ROZDZIAŁ I: OGIEŃ NA HORYZONCIE

* * *

Czas Syorn - smutku i umniejszenia,
Królestwo Mamucich Władców, północny Avistan,
wczesna wiosna

W brutalnej tundrze Krainy Mamucich Władców tylko najtwardsi ludzie są w stanie wytrzymać niesprzyjającą pogodę, wytropić niebezpieczną zwierzynę i odeprzeć wrogie plemiona. Członkowie plemienia Złamanego Kła przemierzali swój mały skrawek Królestwa we względnym spokoju. Każdego roku, przez prawie sześć pokoleń, plemię podążało za stadami mamutów w cyrkularnej migracji obejmującej większość zachodniego Królestwa. Ludzie przestrzegali tradycji przekazywanych od niepamiętnych czasów, w tym sztuki przetrwania w surowej krainie i rytuałów, które już wtedy były stare, choć świat jeszcze młody.

Za nimi była najdłuższa i najcięższa z zim, jaką przeżyli podczas swego istnienia. Nawet najstarsi członkowie grupy nie pamiętali takich mrozów i ciągnących się niemal w nieskończoność opadów śniegu. Zgromadzone na ten czas zapasy pozwoliły ledwo przetrwać ten ciężki okres, jednak wszyscy zdawali sobie sprawę, że kolejna taka długa zima może okazać się potężnym ciosem dla całego plemienia. Zwłaszcza, że podczas tych kilku miesięcy totalnej zmarzliny zwierzyny łownej było jak na lekarstwo. Pomimo tych trudności Złamane Kły podtrzymywały tradycje z dziada pradziada, w dużej mierze zaprzeczając realiom zmieniającego się wokół nich świata.

Zima zdawała się odejść na dobre, choć pogoda wciąż nie rozpieszczała, a północny wiatr niósł ze sobą wspomnienie tych ciężkich kilku miesięcy. Plemię dotarło w końcu do znanej wszystkim Równiny Gornok. Tutaj planowali rozbić obóz i obchodzić Noc Zielonego Księżyca – święto, podczas którego ludzie żegnali się z trudami zimy i świętowali nadejście wiosny. Podobnie jak w poprzednich latach, zgromadzenie zamierzało odprawić ceremonię pośród pierścienia zwietrzałych, stojących na pobliskim wzgórzu kamieni, zwanych Skalnym Krosnem. Niedaleko świętego miejsca założyli swoje obozowisko, mogąc odpocząć po trudach podróży i cieszyć się ciszą oraz spokojem.

Choć warunki z roku na rok były coraz cięższe, to nikt nie narzekał. Od dziecka wszyscy w plemieniu mieli wpajaną filozofię brania z tego życia co się da i nie poddawania się tej wymagającej i często śmiercionośnej krainie. Byli jednym z naturą, rozpoznając i chłonąc duchową esencję ze wszystkiego, co ich otaczało. Pozwalało to tropicielom obłaskawiać zwierzynę, skaldom przekazywać barwne opowieści o swoich przodkach, kapłanom manifestować moce zesłane przez Siostrę Cinder i innych bogów a wojownikom patrzeć śmierci w oczy z niezachwianą pewnością siebie. Złamane Kły jako jedyne plemię na tych ziemiach było otwarte na przyjmowanie pod swoje skrzydła nowych członków, jeśli ci będą respektować ich zasady.

Było niemal południe, gdy w cieniu Skalnego Krosna w harmonijny, zorganizowany sposób wzniesiono spore jurty, a każda z nich posiadała proporce z symbolami klanów plemienia: Sokoła, Łosia, Piżmowoła i Wydry. Niedaleko wypasano tuzin mamutów oraz ich młode a w całym obozie panowało zamieszanie - każdy wiedział, co ma robić i z czym sobie radzić. Przyjemny śpiew Argakoy, liderki Domu Wydry przecinał wciąż mroźne powietrze, zagrzewając wszystkich do pracy. Dziwnie milcząca była Nakta, uzdrowicielka i głowa Domu Łosia, wpatrująca się w strzelające w górę płomienie rozpalonego ogniska. Nieopodal dało się słyszeć chrapliwy głos krasnoluda Merthiga, przywódcy Domu Piżmowoła, który zawiadywał garstką młodych chłopców roznoszących worki z torfem. Był niegdyś potężnym wojownikiem a po tym, gdy stracił rękę w walce z ogrem, zaczął trzymać się bliżej pozostałych liderów klanów. Jego żona, Gagra, zawsze doglądała świętych ognisk, zapewniając Kłom przetrwanie kolejnej zimy.

I wreszcie Starszy Eiwa, przywódca Domu Sokoła, którego uchwyciliście siedzącego na szczycie pobliskiego, niewielkiego wzniesienia. Mówiło się, że pomimo faktu, iż decyzje na temat życia plemienia podejmowali wspólnie liderzy czterech Domów, to Eiwa był najbardziej szanowany i miał ostatnie słowo. Patrzył teraz z dumą, ale i smutkiem w oczach, jak prawnuk jego siostry, Pakano, rozstawiał po kątach członków klanu Sokoła, jakby sam był już Mamucim Władcą. Młody Kieł był pewny swoich umiejętności, ale oprócz tego nieco zbyt dumny i zarozumiały. Nie był zbyt lubiany. Nie od dziś wiedzieliście, że martwiło to Eiwę, który prędzej czy później odejdzie z tego świata, przekazując władzę właśnie Pakano.

Urządzanie obozu dobiegało powoli końca, a każde z was zajęte było własnymi sprawami, wymieniając co jakiś czas kilka słów z kręcącymi się tu i ówdzie członkami wszystkich Domów. Choć zima odeszła, powietrze wciąż było mroźne i póki co nic nie zapowiadało zmiany pogody.

Ansgar Ponury, jak nazywano go w plemieniu, już dawno stracił rachubę odnośnie tego, ile razy w ciągu swojego bądź co bądź krótkiego życia odwiedzał Równinę Gornok. Za każdym razem jednak zachwycała go tak samo, a już zwłaszcza wtedy, gdy zimowe zmarzliny puściły, odsłaniając prawdziwe oblicze tego miejsca. Przed nimi było święto nadejścia wiosny i chyba każdy w plemieniu wyczekiwał momentu, kiedy zima wreszcie stąd odejdzie. Tym razem była dłuższa i surowsza, niż zawsze, co zmartwiło nawet przywódcę jego klanu, Starszego Eiwę. Ansgar czuł, że idą nowe, dziwne czasy, bo cóż mogli zrobić odnośnie przedłużającej się, srogiej aury? Jedynie się dostosować i prosić bogów, by ci byli łaskawi dla swych wyznawców. To jednak zdarzało się bardzo rzadko.

Po dotarciu na miejsce, gdy starszyzna wskazała, gdzie zostaną rozstawione jurty, zaczął w pobliżu rozbijać namioty z towarzyszącą mu młodszą o trzy lata siostrą, Tove. Po śmierci rodziców dwie zimy wcześniej, Ansgar był jedyną rodziną krew z krwi, jaką posiadała. Jak na tak młodą osobę była rezolutna i mądra; wiedział, że poradziłaby sobie, gdyby go zabrakło. No i miałaby wsparcie klanu. Po matce odziedziczyła talent do zielarstwa i tworzenia z nich dziwnych mikstur, które pomagały na przeróżne dolegliwości. Była ceniona w plemieniu, gdyż zwykle trafnie identyfikowała przypadłości zgłaszających się do niej osób. Ostatnimi czasy dość często zaglądał do niej Lorin z Domu Wydry i raczej nie miało to związku z żadnymi chorobami. No chyba, że serca, bo ponoć jak bóg miłości trafił w cel, to nic się z tym zrobić nie dało.

Ansgar uchwycił, jak Tove zerkała w stronę Lorina, który rozbijał namiot z ojcem karcącym go co chwilę, że nie może się skupić.
- Ma taki sam problem z rozbijaniem namiotu jak ty. - Stwierdził wojownik, gdy po raz kolejny przyłapał Tove na gapieniu się na Lorina.
- Co? Eee... nie... nie... to nie tak - odparła dziewczyna, rumieniąc się i wracając do pracy przy ustawianiu namiotu.
- W ciągu ostatniego tygodnia przychodził do ciebie z różnymi boleściami. To młody, silny chłopak. Nie wierzę w przypadek - odrzekł jej.
Tove westchnęła.
- No dobrze, lubimy spędzać ze sobą czas. Ale to nic jeszcze nie znaczy.
- Oczywiście, że nie. Ale nie musicie się z tym kryć czy oszukiwać. Cenię Lorina jako młodego woja, jest wyważony i ma swoje zasady. Uważam, że każdy człowiek kroczy swoją ścieżką i podejmuje swoje decyzje, ale jeśli obawiałaś się, że mam coś przeciwko, to byłaś w błędzie. Inaczej powiedziałbym ci o tym.
- On... - Tove się zawahała. - On się trochę ciebie boi. Wie, że jesteś ważnym ogniwem naszego klanu i dobrze wywiązujesz się ze swoich zadań. Wszelkich zadań. Waha się, by powiedzieć ci, że się mną interesuje. Nie wie, czy otrzyma twoje pozwolenie na spotykanie ze mną.
- Póki cię nie skrzywdzi, nie ma się czego z mojej strony obawiać - odparł Ansgar. - Możesz mu to powiedzieć, zanim do mnie przyjdzie. A teraz wracajmy do pracy. Te namioty same się nie postawią.
Tove skinęła tylko głową. Na jej twarzy dostrzegł coś w rodzaju ulgi. Chyba była zadowolona z tego, jak przebiegła ta rozmowa.

Nie dziwił się jej słowom, bo swoim wyglądem ale i umiejętnościami wzbudzał szacunek, chociaż nie był jakoś przesadnie rozbudowany fizycznie. Było wielu bardziej umięśnionych wojowników w plemieniu a on - pomimo, że żylasty i wyglądający niepozornie - miał siłę dwóch chłopa. Głęboki, chłodny głos i spokojne, posępne spojrzenie niebieskich oczu oraz wciąż niezagojona szrama na lewym policzku sprawiały, że mógł wzbudzać niepokój. I oczywiście, mógł iść do Nakty, by ta przy użyciu swojej magii zasklepiła zranienie, które otrzymał jakiś czas temu walcząc ze smilodonem, ale skaryfikacje były naturalną częścią życia w Domu Sokoła. Poza tym nie obchodził go jego wygląd, tylko to, co może wnieść do klanu. A wnosił dużo, zwłaszcza na polu walki. Ojciec przyuczał go do łuku, chciał zrobić z niego tropiciela i choć Ansgar był pojętnym uczniem, posiadającym do tej pory wiedzę, którą wpoił mu nieżyjący rodziciel, to zdecydowanie bardziej ciągnęło go do walki w zwarciu. Do sprawdzania się za każdym razem, gdy wróg pojawiał się w polu widzenia. Tej euforii nie dało się zastąpić niczym innym a już na pewno nie dawało mu jej strzelanie z ukrycia z łuku. To nie była jego droga.

Tak samo, jak rany na policzku, ciężko było pominąć umieszczony białym, podskórnym barwnikiem symbol na jego czole. Takie znamiona umieszczało się na nowo narodzonych dzieciach, które były zbyt słabe, by przetrwać czas niemowlęctwa i musiały umrzeć. Powierzano je wtedy Bergelmir, półbogini rodziny, tradycji i genealogii, by mogła wziąć takie martwe dziecię w opiekę po jego śmierci. Niedożywiony i słaby Ansgar miał jednak w sobie tyle siły, że przeżył, co zaskoczyło nawet jego rodziców. Ponoć nie miał na to szans, a jednak tak się stało. W plemieniu mówiono, że to sama Bergelmir wstawiła się za tym, by przeżył, gdyż to nie był jego czas na dołączenie do grona jej dzieci. Przez to wszystko niektórzy ziomkowie z plemienia patrzyli na niego dziwnym okiem, ale on się tym zupełnie nie przejmował. Gdy dołączyła do nich Bilkis i skupienie co bardziej strachliwych przeniosło się na hebanowoskórą, zapewnił ją, że w razie czego ma jego wsparcie i żeby nie brała tych wszystkich spojrzeń i dziwnych komentarzy do siebie.

Odziewał się podobnie jak pozostali z jego klanu - miał na sobie wyprawione skóry drapieżników, główny oręż stanowił topór bojowy, przy pasie nosił też dwa jednoręczne toporki i nóż myśliwski. Uzbrojenia dopełniało kilka włóczni, z których rzadko korzystał, ale czasami się przydawały, by osłabić przeciwnika czy zwierzynę. Oprócz tego miał ze sobą plecak pełen najpotrzebniejszych rzeczy.

- No i praca zakończona - powiedział do siostry, gdy oba namioty zostały postawione. - Resztę zrobię już sam. Leć spędzić czas z Lorinem. Jeśli ojciec go puści. - Uśmiechnął się półgębkiem.
- Ze mną? Zawsze! Jesteś kochany. - Tove podeszła do brata i cmoknęła go w zdrowy policzek. Moment później już jej przy nim nie było.

Nie zamierzał mieć na nią oko, ufał jej, bo wiedział, że ani ona ani jej umiłowany nie zrobią niczego, co by go zdenerwowało. Jako najstarszy po zmarłym ojcu, to on miał ostatnie słowo, z kim jego siostra może się spotykać i z kim może płodzić dzieci. Nie zaprzątając sobie tym więcej głowy, Ansgar zerknął w stronę przywódcy klanu, Eiwy, z którym od dziecka miał bardzo dobry kontakt a potem mimowolnie przeniósł spojrzenie na Pakano, który niedaleko ich namiotów dawał upust swoim rozbuchanym marzeniom przywódczym, krzycząc na młodych chłopaków i popychając niektórych z nich. Ansgar pamiętał czasy, gdy za dzieciaka on i Pakano byli niemal nierozłączni, a potem, gdy weszli w wiek, gdzie to gorąca głowa dominuje, to Ansgar wykazywał się chłodniejszym spojrzeniem na przeróżne sytuacje. Obaj reprezentowali Dom Sokoła, ale byli po przeciwnych stronach barykady, choć to Pakano był tym, który tę barykadę wybrał.

Ansgar nie zamierzał mieszać się w tę sytuację, bo jego dawnemu przyjacielowi zapewno o t chodziło. By zwrócił na niego uwagę. Ich rozmowy od dawna do niczego nie prowadziły, więc widząc nieruchomą Naktę siedzącą przy ognisku, podszedł do niej, siadając obok.
- Wybacz, jeśli cię nachodzę, ale czy coś cię martwi, Uzdrowicielko? Dawno nie widziałem cię tak zamyślonej - powiedział, zerkając na nią.

Nalla zrobiła głęboki wdech. Wiosna nadchodziła. Powietrze było cieplejsze. Było w nim też czuć rośliny, które już masowo wychodziły spod śniegu. Zresztą to śniegu było coraz mniej. Złamane Kły dotarły na miejsce po długim i forsownym marszu, ale teraz koniec. Teraz przyszedł czas na rozbicie obozu. No i nadchodził jej dzień.

Nalla był nastolatką. Miała za sobą czternaście wiosen. Ta była piętnasta. Najwyższy czas udowodnić w plemieniu swoją przydatność.

Niosła ze sobą wielki plecak. Jak wszyscy w klanie miała ze sobą cały dobytek. Wszystko z czym była związane musiało się mieścić na plecach.

Była bardzo zgrabna jak na goliatkę. Zazwyczaj była też uśmiechnięta. Często poprawiała swoje brązowe włosy. Włosy goliatek były raczej rzadkie. Bardzo często kobiety z plemienia goliły się na łyso, bo tak było łatwiej. Mężczyźni goliaci prawie nigdy nie miewali włosów na głowie. W każdym razie Nalla była zgrabna i drobna jak na goliatkę, a fakt posiadania włosów czynił ja atrakcyjną w oczach wielu mężczyzn. To, że była drobna oznaczało, że miała tylko cal ponad siedem stóp wzrostu. Jej ojciec Lo-Kag Poeracz Kamieni miał dla porównania ponad osiem stóp i był najpotęzniejszym i najstarszym przedstawicilem Turów. Plemienia zgromadzonego pod sztandarem Wydry.

Wśród plemion północy goliatów było dużo więcej niż wśród ludzi na południu.
Tutaj nikogo nie dziwili pólgiganci. Zresztą przy mamutach i innej megafaunie nie wyróżniali się tak bardzo.

- Czeka nas dziś ciepła noc - Nalla najpierw usłyszała głos, potem poczuła przyjemne dotknięcie na ramieniu. Vauena Patrząca w Niebo. Żona Lo-Kaga i matka Nalli chyba najlepiej ze wszystkich w plemieniu odczytywała znaki natury. Próbowała uczyć córkę tej trudnej sztuki, jednak Nalla nie chwytała tego tak szybko jak Vauena by chciała.
- Dobrze. Natura będzie cię słuchać, tak jak ludzie z plemienia.

Młoda goliatka poczuła napięcie. Dziś był jej wielki wieczór. Święto. Początek wiosny. Czas, gdy wszyscy pieśniośpiewacze zbierają się przy ogniu i śpiewają historię plemienia. Sześć pokoleń wielkich zwycięstw i doświadczeń wyciągniętych z porażek wyśpiewanych w jeden wieczór.

- Córeczko poradzisz sobie. Jestem tego pewna.
- Dziękuję mamo - półolbrzymka przytuliła swoją mamę mocno. Zacisnęła powieki i poczuła jak pod powiekami zbierają się łzy. Cieszyła się, że wreszcie będzie przydatna dla plemienia. Liczyła na to, że już niedługo dostanie swoje plemienne imię.

- Dobra, idź pomóc braciom rozłożyć namioty. Nie chcemy mieć najgorszych miejsc.

Dziewczyna spojrzała w niebo, żeby powstrzymać łzy. Przez moment wydawało się jej, że widzi w górze wielkiego kruka. Tego samego, który nawiedzał ją w snach. Jednak ptak zniknął po mrugnięciu okiem. Nalla potrząsnęła głową odganiając od siebie niepokój wywołany obecnością kruka. Miała krok sprężysty. Niemal taneczny. Każdy, kto widział ją z daleka dostrzegał lekkość jej kroków. Do czasu aż mijała ludzi, którzy byli o dwie lub trzy głowy niżsi. Lekka włócznia, którą nosiła na ramieniu w rękach ludzi mogła aspirować do rozmiaru piki. Okrągła drewniana tarcza na jej plecach pozwalałaby krasnoludowi osłonic ciało od stóp do czoła. Lekka kusza zwisająca z plecaka od człowieka wymagałaby użycia dwóch rąk do naciągu. Zdobyła ją w starciu z grupą orków poprzedniego lata. A jednak wszystko to, podobnie jak lekka skórznia zdobiona kośćmi mamuta i zaopatrzona w kaptur było idealnie dopasowane do goliatki.

Przeszła szybko przez obóz witajc tych, którzy pierwsi przybyli na miejsce. W trakcie wędrówki goliaci zazwyczaj trzymaali się z tyłu. Ich lud był wytrzymały. Gdy ludzie padali zmęczeni wędrówką, lub zwalniali tempo, to goliaci się dostosowywali. Plemię zawsze pozwalało najsłabszym podążać przodem. Oni nie zostawiali swoich. Nigdy. Gdyby goliaci prowadzili pochód, to wiele osób mogłoby nie wytrzymać tempa, a wtedy nikt by na nich nie zaczekał. Pewne rzeczy w plemieniu były oczywiste.

Jej rodzina rozbijała dwa duże namioty. Jeden zajmowała z rodzicami i dwoma braćmi. Drugi zajmował jej najstarszy brat - Vimak Ściskający Niedźwiedzia. Dorobił się syna. Dziecko miało niespełna trzy tygodnie. Rodziło się na koniec zimy, więc to dobry omen. Nie miało imienia. Goliaci nie nadawali imion dzieciom, które nie przeżyły pięciu zim. Tak naprawdę mało kto przeżywał pięć zim. Nalla miałaby trzy siostry i siedmiu braci gdyby było inaczej. Tymczasem przeżyła ich tylko czwórka. Vimak miał też starszą córkę. Vaulę. Dziewczynka dostała imię dopiero poprzedniej wiosny i była ulubienicą Nalli. Szkolona na pieśniośpiewaczkę goliatka wcisnęła dziewczynce garść suszonyh owoców, które prztrzymywała całą zimę. Teraz nadchodziła wiosna. Uzupełnią zapasy.

- Tylko podziel się z mamą. Ona musi mieć siłę, żeby karmić twojego braciszka - powiedziała czochrając krótkie włosy małej goliatki.


Lo-Kag pomagał rozbić namiot starszemu synowi, podczas gdy ich namiot był w powijakach. Zahil Lekkostopy i Dogar Twardogłowy znowu się kłocili. Między tymi dwoma braćmi był ledwie rok różnicy i cały czas konkurowali. A mieli w czym, bo byli zupełnie inni. Zahil był najlepiej skradającym się goliatem w plemieniu. Dogar zaś zyskał swój przydomek dlatego, że czołem zderzył się z kozica górską, a ta padła martwa. Obydwaj należeli do łowców-zwiadowców i zdawać by się mogło, że bez problemu rozłożą namiot. A jednak przepychanki i animozje stały na ich drodze. Było w tym coś dziecinnego, choć obaj byli o dekadę starsi niż Nalla. Dopiero gdy Lo-Kag swym zwyczajem przyzedł i na nich warknął zaczęli pracować jakby całe zycie zajmowali się tylko tym. Przekazywali sobie olinowanie i śledzie bez słów. Prwie bez patrzenia na siebie. A jednak każdy był dokładnie tam, gdie ten drugi potrzebował go w danej chwili. Nalla przynosiła im tylko skóry nowe elementy namiotu. W końcu odsunęła się.

Z daleka dochodził głos pieśni Argakoy. Golitka złożyła nogi i umieściła między nimi bęben z naciągniętą na niego skórą. Chwilę nuciła pod nosem aż uchwyciła harmonię z najstarszą pieśniopiewaczką w obrocie. A potem uderzyła w bęben. Znała tę pieśń. “Pieśń wiosennego obozu”. Pieśń, w której dziękowali za łaskę przetrwania zimy. Po chwili dołączyła do śpiewu w rytm uderzania o bęben.

Głos Nalli był niezwykły. Cieply. Kojący. Wszyscy goliaci mieli niskie głosy, ale jej wzbudzał wyjątkowo pozytywne odczucia. Słuchajac jej możn bylo zapomnieć, że jest goliatką. Uderzała w bęben z pasją. Wiedziała, że pieśń plemienia jest jej przeznaczeniem. A teraz, gdy zaczęła się jej piętnasta wiosna wieczorem miała wystąpić z innymi pieśniośpiewaczami. Była gotowa. Pień niosła jej duszę. I to pozwalało zapomnieć o ciężkiej zimie jaka się zakończyła. Teraz liczyła się jedynie Noc Zielonego Księżyca.

Na słowa Ansgara, Nakta oderwała wzrok od płomieni i posłała młodemu mężczyźnie spokojne spojrzenie, wciąż pozostając w tej samej pozycji.


- Nie tyle martwi, co porusza dogłębnie mą duszę odnośnie dalszego funkcjonowania naszego plemienia - powiedziała i dłonią wskazała miejsce obok siebie, gdzie barbarzyńca usiadł. - Wiesz dobrze, Ansgarze, że zawsze zależało mi tylko na dobru naszego zgromadzenia a Eiwa powoli zbliża się do momentu, w którym zobaczy znowu swoich przodków. Gdy to nastąpi, teoretycznie mogłabym przejąć dowodzenie nad Złamanymi Kłami jako najstarsza z Mamucich Władców zaraz po nim. Jednakże... nie mam już na to siły. Być może lata temu inaczej bym o tym myślała, ale teraz nie jestem już w stanie wziąć na swoje wątłe barki takiej odpowiedzialności i przewodzić Podążającym. Jak zapewne wiesz, Eiwa planuje przekazać swoją spuściznę Pakano, ale proszę, obiecaj mi... - w tym momencie kapłanka położyła ciepłą dłoń na przedramieniu mężczyzny, ciągle wpatrując mu się w oczy. - że ten abderyta i krzykacz nigdy nie zostanie przywódcą Złamanych Kłów. To nie skończy się dla nas dobrze.

Zabrała dłoń i znów utkwiła spojrzenie w tańczących płomieniach.
- A teraz idź. Kiedy słońce dotknie stojących kamieni, musisz stawić się przy Skalnym Krośnie. Czekać tam będzie ważne zadanie.

- Kowalu, chodź ze mną. - Od pracy oderwał elfa znajomy głos. To był Silas, jeden z młodszych wojowników Domu Piżmowoła. - Merthig chce z tobą porozmawiać.

Finn podążył za towarzyszem i gdy ten odsłonił połę jurty jego klanu, wszedł do środka. Było tu zdecydowanie cieplej, niż na zewnątrz, czego przyczynkiem było torfowe palenisko, utrzymujące ciepło w małej zagrodzie. Merthig siedział na małym zydlu a jego ognistorude włosy i broda współgrały z barwą płomieni. Jego stalowoszare oczy wpatrywały się z tą samą ostrością i inteligencją, co lata temu.


- Dobrze, że jesteś, Finn, mam do ciebie sprawę... - powiedział Merthig, nie ruszając się z siedziska. - Nadchodzą trudne czasy, wraz ze śmiercią Weohatana i nadchodzącą migracją, Podążający będą potrzebować nowych zwiadowców. Wipa, pomimo swojego stanu, chce być tego częścią. Zawsze miała posłuch Eiwy. Będzie wybierać przedstawicieli każdego domu, by utworzyli kolejną grupę, dlatego postanowiłem, że ty będziesz nas reprezentować. Masz silnego ducha, dlatego chcę, żebyś miał oko na naszych nowych zwiadowców, niech przeżyją, niech poprowadzą nas drogą naszych przodków. Módlmy się o wiosnę, módlmy się o długie lato i idź z moim…


- Naszym - weszła mu w słowo Garga, która pracowała nieopodal nad posłaniami.


Merthig uśmiechnął się.
- Idź z naszym błogosławieństwem. Udasz się pod Skalne Krosno, kiedy słońce będzie zachodzić. Wipa tam będzie. Wtedy dowiesz się, co i jak. - Krasnolud skinął mu głową.

Niedługo po tym, jak Bilkis skończyła grę w jelenie kości (wygrywając całe dwie rundy) a Nalla i Argakoa dokończyły piękną pieśń, obie kobiety znajdujące się niedaleko jurty swojego Domu zauważyły, jak ze środka pewnym krokiem wyszła najpierw Wipa, tropicielka w bardzo zaawansowanej ciąży, nosząca pod sercem dziecko swego poległego męża Weohatana, a za nią jej wyraźnie podenerwowana siostra, Panuaku. Stanęły przy wejściu do namiotu, rozmawiając na tyle głośno, że wszystkie słowa z łatwością docierały do uszu antropolożki oraz goliatki. I nie tylko.


- Złamane Kły są osłabione przez stratę Weohatana, bez porządnego zwiadu nasze plemię jest ślepe i nie może podążać ścieżkami naszych przodków. - Wyjaśniała swojej siostrze Wipa, ostatniej z trojaczków urodzonych w Domu Wydry około czterdziestu cykli temu.


- Są zbyt młodzi, niesprawdzeni - odkrzyknęła Panuaku - a ty chcesz włączyć do nich Bilkis? Sama wiesz, że to nie może się udać!


- Bilkis teraz i na zawsze jest Złamanym Kłem a moje osądy są zawsze pewne.


- Jesteś za miękka! Twój duch jest słaby, dlatego cię wybrał! - Panuaku niemal nie trzymała już emocji na wodzy. - Weohatan wybrał cię na życiową partnerkę, ponieważ było mu cię żal! Gdyby nie jego siła, która cię podtrzymywała, upadłabyś w śnieg, który zostawiliśmy za sobą, umarłabyś i zostałabyś zapomniana jak stary, słaby mamut, oddzielony od swego stada.


Panuaku nawet nie dostrzegła, gdy na jej policzku ze sporą siłą wylądowała otwarta dłoń Wipy.
- Jak śmiesz… - syknęła tropicielka, odchodząc szybkim krokiem od siostry. Ta uśmiechnęła się lekko pod nosem, rozmasowując policzek i zniknęła szybko w namiocie.

Wipa natomiast podeszła najpierw do Bilkis, a następnie do Nalli, przekazując im te same instrukcje.
- Chcę zobaczyć was obie przy Skalnym Krośnie, gdy słońce dotknie wierzchołków kamieni.

Nie odniosła się w żaden sposób do rozmowy, którą słyszeli wszyscy wokół, ale i nie nikt tego od niej nie wymagał. W plemieniu wszyscy wiedzieli, że starsze i bardziej doświadczone Kły nie musiały tłumaczyć się ze swoich spraw młodszym. Zniknęła po chwili gdzieś między pracującymi nieopodal mężczyznami.

Nie minęło dużo czasu, gdy elf zebrał swoich braci w namiocie Mistrza. Wszystko zostało odpowiednio przygotowane i ceremonia mogła się zacząć. Nie trwała długo a Mikhe ostatecznie stał się Pisklęciem Rdzawego Kruka. Gdy zebrani w namiocie poczęli go opuszczać, Mistrz zawołał młodego czarownika do siebie.


- Jeszcze dziś będziesz miał okazję się wykazać - powiedział spokojnym, głębokim głosem. - Gdy słońce zejdzie na wysokość wierzchołków Skalnego Krosna, staw się w tym miejscu. Odnajdziesz tam Wipę, tropicielkę Klanu Wydry. Od niej odbierzesz dalsze instrukcje.

Skinął Mikhe głową, dając mu znać, żeby zostawił go samego.

Reszta dnia minęła wszystkim w różnym tempie, jednak gdy tylko słońce zaczęło chylić się ku zachodowi, udali się do Skalnego Krosna położonego około dwudziestu minut od miejsca, w którym Złamane Kły rozbiły swój obóz. Pierwsze dotarły Bilkis z Nallą, za nimi Ansgar, Finn i na samym końcu Mikhe. Nawet teraz, stojąc zaledwie kilkanaście metrów od kamiennego kręgu, czuli jego niezwykłą, mistyczną atmosferę - jakby dusze samych przodków prześlizgiwały się między skałami, obserwując przybyłych.

Z niewielkiego wzniesienia mogli też bez problemu zobaczyć płonący w oddali ogień wokół którego skupiony był obóz oraz gęsty dym niesiony z zimnym wiatrem. Daleko na zachodzie patrzyły na nich wysokie góry, ich ośnieżone szczyty wyglądały jak wielkie oczy, oświetlone przez wschodzący księżyc, by jeszcze przez chwilę dzielić niebo z zachodzącym słońcem. Temperatura mocno spadła, zapowiadając zimną noc.

Wipy jeszcze nie było.

Prośba Nakty nieco zaskoczyła barbarzyńcę. Doskonale wiedział, jaka hierarchia panowała w Domu Sokoła i że to Pakano był kolejnym do objęcia przewodnictwa w klanie, ale nie sądził, by w razie śmierci Eiwy miał jakiś większy posłuch wśród pozostałych Mamucich Władców jeśli chodziło o sprawy całego zgromadzenia.

Jak widać Uzdrowicielka inaczej do tej sytuacji podchodziła i być może jej obawy były słuszne - wszak Pakano zdawał się być coraz bardziej nieprzewidywalny w swoich działaniach. I to akurat nie w tę pozytywną stronę. Nie wiedział, co oznacza słowo “abderyta”, ale z tonu głosu półorczycy wywnioskował, że ta nie pała do krewniaka Eiwy gorącymi uczuciami.

- Zrobię, co się da, gdy nadejdzie taki czas - odparł Ansgar, nie składając jednak żadnych obietnic. - Póki co Starszy Eiwa wciąż ma się dobrze.

Informację na temat zadania czekającego na niego przy Skalnym Krośnie o zachodzie słońca skomentował jedynie skinieniem głowy i oddalił się od ogniska, zostawiając Naktę samą, tak jak sobie życzyła. Nie wypytywał o szczegóły, bo skoro półorczyca powiedziała mu tyle, ile mu powiedziała, to tylko tyle miał usłyszeć. Reszty dowie się na miejscu. Nie zmieniało to faktu, że był ciekaw, cóż to za zadanie będzie miał do wykonania.

Reszta popołudnia upłynęła mu w mgnieniu oka, bo i w obozie zawsze było coś do zrobienia. Jak nie przy własnym namiocie to pomagając innym. Co jakiś czas wyłapywał w tłumie Tove stojącą z Lorinem i uśmiechał się lekko pod nosem - młodzi byli tak zapatrzeni w siebie, jakby świat poza nimi nie istniał. Ansgar nigdy nie czuł do żadnej kobiety tego, co podejrzewał, że Lorin czuje do jego siostry, ale ponoć wszystko przychodziło do człowieka w odpowiednim czasie.

Poza tym głowę zaprzątały mu inne myśli, niż miłosna stabilizacja. Chciał być jednym z najlepszych wojowników Kłów a może i w przyszłości Mamucim Władcą. To była odległa koncepcja, ale jak powiedział mu kiedyś Eiwa: najważniejsze to mieć w życiu cel i dążyć do jego realizacji.

Gdy słońce wędrowało już w dół nieboskłonu, przygotował się do wyruszenia w stronę Skalnego Krosna. Skoro czekało go tam jakieś zadanie, postanowił zabrać ze sobą plecak z najważniejszymi rzeczami, a z obozu nie ruszał się bez swojego bitewnego topora, dwóch mniejszych toporków zawieszonych przy pasie, noża myśliwskiego i kilku włóczni. Przed opuszczeniem obozu dał jeszcze znać Tove, gdzie się wybiera, by siostra nie martwiła się jego nieobecnością, po czym skierował się na miejsce.

Po mrozach ostatnich miesięcy, odziany w płaszcz z niedźwiedziego futra i czapę z lisiej turzycy czuł się nawet nieco zbyt ciepło na otwartym terenie przez który przetaczał się zimny wiatr, ale to nawet lepiej. Gdyby musiał sprawdzać się w walce, dobrze było być rozgrzanym i gotowym, niż zmarzniętym i zesztywniałym.

Przy Skalnym Krośnie nie był sam, jak się okazało. Trafił tam na Nallę oraz Bilkis a niedługo po nim dotarł też Finn i Mikhe. Całym sobą czuł nadprzyrodzoną naturę tego miejsca, jakby wokół nie byli sami, choć nikogo innego prócz nich i świszczącego między skałami wiatru tutaj nie było.

- Wygląda na to, że nie tylko ja zostałem wyznaczony do jakiegoś zadania - powiedział, gdy zebrali się wszyscy. - Czy któreś z was wie na ten temat coś więcej?

Wiadomość przekazana przez Merthiga sprawiła, że Finn przez chwilę stał jak wryty, szeroko rozwartymi ustami.

"Toragu, dzięki Ci za wysłuchanie mych modlitw! Twój sługa Cię nie zawiedzie!"

Opanowawszy się nieco, skłonił się przed liderem klanu.

- Jestem zaszczycony, że obdarzyliście mnie swoim zaufaniem. Z pomocą Ojca Stworzenia zrobię wszystko by chronić pozostałych członków grupy i całe plemię - odpowiedział i po chwili dodał z szerokim uśmiechem - Nie zawiodę was!

Elf pożegnał się z parą krasnoludów i ruszył poczynić odpowiednie przygotowania zanim uda się w wyznaczone miejsce. Wpierw skierował swe kroki ku kuźni, aby pozostawić po sobie porządek, nim zacznie szykować się na spotkanie Wipą i pozostałymi członkami zwiadowczej grupy. Wykorzystując magiczną sztuczkę, dokładnie wyczyścił swe narzędzia, fartuch i miejsce pracy. Upewniwszy się, że o niczym nie zapomniał i że przedmioty, które tego dnia wykuł lub naprawił, zostały zwrócone zleceniodawcom, poszedł do namiotu, w którym znajdowała się reszta jego dobytku.

Nie planował zabrać ze sobą zbyt wiele. Merthig wszak nie wspomniał, by owego dnia miała ich czekać jakakolwiek wyprawa. Będąc jednak częścią koczowniczego ludu wiedział, że lepiej zawsze być chociaż w pewnej mierze gotowym do nagłego wymarszu.

Na skórzany kaftan narzucił ciepły, podszyty futrem płaszcz. Uszył go sam, w taki sposób by od jego wewnętrznej strony znajdowało się sporo kieszeni na potrzebne drobiazgi. Przez chwilę zastanawiał się czy przybrać pod spód kolczugę, lecz odrzucił ten pomysł. Zrezygnował też z zabrania ze sobą buławy i lekkiej kuszy, lecz na wszelki wypadek za pasem miał zatknięty saks. Ze czcią podniósł tarczę z symbolem Toraga, sięgnął po plecak i udał w kierunku Skalnego Krosna.

W połowie drogi z obozu do celu spojrzał jeszcze na zachodzące słońce. Bardzo lubił ten widok, gdyż zmiany koloru nieba i słońca przypominały mu żarzący się w palenisku metal.

Na miejscu zastał już trójkę osób, a niedługo później do wszystkich dołączył jeszcze Mikhe. Każdy dom musiał naprawdę poważnie podchodzić do wyboru swych kandydatów na zwiadowców, bowiem wszyscy zebrani znani byli w plemieniu jako niezwykle utalentowani.

Pytanie zadane przez Ansgara nieco go zaskoczyło. Czyżby nie wszyscy zostali poinformowani, dlaczego mieli się tu spotkać?

- Z tego co wiem od Merthiga, każde z nas zostało wybrane przez nasze domy jako kandydaci do pełnienia zaszczytnej roli zwiadowców plemienia. Wipa pewnie wkrótce się tu zjawi i poda nam więcej szczegółów. Czy któreś z was widziało się z nią może wcześniej?