Spis Stron RPG Regulamin Wieści POMOC Kalendarz
Wróć   lastinn > RPG - play by forum > Sesje RPG - Fantasy > Archiwum sesji z działu Fantasy
Zarejestruj się Użytkownicy


 
 
Narzędzia wątku Wygląd
Stary 15-07-2017, 21:15   #61
Administrator
 
Kerm's Avatar
 
Reputacja: 1 Kerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputację
Maelar odruchowo cofnął się o pół kroku, gdy śmierć się o niego otarła. Strzała poleciałaby o palec w bok i już na świecie byłoby o jednego elfa mniej, co wspomnianemu elfowi nie przypadłoby do gustu. A spotkałaby go kara za to, że był głupcem. Zajął się tym, co działo się wokół niego, na pokładzie, a nie pomyślał o tym, że i do góry może czaić się niebezpieczeństwo.
I czaiło się, przybrawszy postać łucznika, który uwił sobie gniazdko wysoko na maszcie.
Przez ułamek chwili Maelar zastanawiał się, co zrobić - skryć się, korzystając z magii, czy może skoczyć i poszukać schronienia, kryjąc się za masztem lub wysoką burtą. Każde rozwiązanie miało i wady, i zalety. Wybrał więc trzecie wyjście - gotów uskoczyć przed nadlatującą strzałą strzelił do wrogiego łucznika, który wszak nie mógł zrobić uniku.
 

Ostatnio edytowane przez Kerm : 20-07-2017 o 16:28.
Kerm jest offline  
Stary 17-07-2017, 21:51   #62
 
Grave Witch's Avatar
 
Reputacja: 1 Grave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputację
Śmierć była nieodłączną towarzyszką każdego, kto w dłoń swoją chwytał broń. Czy zamiarem jego była obrona, czy atak, towarzyszyła mu ona od chwili podjęcia tej jednej decyzji, czekając na okazję do zebrania swego żniwa. Gdy zaś w jednym miejscu spotkało się więcej takich istot, urządzała ona iście królewską ucztę. Napitkiem na niej była krew, daniami padające ciała, deserem zaś dusze, które z owych ciał ulatywały by znaleźć się w lepszym miejscu niż ten brutalny świat. Świat w którym nie znało się swego dnia ani godziny, świat w którym panowała odwieczna walka dobra ze złem.

Zarówno Maelar jak i Roisin spotkali ową damę, ze spotkań tych póki co wychodząc z życiem. Ich przeciwnicy mieli mniej szczęścia, o czym świadczyły trupy. Do tych ostatnich wkrótce dołączyły kolejne. Pierwszym był trup elfa, bez względu bowiem na to jak szczera i rozpaczliwa by nie była prośba dziewczyny, Villasina uratować się nie dało. Gdy tylko strzała opuściła jego gardło, ciałem elfa targnął spazm bólu, a z rany trysnęła poskola zalewając jego zbroję. Kilka kropel zrosiło jej twarz, na krople te nie zwróciła jednak uwagi, zajęta próbami tamowania krwi. próbami z góry skazanymi na niepowodzenie. Dusza mężczyzny uleciała by odnaleźć swe miejsce w Ogrodach, zostawiając jedynie skorupę. Wciąż ciepłą, która jednak wkrótce miała stać się zimna i obca.

Strzała Maelara odnalazła swój cel z zadziwiającą łatwością trafiając przeciwnika w bark. Ból sprawił, że mężczyzna stracił równowagę. Jego skrzydła rozwarły się by powstrzymać upadek, a z łuku wystrzelona została strzała lecąc wprost na spotkanie śnieżnego elfa, który nie zdążył zrobić uniku. Na jego szczęście rana którą otrzymał była z rodzaju tych drobnych, pomimo tego że grot utkwił w jego ciele, to zagłębił się na tyle płytko by pod wpływem ruchu wyślizgnąć się samemu. Co stało się ze skrzydlatym przeciwnikiem, tego Maelar nie wiedział, skryty za względnie bezpieczną zasłoną burty. Mógł za to obejrzeć sobie jak Galadion z wprawą szermierczego mistrza radzi sobie z gwałtownymi, szaleńczymi wręcz atakami ostatniego z trójki demonów posyłając w końcu jego duszę tam, gdzie trafiły dusze jego kompanów. Mógł także ujrzeć Firę, skrytą podobnie jak on za burtą, wciąż szepczącą swe modlitwy. Mógł podziwiać bitewny szał Grosh’a, który nie pozwalał nikomu zbliżyć się do młodej kapłanki, dosłownie rozrywając swych przeciwników na strzępy, ignorując przy tym kolejne rany, które sprawiały że ciało jego spływało krwią i ozdobione było aż trzema strzałami.

Bitwa jednak, co nie tylko śnieżny elf ale i anioł dostrzegli gdy obraz sytuacji na statku objawił im się w pełni swych kolorów, dobiegła końca. Jeszcze tylko jęk i uderzenie ostatniego ciała o deski pokładu, jeszcze tylko zaklęcie rzucone w pośpiechu, jeszcze jeden oddech, będący ostatnim, który z bulgotem opuścił gardło Villisina…


Całun ciszy opadł na oba okręty, całkiem jakby sama Tahara nawiedziła to miejsce, niszcząc wszelkie oznaki życia. To jednak istniało, chociaż było go zdecydowanie mniej niż na początku walki. Ci, którzy przeżyli oddychali ciężko, rozglądali się wokoło i powoli przyjmowali do siebie świadomość wyniku starcia. Rozległ się pierwszy okrzyk zwycięstwa, za którym poszedł następny i tak tam, gdzie królowała cisza, na nowo rozbrzmiały głosy. Nie dało się jednak ukryć, że prócz wiwatów i radości słychać było także jęki, że nie wszystkie okrzyki wyrażały radość, że ta ostatnia trwała niezwykle krótko. Martwych należało oddać morzu, rannych opatrzeć. Były decyzje, które należało podjąć, jak chociażby ta, tycząca się jeńców oraz ich statku, który co prawda także oberwał w bitwie, ale wciąż daleki był od zatonięcia.
 
__________________
“Listen to the mustn'ts, child. Listen to the don'ts. Listen to the shouldn'ts, the impossibles, the won'ts. Listen to the never haves, then listen close to me... Anything can happen, child. Anything can be.”
Grave Witch jest offline  
Stary 19-07-2017, 02:47   #63
 
druidh's Avatar
 
Reputacja: 1 druidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputację
Roisin przyjęła fakt, że elf wreszcie skonał z wyrazem pewnej ulgi. Przerażało ją to, że cierpiał, ale jeszcze bardziej przerażało ją to, że miałaby spełnić jego ostatnie życzenie i odebrać mu życie. Ścisnęła mocno jego martwe ciało w wyrazie pożegnania i odzyskała nieco kontakt z rzeczywistością. ‘Bądź szczęśliwy, tam dokąd teraz płyniesz’ szepnęła do niego jeszcze, odkładając go delikatnie na pokład.
Bitwa zdawała się kończyć i to szczęśliwie zwycięsko dla Gołębicy. Z dziką satysfakcją obserwowała jak Galadion radzi sobie z ostatnim demonem i rzuciła okiem na Maelara, który zdjął celnym strzałem jednego z łuczników. Widząc, że zrobiło się bezpieczniej podeszła do demona, którego, na to wyglądało, pozbawiła życia i ostrożnie oglądnęła jego martwe ciało. Gwałtowne emocje nie pozbawiły ją rozsądku i z zainteresowaniem oceniła, czy nie posiadał przy sobie jakichś cennych rzeczy, które w obecnym stanie nie były mu już potrzebne. Nie była pewna, czy rzeczy posiadane przez demony, mogą być równie bezpiecznie posiadane przez inne osoby. O to zamierzała zapytać się Galadiona. Na razie jednak zdarła z zabitego płaszcz i okryła nim ciało Villasina.

Następnie podeszła do Galadiona wierząc, że ten zabierze się do zaprowadzania na statku porządku i wyznaczy jej jakieś odpowiednie zadanie do wykonania. Kiedy jednak spróbowała unieść rękę, aby go pozdrowić uświadomiła sobie, że sama odniosła całkiem konkretną ranę, która z pewnością nie zagoi się bez właściwej opieki. Syknęła z bólu i skrzywiła się, gdy na ułamek chwili utraciła świadomość.
- Chciałabym pomóc… ale chyba sama też potrzebuję pomocy. - westchnęła i spuściła wzrok, trochę jakby to, że odniosła jakąś ranę było jej winą. Sama nie wiedziała dlaczego tak robi. Potem nie wiedząc co ze sobą zrobić odszukała wzrokiem Maelara.
- Świetnie się spisałeś - uśmiechnęła się sięgając wzrokiem w miejsce gdzie jeszcze przed chwilą siedział trafiony przez niego łucznik - Zdaje się, że strzelał do mnie…
Ponownie pociemniało jej w oczach. Nie wiedząc więc zbytnio co robi usiadła na pokładzie i ściągając zniszczoną kurtkę próbowała założyć sobie prowizoryczny opatrunek na rękę. Błędnym wzrokiem spojrzała na Galadiona.
- Chyba wygraliśmy, nie?
 
__________________
by dru'

Ostatnio edytowane przez druidh : 19-07-2017 o 02:51.
druidh jest offline  
Stary 20-07-2017, 16:26   #64
Administrator
 
Kerm's Avatar
 
Reputacja: 1 Kerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputację
Jedni walczą dla sławy, inni dla złota, jeszcze inni po prostu to lubili. Maelar walczył by ocalić życie - swoje i tych, co znajdowali się na pokładzie "Gołębicy". I w najmniejszym nawet stopniu nie żałował piratów, których wysłał do Ogrodów Tahary. Ale też nie uważał, że zasługuje na jakieś specjalne podziękowania.
- Upolowałby każdego z nas, po kolei - skomentował słowa Roisin, równocześnie łamiąc strzałę, która przebiła jego zbroję. - Ratowałem też własną skórę. Ale cieszę się, że mogłem pomóc.
- Galadionie, czy na pokładzie mamy kogoś, kto zna się na opatrywania ran? - zwrócił się do anioła.
Gdyby odpowiedź była negatywna, miał zamiar pomóc Roisin, a potem zająć się sobą. Miał też zamiar obszukać zabitego przez siebie demona, a potem zwiedzić piracki statek. A nuż znajdzie się coś ciekawego? A może będą jacyś jeńcy do uwolnienia?
- Co zrobicie ze zdobyczą? - ponownie zwrócił się do anioła. - Zatopicie czy sprzedacie?f
 
Kerm jest offline  
Stary 23-07-2017, 12:20   #65
 
Grave Witch's Avatar
 
Reputacja: 1 Grave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputację
Przeszukiwanie ciała demona nie przyniosło Roisin bogactwa, chociaż bez wątpienia zyskała na tej czynności. W przypiętej do pasa sakiewce znalazła sztukę złota i czternaście srebrnych riv’ów. Oprócz tego na wskazującym palcu prawej dłoni poległego pirata, tkwił złoty pierścień z szkarłatnym okiem trzymanym przez srebrne szpony. Pierścień zsunął się łatwo, tym bardziej że dłoń demona splamiona była jego własną krwią. Znalazła także sztylet prostej budowy za to bardzo dobrego wykonania, którego rękojeść wystawała zza pleców trupa, zapewne będąc tym, po co sięgał w trakcie potyczki z dziewczyną.

- Wygraliśmy - potwierdził Galadion, przyklękając przy Roisin i kładąc jej dłoń na ramieniu. - Teraz jednak czeka nas wiele pracy. Jak Maelar słusznie zauważył - tu anioł uniósł wzrok ku górze by spojrzeć na elfa. - Mamy teraz na głowie problem w postaci zbędnego statku, którym to problemem trzeba będzie jak najszybciej się zająć. Jestem pewien, że Illisir już nad tym myśli i wkrótce wszyscy poznamy jego decyzję. Teraz jednak, jak słusznie zauważyłaś i o czym wspomniał twój towarzysz, musimy zająć się odniesionymi w boju ranami. Zobaczmy czy Oren nadal spogląda na nas swym łaskawym okiem - dodał, uśmiechając się łagodnie do Roisin po czym przymknął oczy, a z ust jego popłynęły ciche, melodyjne słowa modlitwy.

- Ja także mogę pomóc - do rozmowy wtrącił się cichy głos Firy, która stanęł przy Mealerze, wyglądając jakby sama przede wszystkim potrzebowała pomocy. Na pierwszy, jak i drugi rzut oka, nie odniosła ona żadnych ran, jednak jej wycieńczenie było aż nadto widoczne. Najwyraźniej odsyłanie dusz do Ogrodów było zajęciem nie tylko czasochłonnym ale i męczącym. Na wpół przytomnym spojrzeniem omiotła pokład, jakby dopiero zaczynało do niej na powrót docierać gdzie się znajduje i co się wokół niej dzieje. Nagle jej wzrok zatrzymał się, a z ust wyrwał jęk.
- Nie… - wyszeptały jej usta. Nie bacząc na dopiero co zaoferowaną przez siebie chęć pomocy, ruszyła w stronę leżącej na deskach góry mięsa, bowiem nie dało się użyć innego określenia, widząc nieruchome ciało Grosha. Liczne rany broczyły obficie kontrastując z nielicznymi skrawkami nagiej skóry, która swą bielą odcinała się od szkarłatu posoki. Dwie strzały wciąż dumnie tkwiły w jego ciele, dwie kolejne, odłamane w trakcie walki, zaznaczały swoja obecność sterczącymi w niebo, nadłamanymi kikutami. O dziwo jednak, demon wciąż zdawał się przebywać wśród żywych, o czym świadczył ledwie dostrzegalny ruch jego klatki piersiowej. Płuca usilnie próbowały wpompowywać kolejne dawki powietrza, nie bacząc ani na krew spływającą z ust ciężko rannego, ani na to, że najprawdopodobniej wysiłek ów jedynie przedłuża jego męki.

Roisin czuła jak w jej ciało wstępują nowe siły, jak ból rany ustępuje ledwie wyczuwalnemu rwaniu, a sama rana zasklepia się, chociaż czynność ta, gdy Galadion zakończył swą modlitwę i ponownie uniósł powieki by na nią spojrzeć, nie została w pełni zakończona.
- Dzięki i za to - westchnął wyraźnie rozgoryczony częściowym jedynie powodzeniem swych modłów, po czym wstał i podobnie jak chwilę wcześniej Fira, powiódł wzrokiem po pokładzie. - Mamy wśród załogi dwóch kapłanów którzy już zajęli się pomocą rannym - przy tych słowach wskazał na starszego elfa pochylającego się nad usilnie powstrzymującym upływ krwi z rany brzuch współbratem oraz na młodszą od niego, czarnowłosą elfkę, która stała przy kapitanie. - Sam także mogę pomóc, jednak jak widać, łaska którą kiedyś cieszyłem się u Oren nie jest już tak wielka. Jeżeli jednak…
- Nie kłopocz się - Silli, która właśnie podeszła, przerwała aniołowi w dość opryskliwy sposób. - Lepiej będzie jak się zajmiecie swoimi sprawami - wskazała na kapitana, którego wzrok właśnie utkwił w ich małej grupce, a który stał teraz sam. Elfka, z którą rozmawiał, odchodziła właśnie, kierując się ku kolejnemu rannemu.
- O ile wasz stan nie jest krytyczny, a chyba nie jest, to możecie poczekać i pomóc zbierać ciężej rannych, którzy nie mają tyle szczęścia - jej wzrok spoczął na Grosh’u. - Słyszałam że kapłani mają zamiaru urządzić lazaret dla tych, którym magia nie jest konieczna, pod pokładem.
- Masz rację, zwykle szpital urządzany jest w najwyżej położonej ładowni, tuż przy kajutach kapłańskich - potwierdził anioł, nie sprawiając wrażenia rozgniewanego impertynencją młodej kobiety. - Zostawię was więc w rękach waszych towarzyszy. Jak słusznie zauważyłaś, Sillio, kapitan będzie zapewne chciał zamienić ze mną słowo lub dwa - skinął głową lwicy, a następnie podobnym gestem obdarzył Mealer’a i Roisin, na tej ostatniej skupiając wzrok o kilka sekund dłużej, nim oddalił się by dołączyć do Illisira.
Spojrzeniem pożegnała się też Silli, która najwyraźniej zrobiwszy swoje uznała że nie będzie dłużej marnować czasu stercząc z Roisin i Maelarem i ruszyła do Firy, która zdawała się po raz kolejny pogrążona w modlitwie. Czy jednak była ona nakierowana na uleczenie ran demona czy bezpieczną drogę dla jego duszy, teraz żadne z nich nie wiedziało, bowiem z ust kapłanki nie padały żadne słowa które czuły słuch elfa zdołałby pochwycić.
 
__________________
“Listen to the mustn'ts, child. Listen to the don'ts. Listen to the shouldn'ts, the impossibles, the won'ts. Listen to the never haves, then listen close to me... Anything can happen, child. Anything can be.”
Grave Witch jest offline  
Stary 24-07-2017, 20:38   #66
Administrator
 
Kerm's Avatar
 
Reputacja: 1 Kerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputację
d przybytku głowa nie boli. Tak przynajmniej powiadają. A tu się nagle okazało, że za burtą "Gołębicy" pływa sobie znacznej wielkości i wartości 'przybytek', z którym nie do końca wiadomo, co zrobić. Zatopić szkoda, zabrać ze sobą nie można, wysłać z częścią załogi do jakiegoś przyjaznego portu - ryzykowne. No chyba żeby przedłużyć podróż... Ale to już nie była sprawa Maelara. To znaczy był tym zainteresowany, ale nie miał wpływu na ostateczną decyzję. Ale było wiele spraw, którymi mógł, a nawet powinien się zająć.

Już miał odciąć kawałek materiału z koszuli zastrzelonego przez siebie pirata, gdy doszedł do wniosku, że ów pirat nie musiał utrzymywać swych rzeczy w idealnej czystości.
- Zaraz wracam - powiedział, po czym zszedł pod pokład po maści i bandaże. Po chwili był z powrotem.
Podszedł do Roisin.
- Pokaż tę ranę, pomogę ci - ppwiedział.

W zasadzie mieli trochę pecha - gdyby Galadion zajął się nim, to on byłby zdrowy, a Roisin, jako ciężko ranna, otrzymałaby natychmiastową pomoc. A tak to żadne z nich nie było w pełni zdrowe i musieli sami o siebie zadbać.

Po opatrzeniu dziewczyny miał zamiar zająć się swoimi ranami, potem sprawdzić kieszenie 'swojego' pirata, a następnie iść sprawdzić, co się dzieje z pozostałymi członkami drużyny. Wiele nikomu nie mógł pomóc, ale tego wymagało poczucie obowiązku.
Zdobyty statek mógł poczekać.
 
Kerm jest offline  
Stary 25-07-2017, 01:08   #67
 
druidh's Avatar
 
Reputacja: 1 druidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputację
Dzięki zabiegom Galadiona Roisin ponownie odzyskała pełną świadomość, a także częściową sprawność we własnej ręce. Jako, że było to jej pierwsze leczenie czarami była trochę zdumiona rozczarowaniem lorda nad efektami własnej pracy. Na zagojenie ran, które odnosiła żyjąc w miescie zwykle potrzebowała dużo więcej czasu. Podziękowała najpierw aniołowi, a potem elfowi za pomoc, ciesząc się z powracającego zdrowia.

Oglądając pole bitwy i jej efekty w postaci wielu rannych i zabitych uświadomiła sobie, że mogła skończyć dużo gorzej. Ta myśl spowodowała, że na kilka chwil chwycił ją ogromny strach o własne życie. Nie codziennie w końcu brała udział w bitwach… w zasadzie to wcale. Świat wydał jej się niebezpieczny, a przygody mogły się kończyć w zupełnie inny sposób niż jej się dotychczas wydawało. Szybko jednak zebrała się w sobie i na moment wróciła myślami do zawieszonego na niej wzroku lorda. Zdawało jej się, że to nie pierwszy raz zwróciła z jakirjś przyczyny jego uwagę. Ostatecznie uznała, że i tak nic nie wymyśli więc postanowiła się na coś przydać. Pokład wypełniały głosy ciężej rannych, którzy wymagali pomocy. Chciała porozmawiać o tym z Maelarem, ale wtedy dopiero dotarło do niej, gdzie udała się Fira. Wstała i podeszła do łaczek z ogromnym niepokojem. Znała Grosha krótko, ale z całej ekipy jego i Firę polubiła najbardziej.
- Co z nim? - wyszeptała niepewnie, mając nadzieję, że to jednak Silly będzie się nim zajmować.
 
__________________
by dru'

Ostatnio edytowane przez druidh : 25-07-2017 o 09:09.
druidh jest offline  
Stary 31-07-2017, 12:30   #68
 
Grave Witch's Avatar
 
Reputacja: 1 Grave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputacjęGrave Witch ma wspaniałą reputację

Kieszenie zabitego przez Mealera pirata zdecydowanie nie były skarbcami Ni, boga czczonego w Kanonie, którego świątynie ponoć kryły bogactwa o których żadnemu śmiertelnemu się nie śniło. Ledwie dwie srebrne riv’y i garść miedzianych zabrał elf swej zdobyczy, która to zdobycz i tak owych “skarbów” już nie potrzebowała. Demon miał jednak przy sobie coś, co być może wartość większą miało niźli te liche monety. Przedmiotem tym był amulet, który to nieboszczyk na szyi miał zawieszony, a który zakrwawioną różę przedstawiał, otoczoną pierścieniem z cierni. Róża wyrzeźbiona była w jednym, sporych rozmiarów kamieniu, który lśnił w promieniach słońca jakby w swym wnętrzu krył żywy płomień.

- Umiera - odpowiedziała Silli, nawet na krótką chwilę wzroku swego na Roisin nie przenosząc. Stała o krok od zakrwawionego, naznaczonego licznymi ranami ciała Grosh’a i na dobrą sprawę nic nie robiła. Była, co podobno niekiedy wystarczało, czy jednak w chwili, w której przyjaciel do Ogrodu Dusz odchodził?
- Wreszcie się doczekał - do głosu lwicy dołączył i ten, którego Roisin mogłaby ze spokojem ducha nigdy więcej nie słyszeć. Nat najwyraźniej przeżył i na pierwszy rzut oka z całej zabawy wyszedł bez lekkiego nawet draśnięcia. Mina jego i głos, w przeciwieństwie do Silli, która żadnych emocji nie zdradzała, pełen był smutku. Widać nadchodząca śmierć demona większe znaczenie dla niego miała albo też nie chodziło w tym smutku o konającego, a o tą która przy nim klęczała, nadal, głucha na wszystko, próbując siły witalne mu zwrócić. Starania te, zgodnie ze słowami lwicy, zakończyły się niepowodzeniem. Roisin wyczuć niemal mogła chwilę, w której Grosh odszedł, przemieniając się w nieruchomą, pustą skorupę złożoną z ciała i kości, która niczym porzucony, nikomu już niepotrzebny worek mięsa, leżała na pokładzie “Gołębicy”. Śmierci demona towarzyszył bowiem chłód, który przenikał serce i na myśl przywodził cmentarz o poranku, gdy mgła jeszcze wisi nisko, a słońce niechętnie pierwsze swe promienie wychyla znad horyzontu.
Zaraz po nim nastała cisza, podobna tej, która okrywa świat o najmroczniejszej z godzin, kiedy ci którzy w noc na łowy się wybrali zdążyli już do swych kryjówek się udać, a ci którzy dopiero wyjść mieli, wciąż niepewni byli czy bezpieczny czyn to będzie, czy też za rogiem drapieżnik na nich czekał, gotów rozszarpać swymi szponami i kłami.
Na koniec pojawił się zapach świeżej ziemi, tej, która całkiem pasowała do okoliczności, bowiem grobowej. Zupełnie jakby ktoś świeży grób wykopał, tu, na pokładzie elfiego okrętu, na pełnym morzu.
- Przyjęty zostanie do mych Ogrodów z szacunkiem na jaki zasłużył chroniąc mą wybrankę. Pokój mu będzie i odpoczynek zasłużony - odezwała się Fira, głos jednak do wilkołaczki nie należał. Głuchy był i jakiś taki straszny chociaż niósł i nadzieję, jednak tą odległą, nie do tego świata należącą. Zarówno Nat jak i Silli, odstąpili zgodnie i z równą zgodą pochylili głowy przed Panią Śmierci, bowiem z nikim innym owych odczuć pomylić się nie dało, jak z samą Taharą.
- Zajmijcie się rannymi i poległymi - nakazała bogini, ust swej kapłanki w tym celu używając, po czym powolnym krokiem oddaliła się w kierunku rozmawiających ze sobą Galadiona i Illisira.


Najpierw bitwa, po niej wizyta samej Pani Śmierci, w końcu i decyzje, które podjęto, nie przeszły bez echa. Liczba poległych była znaczna bowiem i na równego sobie przeciwnika trafili. Z tego też powodu dodatkowy statek stał się łupem wielce problematycznym, który to problem postanowiono rozwiązać przy okazji pozbywając się kłopotliwego ładunku, w postaci drużyny skazańców zdążających do Vole. Galadion objął władanie piracką jednostką, przy okazji zabierając na ów okręt czworo towarzyszy z Ravilli. Czworo, bowiem tylko tylu bitwę przeżyło. Zarówno Zamir, jak i Aria, a także Melfis, wraz z resztą poległych oddani zostali morzu. Zadanie złożone im na głowy przez demoniczną posłankę żniwo swe zebrać widocznie postanowiło zanim stopy członków drużyny dotkną chociażby piasków plaż Vole Kes.
Silli oddelegowana została by zająć się Firą, która utraciwszy przytomność po wizycie bogini, nadal jej nie odzyskała. Oddano im jedną z kajut znajdujących się blisko tej, która kapitanowi była przypisana, a które to niewiele różniły się pod względem wystroju, od kajut na “Gołębicy”. Sam statek był solidną konstrukcją, nie pozbawioną wygód ale i ukrytych pomieszczeń i przejść o czym dość szybko przekonała się Roisin, której to Galadion zlecił zbadanie wnętrza okrętu, który to “Krwawą Gwiazdą” się zwał. Do pomocy otrzymała Nat’a, który jednak szybko zostawił ją samą i ruszył by zwiedzanie odbyć na własną rękę. Maelar z kolei oddelegowany został do czuwania na deskach pokładu wraz z sześciorgiem swych braci i jedną siostrą, którym to Illisir nakazał towarzyszyć aniołowi.
Nim nadeszło południe “Gwiazda” wraz z nową załogą i kapitanem, oddzieliła się od “Gołębicy” i wznowiła rejs swój, mający na powrót przywieźć ją do ziem na których rosły drzewa, z których powstała.


Dalsza droga przebyła bez kłopotów i bez spotkań, które wymagałyby długich opisów czy też miały większe dla przygody znaczenie. Kilkukrotnie na horyzoncie pojawiały się żagle innych jednostek, jednak nikomu nie paliło się do nawiązywania kontaktu z pirackim statkiem. Galadion nakazał bowiem utrzymanie bandery Vole, co biorąc pod uwagę cel, do którego zmierzali, mogło ale też nie musiało okazać się dobrym rozwiązaniem. Na ich szczęście, tym razem los był im łaskawym, dzięki czemu zdążyli zarówno odpocząć po walce, rany podleczyć jak i nabyć nieco nowej wiedzy, co tyczyło się zarówno Roisin, jak i Mealera, który wszak marynarzem nie był, a jedynie z konieczności musiał za takiego robić.


Im bardziej zbliżali się do celu, tym bardziej wzrastało napięcie wywołane ryzykownością podjętego przedsięwzięcia. Wszak gdyby w obecnej chwili zostali odkryci i zaatakowani ich los byłby przesądzony, a już na pewno los członków załogi, których wszak misja zlecona przez demonicę, nie chroniła. O ile o jakiejkolwiek ochronie można było mówić, co biorąc pod uwagę los jaki spotkał połowę drużyny, tylko podkreślało stopień poświęcenia elfów. Ci jednak nie wykazywali żalu czy niechęci do zakładników klątwy. Wręcz przeciwnie, z chęcią udzielali rad i uczyli ich nowych umiejętności, a także dzielili się wiedzą związaną z ziemiami na które się udawali. Wiedza ta, niestety, zbyt wielka nie była i w większości tyczyła się sposobów toczenia bitw morskich i rozpoznawania bander niż tego, co na nich czekało na lądzie. Jakby nie spojrzeć, marynarze życie swe spędzali na wodzie, z mieszkańcami Vole do czynienia mając jedynie w trakcie potyczek i ewentualnie, w trakcie wyciągania informacji z jeńców, czym jednak żadne z siedmiorga oddelegowanych się nie zajmowało.

W końcu jednak ich oczom ukazało się Vole, z jego wysokimi szczytami i równie wysokim brzegiem.


Galadion, co jak nic o jego rozsądku świadczyło, postanowił nie wpływać do żadnego z portów, ograniczając się do podrzucenia drużyny w miejsce niezbyt oddalone, za to znacznie mniej zaludnione, a przynajmniej takie sprawiające wrażenie. Wąski pas piasku stanowiącego plażę, pozwalał mieć nadzieję na odnalezienie drogi na górę, a stamtąd dalej, ku twierdzy Nester. Tak oto nadszedł czas pożegnań i czas stawienia czoła kolejnym niebezpieczeństwom, z których mogli ale najpewniej z życiem ujść nie mieli.
 
__________________
“Listen to the mustn'ts, child. Listen to the don'ts. Listen to the shouldn'ts, the impossibles, the won'ts. Listen to the never haves, then listen close to me... Anything can happen, child. Anything can be.”
Grave Witch jest offline  
Stary 09-08-2017, 19:14   #69
Administrator
 
Kerm's Avatar
 
Reputacja: 1 Kerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputacjęKerm ma wspaniałą reputację
Sakiewka pełna złota, magiczny amulet, potencjalny udział w sumie, jaka uzyskana zostanie ze sprzedaży "Gwiazdy"... Czy można chcieć czegoś więcej?
Cóż... Nie mówiąc już o tym, że udział w pryzowym był co najmniej wątpliwy, to Maelar oddałby bez wahania całe złoto, zdobyte podczas tej misji, byle tylko przeżyli jego towarzysze. To jednak było niemożliwe i Maelar ze smutkiem żegnał tych, których ciała zostały oddane morzu.

* * *

Kilka dni, spędzonych na pokładzie (i na masztach) "Gołębicy", przydały się, gdy Maelar wszedł w skład szkieletowej załogi "Gwiazdy". I chociaż zbyt fachową pomocą nie można było tego nazwać, ale nie dało się ukryć - przy takiej liczbie załogi każda para rąk była przydatna. Co prawda były piracki statek nie sprawował się tak wspaniale, jak robiłby to przy pełnej obsadzie, ale z każdą chwilą znajdował się coraz bliżej brzegów Vole. I nie da się ukryć - Maelar nie do końca wiedział, czy się z tego powodu cieszyć, czy nie. Z każdym przebytym kilometrem (Galadion z pewnością zwróciłby mu uwagę, że na morzu odległości liczy się w milach) zwiększała się szansa na pomyślne wykonanie zadania, z każdym przebytym kilometrem zwiększała się szansa na wpakowanie się w kolejne, jeszcze większe tarapaty. Aż dziw, że nie spotkali nikogo, kto chciałby zaatakować i zatopić 'pirata' i w końcu dotarli do brzegu...

- Galadionie, znasz to miejsce? - Maelar zwrócił się do anioła, który wraz z nimi (niestety, tylko na chwilę) znalazł się na piaszczystej plaży. Rozejrzał się dokoła, ale nie zauważył żadnych śladów bytności w tym miejscu jakichkolwiek dwunożnych osób. Ściany skalne, w tym miejscu pionowe i wysokie, sprawiłyby kłopot nawet góralowi, ale im dalej na prawo i lewo, tym były niższe. Może jednak nie trzeba się będzie wspinać? No i chyba anioł nie zostawiłby ich w miejscu, z którego nie można się wydostać.

Anioł skinął głową.

- Na południe - spojrzał w lewo - skały się obniżają i tam powinniście znaleźć wejście na górę. A najbliższe miasto jest z drugiej strony, ale nie sądzę, byście chcieli je odwiedzić.

- Raz jeszcze dziękuję za pomoc. - Elf wyciągnął rękę na pożegnanie. - I do zobaczenia.

Poczekał, aż pożegnania dobiegną końca, po czym ruszył w zaproponowanym przez anioła kierunku.
 
Kerm jest offline  
Stary 11-08-2017, 00:47   #70
 
druidh's Avatar
 
Reputacja: 1 druidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputacjędruidh ma wspaniałą reputację

Roisin przeżyła śmierć demona bardziej niż się po sobie spodziewała. Znała go niecały tydzień, ale miała wrażenie, że tworzył dla niej ważny element tego co uważała za swoją drużynę. Swoją ogromną posturą stwarzał poczucie bezpieczeństwa, którego od tej pory miało jej brakować.
Resztę tego dnia spędziła blisko Firy chcąc jej dodać otuchy i jednocześnie sama jej potrzebując. Kapłanka Tahary zdawała się być dla niej wspierającym towarzystwem. W kolejnych dniach zawsze znajdowała chwile czasu, aby ją zagadnąć i pomóc jeśli tylko czegoś potrzebowała.
A pracy miała sporo. Od świtu do zmierzchu,a czasami również w nocy albo pomagała na statku, albo badała wszelkie zakamarki jakie udało jej się znaleźć na “Krwawej Gwieździe”. Wszystkie odkrycia raportowała aniołowi przed udzielanymi lekcjami. Wyglądało na to, że ten nie utracił nic ze swojej chęci pomocy bezimiennej dziewczynie z Vilsen. Przez ten czas nabrała przekonania, że jeśli kiedykolwiek wróci z podróży żywa zrobi wszystko, żeby odnaleźć lorda Galadiona i jego załogę i znaleźć sobie jakąś robotę na statku. Przez wiele dni wahała się, czy nie porzucić aktualnego celu podróży i nie zostać z aniołem i jego załogą. Ile razy jednak spoglądała na kapitana, tyle razy nabierała przekonania, że jeśli posiadał do niej jakiś szacunek, na pewno po takiej decyzji zupełnie by go stracił. A to jak on patrzył na nią pomagało jej patrzyć w lepszym świetle na siebie samą.

Szlachetne emocje i intencje nie przesłoniły jednak Roisin trzymania pieczy nad własnym majątkiem. Licząc na uczciwość elfów i ich znajomość sztuki jubilerskiej postarała się tak z nimi podzielić łupem, aby nie zabierać ze sobą na dalszą wyprawę worka pieniędzy, a jedynie kilka sztuk kosztownej biżuterii. Miała wrażenie, że uczciwie zapracowała na swoją część łupów. Nie kłóciła się o więcej, ale i nie rezygnowała z tego co jej się należało.

Ostatni dzień przed opuszczeniem statku, który miał być końcem kolejnego etapu niebezpiecznej podróży był dla niej najcięższy. Nie przeszkadzało by jej wcale, gdyby marynarze wpadli na pomysł opłynięcia całej tej niebezpiecznej wyspy. To przecież pozwoliłoby jej spędzić kolejne dni przy boku lorda i elfich marynarzy. Z trudem starała się skupić na spakowaniu wszystkiego co konieczne, choć nie miała wątpliwości, że od tego może zależeć jej przeżycie za kilka dni.
Na samej plaży nie umiała już ukryć łez i żegnając się z lordem, dużo bardziej wylewnie niż wypadało, dodała na koniec.
- Proszę, obiecaj, że jeśli kiedykolwiek spotkamy się po tej podróży pozwolisz mi popłynąć z wami na “Gołębicy”?
 
__________________
by dru'
druidh jest offline  
 



Zasady Pisania Postów
Nie Możesz wysyłać nowe wątki
Nie Możesz wysyłać odpowiedzi
Nie Możesz wysyłać załączniki
Nie Możesz edytować swoje posty

vB code jest Wł.
UśmieszkiWł.
kod [IMG] jest Wł.
kod HTML jest Wył.
Trackbacks jest Wył.
PingbacksWł.
Refbacks are Wył.


Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 09:30.



Powered by: vBulletin Version 3.6.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.1.0
Pozycjonowanie stron | polecanki
Free online flash Mario Bros -Mario games site

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166 167 168 169 170 171 172