, a jednocześnie dostatecznie blisko miasta by ucztować na wyrzucanych odpadkach. Zaczął nasłuchiwać i ku swojemu zdziwieniu nie usłyszał żadnego większego ptaka. Same drobiny które zdolne były utrzymać się na trzcinach. Jeszcze raz się rozejrzał i nie zobaczył żadnej kaczki, dzikiej gęsi ani czapli. Cokolwiek obrało sobie te szuwary za siedzibę było duże i wiecznie głodne. Przywiązał łódkę do wystającego z wody konara i rozrzucił zanętę. Stanął na łodzi z podniesionym ościeniem i zamarł w bezruchu. Słońce ogrzewało mu ramiona nieco zbyt mocno jak na jego gust, plecy dawały znać o sobie, a oścień ciążył i wzniesione ramię zacząło boleć. Zacisnął tylko zęby i czekał. Coś poruszyło muł na dnie, potężny cień przemknął spod pnia i zaatakował zanętę. Druid cisnął ościeniem. Ryba szarpnęła się i zaczęła odpływać w dół rzeki zostawiając szlak krwi w wodzie. Nie czekając ani chwili undine wyciągnął sztylet, chwycił go w zęby i trzymając w dłoni linkę przyczepioną do ościenia skoczył za zdobyczą.

Dla oglądających z brzegu wyglądało to jakby w głownym nurcie zagotowała się woda. Dwa ciała szarpały się w gwałtownych zmaganiach rozpryskując krwawą pianę na wszystkie strony. Niebieskoskóra postać trzymała się jedną ręką płetwy grzbietowej olbrzymiego suma i zadawała ciosy sztyletem trzymanym w drugiej. Wreszcie jedno z pchnięć sięgnęło skrzeli giganta i ryba zaczęła słabnąć. Po kolejnych kilku miniutach zmęczony druid zaczął holować potężne ciesko do brzegu. Kilka łódek wyruszyło z przystani by mu pomóc. Rybacy cmokali z uznaniem. Potężna ryba mierzyła ponad 2,5 metra długości i ważyła tyle co solidny ork.
- Toż to Stary Chapacz - zakrzyknął jeden z rybaków przepychając się przez tłum, który zaczął się zbierać na przystani. - Wielką przysługę żeś nam oddał, nieznajomy, bestia już dawno przeżyła swój czas i napłodziła narybku. Teraz tylko wybijała wszelkie ptactwo i ryby w okolicy. Nie dalej jak w zeszłym roku omal nie porwała dzieciaka z płycizny, tak się zrobiła odważna. Po tych bliznach widać jak wiele ościeni go naznaczyło i nic, ale przyszedł czas, przyszedł czas! Jak już wszyscy powrócą i ogłosimy twoje zwycięstwo, bo większej bestii tu nie będzie, to pójdziemy na kufelek, na mój koszt. - solidnie poklepał undine po ramieniu.

Kilka godzin później po kufelku, a może raczej kilku, złocistego piwa nad porcją złociście przyrumienionego suma, po wysłuchaniu rad, przepisów i obowiązkowego przechwalania się jakież to potężne ryby opowiadającemu z sieci się wyrwały, druid usiadł na ławie i odechnął z ukontentowaniem. Miał jeszcze spory kawał ryby na talerzu ale był tak syty że nie dał rady go zjeść. Żal jednak było jedzenie marnować, zaczął się więc rozglądać za jakimś kotem gdy do jego uszu dotarło ciche skrzeczenie. Podniósł głowę i zobaczył małego kłobuka siedzącego na jednym z namiotów. Wydało się druidowi dziwne że ptak nie odlatywał pomimo zgiełku dookoła. Oderwał kawałeczek ryby i odłożył go tak by ptak go widział, nastepnie odszedł kilka kroków i przyglądał się jak drapieżnik podlatuje i łapczywie pożera posiłek. Wówczas dało się zauważyć kawałek kory przywiązany do jego nogi. Kilka minut zajęło druidow przekonanie do siebie ptaka na tyle że był w stanie odwiązać korę bez utraty palca, ale kosztowało go to resztę posiłku. Kora była jeszcze dość świeża a na jej powierzchni czerwonym barwnikiem, prawdopodobnie krwią, było napisane alfabetem druidzkim "Równowaga została zachwiana na północnym-wschodzie, potrzebna po..." reszta była rozmazana. Druidzi nieczęsto słali rozpaczliwe wołania o pomoc, ale jeżeli już to zazwyczaj mogli liczyć na pomoc innych ze swej profesji. Wyglądało na to że zbroja którą miał zamaiar kupić będzie potrzebna szybciej niż sądził. Jednak samotna wyprawa mogła skończyć się tragicznie. Czy jednak nie widział gdzieś ogłoszenia o zaginianej grupie na północnych wzgórzach?

***

Do Barbakanu dotarł przed zachodem słońca. Wpuszczono go do środka bez problemów.
- Twoja wygrana kosztowała mnie pół ostrogrodzkiego złotego, nikt nie spodziewał się że wygrasz. - powiedział jeden ze strażników kwaśno, ale za chwilę się uśmiechnął. - Z drugiej jednak strony Porga postawiła na swojego brata dwie dziesiątki i z radością patrzyłem jak toczy pianę z pyska jak zerwałeś ostatnią szarfę. Lepiej unikaj tej nocy pół-orków, bo ci kości porachują. - otworzył przed druidem drzwi. Undine wszedł do środka, obrzucając czekających uważnym spojrzeniem. Zwrócił zwłaszcza uwagę na pół-orka z wilkiem. Kobieta też przykuła na dłuższą chwilę jego uwagę, nie często widywało się w tych okolicach taki kolor włosów. Pozostali dwaj chętni do poszukiwań nie robili już takiego wrażenia, choć obecność gnoma była pewnym zaskoczeniem. W odpowiedzi znalazł się pod ostrzałem równie zaciekawionych spojrzeń. Od razu widać było że jest tylko w części człowiekiem. Niebieska skóra, przypominające rybie płetwy uszy, egzotyczne rysy twarzy o mocno zarysowanych kościach policzkowych, płaskim nosie, wąskich, bezbarwnych ustach i ostrym podbródku pokazywały to aż zbyt wyraźnie. Ubrany w skórzaną koszulę i spodnie, z pasem o kościanej sprzączce i solidnych butach od razu wyglądał na kogoś obeznanego z dziczą. Gruba, skórzana zbroja okrywała jego tors i górę ramion. Za uzbrojenie służył mu sejmitar, a u drugiego boku równoważył go solidny sztylet. O dziwo nie miał przy sobie żadnego innego ekwipunku, nie licząc kilku sekiewek przy pasie. Gdy wszyscy się przdstawili skinął głową mówiąc.
- Maakor Freewave, zwiadowca. - nie uważał za zbyt rozsądne już teraz ujawniać swoich możliwości jako druid. Przyjdzie na to czas. Nie na darmo stare rzeczańskie powiedzenie mówiło ze zaufanie jest droższe od pieniędzy.

Kiedy wychodzili od Aureliusa, Ganorsk cofnął się jeszcze, żeby porozmawiać przez chwilę ze zleceniodawcą. Żadne z nich nie pomyślało o tak podstawowej rzeczy dla najemników, jaką była zaliczka, ale może sprawę dało się jeszcze uratować. Półork poruszył ten temat, argumentując że dodatkowa gotówka pozwoli im wynająć szybszy transport, a co za tym idzie znaleźć Fionę wcześniej, z większą szansą że będzie cała. Siwobrody musiał mieć słabość do magini, bo wysłuchał przemowy z powagą na twarzy, po czym sięgnął po własną sakiewkę i rzucił ją szamanowi, jako dodatkowy fundusz na podróż. Ten ukłonił się z szacunkiem i wyszedł, czekając z przeliczeniem pieniędzy do wyjścia z budynku. ~Nic im nie oddawaj, tylko stracisz nic nie zyskasz!~ Zabrał dolę dla siebie i Urska, po czym dogonił towarzyszy.
- Zdobyłem dodatkowe pieniądze na podróż – powiedział, podając sakiewkę Maakorowi.

Po krótkiej naradzie ustalili, że najszybszą drogą będzie popłynięcie w górę Sellen aż do Podgórza, zasięgnięcie tam języka i marsz w stronę ostatniego miejsca, z którego meldowała się Fiona. Po ustaleniu miejsca spotkania każde rozeszło się do swoich spraw. Ganorsk odnalazł Willena, by już na spokojnie dokończyć swoją opowieść o Szarych Maskach – na szczęście gnom stawiał przez resztę wieczoru.

***

Po krótkiej rozmowie z Bereniką, półork pokręcił się jeszcze po targowsku, dokupując parę drobiazgów. Sporo czasu zajęła mu wizyta u rymarza, którego najpierw musiał przekonać, że wilk szczerzy się tylko dla zabawy i wcale nie zrobi mu krzywdy, a potem że pozwoli założyć sobie juki, jeśli tylko ten je dopasuje, a warkot to ze złośliwości. Ostatecznie się udało, i Ganorsk mógł podzielić się częścią swoich tobołów z niekoniecznie zadowolonym z takiego obrotu spraw przyjacielem.
Ledwie dotarł na przystań w której czekał załatwiony przez Dresdena statek, wpadł na niego wysłany przez ich zleceniodawcę posłanieć z listą, o którą wcześniej prosił. Ta okazała się wystarczająco szczegółowa, by ułatwić zidentyfikowanie członków ekspedycji, lepsze byłyby już tylko portety, ale przecież nie szukali jakichś możnowładców. Ganorsk z zadowoleniem przeczytał ją raz jeszcze dla zapamiętania i podał Dresdenowi. Skoro ten był detektywem, koniecznie powinien się z nią zapoznać. Po tym, jak wsiedli na statek, zajął sobie miejsce przy jednej z burt i rozsiadł się wygodnie, z Urskiem opartym o jego bok. Wilk nie czuł się pewnie na pokładzie, dlatego wolał być bliżej przyjaciela.

***

Ganorsk opierał się o burtę langskipa, bezwiednie drapiąc Urska po głowie i rozglądając po okolicy. Znał te tereny, ale nigdy nie miał okazji oglądać ich z tej perspektywy. Zerknął na swoich towarzyszy.
- Co was sprowadziło do Przystani? - zapytał znienacka, po czym od razu się zreflektował - Oczywiście o ile to nie tajemnica - uśmiechnął się - Ciekawi mnie, jak los zebrał taką grupkę jak nasza-
Temujin, który siedział skulony pod masztem w nadziei, że ten choć trochę osłoni go przed wiatrem, słysząc pytanie rzucone przez półorka odsunął nieco chustę osłaniającą twarz. Dotąd utrzymywał wobec niego (a w zasadzie jego zwierzęcego towarzysza) mimowolny dystans - jako że czuł się niezbyt pewnie patrząc w oczy błyszczące ponda zębatą paszczą dokładnie na wysokości jego twarzy. Jednak zachęcający uśmiech towarzyszący pytaniu jakoś pobudził w gnomie chęć rozmowy. Zadarł głowę i zaczął powoli, jakby z wahaniem.
-Jeszcze trzy dni temu nazwałbym przyczynę, która mnie tu sprowadziła...hm… może... porywem serca, jak to zwykł był poetycznie opisywać mój przyjaciel bard. - Uśmiechnął się krzywo. - Ale teraz dużo bardziej pasuje mi słowo: głupota. - Umilkł na chwilę, po czym, jakby nagle poczuł wewnętrzną chęć podzielenia się z rozmówcą swoim problem, dokończył, już nieco szybciej. - Otóż, zachciało mi się zaimponować pewnej… zresztą, nieważne. W każdym razie postanowiłem skoczyć sobie nad Morze Wewnętrzne, żeby poszukać pereł, które nazywają Łzami Syren. Wyczytałem gdzieś, że są piękne. Skorzystałem z portalu mojego mistrza, pod jego… eee… nieobecność. Ale coś poszło nie tak i zamiast na morskim brzegu obudziłem się na jakieś obsranej koziej łące o pół dnia drogi od Przystani. A aktywator do portalu przepadł. To się nazywa - los, który wskazuje ci drogę. Ech, zaraza. - Westchnął i popatrzył po twarzach obecnych.
Berenika, zdecydowanie trzeźwa tym razem, położyła dłonie na policzkach słuchając opowieści.
- Biedaku! To ty tutaj nikogo nie masz i kompletnie bez przygotowania tak trafić tutaj… - kobieta usiadła obok gnoma przyciągając go do siebie.
- Nie martw się, pomożemy ci trafić do domu po tym wszystkim - powiedziała zaciskając dłoń w pięść kiedy oczy zapłonęły żywym ogniem. - Jakem Berenika Cwał tak ci obiecuję!
- Ha! To i tak miałeś szczęście, że najgorsze w czym wylądowałeś to kozie bobki - zaśmiał się Ganorsk - Zawsze chciałem zobaczyć morze, jak zgarniemy kasę za zlecenie będzie nas stać na podróż w dół Sellen - w jego głosie zabrzmiała ekscytacja - Pewnie najpierw będziemy musieli znaleźć aktywator, żeby mistrz nie wysłał cię tu z powrotem na poszukiwania, co?-
Temujin zaniemówił na moment, zaskoczony gestem Bereniki (i kaskadą ognistych włosów, które na moment przesłoniły mu pół twarzy). Po chwili jednak odzyskał rezon i uśmiechnął szeroko, poprawiając na nosie przekrzywione szkła.
- Tak, bez kryształu to raczej nie mam po co wracać i to nieważne jaką drogą. Stary Merwin pewnie ugotowałby mnie w kotle. Parsknął śmiechem - Stokrotnie wam dziękuję za dobre chęci. A co z wami? Jakiż to los wyznaczył wam tę drogę?
- A ja to stąd jestem. Nic więcej jak zwykła chęć wyruszenia na przygodę aby móc się czymś pochwalić - zaklinaczka powiedziała lekko spoglądając w dal.
~Nic im nie mów, niesiesz sobie zgubę!~
- Ja też z niedaleka, moje plemię żyje na Wrzosowych Wzgórzach. A pytanie o los było trafnę - idę tam, gdzie poprowadzą mnie wizje, by zdobyć nowe doświadczenia jako szaman - głos Ganorska przybrał nieco uduchowiony ton, lecz po chwili półork prychnął - Poza tym krucho u mnie z pieniędzmi -
- Coś mi mówi, że to ostatnie łączy nas wszystkich. - podchwycił gnom.
- Pieniądze są przydatne a ich nadmiar jest znacznie milszy niż ich brak, to prawda. Ale pieniędzmi w głuszy się nie najesz ani niedźwiedzia nimi nie przekupisz żeby nie atakował. - do rozmowy dołączył Maakor który zawahał się ale po chwili dodał. [i]- Coś złego dzieje się na północnych wzgórzach, równowaga została naruszona. Bądźcie gotowi na wszystko.[i]- Powrócił do głaskania tygrysa który, w przeciwieństwie do Ganorskowego wilka który zachowywał się nadzwyczaj spokojnie, wymagał bezustannej uwagi. Widać było że to dzikie zwierzę, chodzące własnymi drogami które, z sobie tylko znanych powodów, towarzyszyło undine. Załoga z niechęcią spoglądała na kota który już raz omal nie rzucił się na przechodzącego obok wojownika i tylko czujność Maakora zapobiegła tragedii.
Ganorsk zamyślił się na moment.
- Może to dlatego miałem się na nie udać… - rzucił, po czym skierował swoją uwagę na tygrysa - Piękna bestia, jak ma na imię? -
- Rawgh. - w ustach undine zabrzmiało to niczym prawdziwy tygrysi pomruk. Zwierzę od razu na niego popatrzyło, ale widząc że nic się nie dzieje powróciło do ogryzania kawałka liny.
- Rawr? - zaklinaczka powtórzyła mało udolnie imię tygrysa. - No cóż to jego na pewno ci nikt nie zawoła… choć nie wiem kto chciałby wołać tygrysa .
- To jego imię, nie ja je wymyśliłem. - Maakor wzruszył ramionami.
- A więc rozumiesz jego… mowę? Zawsze myślałam, że druidycka rzecz. - zaklinaczka powiedziała nie przykładając jednak specjalnie wagi do swoich słów.
- Ha, chciałbym rozumieć, co wywarkuje Ursk - mruknął półork, czochrając towarzysza po głowie - Drań chyba rozumie nas lepiej niż się wydaje… Czyli nie znasz Rawgha od dawna? - pewnie dzięki potężnym kłom Ganorsk nieźle "wymawiał" imię tygrysa.
~Zabij bestię we śnie, zanim przegryzie ci gardło!~
- Druidzka. - poprawił spokojnie undine. - Poznaliśmy się na początku lata, kiedy uwolniłem go, i jeszcze kilka innych zwierząt, z zapchlonych klatek wędrownej menażerii w których umierały z głodu. Chyba nikt nie ostrzegł właściciela że w Rzecznych Królestwach niewolnictwo jest abominacją, a niektórzy stosują tą swobodę nie tylko w odniesieniu do ludzi. - uśmiechnął się drapieżnie do półorka.
Ten zaśmiał się głośno.
- Widać im się należało! Ja Urska znam od maleńkości, dorastałem z jego matką. Był ostatnim z jej ostatniego miotu - powiedział z nuta smutku w głosie - Druidzkie zwyczaje? Czyli nie jesteś takim zwykłym zwiadowcą?-
- A czy któreś z nas jest zwykłe? Z tego co widzę chyba niemal każde z nas jest w stanie przywołać jakieś moce. Nie jestem tylko pewien tego śledczego. Takiego nagromadzenia osób władających magią to nie wiedziałem od ostatniego zgromadzenia w druidzkim kręgu. Skoro mówimy już mówimy o sobie to zawsze jesteś taki ufny? - druid powiedział już znacznie poważniej. Nie umknęło to uwadze Bereniki. Zaklinaczka spojrzała uważniej na niego chwilę później przenosząc spojrzenie na półorka. Bez słowa przesiadła się tak aby w tym momencie gnom był osłonięty od tej dwójki i ich wiernych zwierząt.
Ganorsk wyglądał na zaskoczonego zarówno pytaniem undine, jak i zachowaniem kobiety.
- Kozopasy i piekarze nie interesują się taką robotą. Do czego pijesz? - odpowiedział Maakorowi. ~Szukają twoich słabości, żeby cię zniszczyć!~
- Tak jak mówiłem podczas spotkania w Barbakanie, naszego pracodawcę nie interesuje czy ten kto odda w jego ręce czarodziejkę lub jej notatki naprawdę ruszył na te wzgórza. Powiedziałeś wówczas że ona potwierdzi kto tak na prawdę ją uwolnił. Dałeś tym samym pokaz dziecięcej naiwności i ufności. Dla nich jesteśmy najemnikami, czymś nie kimś. Przeczytaj jeszcze raz kontrakt, i zobaczysz że ważne jest wypełnienie celu, którym jest oddanie osoby bądź notatek w ręce starca, a nie sposób jakim to zrobiono, a najemnicy którzy z nią wyruszyli nie są nawet w nim wspomniani. Czarodziejce będzie obojętne czy ta czy inna banda odprowadzi ją do miasta, o ile jej skóra będzie przy bym bezpieczna. Masz to co zdołasz utrzymać jak mówi rzeczna swoboda i przypominam że nawet sam Siwobrody powiedział że nie interesuje go to co się zdarzy na szlaku a nie w mieście. Problem w tym że zasięg miejskich praw ogranicza się do zasięgu patrolu który je będzie egzekwował, czyli pewnie z pół dnia drogi w najlepszym przypadku. Dlatego, jak podejrzewam, droga powrotna może obfitować w niespodzianki i zasadzki, w końcu mówimy o solidnej sumie ostrogrodzkich. - półork usłyszał w odpowiedzi.
- Przenikliwy jesteś - odparł na to kpiącym tonem - Jedno zdanie ci wystarczyło, żeby tak celnie mnie opisać, jestem pod wrażeniem. Fakt, może wykazałem się przesadną wiarą w honor Pionierów, ale chyba masz z nimi równie duże doświadczenie co ja, prawda? Więc mówimy o opiniach, a nie faktach. Zresztą, w jaki sposób zagroziłem naszej wyprawie wypowiadając tamte słowa? Poza wyjściem na twoim zdaniem ufnego?
- W żaden. Oprócz tego że nie zdołałem wydusić ze starego na jakie to miejskie prawa ma zamiar się powoływać. Ale o tym przekonamy się jeżeli zdołamy powrócić zwycięsko z wyprawy. A co do honoru, czy to Pionierów czy też nie… wierz w co chcesz. Mnie życie nauczyło że stare dobre przysłowie “Zaufanie jest droższe od pieniędzy” działa wszędzie, zawsze i w odniesieniu do każdego. I zanim zapytasz, tak, moja rasa żyje dłużej niż ludzie i co nieco już w życiu widziałem. - widać było że undine czerpie z dyskusji niemało przyjemności.
- Utrudniłem ci to jakoś? Nie wydaje mi się, żebym odbierał ci jakoś głos. Mój mentor też wiele w życiu widział - jego mądrość była równie równie wielka jak przekonanie o nieomylności. Ile w takim razie będzie kosztowało twoje zaufanie? A ile zaufanie tobie? W końcu najbardziej opłacalne byłoby, żeby do Siwobrodego dotarło jak najmniej z nas -
- Nie wiem czy pamiętasz, ale starzec wymigiwał się od odpowiedzi, a przy braku poparcia ze strony reszty grupy raczej ciężko szło przyciśnięcie go do muru. Nie znałem twojego mentora więc ciężko mi się na jego temat wypowiadać, zwłaszcza że raczej nie ma co porównywać nauki z doświadczeniem z pierwszej ręki. Co do kosztu zaufania wam i zaufania mi, to zobaczymy jak nam się podróż ułoży. Nie wierzę w zaufanie kupione nagrodami tylko w te wykute wspólnymi przeżyciami. - Maakor nie wydawał się w jakikolwiek sposób urażony insynuacjami półorka.
- W takim razie poczekaj z wnioskami o nas, aż się lepiej poznamy, zamiast zrzucać na mnie winę na to, że nie przycisnąłeś Aureliuesa dostatecznie - Ganorsk uśmiechnął się szeroko - A jeśli chciałeś się tego dowiedzieć, mogłeś powiedzieć wcześniej, zasięgnęlibyśmy języka -
- Czy ja wyciągałem jakieś wnioski? Zapytałem cię grzecznie czy jesteś naiwny. Gdybyś po prostu powiedział nie to by nie było rozmowy i pewnie wówczas wyciągał bym jakieś przedwczesne wnioski. Tyle tylko że bym ci o tym nie mówił. A co do przyciskania Aureliusa, to zależało mi na uczestnictwie w wyprawie, a nie na pieniądzach. - zastanowił się chwilę zanim dodał. - Dostałem wiadomość że coś złego się dzieje na północnych wzgórzach a skoro Siwobrody szukał grupy która by się tam wybrała… - wzruszył ramionami.
Berenika podniosła spojrzenie na undine.
- Chłopie po co się do niego ciśniesz skoro nikt z nas nie wiedział jakie masz zamiary? Jak niby mogliśmy cię w czymkolwiek wesprzeć? Idź się wyżywać na kimś innym albo najlepiej pokrzycz w niebo.
~Podlizuje ci się, żebyś stracił czujność...~
-Czy Siwobrodemu możemy ufać czy nie, to jedno, a drugie czy możemy zaufać sobie nawzajem. Bo jak nie, to już chyba lepiej od razu za burtę wyskoczyć . Temujin włączył się do dyskusji, wysuwając zza Bereniki. - Ja na ten przykład staram się ufać, że ta pasiasta bestia nie odgryzie mi głowy, jak przypadkiem podejdę za blisko . Machnął w kierunku tygrysa. Ale akurat o mnie mówili, żem za bardzo ufny . Uśmiechnął się lekko ironicznie, patrząc na druida.
Ten podniósł jedną brew do góry patrząc na nich spokojnie.
- Wyżywać? Prowadzimy tylko dyskusję jak na rzeczan przystało, po to jest pierwsza swoboda przecież. Co do Rawgha to musi się do wszystkich przyzwyczaić, a ja muszę mieć trochę czasu żeby go przekonać do zaakceptowania idei że jesteście jego rodziną. Do tego czasu będę go pilnował. W przeciwieństwie do wilka nie ma potrzeby przebywania z watahą. Zaufanie prawdopodobnie przyjdzie z czasem, po prostu ja się nie spieszę z jego deklarowaniem. - powiedział.
Berenika wywróciła oczami słuchając undine. Machnęłą ręką na niego i jego przekonania. Ganorsk prychnął, rozbawiony reakcją kobiety.
- Nikt ci przecież kłapać szczęką nie zabrania, a to od tego jest pierwsza swoboda. Od tego i od przyjmowania konsekwencji swojego gadania - powiedział, rozpierając się wygodniej - Ale skoro tak o nich lubisz mówić, to proszę bardzo - nagle rozbawiony ton zniknął - Możecie na mnie liczyć. Dopóki nikt z was nie wbije pozostałym noża w plecy, obiecuję walczyć po waszej stronie, wspierać was bronią i magią - zakończył z pełną powagą, po czym odchylił głowę do tyłu i przymknął oczy, a na twarz wrócił zadowolony uśmiech.
- Wspólne przyrzeczenie? Przynajmniej dopóki się nie poznamy lepiej? - zapytał go bardzo poważnie druid.
- Mów co chcesz, wolny kraj - odparł wciąż uśmiechnięty półork, nie otwierając oczu. Leniwie drapał wilka za uchem.
- To prawda. Macie moje słowo że będę wspomagał drużynę podczas tego zlecenia. - skinął głową undine.
- Postaram się, jeśli będę mogła, was wspierać. - Berenika uznała, że z jej strony też się przyda coś powiedzieć.
- I ja się dołączam do waszych deklaracji. Może się moja wiedza przyda - dla dobra drużyny! - gnom wyprostował się i teatralnie wysunął szczękę. - "Unitum vincimus!" - jak stało w jednej starej księdze. Co, wedle mego mistrza, ma znaczyć: w kupie damy radę.
~Przysięgi nic dla nich nie znaczą!~ Ganorsk milczał. Nie spodziewał się takiego obrotu spraw, ale był z niego zadowolony, chociaż głosy miały trochę racji. Nie miał żadnej gwarancji, że ktokolwiek dotrzyma obietnic, lub jakoś się z nich nie wyłga. Ale też nie zamierzał o tym myśleć…

***

Nagły, głuchy warkot wilka wybudził szamana z lekkiego transu (czy też drzemki) – Ganorsk poderwał się, rozglądając uważnie. Żadnego niebezpieczeństwa, ale Ursk nigdy dotąd się nie mylił. ~Zasadzka! Piraci!~
- Coś jest nie tak – powiedział tak, by wszyscy usłyszeli, a sekundę później dojrzał podejrzanie humanoidalny kształt pod powierzchnią rzeki - W wodze! – krzyknął tuż przed tym, jak sfora utopców wyrwała się z wody, rzucając na rybacką barkę. Półork zerwał się na nogi, złapał za swoje uzbrojenie, a następnie zarył z impetem twarzą w pokład, gdy langskip wpadł na mieliznę. Kląc na czym świat stoi, podniósł się ponownie, zostawiając tarczę i łapiąc podaną mu przez Berenikę broń - najeżona kolcami kula promieniowała aurą zimna. Zrozumiawszy, że to robota dziewczyny, wyszczerzył się do niej w podzięce i z rykiem rzucił się do boju.
- Ursk, broń załogi! – wrzasnął, chwytając za pasek wioślarza już do połowy wyciągniętego za burtę - Zostajesz tutaj! – krzyknął ze śmiechem, wrzucając mężczyznę na pokład jedną ręką, a drugą, uzbrojoną w morgensztern, grzmocąc trzymające go przed chwilą umarlaki. Syki oraz mokry odgłos stali uderzającej o martwą tkankę były przez chwilę jedynymi odgłosami w jego głowie. Ganorsk nie poruszał się z gracją, brakowało mu zwinności szermierzy, a jednak jakimś cudem unikał niektórych ataków, tak jakby wiedział chwilę wcześniej, gdzie wróg ma zamiar uderzyć. Ale przy takiej ilości topielców i to nie wystarczało. W końcu jeden z nich wykorzystał moment nie uwagi i skoczył półorkowi na twarz, wydrapując sporą szramę na jego policzku. Ten jednak warknął tylko, niepokojąco wilczo, po czym złapał napastnika i wgryzł się w jego nadgniłe przedramię, nieomal je odgryzając. W tym samym czasie jego towarzysz rzucał się na każdego umarlaka, któremu udało się wejść na pokład – impet i ciężar wilka wystarczały, by zwalić wroga na deski pokładu, a wtedy stawał się łatwym celem dla ulfeńskich wojowników.