Gondril wysłuchała wszystkich do tej pory milcząc.

- Jesteśmy jednomyślni! - powiedziała z przekonaniem patrząc z determinacją i szacunkiem po towarzyszach podróży. - To słuszna decyzja. Musimy próbować pomóc jeńcom, jeśli zostali wzięci. Jeśli nie, to chociaż odkryć co tu zaszło, aby móc złożyć raport lordowi Elrondowi.

Tropienie zatartych śladów, okazało się być nieporównywanie trudnym wyzwaniem przed wszystkimi, niż odnalezienie tych kilku śladów w porzuconym obozowisku. Wszak nikt z zawiązanego wspólnym celem bractwa nie był łowcą, myśliwym z prawdziwego zdarzenia. Najwięcej umiejętności przejawiał Dunedain, lecz i on miał równie wielkie kłopoty, jak poszukiwacze skarbów, którzy bardziej znali się na przeszukiwaniu konkretnych miejsc, niż podążaniu tropem szlaku przez dziki kraj, tym bardziej, że był celowy zatarty. Nawet Naldorka okazała się być zdecydowanie więcej mistrzem sztuki swego zawodu niż choćby przeciętnego łowiectwa.

Szybko mijały godziny spędzone wciąż niedaleko rzeki, a wciąż niemal jedynym punktem zaczepienia były znaki na ziemi odkryte uprzednio w obozowisku. Hilly pewna znaków w leśnym runie, dwukrotnie wyprowadziła towarzyszy na manowce, raz pomiędzy skały zatrzymując się na stromym brzegu urwisk Hoarwell, a później wprost do opuszczonej groty drapieżnika, gdzie bielały kości drobnych zwierząt i ptaków. Znowu tego dnia byli w punkcie wyjścia.
Kiedy nadzieja zaczęła chwiać się niebezpiecznie blisko krawędzi przepaści zwątpienia, Malbron odkrył kilka nowych śladów. Później krasnolud znalazł kilka oczek wydartych kolczudze. Niebawem Dunedain pokazał reszcie wyraźny trop wiodący na północ przez las równolegle do biegu rzeki. Nikt już nie zacierał śladów, choć byli wciąż w zasięgu strzału z długiego łuku.

Odtąd wędrówka była łatwa. Kroczyli lasem porastającym skały, pośród wiekowych buków i wysmukłych sosen przeszło godzinę nim teren obniżający się pogrążał ich w coraz głębszym cieniu, bo w Siedzibach Trolli nawet mocne promienie południowego słońca, ledwie przebijały się niczym nieśmiałe jutrzenki. A tam, w niecce na brzegu Hoerwell, między dwiema skałami, u stóp rozłożystych, zaspanych wierzb i wysokich buków, dojrzeli z oddali obozowisko tych, których tropili.

Z odległego ukrycia widzieli kilku ludzi siedzących przy ogniu, kilku przechadzających się miedzy czterema namiotami oraz ku przetarciu oczu panny Oldbuck, najprawdziwszego trolla. Olbrzym siedział na powalonym, grubym pniu przy osobnym ognisku. Teren pogrążony był w wielkim cieniu, a mimo to troll wybrał najciemniejszy zakątek obozu, pod gęsta ścianą żywopłotu buków, których gałęzie tworzyły zielone sklepienie z liści. Aby dojrzeć, lub usłyszeć więcej, bractwo musiało podkraść się bliżej. Lecz czy w pojedynkę, czy wszyscy razem, to zdecydować mogli spokojnie, bo pewność mieli, że tymczasem pozostawali niespostrzeżeni.

- Jeśli przyjdzie nam walczyć z tymi mordercami, moje ostrze jest z wami. Nie mam doświadczenia bitewnego, jakbym sobie w tej chwili życzyła, lecz ufam, że przydam się w razie konieczności najlepiej jak potrafię. Co radzicie? - zapytała.

Ładna z niej wylazła poszukiwaczka przygód. Nie ma co. Najpierw ją Malborn w ostatniej chwili złapał za kołnierz gdy z zarośli wyszła na krawędź urwiska, a potem gdy zarzekała się, że tym razem na pewno, ale to na pewno wie którędy droga, wyprowadziła kompanów prosto do gawry jakiegoś drapieżnika. Tyle dobrego, że domownik, albo spał, albo był nieobecny, bo zważywszy na ilość kości, nie pogardziłby tak beztrosko podanemu daniu z czterech różnych miąs.
Po tych próbach wbiła nos w swoje stopy i posłusznie podążała śladem reszty, już nawet nie rozglądając się na boki, żeby nie daj co, nie dostrzec kolejnego śladu po przejściu trolla. Dzięki czemu już wkrótce zdołali znaleźć zbiegów. Bez jeńców jednak i z tylko jednym trollem. Ale za to… prawdziwym trollem!

Gondril pierwsza poruszyła oczywisty temat. I co teraz? Walczyć z bandytami? Hilly wzdrygnęła się na tą myśl. Już tropienie poszło jej marnie. A walka? Hobbitka miała przy sobie mieczyk, który z trollowego punktu widzenia nie nadałby się nawet na kozik, oraz łuk. Łuk był piękny. A co więcej, potrafił być również bezbłędny. Nawet w rękach Hilly. Na myśl o długich ćwiczeniach jakie spędziła w Shire pod okiem tamtej pani, nadal piekły ją palce w miejscach gdzie zdarła się skóra…

Hobbitka od walki wolała zdecydowanie zakraść się do zbirów i może podsłuchać gdzie trzymają jeńców. Patrząc nawet na otaczające bandytów skały i zarośla, widziała oczami wyobraźni najlepszą dla siebie trasę… Słowem się jednak jakoś nie zdołała odezwać, mając w pamięci poprzednie porażki. Nawet gdy Thyri w swoich buciorach zaczął iść na zwiad za Malbornem. Przygryzłszy dolną wargę obserwowała dwóch kompanów z rosnącą w gardle gulą wstydu. Tym tylko się pocieszała, że elfka też została. I tym, że i tak na pewno by coś popsuła. I że Malborn i Thyri na pewno dadzą sobie radę. I tym, że...
Westchnęła. Głupia jesteś Hildegardo Oldbuck. Głupia jak lewa nogawka. I lepiej dla Twojej główki, że obaj wrócili cali i zdrowi. A Ty się weź w garść!

Thyri szczęśliwie wrócił już po chwili. Co można było zresztą usłyszeć zanim się zobaczyło. Nadal jednak był tam Malborn.
Hilly wybrała sobie zarośla do obserwacji Malborna i bandytów. Odwinęła ze szmat łuk. Wybrała strzałę. Czekała. Gotowa choć w ten sposób wspomóc Strażnika by ostrzec go strzelając przed nim w razie gdyby nie był świadom jakiegoś niebezpieczeństwa, lub by… nie… Tego naprawdę wolałaby nie robić.

Dunedain zostawił przyczajoną Gondril, Hilly i Thyriego, a sam ruszył na zwiad.
Malborn, ozdobiony liściastymi gałązkami, wtopił się w chaszcze niecki i po chwili zniknął z oczu towarzyszy zlewając się z roślinnością. Zatrzymał się bliżej obozu zbójów, którzy wszyscy zebrali się wokół paleniska posilając strawą. Doliczył się sześciu mężczyzn, którym zdawał się przewodzić siedzący pośrodku człowiek o szpetnej twarzy, naznaczonej bruzdami, po być może licznych krostach przeżytej w przeszłości zarazy.

Nieopodal strażnika rósł wysoki i rozłożysty buk. Malborn ufał swym możliwościom do granic rozsądku i przez to łatwo nie zniechęcał przeciw ryzykownym wyzwaniom, często wystawiając swą osobę na niebezpieczeństwo. Tak było i tym razem. Choć do najsilniejszych i najzwinniejszych uczonych nie należał, ostrożnie wdrapał się na gruby pień a potem pełznąc po konarze gałęzi zawisł na krawędzi obozowiska obserwując z góry otoczenie.

Na ścianie jednej ze skał, między którymi usytuowana była kamienista, rzeczna plaża, ktoś osadził w jaskinnym otworze wielkie drewniane drzwi. Dunedainowi na myśl przyszło poszycie kadłuba wielkiej, rozbitej łodzi, gdy patrzył na niezgrabną konstrukcję prowizorycznych wrót. Siedzący przy ogniu Troll wstał i nie spiesząc się ruszył powoli ku grocie. Kroczył wyraźnie niechętnie. Spięty oglądał się na niebo i uważnie stawiał stopy bacząc, którędy wybierał drogę zżymając się największego cienia skały i drzew. Miny przy tym robił, jakby złorzeczył niebu, ku któremu zerkał bojaźliwie. Sarkał niezdefiniowane odgłosy pod wielgaśnym nosem mamrocząc zapewne wyrazy niezadowolenia.

Ludzie wyglądali na zaprawionych w bandyckim fachu. Pod płaszczami nosili skórzaną zbroję, nie mieli tarcz, lecz tylko miecze i łuki. Długimi nożami i rękoma zamiast sztućców, pomagali sobie posilać się upieczoną dziczyzną.

- Dobrze nam poszło dzisiaj. – mruknął jeden ze zbirów o wściekle kręconych, czerwonych włosach. – Kapitan jest zadowolony.

- Sierżant Cyrnan też. – wyszczerzył się drugi szczerbato, łypiąc znad sarny na szpetnego człeka siedzącego na pniaku pośrodku bandy.
Podał Sierżantowi wykrojony, wielki kawał mięsa.

- Gdyby nie trolle… Nie wiadomo, czy by poszło tak łatwo i bez żadnych strat... – Cyrnan wytarł brudną, zarośniętą facjatę i splunął na bok nim wgryzł się w pieczeń.

Jak na wspomnienie z groty, przez uchylone wrota wyszedł Troll. W ręku trzymał pękatą beczkę. W jego ogromnej łapie wyglądała na ledwie, przeciętny kubek. Olbrzym dosiadł się do ludzi i pociągnął z naczynia i odsapnął.

- Co się stanie gdy Amos zgłodnieje, a zabraknie żarła w spiżarce? – zapytał cicho najmłodszy z bandytów, któremu wąs ledwie się sypał na buzi.

Nie na tyle jednak cicho, aby nie usłyszał tego Malborn oraz, jak się okazało, ten, o którym była mowa.

- Ha, ha! – zagrzmiał olbrzym – Nie bój, maluczki! Kap z mych kości gulasz se zrobi, jakem którego z was malusie na rożen se wrzuce! – troll prawił basem w połamanym westronie. – Zresztom… was przecie lubie. Noge co najwięcej bym ci oberwał i se zeżar! Ha, ha, ha! – niski, gardłowy śmiech potoczył się po niecce i doleciał również do uszu towarzyszów Strażnika Północy.

Malborn, jeśli był w czymś dobry w sposób szczególny, to zaliczała się do tego również czujność otoczenia i świadomość tych rzeczy, które innym mogły łatwiej umknąć uwadze. Przy drugiej skale, tam, gdzie w małej zagródce z połamanych pni drzew stały dwa muły, leżały na ziemi trzy skórzane wory. Niby nic nadzwyczajnego w tym by nie było, gdyby nie to, że zawiązane sakwy poruszały się od czasu do czasu i były gabarytów, w sam raz takich, co by się w nie mógł zmieścić, jak ulał, mistrz Thyri.

Gdy Malborn wrócił, Hilly wyraźnie odetchnęła. W skupieniu wysłuchała całej relacji podczas której jakiś ognik błysnął w jej oczku na wzmiankę o grocie ukrytej między skałami. Przygryzła dolną wargę po czym z hardą i mocno zdeterminowaną miną wystąpiła na środek pomiędzy towarzyszy.
- Ja pójdę - powiedziała kiwnąwszy głową jakby sama sobie udzielając zgody - Znaczy... po krasnoludy. Zejdę na dół uwiązana po linie z tej skały u stóp, której obozują zbóje. Do wnętrza zagrody. Po czym uwolnię krasnoludy, które wywindujecie kolejno z powrotem na górę. Tak. Łatwo, cicho i szybko. Nic nie może się nie udać.