- Jak ona wyglądała? - zapytał Apollyon nie przestając iść, rozglądając się wokół samymi oczami… i znów poszedł za przykładem Darvana i również swój płaszcz schował.

Zapach spalenizny był wciąż wyczuwalny. Pożar wydarzył się niedawno. Oddzielił się od reszty i dosiadł się bezpośrednio przy barze.
- Jakiś alkohol, ale mocny bym pożałował, ake? - zawołał siadając na krześle, nawiązując kontakt.
- Hej… - szturchnął towarzysko jednego z lokalsów łokciem - Co byś polecił na przystawkę do tego cokolwiek ta urocza dama mi niesie, czego gdzie indziej nie dostanę? - zapytał serdecznie, jak ktoś kto autentycznie szuka jedynie przedniego towarzystwa… co częściowo było prawdą. Chciał poznać miejscowych. Wyczuć co im na wątrobie leży. Jak się da to miło spędzić czas.


- A co tu się w ogóle stało? - zapytał niedługo potem wskazując gestem dłoni spalony barak.

Apollyon słuchał, składał w głowie, śmiał się i wychwalał paróweczki. Rzeczywiście były wspaniałe i cieszył się bardzo, że udało się dla niego załatwić je gorące.

Został z lokalnymi dłuższy czas. Dopytując ich o ich życia. Serdecznie i bez nacisków. Chciał poznać ich opinie o sytuacji. Wspomniał w czasie rozmowy o dziadzie który szedł przed Kontynentalnym próbując wyczuć ich nastroje.

O sobie opowiadał w ogólnikach, ale nie kłamał. Przybył ze stolicy, ma swoje zlecenie o którym, przeprasza, ale nie może za bardzo mówić… posiedzi tu kilka dni, może kilka tygodni, zależnie jak się sytuacja rozwinie i ruszy dalej.

- Jak Ulfen przegra to pójdę go pomścić - rzucił do nowych kumpli i łyknął kolejny kieliszek żytniówki i zagryzł kiełbaską.

Hjalmar z namaszczeniem wysłuchał reguł prowincjowalnego klubu walk, kiwając głową i przytakując, że rozumie. Milczeniem zbył słowa o tym, że nie wyglądał na Ulfena, bo i przyzwyczaił się do tegoż typu uwag na południu, gdzie społeczność ulfeńska była malowana jednolitym pędzlem - podobnie zresztą jak społeczności południowe w Smoczych Królestwach. Ot, stereotypy i odległość robiły swoje. Zwłaszcza że jego przeciwnik bardziej pasował na Ulfena, ale, jak zapewne niejedna panna by to powiedziała (mniej lub bardziej szczerze) - "nie liczy się rozmiar, a technika".

- Właściwie to kto ocenia, jak mocne ciągnięcie za jaja jest "zbyt mocne"? - Zaśmiał się, ściągając górne partie odzieży. - Niektórzy lubią bardziej, inni mniej, a niektórzy wcale.

Pytanie iście filozoficzne, ale było ledwie retorycznym objawem hjalmarowej gadatliwości i słabo rozumianego południowego konwenansu towarzyskiego. Chociaż po paru śmiechach w tłumie można było stwierdzić, że humor dalej był ponad podziałami. Hjalmar ściągnął koszulę, delektując się powietrzem na gołej, gdzieniegdzie jedynie oprószonej owłosieniem skórze i starannie składając zdjętą odzież, którą odłożył gdzieś na bok. Szybki ruch głową w jedną i drugą stronę, obrót ramionami i parę przeciągnięć. Nie uszło też jego uwadze, że zakłady nie faworyzowały jego skromnej osoby.

- Mężne panie i piękni panowie! - Odezwał się, rozpościerając ręce i maszerując wzdłuż dołu, niczym wodzirej na jarmarku. - Oto czeka was spektakl, jak z ulfeńskiej sagi! Tylko tutaj i tylko dziś! Prawdziwy jotun przeciwko wątłemu człowiekowi. Któż zwycięży, któż skończy w błocie? Isgerańska ciepła krew czy zimna ulfeńska głowa? Przekonamy się. Dýrð sé Gorum!

Hjalmar skoczył w dół.

_________________________________________

"Dýrð sé Gorum!" - "Chwała Gorumowi!"

- I za Tommyara! Którego los nam zbyt szybko odebrał gdy jego wesele okazało się ostatnim dniem gdy z kumplami się widział! - dorzucił Apollyon własny toast.

Na pytanie uśmiechnął się do towarzyszy bez skrępowania.
- Część biżuteria. Ale mosiądz jest tańszy od złota, dużo wytrzymalszy i jak na mój gust równie piękny - odpowiedział i sięgnął rękami za głowę. jedną odgarnął całą warstwę białych-a-nie-siwych włosów i wyciągnął z nich ozdobę “zamontowaną” przy pomocy gęstego grzebienia o długich zębach wchodzących głęboko we włosy - Czysta próżność. Nic więcej. Co innego moje oczy… słyszeliście o aasimarach? To ludzie którzy mają w żyłach małą odrobinkę niebiańskiej krwi i czasem tak się to właśnie objawia.

- Ale wcześniejszy temat… jak wy panowie tacy szprytni i hę hą, to co wy byście na miejscu namiestnika zrobili? Mielibyście jaja postawić się chelliańskiej zarazie? - zapytał prowokoacyjnie, z wyzywającym uśmieszkiem na ustach.

Thirleas energicznym krokiem przemierzał niknące w mroku ulice miasta, dumnie prezentując naszywkę Zielonych Płaszczy przypiętą do zbroi. Sam dotyk kawałka materiału energetyzował go - miał pewność, że może jeszcze nie teraz, ale kiedyś jemu podobni będą mogli odczytać jej wspaniałą historię. Historię, którą on stworzy. Isger w końcu uwolni się spod cheliaxańskiego jarzma, a sierżant Wallnar będzie z dumą wspominał ich pierwsze spotkanie (oczywiście przemilczając to, że chciał wyrzucić go z domu, a jego żona wyglądała wtedy, jakby miała ochotę utopić go w jedzonej właśnie zupie).

Ale ale, nie powinien znowu wybiegać myślami zbyt daleko do przodu. Rewolucje zawsze zaczynają się powoli, zanim nabiorą impetu. Najpierw musiał odnaleźć pozostałe Zielone Płaszcze i wesprzeć ich działania. Rysopisy podane przez sierżanta nie były zbyt dokładne, co w połączeniu z pijanymi tłumami nie dawało mu wielkiej szansy w poszukiwaniach. A jednak Milani uśmiechała się do Thirleasa tej nocy, gdyż wiedziony ciekawością zaszedł w okolice areny, na której dostrzegł jednego z opisywanych mężczyzn, a zaraz potem dwóch następnych. Z jednym z nich jednak działo się coś złego - wydawał się przed czymś uciekać, przedarł się przez tłum i zniknął w uliczce obok. Półelf ruszył za nim, krzywiąc się, gdy nagle odczuł, jak aura tego miejsca się zmienia. Nie miał czasu badać szczegółów tej zmiany, ale coś było zdecydowanie nie tak…
- Wszystko w porządku, przyjacielu? - zapytał, wchodząc w alejkę za Apollyonem. Starał się nadać głosowi możliwie sympatyczny ton, świadom tego, że może wyglądać groźnie. Thirleas był wysoki i mocno zbudowany, chociaż jego elfia krew sprawiała, że mimo muskulatury był dość smukły. Ubrany w łuskową zbroję, z tarczą przypiętą do przedramienia, kilkoma czakramami u pasa i masywnym, zdobionym dwuręcznym toporem na plecach wydawał się iście eklektyczną mieszanką wojsk, kultur i zwyczajów.