Panowie zostali sami. Po Ristoffie wciąż nie było śladu. Dizi nie wyglądał na przekonanego aby zostać w wejściowym pokoju. Dlatego podszedł do zamkniętych drzwi naprzeciwko wejścia.
- Ojej… - jęknął.
- Potwory? Niezadowoleni gospodarze? - Hektor natychmiast ruszył w sukurs Dizziemu. - O co chodzi?
Szybko się wyjaśniło co poruszyła karła. Zza otwartymi drzwiami panowie zobaczyli wysoki pokój z kolejnymi schodami do ciemnego pokoiku na półpiętrze. Dalej na parterze był kominek, oraz przejście do kolejnego pokoju. To co zwracało uwagę najbardziej była klatka zwisająca z resztek dachu. Była pusta. Jej drzwiczki były lekko uchylone. Przez dziurę w dachu, cała była pokryta śniegiem, tak jak i część podłogi. Ta część zaczynałą już być robiona z drewna.

- Mhm… - mruknął rycerz naraz rozumiejąc Diziego i samemu czując dreszcz niepokoju. - Poczekaj tutaj.
Kładąc ciężką dłoń na ramieniu karła, wyminął go w drzwiach i wszedł ostrożnie do środka pomieszczenia. Rozglądał się uważnie, a ręka sama wsparła się na rękojeści miecza szukając otuchy jaką dawała wierna stal.
- Albo poprzedni gospodarze, karali w tym swoich podwładnych, albo sami skończyli w środku… - dodał tonem wymuszonego rozbawienia, w którym brzmiała wyraźnie nerwowa nuta.
Esmond ruszył w ślad za pozostałymi, ale mając oko na prowizoryczny obóz pozostawał nieco z tyłu.
Wchodząc głębiej do pokoju nie zauważyli niczego niepokojącego. Światło księżyca prześwitywało przez szczeliny w suficie. Przy kominku stała szafa ze zbutwiałymi księgami. Po tytułach dało się stwierdzić, że to poezja. Kilka z nich były jeszcze zapisane - choć bardzo niewyraźne pismo było już niemal nieczytelne. Reszta miała puste stronice - słowa skradzione przez czas. Każda księga miała jednak wyraźny stempel ze znakiem przedstawiającym dwa kwiaty.

Wejście na schody oznaczało pewne ryzyko, gdyż były drewniane i widziały lepsze czasy. W połowie schodów wisiał obraz, którego bez światła nie było zbyt dobrze widać. Żeby dostrzec co jest w pomieszczeniu obok również potrzebne było jakiekolwiek źródło światła.
Rycerz odstawił pustą księgę na półkę zastanawiając się skąd może znać symbol na stemplu. Nie potrafił odgrzebać tej informacji z mgły wspomnień, lecz wiedział, że będzie go to dręczyć przez cały wieczór.
- Może wystrój nie zachęca… - mruknął patrząc na klatkę. - Ale przynajmniej jest kominek. Dizzy zacznij rozpalać. Krzyknij jeśli nie będzie drewna. Jak nie znajdziemy żadnego w komórce, to użyjemy mebli i ksiąg. Esmond, chodź ze mną. Trzeba przywlec tu tobołki… i gdzie są magowie do diaska…?
Pytanie było retoryczne i Hektor nie oczekiwał odpowiedzi. Ruszył na zewnątrz z zamiarem wniesienia najpotrzebniejszych tobołków z wozu. Potem trzeba było go zabezpieczyć, mocno przywiązując do fasady budynku, znaleźć Ristoffa i Lily. Dużo pracy…
Dłuższą chwilę po zabraniu się do roboty grupka zobaczyła jak na piętrze rozbłyskuje białe światło. Ktoś się tam krzątał. Po nieco dłuższej chwili blask zelżał i osoba wyszła z pomieszczenia.
- Lily? - Hektor zapytał głośno by upewnić się, że to nikt z gospodarzy. - Znalazłaś coś ciekawego?
Kontynuował rozstawianie tobołków i poczekał przed ponownym wyjściem na zewnątrz, póki dziewczyna nie odpowie.
- Coś tu jest nie tak i próbuję to zbadać! Zawołajcie Ristoffa! - usłyszał po jakimś czasie jej okrzyk, ale nie zdawało się, by była w tarapatach.
- Ristoff gdzieś poszedł! - odpowiedział rycerz - Poczekaj, aż rozładujemy wóz.
Wyszedł na zewnątrz i skierował do wozu po następny tobołek. Po drodze rozglądał się w poszukiwaniu maga i warga.
- Rybożer! - raz jeden rzucił w noc zanim wrócił do pracy.
Po jednym i po drugim wciąż nie było śladu. Odpowiadała tylko nocna cisza i pomukiwanie jataków z holu. Zostały już tylko dwa tobołki, które to Esmond bez problemu zaniósł. Mogli pomyśleć o jedzeniu. Mieli sporo suszonego mięsa i nieco sczerstwiały chleb i podpłomyki.
Rycerz raz jeszcze rozejrzał się po obejściu pałacyku i wrócił do środka z nietęgą miną.
- Schodź na kolację dziewczyno! - krzyknął do Lily kierując się do salonu z kominkiem. - Nie ma sensu zwiedzać na głodnego… - dodał już ciszej, do siebie.
Z jednego z tobołków wyciągnął zawinięte w len pakunki z jedzeniem. Usiadł ciężko w jednym z foteli, sprawdzając wpierw mocniejszym naciśnięciem ręki, czy mebel wytrzyma.
Chwilę po zawołaniu pojawiła się białowłosa. Panowie dzielili się już suchymi racjami i wodą z bukłaków.
- Zostawmy coś dla Hebalda… jak się pokaże - mruknął Dizi markotniejąc. Zmarszczki na jego twarzy wydawały się dużo głębsze przez ogień palący się w kominku. Suche jedzenie było zjadliwe, a mięso nadawało posiłkowi jakiegokolwiek smaku. Dizi nawet zaproponował, że może zaparzyć ziół, bo mają garnek. A śniegu było pod dostatkiem gdyby podróżnicy nie chcieliby marnować wody z bukłaków. Poza wiatrem słychać było tylko pomukiwania jataków.
- Trzeba go znaleźć. Ta wyprawa nie ma sensu jak nie znajdziemy Hebalda - powiedział w końcu karzeł patrząc z przejęciem na swoich towarzyszy.
- Hebald Hebaldem, ale gdzie jest Ristoff? - zapytała nagle między kęsami niedawno wyciągniętej racji żywnościowej - Cała ta posiadłość jest przeklęta. Co jeśli wpadł w taką samą pułapkę jak ja albo coś gorszego?
Hektor przełknął kęs chleba patrząc z uwagą na dziewczynę. Kontrolnie jeszcze zerknął na karła i Esmonda, ale ich miny jedynie potwierdziły jego obawy.
- Dobrze się czujesz dziewojo?
- Ristoff ma na imię Hebald - odpowiedział jeszcze bardziej zaniepokojony Dizi.
- Em… - szybko zakryła swoje usta dłonią, zastanawiając się co właśnie powiedziała i dlaczego to powiedziała. Poza tym jak mogła zapomnieć o imieniu swojego mistrza? A może był to wpływ tego miejsca? Zamknęła na chwilę swoje oczy, decydując się na wzięcie dwóch uspokajających wdechów.
- Chyba powinniśmy go poszukać, prawda? - odezwała się po chwili wahania czy powinna w ogóle cokolwiek mówić - Ewentualnie mogę pójść sama.
- Zdecydowanie powinniśmy się za nim rozejrzeć- odpowiedział Esmond, chowając za pazuche swój wierny bukłak- Ale nie powinniśmy iść pojedynczo, ani zostawiać pustego obozu…
-[i] Ja zostanę. W tym stanie nikomu na nic się nie przydam. W razie czego schowam się. Jataki może mnie obronią gdyby coś tutaj było. Bądźcie ostrożni - karzeł uśmiechnął się krótko.
- Nic ci tu nie grozi - rzekł rycerz wstając z fotela, zawijając w materiał niedogryziony podpłomyk. - Może to miejsce jest straszne na pierwszy rzut oka, ale przede wszystkim jest opuszczone. Ktoś wie w ogóle po co mag został na zewnątrz?
Choć zadał pytanie, to nie czekał na odpowiedź. Zabrał swój miecz i narzucając kaptur na głowę ruszył do wyjścia. Na fotelu zostawił jedynie hełm, który nie był mu specjalnie potrzebny w tej sytuacji.
Lily na chwilę się zawahała, gdy próbowała wstać, przyglądając się Diziemu oraz miejscu, w którym postrzelił go bandyta. Trwała w tej pozycji, aż w końcu znów usiadła.
- Zostanę z Dizim. To poniekąd moja wina, że został zraniony, a gdyby coś się pojawiło, to sam sobie nie poradzi. Wolę… - poplątał się jej język, bo mówiła szybciej niż myślała w tym momencie, a było to wywołane zmęczeniem - Jak będziecie mnie potrzebować, to po prostu zawołajcie. Sama nie czuję się za dobrze..
- Bądźcie ostrożni - Dizi powiódł wzrokiem za odchodzącymi i wrócił do Lily. - Nie przejmuj się panienko. Będzie dobrze. Będzie dobrze.
Po tych słowach karzeł zaczął szeptać pod nosem modlitwę o przebaczenie. Aby bogowie odwrócili swoje spojrzenie.

Esmond i Hektor

Esmond wraz z Hektorem opuścili w końcu posiadłość i ruszyli po śladach wozu do bramy. Wiatr ustał, a księżyc im przyświecał. Ogołocone korony drzew rzucały cień na ziemię rosnąc coraz bliżej drogi. W końcu dotarli do bramy po długim marszu pełnym milczenia. Nie mieli żadnego źródła światła i tylko księżyc przebijający się spomiędzy gałęzi odsłaniał przed nimi ślady. A śladów było sporo. Esmond widział w śniegu te, które zostawił ich własny wóz oraz jataki. Dostrzegał te, które najpewniej zostawił Ristoff wysiadając i zamykając bramę. Z jakiegoś powodu jednak postanowił pójść wzdłuż rozpadającego się murku jaki odchodził od metalowej bramy. Poszedł wzdłuż prawej strony. Dzięki świeżemu puchowi łatwo było śledzić głębokie ślady. W końcu dotarli do miejsca gdzie coś się musiało stać. Śnieg był mocniej ubity jakby nastąpiła tutaj jakaś kotłowanina. Najbliższe drzewo miało na sobie znaki ostrych pazurów, a krzaki połamane gałązki. Cokolwiek się wydarzyło dalszy trop prowadził mniej więcej z powrotem do posiadłości. Śnieg był ugnieciony jakby ktoś coś ciągnął, albo kogoś. Do takich wniosków doszedł Esmond oglądając wszystko dookoła. Były inne ślady, ale po ich ułożeniu potrafił stwierdzić, że przybyły na miejsce zdarzenia z innej strony niż mag. O ile ten dalej żył, został dokądś zaciągnięty przez drugą osobę. Podążając tym śladem mężczyźni dotarli do kolejnego budynku koło posiadłości. Ku ich trwodze zobaczyli światło.

Gveir

Gveir ocknął się leżąc na boku. Ostatnie co pamiętał to ucieczka przed watahą bandytów. Pamiętał jak dotarł do opuszczonej posiadłości. Jego myśli powoli wyklarowały się i przypomniał sobie co dokładnie się stało. Wiedźma. Spotkał powykrzywianą staruchę z ogonem i szponiastymi paznokciami. To ona pozbawiła go przytomności. Nie był pewien na jak długo. Jego żołądek był jednak pusty tak bardzo, że aż go ssało. Leżał na czymś zimnym, najpewniej kamieniu. Chcąc wstać zdał sobie sprawę, że starucha go związała. Miał skrępowane ręce za plecami i nogi związane aż do kolan. Niewiele widział. Było ciemno. Pewnie była noc. Zarysy kształtów dawały mu możliwość tylko zgadywać co znajduje się dookoła niego. Miał wrażenie, że podłoga była nierówna od czegoś co na niej leży. Sądząc po stanie posiadłości to równie dobrze mógł być gruz. Im dłużej patrzył, tym bardziej jego wzrok przyzwyczajał się do ciemności. Zrozumiał, że jego perspektywa nie pasuje do tego jakby miał leżeć na ziemi. Rzeczywiście. Leżał na kamiennej ławie, co ustalił kiedy udało mu się usiąść i jego nogi wsunęły się pod jej siedzisko. Gveir potrzebował coś zjeść. Oraz uciec. Nie było co czekać na powrót wiedźmy.

Alenderas

Długowieczny siedział usypiając mimo piekącego zimna i wiatrzyska. A może to było właśnie przez to. Mężczyzna postanowił wybrać bezpieczniejszą ścieżkę i ominąć las łukiem. Przeliczył się jednak. Nawet będąc wysokim brnięcie w śniegu niemal po kolana było wymęczające i mozolne. Jednego dnia nie był w stanie przebyć całej drogi jaką sobie założył. Do tego wszystkiego kiedy zaczynało się ściemniać zerwała się straszna wichura zmuszająca go do zagłębienia się w las inaczej ryzykował zdmuchnięciem w pole. Drzewa jęczały i trzeszczały same mając problem z oparciem się potężnej sile. Alenderas dostrzegł jedno drzewo wyglądające na tyle silne aby nie ulec żywiołowi… boskiemu gniewowi. A może tylko kaprysowi. Długowieczny zasiadł tam wraz ze swoim wiernym towarzyszem dziejąc się z nim posiłkiem.

Gryfik pochłonął kiełbasę z szaleńczą prędkością po czym wtulił się w swojego pana dając mu nieco ciepła. Ta odrobina wystarczyła aby mężczyzna odpłynął na moment. Nie wiedział po jakim czasie się nagle zbudził czując jak całe jego ciało było strasznie sztywne. Zimno dało się we znaki i uczony czuł, że ledwo się rusza. Wichura jednak ustała przeganiając chmury i pozwalając księżycowi zaświecić na niebie. Szelest i chrapanie dotarło do uszu samotnego wędrowca. Poszukując wzrokiem źródła hałasu odnalazł wzrokiem warga węszącego w śniegu. Ten nagle podniósł swój łeb i z wywieszonym jęzorem ruszył ku Alenderasowi.

Gveir Iskall

- Przeklęci magowie. Przeklęte wiedźmy i przeklęte zaklęcia - Gveir zmełł w ustach wyjątkowo szpetne przekleństwo, kiedy nagle zdał sobie sprawę z tego, że potrzebuje działać, i to szybko.
Pal licho jedzenie, nie zamierzał przełknąć niczego, dopóki nie dorwie staruchy w swoje ręce i nie wydusi z niej wszystkiego, czego będzie chciał się dowiedzieć. A będzie chciał wiedzieć bardzo, bardzo dużo. Na przykład: dlaczego wiedźma go porwała? Co to było za miejsce? Gdzie jest Karhu?
Pytania musiały poczekać. Zszedłszy z kamiennej ławy, zaczął lustrować dokładniej swoje otoczenie, w poszukiwaniu czegoś, co mogło przeciąć jego więzy. Albo wyjścia stąd.
Poruszanie się ze związanymi nogami i rękoma za plecami było uciążliwe nawet dla tak zręcznego człowieka jakim był Gveir. Utrzymanie równowagi okazało się niemożliwym i w końcu najemnik runął jak długi na podłogę. Przy upadku coś co leżało na ziemi przebiło się przez skórznie i rozdarło bok mężczyzny. Ruszając się cały ten gruz brzmiał jakoś pusto i mało kamiennie.
Gveir syknął z bólu, kiedy coś - cokolwiek to było - przebiło jego bok. Ale jednocześnie uśmiechnął się i przysunął więzy do ostrego przedmiotu, starając się wymacać, co to takiego. Zamierzał przeciąć je tym… No właśnie, co to było?
Gveir po dłuższej chwili poznał kształt. To była kość. Zapewne od ręki, a może nogi, bo długa z jakimś nieregularnym zakończeniem. Chropowata tam, gdzie została złamana mogła pomóc najemnikowi się uwolnić. Po dłuższej chwili nieprzerwanego szarpania liny w końcu puściły. Wtedy też najemnik usłyszał łomot gdzieś z innej części budyku. Prawdopodobnie.
Gveir roztarł zdrętwiałe przez więzy dłonie i przysiadł na kolanie, nasłuchując przez pewien czas. Pochwycił ostrą kość, którą przeciął więzy - nie była tak dobra, jak jego miecz, ale to zawsze coś w położeniu, którym się znalazł. Potrzebował światła i broni. I Karhu. Zastanawiał się, gdzie była niedźwiedzica? Miał nadzieję, że nie stało się jej nic. Po chwili wahania, powstał i zaczął szukać wyjścia z pomieszczenia, przez cały ten czas nasłuchując w ciemności. Gdzie była jego broń i ekwipunek?
Słyszał czyjeś głosy. Słyszał wiedźmę. Gadała gdzieś dalej. Wyszedł poza pokój i na końcu korytarza dostrzegł ją stojąca tyłem w blasku dobiegającym z wnętrza kolejnego pomieszczenia. Ktoś jej gniewnie odpowiadał.
Gveir przykucnął i przeskradał się nieco bliżej. Był zainteresowany, o czym mówiła wiedźma. Czy z korytarza było jakieś inne wyjście? Co mówił głos, który jej odpowiadał?
Ktokolwiek rozmawiał z wiedźmą bulgotał. Starał się dowiedzieć co ona zrobiła z jakimś Ristoffem. Jędza nie wydawała się ani trochę mniej stuknięta niż wcześniej. Nagle metal zaszorował o kamień i starucha powiedziała coś o nie lubieniu ryb. Ale powoli oddalałą się od pokoju z światłęm.
Gveir ścisnął mocniej w dłoni improwizowaną broń. Wyczekawszy, aż głos staruchy będzie bezpiecznie daleko, zajrzał do pomieszczenia ze światłem, gotowy na wszelkie niespodzianki, jakie może zaoferować dom wiedźmy.
Ta nagle urosła i cofnęła się do światła. Zaczęła się walka sądząc po nagłych rykach i szczękach metalu. Ktoś śmiał zaatakować wiedźmę.
Gveir uśmiechnął się szeroko. Walka była czymś, co znał i rozumiał. Przystanął na progu cienia, czekając na swoją okazję wepchnięcia obrzydliwej starusze kawałka kości między żebra. Kiedy tylko mógł to zrobić, miał wyskoczyć i wbić jej zaostrzony kawałek w plecy.
Dostrzegł okazję. Nagle wiedźma zatrzymałą się szamocząc się z kimś w uścisku. Rzucił się pokonując dzielące go metry w kilka szybkich uderzeń serca i wbił ułamaną kość między żebra. Wiedźma wrzasnęła.

Esmond zmrużył oczy niezadowolony. Gestem zasugerował rycerzowi by się rozdzielić. Sam dobył bliźniaczych mieczy jednosiecznych, poczerniałych sadzą. Zaciągnowszy szal na twarz zakradł się pod ściany budynku zamierzając wejść przez jedno z ciemnych okien.
Hektor skinął głową i wyciągnął miecz trzymając go póki co ostrzem do dołu. Szybkim krokiem ruszył do przodu. Nie od dziś uważał się za mistrza w sztuce skradania, więc postanowił wejść głównymi drzwiami… raz z nimi, jeśli te byłyby zamknięte.
Plan był prosty. Jeden zakradł się cicho, a drugi narobił hałasu. Drzwi nie wytrzymały pod naporem mięśni skrywanych pod płytową zbroją. Zbutwiałe drewno rozsypało się i przed Hektorem ukazał się wąski korytarz. Ciemny pomijając światło dochodzące z jednej z odnóg. Czyjś cień nagle zaczął je zasłaniać, aż pojawiła się postać na korytarzu. Niska z burzą skołtunionych włosów i długimi pazurami u dłoni. Spojrzała na Hektora.
W tym czasie Esmond wskoczył przez okno. Jego kroki zostały zagłuszone przez nagłe zniszczenie drzwi przez hektora. Był w pustym pokoju. Przynajmniej jeśli chodzi o meble. Po podłodze walały się szczątki. Ludzkie kości oświetlone przez światło z okna. Na korytarzu widać było lekką łunę z pokoju obok.
Rycerz zawsze był przeciwny rzucaniu pochopnych osądów i nieprzemyślanych uwag. Tutaj jednak nie mogło być mowy o pomyłce. Mieszkająca na odludziu istota o przydługich paznokciach nie sprawiała wrażenia miłego gospodarza lub gospodyni.
- Wiedźma! - krzyknął ni to ostrzegawczo, ni to spostrzegawczo. - Gdzie zabrałaś Ristofa nędzna kreaturo!?
Postąpił krok do przodu stając w korytarzu i unosząc miecz.
W tym samym czasie łowca kierował się w stronę pomieszczenia, z którego biła łuna światła. Poruszał się krawędziami pokoju, starając się narobić jak najmniej hałasu.
Szczęściem dla Esmonda, rycerz robił dużo harmidru. Gdy szedł do pokoju słyszał każde słowo, które wypowiadała wiedźma.
- A kto to? Kto to Ristoff? Ristoff? Nie znam. Kreatur też nie znam. Nędzna nie jestem, więc niegrzecznie tak. Niegrzecznie. Kto idzie? Kim jesteś? Czego do mego domostwa wtargujesz niegrzeczny gościu? Hę??
Wiedźma zbliżała się do rycerza stawiając drobne kroki jeden po drugim.
- Na hobgrhnor! - żachnął się bulgocząc Hektor. - Nie zaprzeczaj! Widziałem ślady na śniegu. Cóżghreś z nim poczyniła kobieto!? Gadghraj, albowiem skrócę cię o głowę.
Złapał miecz obiema dłońmi i skierował go do dołu, gotów w każdej chwili szarpnąć nim ku górze. Wąski korytarz uniemożliwiał zamaszyste ciosy. Tak też i uniki. Dlatego Hektor stał bokiem do wiedźmi, by nie wadzić w razie czego naramiennikiem o kamienną ścianę.
Korzystając z przeprowadzanej przez rycerza dywersji, Esmond zajrzał do oświetlonego pomieszczenia.
Pomieszczenie było dłuższe niż pokój do którego wszedł. Był oświetlony masą świeczek. Wiedźma znikała powoli zza krawędzią drugiego wyjścia. Choć to ona stanowiła największe niebezpieczeństwo, to nie ona przykuła uwagę łowcy. Na środku pokoju leżał w wymalowanym kręgu Ristoff. Krople potu ściekały po po zroszonym czole, a jego twarz wykrzywiał grymas bólu. Nagle, na uderzenia serca, bladozielona poświata uniosła się lekko nad jego ciało zaraz powracając. Mag stęknął zaciskając dłonie w pięści. Oczy miał zamknięte a poszarpane ubranie świadczyło, że nie poddał się czarownicy bez walki.
- Honorr?? Hahahaha! HAHAHA! Co ty wiesz o honorze rybi pomiocie? - uniosła ręce i jakaś niewidzialna siła pchnęła rycerza do tyłu. Wiedźma przekrzywiła głowę wyglądając na zaskoczoną. Syknęła.
- Nie lubię ryb. Są zbyt ościste!
- Ha wiedźmo! - rycerz był równie zaskoczony co wiedźma, ale nie tracił rezonu - Na pchły rzucaj swe uroghrhki!
Biorąc za dobry omen fakt, że czary kobiety nie wyrzuciły go z domostwa, ruszył do przodu stawiając miecz na sztorc, gotów nabić czarownicę niczem na rożen dobrą pieczeń. Świadomy tego skojarzenia mimowolnie oblizał się między jednym a drugim stuknięciem swych ciężkich butów o posadzkę.
W międzyczasie łowca zbliżył się do uwięzionego maga. Nie znał się na czarach ale zakładał że należało przerwać krąg. Szedł ostrożnie, nasłuchując. Wiedźma mogła nie być sama.
Starucha skrzywiła się szpetnie. Cofnęłą się kilka kroków a jej postura się zmieniła. Spod jej szat wyłonił się ogon, urosła, ręce i nogi wydłużyły się a twarz zrobiła się jeszcze bardziej szpetna. Prychnęła i machnęła ręką zbijając pazurami ostrze. Drugą złapała rycerza za naramiennik i ryknęła mu prosto w twarz ukazując rząd ostrych niczym szpilki zębów.
Esmond usłyszał nagłą zmianę w zachowaniu wiedźmy. Rycerz chyba potrzebował pomocy.
- Bgrhl! - Hektor zagulgotał zaskoczony. Puścił miecz świadom że w tak bliskim zwarciu nic mu po długości. Lewicą złapał za jej szczękę, zaś prawicą za jej prawe ramię i przyciągnął ją ku sobie próbując samemu wgryźć się w jej kark.
Esmond walczył z chęcią rzucenia się na pomoc towarzyszowi. Podchodząc do kręgu spróbował go przerwać, licząc że to uwolni maga, który jak sądził mógł okazać się niezwykle przydatny w walce z wiedźmią magią.
Nagle wiele rzeczy stało się na raz. Esmond kątem oka dostrzegł jak ktoś skoczył ku wiedźmie wbijając jej coś, co okazało się kością, w plecy. Hektor przejechał zębami po szyi staruchy, a ta wrzasnęła przeraźliwie. Jej krzyk rzucił wszystkich trzech mężczyzn do tyłu nie ważne gdzie stali. Esmond uderzył o ścianę pełną półek ze słoikami tłukąc je. Hektor i Gveir polecieli w przeciwległe strony korytarza, przy czym utopca wyrzuciło na zewnątrz. Starucha dyszała gdy ci podnosili się. Patrzyła za siebie, przed siebie i zaglądała do pokoju. Zaklęła i wybiegła przez frontowe drzwi mijając gramolącego się utopca. Zaczęła uciekać w stronę posiadłości.
Gveir podniósł się z trudem, strzelając kośćmi i masując siniaki, które zarobiła mu wiedźma.
- Gveir Iskall, do usług - splunął. - A teraz, skoro mamy grzeczności za sobą, czy ktoś byłby łaskawy powiedzieć mi, co tutaj się dzieje? Jestem trzeźwy, ale hulanka taka, jakbym wypił całą beczkę.
Łowca wstał masując tył głowy.
- Esmond jestem- odpowiedział podnosząc jeden z mieczy, który wytrąciło mu z dłoni- ale co się stało nie wyjaśnie. Zdaje się że trafiliśmy wszyscy na kryjówkę wiedźmy.
Otrzepując się z fragmentów słoi i ich zawartości zbliżył się ponownie do kręgu, chcąc uwolnić maga.
- Maszkara pognała w stronę obozu, powinniśmy ostrzec naszych.
- Wgrhracghrhaj! - wygulgotał Hektor podnosząc się ze śniegu wyciągając rękę w kierunku uciekającej wiedźmy. Potrząsnął głową stając na równych nogach i ryknął wyraźniej. - Wracaj walczyć paskudo!.
Miecz został w środku, ale nie było czasu by po niego wracać. Ruszył za czarownicą ile sił w nogach.
- Starucha zabrała moje rzeczy. Zdaje się, chciała mnie zjeść - rzekł Gveir, rozglądając się po pomieszczeniu. Szukał swojego miecza lub czegokolwiek, co nadawałoby się na lepszą broń niż ułamana kość. - Obóz, powiadasz? W takim razie idę z wami. Ale najpierw zobaczę, czy w tym śmieciowisku nie jest schowany mój niedźwiedź i cała reszta. Karhu! - zawołał.
Nie dostał odpowiedzi. Karhu nie było w tym miejscu. Zapewne. Za to w pomieszczeniu gdzie leżał nieprzytomny człowiek był plecak Gveira. W jego zawartości brakowało jednak racji żywnościowych. Najemnik żył, bo wiedźma najpierw zjadła jego zapasy.
Najemnik schylił się i spojrzał do środka. Z zadowoleniem stwierdził, że większość - poza jedzeniem - została mniej więcej taka, jak ją zostawił. Głód trapił go niemiłosiernie, więc bez dalszego wahania pomógł Esmondowi uwolnić Ristoffa. Potem zamierzał dołączyć do reszty i wbić miecz w serce wiedźmy. Oczywiście, jeśli utopiec nie dokona tego pierwszy.

Czarodziejka siedziała w obozie jak jakiś weteran wojenny, z partyzaną opartą o swoje ramię. Lustrowała liżące opał płomyki nieobecnym spojrzeniem, wsłuchując się w kojące jej umysł trzaski. Poza tym panowała głucha cisza - nie licząc modlitw Diziego wkłuwających się w jej przemęczone myśli jak sztylety w świeże masło. Drażniło ją to, ale nie chciało jej się nic z tym robić, już nie teraz. Miała pewne problemy jeśli o bogów chodzi, lecz były to jedynie zagadnienia filozoficzne, których lepiej nie powtarzać przy kapłanach. Mało kto zagłębia się w czyjąś przeszłość, a ona sobie ceniła swoje życie pomimo pewnych własnych problemów… a przynajmniej na razie je ceniła. Okropności Marszu Upadłego wyryły w jej pamięci zbyt głębokie bruzdy. “Bywa”, tak sobie to tłumaczyła, chociaż wciąż nie potrafiła pojąć dlaczego to akurat ona tam była. “Poznać taktyki bitewne”, jasne. Żeby do czegokolwiek się przydały.
Ostatecznie nie była żadnym weteranem. Była jedynie pokrzywdzoną dziewczyną przez coś, co zrobiły demony - opętaną. Od tamtego momentu praktycznie większość swojego życia spędziła pod kapturem, ukrywając swoją bladość prostymi iluzjami. Jej przyszłość… zdołała się już dowiedzieć, że mogła być znacznie silniejsza niż teraz gdyby zaufała Hebaldowi. Bała się mu jednak wtedy spojrzeć w oczy.
Zdała sobie sprawę, że nawet teraz się boi.
Miała przez chwilę błogie wrażenie, jakby nie słyszała już Diziego, ale się pomyliła. Tak naprawdę nie minęła nawet krótka chwila na tych przemyśleniach. Westchnęła ciężko, usiadła nieco wygodniej i zaczęła odmawiać w głowie uspokajające mantry, których się uczyła na Uniwersytecie.
Minęło kilka minut, nim zdołała się wprowadzić w stan transu medytacyjnego. Przypominał on trochę… sen, ale taki świadomy. Miała całkowitą kontrolę nad tym, co mogła ujrzeć w trakcie takiego “seansu". Używała go między innymi po to, by oswajać się z własnymi iluzjami lub po prostu dla zwykłego kaprysu, gdy to chciała polatać wraz z powietrznymi stworzeniami wśród puchatych chmur, pooglądać rozwijające się pod jej komendą miasto, pogapić się w gwiazdy i potańczyć w świetle księżyca lub zajmować się rzeczami natury przyjemniejszej… jak na przykład planowaniem co wypożyczyć z biblioteki gdy wróci do stolicy.
Miała pełną kontrolę. Ale bywało tak, że siedząc w tym swoim iluzorycznym świecie marzeń traciła ją. Wtedy jest… źle.
Umysł wypaczony wydarzeniami Krucjaty wystarczy że lekko się zachwieje i już znowu wszystko powraca. Nie dało się tego horroru opisać słowami - jedynie emocjami, a były one wyłącznie negatywne. Ból, strach, cierpienie to tylko marna ich cząstka. Tym razem, gdy jej łąka pełna księżycowych kwiatów oświetlonych srebrem nocnego nieba się rozpłynęła, znowu znalazła się na tym koszmarnym polu bitwy. Dominowały czerwień i czerń. Trudno było rozróżnić jakiekolwiek kontury. Czerwień, czerwień, czerń, czerwień, krewśmierćczerwieńczerńczerńczerń. Ona kurczowo ściskała w drżącej dłoni swoją partyzanę, stojąc na środku rzeźniczej areny jak owieczka czekająca na pożarcie. Wszystko dookoła było zamglone, zamazane, wykarykaturowane.
Poczuła spojrzenie na sobie. Wygłodniały demon o tuzinie kończyn, a może dwóch tuzinach, kończynach zbliżał się powoli w jej stronę chcąc zrobić sobie z jej wnętrzności obiad. Z otwierającej się szeroko paszczy zwisał mu długi czerwono-niebieski język… a może była to ręka jednego z jej przyjaciół?
Jej instynkt przetrwania wziął nad nią górę. Użyła telekinezy na znajdującym się w pobliżu głazie, cisnęła nim w szarżujące plugastwo…
… i wybiła wielką dziurę w ruinach starej posiadłości, wzniecając tumany kurzu. Roztrzaskana biblioteczka leżała teraz w sąsiednim pokoju, przygniatając bezlitośnie stare książki. Lily nawet nie zdawała sobie sprawy ile hałasu to wywołało. Czuła jednak jak jej prawa ręka trzymająca teraz hebanowe berło rwie ją od telekinetycznego wysiłku.
-Nie! Moje książki! - niemal pisnęła z boleścią w głosie, dopadła do nich i zaczęła oddzielać to, co jeszcze było zdatne do przeczytania od zniszczonych sztuk.
Może nie widać tego, by się przejmowała tym, co się właśnie stało, ale jej zachowanie teraz było jedynie próbą zagłuszenia nieprzyjemnych myśli.
Wyglądało na to, że nawet w trakcie medytacji nie zazna spokoju.

Esmond i Gveir

Dwójka najemników zabrała się do zacierania kręgu. Na magii się nie znali, a Esmondowi instynkt podpowiadał aby właśnie tak zrobić. Gveir starając się zagłuszyć głód robił wszstko, byleby o tym nie myśleć. Chwilę im zajęło nim farba została zdrapana. Jeden ze sztyletów łowcy został poświęcony i jego czubek nadawał się do naostrzenia. Skrobanie po kamiennej posadzce nie posłużyło mu na dobre. Mag został jednak uwolniony. A przynajmniej tak się najemnikom zdawało. Ristoff otworzył oczy, ale jego spojrzenie było nieobecne. Trzeba było go podnieść i wywlec z budynku aby zrozumiał, że idzie i powinien zacząć przebierać nogami. Nie wyglądało na to aby w najbliższym czasie był na siłach zmierzyć się z wiedźmą. Bełkotał coś w niezrozumiałym języku i nie szło go zrozumieć. Dawał się jednak prowadzić, nie opierając się pomocy od najemników. Skierowali się do posiadłości.

Hektor

Utopiec pognał za groteskową staruchą. Ta jednak biegła jak wicher i szybko oddalała się od goniącego ją rycerza. Ten uparcie nie odpuszczał mimo wyraźnej przewagi. Biegł, czy też chciał, brodząc przez wysoki śnieg. Zbroja ciążąca cały dzień dobijała go do ziemi, ale nie takie rzeczy robił. Chyba. Poza uciekającym zagrożeniem coś jeszcze przykuło uwagę. Szczególny tembr szczeku. Basowo-radosny szczek niosący się przez nocne powietrze. Wielka ciemna plama futrzastego przeszczęścia przybiegła do Hektora aby w swoim przeszczenięciu wpaść na niego z wywieszonym jęzorem. Ryborzer powrócił.

Lily

Magini zaskoczyła karła swoim nagłym zrywem. W milczeniu patrzył na jej krzątaninę z książkami. Kobieta starała sobie poradzić z własnymi wspomnieniami i traumą. Układając zbutwiałe książki widziała insygnia podobne do broszy na obrazach w pokoju wyżej. Nim mogła się nad tym poważniej zastanowić drzwi do holu się otworzyły.
- Nie, nie, nie, nie! Zwierzęta w holu? Kto śmiał? Won na zewnątrz! No już! Uparte!. Ugh! Argh! Wchodzą mi do domostwa i krzywdzą! Zwierzęta do holu wprowadzają. Chamy jedne! Brak kultury! Urgh! Aaaarrrghhh..! - ostatnie wycie zanikło gdy skrzecząca osoba wybiegła z powrotem na zewnątrz. Jataki stały w holu, jak wcześniej, kompletnie nieporuszone całą sytuacją. Pomukiwały do siebie niczym w cichej rozmowie. Ktokolwiek nagle wbiegł i wybiegł udał się do budynków po prawej stronie posiadłości. Z bliżej niewiadomego powodu obiegał on zrujnowane skrzydło na zewnątrz zamiast skorzystać z dziury w budynku.

Dizi złapał za rękaw Lily upewniając się, że nie pobiegnie za nagłym wizytorem.
- To... to chyba była wiedźma. S-samej nie idź. Och bogowie... czym zasłużyliśmy..? Trzeba sprawdzić czy reszta jest... czy żyją.

Alenderas

Pozostawione przez swojego dużego włochatego towarzysza postanowił iść po śladach wozu. Droga była długa. Cisza towarzyszyła mu przez drogę pomijając czasowe ćwierkanie gryfika. Zwierzątko albo latało koło niego, albo siadało mu na barkach. Reghar ważył akurat tyle by zapaść się w głębokim śniegu to i niespecjalnie zbierał się do zanurzania w zimnym puchu. Uczony szedł. Księżycowe światło przebijało się pomiędzy nagimi konarami drzew tworząc cienistą mozaikę na śniegu. Drzewa odpuściły w końcu otwartej przestrzeni gdzie przed oczyma długowiecznego majestatycznie stanęła ośnieżona posiadłość oświetlona przez blady blask księżyca. Wiele tajemnic czekało na odkrycie w tych ruinach czyjegoś bogactwa. Ktoś jednak naruszył te tereny i wóz stał przed wejściem do posiadłości.

Przed posiadłością

W mroźnym powietrzy zimowej nocy czas lubił się ciągnąć niemiłosiernie. Szybka jak wiatr wiedźma uciekła lecz za nią podążyli wojownicy. Magini po chwili czekania dostrzegła wpierw Hektora i o dziwo Rybożera. Kolejny był najemnik z półprzytomnym Ristoffem powłóczącym nogami. Nieznany mężczyzna towarzyszył Esmondowi. Rosły i starszy groźnie patrzył dookoła. Do tego wszystkiego nadchodziła jeszcze kolejna osoba. Szczupła i patykowata. Gdy się zbliżyła okazała się też bardzo wysoka. Miała łagodny uśmiech na twarzy jakby była nieświadoma potworności dziejących się w tej posiadłości.
- W-wiedźma - jękną Dizi patrząc na wszystkich nie wiedząc kompletnie co zrobić.