Kolejne chwile mijały dostarczając coraz to nowych pytań, skąpiąc jednak odpowiedzi. Co stało się z mieszkańcami wioski, jaka przyszłość czekała tych, którzy przeżyli? Te i inne zajmowały umysły tych ostatnich, gdy wraz z towarzyszami, których zrzucił na ich głowy los, wędrowali po cichych jego ścieżkach. Cichych, jednak zdawać się mogło, bynajmniej nie wyludnionych. Wioska może i była martwa w oczach tych, którzy mieli okazję zajrzeć do więcej niż jednej chaty, jednak najwyraźniej ktoś zapomniał jej o tym powiedzieć. Życie bowiem zdawało się kwitnąć w najlepsze, czy to w oborach, czy ogródkach, czy wreszcie w samych domostwach. Okiennice stały otworem, pierzyny grzały się w porannym słońcu i nawet czuć było w powietrzu woń świeżo upieczonego ciasta. Jakby na to nie spojrzeć, święto było świętem. Nawet śmierć, najwyraźniej, nie była wystarczająco silna by stanąć mu na przeszkodzie.
Kim jednak byli ci, którzy odpowiadali za owe działania?

*****

Pytanie to, w sposób szczególnie uciążliwy, kołatało się w głowie Arii. Hugo w końcu pożarł swą przekąskę i wraz ze swym ludzkim wierzchowcem, ruszyła ona dalej, by do końca wykonać polecenie bardki. Melfis, z każdą kolejną, odwiedzoną przez nich chatą, stawał się coraz bardziej milczący. Śmierć witała ich na każdym kroku. Ciała, czy to w łóżkach, czy na podłogach, niezaprzeczalnie były martwe. Tymi, z których ran wciąż płynęła posoka, zajmował się towarzysz wróżki, który najwyraźniej nie miał zamiaru zostawiać ich na deskach ich własnych chat. Nawet jeżeli owa pomoc nie mogła już niczego zmienić. A może mogła? Każdy wszak wiedział, że trupy nie krwawiły. Na te zagwostki nie było jednak odpowiedzi. Podobnie jak nie było jej na coraz częściej spotykane objawy życia.

*****

Na podobny problem natknęła się również Larissa gdy wraz z Zamirem odwiedzała te chaty, które znajdowały się po przeciwnej stronie wioski. Nigdzie nie spotkali żywego mieszkańca, za to na każdym kroku mieli okazję ujrzeć działalność wskazująca na to, że ktoś jednak żyje, ktoś pracuje, nawet, że ktoś się bawi. Kim jednak były osoby odpowiedzialne za owe znaki? No bo w duchy to raczej ciężko było uwierzyć. Nie dość że dzień był to jeszcze, to o ile było im wiadome, duchy zwykle nie gotowały, nie sprzątały ani nie doiły krów. Zamir zdawał się być coraz bardziej zdeterminowany, z każdą chatą, która zbliżała ich do domu Silli. Gdy do niego dotarli zastali jednak tylko trupy. Dwa trupy, należało podkreślić, żadne z nich nie należący do młodej wychowanki Taurusa i Syrii.
- Musieliśmy się rozminąć - stwierdził, sprawiając wrażenie człowieka, któremu kamień właśnie spadł z serca, ale i którego barki przygniótł nowy ciężar niewiedzy co do tego, w jakim stanie znajdowała się jego, o ile plotki prawdę mówiły, wybranka.

*****

I faktycznie, pech chciał, a może po prostu złośliwość losu, że ścieżki obu par nie zetknęły się ze sobą. Maelar, wraz ze swoją towarzyszką, która, nim opuścili chatę posprzątała wpierw ze stołu, dotarli w końcu do domu Milli. Drzwi stały otworem, ukazując obszerną izbę, w której królował solidny, dębowy stół. Gdy weszli do środka, uprzednio oznajmiając swą obecność stukaniem, nie zastali nikogo. Nie znaczyło to jednak, że chata była całkiem opuszczona. W sypialni, która znajdowała się na pięterku, znaleźli bowiem zwłoki Marcusa, a w sąsiadującej z nią, ciała ich dwóch córek, Sarin i Kallisy. Tym jednak, co w sposób szczególny zwróciło uwagę elfa i kotołaczki, był stan, w jakim znajdowała się chata. Okna były otwarte, stół wyglądał jakby dopiero co trzy osoby zjadły przy nim swój poranny posiłek, a w piecu piekły się małe bułeczki orzechowe, z których słynęła Sarin. Co prawda, Milli nigdzie widać nie było, podobnie jak jej ciała, to jednak wątpliwym było, by ona sama ponosiła odpowiedzialność za owe oznaki życia. Pozostawało także pytanie o to, gdzie podziała się bardka.
- Tinder - stwierdziła w końcu Silli, stając na powrót w głównej izbie. - Zawsze się do niej udają, gdy nie wiedzą co robić.
Coś w tym stwierdzeniu prawdy być musiało bowiem nawet Illisir często o wróżce wspominał gdy miał jakiś problem. Nie dało się ukryć, że zielarka była kobietą może i niewielkich rozmiarów za to obdarzoną dużym zaufaniem, a co za tym szło - wpływami.

*****

Powoli, jedno za drugim, z pytaniami kotłującymi się w głowach, zaczęli schodzić się pod rozłożyste drzewo będące domostwem wróżki. Jak zwykle, gdy kłopoty przerastały członków rady, z jakiś powodów zbierali się oni właśnie u Tinder. Tym jednak razem, wróżka nie mogła nikomu pomóc. Jak się wkrótce okazało, nie mogli także pomóc członkowie rady. Ci bowiem, ku zaskoczeniu zarówno Larissy, jak i Arii, wyparowali.
- Może sprawdzają resztę chat? - zasugerował Zamir, wyraźnie będąc w nieco weselszym nastroju odkąd zobaczył Silli całą i zdrową. Ona z kolei nie wykazywała żadnych zmian w swym zachowaniu, jak zwykle stając z boku i zdając się kompletnie nie interesować całą sprawą. Melfis z kolei, wyraźnie zaniepokojony, rzucił spojrzenie swej małej towarzyszce.
- To niepodobne do Milli i Tohara - stwierdził, z czym bez wątpienia mogli się zgodzić stali mieszkańcy wioski. - Nie odeszliby ot tak, nie zostawiając informacji gdzie i po co. Nie w tej sytuacji. Nie…
- Odeszli - przerwała mu Silli, zdradzając iż wcale tak całkiem obojętna na to co się działo nie była. - Żniwa jeszcze się nie skończyły.
- Jakie żniwa? - Dobry humor Zamira zaczął gasnąć z każdym wypowiedzianym przez nią słowem.
Dziewczyna zignorowała go jednak, przyglądając się wilkowi, który towarzyszył Arii i Melfisowi.
- Słychać jej muzykę - odparła, rozglądając się wokoło z zadumą widoczną na twarzy. - Millii gra wesołą melodię, świętują. On twierdzi, że ty wiesz co dalej - zakończyła swój, nie do końca zrozumiały wywód, wskazując palcem na Arię. - Zwierzęta nie kłamią - dodała, gdy oczy zebranych spoczęły na wróżce. Następnie zaś powróciła do obserwacji morza, którego błękit zlewał się z kolorem nieba.

Wioska duchów.
A może też raczej niewidzialnych istot, które zastąpiły nieżyjących gospodarzy w radosnych przygotowaniach do poranka i święta, które wraz z tym porankiem miało się zacząć.
Wzrok Maelara lustrował jedno obejcie po drugim, w miarę jak elf i jego towarzyszka powoli zbliżali się coraz bardziej do domu, w którym mieszkali Milla i Marcus.
Zbyt wiele rzeczy zostało tutaj zrobionych jakby tuż przed chwilą, tak jakby skrzętnie się krzątające gospodynie na moment tylko przerwały swe działania i oddaliły się na moment jedynie, by powrócić do swych obowiązków ledwo tylko ciekawskie oczy przestaną obserwować ich poczynania.

- Czy tylko ja mam wrażenie, że, niedostępne dla naszych oczu, życie w wiosce toczyło się dalej? - powiedział do Silli.
Kotołaczka skinęła głową w odpowiedzi, nie wyglądając ani na zaniepokojoną tym spostrzeżeniem ani na szczególnie zainteresowaną. Zupełnie jakby los mieszkańców i samej wioski, kompletnie jej nie interesował.
- Skoro wiesz, lub widzisz, więcej niż ja, to może uchylisz rąbka tajemnicy?
Wzruszyła ramionami.
- Nie widzę więcej - wyprowadziła go z błędu, aczkolwiek tylko częściowo. - Ja po prostu słucham. Słyszę gdakanie zadowolonych kur. Słyszę krowy, które wesoło żują swoje siano. Nie słyszę wycia psów ani pełnego niezadowolenia miauczenia kotów, które nie dostały swojej miski melka. Może my nie widzimy, one jednak widzą. Dla nich nic się nie zmieniło.
- Ale nie słyszysz tych... istot..., które zadbały o żywy inwentarz? Bo ktoś musiał zadbać. Ziarno się samo nie rozsypie, a woda nie wleje do koryta czy poidła.
W odpowiedzi pokręciła przecząco głową. Najwyraźniej wcześniejsza, dość długa jak na nią wypowiedź, wyczerpała zapas słów na daną chwilę.
Maelar był pewien, że Silli wiedziała wiele więcej na temat tego, co zaszło w wiosce, ale ewentualne pytania mogły poczekać. Nie sądził, by dziewczyna nagle mogła się rozpłynąć w powietrzu, tak jak i pozostali mieszkańcy wioski.

Wrażenie, że ktoś dba o to, by mimo śmierci większości mieszkańców wszystko w wiosce toczyło się utartym trybem, pogłębiło się, gdy Maelar odwiedził dom bardki. Milli co prawda nie było, ale elf mógłby się założyć, że gdyby tu wrócił za parę minut, to świeżo upieczone ciasteczka znalazłyby się na stole.
Prawdę mówiąc, chyba nie było przeciwwskazań, by sprawdzić to przypuszczenie, chociaż nie sądził, by Silli zechciała się z nim założyć.
- Chodźmy zatem do Tinder - zgodził się z dziewczyną.

* * *

Pomysł był przedni, bo dzięki temu Mealar mógł się przekonać, że nie tylko Silli i on zdołali ocalić życie
Z drugiej strony...
Od razu zrodziły się kolejne pytania.

- Muzyka? - Maelar z zaciekawieniem spojrzał na Silli. - Ty ją słyszysz?
Aria calutka napięła się, kiedy z Melfisem i Hugo dotarli do drzewa jej ciotki. Wyraźnie starała się na nie nie patrzeć i zrobiła się nieco bledsza. Początkowo tylko słuchała wymiany zdań zebranych. Zaskakująco sporo osób tu było, co zdecydowanie ją ucieszyło. Słowa Silli jednak zastanowiły ją i wcale nie ucieszyły. Czy ona dobrze zrozumiała? Po pierwsze ta dziewczyna słyszała coś, czego nikt najwyraźniej więcej nie słyszał, a po drugie potrafiła zrozumieć jej przyjaciela-wilka? Blond wróżka nie kwestionowała tego, była bardziej zajęta szokiem z tytułu zrozumienia co ta powiedziała.
‘Żniwa się jeszcze nie skończyły..’ - czyli to znaczyło, że jeszcze ci co żyli, mogli umrzeć. To wydedukowała sobie w głowie. Ale czym było to coś, co wszystkich zabijało. I jakim cudem wioska zdawała się żyć dalej i świętować. Aria skrzywiła się leciutko z niepokoju, ale widząc jak wszyscy patrzą na nią, oczekując odpowiedzi westchnęła lekko i podniosła się do pozycji stojącej nadal na ramieniu Melfisa
- Zanim udałam się szukać ocalałych, rozmawiałam z Milą o tym, że trzeba będzie iść do wieży maga i spojrzeć do jakiejś księgi. Tam ponoć mają być odpowiedzi na wszystko co zaszło. Że to jakaś kara i tamta magiczna księga powie, co teraz - wyjaśniła co wiedziała po rozmowie z bardką.
Maelar spojrzał na Silli, której wcześniejsze słowa mówiły coś podobnego.
- Dlaczego rada ponosi winę za to, co się stało?
- On ją słyszy - zapytana odwróciła się od widoku fal i wskazała na Hugo, po czym jej uwaga skupiła się na małej wróżce. - Zatem mają księgę.
Było to stwierdzenie podszyte nutą, której Maeler jeszcze u niej nie słyszał, a która wyrażała nienawiść. Zamir również wyglądał na zaskoczonego. Jego ruch, który miał zapewne zakończyć się objęciem dziewczyny, zakończył się opuszczeniem rąk, które jakby zapomniały dlaczego jeszcze sekundę wcześniej zmierzały w jej stronę.
- Silli, czego ty nam nie mówisz? - Zapytał, przy czym nam zabrzmiało bardziej jak mi.
Ona jednak zdawałą się nie słyszeć jego słów, stojąc dalej w tym samym miejscu, niczym posąg. W ogóle, zdawało się iż ledwie dostrzega swojego, wedle plotek, wybranka.
- Ludzie, którzy pragną lepszego jutra, zawsze ponoszą winę - stwierdziła, na powrót obojętnym głosem. - Szczególnie ci, którzy chcą go dla innych.
Pomimo tego, iż była to odpowiedź, to jednak była jedną z tych, które nic nie mówiły.
- Czyli musimy iść poszukać tej księgi - ni to stwierdził, ni zapytał Melfis. Jego spojrzenie przeskakiwało z Arii na Silli, jakby nie mógł się zdecydować do kogo te słowa kierować.
Księga, znowu księga. Na dodatek ton, jakim o niej mówiła Silli, był niepokojący. Podobnie jak i słowa, które kierowała pod adresem tych, co pragnęli dobra dla innych. Czyżby mówiła to na podstawie własnych doświadczeń z nieznanego nikomu dzieciństwa?
- Mówisz o księdze, która jest w posiadaniu Rady? - Spojrzał na Silli. - Czy też może była w jej posiadaniu? A jeśli była, to kto ją ma w tej chwili?
Aria obserwowała Silli, to młodego elfa, którego kojarzyła, ale troszkę słabiej. Cóż, sama nie bywała tu zbyt często, więc nie wszytkich musiała dobrze znać, czyż nie?
- Ponoć księga była w wieży, to już jej tam nie ma? Czy jest? Silli, skąd ty tyle o tym wszystkim wiesz? - zapytała. Wróżka nie była podejrzliwa, co bardziej zaciekawiona. No i nadal unikała spojrzeniem dębu swej ciotki. Zerknęła na Hugo, który ponoć słyszał i może widział nawet to co działo się w wiosce. Nadal stała na ramieniu Melfisa, ale poruszała skrzydełkami by utrzymać równowagę.
- Skoro jest w wieży, to właśnie tam się udamy - postanowił Melfis, na dłużej zatrzymując wzrok na Arii.
- Nie wiem - odparła zapytana, nie wyglądając na urażoną tym, że młody syn łowczego wtrącił się zanim odpowiedziała. - Zwierzęta mówią - dodała, wzruszając ramionami. Biorąc zaś pod uwagę to, że ponownie zwróciła swoje oblicze w stronę morza, nie wyglądało na to by miała coś więcej dodać. Zamir, który najwyraźniej podjął wreszcie decyzję co do tego co powinien w zaistniałej sytuacji zrobić, postąpił ten krok bliżej i objął dziewczynę od tyłu, na co ta mu pozwoliła, chociaż wcale nie sprawiała wrażenia potrzebującej takowego objęcia. Jej postawę można było określić jednym słowem. Bierna.
- Tu stać cały dzień nie możemy - uwaga Zamira bez wątpienia zgodna była z prawdą.
- Księga kryje odpowiedzi - dodała cicho Silli, unosząc głowę i tym razem wbijając spojrzenie w niebo.
- Chodźmy zatem poszukać tych odpowiedzi - powiedział Maelar, ruszając w stronę wieży maga. Ciekaw był, czy mieszkaniec wieży, stale tam jest, czy też może i Tarus padł ofiarą czarnej mgły.
- Co jeszcze słyszałaś, Silli?
Aria zerknęła tymczasem na Melfisa. Sfrunęła mu z ramienia i zawisła w powietrzu niedaleko, kawałek przed chłopakiem
- Chciałam również iść do wieży, a tutaj na razie nie ma sensu zostawać. Nie wiadomo, czy nie skończyłoby się to jak z Milą… - zauważyła wróżka. Zerknęła na Hugo i skinęła na niego głową, że on też idzie. Teraz w blasku słońca było widać, że jej blond włosy ozdabiają też gdzieniegdzie zielone pasma. Poczekała na Melfisa i na czarnego wilka i dopiero wtedy ruszyła. Nie chciała nadwyręża uprzejmości chłopaka i cały czas siedzieć mu na ramieniu…

Maelar zdecydowanie nie przepadał za sytuacją, gdy ktoś był nafaszerowany wiedzą, a równocześnie nie chciał się tą wiedzą podzielić, pilnując informacji jakby był to skarb nieoceniony.
Wiedza to skarb, owszem, ale czy Silli coś by się stało, gdyby powiedziała pozostałym, co wie o księdze.
Być może i wiedziała, komu nie odpowiadało to, że Rada podejmowała działania, by mieszkańcom wioski działo się lepiej. I kto zdecydował, że działania na rzecz lepszego jutra muszą zostać ukarane.
Ale Silli okryła wszystko zasłoną tajemnicy, zaś Maelar był pewien, że zbyt nachalne próby wydobycia z niej informacji skończą się niepowodzeniem, albo i jeszcze gorzej. Koty, a do tych wszak zaliczyć należało lwy, zawsze należały do istot niezależnych, dlaczego więc Silli miałaby być inna? Z pewnością nie była. Na dodatek nie była malutkim, przyjemnym w dotyku kotkiem domowym.
Pozostawała jedynie nadzieja, niewielka zresztą, że Tarus będzie bardziej rozmowny.

* * *

Wieżę maga Maelar widział już niejeden raz, ale nigdy nie miał przyjemności być gościem Tarusa. Prawdę mówiąc widział samego maga raz, góra dwa razy, a o zamienieniu paru słów (prócz zwykłego powitania) nie było mowy. I, nie da się ukryć, jakoś elfa nie ciągnęło, by porozmawiać z demonem. I to bynajmniej nie dlatego, że obie rasy niezbyt dobrze się dogadywały.

Z bliska widać było, że Tarus nie zachęcał nikogo do odwiedzin. Maelar czuł zdecydowaną niechęć do ujęcia kołatki w dłonie i zastukania. Przez moment uważał, czy nie użyć łuku, albo - jeszcze lepiej - zejść na dół po solidny kij, by trzymać się jak najdalej od niesympatycznie wyglądającej antaby. Trzeba było mieć dziwne poczucie humoru, by montować coś tak paskudnego na drzwiach...
Zanim jednak Maelar wprowadził w życie swój plan, z kołatki skorzytała Silli.

Nie jednak Tarus stanął w drzwiach.
Maelar z nieukrywanym zaskoczeniem spojrzał na młodą demonicę, która z gospodarzem wieży nie miała nic wspólnego, prócz rasy. Magia działała w ciekawy sposób, ale nie sądził, by dzięki magii czarnowłosy mężczyzna miał się zamienić w blond dziewczynę. Czyżby Taurus zniknął i od razu pojawił się nowy gospodarz wieży? Gospodyni raczej? Może wieża nigdy nie mogła stać pusta? Tylko skąd demonica się o tym dowiedziała? A może Taurus zatrudnił pomocnicę?
- Maelar - przedstawił się, dołączając skinienie głową. - Dziękuję za zaproszenie - dodał, przekraczając próg siedziby maga.
Miał nadzieję, że inni pójdą w jego ślady. Wszak im więcej głów, tym więcej szans na zadanie rozsądnych pytań, które mogły doprowadzić do rozwiązania tajemnicy.

Grosh zbudził się po kilku niespokojnych godzinach snu z lekkim wzdrygnięciem i przerażeniem w oczach. Nocna mara jednak na długo nie zagościła w pamięci demona, zaledwie po kilku uderzeniach serca zmieniając się w ledwie rozpoznawalny cień. Grosh przetarł twarz dłonią o nienaturalnie zaostrzonych paznokciach i otarł z niej pot i rosę, wtedy też przy pierwszym ruchu poczuł w nogach dziwny włochaty kształt. Uniósł się więc na łokciach i zerknął pod powałę prowizorycznego dachu szałasu wykonanego z sosnowych gałęzi i dostrzegł w jego głębi skulony rudy kształt który po chwili rozpoznał jako Firę młodą wilkołaczkę która postanowiła tu spędzić noc.

Grosh wypełzł więc z szałasu nie budząc wilczycy i przykucnął przed nim grzejąc się w słonecznych promieniach, gdy nagle spadła na niego prawda o całej sytuacji. Nie pamiętał ani postoju, ani tego by wykonywał szałas, a już z pewnością nie kojarzył by spotkał Firę. Rozbudził się natychmiast i rozejrzał po okolicy, znał tą polanę często spotykał się tu właśnie z wilczycą by korzystać w wolne od pracy dni z piękna porastających Mały Rav lasów. Nie rozumiem jednak dlaczego się tu zatrzymał i jeszcze ta mgła…

Grosh wyprostował się i ponownie zaczął badać swoje otoczenie, nie dostrzegł jednak nic niezwykłego oprócz dziwnej ciszy i mgły.

- Fira ! - krzyknął pełnym głosem tak by obudzić wilczycę - Wstawaj Fira! -

Krzyk ów zabrzmiał podwójnie głośno w panującej wokoło ciszy. Nie spłoszył jednak nawet jednego ptaka, nawet jeden gryzoń nie zerwał się w poszukiwaniu bezpiecznego schronienia. Demon osiągnął jednak swój cel. Wilczyca zerwała się na równe nogi, jakby ją ktoś batem strzelił przez grzbiet. Z jej gardła wyrwał się pełen gniewu i strachu warkot. Ostre, potężne kły zalśniły w mroku szałasu, gotowe by rozszarpać każdego, kto stanowił dla niej zagrożenie. Fira, jak większość wilkołaków, była znacznie większa niż normalny wilk. Jej ciało, pomimo tego że była wciąż młodym osobnikiem, było mocno zbudowane. Mięśnie prężyły się pod pokrytą sierścią skórą, gotowe by ruszyć w pogoń, by uciekać, by walczyć - w zależności od tego która opcja była w danym momencie preferowana.
Szybko się jednak opanowała, a następnie przemieniła.

- Nie strasz mnie tak - poprosiła, chociaż brzmiało to bardziej jak warknięcie niż ludzka mowa. Widać wciąż była pod wrażeniem nagłej pobudki. Wypełzła z szałasu i stanęła u jego boku, podobnie jak on jeszcze chwilę temu, rozglądając się wokoło. Nie była szczególnie wysoka, co w porównaniu z jego rozmiarami było nad wyraz widoczne. Na dobrą sprawę wyglądali jak dorosły z dzieckiem, co jednak jakoś nigdy im nie przeszkadzało.
- Nic ci nie jest? - Zapytała, unosząc głowę by na niego spojrzeć.
- Nic tylko …. - tu zawiesił na chwilę głos by przemyśleć sytuację - Powiedz mi proszę jak się tu znalazłaś ? Nic nie pamiętam z zeszłej nocy, nawet tego że się zatrzymałem. Chciałem tylko donieść te kłody do Crega - zapytał wskazując po chwili na dwa ścięte dęby które spoczywały obok szałasu spięte sznurem zakończonym pętlą. Grosh ciągnąc za nią wlekł je po ściółce by przekazać je Cregowi, wioskowemu cieśli.
Fira rzuciła okiem na kłody, po czym skinęła głową.
- No tak… - Mruknęła pod nosem. - Znalazłam cię śpiącego przy nich. Chyba chciałeś je przestawić bliżej szałasu ale się nie udało. Mnie Nishan obudził przed północą i kazał uciekać. Wystraszył mnie nie na żarty więc posłuchałam. Coś się działo w wiosce. Coś złego - wzdrygnęła się jakby się jej zimno nagle zrobiło. - Gdy cię znalazłam to próbowałam obudzić ale się nie udało więc cię zaciągnęłam do środka, a później - urwała, jakby miała problem z przypomnieniem sobie dokładnie co było później. - Chyba też usnęłam, chociaż nie wiem dlaczego.
Demon nie był zachwycony wieściami, nie wiedział co mogło by go zmuc, że padł by w pół kroku, no chyba, że zjadł by garść nieodpowiednich grzybów, a tego na pewno nie zrobił. Swój stan jednak szybko zignorował Fira mówiła, że w wiosce dzieje się coś złego, a dla Grosha to skupisko chat otaczające wiekowy dąb było jedynym domem jaki zaznał w swoim życiu.
- To idziemy sprawdzić co tam się wyprawia. - powiedział i już chciał odchodzić gdy zorientował się, że nie ma przy sobie swojego dobytku. Szybkie spojrzenie pozwoliło mu jednak upewnić się, że ciemny kształt leżący przy kłodach to jego torba więc nie martwił się - Daj mi tylko chwilę to pozbieram swoje rzeczy.-

Demon szybko pozbierał z trawy swoje rzeczy, dwa topory, jeden do powalenia drzew, a drugi do rąbania ich na opał, swój nóż który ukryty w skórzanej pochwie w dłoniach Firy mógł by uchodzić za krótki miecz i torbę którą przypiął w pasie tak, że wisiała za jego pośladkami, a która zawierała resztę jego dobytku.
- Przemień się maleńka jak jest źle to biegniemy - rzucił i poczekał aż dziewczyna na powrót zmieni się w wilka. Gdy ta skończyła ruszył biegiem średnim tempem połykając staj za stajem drogi.
- Nogawkę mi rozdarłaś - dodał w pewnej chwili gdy przeskakiwał przez zarośnięty mchem pień.

Roisin obudziła się w miejscu, w którym w środku nocy padła ze zmęczenia. Przespała kilka godzin, na tyle długo, żeby stracić świadomość swoich ostatnich problemów. Na tyle długo, żeby zapomnieć o głodzie, pragnieniu oraz fatalnych warunkach, w których się znalazła. Po obudzeniu najpierw zauważyła, że jest przemarznięta i mokra od porannej rosy. Powoli wracała jej świadomość, a wraz z nią głód i pragnienie. Odsapnęła zbierając myśli i rozejrzała się po okolicy.

Od razu zauważyła, że oprócz oddalonej kilkadziesiąt metrów ścieżki jest też cel do którego prowadziła. W niewielkiej odległości widać było dachy chałup oraz jakiegoś większego budynku.

'Po co ja tu w ogóle szłam?' zapytała siebie, nie licząc na odpowiedź. 'Dobra, to nie jest tragedia dziewczyno. Żyjesz... Jakoś to będzie.' Wstała powoli i ustaliła plan na najbliższe kilka minut. Najpierw jedzenie i ubranie. Była wyjątkowo stabilna jeśli patrzeć na poprzedni dzień i noce. Nasłuchiwała przez chwilę i w tym momencie dopuściła do siebie głos intuicji, który dzwonił jej w głowie od samego początku. Było potwornie cicho. Ostrożnie rozejrzała się i powoli ruszyła w kierunku siedzib nasłuchując. Zobaczyła wiejskie chaty w okolicy, przy których nikt się nie kręcił. 'Może poszli na ten cały festyn?' Było cicho, ale wszystko inne wyglądało normalnie. Podeszła bliżej i wybrała na cel najbliższą chatę i cicho, ale naturalnie zaczęła się do niej zbliżać. Miała wszystko co potrzebne – w beczce woda, w ogródku warzywa, a na płocie suszyły się całkiem przyzwoite lniane ubrania. Gdyby tylko dało się je szybko wziąć.

Nie widząc oznak ruchu zaczęła sobie poczynać trochę odważniej. - Witam. - powiedziała niezbyt głośno i poczekała na reakcję. Cisza. Dobrała się więc do beczki z deszczówką. Napiła się, aby ugasić pragnienie, a potem umyła twarz, ręce i nie widząc dalszych reakcji zanurzyła się w niej ile się dało zmywając brud z dwóch poprzednich dni. 'Dziwni tu wszyscy jesteście’, mruknęła i zabrała się za ogródek. Kilka marchewek i ogórków, no i jeszcze ta koszula ze spodniami. Nadadzą się.

Gdy tylko skończyła się przebierać wrócił niepokój. To nie mógł być wyłącznie festyn. Nie znała się na wiejskim życiu, ale nikt tak nie zostawia całego gospodarstwa... W tym momencie jej uwagę zwróciły dwa zdarzenia. Kątem oka zauważyła przez okno, że mieszkańcy tego domu nigdzie nie poszli, oni po prostu spali. Wyrwała z miejsca i w momencie znalazła się na drodze do lasu. Drugą rzeczą były wozy cyrkowców. Tych cyrkowców. Tych z którymi spędziła ostatni miesiąc i …
Wpadła w las. Ze zdjętych z siebie łachmanów skleciła szybko prowizoryczny pas, którym przymocowała do ciała nóż i ukryła go pod nieco obszerną koszulą. Następnie przemykając między drzewami ruszyła w stronę karczmy, przy której stały wozy. Budynek był zadbany, piętrowy i sprawiał całkiem przyjemne wrażenie. Obok stała nawet stajnia, podobnie zadbana, z której dochodziło rżenie koni. Nieco dalej, częściowo przez stajnię skryte, stały znajome wozy cyrkowe. Nigdzie jednak nie było widać ich właścicieli. Wszędzie panowała dziwna cisza, jakby ktoś wytłumił wszelkie dźwięki i nawet to rżenie, które docierało do jej uszu brzmiało jakby je słyszała przez watę. Skradała się i widząc, że tu również nie ma żadnych oznak ludzi podeszła do okna i zaglądnęła do środka. W środku ludzi też nie było, a przynajmniej nie było ich widać. Słychać za to było czyjeś kroki tyle że nie z karczmy dobiegające, a zza jej pleców. Odwróciła się gwałtownie, szybkim ruchem wyrywając spod koszuli nóż. I unik w bok, tak na wszelki wypadek.
- Nie lubimy tu złodziei - została poinformowana spokojnym głosem, który wydobył się zza zaciśniętych w wąską linię ust.

Mężczyzna, na oko liczący sobie jakieś dwadzieścia, dwadzieścia parę lat, zatrzymał się w miejscu i przyglądał jej jakby była jakimś ciekawym zjawiskiem. Zjawiskiem, które na dodatek znajdowało się w niewłaściwym miejscu. Sam też nie wyglądał jakby pasował do tego miejsca. prędzej do jakiejś grupy łowczych albo czegoś w tym stylu. Miał przy sobie łuk, obecnie przerzucony przez plecy i miał dwa topory zatknięte za pasem. Wyglądał przy tym na takiego, który wie co robić zarówno z jednym jak i z drugim.
Roisin zacisnęła zęby w grymasie złości lub przerażenia. ‘Zginiesz, kurwa, przed wieczorem jak byle łachudra z lasu będzie cię zachodził od tyłu w biały dzień’ pomyślała. A może był jednak dobry w tym co robił?
- U nas chłopcze, też złodziei nie lubią. Podobnie jak opuszczonych karczm i chłopów śpiących do południa. - Zaczęła się w niego wpatrywać, to bezczelnie, to z zaciekawieniem.
- U nas nikt do południa nie śpi - poinformował ją, z pewnością brzmiącą w głosie. - Szczególnie jak jest święto, więc trochę ci ta dogryzka nie wyszła, malutka - zmierzył ją wzrokiem od stóp po głowę, wzrok swój zatrzymując na jej twarzy.
- Aha, to chyba przed chwilą z lasu wyszedłeś. Zaglądnij do tamtej chałupy, jak nie dość dobrze znasz własnych mieszkańców. - Wskazała ręką chałupę, przy której przed chwilą była. - Idź już. Mam tu sprawę do załatwienia.
- To całkiem jak ja - poinformował ją nadmiernie wesołym głosem, ignorując jej uwagę o śpiącym mieszkańcu wioski podobnie jak zignorował docinek tyczący się lasu. - Skoro tak, to może razem wpadniemy w odwiedziny do karczmarza? Co ty na to, złośnico? - Drażniąc się z nią postąpił krok do przodu jednak nie na tyle blisko by znaleźć się w zasięgu noża, na który co chwilę rzucał kontrolne spojrzenie.
- Nie bój się, na Arenę - dodał, poważniejąc i ponownie spoglądając jej w oczy. - Nie zrobię ci krzywdy. Chcesz to kupię ci śniadanie. Możesz powiedzieć że znalazłem cię w lesie, potwierdzę historyjkę i po zjedzeniu pójdziesz sobie swoją drogą. Wyglądasz jakby ci się przydał porządny posiłek. I kąpiel - dodał, uśmiechając się złośliwie.
Krok do przodu mężczyzny, to krok do tyłu Roisin. Odruchowo. Potem jednak jakby zmieniła zdanie.
- Dobra. - powiedziała mocując z pewnym trudem nóż pod koszulą. - Słuchaj. Nie wyglądasz jakbyś na co dzień bił bezbronne kobiety. Nie potrzebna mi twoja pomoc i łaska, a i tłumaczyć się nie mam z czego. Przyszłam z rodziną na festyn, ale się zgubiłam w lesie. Ot cała historia. Idź już… albo czekaj. Dawaj to śniadanie. - i natychmiast ruszyła do drzwi karczmy - I nie zapomnę ci tej ostatniej uwagi.
- Przeżyję - ni to prychnął, ni się zaśmiał ruszając w ślad za nią. Poruszał się, jak miała już okazję się przekonać, nad wyraz cicho. Całkiem jakby całe życie spędził na niczym innym jak tylko skradaniu. Kto go tam jednak wiedział.
Do drzwi karczmy, które to były otwarte, dotarł w chwilę po niej.
- Trochę tu cicho - mruknął pod nosem, porzucając drażniący ton i brzmiąc na nieco zaniepokojonego. - Nicodon nigdy by nie zostawił tej cholernej karczmy samopas - dodał, wahając się wyraźnie przed przekroczeniem progu.
Zanim skończył mówić ‘cicho’ Roisin stanęła i cofnęła w zacienione miejsce tuż koło drzwi. Nóż miała z powrotem w rękach.
- Dziwnych masz ziomków - mruknęła i zaczęła uważnie rozglądać się po sali. Szukała wszystkiego co nie pasowało do pustej sali w karczmie.
- Ci akurat są całkiem normalni - poinformował ją, samemu sięgając po toporek i z ociąganiem bo z ociąganiem, wchodząc do środka.
W karczmie nie widać było żywej duszy. Nigdzie. Było tam cicho jak makiem zasiał, chociaż czuć było woń jajek i chleba, która docierała od strony wejścia do kuchni, które znajdowało się po prawej stronie szynku. Po przeciwnej jego stronie były schody prowadzące na górę. Był też kominek i to całkiem okazały chociaż na chwilę obecną wygaszony. Stoły stały równo, podobnie jak ławy. Na pierwszy rzut oka miejsce to było czyściutkie że i z podłogi można było jeść, nie tak jak niektóre przybytki w Vilsen.
- Nicodonie! - Zakrzyknął nieznajomy, pewniej zaciskając palce na trzonku swej broni i rzucając szybkie spojrzenie za siebie. - Jak usłyszysz kroki to weź schowaj ten swój nożyk. Nico jest dość drażliwy na punkcie ostrzy w tej swojej budzie.
- To ty tu sobie jedz jajecznicę… - niedokończyła i w sekundzie zerwała się do cichego biegu przez salę. Widziała, że jest pusto i nagła myśl kazała jej sprawdzić, czy coś nie wiadomo na temat cyrkowców. Ruszyła na schody i po wejściu na piętro zatrzymała się rzucając okiem na korytarz i nasłuchując. Cokolwiek się z nimi stało musiała dowiedzieć się pierwsza. Tu wszystko nie było tak jak powinno. Nie znała się na wsi, ale cokolwiek skłoniło tych ludzi do wyjścia na pewno nie był to festyn.
- Poczekaj! - usłyszała jeszcze za sobą ale najwyraźniej facet nie miał zamiaru biec za nią. Na piętrze, podobnie jak w głównej izbie, panowała cisza i spokój. Po obu stronach korytarza miała drzwi. Po prawej trzy, po lewej cztery. Widać pokoje po lewej były mniejsze od tych po prawej. Nie zmieniało to jednak faktu, że nic nie było zza nich słychać. Żadnego szurania, rozmów, skrzypienia… Nic.
Nacisnęła klamkę w najbliższych drzwiach. ‘Wszystko co żyje wydaje jakieś odgłosy. No chyba, że są tu jakieś duchy…’ Zamknięte. Inne jednak były otwarte, ale w środku nie znalazła nic. Ostatni lepiej urządzony pokój zwrócił jej uwagę. ‘No powiedz Ko, że w tej przedziwnej wiosce jest jakiś pokój z ciuchami.’ Jej prośby nie zostały jednak wysłuchane. Pokój był, oczywiście, tyle że pusty i dopiero czekający na to aż go ktoś zajmie. Widocznie właściciel mieszkał gdzie indziej albo też zajmował jeden z zamkniętych pokoi. Biorąc jednak pod uwagę że nikt jej w myszkowaniu nie przeszkadzał, mogła spróbować któreś z nich otworzyć. Jej nieznajomy towarzysz najwyraźniej bowiem postanowił skorzystać z jej rady i wciąż nie dołączył do niej na górze.
- Coraz więcej pytań i żadnych odpowiedzi - mruknęła coraz mocniej zdesperowana. - Miej mnie w swojej opiece. - otworzyła okno w ostatnim pokoju i wspięła się na dach. Chciała spróbować otworzyć okno do zamkniętego pokoju od zewnątrz. Jednak Ko najwyraźniej jej w opiece nie miał, podobnie jak cała reszta bogów, bogiń i bóstw. Otwarcie okna w pokoju udało się jej całkiem zgrabnie, głównie dlatego że nie było jakoś specjalnie zabezpieczone. Widać wieśniacy byli ufniejsi niż mieszkańcy miasta. Gdy jednak chciała się wspiąć na dach, natrafiła na coś miękkiego, co odpowiedziało przeraźliwym wrzaskiem i wbiło zęby w dłoń, którą się podciągnęła by na ów dach dostać. Pełne wściekłości, zielone ślepia na krótką chwilę spotkały się z jej oczami, gdy sierściuch dał szczupaka w dół, o mały włos jej przy tym nie zrzucając. To, że się utrzymała na parapecie zawdzięczała chyba tylko i wyłącznie jakiemuś cudowi albo innej ingerencji sił wyższych. Względnie, co było bardziej prawdopodobne, własnej zwinności. Kocur narobił jednak tyle hałasu, że po chwili dał się słyszeć nawołujący ją głos dobiegający z korytarza.
- Ahrrr. - zagryzła zęby z bólu i zdenerwowania. Wyglądało, że nie uniknie jego pomocy. Odwróciła zadrapaną rękę, schowała ponownie nóż i wyszła na korytarz. - Hej, - zawołała - znasz tego karczmarza? On gdzieś pewnie trzyma klucze do pokoi. Tu się dzieje coś dziwnego, a dziwne sprawy rozwiązuje się otwierając zamknięte drzwi.
- Od dziecka - poinformował ją, wyglądając ciut bledziej niż w chwili, w której zobaczyła go po raz pierwszy. - I właśnie go znalazłem razem z żoną i synem - dodał, odwracając się plecami i zbywając jej pytanie o klucze.
- Odmawiają modlitwy do Tahary? W karczmie nawet na pogrzebach nie jest cicho. Poproś go o te klucze. Mam tu znajomych i pewne sprawy do wyjaśnienia... - słowo ‘znajomych’ powiedziała z dużym naciskiem. Nim jednak skończyła, spojrzała na niego jeszcze raz. Źrenice rozszerzyły się jej jednej chwili. - Oni... są... wszyscy… kurwa… martwi. - złapała się za włosy, a jej głowę wypełniły setki myśli. - Boginie, w co ja się znowu wplątałam?
- Też chciałbym wiedzieć - usłyszała jego głos, który jednak dotarł do niej z dalszej odległości niż poprzednio. Mężczyzna najwyraźniej nie zamierzał pomagać jej w uporaniu się z faktami tylko zwyczajnie ruszył z powrotem w dół schodów. - Pospiesz się, jajecznica jest jeszcze ciepła - dorzucił głośniej i jakby nigdy nic.
- Człowieku - otrząsnęła się - zabiłeś ich, czy co? - wrzasnęła głośno. Ruszyła za nim w dół schodów. - Często tu macie martwe karczmy i wioski? Idź i jedz. Ja dowiem się chociaż jednej rzeczy - i ruszyła na poszukiwanie kluczy. - Jak ci przez godzinę nie zaszkodzi to też spróbuję. - dodała na koniec.
Przystanął, jednak tak, że mogła swobodnie obok niego przejść i ruszyć w głąb karczmy na swoje poszukiwania. Wodził za nią jednak wzrokiem, chociaż przez dłuższą chwilę nic nie mówił.
- Ta będzie pierwsza - odpowiedział w końcu, głosem twardym i zdecydowanie mniej przyjemnym niż przy pierwszym spotkaniu. - Powiedz mi co widziałaś w wiosce, a powiem ci gdzie są klucze do pokoi.
Wciąż nie odpowiedział jej na pytanie o to, czy zabił właściciela i jego rodzinę. Nie wyglądało też na to by miał iść z powrotem do kuchni i skorzystać z jedzenia. Stał po prostu przy schodach, z dłońmi zwisającymi luźno i wzrokiem wbitym w jedyną poza nim, żyjącą osobę w tym miejscu. Nie sprawiał wrażenia, jakby stanowił zagrożenie, chociaż doświadczenie podpowiadało, że z takimi jak on nigdy nie wiadomo. Powiedział, że znał tych ludzi od dziecka, a wcale nie sprawiał wrażenia przejętego ich śmiercią. Zaniepokojonego, może tak, ale nie przejętego.
- Ach. - minęła go i zabrała się za przeszukiwanie karczmy rozglądając się również ostrożnie za trupami - Nie mówię, że ich zabiłeś, nie wyglądasz mi na takiego. Ale przecież to twoi ludzie, nie robi to na tobie wrażenia? Cała wioska trupów? Posłuchaj - usiadła, nie widząc efektów swojej pracy - nie wiem co tu się dzieje, ale bezpieczniej będzie chyba jakoś się dogadać. Znam tych cyrkowców - w tak niezwykłej sytuacji uznała że zaryzykuje grę w otwarte karty - i chcę się dowiedzieć co im się stało. Pewnie tu spali w tych pokojach. Widziałam też ludzi w tamtych chatach i myślałam że śpią, ale teraz wiem, że to niemożliwe. Pomóż mi dowiedzieć się co jest za tymi drzwiami. Ja pomogę tobie potem. Karczmarzowi i tak już wszystko jedno, kto grzebie w jego rzeczach. - oparła głowę na rękach patrząc w podłogę - Ko się ode mnie odwrócił, a Denara opuściła rybaków. Zemsta bogów, jak nic.
Nie odpowiadał, nadal wpatrując się w nią, jakby nie miał lepszego obiektu dla swoich oczu. W końcu jednak drgnął i podszedł do zajętego przez nią stolika. Tym razem chyba nie starał się zachowywać cicho bo słyszała każdy jego krok, podobnie jak stuk, który trzonki toporów wydały po zderzeniu z ławą.
- Może i zemsta, może nie - powiedział, opierając lewą rękę o stół. - Dobrze, niech będzie po twojemu - dodał, sięgając do kieszeni i wyciągając z niej pęk kluczy, a następnie rzucając w jej kierunku. - Rób co chcesz z tymi pokojami i tym co w nich zastaniesz. Ja sprawdzę jak się mają zwierzęta. Później pójdziemy do wioski. Ci ludzie i ich los nie obchodzą mnie. Chcę tylko sprawdzić co jest grane i jak się mają ci, którzy są w tym zadupiu w miarę normalni. Na szczęście większość z nich trzyma się od tego miejsca z dala i to praktycznie cały czas więc nie, wioska trupów nie robi na mnie wrażenia.
Sądząc po tonie głosu, mówił szczerze. Rodziło się zatem pytanie co w ogóle w tej wiosce jeszcze robił. Sprawiał wrażenie osoby, która nie powinna mieć problemu ze znalezieniem zajęcia w innym miejscu. Czy to zgodnego z literą prawa, czy poza nim. A jednak tkwił w tym nie wiadomo gdzie. Dlaczego?
‘To ci dopiero wyznanie. Tysiąc trupów i jeden, któremu na nich nie zależy. W Vilsen było dokładnie odwrotnie. Trup biedaka, a wkoło niego tysiąc obojętnych.’
- Dzięki. Ja idę na górę, a ty do zwierząt, tak? Potem spotykamy się i poszukamy tych twoich normalnych znajomych. - Nie wiedział, czy ironizuje, czy nie. Gdy szła wyglądała jakby straciła całą energię, a wpatrzone w przestrzeń oczy sugerowały, że dopadło ją wiele myśli równocześnie. Na schodach zatrzymała się, obejrzała za wychodzącym mężczyzną, a potem zacisnęła pięści i zagryzła wargi. 'Ogarniesz się. Już!' Podeszła do drzwi i otworzyła kluczem wiedząc co tam zastanie. Na jednym z łóżek leżał elf wizjoner, który miał ich wszystkich zabrać do nowego lepszego świata. 'Prawie ci się udało' mruknęła do siebie 'ktoś jednak zdecydował inaczej'. Otworzyła drugie drzwi i rzuciła okiem na twarze leżących. W żadnym pokoju nie było mężczyzny, którego najbardziej chciała zobaczyć. Poczuła gwałtowny ścisk w żołądku, a przed oczami pojawiły się jej wirujące mroczki. Potem upadła na kolana, a po twarzy zaczęły jej płynąć łzy.
Po chwili podniosła się powoli i niemal szeptem zaczęła śpiewać. Była to stara i długa pieśń o rozstaniu ludzi, którzy wyruszają za morze i już nigdy nie mają zobaczyć swoich bliskich, swoich domów i swojej ziemi. Pieśń, śpiewana coraz głośniej i coraz spokojniej unosiła się po karczmie, a ona bezszelestnie obszukiwała każdego z leżących i wszystkie zakamarki w pokojach. To co ją interesowało odkładała na korytarzu, a każdego z leżących układała na boku i przykrywała kołdrą. Potem ciągle śpiewając wyniosła do pustego pokoju miskę z wodą i mydło. Rozebrała się, umyła i założyła znalezione u cyrkowców skórzane spodnie, lnianą dopasowaną koszulę oraz skórzaną kurtkę. Wszystko należało do jednej dziewczyny, niewiele większej od niej. Na biodrach zapięła pas z pochwą na nóż i związała włosy w kucyk czarną wstążką. Potem do znalezionego plecaka zapakowała kawałek mydła, proszek do mycia zębów, metalową miseczkę na jedzenie, łyżkę, krzesiwo i hubkę, kilka metrów liny i siedem złotych monet oraz trochę drobniaków. Do plecaka przymocowała koc, zamknęła drzwi na klucz i zeszła na dół. Poruszała się lekkim niemal tanecznym krokiem, ciągle śpiewając kolejne zwrotki ballady. W spiżarce dorzuciła do plecaka dwa pęta kiełbasy, chleb, trochę jabłek i dwie cebule. Wróciła do głównej hali i w ciszy posiliła się jajecznicą z chlebem. Posiłek wyglądał na świeżo zrobiony, ale nie zastanawiała się nad tym szczególnie. Gdy wyszła nieznajomy czekał na nią przed stajnią, oparty o ścianę i strugający nożem kawałek drewna, bez wyraźnego celu.
- Wiem – powiedziała – musiałeś czekać, ale załatwienie twojej sprawy zajmie nam z pewnością znacznie więcej czasu.