Wpakowali się w kolejne tarapaty.
Szczerość, jak widać, okazała się niezbyt dobrym rozwiązaniem, co było widać i po wyrazie twarzy Lemiramisa, i po zachowaniu członków jego 'obstawy'.
Kogo, na wszystkie demony, uwolnili?
Nim jednak zdołali uzyskać jakieś informacje, sytuacja zmieniła się diametralnie.

* * *

Wygapianie się w boginię, nawet jeśli nie występowała pod własną postacią, nie należało do dobrych obyczajów, ani też nie było zbyt rozsądne, więc Maelar skłonił się z szacunkiem, a potem stał tak z pochyloną głową, dopóki nie padło polecenie, by podzielić się wiedzą z lordem namiestnikiem Lemiramisem.
Nie zamierzał przemawiać do płyt podłogi, więc podniósł głowę.

- Przybyliśmy z Ravili, wioski na Małej Rav - zaczął relację Maelar. - Osadę nawiedziła czarna mgła. Z wyroków bogów parę osób ocalało, reszta zapadła w coś na kształt snu. Przekazano nam informację o umowie, o kontrakcie, jaki rada wioski zawarła przed laty. I o tym, że aby uratować ich dusze musimy udać się do twierdzy Nester.
Zamilkł na chwilę, pozwalając, by Lemiramis przetrawił te informacje.
- Wypłynęliśmy z Małej Rav na elfickim szkunerze, którego część załogi stanowili ci, co wpadli w ręce handlarzy niewolnikami. Ich to miała na myśli Roisin. Po drodze napadli na nas piraci. Udało się ich pokonać.
Maelar postanowił nie wdawać się w szczegóły.
- Wylądowaliśmy na plaży i tam zobaczyliśmy przykutą do skały młodą demonicę z odciętymi skrzydłami. Cóż... Uwolniliśmy ją, a ona nas zaprowadziła do jaskini przemytników. Mówiła też o tym, że to rodzinna tajemnica, żebyśmy o niej nikomu nie mówili, szczególnie jej ojcu. Skoro jednak z twej woli, Pani - skłonił głowę z szacunkiem - mamy udzielać informacji...
- Jaskinia najwyraźniej nie była aż taką tajemnicą dla wszystkich - mówił dalej - bo natknęliśmy się tam najpierw na bandę złodziei, potem na rybję. Na szczęście z tą ostatnią doszliśmy do porozumienia.
- Podczas walki ze złodziejami demonica zniknęła nam z oczu, a później jej już nie szukaliśmy - dodał. - Rankiem wyszliśmy na górę i doszliśmy do wioski. I tak się spotkaliśmy.
- Kim, lub czym, jest ta demonica? - spytał.

- Bingo! - tak mówił jeden człowiek o rozbieganych oczach, który często bywał u szlachcica Greya, zanim ostatecznie się powiesił, bo nie miał jak spłacić swoich hazardowych długów. To samo powiedziała w swoich myślach Ros w tym czasie, gdy lord-nie-lord tracił panowanie nad sobą. Przynajmniej dobrze rozumiał. Chłód Lemiramisa udzielił się Ros w tym samym stopniu. Może i miał swoje racje, ale ona, ani żadne z nich nic mu nie zrobiło. Chce starcia, trudno. Jeszcze nigdy nie wykazała tyle dobrej woli w kierunku nieznajomego. Nigdy. Jej wolna dłoń już zmierzała w kierunku rapiera, gdy za jej plecami rozległ się głos… Firy? I ten zapach... w zasadzie kojarzył się głównie ze spokojem. Treść tego co mówiła bogini ustami Firy, kojarzyła się zaś z dużą dozą rozsądku. Rozsądku żywych, a nie umarłych. Roisin odruchowo się skuliła i spojrzała na chwilę na kapłankę. Chyba jednak nie chciała tego oglądać.

Namiestnik… a to ci dopiero… powiedział coś, co miało wyglądać na prawdę. Cały czas wylatywało jej z głowy, że tutaj tortury zastępują rozmowę, a niewolnicy służących. Palenie na stosie było pewnie karą za brak uwagi, a największe zło kryło się w ciele małych dziewczynek.

Roisin wypuściła powietrze, zorientowawszy się, że od momentu, w którym lord stracił swój dawny humor, w zasadzie nie oddycha. Na szczęście Maelar odzyskał spokój znacznie szybciej niż ona i sprawnie udzielił odpowiedzi na wszystkie, nawet te niezadane pytania. Roisin odruchowo kiwała głową i zastanawiała się dlaczego dopiero bogini musiała ich wszystkich zmusić do zastosowania tak prostych i dobrych rozwiązań. W geście dobrej woli wcisnęła w ręce namiestnika ów obraz, bo dla niej nie przedstawiał już żadnej wartości.

- Nie jesteśmy waszymi wrogami, lordzie namiestniku. Nie mamy w tym żadnego celu. Większa jest szansa, że możemy sobie pomóc, bo wchodzenie sobie w drogę, nikomu nie przyniesie korzyści - dodała na koniec i ukłoniła się raz jeszcze i przed lordem i przed boginią.

Zaczęła też zastanawiać się, czy to nie ta Pani ze snu, na Firę jednak nie dało się uważnie patrzeć dłużej jak mgnienie oka.

Isis?
To imię nic Maelarowi nie mówiło, sporo jednak powiedziało określenie 'co najgorsze w naszym królestwie'. Vole cieszyło się paskudną opinią, jeśli więc coś w tym kraju zaliczono do kategorii 'najgorsze'... Lepiej było tego czegoś, czy raczej kogoś, nie spotkać.
No ale niestety - stało się. Co gorsza przyczynili się do uwolnienia owego wcielonego zła, a teraz, prawdopodobnie, owo zło zawitało w ich skromnych progach. Precyzyjniej określając - tuż za progiem.
Gdyby owo zło dopadło tylko i wyłącznie handlarzy niewolników, Maelar jakoś mógłby to przeżyć, jednak tam, za drzwiami, byli też jeńcy owych handlarzy, a na nich elfowi nieco zależało.

- Możemy się dowiedzieć coś więcej na temat tej całej Isis? - spytał, ruszając w stronę okna. - Z czym przyjdzie się nam zmierzyć? Bo to zapewne ona nas odwiedziła.

'Najgorsza z najgorszych' pomyślała Ros na wyjaśnienia lorda namiestnika. W sumie poza tym okropnym temperamentem i brakiem wdzięczności niczym owa Isis Roisin nie zawiniła. Przedziwna sprawa, że jakieś młode demoniczne dziewczyny potrafią zdziałać więcej zła niż inne osobniki z tej krainy. Być może najwłaściwszym byłoby się bać dzieci, które zaczynają chodzić. Ros w każdym razie postanowiła być bardziej ostrożna, gdy kolejny raz przyjdzie im kogoś uratować. Zrządzenie losu, że nie wysmarzyła ich tam po czubki głów w dowód wdzięczności.

Bogini miała zaufanie do lorda namiestnika, więc Ros też postanowiła udzielić mu pewnego kredytu. Był ostrożny, nadmiernie ostrożny nawet, ale ostatecznie bronił swoich interesów, co dało się zrozumieć, w przeciwieństwie do działań tej rozkapryszonej dziewuchy. A jej się wydawało, że to ona w młodych latach była krnąbrna.

Te wszystkie rozmyślania przerwał przenikliwy wzrok bogini, która grzebała w jej głowie, jak w szafce na podręczne bibeloty. Ros zaczynała się do tego przyzwyczajać. Najpierw Rybja, potem bogini, kto jeszcze będzie tam szukał czegoś interesującego? Ona uczciwie mówiąc wiele fascynujących spraw znaleźć tam nie mogła. Dyskomfort związany ze wzrokiem bogini skończył się, gdy tylko sam wzrok przeniósł się dalej. Ostatecznie nie miała nic do ukrycia. Jeszcze nie dawno gnębiły ją myśli o cięciu nożem jakiegoś brutala w obronie własnej. Czasem też zastanawiała się, czy okradanie ludzi, gdy jest się głodnym jest na pewno w porządku. Poprzednie dni jednak zmiotły te wątpliwości daleko w głąb pamięci. Przy elfich statkach, potyczkach, piratach, trupach, lordach i nauce pisania wyglądało to jak wyrzuty sumienia dziecka, które ukradło cukierka ze straganu w dzień targowy.

Jednocześnie szybko okazało się, że ogrody Tahary mogą zasilić kolejne istoty. Kto wie, czy tym razem nie ona właśnie. 'Nikt jednak, nie żyje wiecznie' pomyślała sobie gotując broń i ostrożnie zmierzając z pomocom wojakom lorda. Życie Galadriona było dla niej cenne na tyle, żeby kolejny raz zaryzykować własne. 'Ciekawe, czy to doceni?', przemknęło jej przez głowę.
- No – parsknęła kpiąco, a pół przyjaźnie do Bestarda – może spróbujemy uratować sobie życie, zanim ostatecznie się pozabijamy, nie?
Rzuciła okiem w kierunku Lemiramisa, który ruszał z pomocą Firze. Nietypowa para połączona chwilowo boskimi więzami. Sama przesuwała się powoli, tak aby z pewnej odległości zobaczyć co takiego dzieje się za oknem.

Wyjścia były, praktycznie biorąc, dwa - albo coś zrobić, albo nie robić nic. Pierwsze było zdecydowanie prostsze - nie wymagało podejmowania jakichkolwiek działań. No i była szansa, że nikt nie zauważy ich obecności w tym miejscu. A potem mogliby ruszyć dalej, kontynuować główną misję, której zadaniem było ocalenie dusz setki mieszkańców Ravili. Pytanie brzmiało, jak na taką ucieczkę od odpowiedzialności zareagowałby Lemiramis. No i czy spodobałoby się to Taharze?

- Nie pierwsza to walka w naszym życiu, i większość z nich właśnie taka była - odpowiedział na pytanie lorda. - Bez względu na to, kto, kogo i dlaczego zaatakował, musimy uwolnić naszych towarzyszy. Oczywiście nie atakując na oślep.
- Mam nadzieję, że tamci tak są zajęci sami sobą, że nie zauważą, jak się podkradamy - dodał.

W zasadzie podjął decyzję za wszystkich, ale miał nadzieję, że pozostali nie zostwią go samego i wspomogą i w tym starciu.

Roisin doszła do dziwacznego wniosku, że im mniej ufa siłowemu zapleczu lorda namiestnika tym w zasadzie powinna ufać mu bardziej. Wyglądało na to, że starcie jest prawdopodobne i jeśli do niego dojdzie wszelkie wątpliwości będą ich największą słabością. Stoczyła już walkę, stając ramię w ramię z ludźmi i elfami, o których wiedziała, że zaryzykowali by dla niej życie. Teraz jednak miała współpracować z kimś, kto chwilę wcześniej gotował się do przebicia jej mieczem.

Spojrzała na Bestarda i już zupełnie nie na miejscu przebiegła jej przez głowę myśl, że jeszcze zupełnie niedawno nie była gotowa ufać komukolwiek. Gdzie zniknęły jej niezależność i samotność? Dlaczego ryzykuje życie walcząc z wrogami o uwolnienie poznanych przypadkowo elfów i aniołów? Otrząsnęła się i wzruszyła lekko ramionami. A cóż ma ciekawszego do roboty? Dzięki takim znajomym może być niedługo bogatsza niż sam szlachcic Grey… albo martwa.
Zacisnęła usta nerwowo, strzeliła lekko rapierem i skłoniła głowę w kierunku mówiącego Bestarda. Zaczynała intuicyjnie rozumieć dlaczego ludzie, którzy uczestniczyli we wspólnej walce potrafili potem przyjaźnić przez długie lata pomimo całkowitej różnicy charakterów, czy pochodzenia. Namacalna obecność śmierci potrafi zostać w pamięci na długo. Ruszyła za innymi biorąc tarczę, z zamiarem przeprowadzenia zwiadu jeśli będzie taka konieczność. Była cicha i zwinna. I lubiła zdobywać wiadomości samemu pozostając w cieniu.

No, a czego szukała Tahara w jej myślach? Miała nadzieję, że nie dowie się tego zbyt szybko. Nie przeszkadzało jej, żeby bogini nie spotkać już dzisiaj w żadnej postaci.