Godziny uciekały, a ci, którzy zostali do późna, widzieli, jak gospodarz zamyka drzwi za ostatnim gościem na trzy zasuwy i klucz. Z pewnością nie robił tak ze względu na złodziei, których się obawia, a raczej na coś bardziej niebezpiecznego. Być może nocami po Carrion Hill pałętało się jakieś licho, przed którym należało zachować szczególne środki ostrożności? Było to całkiem prawdopodobne. Zmorzeni zmęczeniem, ostatni z was udali się na górę, do wynajętych pokoi. Niedługo później cała gospoda pogrążyła się we śnie.

Poranek powitał was deszczem chłoszczącym szyby waszych pokojów, a szybki rzut oka na zewnątrz dał do zrozumienia, że pogoda nie zamierza się poprawić. W różnych odstępach czasu zeszliście na dół, gdzie zjedliście w spokoju śniadanie - główna sala wyglądała teraz na większą, gdyż była niemal całkowicie opustoszała, zaledwie przy dwóch stolikach zasiadali inni goście. Początkowo dziwiliście się nieco, że przy śniadaniu jesteście tylko we trójkę i że Rita nie zeszła jeszcze na dół, ale Mathijs wyjaśnił wam, że siostra bitewna opuściła gospodę jeszcze przed świtem.

- Chciała, żebym wam przekazał, żebyście jej nie szukali, gdyż wybiera się w swoją stronę i nie zamierza udać się z wami do burmistrza. Ani wracać tutaj - powiedział karczmarz.

Tak już się na tym świecie losy układały, że wczorajsze towarzystwo nie musiało być dzisiejszym a Rita z pewnością nie była osobą, która wiązała się z grupkami podobnymi jak wasza na dłuższy czas. Należało przejść nad tym do porządku dziennego. Przy okazji zasięgnęliście języka u gospodarza na temat Rezydencji Koronnej; należało iść na północ od karczmy i cały czas prosto, by na rozstajach dróg skręcić w prawo i iść do końca ulicy, przy której znajdowała się rzeczona posiadłość.

Po śniadaniu zebraliście się więc do drogi, wychodząc na zimną, deszczową pogodę. Lodowaty wiatr wciskał się pod ubrania, powodując dyskomfort, a zimne igiełki deszczu raniły twarz i oczy. Pękate grafitowe chmury wisiały nisko i wyglądały, jakby za chwilę miały runąć na całe miasto.

Ruszyliście na północ, w stronę centrum, nie mijając po drodze żadnego przechodnia. Wszystkie ulice pozbawione były życia, a już najbardziej zdumiewał was brak kotów, psów i żebraków. Z pewnym też zdumieniem i niepokojem zauważyliście, że nawet w rozmieszczonych tu i ówdzie sklepach wszystkie okna były szczelnie zamknięte. Ukradkowość i tajemniczość władały tym milczącym miastem, a jednocześnie przez cały czas nie mogliście pozbyć się uczucia, że przebiegłe, czujne oczy śledzą was zewsząd i czyhają gdzieś w mroku uliczek.

Masa krętych alejek, ślepych zaułków i pozbawionych światła przesmyków służyły jako arterie i żyły dzielnicy Splątanej. Wokół tych wąskich, brukowanych ścieżek (które często miały mniej niż dwie stopy szerokości) wznosiły się klaustrofobiczne domy z drewna i kamienia. Rozglądając się, zdaliście sobie sprawę, że każdy, kto zapuściłby się w niezliczone zaułki, nie znając ich ani nie posiadając przewodnika, miał ogromne szanse, by się zgubić. Iście idealna nazwa dla tej dzielnicy.

Nietrudno było dostrzec, kiedy Splątana przechodziła w położoną na wzgórzu Koronną, gdyż zmiany w najbliższej okolicy były aż nadto widoczne. Brukowane chodniki poszerzały się tutaj, a ponure, przytulone do siebie domy i sklepy zamieniły się w solidne, porządnie wykonane budynki z jakościowego drewna i kamienia. Wszystko wyglądało tutaj zdecydowanie lepiej, a mijani, dobrze ubrani mieszkańcy zdradzali wyższe pochodzenie.

Gdy dotarliście w końcu na miejsce, byliście już całkowicie przemoczeni. Wejścia do Rezydencji Koronnej, olbrzymiej, choć nieco mrocznej posiadłości, broniło dwóch dziwnie ubranych strażników z pistoletami i mieczami przy pasach. Mieli na sobie czarne mundury, a ich hełmy stylizowano na łby kruków, podczas gdy poszarpane płaszcze imitowały pióra tych ptaków. Wyjawiliście powód przybycia i przez jednego z Kruków zostaliście wprowadzeni w głąb rezydencji.

Przeszliście urządzonym z przepychem hallem na piętro, mijając kilku innych żołnierzy ubranych w krucze mundury i dotarliście do dwuskrzydłowych, ciężkich dębowych drzwi.
- Poczekajcie tutaj, niedługo ktoś po was wyjdzie - powiedział kruczy strażnik i oddalił się.

Dopiero teraz w oczy rzuciła wam się stojąca nieopodal jednego z okien, oparta o ścianę postać. Kobieta, co można było rozpoznać po szczupłej, zgrabnej sylwetce oplecionej przylegającym do jej ciała czarnym, kamuflującym kostiumem, zerknęła na was badawczo wydającymi się błyskać szkarłatem oczyma. Twarz skrytą miała równie czarną chustą, choć w pełnym świetle korytarza łatwo było dostrzec popielato zielonkawą cerę nieznajomej a spod naciągniętego na głowę kaptura wypływały gęste pasma jasnoblond włosów. Wyglądało na to, że również przybyła tu na wezwanie burmistrza, by nająć się do zadania.

Nie trzeba było czekać długo, gdy podwójne drzwi otworzyły się i ze środka wyszedł szczupły, dobrze ubrany mężczyzna w sile wieku o dość utrapionym wyrazie twarzy. Przeskoczył wzrokiem po twarzach wszystkich zebranych i wskazał dłonią wnętrze za swoimi plecami.
- Burmistrz państwa oczekuje, proszę za mną.

Noc spędziłaś w “Ślepym Psie”, jednej z gorszych karczm w dzielnicy Splątanej, bo na nic lepszego nie było cię obecnie stać. Ponoć było to miejsce, gdzie można się było bawić bez opamiętania i tak zdecydowanie było, choć nie przeszkadzało ci to zbytnio gdy pogrążyłaś się w katatonicznym stanie w małym, obskurnym pokoju. Z głównej sali cały czas dochodziły wrzaski i odgłosy bijatyk i dopiero grubo po północy wszystko się uspokoiło.

Wcześniej, w porze kolacji, w środku pojawił się posłaniec burmistrza, szukający ludzi do specjalnego zadania polegającego na odnalezieniu potwora, który niszczy budynki i zabija ludzi w Carrion Hill. Biedny chudzina musiał uciekać z gospody, gdyż lokalni obrzucili go jedzeniem a i latające kufle były w użyciu. Chociaż większość w sali stanowili ludzie, nikt nie był na tyle odważny (lub szukający “szczęścia”), by cię zaczepiać, choć zdecydowanie wyróżniałaś się wyglądem i byłaś jedną z zaledwie kilku kobiet zasiadających przy stołach.

Ale to już była przeszłość. Z rana wypytałaś karczmarza, gdzie leży rezydencja burmistrza i udałaś się w stronę znajdującej się na wzgórzu miasteczka dzielnicy Koronnej. Ruszyłaś na północ, w stronę centrum, nie mijając po drodze żadnego przechodnia. Wszystkie ulice pozbawione były życia, a już najbardziej zdumiewał cię brak kotów, psów czy żebraków. Jakby nagle ci mieszkający na ulicy wyczuwali, że dzieje się coś bardzo złego.

Z pewnym zdumieniem i niepokojem zauważyłaś, że nawet w rozmieszczonych tu i ówdzie sklepach wszystkie okna były szczelnie zamknięte. Ukradkowość i tajemniczość władały tym milczącym miastem, a jednocześnie przez cały czas nie mogłaś pozbyć się uczucia, że ktoś cię obserwuje. Zimny deszcz chłostał wszystko jak okiem sięgnąć.

Nietrudno było dostrzec, kiedy Splątana przechodziła w położoną na wzgórzu Koronną, gdyż zmiany w najbliższej okolicy były aż nadto widoczne. Brukowane chodniki poszerzały się tutaj, a ponure, przytulone do siebie domy i sklepy zamieniły się w solidne, porządnie wykonane budynki z jakościowego drewna i kamienia. Wszystko wyglądało tutaj zdecydowanie lepiej, a mijani, dobrze ubrani mieszkańcy zdradzali wyższe pochodzenie.

Gdy dotarłaś w końcu na miejsce, byłaś już całkowicie przemoczona. Wejścia do Rezydencji Koronnej, olbrzymiej, choć nieco mrocznej posiadłości, broniło dwóch dziwnie ubranych strażników z pistoletami i mieczami przy pasach. Mieli na sobie czarne mundury, a ich hełmy stylizowano na łby kruków, podczas gdy poszarpane płaszcze imitowały pióra tych ptaków. Wyjawiłaś powód przybycia i przez jednego z Kruków zostałaś wprowadzona w głąb rezydencji.

Przeszłaś urządzonym z przepychem hallem na piętro i dotarłaś do dwuskrzydłowych, ciężkich dębowych drzwi.
- Poczekaj tutaj, jak będzie pora, to ktoś po ciebie wyjdzie - powiedział kruczy strażnik i oddalił się.

Czekałaś tak dłuższy czas, gdy w korytarzu pojawiły się kolejne trzy postaci. Wysoka, pewna krokiem ciemnowłosa kobieta z czymś, co na pierwszy rzut oka zdawało się obwiązanym skórą kosturem, choć ona sama na czarodziejkę nie wyglądała. Za nią białowłosy młodzieniec o przystojnym obliczu i wysokich jakością szatach. Dwójce towarzyszyła szczupła, odziana w cieszącą oko czerń blondynka o dość pospolitej urodzie, choć spojrzenie jej oczu zdradzało ciekawość i inteligencję. Wyglądało na to, że również chcą nająć się u burmistrza.

Nie trzeba było czekać długo, gdy podwójne drzwi otworzyły się i ze środka wyszedł szczupły, dobrze ubrany mężczyzna w sile wieku o dość utrapionym wyrazie twarzy. Przeskoczył wzrokiem po twarzach wszystkich zebranych i wskazał dłonią wnętrze za swoimi plecami.
- Burmistrz państwa oczekuje, proszę za mną.

Zostaliście wprowadzeni do środka. Wnętrze okazałego salonu przytłaczało przepychem - ściany zdobiły piękne obrazy, na podłodze leżał dywan w dziwne wzory, przywieziony z pewnością z dalekich krajów, a ścianę po lewej zdobiły półki z książkami. Na wprost drzwi, przy wielkim, dębowym biurku, siedział dobrze ubrany, zatroskany mężczyzna. Mógł mieć nie więcej, jak pięćdziesiąt lat, a w oczy rzucała się zwłaszcza zadbana fryzura i zarost. Widząc was, poderwał się ze swojego fotela i uśmiechnął z sympatią, jakby właśnie zobaczył dawno nie widzianego przyjaciela. Po obu stronach biurka stało dwóch strażników w kruczych uniformach, zapewniających ochronę burmistrza.

- Witajcie, witajcie, moi drodzy. Ciężko dzisiaj o odważnych ludzi, więc cieszę się, że chociaż jedna grupa postanowiła przybyć na moje wezwanie. - Wskazał dłonią na fotele przy biurku. - Nazywan się Vanton Heggry i jestem burmistrzem Carrion Hill. Dziękuję za przybycie, to wiele dla mnie znaczy. No, ale przejdźmy do sedna sprawy. - Odchrząknął i wyprostował się w fotelu. - Carrion Hill ma długą historię wojen i bitew, jakie zostały tutaj stoczone, ale zwykle musieliśmy odpierać wroga znajdującego się ZA murami naszego miasta. Jesteśmy odpowiednio ufortyfikowani do obrony przeciwko takim atakom, ale teraz stajemy wobec zupełnie innego zagrożenia. Nasz wróg już tu jest, w środku naszego miasta. - Burmistrz puknął kilka razy palcem wskazującym w blat biurka, jakby chciał dodać dramatyzmu temu stwierdzeniu. - Mieszka w tunelach pod miastem i wynurza się co jakiś czas, by uderzyć bez ostrzeżenia.

Westchnął ciężko i kontynuował.
- Pierwszy atak miał miejsce ponad tydzień temu, rankiem, gdy coś dużego wypełzło spod jednego z budynku w obrębie sklepu Antona Vanzira. Stwór częściowo zniszczył budynek i zabił pół tuzina mieszkańców, głównie kupców otwierających swoje interesy w najbliższej okolicy, a potem wycofał pod ziemię. Moja straż - Kruki - chciała przeszukać tunel, którym uciekł stwór, ale został zawalony i odgruzowanie go zajęłoby kilka dobrych dni. - Heggry zmarszczył brwi. - Gdy się nad tym zastanawialiśmy, to "coś" wynurzyło się jeszcze trzy razy, w różnych częściach miasta, niszcząc kolejne budynki i zabijając wszystkich, którzy tylko byli w zasięgu. Ostatni atak nastąpił trzy dni temu przy rynku miejskim i moi żołnierze ruszyli na miejsce od razu, gdy tylko się o tym dowiedzieliśmy, prowadzeni przez naszego dzielnego kapitana Garusa. Stawili czoło bestii, jednak bez powodzenia. Przeżyło tylko dwóch strażników, ale są w ogromnym szoku i ciężko z nimi rozmawiać.

Burmistrz zmarszczył brwi.
- Po mieście krążą pogłoski o wojnie, albo inwazji, ale ja w to nie wierzę. Myślę, że to jeden potwór. I jeśli udałoby nam się dowiedzieć, co to konkretnie jest, może udałoby nam się to zabić. I to właśnie zadanie dla was - chciałbym, żebyście przeszukali okolicę rynku miejskiego, czyli ostatniego ataku... może natraficie na jakiś ślad, coś, co powie nam, z czym mamy do czynienia. Zapłacę wam pięćset złotych monet za wiarygodną informację i dwa razy tyle, jeśli odnajdziecie i zgładzicie potwora. - Heggry utkwił w was spojrzenie. Twarz miał ściągniętą troską. - Życie mieszkańców jest zagrożone - na tę chwilę wydaje się, że obywatele uważają, że ukrywanie się w domach zapewni im bezpieczeństwo. Gdyby rozeszła się wieść, że każdy dom w mieście może być celem potencjalnego ataku, Carrion Hill ogarnęłaby panika, którą bardzo trudno byłoby opanować. Nie mogę do tego dopuścić. Jeśli macie jakieś pytania, nie wahajcie się. I mam nadzieję, że mimo zawiłości tej sprawy, zgodzicie się pomóc mnie i miastu.

Pierwsza od prawie dwóch tygodni noc w ciepłym, wygodnym łóżku minęła Nicolecie jak z bicza strzelił. Rankiem zwlekała jak tylko mogła moment opuszczenia wygodnego posłania, aż w końcu wygrzebała się z pieleszy, bo przecież nie będzie leżeć tutaj cały dzień. Nie żeby nie chciała, ale mieli z towarzyszami sprawy do załatwienia na mieście. Obmyła twarz lodowatą wodą, co momentalnie ją rozbudziło i orzeźwiło a następnie odziała się w zestaw świeżych ciuchów, w których prezentowała się naprawdę zjawiskowo. Skoro mieli dzisiaj odwiedzić burmistrza Carrion Hill to czarodziejka chciała na tym spotkaniu prezentować się godnie.

Gdy zeszła na dół, zaskoczył ją brak Rity przy stoliku zajmowanym przez Karoline i Juliana.
- Dzień dobry, przyjaciele. A gdzież podziewa się nasza konserwatywna towarzyszka? Czyżby wyruszyła na spotkanie burmistrzowi bez nas?
Wtedy wojowniczka przekazała jej wieści zasłyszane od karczmarza.
- No cóż, mimo wszystko trochę ją rozumiem. Poza tym, z czym się pewnie ze mną zgodzicie, to nie była osoba, która by szczególnie potrzebowała towarzystwa kogokolwiek. - Nicoleta wzruszyła ramionami.

Po śniadaniu zajrzała jeszcze do stajni, gdzie zastała Vlada w dobrej formie, najedzonego i napojonego. Rozmówiła się chwilę z Zivko i będąc pewną, że chłopak zajmuje się osiołkiem należycie, wróciła do swego pokoju. Odziała się w swój długi do kostek płaszcz z obszernym kapturem, doskonale zdając sobie sprawę, że gdy dotrze do rezydencji włodarza miasta będzie już zmokłą kurą. Zarzuciła na bark torbę, w której miała najważniejsze rzeczy i zeszła do Karoline i Juliana.

Wraz z towarzyszami wyszła prosto w szalejącą ulewę.

Pomimo paskudnej pogody, Nicoleta czuła się w środku dziwnie spokojna i zrelaksowana. Zapewne miała na to wpływ noc spędzona w łóżku, a nie na szlaku. Podróżowała po Ustalavie od bardzo długiego czasu, ale chyba nigdy nie przyzwyczai się do nocowania w lasach, czy na polanach, na co wpływ musiał mieć fakt, że nigdy nie sypiała za dzieciaka w dziwnych miejscach. No, jeśli za dziwne miejsce można uznać bibliotekę rodziców, to wtedy owszem.

Drogę do burmistrza pokonywali mijając całkowicie opustoszałe uliczki. Nie dziwiło to czarodziejki, bo skoro w mieście grasowało coś, co wynurzało się spod powierzchni, mieszkańcy z pewnością uważali, że najbezpieczniejsi będą wśród swoich czterech ścian. Jedynie dziwne uczucie, że jest obserwowana nieco ją rozpraszało, ale rozglądając się po okolicy nie dostrzegła niczego niezwykłego czy podejrzanego. Najpewniej przytłaczająca aura tego miejsca oddziaływała w osobliwy sposób na ludzkie zmysły; tak sobie to przynajmniej tłumaczyła.

Widok Rezydencji Koronnej zafascynował Nicoletę - było w tym budynku coś z minionego piękna epoki, ale i coś ponurego, tajemniczego. Karoline wyjaśniła, z jakiego powodu się tutaj znaleźli i mogli wejść do środka. Prowadzona przez strażników, kobieta rozglądała się po wykonanym ze smakiem wnętrzu, podziwiając jego splendor. Jeszcze bardziej zaciekawiła ją odziana na czarno, zamaskowana kobieta również czekająca na rozmowę z burmistrzem. Jako, że czarodziejka nigdy nie miała problemów z przełamywaniem lodów, podeszła do jasnowłosej i przedstawiła siebie oraz towarzyszy.

- Nazywam się Nicoleta, to Karoline i Julian - powiedziała. - Jak rozumiem, również zamierzasz nająć się u burmistrza? Jeśli tak, to wygląda na to, że będziemy pracować w jednej grupie. Przeto dobrze by było się choć odrobinę poznać.

W końcu zostali przyjęci u burmistrza Heggry’ego, który zrobił na Nicolecie dobre pierwsze wrażenie. W pierwszej chwili kobieta większą uwagę zwróciła na regały z książkami, zastanawiając się, jakąż to wiedzę mogą skrywać, jednak szybko powróciła myślami do rzeczywistości. Obecnie były ważniejsze sprawy, niż książki. Na to przyjdzie czas, gdy znajdą i pozbędą się stwora terroryzującego miasteczko. Uważnie wysłuchała wyjaśnień burmistrza i - jak to ona - wyrwała się ze swoimi pytaniami przed szereg.

- Czy pańscy strażnicy próbowali tropić stwora? Co może nam pan powiedzieć o tych tunelach pod miastem?. I czy ktoś może podać faktyczny rysopis bestii? Czy jest możliwe przesłuchanie tych dwóch ocalałych żołnierzy? I czy można zobaczyć ciała martwych strażników? No i czy ataki w tych wszystkich miejscach mogły być jakoś ze sobą powiązane?

Miała jeszcze parę pytań w zanadrzu, ale na razie wolała oddać głos pozostałym, żeby nie wyjść na jakąś niewychowaną, czy przesadnie wścibską.

Karoline wstała o świcie. Choć pochmurne niebo praktycznie nie pozwalało dostrzec tej chwili. Karoline wstała potykając się o rozrzucone ubrania. Wiele lat w różnych szlacheckich domach spowodowało, że nawet nie przyszlo jej do głowy przekleństwo jaki wyrwałoby się każdemu na jej miejscu. Gdy w drodze do swoich ubrań potknęła się jeszcze raz, to starała się ułożyć w głowie całą tę historię o kreatywnych umysłach i kwitnącej w bałaganie inteligencji. Karoline zapamiętała tę teorię. Miała ogólnie dobrą pamięć do takich rzeczy. Tym lepszą im bardziej coś różniło się od jej własnych poglądów. Bo przyznać trzeba było, że Karoline jeszcze więcej czasu niż na dworach spędzała w obozowiskach różnych jednostek. Zarówno wojskowych jak i tych najemniczych. I gdy pomyślała, że w obozie miałby być taki bałagan w czasie alarmu, to ktoś przy tym z pewnością straciłby życie.
Ledwie ta myśl przeszyła jej umysł, gdy szlachcianka runęła jak długa potykając się o pozostawiony bezładnie but. Karoline rozmasowała łokieć.

***

Śniadanie przebiegło szybko. Lady Stonebloom tym razem jadła szybko. Niemal kończyła gdy magiczka do nich dotarła.
- Rita odeszła. To wielka strata, bo byłaby dla nas wielkim wsparciem w walce z potworem. Tym niemniej musimy sobie radzić bez niej. Z drugiej strony myślę, że takie zlecenie ściągnie wielu dzielnych i prawych poszukiwaczy przygód. Nie będziemy sami. Być może nawet nie będzie nam dane dopchać się do zleceniodawcy.

***

Na miejscu spotkała istotę przypominającą elfa. Jednak w aparycji kobiety było coś co przywodziło na myśl Jaethal. Elfkę z Kyonin, która poświęciła się wierze w Urgathoę.
Karoline zamknęła oczy gdy Nicoletta rozpoczęła powitanie. Nie tylko dlatego, że zachowanie czarodziejki odbiegało od etykiety, ale też żeby odrzucić wizję przeklętej Sędzi z Kyoninu jaką pamiętała z opowieści niańki.

- Lady Karoline Stonebloom, herbu Feniks - przedstawiła się i wykonała ukłon, który inny szlachcic mógł rozpoznać jako typowy ukłon wobec osoby o równym statusie. Dla zwykłych zjadaczy chleba zaś wyglądał jak zwykle skinienie głową.

***

Gdy burmistrz Carion Hill wyłuszczył całe zlecenie Karoline słuchała z uwagą. Miała tę niezwykłą cechę, że dostrzegała zalety innych. Niczym wprawny polityk. Nie jak typowy szlachcic. Więcej słuchała, niż sama mówiła. Jednak gdy słuchała, to robiła to z uwagą. Braki w wiedzy i doświadczeniu nadrabiała faktem otaczania się ludźmi z wiedzą i doświadczeniem.

- Będziemy potrzebować map kanałów. Najlepiej w tej samej skali, co mapy miasta. Podejżewam, że bestia korzysta z kanałów i być może starych tuneli. Chcielibyśmy też obejrzeć ciała poległych i porozmawiać z tymi, którzy przeżyli.

Karoline powiedziała krótko i zdecydowanie. A towarzysze z którymi wczoraj odwiedzała sklep Antona mogli całkiem słusznie zauważyć, że wygłoszone przez nią prośby były niczym innym jak ich pomysłami z poprzedniego wieczoru. Ich i Rity.

Burmistrz wysłuchał, co macie do powiedzenia i zaczął odpowiadać na pytania.
- Kruki próbowały tropić bestię, ale na niewiele się to zdało. Nie dość, że stwór jest wielki, to bardzo szybki i wygląda, jakby był idealnie dostosowany do warunków, w jakich występuje. Carrion Hill to miasto, które zbudowane zostało na szczątkach innych miast, zniszczonych podczas wojny z Szepczącym Tyranem. Pod nim znajduje się sieć tuneli, naturalnie powstałych przejść i katakumb. Są to jednak miejsca mroczne i niebezpieczne i ludzie nie zapuszczają się tam, obawiając o życie oraz własne dusze. Nie posiadamy pełnych planów tych tuneli, gdyż jest ich tyle, że niemożliwym byłoby stworzenie takiej mapy. Mapę kanalizacji i miasta naturalnie udostępnię.

- Co do przesłuchania żołnierzy, którzy przeżyli atak, nie wyrażam takiej zgody. Są w naprawdę złym stanie umysłowym, pod opieką lokalnych medyków i nie chcę narażać ich na kolejną traumę. Nie jest już możliwe obejrzenie ciał poległych, gdyż zostały przygotowane do mającego się odbyć dzisiaj wieczorem pogrzebu i są z czuwającymi rodzinami. Nie zamierzam pozwolić, by ktoś przeszkadzał im w tych ciężkich chwilach, mogę tylko powiedzieć, że kapitan Garus i jego ludzie posiadali szereg ran szarpanych, dwóm strażnikom to coś oderwało ręce i głowy, inni zostali uduszeni, a oprócz tego trzech nosiło znamiona na ramionach, jakby coś przyssało się do nich. Ten widok będzie mnie prześladował do końca życia. - Heggry pokręcił głową i pobladł, jakby momentalnie przywołał w myślach widok swoich martwych ludzi.

- Z tego, co wynika ze śledztwa, cele ataków nie są ze sobą powiązane. Ten stwór, cokolwiek to jest, wynurza się po prostu spod ziemi i niszczy przypadkowe budynki, zabijając mieszkańców. W każdym przypadku, oprócz sklepu Antona, gdzie wyrwy nie zbadaliśmy ze względu na gruz, powstała w ziemi dziura nie miała wyraźnego wejścia do tuneli znajdujących się poniżej kanalizacji, ale ruiny były pokryte cuchnącą, galaretowatą mazią. Smród był oszałamiający - tak nie śmierdzi nawet trup w fazie rozkładu, wierzcie mi. Niestety, nie wiemy, jak dokładnie wygląda bestia, jednak biorąc pod uwagę skalę zniszczeń, musi być ogromna.

Vanton strzelił palcami a jego kamerdyner podszedł do jednego z kredensów pod ścianą, skąd wyciągnął dwa zwinięte kawałki pergaminu. Jednym z nich okazała się mapa Carrion Hill, drugą plan kanalizacji rozciągającej się pod miastem. Wyglądała jak rozległa pajęczyna żył oplatająca całą powierzchnię aglomeracji a mnogość mniejszych i większych korytarzy przyprawić mogła o zawrót głowy. Dokładne sprawdzenie każdego rozgałęzienia mogło zająć długie tygodnie.

- Zapłacę wam teraz sto sztuk złota w ramach zaliczki, byle byście ruszyli na rynek miejski natychmiast i spróbowali rozwikłać ten palący miasto problem. Mogę udostępnić wam w miarę możliwości jakiś sprzęt, który posiadają moi strażnicy, jeśli to w czymś wam pomoże. Oprócz tego dwóch moich ludzi zaprowadzi was na miejsce ostatniego ataku. Macie jeszcze jakieś pytania? Jeśli nie, proszę, byście nie zwlekali z podjęciem się tego zadania. - Burmistrz splótł ze sobą palce obu dłoni, opierając łokciami o blat biurka. Zauważyliście, że zaczyna być nieco zniecierpliwiony przeciągającym się spotkaniem.

Słuchając burmistrza odnosiła wrażenie, że uczestniczy w jakiejś dywergencji. Z jednej strony Heggry chciał wynająć ich do sprawdzenia, co dzieje się w mieście i unieszkodliwienia tego, co niszczy budynki i zabija ludzi, jeśli nadarzy się ku temu sposobna okazja. Z drugiej - nie zamierzał im niczego ułatwiać. Nie żeby nie rozumiała jego podejścia do swoich ludzi i poległych strażników, ale na Pharasmę, tutaj na świeczniku było coś więcej, niż kilku zmarłych ludzi lub tych, którzy mogli postradać zmysły po doświadczeniu czegoś, czego ich umysły nie mogły przetrawić - chodziło o całe miasto!

Najwyraźniej jednak burmistrz tak tego nie widział. Chciał, by jak najszybciej zajęli się tą sprawą, najlepiej zrobili wszystko za jego straż a tak naprawdę pewnie przejmował się jedynie tym, by w mieście nie ucierpiała jego pozycja. Ojciec Nicolety zadawał się z różnymi przedstawicielami władzy, tej niższej i wyższej, wielokrotnie zwracając uwagę na to, że gdyby nie polityka i wysokie pochodzenie, to ci ludzie nie nadawaliby się nawet do obierania ziemniaków w gospodzie. W znakomitej większości dbali tylko o własne dobro, a gdy grunt palił im się pod nogami robili różne dziwne rzeczy. Nieważne. Dobrze chociaż, że wraz z kompanami otrzymali mapy, których potrzebowali. Nicoleta szybko przyjrzała się obu, zapamiętując zwłaszcza naniesione na nich ważniejsze miejsca.

- Skoro nie możemy porozmawiać ze strażnikami i zobaczyć ciał poległych, to czy chociaż mogę zerknąć na tę cuchnącą galaretkę, którą znaleźliście na miejscu ataków? Bo - jak mniemam - zabezpieczyliście ją? - Zapytała, wpatrując się w burmistrza. Wcześniej miała całkiem dobry nastrój, jednak teraz starała się trzymać rozdrażnienie na uwięzi. - Posiadam pewne umiejętności, które mogą przynajmniej podpowiedzieć nam , z czym mamy do czynienia.

Spodziewała się odmowy i pewnie będą musieli ruszyć wraz z przewodnikami na miejsce ostatniego ataku, ale nie zaszkodziło spytać. Prywatnymi spostrzeżeniami zamierzała podzielić się z towarzyszami później, gdy zostaną już sam na sam. Choć zerkając na Daturę, przez myśl przeszło jej, że to może być jakaś wtyczka burmistrza, mająca za zadanie nadzorować wykonanie zadania przez ich grupę. Będzie musiała mieć ją na oku, przynajmniej dopóki nie upewni się, że ta nie działa na zlecenie ratusza.

Nie ulegało wątpliwości, że skoro ciała strażników zostały tak zmasakrowane, to mieli do czynienia z czymś bardzo dużym, może nawet gigantycznym, bo w śledztwie nie można było zawężać pola widzenia. Na pewno czymś, z czym ciężko będzie sobie poradzić. Heggry pracy im ułatwić nie zamierzał, więc ona też z przekory miała chęć postawić poprzeczkę wyżej i nie być tylko pieskiem na posyłki.

- Trzysta sztuk złota zaliczki. To my ryzykujemy i nie wiemy, z czym tam się spotkamy. Jednocześnie możesz być pewny, burmistrzu, że jeśli znajdziemy to coś, postaramy się zrzucić ten problem z twojej głowy. Prawda, Karoline? - Spojrzała na wojowniczkę, którą z racji charyzmy uważała za nieformalną szefową ich małej grupy.

Tak naprawdę miała gdzieś, ile wyniesie zaliczka, bo i tak zajęłaby się tą sprawą ze zwykłej ciekawości i chęci poszerzenia wiedzy, ale skoro burmistrz nie był skory współpracować, to dlaczego mieli iść na dyktowane przez niego, zapewne najniższe warunki płacowe względem niebezpieczeństwa i powagi tego zadania?

Karoline słuchała z uwagą i wyciągała wnioski. Byli potrzebni. Mieli się pokazać. Mieli uspokoić tłum. Stanowili “kapitał polityczny”, jak to zwykł mawiać jej starszy brat. Oto lokalny władyka działa w kierunku rozwiązania problemu. Najmuje kogoś. Nie szafuje życiem lokalnej straży. W tym momencie zapobieżenie panice miło priorytet pond bezpieczeństwo. Nie powiedziała tego głośno. Nie chciała w Nioleccie podkopywać jej szlachetnych ideałów. Niestety na władcach ciążył obowiązek dbania o wszystkich poddanych. A to mogło oznaczać, że dla bezpieczeństwa setek trzeba poświęcać jednostki. Teraz wszyscy mieli zobaczyć ich drużynę dzielnie maszerującą do centrum i rozwiązującą problem.
- Burmistrzu rozumiem przed jak wielkim problemem stanęliście. Jak da się wyczytać między wierszami to wiecie już, że bestia nie pożera ludzi. Odzyskaliście wszak wszelkie zwłoki. Nie jest to więc potwór jakich wiele, tylko coś, co przybyło tu w innym celu. Być może mamy do czynienia z owocem złej magii. Solennie obiecuję, że wyśledzimy istotę i spróbujemy ją zgładzić. Mamy między innymi do dyspozycji właśnie Lady Nicolettę, adptkę magii i czarostwa.
Karoline położyła dłoń na ramieniu czarodziejki. Było w tym coś z gestu handlarza prezentującego swoje największe skarby.
- Musicie również przyznać, że ze względu na kształt niebezpieczeństwa z jakim będziemy się mierzyć i większe ryzyko jakie ponosimy również to zaliczka nie jest złym pomysłem. Jednak ja nie mam nikogo na utrzymaniu, komu musiałabym wysłać pieniądze, ani też nie potrzebuję niczego dokupić, tedy jeśli się zgodzisz na wypłacenie nam zaliczki, to czwartą jej część przeznacz na zapomogi dla wdów po strażnikach i ofiarach, oraz na leczenie rannych.

Karoline lubiła Smocze Szachy. Grę, w której rozstawiało się figury i wykorzystywało każdą ich mocną stronę, jednocześnie staraja się ukryć słabości. Burmistrz już przyznał, że są dla niego kapitałem politycznym. Inwestycją. Czy coś go skłoniło do wydania zaliczki? Nie. Ale gdyby teraz mógł przeznaczyć dodatkowe środki na pomoc ofiarom? Czyż nie rosłoby jego poparcie? Czyż nie uspokoi to gawiedzi? W dodatku mógł zaksięgować to na poczet “poszukiwaczy przygód”. Wszystko odwracało sytuację zaliczki-nagrody. W dodatku cały czas to Burmistrz był osobą decyzyjną. W smoczych szachach zagranie tego typu nazywało się gambitem. Karolina wystawiła ofiarę, jaką była czwarta część zaliczki. To burmistrz musiał wiedzieć, czy sięgnie po nią i wypłaci kwotę, czy też odmówi tracąc bezpowrotnie możliwość sfinansowania pomocy swoim ludziom.

Było jeszcze coś w gambicie Karoliny. Miała ocenić na ile burmistrz wierzy w ich szanse. Wszak jeżeli mają tylko kupić mu spokój, to żadnej zaliczki nie otrzymają. W końcu może myśleć, że stwór ich zabije, a pieniądze pójdą w błoto. W takim wypadku nie będzie szans na cokolwiek nawet na…

- Czy mogę ze sobą zabrać te mapy? - zapytał zwijając obydwa woluminy.

***

W drodze do kwatermistrza powiedziała tylko do towarzyszy:
- Bestia bez wątpienia jest magiczna. Macie jakieś doświadczenie w tym temacie?