Vangard

Barforst jest wielce urokliwym siołem położonym pośród żyznych pól i pastwisk. Okoliczne lasy bogate są we wszelaki runo leśne i zdrową zwierzynę łowną.
Droga do miasta, położonego o dzień jazdy wozem, jest zadbana, porośnięta po bokach topolami i żywopłotem lub obłożona kamieniami.
Sama wieś jest niewielka. W samym jej środku jest pękata gospoda "U Nogaja", gdzie strudzeni gospodarze przychodzą wychylić kufel piwa. Raz po raz zatrzymują się tutaj podróżni jadący z Hensy-wspomnianego wcześniej miasta, lub do niego.
Całkiem naprzeciw gospody jest świątynia wspaniałego boga, Pelora, a za nią, niewielki dom kapłana Henry'ego i akolity Swinta. To tutaj, w budynku majestatycznie wznoszącym się nad wioską, mieszkańcy dziękują za wspaniały żywot i ośmielają się prosić o łaski.
Między gospodą, a świątynią jest plac, lecz nie byle jaki - raz w tygodniu zatrzymuje się tutaj karawana niziołków. Wystawiają tedy kramy, a mieszkańcy mogą zaopatrzyć się w potrzebne sprzęty i sprzedać owoce swojej pracy. Ku uciesze dzieci jest i teatrzyk kukiełkowy, i pokaz sztucznych ogni, oraz pokaz "dzikich bestii".
Przy placu jest też Sala wójta Sędzimira, pełniącego tę funkcję niezmiennie od 53 lat, sam wójt mieszka niedaleko, u swojego syna i jego rodziny.
Nieco na skraju wioski jest kowal-krasnolud Berg. Jak na krasnoluda jest młody, dopiero co po ożenku ze wspaniałą pulchną brodatą krasnoludką.
Wieś jest zadbana, większość budynków jest z czerwonej, wypalanej cegły. Domy kryte są gontem a z kamiennych kominków leci biały dym.
Rodziny są liczne, a więzi rodzinne mocno kultywowane.
Przez łąki, na których pasą się spaśne, łaciate krowy, prowadzi wąska dróżka do domostwa starego, emerytowanego poszukiwacza przygód.


Ów poszukiwacz przybył do wioski lata temu, przywożąc ze sobą, ponoć całe kufry skarbów. Mówią na niego Bliznooki, ze względu na szramę biegnącą od szyi, aż po włosy.
Za zgodą mieszkańców wybudował sobie tutaj okazałe domostwo. Nie uprawia roli, nie hoduje bydła, lecz ku uciesze gospodarzy, zaopatruje się w wiosce.
Nie od zaraz był jednak akceptowany, na szacunek zasłużył sobie, odpierając sam jeden, liczne ataki goblinów i wilków. Dzięki niemu wioska miała obrońcę, a to skutecznie odstraszyło złe pokraki.
Dopiero od roku, przybyły do niego, z daleka, cztery osoby.

Pierwszy z nich to elfi pan, władający magią tajemną. Niedawno jeszcze całe miesiące spędzające na szlaku, gdzie praktykował czarostwo. Trafił jednak w swoim życiu na moment, w którym stwierdził, że znów brakuje mu teorii. Ku jego uciesze spotkał "przypadkiem" człowieka, który mógł przekazać mu niezbędną wiedzę tak teoretyczną jak i praktyczną.

Drugą osobą był człowiek, który stanął na rozstaju życia. Miał przed sobą dwie drogi, drogę miecza i drogę pięści, a każda z tych dróg była jednakowo słuszna. Bliznooki znalazł go w Hensy w szpitalu przyświątynnym, gdzie leczył swoje rany. Jak się później okazało Bliznooki był nie tylko idealnym słuchaczem, podczas wielogodzinnych zwierzeń, lecz także wspaniałym nauczycielem.

Kolejny był półelf, oddający swój miecz tym co sowicie płacili. Płacili dobrze ale i nie chcieli zostawiać po sobie śladu, jego życie stało się więc ciągłą ucieczką. Do czasu. Przejeżdżał przez małą wioskę, gdzie zaczaili się na niego oprawcy. Miał jednak szczęście, bo na lincz nie pozwolili uczniowie niejakiego Bliznookiego. To był ktoś, kto mógł wynieść go na wyżyny sławy, ktoś dzięki komu mógł zacząć dokonywać epickich czynów.

Ostatni był wierszokleta i grajek. Przejeżdżał nieopodal, gdy dowiedział się, że mieszka tu Bliznooki. Nie mógł uwierzyć, że to ten sam wielki bard, którego pieśni i podania przekazywane są od mórz aż po szczyty gór. Bliznooki, jeden z wielkiej siódemki sławnych poszukiwaczy, którym władcy słali listy pisane złotym atramentem, przed którymi drżeli nekromanci, a przy Tym konkretnym muzykancie mdlały wszystkie księżniczki. Taka okazja nie zdarza się dwa razy, wiedział więc że po prostu musi poznać go bliżej.

Od samego początku wiadomo było, że są uczniami Bliznookiego. W ten czy inny sposób zaczęli u niego doskonalić, każdy w odmienny sposób ale i razem, tworząc zaczątki nowej drużyny.
Terminując u Bliznookiego, zaczęli wyruszać na ekspedycje służące ochronie wioski i miasta, dzięki którym pod czujnym okiem nauczyciela wzrośli w siłę. Szybko więc stali się kontynuatorami swego mentora i również zasymilowali się z mieszkańcami ich nowego domu-Barforstu.


Noce o tej porze roku były długie i ciemne. Mieszkańcy po zmroku zamykali się w przytulnych bezpiecznych domach, karczma świeciła pustkami. Karawana w takich zaspach nie miała szans przedrzeć się do miasteczka toteż ludzie musieli już korzystać z wcześniej poczynionych zapasów. Coraz częściej dało się słyszeć wycie wilków w oddali, one też nie miały łatwo tej zimy.

Na szczęście wesoło trzaskający ogień w kominku dawał sporo ciepła. Ze środka, przytulnego domu, problemy całego świata wydawały się nieistotne. Godziny spędzone na dworze przy rąbaniu drewna, naprawianiu dachu i patrolowaniu okolicy stały się bardzo odległe. Ciepło płomienia, czy może ciepło rozlewające się w całym ciele, po wypiciu już kilku łyków wina było takie błogie. Nie trzeba było przejmować się niczym. Furta na ścieżce do domu zamknięta; ścieżka odśnieżona; drewno pod zadaszeniem, z prawej strony domu, przygotowane; składzik na narzędzia, za drewnem zamknięty; sień pozamiatana; w kuchni w głębi po prawej słychać odgłosy kolacji szykowanej przez Bliznookiego; zbrojownia i magazyn po lewej, uporządkowana; schody do piwnicy,gdzie jest zakaz wstępu jak zwykle pod kluczem mentora; pokoje na górze przygotowane do spoczynku. Wszystko tak jak być powinno.


Bliznooki wniósł do sali sporą tacę, obładowaną półmiskami jedzenia. Są tu ryby, bigos, schabowe, pieczone ziemniaki i odrobina warzyw. Postawił ją przed strudzonymi uczniami, podszedł do kredensu i wyciągnął jeszcze jedną butelkę, stawiając ją tuż obok dwóch opróżnionych. Rozsiadł się w swoim głębokim fotelu, wziął kielich i skosztował łyk czerwonego gorzkiego wina. Uśmiechnął się pod nosem i pogrążył we wspomnieniach. Głębokie zmarszczki wyrażały spokój. Prosty nos, tak jak i reszta jego sędziwego 72 letniego ciała pokryty był ciemnymi plamami. Usta miał już mocno popękane, a skóra na rękach była tak blada, że było widać pod nią żyły. Jedynie jego śnieżnobiałe krótkie włosy miały wciąż blask. Bardzo dbał o te włosy, one były niegdyś jego znakiem rozpoznawczym. Mówiono o nim Blaskbard. Ponoć, jego już ochrypły głos, niegdyś rozbrzmiewał w każdym dużym mieście, a jego utwory kojarzy każdy minstrel.

Nagle otworzył oczy i spojrzał na towarzyszące mu osoby.
-Co się na mnie gapicie. Ekhm... Ekhm... Głos utknął mu w gardle. -Jedzcie wreszcie, bo Wam ostygnie. Dobrze wiecie, że musicie nabrać sił. Sam mówiłeś Ravarr, że wilki są coraz bardziej niespokojne. Musicie je jutro koniecznie wytropić i przegonić. Nie możemy pozwolić, żeby zaginął kolejny mieszkaniec. Mała Sara była oczkiem w głowie kuchmistrza Bartollo. Ją też musicie zresztą odnaleźć. Draugdin znalazł jej wstążkę nad rzeką. - zrobił małą pauzę na kilka głębszych wdechów - Ale najpierw ochrona wioski. - wziął mały łyk wina, oblizał wargi - Co z Twoimi pięściami Pavos? Rąbanie drewna za pomocą gradu ciosów nie przyniósł tylko oczekiwanego treningu prawda? Weź sobie z magazynku eliksir, jeden z tych lekkich. Uśmierzy Twój ból i zagoi rany. - odłożył kieliszek, schylił się i podniósł z dywanu lutnię. Zwrócił się do Trivela - Uracz nas po posiłku małą balladką. Pokażę Ci chwyty.
Palce staruszka wcale nie były takie skostniałe. Z niebywałą precyzją skakały po progach w górę i dół. kojąca muzyka wypełniła pomieszczenie tworząc wraz z wesoło trzaskającym ogniem w kominku niesamowitą atmosferę.

 

__________________
moja pierwsza sesja na forum (z przed czterech lat): http://lastinn.info/archiwum-sesji-i...pod-rynne.html
sesja obecna: http://lastinn.info/sesje-rpg-dnd/92...linga-snu.html

Lechun

Bard siedział na podłodze w bezpiecznej odległości od kominka. Z nieobecnym spojrzeniem gapił się w ogień, pogrążając się w nostalgii, jak ostatnio często mu się zdarzało. Ku jego własnemu zaskoczeniu. Myślał o wielu rzeczach: o Draholcie, o wszystkim, czego się nauczył w przeciągu ostatnich kilku lat, w końcu o wilkach i o tym, że trzeba by było zrobić z nimi porządek. Myślał też o swoich gąślach, które zostały w jego izbie, czekając na niego. Nie miał jednak najmniejszej ochoty grać. Miał za to wielką ochotę na wino, o czym świadczyć mógł pusty kielich, który Trevil dzierżył w dłoni.
De Soilla jest wysokim mężczyzną o budowie człowieka aktywnie spędzającego czas – trudno powiedzieć o nim, jak o siłaczu, z drugiej strony chuchrem też nie jest. Długie włosy o kolorze najczarniejszej czerni swobodnie opadają na kark i przystojną twarz barda. Jeśli już o twarzy mowa, nie posiada ona żadnych charakterystycznych cech, nie licząc przyklejonego, złośliwego uśmieszka, zadbanej bródki i lekko zadartego nosa. Jego odzienie stanowiły skórzane spodnie i czerwoną łatą w lewej nogawce, wysokie jeździeckie buty ze specjalnymi kieszeniami przemytniczymi i lniana koszula, barwiona na czerwono, na którą dodatkowo założoną miał skórzaną kamizelkę. Ubiór uzupełniał pas wykonany z zielonej, gadziej łuski.

Gdy Bliznooki wniósł tace z kolacją, Trivel leniwie się podniósł i podszedł do stołu. Zajął swoje miejsce, które zajmował zawsze, i nalał sobie kolejną porcję wina. Dopiero po wykonaniu tej czynności, zabrał się za jedzenie. "Nawet niczego sobie", pomyślał sobie, pochłaniając bigos.
- Sam mówiłeś Ravarr, że wilki są coraz bardziej niespokojne. Musicie je jutro koniecznie wytropić i przegonić. Nie możemy pozwolić, żeby zaginął kolejny mieszkaniec.
Bard już poszukiwał jakichś odpowiednich słów, by wyrazić swój sprzeciw przeciwko ratowaniu wieśniaków, ale się powstrzymał. Pamiętał, że ostatnio prawie został wyrzucony za takie odzywki. Przytaknął więc ruchem głowy, nie odrywając wzroku od smażonej ryby.
- Uracz nas po posiłku małą balladką. Pokażę Ci chwyty.
Teraz już nie mógł milczeć.
- *Ekhm* Wiesz mistrzu, że wolę gąśle...
Mruknął z niesmakiem na ustach. Wiedział jednak, że i tak starzec postawi na swoim, a Trivel za bardzo go szanował, by cokolwiek zrobić.

Wziął więc lutnię w swoje ręce i przeżuwając resztki posiłku, zaczął grać prostą melodię.

YouTube - Ireneusz Trybulec gra na lutni

 

__________________
Maturzysto! Podczas gdy Ty czytasz podpis jakiegoś grafomana, matura zbliża się wielkimi krokami. Gratuluję priorytetów. :D

Slywalk

Z rozmyślań wyrwał go odgłos wchodzącego Bliznookiego..."Bliznooki, dziwna ksywka jak na kogoś w takim wieku, już dawno powinien wrócić do swojego imienia. Sam mam na oku niewielką szramę, ale nie pozwoliłbym nikomu nazywać się Bliznookim." Dlatego Ravarr wolał nazywać go Staruszkiem, i chociaż był już w podeszłym wieku to nie raz dawał półelfowi popalić w czasie treningów. Dopiero po chwili zauważył co Staruszek niesie w rękach. Do jego nozdrzy dobiegł wspaniały zapach, ulatniający się z tacy. Niestety cudowną chwilę ekscytacji zawartością talerza, przerwało mu burczenie w brzuchu i skurcz żołądka. Zdał sobie sprawę z tego że od śniadania nic nie jadł, a cały dzień spędził włócząc się po lesie.

Jak tylko taca dosięgła stołu, to wstał z krzesła, z zamiarem rzucenia się na nią, i uczyniłby to gdyby nie myśl która go powstrzymała "ETYKIETA!". Zrazu się uspokoił, usiadł, poprawił się w krześle i zaczął wpatrywać się w Staruszka, oczekując na zgodę do rozpoczęcia kolacji.

-Co się na mnie gapicie. Ekhm... Ekhm... Głos utknął mu w gardle. -Jedzcie wreszcie, bo Wam ostygnie.
Dobrze wiecie, że musicie nabrać sił. Sam mówiłeś Ravarr, że wilki są coraz bardziej niespokojne...

Półelf tylko na to czekał, kiedy tylko zabrzmiały tak wyczekiwane słowa: 'Jedzcie wreszcie', zaczął nakładać sobie potrawy. W przelocie tylko kiwnął głową na wzmiankę Staruszka o wilkach. To właśnie nie dawało mu spokoju tego wieczora. "No, ale o tym później teraz jest czas kolacji" . Nałożył sobie właśnie ogromną porcję ziemniaczków, których zapach niemal zwalał go z nóg, do tego kotlet schabowy i można zabierać się do jedzenia. Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech i właśnie miał zamiar napełnić swój stale odzywający się brzuch, gdy przypomniał sobie o modlitwie. Żołądek Ravarra wprawdzie protestował, ale wypadało podziękować Ehlonnie za to że nie pozwoliła by odmroził sobie tyłek. Ravarr nie był mocno wierzący, dlatego odmówił w myślach krótkie dziękczynienie które zakończył "... I proszę Cię by zima szybko się skończyła, albo żeby chociaż temperatura się podniosła". Wreszcie mógł się zabrać za jedzenie, co Ravarr jak i jego żołądek przywitali z ulgą.

Jedząc, nie wdawał się w rozmowy. Przez cały czas za to słuchał muzyki Staruszka i Trivela.

 

Olian

Ciepło wychodzące z kominka, uderzało z ogromnym impetem w twarz wojownika. Płomienie przypominają mu własne, burzliwe losy. On, podobnie jak ten ogień, w chaotycznym tańcu poruszał się przez życie, pochłaniając coraz to nowe doświadczenia i umiejętności, aby w końcu zatrzymać się tu – u swego mistrza, który wziął go pod swe skrzydła, aby zrównoważyć siedzące w Pavosie dwie, zupełnie inne osobowości – mnicha i wojownika. Walka, która toczyła się w jego wnętrzu, nieraz nie dała mu zasnąć, kiedy już księżyc wyjrzał zza horyzontu. Drogę miecz obrał dawno temu, ale czasami zastanawia się czy aby to dobry pomysł? Czy nie warto powrócić na uduchowioną drogę pięści?

Siedział przy kominku i zamyślonym spojrzeniem obserwował płomienie, które pożerają suche drewno. Z tego stanu wyrwał go zapach, który dotarł do jego nozdrzy. Nieznaczny uśmiech pojawił się na twarzy Pavosa, która jeszcze przed chwilą jakby uśpiona była, pogrążona w myślach. Wojownik wstał wartko, spoglądając na tacę, która była już położona na stole. Usiadł na jednym ze krzeseł, ale nie raczył tknąć potraw, dopóki pozwolenia od mistrza nie otrzyma… które jednak po chwili nadeszło.

Mężczyzna rzucił się na jedzenie, niczym stado głodnych ogarów na swą ofiarę. Gdy już na talerzu spoczywała ryba, pieczone ziemniaki i kilka warzyw – woj wziął się do jedzenia, zmęczony po rąbaniu drewna… pięściami, o fakcie tym wspomniał mistrz.
- Opatrzyłem już swe rany mistrzu. – odrzekł ze spokojem. – Ale nadal odczuwam ból, dlatego wezmę jedną z mikstur… ale później. – Uśmiechnął się do mentora i wrócił do tego co przerwał – spożywania posiłku.

Jadł szybko i o mały włos by się nie zakrztusił. Gdy brzuch już zapełnił się wystarczająco, mężczyzna sięgnął po butelkę wina, i nalał zacnego alkoholu do swego kielicha. Trunek, w przeciwieństwie do ryby i pieczonych ziemniaków, spożywał powoli, delektując się jego aromatem, który w połączeniu z wonią potraw, tworzył cudowny zapach, który rozprzestrzenił się po całym pomieszczeniu.

I spojrzał wojownik na ogień, który po raz kolejny przywołał przemyślenia. Widać to było w zachowaniu Pavosa, który teraz siedział nie ruchomo, jakby pod wpływem jakiegoś magicznego zaklęcia. Wojownik był rosłym mężczyzną, wytrwałym i silnym – cechy te wyćwiczył w klasztorze mnichów, którzy przyjęli go po śmierci jego rodziców. Ale w zakonie wyćwiczył nie tylko muskulaturę i kondycję, ale też wiarę i umiejętności walki. Teraz żałuje, że porzucił to co sprawiało mu wielką radość. Choć z drugiej strony, nie spotkały by na swej drodze swego aktualnego mistrza.

Pavos odetchnął głęboko i dopił resztki wina. Zerknął tylko na mentora i podziękował za posiłek. Po chwili odszedł, aby zasiąść po raz kolejny obok kominka – wojownik mógł godzinami przyglądać się płomieniom, które odzwierciedlały jego duszę... jego całego.

 

Draugdin

Wysoki, szczupły i dostojny elf stał zamyślony oparty o ścianę tuż przy kominku. Po jego wyglądzie trudno było określić jego wiek. Na pierwszy rzut oka był niewiele starszy od zebranych tu towarzyszy. Jak to w przypadku elfów bywa wrażenie to było jakże bardzo mylące. Jakiś czas temu przecież minął już pierwszą setkę lat. Dla ludzi i innych ras był to okres niemalże dwóch pokoleń. Elfi mag był jednak daleki od chlubienia się tym faktem i daleki był od jakiejkolwiek wyniosłości.

Magii uczył się niemalże od zawsze. Był uczniem zacnego elfickiego czarodzieja Invictusa. W późniejszych latach studiował magiczne księgi na Akademii Afretito. Jednak przez wszystkie te lata dbał nie tylko o sprawność intelektualną ale również o sprawność fizyczną. Z bronią białą radził sobie nie najgorzej i jak większość elfów był niedościgniony w posługiwaniu się bronią strzelecką.

Od zawsze był człowiekiem (a właściwie elfem) czynu. Dlatego też wyruszył ze swoich rodzinny stron aby poszerzać swoją wiedzę i szukać sposobności do sprawdzania i wykorzystywanie jej w praktyce.

Zbliżała się zima. Z wielką i nieukrywana przyjemnością przyjął więc zaproszenie Bliznookiego do zatrzymania się w jego gościnnych progach. Nie przypuszczał nawet, że znajdzie w nim nowego tymczasowego nauczyciela. Ziarno trafiło na podatny grunt i spędzał tu dni w miłym towarzystwie na treningach walki wręcz i doskonaleniu swoich umiejętności magicznych.

Z zamyślenia wyrwały go zapachy potraw. Bliznooki właśnie zapraszał na posiłek. Dania na stole przyciągały uwagę wszystkich możliwych zmysłów. Ruszył z miejsca, podszedł do stołu i zajął miejsce. Posiłek był znakomity. Do tego przedniej jakości trunki oraz ciepło płonącego ognia na kominku. Czasem się zastanawiał czy tak będą wyglądały lata jego starości.

Jastrząb na jego ramieniu zatrzepotał skrzydłami. To był jego drugi chowaniec po tragicznej śmierci poprzedniego. Obecny jastrząb, a dokładnie jastrzębica nosiła wdzięczne imię Miriel i była dobrym towarzyszem czarodzieja. Draugdin usłyszał w głębi głowy głos chowańca – „Zanosi się, że w ten miły wieczór uraczą nas jeszcze muzyką”.

Czarodziej rozsiadł się wygodnie w fotelu z poczuciem sytości po zjedzonym posiłku. Ciepło kominka oraz ciepło wewnętrzne rozchodzące się po żyłach za sprawą sączonego wina sprawiło mi niemałą przyjemność przebywania dokładnie w tym miejscu i w tym czasie.

Z lutni Trivela popłynęły miłe dla ucha dźwięki.

 

__________________
There can be only One Draugdin!

We're fools to make war on our brothers in arms.

Vangard

Bliznooki słuchając muzyki dobywającej się z wdzięcznie szarpanych strun lutni zamyślił się nad dawnymi czasami. Melodia, którą grał teraz Trivel nie była autorstwa starego minstrela. Zasłyszał ją jeszcze w czasach młodości, kiedy to dopiero co poznał swoich dawnych towarzyszy. Dobrze ich pamiętał, Altair, Senti, Ikkaku i Melanie; czyli skrytobójca z dalekiego wschodu, łowca pchnięty na szlak w poszukiwaniu rodziny, mnich niosący dobro 'za wszelką cenę' i czarodziejka potrafiąca ranić nie tylko czarem ale i słowem. Razem tworzyli drużynę Pięciu, o których słyszał chyba każdy poszukiwacz przygód. A raczej chyba każdy słyszał o ich największym dokonaniu, którym niewątpliwie było wygnanie w niebyt Alucarda-licza, który sterroryzował pół świata.

Minstrel pamiętał nie tylko melodię, upił jeszcze łyk wina, wstał i żwawym krokiem podszedł do kominka, o który oparł się łokciem. Spojrzał na swych uczniów przenikliwym wzrokiem. "Dobrze ich dobrałem, jeszcze trochę i będą gotowi przejąć po mnie schedę. Dadzą radę. Zresztą nikt już go nie poszukuje."


Pieśń dobiegła końca. Bliznooki odstawił na kominek kieliszek.
-Życzę Wam dobrej nocy -posłał uczniom serdeczny uśmiech i skierował swoje kroki do sypialni.

 

__________________
moja pierwsza sesja na forum (z przed czterech lat): http://lastinn.info/archiwum-sesji-i...pod-rynne.html
sesja obecna: http://lastinn.info/sesje-rpg-dnd/92...linga-snu.html

Draugdin

Elf siedział jeszcze długą chwilę wpatrując się w ogień. Sączył wino z bogato zdobionego kielicha i napawał się tymi chwilami przyjemności. Dobra strawa i trunki, ciepło z kominka…

Piękno i czar tej chwili psuł jedynie maleńki chochlik niepokoju, który gdzieś tam błądził po zakamarkach jego świadomości. Podobnie jak czuje się w powietrzu „napięcie” przed nadchodzącą burzą tak on czuł, że coś wisi w powietrzu.

Przez chwilę złapał przelotną myśl czy Mistrz nie jest czymś zatroskany lub być może coś przed nimi ukrywa, a dokładnie rzecz ujmując – nie mówi im całej prawdy.

Otrząsnął się z tych rozmyślań dopijając wino i stawiając kielich na stole. Wysłał bezgłośny komunikat do swojego chowańca – „Chcesz jeszcze rozprostować skrzydła czy udajemy się na spoczynek?”
Jastrząb zatrzepotał piórami i odpowiedział – „Wystarczy mi na dziś latania. Czyś się martwisz Draugdinie?”
„Nie wszystko w porządku” – padła odpowiedź.

Wstał i skłonił się uprzejmie do towarzyszy obecnych w pomieszczeniu.
- Ja również udam się na spoczynek. Dobrej nocy Panowi!
Po czym skierował kroki do swojego pokoju.

 

__________________
There can be only One Draugdin!

We're fools to make war on our brothers in arms.

Slywalk

Ravarr siedząc wygodnie w krześle, słuchał z przyjemnością pieśni. W końcu jako najemnik nieczęsto miał możliwość słuchania bardów. Jakimś cudem zawsze kiedy zatrzymywał się w karczmie, to na miejscu nie było żadnego barda. Nie wiedział czy to zwyczajny pech, czy może wybierał przez przypadek najgorsze speluny, do który bardowie zaglądali wtedy, kiedy ich kieszenie świeciły pustkami, a mogli liczyć na łatwy zarobek.

Mniej, więcej w połowie pieśni sięgnął po kielich, nalał sobie wina i delektując się smakiem słuchał dalszej części utworu. Popijając wino, zaczął bawić się srebrnym medalionem w kształcie orła ze skrzydłami uniesionymi do góry. Orzeł, ten królewski ptak, był symbolem Gildii Wojowników w której się szkolił. Był to najlepszy czas Ravarra, pierwszy raz się czuł że jest potrzebny, pierwszy raz czuł że ma rodzinę. Były to najszczęśliwszy okres w jego życiu, no może poza jednym wyjątkiem. Wspominając ten jeden "Wyjątek" Ravarr, puścił medalion, a następnie odgarnął z twarzy swoje, długie, czarne włosy i dotknął palcem blizny, na lewym oku. Kolejna pamiątka z czasów nauki.

Widząc że po skończonej pieśni towarzystwo zaczyna się rozchodzić, również wstał, odstawiając kielich na stół. Następnie oznajmił:

-Ja też wracam do swojego pokoju. Jestem wykończony a jutro będzie kolejny ciężki dzień... Dobrej nocy

I ruszył za wychodzącym magiem. Będąc już w drzwiach, zatrzymał się i powiedział:

-Aha, świetna gra bardzie. Co prawda nie znam się za bardzo na muzyce, ale podobało mi się.

Odwrócił się i ruszył do sypialni.

 

Olian

Muzyka barda, ciepło z kominka i szum rozmowy, nie przeszkodziły wojownikowi w krótkiej medytacji. Podczas tego stanu, wspomniał dawne czasy kiedy to chodził razem z ojcem na polowania. To tam nauczył się wyśmienicie strzelać z łuku i zakładać wnyki. Wzruszenie chciało wyjść na wierzch, pokazać się światu, ale Pavos zataił istnienie tego uczucia, nie lubił gdy ktoś widział jak łzy spływają mu po policzku (a ostatnimi czasy zdarza się do coraz częściej). Mężczyzna nie wiedział dlaczego – może z tęsknoty za rodziną, a może jednak z powodu drugiej osobowości ? - która wywierała na niego niesamowity wpływ.

Jeszcze chwilę trwał moment wyciszenia wojownika. Gdy poczuł że jest już wystarczająco odprężony, otworzył oczy i spojrzał w ogień. Zauważył że był trochę mniej intensywny niż ostatnio, ale i tak fascynował wojownika. I kolejna chwila przeminęła. Pavosa gapiącego się na skaczące płomienie, znowuż nawiedziły te same myśli co ostatnio – Czy przyjście tutaj było dobrym pomysłem ? – szybko jednak skasował tą myśl ze swego umysłu i wstał pospiesznie, zanim kolejne sprawy nawiedzą jego, zmęczoną już głowę.

Podszedł do stolika i dopij ostatnie krople wina, które spoczywały na dnie kielicha. Ukłonił się wychodzącemu mistrzowi i dwóm „braciom”. Pozostali tylko on i bard. Spojrzał zatem na Trivela, gapił się przez krótki moment, po chwili jednak wydusił z siebie kilka słów:
- Talent do muzyki masz we krwi przyjacielu. – Uśmiechnął się nieznacznie i zrobił krótką przerwę. Po sekundzie kontynuował. – A teraz pozwól, że udam się do swego pokoju. Tak więc… dobranoc. – skłonił się w stronę barda i wyszedł.

W pokoju natomiast odnalazły go wspomnienia – O bracie, z którym nie utrzymuje kontaktów i o siostrze, z którą bardzo dawno się nie widział. Rozmyślał jeszcze o wielu innych sprawach i problemach nękających jego wnętrze. W końcu jednak ułożył się do snu. Nie spostrzegł nawet kiedy zasnął. Miał nadzieje, że żaden sen nie odwiedzi go tej nocy… miał już dość rozważań.

 

Lechun

Palce skakały mu po progach, gdy on z zamkniętymi oczami rozmyślał o różnych, niewiele znaczących sprawach. I tak pod powiekami pojawiły się po kolei obrazy: córki pewnego kupca, z którą spędził kilka całkiem przyjemnych chwil kilka dni temu, butelka gnomiej wódki, która w tajemniczych okolicznościach zniknęła z jego skrzyni, czy nowe struny do Sephiny.

Jednak to wszystko miało tylko za zadanie zagłuszyć prawdziwe myśli, dotyczące domu rodzinnego. Czasami chciałby znów odwiedzić te strony, tylko po to, by rzucić się w ramiona dawnych przyjaciół i rodziny. Albo po prostu by pokazać, jakim panem został podczas swojej nieobecności. Uśmiechnął się paskudnie do swoich myśli i przestał grać. Ot tak, bez najmniejszego powodu.

Wstał od stołu i bez żadnego gestu, czy słowa, ruszył do pokoju, ignorując nawet Mnicha, który wyraził uznanie dla jego talentu.

Powoli zbliżył się do prostej, drewnianej skrzyni i ukucnął, wygrzebując zwykły klucz z kieszeni w cholewie. Ostrożnie wcisnął go w zamek i otworzył wieko.
- Nareszcie przestałeś grać. Bliznooki powinien trafić do lochów za wciskanie ci lutni w te twoje łapska. Do grabi, a nie do instrumentów!
Trivel skrzywił się lekko i mruknął:
- Spokojnie, niedługo sobie poużywasz. Ale teraz daj mi spokój!
Ostatnie zdanie syknął wyraźnie zdenerwowany, zamykając wieko. Z wnętrza skrzyni rozległa się wiązanka przekleństw pod adresem barda, jednak ten się nie odezwał. Zastanawiał się za to, co ostatnio tak go denerwowało.

W końcu położył się spać, wiedząc doskonale, że i tak nie zaśnie. Mylił się. W po kilku minutach spał jak niemowlę.

 

__________________
Maturzysto! Podczas gdy Ty czytasz podpis jakiegoś grafomana, matura zbliża się wielkimi krokami. Gratuluję priorytetów. :D