- Oczywiście. - odpowiedział na pytanie szeryf Jin, podnosząc się przy tym i sprawdzając bandolier. Ponownie w jego ruchach był niepokój gdy dłonie sprawdzały czy wszystko jest na miejscu. - Niesienie pomocy to podstawa mojego zawodu. Proponuję ściągać rannych do solidnego, kamiennego budynku, zajmę się opatrywaniem ran. - zaoferował.

Zod wstał z krzesła strzepując nieistniejący pył z ud. Czekał od jakiegoś czasu by wyrwać się ze zbyt małego krzesła przy zbyt małym stole. Niewiele dotąd mówił w czasie raportu, zostawiał to mędrniejszym od siebie.
- Co mamy robić? Gdzie najlepiej wykorzystam moją siłę? - zapytał bez zawahania. Akcja, coś się działo po nudnym marszu. Miła odmiana.

Dziwne okoliczności otaczające Fort Przełomu nie tylko skutkowały w tajemniczym zniknięciu obsady posterunku, ale i wymusiły na Finnseachu zmianę porannej rutyny. Elf lubił swoje przyzwyczajenia i wypracowane przez dekady wzorce zachowań, lecz nie miał w planach narzekać na przymus zmian. Innej możliwości wszak nie było, toteż po wizycie w pierwszym pomieszczeniu do którego wtargnął jeszcze nie tak dawno temu i wyswobodzeniu mapy z okowów ramy w której była zawieszona, udał się na spoczynek bez wdawania w większe rozmowy, oznajmiając tylko zdawkowo, że weźmie poranną wartą. W taki sposób mógł zachować chociaż część porannej rutyny - pobudkę skoro świt.

Gdy reszta współpracowników zaczęła powoli rozpoczynać dzień i jego warta oficjalnie dobiegła końca, Finnseach oddał się swoim porannym rytuałom, zamykając w jednym z budynków dla zachowania prywatności. Medytacja z gladiusem trzymanym w dłoniach pozwoliła mu ponownie spleść magiczne energie i przywdziać je niczym drugą, obronną skórę, ale nie skończyło się na tym. Elf sięgnął następnie po swoją wierną rohatynę, ujmując ja sakralnym niemalże gestem i zaczynając zaśpiew w staro-elfickim. Antyczna niemalże pieśń uciekła melodyjnie spomiędzy warg uczonego i ustała dopiero wtedy, gdy włócznia rozsypała się fraktalnie w smukłych dłoniach, jednocząc się z jego jestestwem.

***

Powrót do Paleniska przebiegł bez większych wrażeń, podobnie jak oczekiwanie na spotkanie z szeryf Adaelą. Finnseach odrobinę czasu wykorzystał jedynie na wizytę w sklepie, by sprzedać rzeczy wyniesione z Fortu i stawił się ponownie w Kamiennej Sali, wykorzystując pozostały czas na prędki posiłek. Samo zdanie raportu również przebiegło gładko, głównie dzięki notatkom Jina i elf milczał podczas spotkania, nie mając nic do dodania. Zapłatę przyjął bez większego entuzjazmu, skinąwszy tylko oszczędnie głową.

A gdy do środka wpadł strażnik wraz z burzowymi podmuchami, Silistar dokończył resztki posiłku i opróżnił czarę z rozcieńczonego wina, podnosząc się ze swojego miejsca. Słowa szeryf i prośba o pomoc nie zaskoczyły go w najmniejszym stopniu.

— Oczywiście, pani szeryf — oznajmił krótko. — Zacznę od młodego wieszcza.

Silistar opuścił budynek prędkim krokiem.

Edro nie był zbytnio zainteresowany składaniem raportu. W głowie już wydawał pieniądze, które właśnie zarobili i zastanawiał się ile jeszcze ciekawych modyfikacji w swoim uzbrojeniu będzie dzięki temu w stanie zrobić. Podczas ostatnich walk przyszło mu na myśl kilka nowych pomysłów i chociaż część zmian zaczął już wprowadzać to niektóre były jeszcze bardzo mocno w fazie koncepcyjnej. Generalnie wiedział, co zamierza osiągnąć, ale nie wiedział jeszcze w jaki sposób swój cel osiągnie.

Z rozmyślań wurawlo go nagłe zamieszanie i wieści o nadchodzącej burzy. O ile rzeczywiście byłaby to nieprzyjemna informacja, gdyby wciąż znajdowali się na statku to nie widział, czego spodziewać się tutaj na lądzie. Z przejęcia "tutejszych" wnioskował, że to wcale nie jest tak niegroźne, jak mi się wydaje.

-Ech...- westchnął -... oczywiście pomożemy. Co mamy robić?

Tak zdecydowana reakcja bohaterów sprawiła, że na twarzy szeryf zagościł ledwie zauważalny uśmiech, szybko skryty przez pełne szacunku skinięcie.
- Doskonale. Panowie Wyatt i Zod, trzeba zabezpieczyć magazyny, zablokować wejścia i upewnić się, że inwentarz jest bezpieczny. Musimy sprowadzić mieszkańców, szczególnie z wysp, do murowanych budynków - tutaj, do Kantoru Abadara i do posiadłości hrabiego. Panie Silistar, proszę upewnić się, że Quentin i każdy napotkany wie, gdzie się kryć. Doktorze, na szczęście nie ma jeszcze żadnych rannych, ale lepiej być gotowym na taką ewentualność. U Heriego znajdzie pan dość medykamentów, potrzebujemy też zapasu wody i jedzenia na wypadek gdyby sztorm się przedłużył - widać było, że miała już przemyślany plan - Ja upewnię się, że posiadłość jest bezpieczna, a potem sprawdzę tartak. Od teraz działacie z moją jurysdykcją. Moi ludzie już o tym wiedzą, będą na wasze rozkazy, macie też prawo do aresztowań. Powodzenia - rzuciła, po czym wybiegła w deszcz. Drużynie nie pozostało nic, tylko iść w jej ślady.


Amos i Zod

O ile brnięcie przez deszcz i wiatr było mozolne i uciążliwe, to przejście przez śliski i kołyszący się most stanowiło nie lada wyzwanie. Amos nigdy nie radził sobie najlepiej na kołyszących się pokładach i sztormy wolał spędzać przywiązany do masztu, ale i tak radził sobie lepiej niż Zod, którego ciężki pancerz nie tylko spowalniał, ale i był przyczyną niejednej utraty równowagi.

Kiedy już dotarli do magazynów trwała tam gorączkowa krzątanina - do jednego z nich tragarze z trudem przeciągali skrzynie, tłocząc je w jedną stertę i przybijając do siebie gwoździami, zaś do drugiego, niższego i o solidniejszych ścianach, ściągano żywy inwentarz. Kozy i krowy szarpały się, ciągnięte za postronki, wyraźnie przerażone perspektywą zamknięcia w tą pogodę. Siłujący się z nim mężczyźni ledwie dawali sobie radę, a przynajmniej jeden zdążył już wylądować w błocie, ciągnięty przez oddalającą się zbuntowaną rogaciznę.
Pod ścianą opróżnianego magazynu widzący świetnie w mroku bohaterowie dostrzegli kilka otwartych skrzyń z towarem - narzędziami i drogimi przyprawami. Kilku przemokniętych typków napychało sobie właśnie kieszenie fantami, zupełnie niezauważeni przez zapracowanych tragarzy. Co by nie mówić, deszcz, wiatr i panika były idealną okazją, by nieco sobie dorobić.


Jin i Edro

Konserwatorium Heri, tutejszy sklep z ziołami i medykamentami, znajdował się dosłownie o rzut kamieniem od tawerny - chociaż to porównanie przy obecnej pogodzie mogło być niezbyt trafne. Jin wraz z towarzyszącym mu Edro dotarli do niego w mgnieniu oka, mijając po drodze kolonistów zajętych zabezpieczaniem swoich domostw. Polegało to głównie na nieco panicznym chowaniu każdego nieprzytwierdzonego dobytku do środka, zabijaniu okien i blokowaniu drzwi. Znacznie gorzej mieli ci, których domostwa nie dorobiły się jeszcze sztywnych ścian czy dachów i polegały na płóciennych zamiennikach. Te rozbudowane pół-namioty stanowiły tanią, szybką i wygodną w tym klimacie alternatywę dla drewnianych czy kamiennych budowli, ale z trudem radziły sobie z tak intensywnym deszczem i wiatrem. Jeśli pogoda się pogorszy, na co się zapowiadało, wielu kolonistów może pozostać bez dachu nad głową.
Sklep zielarski był jednym z tych solidniejszych budynków - od razu było widać, że właścicielka jest majętna. Został też już solidnie zabezpieczony: szyld schowano, okna zabito solidnymi dechami, a drzwi były zamknięte na głucho. Pukanie ani nawet walenie pięścią nie przyniosło żadnego efektu, ale w środku raczej ktoś był - świadczyły o tym przebłyski światła widoczne w szparze pod drzwiami.


Finnseach i Edward

Zmierzając do domostwa wieszcza, Edward i Finnseach mogli dokładnie przyjrzeć się wzburzonemu morzu. Fale uderzały o brzeg z coraz większą intensywnością, rozbryzgując się na położonych najbliżej wody budynkach, a nawet docierając do części kolonii zasłoniętej przez zewnętrzne wysepki. Nastrój żywiołów najwyraźniej udzielał się także mieszkańcom. Chociaż większość pracowała gorączkowo nad zabezpieczeniem swojego skromnego dobytku, niektórzy woleli raczej przeznaczać ten czas na awantury, a nawet i szarpaniny - ze strażnikami, próbującymi przekonać ich do ukrycia się w świątyni, z sąsiadami, myślącymi tylko o swoim interesie, i ze sobą nawzajem, nie wiedzącym co robić w tej sytuacji. Cóż, prawdą było, że większość decydujących się na życie w kolonii ceniła sobie niezależność. Teraz jednak mogła ona im zaszkodzić…

Ku zdziwieniu bohaterów, chatka Quentina wydawała się zupełnie nieprzygotowana na nadchodzącą burzę. Obwieszające ją z zewnątrz talizmany i ozdoby powiewały szaleńczo na wietrze - przynajmniej te, które nie zdążyły się jeszcze zerwać. Drzwi były otwarte na oścież, zapewne przez przeciąg, a deszcz zdążył już utworzyć w progu kałużę brudnej wody. Wewnątrz panował ogromny bałagan, miejsce przypominało teraz bardziej zdewastowany sklepik z bibelotami niż gabinet okultysty, nawet taki z gatunku przesadzonych i kiczowatych. Koraliki z drzwi leżały na podłodze, wypchane zwierzęta poprzewracano, a mistyczne księgi rozrzucono pod półką.
Nie było to jednak miejsce zbrodni (może poza taką na dobrym smaku) - Quentina znaleźli w salonie, całego i zdrowego, przynajmniej na ciele. Drobny mężczyzna klęczał przy sporej tablicy zapisanej mistycznymi wzorami służącymi do rozszyfrowywania proroczych wizji, otoczony kilkoma otwartymi tomami. Notował coś zawzięcie, zupełnie nieświadom dziejącego się wokół pandemonium, ani nawet niespodziewanych gości.
- Niemożliwe, wizje były jasne, wszystko się zgadzało… - mamrotał do siebie - Poprzednie wpadki były niewielkie, ale taka skala byłaby zauważalna… Utrata mocy? Niemożliwe, czuję je, wszystko jest na miejscu…

Jin i Edro

Alchemik skrzywił się nieznacznie gdy próba dobicia się do drzwi nie przyniosła żadnego efektu. Nie mógł pogodzić się z tym że w sytuacji kryzysowej osoba zawiadująca tym przybytkiem zamknęła swoje podwoje. Niesienie pomocy innym było imperatywem w tym zawodzie, a rachunki… cóż te można było przysłać po fakcie.

Zirytowany wyjął z sakwy kilka odczynników, zmieszał je i zaczął okrążać budynek, w poszukiwaniu innego wejścia. Zaplecze sklepu także było dobrze zabezpieczone - Jinowi zauważył jedynie nieco większą szparę w jednym z okien. Zerknięcie przez nią nie pomogło zbytnio, gdyż wnętrze sklepu pełne było jasnego dymu. Medyk w pierwszej chwili przestraszył się możliwego pożaru, ale jego węch szybko go uspokoił. Charakterystyczna mieszanka estrów, lekko słodkawa, ciężka woń i biały kolor z niebieskawymi poblaskami musiały być produktami spalania kilku specyficznych ziół, znanych z uspokajających i nieco psychodelicznych właściwości.

Kilkukrotnie cisnął w ściany budynku swoim nowym wyrobem. Użycie mieszanki hukowej nie przyniosło spektakularnego efektu. Z środka dobiegł jakiś rumot, a potem znowu się uspokoiło.
- Wygląda panie Edro na to że ktoś w środku… oddaje się przyjemnościom. Musimy sforsować drzwi przemocą. - zasugerował lekarz i wyciągnął z bandoliera flaszkę z przejrzystym płynem. Odkorkował ją wylał zawartość na słabe punkty drzwi prowadzących na zaplecze. Jego dłonie delikatnie drżały podczas tego procesu.

Zamek i zawiasy były dobrej jakości, ale oblane obficie stężonym kwasem szybko skorodowały, pozwalając Edro i Jinowi na odsunięcie drzwi i wejście do środka. Ponowne ich założenie przed burzą będzie wymagało przybicia na sztywno do ścian, ale teraz mieli pilniejsze rzeczy na głowie. Wnętrze sklepu zielarskiego nie odbiegało specjalnie od tego, co obaj widywali w większych miastach. Wiszące u powały suszone zioła, dziesiątki odczynników i mikstur poustawiane na półkach i w pudłach wyłożonych słomą - Jin szybko ocenił, że ten przybytek był całkiem dobrze wyposażony, biorąc pod uwagę lokalizację. Większość pomieszczenia spowijał słodkawy, biały dym o niebieskawym zabarwieniu, od którego kręciło się lekko w głowie. Umieszczone tu i tam małe drabinki sugerowały, że jego właściciel należy do którejś z małych ras. Bohaterowie znaleźli go, a właściwie ją, na hamaku w bocznym pomieszczeniu. Niziołka w średnim wieku leżała jak gdyby nigdy nic na hamaku, w zupełnej nieświadomości popalając fajkę. Potrzebowała kilka chwil, by zdać sobie sprawę, że ktoś poza nią jest w sklepie. - Oo, goście! - zachichotała - Jesteście prawdziwi? -

- Niestety tak proszę pani. - odparł Jin, podchodząc do niziołczycy i zdecydowanym ruchem odbierając jej fajkę. Powąchał zawartość starając się zidentyfikować dokładniej jaka to mieszanka. - Będziemy potrzebowali pani lekarstw i asysty.
- Och… - zielarka wydawała się autentycznie zasmucona odebraniem fajki, ale tylko opadła z powrotem na hamak - A nie możecie przyjść jutro? Jestem baaardzo zajęęta - rzuciła, przeciągając głoski.
Medyk w tym czasie z zainteresowaniem analizował odurzającą mieszankę. Kobieta musiała mieć spory talent do ziół i alchemii - rozpoznał kilka ziół oraz trudnych do uzyskania substancji. Jednak to ich z pozoru bezsensowne połączenie zrobiło na nim duże wrażenie. Normalnie połączenie stymulantu, opioidów i halucynogenu normalnie byłoby bezsensowne i wręcz niebezpieczne, ale niziołka użyła także odpowiednich inhibitorów i katalizatorów, przez co, jak podejrzewał Jin, w tym przypadku wdychanie dymu powodowało szybkie rozluźnienie i delikatne halucynacje, które krótko po zaprzestaniu podawania kolejnych dawek znikały, zastąpione przez zastrzyk energii. Wystarczyło więc pozbyć się oparów i podać nieco soli trzeźwiących, by przywrócić jasne myślenie.
Siedzący na blacie różowy smok w takim samym kapeluszu, jaki nosił Edward, pokiwał mądrze głową.
- Masz rację, prościzna! Więc możesz sobie chwilę usiąść i odpocząć, przecież się nie pali - smok miał rację, przecież w tym deszczu nic się nie zapali.
Alchemik kiwnął głową, początkowo zgadzając się ze smokiem. Ponownie uniósł fajkę, gotów by się zaciągnąć, zanim w ostatniej chwili się powstrzymał. Na twarzy Jina zagościł uśmiech gdy wrzucił fajkę do stojącego nieopodal naczynia z jakimś płynem.
- Chylę czoła. Z czymś takim mogłabyś zarabiać bardzo dobrze choćby w stolicy. Edro, otworzysz proszę okna? - zwrócił się do zbrojnego, samemu kierując się do wyrwanych z zawiasów drzwi, by odetchnąć świeżym powietrzem. Edro bez słowa wypełnił prośbę towarzysza. Odrobina powietrza na pewno dobrze zrobi temu pomieszczeniu.
Otworzenie okna okazało się trudniejszym zadaniem - było całkiem dokładnie zabite deskami, a do tego trio uskrzydlonych fioletowych żab przeszkadzało mu cały czas, śpiewając sprośne piosenki. Dały mu spokój dopiero, gdy zgodził się dokończyć razem z nimi refren, a potem podważył jedną z desek ostrzem.
Gdy już odblokował przepływ powietrza, wiatr szybko zrobił swoje, rozpędzając dym.

Jin czekał, opierając się o drzwi i głęboko oddychając burzowym powietrzem póki w jego głowie nie zapanował porządek, zanim ponownie podszedł do niziołki.
- Potrzebujemy twoich medykamentów. - oznajmił - Wysłała nas pani szeryf.
Niziołka spojrzała na medyka - jej wzrok był jeszcze ociężały.
- Coś się dzieje? - zapytała nieco otępiała, ale gdy mocniejszy podmuch wiatru zbryzgał ich kroplami deszczu, momentalnie oprzytomniała. Jej źrenice zwężyły się, drugi składnik narkotyku zaczął działać.
- Jest aż tak źle? - rzuciła szybko, wyglądając przez zniszczone drzwi - Czego potrzebujecie? Ja się w stąd nie ruszę, ale możecie brać moje zapasy, o ile naprawicie mi drzwi. Rachunek wyślę baronowi, kiedy pogoda się uspokoi. - jej słowa były nieco bez składu, ale bohaterowie to rozumieli. Trzeba było działać szybko, szybko - nie czas na pilnowanie zdań!
- Jest jeszcze gorzej. Niech pani da mojemu towarzyszowi młot i gwoździe którymi zabito okna. Zabijemy drzwi od zewnątrz, po wszystkim wydostanie się pani frontem. - zaproponował Jin, samemu zaczynając przetrząsać zapasy i wybierając z tego to co jego zdaniem mogło być niezbędne w nadchodzących godzinach.
- Są na zapleczu - kobieta wskazała pomieszczenie za sobą - Jest tam kilka skrzynek, w których będzie wygodniej przenieść towary - dodała, dołączając do medyka w dobieraniu odpowiednich medykamentów.

Edro, który w całej tej sytuacji robił w zasadzie za statystę i kogoś od niechcianych obowiązków, widział na kogo spadnie również noszenie towarów, ale postanowił nie narzekać. W głowie nadal podśpiewywał nowo poznane piosenki, a jedną nawet zaczął cicho nucić. Żaby zdecydowanie znały się na rzeczy.