Oczy Nalli rozszerzyły się. Słuchała rozmowy z uwagą. Zawsze była chętna znać wszelkie obozowe plotki. A jednak to co słyszła nieco ją skołowało. Pieśniośpiewacze tacy jak ona często podróżowali ze zwiadowcami. Ich rolą było niesienie pieśni, ale też zbieranie historii do tych pieśni. Dlatego właśnie byli niczym ptaki, które wedrowały z miejsca na miejsce zajmując się różnymi zadaniami. A to towarzyszą wypasjącym mamuty, a to znów pomagają oprwiaczom skór.

Nalla wiedziała, że kiedyś również dołączy do zwiadowców, by układać o nich pieśni. Kiedyś…
Tymczasem wiele wskazywało, że dołączy do nich przed swoim pierwszym występem jako pieśniośpiewacz.

Wipie skinęła bezgłośnie opierając się o swoją włócznię. A potem wróciła do pieśni i bębna. Tym razem odśpiewała pieśń zwiadowców, a później pieśń przodków. To co działo się w plemieniu było odwzorowaniem odwiecznych praw. Umierali jedni, rodzili się inni. Wipa nosiła pod sercem kolejnego członka klanu, a tak długo jak nasza pamięć o przodkach żyje, tak długo oni będą żyć między nami. Słowa płynęły w rytmie bębna.

Odkąd los rzucił nas tu na Ziemię,
Olśniewa wzrok słoneczny blask.
Jest tu więcej dróg,
Niż ktoś przejść by je mógł,
Więcej spraw,
Niż ogarnąć się da.
Istnienia sens, jak pojąć gdy,
Wokół nas niezbadany lśni ląd.
Ale Słońca twarz hen,
W nieba lazur się pnie,
To lśniąc to nie,
Nieskończony ciąg.
Wieczny Życia Krąg,
Co prowadzi nas,
Przez rozpaczy mrok,
W nadziei blask.
Aby dojść do tych dróg,
Własnych i pisanych,
W ten wspaniały,
Wieczny Życia Krąg.

Później przeszła na język olbrzymów utrzymując ten sam rytm. Muzyka przez nią przepływała. Uspokajała. Nalla dzieliła godziła się z tym co się dzieje. Cokolwiek przygotowała dla niej Wipa wykona z należytą starannością, ku chwale plemienia.

W drodze na miejsce spotkania szły wspólnie z Bilkis Nalla rozmawiała z nią o bieżących relacjach w plemieniu. Ktoś bardziej ucywilizowany powiedziałby, że plotkowała. Goliatka lubiła mówić o życiu innych. Dopytywała też Bilkis o jej relacje z innymi w plemieniu.

Gdy dotarły na miejsce i do rozmowy dołączyli inni rozmowy golitka usiadła pod jednym z kamieni.

Gdy badaczka wspomniała o oczekiwaniach pośpiechu od brzemiennej, to goliatka odkaszlnęła głośno, a Bilkis była przekonana, że przez dźwięk nagłego kaszlnięcia przedarło się coś przypominającego wyszeptanie słów “matka mamutów”.

Gdy Nalla poczuła na sobie wzrok innych to wyjaśniając to powiedziała, że nigdy nie można lekceważyć matki mamuta chroniącej młode. Choćby była ranna, słaba i zagłodzona to jest w stanie się poświęcić i wydobyć z siebie więcej sił niż dorosły samiec mógłby kiedykolwiek. Nalla choć nie była pełnoprawnym pieśniośpiewczem, to najwyraźniej postanowiła poćwiczyć przekazywanie swych poglądów przy użyciu metafor i alegorii.

Goliatka przeszła w końcu do niezobowiązujących rozmów. Ansgara pytała o perspektywy w okolicy. Jak daleko będą musieli się zapuszczać na polowania i jak ocenia obfitość zwierzyny po tej długiej zimie. Próbowała też podpytać o sprawy siostry, bo plemię o tym mówiło, jednak nie próbowała naciskać.

Finn zaś został zapytany o sprzęt plemienia. Goliatkę fascynowało kształtowanie metalu. Nawet wspomniała, że gdyby nie poświęciła się pieśni, to najpewniej wybrałaby dla siebie taką drogę. Choć dobrze, że nie musiała dotąd polegać na swej sile, ani na swej zręczności. Zdecydowanie najlepiej operowała głosem.

W końcu zaczęła sprawdzać swój plecak. Nie wiedziała do czego Wipa chciała wykorzystać tak zacnie zebraną młodzież, jednak miała nadzieję wrócić do wielkich ognisk przed występami Pieśniośpiewaczy. Dlatego też nie mogła sobie pozwolić na opóźnienia, bo czegoś zapomniała, czy z jakiegokolwiek innego powodu.

Tak, jak Bilkis przepowiedziała, nie należało się spodziewać pośpiechu ze strony ciężarnej kobiety i tak też się stało. Wipa dotarła do Skalnego Krosna jakiś kwadrans po Mikhe, gdy dopiero co uformowana drużyna zdążyła już ze sobą nieco porozmawiać. Pomimo rosnącego w niej życia, nie wyglądała, jakby wspinaczka pod górę zmęczyła ją bardzo, a zarzucona przez pierś torba, długi łuk, który pewnie dzierżyła w dłoni i kołczan strzał na plecach zdradzały, że nie przyszła tutaj tylko po to, by udzielić zebranym wskazówek doświadczonej tropicielki.


Uśmiechnęła się do wszystkich lekko, po czym przycupnęła na jednym z większych kamieni.
- Cieszę się, że jesteście tu wszyscy. Jak wiecie, przed nami Noc Zielonego Księżyca, a za nami długa, ciężka zima. Musimy znaleźć zwierzynę łowną, zarówno po to, by nakarmić naszych ludzi, jak i podnieść ich na duchu. Ważne jest, aby pamiętać, że jedzenie wzmacnia ciało, ale i ducha. Głód przytępia zmysły, nie pozwala skoncentrować się na tym, co ważne.


Nagle za swoimi plecami usłyszeli ciężkie kroki. Odwrócili się błyskawicznie i dostrzegli stojącego nieopodal Pakano.
- Czyli to była prawda - rzucił z wyraźną ironią w głosie i szerokim uśmiechem na ustach. - Słyszałem bowiem, że przy Świętych Skałach zgromadzili się potężni łowcy. Widzę rzeźnika - spojrzał na Ansgara - rzemieślnika - wzrok powędrował na Finna. - śpiewaczkę – zerknął na Nallę - obcą, która nigdy nie będzie swoja - wyszczerzył się do Bilkis - i pięknisia z rasy długouchych. Żadnych potężnych łowców. - Rozłożył ręce i utkwił spojrzenie w Mikhe.


- DOŚĆ! - Warknęła Wipa, podnosząc się do pionu. - Wracaj do obozu, nikt cię tutaj nie zapraszał.


- I tu się mylisz. Jestem tu z nadania Panuaku. Kazała mi tu przyjść i mieć oko na ciebie i dziecko - odparł już nieco poważniej.


Złość wyraźnie wstąpiła na zwykle opanowane, kamienne oblicze Wipy.
- Usiądź więc - poleciła chłodno, a Pakano zrobił to z uśmiechem. - Jeśli jednak będziesz komplikował i utrudniał to, co mamy zamiar zrobić, Eiwa dowie się o wszystkim.


- Biorę to pod uwagę - odrzekł nieco szyderczym tonem Pakano.


Ignorując go już, Wipa zwrócił się do zebranych.
- Łączy nas mądrość czterech domów, tak samo jak i strach. Eiwa przewodził Podążającym od niepamiętnych czasów, był świadkiem narodzin wielu młodych Kłów, które wyrosły na wspaniałych wojowników i tropicieli. To jego matka, Wiedząca Sidke nadała miano naszemu plemieniu, kiedy wypatrzyła mamucicę grzebiącą w zmarzniętej ziemi złamanym kłem, by wykopać schronienie dla swoich dwóch młodych. To symbol wytrwałości i konsekwencji - nawet złamany kieł samicy mógł coś zdziałać, a ona nadal walczyła o swe potomstwo. - Kiedy Wipa mówiła o tradycji, twarz Pakano złagodniała i słuchał.
Dla pozostałych było jasne, że wojownik miał wielki szacunek dla przeszłości, nawet jeśli irytował innych swoją arogancją.


- Weohatan, mój mąż... - Na twarzy białowłosej pojawił się głęboki smutek. - Dużo myślał o młodzianach obecnych pod naszym sztandarem… Uważał, że młodzież jest naszą przyszłością i to na nich powinniśmy patrzeć. Nie w przeszłość. I w tym duchu zebrałam was, bo dzisiejszego wieczoru będziemy polować i powrócimy do obozu z symbolem naszej nadchodzącej przyszłości. Takim, który może wyprowadzić nas z marazmu tej zimy i rozpalić na nowo płomień w naszych sercach.

Bilkis i Nalla doskonale pamiętały obawy Weohatana dotyczące sztywnego trzymania się przez Eiwę tradycji przodków. Pomimo wydłużających się zim i kurczących zasobów wzdłuż szlaków migracyjnych, którymi wędrowali ich praojcowie pozostawał niewzruszony na podnoszone przez męża Wipy argumenty. Letsua, mąż Argakoy, pomimo sprzeciwu swojej małżonki poparł prośby Wheotana skierowane do Eiwy, jednak odkąd Weohatan tragicznie zginął z rąk trolli, elf przestał drążyć temat. Nie pierwszy raz wykazywał się giętkim kręgosłupem moralnym.

Prowadzeni przez Wipę, fachowca w dziedzinie tropienia, nie musieli długo kręcić się po okolicy. Gdy elfka po niespełna dziesięciu minutach od zejścia z masywu Skalnego Krosna znalazła ślad ogromnego łosia, Pakano niemal krzyknął z podniecenia.

Skierowali się w nieduży, pogrążony już w półmroku zagajnik i po kilkudziesięciu metrach znaleźli się nad rwącym strumieniem. Niedaleko za nim, pomiędzy drzewami ujrzeli dwie masywne sylwetki zwierząt. To były łosie - jeden ogromny, wysokości małego mamuta, ścierał się rogami z mniejszym, choć mocno zbudowanym pobratymcem. Ich rogi co rusz plątały się przy kolejnych potężnych uderzeniach a grube, silne szyje skręcały w pokazie siły. Choć większy z łosi wyglądał na silniejszego, mniejszy na bardziej wytrzymałego i sprytniejszego.

– To nasza zdobycz – szepnęła Wipa. - Odwieczne prawa natury - młode walczą ze starymi o dominację w stadzie. - Po tych słowach odruchowo spojrzała na Pakano. - A gdy to robią, są ślepi na zagrożenia z zewnątrz.


- Na co czekamy? Atakujmy, póki są sobą zajęte - rzucił Pakano. - W tyle osób osaczymy je raz dwa, zabijemy i szybko wrócimy do obozu.


Wipa zmarszczyła gniewnie brwi.
- Te zwierzęta przewyższają nas siłą, rozmiarem i szybkością. Gdybyś dostał cios takim porożem, Eiwa musiałby szukać nowego następcy – odrzekła mu spokojnie. - Nie w zaskoczeniu siła, gdy wróg jest silniejszy a w pomyśle, jak to zaskoczenie spożytkować. Zanim uderzymy, musimy spróbować wykorzystać naszą przewagę…
Spojrzała na drużynę.
- Przy tak zróżnicowanym doświadczeniu, jakie posiadacie, jak waszym zdaniem powinniśmy postąpić?

Łosie wciąż walczyły między sobą, wydając z siebie dziwne dźwięki i nie zwracając uwagi na otoczenie.

W pierwszym momencie gdy Finn dowiedział się, że kandydaci na zwiadowców już tej nocy udadzą się z misją zapewnienia pożywienia dla plemienia, przeklął w myślach swą decyzję o pozostawieniu zbroi w obozie. Później jednak, gdy przemierzali już tundrę nocą, doszedł do wniosku, że brak hałaśliwej, ciężkiej kolczugi, mógł ostatecznie zadziałać na ich korzyść.

Elf nie należał nigdy do wyrafinowanych myślicieli i strategów, miał więc spory problem ze znalezieniem dobrego pomysłu zwiększenie szansy ich grupy na powrót do obozu ze sporym zapasem mięsa.

Spojrzał na przepływającą przed nimi rzekę i zaproponował:

- Może zamiast przeprawiać się do tych behemotów udałoby nam się nakłonić je by przyszły do nas? Jeśli są tak chętni do walki o partnerki, może odgłos samicy zwróci ich uwagę i skieruje je w naszym kierunku. Wtedy my dobijemy je gdy będą walczyły z nurtem. Oczywiście pozwólmy im jeszcze trochę walczyć ze sobą. Czy któreś z was czuje się pewnie w naśladowaniu odgłosów łosia? - zapytał zerkając na resztę drużyny.

Jeśli zdecydujemy się na ten pomysł, kapłan poprosi Toraga o wsparcie naśladującego (Guidence). Jeśli zdecydujemy się na inny plan, takie samo wsparcie zostanie wyproszone dla osoby wykonującej Ability check

To co mówił Mikhe było logiczne.
- Jeżeli poczekamy do końca walki mamy największe szanse załatwić obydwa - powiedziała Goliatka. Nie była nigdy specem od łowiectwa, ale znała wiele pieśni o polowaniach.
- Jeżeli zorientują się, że są bez szans, to będą chciały uciekać na północny wschód. Tam jest najwięcej przestrzeni. Tam powinniśmy się rozstawić z łukami i włóczniami. Reszta mogłaby podejść od zachodu. Skorzystać z osłony drzew. Myślę, że pokonanego załatwimy na polanie, a zwycięzcę trzeba będzie ścigać.

Nalla obejrzała się za plecy, a później spojrzała na Finna

- Rzeka wygląda obiecująco, ale póki nie skończą walki nic nam nie da. A po walce tylko wygranemu wolno iść do samicy. Więc cześć z załatwieniem na polanie pokonanego zostałaby bez zmian. - tym razem zwracała sie do Finna.

- Plan jest dobry, ale zamiast na dwie grupy musielibyśmy się rozdzielić na trzy. A to już tak dobre nie jest. Może jeszcze jakieś świeże spojrzenie? - Tym razem Nalla spojrzała na Bilkis. Dziewczyna była egzotyczna dla Goliatki, a to oznaczało, że mogła mieć wiedzę inną niż ta, jaką Kły zyskały przez swe doświadczenia.

Wykorzystała też chwilę, żeby odłożyć swój plecak, a zabrać ze sobą jedynie niezbędną broń, tarczę i zdobyczną kuszę.

Wipa dotarła na miejsce z opóźnieniem, ale też nie dziwił się temu, biorąc pod uwagę jej stan. I tak podziwiał ją za samą chęć uczestnictwa w tym wszystkim, w końcu nosiła pod sercem kogoś, na kogo szczególnie musiała uważać. Jak się szybko okazało, zaraz za nią przyczłapał Pakano, który nie mógł inaczej zaanonsować swojego pojawienia się, jak od uszczypliwych żartów.

Ansgar nawet na moment nie zmienił kamiennego wyrazu twarzy, gdy na niego patrzył, bo wiedział, na co stać byłego przyjaciela i już nie robiło to na nim wrażenia. "Rzeźnikiem", jak go nazwał, był tylko wtedy, gdy sytuacja tego wymagała. To zapewne ich różniło, gdyż Pakano miewał różne dziwne zapędy. Gdy Wipa pokazała mu jego miejsce w szeregu, mogli przejść do ważniejszych spraw i w końcu usłyszeć, co jest celem zadania.

Młody barbarzyńca mógł się sprawdzić w tym polowaniu, bo znał się na tropieniu zwierzyny i jej oskórowywaniu. Nie wtrącał się, gdy Wipa odnalazła ślady zwierząt, choć ich wygląd i lata polowań z ojcem od razu podpowiedziały mu, że mają do czynienia z ogromnym łosiem. Niedługo później, w niewielkim zagajniku natknęli się na dwa walczące ze sobą osobniki. Póki co starcie wyglądało na wyrównane i co najważniejsze skupiało całkowicie uwagę zwierząt na sobie, co pozwoliło kompanii naradzić się przed podjęciem dalszych działań.

Ansgar wysłuchał propozycji towarzyszy i w końcu zabrał głos.

- Zgadzam się z Mikhe, że najlepiej poczekać na koniec walki, aż wygrany będzie na tyle zmęczony, że łatwiej będzie go dopaść. Z podzieleniem się na grupy i zajście łosia od dwóch stron też mi pasuje. - Zrzucił plecak, dobywając swego wielkiego topora. - Wezmę prawe skrzydło i zajdę zwierze od boku. Kto idzie ze mną? - Spojrzał po towarzyszach, przygotowując się do przeprawy przez wartki nurt strumienia.

Wipa nie wtrącała się ani nie komentowała planu ustalanego przez drużynę. Pakano co jakiś czas kiwał tylko głową i krzywił się spod wąsa, wyraźnie niezadowolony z tego, że nie może się tutaj wykazać. Odezwał się, co dziwne, dopiero, gdy pozostali przestali mówić - zapewne sam nie miał żadnych pomysłów. Nie od dzisiaj było wiadomo, że nie był zbyt lotny intelektualnie.


- Oswajanie tych zwierząt to jakaś głupota - rzucił mrukliwie i dobył włóczni. - No ale próbuj, może dzisiaj bogowie będą po twojej stronie, elfie.

Gdy wszystko zostało ustalone, Ansgar i Nalla ruszyli przez zimny, wartki strumień w stronę krzaków nieopodal. Walczące ze sobą łosie wciąż nie zwracały na otoczenia najmniejszej uwagi, dlatego goliatka i człowiek po jakimś czasie znaleźli się w dogodnym miejscu, obserwując całą potyczkę z boku, gotowi do ewentualnego działania.

Jeszcze dłuższy czas trwało, gdy masywne zwierzęta nacierały na siebie, pokazując nawzajem własną siłę oraz determinację. Ostatecznie to większy i starszy osobnik zatriumfował, rozdzierając porożem bark młodszego samca. Ten zakwilił na swój sposób i moment później odstąpił od dalszej walki. Zwieszając łeb odwrócił się nagle i - chociaż ranny - czmychnął błyskawicznie w zagajnik na wschodzie, znikając między drzewami.

Starszy łoś wydał triumfalny zew a Mikhe wiedział, że to czas, by podjąć działania, choć Bilkis również miała swoje racje poparte przeczytanymi księgami. Wsparty prostą sztuczką przez Finna, czarownik przekroczył lodowatą wodę strumienia i stanął kilka kroków od niego, zwracając na siebie uwagę zmęczonego zwierzęcia. Łoś najpierw zareagował warknięciem i parsknięciem, ale gdy elf mówił do niego spokojnym, niemal kojącym tonem, unosząc przy okazji ręce na wysokość klatki piersiowej, byk zdawał się uspokajać i słuchać czarownika. W pewnym momencie pochylił głowę i zaczął zbliżać się powoli do Mikhe i gdy był zaledwie kilka kroków od niego, stało się coś, czego nikt się nie spodziewał.


- Teraz jest nasza szansa! - Krzyknął Pakano i cisnął w stronę spokojnego zwierzęcia swoją włócznią, przy krzyku sprzeciwu Wipy.

Dziryt co prawda przeleciał kilka centymetrów obok kłębu łosia, ale to wystarczyło, by jego spokojne nastawienie zmieniło się w moment. Warknął, po czym z obnażonymi wachlarzami poroża ruszył w stronę stojącego nieopodal Mikhe. Teraz nie było już innego wyjścia, jak walczyć. Zauważalne jednak było dla wszystkich, że łoś stracił dużo sił w walce z młodszym bykiem i nie był tak szybki, jak na początku.