Victoria wspierała się o ladę by nie osunąć ze zmęczenia. Miała dosyć. Z ciężkim westchnieniem powitała kolejną grupę osób wlewających się przez wejście tawerny. Od zakończenia egzaminów drzwi się nie zamykały, nieustannie wachlując przestrzeń. Równie dobrze mogliby ściągnąć je z zawiasów.

– Co będzie? – rzuciła wyświechtaną formułkę do kolejnego klienta podchodzącego do baru, czując że z wolna zamienia się w automatona zaprzęgniętego do pracy w nieskończonej pętli. Ograniczała słowa i energię. Dawno już przekroczyła nurt „Cześć, na co masz ochotę?”, muliste dno „Twoje zamówienie? Polecam danie dnia.”. Zbliżała do nieprzyjaznych wirów „Czego?”, łapiąc się nadziei, że już niedługo adepci magii wypłuczą sakwy z pieniędzy, a i w końcu nadejdzie kolejny semestr.

Były zalety. Wtedy gdy jeszcze potrafiła je dostrzec. Nowe twarze ze starszych roczników. Wiele ciekawych osobowości. Wymiana myśli w atmosferze posesyjnego relaksu i świętowania. Udawało się wychwycić wskazówki z rozmów podekscytowanych gości. Z ekspresyjnych i podkoloryzowanych opowieści – jakie egzaminy czekają w przyszłych latach? Na kogo z kadry profesorskiej należy uważać? Szło posłuchać o metodach kontroli na zaliczeniach i anegdot o nieszczęśnikach, którzy dali się przyłapać na oszukiwaniu. Karach iście w finezji okrutnych.

Donovan planował nazajutrz odpalić własną fetę. Przebić splendorem wszystkie poprzednie. Czarnowłosa westchnęła po raz kolejny, z wymuszonym uśmiechem odprowadzając menadżera, znowu biegnącego gdzieś w miejsce najwyższej potrzeby. W myślach wznosiła modły do Rakdosa by zabrał ich wszystkich sprzed jej oczu, porwał na zawsze do Cyrku Wyjącej Otchłani.

Nawijając na palce nici Splotu beznamiętnie wygłaszała formuły zaklęć, opanowania których wymusiły niesprzyjające okoliczności. Teraz po tysiąckroć praktykowała, wykonując ruchy dłońmi nad piramidą brudnych kufli z powierzchni odstawczej. Oczyszczający czar znacznie upraszczał logistyczną wędrówkę szkła po tawernie. Błyszczące świeżością naczynia mogła od razu umieszczać na wieszakach nad ladą. Zamiast nich, szmatką wypolerować zroszone potem czoło.

Viral wzdrygnęła się na obecność nachalnie przyklejonego do niej bytu. Wiele głosów w jej głowie i o jeden za dużo poza nią. Chciał przyspieszyć fatum współdzielone przez krewniaków? Utratę zmysłów? Zazwyczaj stał w bezruchu niczym tysiącletni kamienny posąg w starożytnej świątyni. W milczeniu się przyglądał. Górował sylwetką, bez ustanku otoczoną kłębami dymu. Budził dreszcze i nieprzyjemne uczucie ciągłego obserwowania pełzające wzdłuż kręgosłupa.

– A kysszz – agentka Gildii machnęła jak na odgonienie psotnego kota, czy innych mar nieczystych. – Nie musisz bawić się ze mną w dom i ogród. Jestem już dużą dziewczynką, naprawdę… Zbiegu z Kalendarza.

Tknęło ją. A może rzeczywiście miał racje, choć naciągana to była teoria. Nie dawała wiary, bo jakże zwiędnąć z braku światła po jednej tylko nocy? Za dnia wszakże promienie wpadały przez okna. Cóż to za delikatne rośliny i czy mogłyby przetrwać w dzikich ostępach?

Warto było spróbować. Księgi nie podpowiadały rozwiązania problemu, albo zwyczajnie nie potrafiła znaleźć odpowiedniej wskazówki. Posiadała za to wspomniane źródła. Dwa - broszę z symbolem Strixhaven oraz wnętrze pierścienia, w którym panowały warunki do przyjemnej egzystencji. Również pod względem iluminacji. Trzy, jeśli wliczyć wiecznie płonącego ducha ognia, który najprawdopodobniej miał problem z samodzielnym stawieniem czoła życiu na wolności.

– Z astrolabu, mały nieuku… – zaszumiało jej w uszach. – I nigdzie się nie wybieram. Przyjmując pierścień zostałaś mą oblubienicą. Twoja zgoda – dworował.

– Dobrze, że nigdzie. Dym sobie tutaj w spokoju, a Viral schodzi do podziemia – pretendentka Witherbloom podjęła decyzję. Pakowała do międzywymiarowego plecaka nasiona, donice i wszystko co uznała za przydatne. Zarzuciła bagaż przez ramię. Ściągnęła pasy. Zakręciła krążkiem, który zdobił jej palec i włożyła dłoń pod poduszkę rzuconą na trzeszczące łóżko.

Lokal rósł do niebotycznych rozmiarów. Krzesła, stół i szafa przypominały nieosiągalne szczyty, gdy kryształ wyszlifowany w pióra Feniksa, osadzony w pierścieniu, wirem wciągał ją pod swoje skrzydła.

Urządzała się. Przez kolejne dni przenosiła do wnętrza różne ozdoby, elementy wystroju. Narzędzia i naczynia. Książki o pielęgnacji i przygotowywaniu ziół. Eksperymentowała. Choć w kieszonkowej sferze światło podlegało jej woli i nie gasło nocą, część swoich podopiecznych kąpała dodatkowo w blasku Broszy, inne w promieniach Lampy z Przykrywką. Obserwowała efekty i robiła notatki z metod dających najlepsze rezultaty. Między zajęciami ciasno wypełniającymi jej dni, nie miała zbyt wiele czasu wolnego, lecz chwile takie jak ta dawały bezmiar satysfakcji. Odpoczywała po robotach ziemnych, zadowolona spoglądając na kociołek, w którym parzył się napar z liści herbaty.

[MEDIA]https://i.pinimg.com/originals/9b/95/58/9b9558e3a1099d254e47919241c8b3ac.gif[/MEDIA]

– Nie planujesz odwiedzić Zakhary? Rodzinnych stron? – zagadała, wiedząc, że natarczywiec słucha. – Porzucać kulami ognia z żywiołakami Kolegium Prismari? Świat aż tak bardzo się nie zmienił – próbowała.

– Jakbyś mogła wiedzieć, ulotne stworzenie – byt miał swoje demony. – Cóż może się zmienić przez życie trwające ledwie upadek ziarna w klepsydrze?

– No to mnie nawiedził… ponury filozof – Viral sarknęła, unosząc w palcach lekko parzący garnuszek, pociągając łyk rozgrzewającego trunku o przyjemnie gorzkim posmaku.

Battlehammer mówił dużo, używał trudnych sformułowań i chaotycznie skakał po tematach, że adeptka szybko straciła wątek. Zmiana rodzaju energii kuli, którą dzierżył wyglądała imponująco, całkiem przydatnie. Nie posądzała się jednak o talent, by sama zdołała kiedyś odtworzyć jednaką sztukę. Miała wrażenie, że jej postęp w okiełznaniu mocy wynikał bardziej z przebywania w miejscu przepełnionym magiczną energią niż z samej nauki. Przenikała ją na co dzień i od czasu do czasu przestawiała coś w środku. Nagle była w stanie wywołać efekt podobny temu, który u kogoś podpatrzyła lub wynikający z palącej potrzeby ominięcia przeciwności.

„Czemu ten sam komponent zadziała u czarodzieja i kleryka?” – zastanawiała się dla zabicia czasu. „Bo wszystko pochodzi z jednego źródła, a bogowie też są tworami magii?” – zgadywała w myślach. „Bo komponent służy jedynie ogniskowaniu i używa się najbardziej efektywnego? Naprawdę mógłby być czymkolwiek, jak magiczne fokusy, od noży po księgi?”. Poczekała aż ktoś udzieli prawidłowej odpowiedzi, z ciekawością czy była choć jard od trafienia.

Sposobu zaliczenia nie zrozumiała za grosz. Co miał oznaczać *zestaw* czarów tematycznych? Nie znała ich aż tyle, by nawet móc użyć określenia uporządkowanej mnogości. Każdy pochodził z innej bajki. Musiała się zastanowić. Może gdyby dołączyć do perkusji wyczarowane dźwięki, których nie były w stanie wydobyć żadne ze znanych jej, nudnawych instrumentów? Forma wyrażenia siebie w twórczej ostrości. Wokal Aurory, ognie Ifryta, tematyka niszczenia bębenków w uszach słuchaczy. Musiała poszukać inspiracji. Żywiołów – wody przekłutej elektrycznością, zderzenia pływu z ogniem, grzmotu niszczącego lód. Od tego mogłaby zacząć.

– Poszukać własnego ja… – uczennica powtórzyła za prowadzącym zadanie domowe. – Bez sensu, gdybym kiedykolwiek je zgubiła, nigdy się nie odnajdę.

Victoria wytrzeszczyła oczy z przerażenia na słowa o piwie dla wszystkich. Z obłąkańczym uśmiechem uniosła drżącą rękę zgłaszając się do konkursu, uciekając sprzed nadchodzącej lawiny przytłaczających, w żaden sposób niepremiowanych obowiązków. Z jednej strony miała nadzieję, że pod koniec wiadro zamieni się w ziejącego potwora, wszyscy uciekną i nie będzie musiała nic więcej rozlewać. Z drugiej nie chciała by zdemolowali jej knajpę. Zachowawczo przeszła wzdłuż ścian, otwierając drzwi i okna na oścież. Usuwając przeszkody z dróg szybkiej ewakuacji.

– Rządzisz, panno WyyyyyynterrrrrStarrr – zaanonsowała z manierą konferansjera przez walką na arenie, mijając dziewczynę z kapeli. – Aż poruszyłaś me kamienne serce. Gdybyś szukała mocnego uderzenia w bardziej kameralnym projekcie niż nadęta orkiestra, masz mój topór – odsalutowała krótko, zmierzając na środek, stając koło szefa.

– Ej, załoga, komunikat! – przekrzykiwała tłum. – Rozumiem, przednia zabawa musi zawierać element dewastacji. Chcecie zasmrodzić tawernę i sprawić, że żarcie do końca świata będzie kojarzyć się z odorem rzygowin – wymownym spojrzeniem, wbitym w pierzasty łeb Javenesh’a skomentowała jego kretyński pomysł. Sowiarz albo lubił zapach padliny, albo brak nosa czynił go odpornym. – Skoro nie macie zamiaru wyjść z grą na zewnątrz, niech ktoś może z łaski wpierw sprawdzi, czy parchaty, stary kubeł nie zamieni się w smrodliwe monstrum i nie zacznie niszczyć mi baru, hmm?

Rozejrzała się po gościach, szukając osoby która mogła by cokolwiek zaradzić. Większość podpitej hałastry o twarzach nieskażonych myślą do niczego się nie nadawała, ale w końcu wyłapała odpowiedniego kandydata.

– Percy, pomożesz? – zwróciła się do kolegi z roku, bohatera okładki Strixhaven Star. Pomachała zachęcająco, zapraszając by podszedł bliżej, rzucił okiem na przytargany sprzęt.

Tak czy inaczej, przeczuwając nadchodzącą katastrofę, bandycką modłą obwiązała nos i usta mokrą chustą, chcąc osłabić nadchodzące fale fetoru.

Siedząc przy biurku na, którym spoczywały dwa ostatnio otrzymane na zajęciach zwoje Donovan polerował tarczę odpoczywając od po ostatnich ciężkich dniach. Nie spodziewał się, że w tawernie będzie taki ruch.

Sam również zaplanował oblanie zdanego egzaminu, ale jak na razie bardziej absorbowało go świętowanie innych. Po skończeniu polerowania tarczy Crouch zabrał się za miecz, a kiedy skończył wrzucił te rzeczy do plecaka przestrzennego.

Dwa razy już znalazł się w niebezpieczeństwie, ale do tej pory miał szczęście i udało mu się uniknąć bezpośredniego trafienia. Na wszelki wypadek wolał jednak po ostatnich wypadkach mieć pod ręką miecz i tarczę. Wrzuciłby je już wcześniej do plecaka, ale ciągle o tym zapominał.

***

Impreza szła całkiem nieźle. Chociaż w pierwotnym zamyśle, to miała mieć ona nieco bardziej kameralny charakter, ale jakoś poszło, to w odwrotnym kierunku. Jednak jak dotąd zabawa była całkiem dana, także nie było powodu by narzekać.
- Dobrze Percy, że zdecydowałeś się jednak przyjść.
Donovan przedstawił reszcie gości jego współlokatora, który inni jego znajomi nie znali, a przynajmniej tak sądził. W pewnym momencie młody adept magii dostrzegł olśniewająco ubranego Tigala wchodzącego do tawerny z jakąś pięknością. Oboje wyglądali fenomenalnie.
- Świetnie wyglądacie.
Witając się Tigalem, Crouch dotknął przypadkowo jego rękawa i wtedy zorientował się, że faktura ubrania nie odpowiada do końca wyglądowi, ale to nie miało znaczenia. Tigal wpadł naprawdę na świetny pomysł, a Nora, którą przyprowadził ze sobą okazała się bardzo sympatyczna. Właściwie była, to najmilsza osoba jaką Donovan do tej pory spotkał w Strixhaven.

***

Od momentu w którym Javesh zabrał głos zabawa zrobiła się zaś jeszcze bardziej huczna. Darmowe piwo i występ Aurory wyraźnie poprawiły humor znacznej części gości.

Następnie okazało się, że Javesh zorganizował również konkurs z popularną grą na uczelni, której Donovan nie znał. Jednak po wyjaśnieniu zasad postanowił wziąć w niej udział. Choć miał mieszane uczucie po tym jak ostatnio jego nagroda trafiła do rąk kieszonkowca zanim ją jeszcze odebrał.

Słuchając tego co mówi jego kolega miał wrażenie, że rzuca złodziejowi czy złodziejce nieformalne wyzwanie odnośnie kradzieży nagrody. Gra wykorzystywała zręczność, także złodziej lub złodziejka znająca się na arkanach mogła tą nagrodę zwyczajnie wygrać zamiast ukraść. Chyba, że kieszonkowiec wolałby przyjąć wyzwanie Javesha i zakosić drugą nagrodę z rzędu.

To rozmyślanie o nagrodzie w jakiś dziwny sposób przypomniało Crouchowi o tym, że zmienił się nauczyciel jednego z przedmiotów.
- Słyszałem, że macie nowego prowadzącego od Magicznych Aur, który bardziej przedkłada praktykę nad teorię. Może kiedyś wpadnę zobaczyć te zajęcia.
Kiedy wszystkie wątpliwości odnośnie konkursu zostało wyjaśnione można go było rozpocząć.

Donovan klaskając kilka razy w dłonie zachęcił publiczną tam zgromadzoną by mu kibicowała. Jako, że pracował w tawernie w której odbywała się gra odniósł wrażenie, że było mu łatwiej zdobyć przychylność publiczności niż ostatnim razem.

Nadeszła jego kolej wkonkursie. Posłał kulę błyskawicy w stronę magicznej tarczy po czym kilka kulek wzbiło się w powietrze i trafiło do wiadra. Chyba 6, a reszta się rozpadła. Donovan odsunął się jak najszybciej od tarczy i wrócił do stolika by uniknąć nieprzyjemnego zapachu unoszącego się z pękniętych baniek.

Viral przechadzała się alejami swego umysłu. Przystawała, przyglądając posągom wyrastającym z piedestałów, wznoszących bladym marmurem wzdłuż onirycznej promenady na tle sinego, pełnego wirów i mgławic nieba. Różnych kształtów i rozmiarów. Niektóre dawno zmurszałe. Inne rozbite w gruz, leżące stertą części ciała wokół podestów. Starała się przypomnieć sobie kim były. Przywoływała wspomnienia, kontemplując je z sentymentem.

[MEDIA]https://e1.pxfuel.com/desktop-wallpaper/789/1010/desktop-wallpaper-smartphone-of-irithyll-smartphone-dark.jpg[/MEDIA]

W półśnie. Pani Labiryntu. Spacer przywiódł ją przed figurę Victorii. Głośnej, niepokornej. Maska zakrywała jej twarz. Bardziej żywe stworzenie niźli maska. W kształcie pożeracza intelektu z ośmioma ostrzami miast odnóży. Przędącego nici przenikające przez oddane z kunsztem pasma włosów rzeźby, zanurzone w głowie. Z cyklopim, szeroko otwartym okiem umiejscowionym pośrodku obłego tułowia, spoglądającym gdzieś poza, w rzeczywistość. Ukazując w błyszczącej źrenicy przesuwające się obrazy wnętrza Końca Łuku, zebranego tłumu. Korona Władzy należała obecnie do ożywionego dzieła, ulepionego z fragmentów napotkanych w życiu osób, wyobrażeń nadających cechom fizyczną powłokę, z części siebie, cieni i snów.

Viral niewielką część uwagi poświęcała by patrzeć wraz ze swym charakternym tworem. Bo i nie było na co. Niegodne działania. Po tysiąckroć te same. Napełnij kufel. Zbierz zamówienie. Idź tu. Weź to. Zbyj natręta. Uśmiech, powtórz. Narzędzie przydatne do działań ekspresyjnie społecznych, męczących i monotonnych. Odpowiedź na pytanie - jak urządzić umysł, by stworzyć idealnego, uśpionego agenta?

Niezwykle trudni do wykrycia, jednak robiący co należy, gdy nadejdzie właściwy moment. Receptura ułożona przez magów umysłu Domu Dimir z lubością wkładających paluchy w śliskość otwartej głowy. Wygląd to za mało. Zmień charakter, światopogląd. Rozerwij jaźń w osobowość mnogą. Jedna nadrzędna. Pozostałe odcięte od newralgicznych informacji. Zaklęte w posągi. Przekaż kontrolę, lecz nigdy nie oddawaj jej w pełni. Założenia eksperymentów, które przeprowadzali czarodzieje z Dziesiątej Gildii, raz po raz przeszywając czaszkę dziewczyny czarami. W wyniku powstały pęknięcia, skazy i paskudne skutki uboczne, o kilku z nich Viral już wiedziała. Niewielu z rodu - Odmieńców spowinowaconych z Lazavem, linii krwi wyjątkowo dobrze asymilującej zmiany, dożyło sędziwego wieku. Popadali w obłęd. A i tak, mogła dziękować losowi, że nie należała do grupy pierwszych z nieszczęśników poddawanych próbom, w karze za przewiny wobec Domu.

W głębi umysłu wyłoniły się zakazane rejony, wyspy na które bała się zapuszczać, gdzie stały posągi jaźni wyjątkowo potężnych, niestabilnych, wymykających się regułom. Zatrzaśniętych na nieobliczalnych celach i próbujących zawładnąć nią całą. Wciąż była za słaba by je zniszczyć. Zawaliła mosty. Odgrodziła fragmenty jestestwa rwącymi prądami, pełnym pułapek gąszczem labiryntu i robiła wszystko, by nie sprowokować ich przebudzenia.

Na zewnątrz zaalarmowało niepokojące poruszenie. Viral usiadła na lustrzanym tronie pod wielką rozetą. W loży swoistego teatru, który rozgrywał się przed nią. Czujniej zaczęła śledzić ruchy Victorii. Doświadczać tego co i ona, jak pasażer na gapę ukryty z tyłu głowy. Przyczajona w mroku szara eminencja, z krytyczną wzgardą doglądająca swe sługi. Subtelnie podsuwając pomysły, przybliżając idee, które odpowiednio podane marionetka brała za własne. Pozwoliła czarnowłosej działać. Osądowi tej formy potrafiła zawierzyć, świadoma jej przeważnie poprawnych reakcji. Dla odmiany, Vince’a od razu posłałaby w letarg. Żart został stworzony by torturować otoczenie. Nie, podejmować decyzje mogące zaważyć na całości.

Ifryt wciąż trwał blisko, w swej prześmiewczej wizji przedśmiertnego Szadeka. Kpiarz. W jej mniemaniu, całkiem nawet udanej i lepszej od naturalnego wyglądu - dymiącej istoty ognia o bazaltowej skórze i twarzy tak ciemnej że nie dało się z łatwością wyodrębnić ni ust, ni nosa. Zdarzało się jej wyobrażać, że to faktycznie prawdziwy Parun, Ojciec Założyciel nobilitująco otoczył ją opieką. Wszakże legendy szeptały, że Szadek, choć zabity, wciąż gdzieś krążył pozbawiony ciała, zbyt potężny by dobrowolnie poddać się Krainom Śmierci. Kilkunastotysięcznego wampira, który już prawie raz zniszczył Ravnikę, jej niesprawiedliwy porządek, Viral darzyła uczuciami, jakimi nastolatki obdarowują swoich idoli. Mieszanką niezdrowej obsesji i podziwu.

Niemniej dżin w ostatecznym rozrachunku rozczarowująco irytował byciem nikim ponad kłębem śmierdzącej siarki. Tym bardziej, że objawiał się barmance, najwyraźniej nieświadomy, że zaburza jej wygładzony świat, a ona nawet nie wie kim on jest i po co? Zapewne biedna w karkołomny sposób tłumaczyła sobie natarczywą obecność. A może brała go za coś naturalnie oczywistego, jak w realistycznym śnie, w którym rzeczy po prostu mają miejsce i nie ma sensu ich podważać? Na różne sposoby łatali dziury w swych rzeczywistościach, by tylko zachować ciągłość psyche i przy tym nie oszaleć. Choć i pomiędzy jaźniami potrafiły zajść wyjątkowo dziwne relacje. Victoria z Vince’m dzielili wspólną marę, błędnie uważali się za rodzeństwo.

Kuchnie spowijały ograniczające widoczność opary. Po przekroczeniu progu uderzyła fala dusznego, rozgrzanego powietrza. Podejrzewała pożar. Załogę obsługującą gary znaleźli leżącą bez przytomności na podłodze. Viral sarknęła na reakcję Victorii, ruszającej na pomoc szefowej kuchni. Altruizm był niewskazany, choć akurat ten potrafiła zrozumieć. Bez niej poziom potraw Końca Łuku sięgnął by dna przypalonego rondla publicznej stołówki. Pożegnanie z daniami równie rozpieszczającymi podniebienie odcisnęłoby się boleśnie tak w sercu jak i żołądku. Stojący nieopodal Javenesh syknął z bólu, raniony przez długonosego stwora, gdy dziewczyna udzielała pomocy Curtie. Zza mglistej zasłony wyłoniło się kilka kolejnych. Rozmyte falującym powietrzem, o ciałach ukształtowanych z dymu. Atakowały szponami gorącej, ostrej jak brzytwy pary.

Pikujący spod sufitu kształt chlasnął Victorię przez twarz i szyję. Rozorał powiekę, policzek, niebezpiecznie zbliżając się do tętnicy. Zostawił w skórze głębokie bruzdy o nadpalonych krawędziach. Stopniowo wypełniające się krwią. Barmanka krzyknęła, zatoczyła i nie znajdując oparcia, osunęła, przyciskając dłoń do oka. Oddychała łapczywie, ulegając panicznej hiperwentylacji, strachowi przed utratą wzroku. Wyciągnęła przed siebie trzęsącą się rękę, jakby ostatnim wysiłkiem próbowała dotknąć swego oprawcę. Nagle uspokoiła się, przestając dawać jakiekolwiek oznaki dyskomfortu. Skierowała dwa palce w bok, zachęcając by napastnik spojrzał we wskazanym kierunku.

– Otrząśnij się ze snu. Excitare ad verita – srebrzyste kolce tkwiły wbite w umysł potwora wykrzywiając jego percepcje i zmysły.

Omam się rozmył ukazując tę samą scenerię. Stół, raniony Javenesh, Victoria pochylona nad Curtie, kończąca rzucać zaklęcie zasklepiające rany. Zdezorientowana bestia znów oglądała świat spod sufitu. Niepewnie, nerwowo zanurkowała w swoistym deja vu, składając się do ponownego ataku. Jednak tym razem dziewczyna minimalnym balansem ciała, jakby od niechcenia, zeszła z linii ciosu. Szpony przeczesały jej włosy. Zmierzyła agresora z bezczelnym politowaniem, oblewając otchłanią bezdennie czarnych tęczówek.

Stan Curtie wyglądał na stabilny. Krasnoludka oddychała płytko, unosząc poranioną gorącem i szponami klatkę piersiową. Nie krwawiła. Victoria miała dość na dziś. Zmiana dawno powinna się skończyć, a zakres obowiązków nie obejmował sprzątania bajzlu w Strixhaven. Ostatnia „dobra” rzecz, skoro już znalazła się z centrum zamieszania, a której i tak nie byłaby w stanie uniknąć. Barmanka rzuciła się w bok, chcąc odciągnąć niewydarzonego stwora od szefowej patelni i rusztu. Ślizgiem umknęła spod ciosu próbującej zatrzymać ją łapy. Biegła w stronę spiżarni, gdzie w wąskiej szczelinie drzwi upatrywała znaleźć dogodny otwór strzelecki, który w każdej chwili mogłaby zatrzasnąć. W ruchu, kątem oka zauważyła zataczającą się pośród talerzy, pozbawioną osłony rozmycia kolejną z parowych bestii. Wykorzystała okazję odpłacając pięknym za nadobne. Złożyła palce w znak i wycedziła niewyraźne słowa, mogące być zarówno treścią zaklęcia jak i soczystej wiązanki. Fala energii zakręciła tułowiem monstrum, odciskając się wgłębieniem w miejscu uderzenia. Czarnowłosa wymacała ukryty w tubie przy pasie zwój z zaklęciem.