Zaraz za drzwiami Harl wybrał najkrótszą drogą na tyły ratusza. Nie biegł co prawda, ale wietrzył się w tempie niezbyt spacerowym. Przynajmniej na początku. Zwolnił, kiedy zobaczył tylne wejście, żeby zbyt donośnym dyszeniem, poskrzypywaniem albo brzęczeniem wyposażenia nie zdradzić swojej obecności. Może zbyt późno, a może tym razem przesadził jednak z podejrzliwością. Tak czy inaczej, nie zamierzał pluć sobie przez tę przebieżkę w brodę. Dla pewności zaczekał jeszcze chwilę w wygodnej plamie cienia z dobrym widokiem. Z domu mera jednak nikt nie wychodził. Szeryf już planował więc wrócić, gdy usłyszał coś innego. Coś jakby przekradało się między chatami po lewej stronie... węszyło...

Zdjął z ramienia bandolet i rutynowo sprawdził. Owinął pasek na prawym przedramieniu tak, żeby zamiast się plątać, stabilizował chwyt. Parę dni wcześniej uznałby spokojnie, że usłyszał psa albo zabłąkanego borsuka. Tej nocy musiał się upewnić. Ruszył w kierunku chat, bacząc, żeby własnymi krokami nie zagłuszać ani nie spłoszyć przedwcześnie podejrzanego węszyciela.

Zastanawiał się przy tym czy dobrze czyni. Bez wsparcia golema czy choćby maga szedł sam w ciemną noc, by zmierzyć się z nieznanym. W dodatku krasnoludy nigdy nie były mistrzami podkradania się, toteż czy mógł się dziwić, gdy na jego głowę skoczył człowiekokształtny potwór.

[MEDIA]http://www.thelandofshadow.com/wp-content/uploads/2016/11/Gollum4.jpg[/MEDIA]

Choć nie był uzbrojony, ostre pazury i zębiska wbiły się boleśnie w czerep szeryfa. Harl krzyknął z bólu i przerażenia. Przez myśl krasnoluda przeszła świadomość tego, że potwór najpewniej chce rozbić mu czaszkę, jak poprzednim ofiarom.

Korzystając z nieobecności mera Ballou i panny Iris Kastor prowadziła własne, dyskretne śledztwo, zaglądając do biura, w którym zwykle mer urzędował. Nie posuwał się przy tym do niczego, co można by uznać za przestępstwo. Ot, przeczytał notatki, leżące na biurku, zajrzał do kosza na papiery... i to tam znalazł zwiniętą w kulkę karteczkę:

[MEDIA]http://s5.ifotos.pl/img/liscikjpg_areqrnn.jpg[/MEDIA]

Courbet, Courbet... czy coś mu mówiło to nazwisko? Zastanowił się chwilę, lecz nagle jego uszu dobiegł krzyk z zewnątrz budynku. Wydawało się, że należał do Szeryfa - Szeryfa, który wpadł w poważne tarapaty.

Strzał musiał pobudzić okolicznie mieszkających Szuwarników, jednak zanim ktoś się ruszył do okna, zanim założył ciepły kubrak i laćki szeryf mógł po prostu zginąć. Bestia, która kiedyś była miejskim magiem była nie tylko obrzydliwa, ale i silna – dużo silniejsza niż zwykły człek.

[MEDIA]https://i.pinimg.com/736x/e9/35/50/e93550a46978a3a09f9a46b0cf7b5a63--warhammer-fantasy-apocalypse.jpg[/MEDIA]

Wydawało się jednak, że nie jest w stanie ogarnąć czegoś takiego jak strategia, nie obserwuje przeciwnika, a jedynie naciera na niego ze swoją brutalną siłą. Tym sposobem Harlowi udało się zadać potężny cios tasakiem w bok ciał. Doświadczony krasnolud poczuł jak łamią się żebra pod naporem broni, a jednak bestia wciąż na niego nacierała! Nawet nie zawyła z bólu! Co to za cholerstwo?

Co to za cholerstwo?! – myślał również Kastor, którego twarz w oknie zauważył Manhattan nim przerażający zombiak przewrócił szeryfa na ziemię. Mag rzucił dwa czary, utkał je perfekcyjnie – wiedział o tym, a jednak Heidin nawet nie zareagował. Powinien paść na ziemię sparaliżowany i duszący się, walcząc o najpłytszy oddech, jak stałoby się w przypadku każdego innego śmiertelnika… a tak się nie stało. Dlaczego? Kastor musiał rozwikłać tę zagadkę jak najszybciej, bowiem potworowi udało się wyrwać tasak z dłoni walczącego zaciekle krasnoluda. Sytuacja Harla wyglądała coraz bardziej dramatycznie.