Gdy rozpoczynali podróż krasnolud skinął każdemu ze współpasażerów na przywitanie, lecz szybko pogrążył się w lekturze okutego tomiszcza z wytłoczonym w skórze symbolem kowadła i młota. W wielkim skupieniu śledził wzrokiem runiczne pismo oraz wyjątkowo staranne szkice i schematy naniesione na strony księgi.
Pancerz który miał na sobie prezentował się dość skromnie jak na krasnoluda - poczerniony napierśnik nałożony na jasną przeszywkę. Dłonie i głowę miał szczelnie obandażowane, ale dało się zauważyć, że z sylwetki raczej należał do szczuplejszych przedstawicieli swojej rasy.
Zagadany odpowiadał spokojnie, niskim głosem a z wyraźnym akcentem. Przedstawił się jako Galgrim Galvarsun z Gór Pięciu Króli, acz wiele więcej o sobie nie mówił.

Gdy zajechali na miejsce bandaże poruszyły się gdy ściągnął brwi patrząc z dezaprobatą na popłoch z jakim rozeszli się ludzie lasu i kupcy.

- Dupy wołowe - skomentował

I zwrócił się do Iriny. Było oczywistym co w dokumencie który mu wydano jest ważniejsze a co trywialne.

- Jesteśmy tutaj by rozwiązywać problemy. - rzekł poważnie do kobiety, podchodząc do ogniska i przyjmując strawę od gospodyni.

Poluzował bandaże na twarzy odsłaniając usta i pobliźnioną ogniem skórę.

- Przychodzą po haracz? Straszą was?

Vuko wpatrywał się w palisadę, Mekor zaś gładził go delikatnie po karku.
- Widzisz, mówiłem ci, że coś się dzieje. Kłusownicy się zmyli. Handlrze też. Coś się kroi.

Wilk przewrócił oczami, warknął i podrapał łapą w ziemi.
- Spokojnie. Znajdziemy ich później. To oni robili zapasy i ruszyli w las. Gdy będzie trzeba to ich wytropimy. Tymczasem skupmy się na tym.

Druid wskazał palcem na palisadę.

Jakby wywołał dzwnego przybysza, który inkantował coś pod nosem i obszedł całą palisadę.
- Oni się tak modlą. - Skomentował jego zachowanie druid.

Po chwili przybysz wrócił za palisadę.
- No dobra, czas się przywitać.

Mężczyzna podniósł się, a krzaki zaszeleściły.

***

Gdy wszyscy czerpali przyjemność z posiłku w bramie pojawił się przybysz. Pustelnik najpewniej. Wysoki mężczyzna, w płaszczu z pozszywanych ze sobą skór. W kilku miejscach na skórze nadal było szare i brązowe futro. Zatrzymał się na moment w progu, jakby pozwalając każdemu, żeby się mu przyjrzał. Odrzucił kaptur odsłaniając swe oblicze i pewnym krokiem ruszył w stronę stołu przy którym podróżni zasiedli do posiłku.

Był wysoki i umięśniony, choć wyraźnie młody. Na jego twarzy próżno było szukać cienia zarostu, niczym u elfów i ludzkich młodzieńców. Włosy miał skołtunione i powiązane we fryzurę podobną do warkoczy. Spod płaszcza wstawała kamizela, którą chłopak pewnie zrobił sam. Najpewniej spełniała rolę zbroi, bo w różnych jej miejscach były przytwierdzone kości zwierząt. Na jej środku spoczywała czaszka jakiegoś ptaka. W efekcie z każdym krokiem młodzieniec klekotał.

W prawej dłoni niósł długi kij, na którym się wspierał. Każdy, kto podróżował po leśnych ostępach wiedział, że tego typu laski przydają się. Zwłaszcza wiosną, gdy teren robi się podmokły. Zresztą chłopaka różniło coś jeszcze od zwykłych ludzi. Jego uszy były strzeliste niczym u elfów, a skóra na pierwszy rzut oka ciemna i poznaczon białymi tatuażami, po dłuższych oględzinach okazywała się zielonkawa.

Chłopak uniósł dłoń w geście powitania.
- Niech wam się wiedzie. Svetłano. A Oleg?
Pozdrowiona kobieta odpowiedziała i ruchem głowy wskazała na dach.

Chłopak pokiwał ze zrozumieniem.

- Czemuż nie zamykacie bram? Niebezpiecznie ostatnio. A nie jestem jedynym w okolicy, który dojrzał, że karawana z zaopatrzeniem z Brevoy do was nadjechała. A po śladach na trakcie widać, że lekka nie była. Źle się ostatnio dzieje w okolicy. Menty różne ściągają.

Jakby na te słowa spojrzał po trójce zebranych przy stole. Zabandażowany krasnolud. Stary szlachcic. Młodzieniec mówiący do siebie w czasie spacerowania wokół palisady. Mekor zamrugał.

Młodzieniec obszedł dookoła ławę i przysiadł na zydlu na końcu. Po chwili w ślad za chłopkiem łeb za palisadę wsunął wielki szary wilk.

Svetlana najwyraźniej znała chłopaka, bo nałożyła mu również porcję. Miała też sporej wielkości kość, która po chwili wylądowała obok Mekora.

Druid jakby poniewczasie coś sobie przypomniał. Położył dłoń na piersi.
- Ja Mekor. A to Vuko - dodał czochrając grzywę wilczyska. Gest przypominał zabawę z psem, jednak dało się słyszeć trzask pękającej kości, którą Vuko właśnie rozłupał dostając się do szpiku.

***

Dla przybyszy z Brevoy jedno było oczywiste: Mekor był tutejszy. Czymkolwiek się zajmował, to znał okolicę lepiej niż oni. Może nie będą musieli na ślepo eksplorować wielu mil na południe w okolicznych lasach?

Kiedy tubylec mówił Galgrim słuchał go uważnie jedząc powoli.

- Interesuje nas głównie Zielony Pas, ziemie i lasy na południe stąd. - sprecyzował oczekiwania całej trójki.

Wyjął z plecaka tubę, a z niej arkusz pergaminu na który naniesiono uproszczoną mapę Skradzionych ziem. Przycisnął mapę do stołu młotkiem kowalskim i dłutami które odpiął od grubego skórzanego pasa. Palcem zarysował interesujący go teren.

- W tej chwili jesteśmy tutaj. - wskazał punkt podpisany jako Posterunek Handlowy Olega.

Mekor chwilę popatrzył na mapę.

- To jezioro to Tuskwater. Tam najdalej się zapuszczałem - wskazał duży zbiornik wodny, który łączył się z trzema rzekami dzielącymi krainę. - To tam mieszka najwięcej jaszczuroludzi. Ponoć dalej na południu są ruiny jakiejś starych krasnoludzkich warowni.

Druid przesunął palcem na prawą część mapy.

- W tych górach też ponoć są, tylko ta rzeka jest bardzo rwąca i nie wiem nic o żadnym moście na niej, a bród można znaleźć latem, gdy ma niski poziom.

Wodzil palcem po Crooked River.

- Przy tym jeziorze jest kilka ludzkich osad. Jednak życie tam jest ciężkie, bo od zachodu mają zielonoskórych. W lesie jest sporo koboldów. Mają swoje kryjówki i żyją w małych grupach. Te góry i ta rzeka powodują, że placówka handlowa Olega jest jedynym prawdziwym punktem handlowym w okolicy. I dobrze, bo gdy przez las ciągnęły karany do Pitax, to las nie miałby spokoju.

Półork przemilczał kwestię ogromnych i wymiernych zysków w złocie jakie niosłoby ustanowienie takiego szlaku handlowego i wybudowanie kolejnej placówki handlowej między tą Olega a stolicą Pitax.

- Reszta to lasy, lasy i lasy. W tych lasach poza koboldami i zwierzętami są niezliczone rzesze uciekinierów i bandytów. Mogą się tam ukrywać latami, jeżeli wiedzą jak przeżyć. Wychodzą tylko gdy wpadną na pomysł kolejnych rabunków, a potem wracają do siebie żeby pić. I tak życie zlatuje w Skradzionych Ziemiach.