Muzyka… Owa magiczna sztuka, która zdolna jest wniknąć w serca i umysły. Jej moc zdolna jest kruszyć nawet najtwardsze skały, zburzyć każdy mur. Potrafi także ów mur zbudować. Lecz to nie o tworzenie chodziło bardowi, gdy po swój instrument sięgnął i pobudził go do życia. Zwinne palce, w delikatnej pieszczocie, trącały struny giterny. Mała przestrzeń podziemnej salki wypełniła się słodkimi, zniewalającymi zmysły dźwiękami. Nie było w nich jednak ożywczych nut. Nie, to nie była pieśń mająca na celu uspokojenie i podbudowanie słuchaczy. Nie, ta miała za zadanie podstępnie wkraść się w umysł, strzaskać jego obronę, otworzyć wrota i pozwolić by zadano mu gwałt. Tym bowiem były działania demona, który teraz z żywym zainteresowaniem przyglądał się temu, co działo się z więźniarką. Ta bowiem uniosła głowę i otworzyła oczy. Jej spojrzenie, niczym wzro zahipnotyzowanego królika, utkwiło w elfie. Był w nim strach i ból. Była też i nienawiść tak głęboka i czarna, że niemal zdolna do niszczenia samym tylko istnieniem. Czy powstała pod wpływem tego, co ją tu spotkało, czy też była tam wcześniej, dając siłę swej nosicielce?
Usta dziewczyny otwarły się do krzyku, jednak ten nie opuścił jej gardła.
Bard zaś grał dalej, wciąż i wciąż podmywając twardą skałę jej woli. Skąd w młodej, ludzkiej istocie taka siła się brała? Czy było to świadectwo na poparcie tezy jakoby te istoty miały w sobie coś więcej niż niepohamowaną żądzę posiadania? Skąd w tak słabym ciele, słabym umyśle, taka moc?
Pytania te pozostać musiały bez odpowiedzi, przynajmniej na razie. Przynajmniej dopóki jej opór nie zostanie złamany.
Na znak anielicy, siedzący bezczynnie demon, wstał i stanął przy boku skrzydlatej. Tkający swą pieśń bard, poczuł nagle jak pryska coś, czego wcześniej nie wyczuł. Niewidzialna zasłona, która oddzielała go od związanej dziewczyny. Oddzielała jego, lecz nie jego muzykę. Cichy, delikatny śmiech rozbrzmiał w jego umyśle. Owionęło go ciepło niematerialnego dotyku. Ktoś jeszcze przebywał z nimi w tej salce. Ktoś, kogo obecności nie wyczuł wcześniej.
- Spróbuj teraz - anielica, jakby nie dostrzegając niczego niezwykłego, zwróciła się do demona, który w odpowiedzi warknął jedynie by mu nie rozkazywała. Jednak owa wymiana zdań nie była tym, co sprawiło, że elf zmuszony został by przerwać swą grę. Nie, tym czymś była fala czarnej niczym otchłań, fala mocy, jaka niespodziewanie napłynęła od strony dziewczyny atakując go z pełnią swej nienawiści. I oto ujrzał ją taką, jaką była naprawdę. Długie, szarosiwe włosy zwisały w strąkach, czepiając się ostatkiem sił, oblepionej cienką warstwą skóry, czaszki. Bezzębne usta wykrzywił grymas wściekłości. Jej ciało, pokryte purpurowymi plamami, zwisało niczym ubranie w które ktoś ubrał szkielet. Lub szkielet, który ktoś wykopał z grobu…
- Bądź przeklęty ty, którego życie liczone w setkach - usłyszał jej słowa, które plugawiły srebrzysty język elfiej rasy, którego użyła. - Niech spocznie na tobie klątwa sióstr moich. Ich moc niech weżre się w usta twoje, niech poplącze mowę, niech skala twój umysł. Siać odtąd…
Lecz nie dane jej było owej klątwy skończyć. Krzyk, kwintesencja całego cierpienia, jakie żywa istota jest w stanie doświadczyć w trakcie swego istnienia, wydobył się z jej gardła. Z oczu popłynęła krew, łącząc się z tą, która zaczęła z nosa i ust spływać. Jej ciało wygięło się w nienaturalny łuk, po czym zwiotczało. Tak oto dusza, o ile takową posiadała, opuściła jej ciało zostawiając ów twór by zwisał bezwładnie, utrzymywany jedynie przez więzy i hak.
- No to mamy problem - odezwał się Mizo, przenosząc spojrzenie na anielicę, a następnie na elfa. Jego głos zburzył ciszę, która zapadła. Ciszę, która zwiastowała burzę.

- Że mamy problem - powtórzył demon, wyraźnie zirytowany pytaniem elfa. Ignorując barda podszedł do zwisającego ciała i korzystając z wyjętego z pochwy sztyletu, odciął je i pozwolił mu opaść bezwładnie na kamienną podłogę.
- Powiadomię karczmarza o potrzebie zajęcia się zwłokami.
Co powiedziawszy, Mizo ruszył w stronę wyjścia nie patrząc na nikogo z obecnych.
- No cóż... - głos anielicy zdradzał lekką irytację zachowaniem demona. - Dziękujemy ci za pomoc. Dzień nie sprzyja sztuczkom Mizo przez co jest nieco drażliwy. Przejdzie mu - dodała, nieco pogodniej. Owa pogoda znikła jednak gdy jej wzrok ponownie spoczął na trupie kobiety.
- Przykro mi że zostałeś w to wmieszany - rzuciła, zwracając twarz w jego kierunku. - Potrzebowaliśmy jednak pomocy, a ty zostałeś zaaprobowany. Widać masz w sobie coś, co wzbudza zaufanie.
Słowa zostały okraszone uśmiechem. W jej głosie brzmiały szczere nuty, pozwalając przypuszczać iż mówi prawdę. Budziły jednak kolejne pytania, nie dając żadnych odpowiedzi.
- Chodźmy, tu i tak już nic więcej nie zdziałamy - zaproponowała, wskazując na otwór drzwiowy, którym tu weszli, a przez który dopiero co wyszedł demon. - Nie wiem jak ty, ale ja mam ochotę spróbować tego grzanego wina, które tu podają.
Przekaz był nader wyraźny. Na swoje odpowiedzi, elf musiał poczekać, uzbrajając się w cierpliwość.

Anielica nie od razu odpowiedziała. Przez dłuższa chwilę wpatrywała się w pusty fotel, uśmiechając i kiwając głową, jakby słuchała kogoś, kogo tylko ona usłyszeć mogła. Takie zachowanie bez wątpienia tylko potwierdzało przypuszczenia elfa, że nie byli w pokoju sami.
- Jesteśmy organizacją działającą w cieniu - odpowiedziała, przenosząc na niego wzrok i póki co nie wyjaśniając tajemniczej obecności, która zaznaczała swe istnienie ledwie wyczuwalnym wrażeniem, które tliło się na obrzeżach umysłu.
- Naszym zadaniem jest dbanie o bezpieczeństwo Zaris i jego mieszkańców. Działamy poza prawem - dodała, a jej spojrzenie stwardniało. - Miałeś się okazję o tym przekonać.
Po tych słowach przerwała bowiem drzwi do pokoju stanęły otworem i pojawiła się w nich sylwetka demona.
- Wygląda na to że nie była sama - rzucił od progu, nie przekraczając go jednak. - Sprawdzę te informacje.
Rzuciwszy tą informację i niezbyt przychylne spojrzenie jakim obdarzył przy okazji barda, wyszedł. Westchnienie anielicy wyraźnie dawało do zrozumienia, że zachowanie towarzysza zaczyna ją coraz bardziej drażnić. W przeciwieństwie do istoty, która siedziała na pozornie pustym fotelu, a która roześmiała się wesoło.
- Przybywamy z Vole - kontynuowała swe wyjaśnianie Innae. - Czy raczej oni przybyli, ja bowiem dołączyłam do grupy dopiero na granicy z Nemerią. Mieliśmy tą wiedźmę na oku już od jakiegoś czasu, dopiero jednak teraz udało się nam zmusić ją do zostania w jednym miejscu na tyle długo byśmy mogli przepuścić atak. Ta burza okazała się istną łaską zesłaną nam przez bogów.
W tej chwili rozległo się pukanie i po usłyszeniu zaproszenia, do pokoju weszła służka z tacą. Za nią pojawiła się kolejna, co nie powinno dziwić biorąc pod uwagę górę jadła, które na owych tacach się znajdowała. Postawiwszy wszystko na stoliku, skłoniły się i rzuciwszy elfowi pełne zachwytu spojrzenie, obie czym prędzej się wycofały. Z korytarza dobiegł jeszcze ich chichot, który jednak szybko ucichł, gdy się oddaliły do swych obowiązków.
- Masz powodzenie wśród tutejszych dziewcząt - anielica skomentowała ich zachowanie kryjąc swe rozbawienie za zasłoną kielicha.
- Jest ładny - rozległ się kolejny komentarz, który rozbrzmiał od strony fotela, na którym zaczęła zbierać się mgła. Jej kłęby burzyły się i wirowały by w końcu przybrać stałą formę.

Dziewczynka poprawiła swoją biało-fioletową sukienkę, a następnie sięgnęła po kielich do którego, podobnie jak chwilę wcześniej anielica, nalała wina. Jej puszyste, białe uszy drgały lekko, podobnie jak ogon który ułożył się wygodnie na oparciu fotela i miarowo unosił i opadał w dół.
- Zapomnieli o cieście - dodała w chwilę później, wydając z siebie pełne zawodu westchnięcie. Zaraz jednak wzruszyła ramionami, jakby to uchybienie nie miało znaczenia.
- Poznaj Duszę - przedstawiła ją Innae, wyglądając przy tym na osobę, która całkiem dobrze się bawi. - Dusza jest towarzyszką Mizo i bardzo przydatnym członkiem naszej grupy. To ona zatwierdziła twój udział.
- Magia elfa zaoszczędziła nam czasu - wyjaśniła dziewczynka, odgarniając pukiel liliowych włosów, który opadł jej na oczy. - Jego serce jest czyste, ale nie na tyle by nie był dla nas przydatny. Misja potrzebuje wsparcia - dodała poważnym tonem, nabijając przy tym kawałek kurczaka na widelec. Przez chwilę obserwowała mięso, nim wsunęła je do ust.
- O ile elf zgodzi się do nas dołączyć - dodała anielica, przenosząc wzrok z dziewczynki na Ellisara.
- O ile - zgodziła się Dusza, przełykając co miała w ustach i rozpoczynając polowanie na kolejny kawałek.

Zanim odpowiedziała, Innae rzuciła spojrzenie na dziewczynkę, która skinęła jedynie głową nie przerywając posiłku.
- Moje przyłączenie wynika z czysto praktycznych względów - wyjaśniła, korzystając przy tym z wyraźnie modulowanego, obojętnego tonu głosu. - Akurat byłam w pobliżu i nie miałam żadnej misji.
Mogła to być prawda, ale wcale nie musiała nią być. Widocznie anielica uznała że zdradzanie wszystkich sekretów tak od ręki, nie jest czymś na co ma ochotę.
- Obecnie zajmujemy się spiskiem, który wypłynął na wierzch kilka miesięcy temu - wznowiła wyjaśnianie sytuacji. - Doszły nas słuchy o planowanym ataku na stolicę królestwa, który to atak ma na celu pozbycie się obecnie panującej władczyni. Póki co wszystko wskazuje na to, że nie jest to fałszywy trop. Mizo śledził poczynania zakonu na jego terytorium, gdy jednak przeniosły się one poza granice Vole, sprawa nabrała nieco większej wagi. Niestety nieco nie doceniliśmy wroga, stąd nasze kłopoty tego ranka. Sądząc jednak po reakcji naszego towarzysza, kłopoty dopiero się zaczną.
- Zaczęły - potwierdziła Dusza, wtrącając się w słowa anielicy. - Wiedźma nie była jedyna. Pionki już są rozstawione, a my daleko w tyle. Może się nam nie udać tym razem, szanse są niewielkie. Mizo wściekły z tego powodu, a nie z powodu elfa. Gdy burza minie musimy ruszać.
Co powiedziawszy zeskoczyła z fotela by dosięgnąć stojącą po drugiej stronie stolika miseczkę pełną gęstej śmietany. Z nią w dłoniach podeszła do okna i przysiadła na parapecie obserwując szalejącą po drugiej stronie grubej szyby, burzę.
Na dole rozległy się głośne słowa sprzeciwu, jakieś krzyki i dźwięk przypominający uderzenie drewna o drewno. Zaraz jednak wszystko ucichło.
- Mizo jest zdolnym magiem i całkiem dobrym szpiegiem, podobnie jak nasza droga Dusza - Innae zdawała się nie słyszeć hałasu. - Ja natomiast pełnię w tej grupie funkcję wsparcia zbrojnego i, w razie problemów które można rozwiązać bez rozlewu krwi, mediatora. Dusza uznała jednak, że to nam nie wystarczy jeżeli chcemy mieć szansę na zwycięstwo w tej potyczce sił.
- Potrzebujemy kogoś, kto opętać zdoła umysły bez wkraczania w nie - wyjaśniła dziewczynka, nie odwracając twarzy od szyby. - Potrzebna jest zasłona. Dodatkowe przejście. Wzmocnienie dla słabych punktów. Brak magii - wskazała na anielicę. - Słabe ciało - wskazała na siebie. - Dzień - wyciągnęła dłoń i skierowała ją na drzwi, w których właśnie w tej chwili, stanął Mizo.
- Twoje ciasto - mruknął, wyciągając w jej stronę talerz ze słodko pachnącym wypiekiem. - Karczmarz przeprasza za zaniedbanie.
- Co z…?
- Uciekł - padła jego odpowiedź na niedokończone pytanie anielicy. - Wyszedł wprost w burzę, zanim zdołałem go przejąć.
- Dzień - powtórzyła Dusza, wyciągając obie dłonie w stronę demona. Miseczka ze śmietaną, porzucona i niechciana, musiała się zadowolić miejscem na parapecie.

Reszta posiłku upłynęła na wymienianiu się opowieściami ze świata, zarówno tymi w których biesiadujący brali udział, jak i tymi o których tylko słyszeli. Oczywiście, nie dało się ukryć, że bard w owych opowieściach był znacznie lepszy. Tym bardziej, że reszta nieszczególnie paliła się do zdradzania swych historii. Jakby nie spojrzeć, Ellisar wciąż był obcym, nawet jeżeli szło za nim poparcie moonrii.

Po skończonym obiedzie każdy udał się do swych zajęć. Elfa poproszono by zagrał coś i zaśpiewał w głównej sali, gdzie tłoczyli się podróżni, których burza zmusiła do zostania w miejscu. Anielica wraz z Mizo udała się do piwnicy by dopilnować czy na pewno odpowiednio zajęto się ciałem. Tak przynajmniej powiedzieli na odchodnym, co mogło ale wcale nie musiało być prawdą. Dusza z kolei oświadczyła, że chce zostać w pokoju. Mała musiała być zmęczona, bowiem nie zdążyli jeszcze wyjść, a już spała zwinięta w kłębek na jednym z łóżek.



Zawierucha trwała cały dzień i znaczną część nocy. Okresowo nabierała na sile tak, że nawet solidne ściany karczmy zaczynały drżeć pod jej uderzeniami. Z tego zapewne powodu, gdy słońce ponownie pojawiło się na niebie, niewielu klientów “Kufla” miało na twarzach radosne miny. Tak, burza się skończyła, co z tego jednak, skoro drogi nie były przejezdne i ledwie dało się wyjść poza próg karczmy. W przeciwieństwie do większości, Dusza powitała możliwość wydostania się na zewnątrz, z radością właściwą dziecku. Jej radosne piski, gdy przedzierała się tworzą tunele w śniegu, przywróciły uśmiechy, przez co interwencja barda nie była konieczna. Nie mówiąc już o tym, że ludzie, widząc moonrię, od razu zaczęli mówić o szczęściu, które spotkanie z nią miało im przyznać. Widać także było, że niejeden chciałby małej dotknąć i jedynie chmurna obecność demona wstrzymywała ich popędy. Nic dziwnego, że wcześniej Dusza wolała kryć się za zasłoną niewidzialności.

W końcu jednak, a było to dopiero wieczorem, ruszyli. Podróż nocą zazwyczaj nie jest dobrym pomysłem, o czym każdy szanujący się podróżny, wiedział. Gdy jednak księżyc w pełni oświetla drogę swym srebrzystym blaskiem, a gdzie okiem nie rzucić tam lśniący w tym blasku śnieg, równie dobrze można by uznać iż podróżuje się za dnia. Było jasno, było spokojnie i panowała wręcz śmiertelna cisza. Dwa cienie, niewidoczne na nocnym niebie, pilnowały terenu, po którym poruszał się śnieżny elf. Tuż za nim, na siwym kucu, jechała Dusza.
Podróż nie była łatwa. Co rusz napotykali powalone drzewa, resztki chałup, które nie przetrwały zawiei i ciała tych, którym szczęście nie dopisało. Napotykali także dowody na wytrzymałość i zaparcie istot zamieszkujących Zaris. Czy to magią, czy siłą fizyczną, ludzie i przedstawiciele pozostałych ras, pracowali w pocie czoła by odzyskać to, co zabrała burza. Niektórzy przerywali swą pracę by wypytać elfa o sytuację na odcinku traktu, który miał za sobą. Inni machali tylko na powitanie i życzyli dobrej drogi. Jeszcze inni nie odzywali się wcale. Ci ostatni należeli do dość licznej grupy, która właśnie straciła wszystko. Niektórzy potracili członków rodziny, inni całe gospodarstwa, jeszcze inni zbiory i inwentarz. Ich spojrzenia niejednokrotnie były puste, pozbawione światła nadziei. Nie oni jednak sprawiali, że elf i moonria przyspieszali swe wierzchowce, a z nieba przybywała skrzydlata odsiecz. Ci bowiem w oczach mieli płomień szaleństwa, który szukał pokarmu. Oni szukali winnych swej straty i nieszczęścia, a któż lepiej się ku temu nadawał niż śnieżny elf?

W końcu jednak dotarli do bram Lisan. Przybyli wraz z pierwszymi promieniami słońca by ujrzeć zniszczenie jakiego bard jeszcze na swe oczy nie widział. Większość domów poddała się sile nawałnicy, grzebiąc swych mieszkańców. Część było takich, które wciąż stały aczkolwiek śmiercią groziły próby przekroczenia ich progów. Były i takie, którym udało się ujść obronną ręka. Do jednego z nich należała świątynia z wysoka, lśniącą w słońcu, iglicą. Tam też pokierowała ich anielica, zmuszając do przedzierania się wśród tłumów mieszkańców próbujących odbudowywać swe życie i tym, co z owego życia zostało, a co niejednokrotnie zmuszało Ellisara i jego małą towarzyszkę, do zmiany kierunku jazdy i nakładania drogi.

Świątynia, jak się wkrótce okazało, poświęcona była Oren. Bogini musiała przychylnym okiem spoglądać na swych kapłanów, bowiem nie widać było by chociaż jedna dachówka opuściła swe miejsce, podobnie jak nie brakowało okiennic, czy szyb w zdobnych witrażach. Nawet drzewa stały dumnie, szydząc ze swych braci, którzy mieli tego pecha, że wyrośli poza obrębem świątyni. Tłum ludzi i nieludzi oblegał tą przystanię ładu i porządku. Szukali tu odpowiedzi, posiłku i schronienia. Szukali też nadziei na lepsze jutro. Nic zatem dziwnego, że kapłani mieli pełne ręce roboty. Znaleźli jednak dość czasu by zadbać o kolejnych gości. Całą grupę zaprowadzono do niewielkiej celi, gdzie mogli odpocząć i nawet zdrzemnąć się chwilę, o ile nie przeszkadzał fakt, że nie licząc wąskiego łóżka, do dyspozycji był jedynie fotel i niedźwiedzia skóra na podłodze. Było jednak ciepło, do czego przyczynił się buzujący w kominku ogień i mogli się posilić, bowiem wkrótce podano im proste śniadanie.
Anielica wyszła w chwile później, mówiąc iż ma tu sprawę do załatwienia, zostawiając Mizo, Duszę i Ellisara, samym sobie.