Poprzednia noc (bądź i dwie) w posiadłości wiedźmy wychłodziły towarzystwo pomimo rozpalonego ogniska. Wchodząc do wnętrza karczmy Esmond, Gveir i Ristoff zwrócili uwagę na kupkę śniegu tuż przy drzwiach. Ta też patrzyła przed siebie z zawiniątkiem w rękach skulona. Dla Hektora mężczyzna siedzący u wejścia karczmy pozostał tylko śniegiem.

We wnętrzu zajazdu było ciepło i nieco duszno, ale przede wszystkim przyjemnie. Na raz wszyscy poczuli jak ich ciała odtajają po długiej podróży bez ciepłego posiłku. A zapachy w karczmie tylko nasunęły potrzebę posiłku co rozgrzeje i od wewnątrz. Dwie kelnerki krzątały się po sali obsługując gości. W oczy od razu rzucił się kapłan Pana Śmierci siedzący naprzeciwko kominka. MIał niemal stereotypową długą wytatuowaną twarz i posępne spojrzenie. Ubrany był w zimową wersję szat kapłana śmierci. Na głowie trójkątna narzuta z frędzlami, toga, a pod nią kilka warstw ciepłych ubrań. Popijał właśnie jakiś ciepły napój. Na sali siedziała z daleka od kapłana magini. Ta z kolei była w bardzo charakterystycznych szatach przedstawiciela kolegium. Siedziała przy ławie gdy podniosła spojrzenie na wchodząca grupę jej oczy okazały się mieć różne kolory. Niebieski i piwny. Niemal od razu złapała spojrzeniem Ristoffa, który zdał się być zaskoczony jej obecnością. Kolejnymi gośćmi była grupa pięciu mężczyzn w dalszej części sali. Ci nawet nie podnieśli wzroku znad swoich kufli i tależy.

- Ach, ach. Duża grupa. Niedobrze, niedobrze. Nie wiem czy będę miał miejsce! - w ich stronę wyszedł karczmarz, jak się okazało karzeł. Gładka twarz i nieco groteskowo duży nos wystawały spod czepca. Wypłukane błękitne oczy patrzyły zza okularów w wyrachowany sposób. Na pierwszy rzut oka można było pomyśleć, że ten karczmarz musi sobie radzić z liczeniem pieniędzy.

- Znajghdziecie, znajghdziecie - zabulgotał Hektor szczerząc zęby -Przeghcież nas na śnieg nie wyrzucicie, prawghrda? Strawy naszykujcie. Napitku dajcie. Chłopaka do zwierząt poślighrcie, a złotem urahczymy.

Mina karczmarza wyrażała zdegustowania.
- Em, em, panie rycerzu, pokoje zajęte, em nie róbcie problemów. Jak koniecznie musicie zostać, em, to sami możecie do stodoły pójść spać.

Kapłan siedzący przy kominku odwrócił spojrzenie od ognia na grupę ludzi utopca. Proste linie tatuaży przechodziły mu pionowo przy wszystkich kącikach oczu dzieląc twarz na pięć części.
- Zdaje mi się, że w moim pokoju jest więcej niż jedno łoże.
- Ach! Ależ oczywiście ekscelencjo! Twój pokój twoja wola - karzeł skłonił się nisko.
- Hmm może i ja bym znalazła miejsce obok siebie - mruknęła Iluzjonistka zza swojego stołu uśmiechając się. Nie bardzo było wiadomo do kogo. Grupka w rogu nie zabrała głosu.

Hektor zdjął hełm (z którego momentalnie zaczęło kapać na podłogę) i trzymając go pod pachą skłonił się - wpierw kapłanowi.. dłużej z należytym szacunkiem, a później iluzjonistce, krócej i zdecydowanie płycej.
- Pozostaje mi tylghrko podziękować za waszą hojną ofertę i zapewnić, że przyjghmiemy ją z oghrotą. Zapewniaghrm że nie gryzę pani.
Skierował się do wolnej ławy i położył na niej hełm. Odpasał miecz i oparł go o kant blatu. Ściągnął rękawice, z których wnętrza również pociekła woda. Dopiero wtedy usiadł.
- Czy moghrżemy się odwdzięczyć zaproszeniem do wspólneghro stołu? Raźniej będzie wieghrczerzać.

- Piwa, karczmarzu! - zawołał Gveir rozpromieniony perspektywą poczęstunku i napitku. - I dzięki wam. Przybywamy… z daleka. Podróż dłuży się nam.

Usiadłszy na drewnianej ławie i dostawszy upragnione piwo, Gveir poczekał na mięsiwo, na które przecież zasłużyli - on sam, będąc prawie zabitym przez wiedźmę. Całej reszcie też się dostało podczas walki z bandytami. Zdarzyło się przecież być w gorszych sytuacjach, ale… No, żyli. Było to coś.

Esmond dołączył do grupy, zaraz po tym jak uzupełnił swój wierny bukłak. Ciepło, jedzenie i alkohol szybko poprawiły nienajlepszy od kilku dni humor. Odprężył się oczekując na posiłek i przysłuchując rozmowie.

Karczmarz zacmokał z lekka niezadowolony, ale nie protestował. Zobaczywszy zaś pieniądz oferowany przez Ristoffa nawet nieco zrobił się przyjemniejszy. Szczególnie jak mag zaczął omawiać z nim zakup prowiantu na dalszą drogę. Kelnerki z uśmiechami na twarzy przyniosły ciepłe mięsiwo zalotnie pokazując dekolty Gveirowi i Esmondowi.

- To była dobra bitwa, ale za prędko uciekli - skonstatował Gveir, wgryzając się w kawał mięsa. Zdawało się, że był to pieczony bażant, choć kto tak naprawdę wiedział, co im serwowali?

- Ta grupa potrzebuje więcej walk i to w większych ilościach - wyszczerzył się najemnik, tym razem pociągając potężny łyk złotego napoju z kufla. - Co mi tam magia wiedźmy, to wszystko zbyt skomplikowane. Kiedy ja walczę, ma być porządnie, miecze i topory, no, może i buzdygany. Przywrócić paru drabów do cyklu, ha! Mam nadzieję, że trafiłem do dobrej grupy. Szczęk oręża to jest to, co zadowala panów bitwy. Ristoff, gdybyś tylko pomachał na polu halabardą, to od razu byś lepiej wyglądał.

- Na szczęście - rozpostarł się na swoim miejscu - dopóki ten świat istnieje, dopóty starczy wojaczki dla mnie, i to z nawiązką.

Rycerz w miarę mijania czasu rozodziewał się z kolejnych elementów zbroi. Ciepło wnętrza powoli docierało do jego zziębniętego i wiecznie mokrego ciała. Naturalnie wspomagał cały proces kuflem grzańca i ciepłym daniem.
- Bogów to lepiej nie wywoływać - mruknął Hektor. - Czy to słowem, czy to akcją… ale faktycznie. Walka była dobra. Gorghrzej że potępiony umknął mi spod ostrza… ale Esmond udowodnił, że nie tylko z łukiem potrafi się obchodzić. - tu nastąpiło dłuższe gulgotanie. - Oj tak tak. Ciekawym jaką to umowę zawarł z wiedźmą… herszt natghuralnie, nie Esmond.

- Cokolwiek to było - odparł Gveir - interes jest zamknięty, obie strony nie żyją. Nie zdarzyło mi się jeszcze skrzyżować ostrza z Opętańcem… Chciałbym kiedyś.

-Patrząc na ostatnie wydarzenia pewnie jeszcze jakiś nam się trafi- mruknął Esmond popijając solidny łyk, widać pesymizm objawiać się nawet pomimo ilości spożytego alkoholu-zbyt wiele, wiele zbyt krótkim czasie przeciwności nam się natrafia.

- Och doprawdy? - do stołu podeszła magini uśmiechając się i dosiadając koło Esmonda i naprzeciw Hektora oraz Gveira.
- Opętaniec, wiedźma… czyżbyście rozprawili się z tutejszymi podmiejskimi legendami? Sami? - kobieta wyraziła swoje zainteresowanie wpatrując się swoimi dwukolorowymi oczyma w każdego z mężczyzn.

- Czy to takie dziwghrne? - zapytał się Hektor - Bandyci byli zwykłymi łachudrami. Jedyne wyzwghranie stanowił ich herszt.

- Wiedźma nie dała się zabić szybko - mruknął Gveir, dolewając sobie piwa z antałka. - Zdaje się, musicie wybierać te wasze legendy ostrożniej. Za prędko umierają - wybuchnął śmiechem.

- Wasze, jak wasze. Ja to od wieśniaków się dowiedziałam, że przez tych bandytów i wiedźmę kupcy woleli omijać las. Kończyło się to tym, że mieścina leżąca na okrężnej drodze miała niezłe powodzenie. Nikomu się nie spieszyło pozbywać problemu. No poza wieśniakami oczywiście. Ale grupa bandytów była zbrojna, opancerzona i na dodatek ich Herszt jest… był wystarczająco przerażający. Los musiał wam sprzyjać. - magini zastukała rytmicznie palcami w stół.

- Nie sprzyjał nam wszystkim - rzekł najemnik, przypominając sobie martwą czarodziejkę, którą zdołał poznać zaledwie dzień wcześniej, tylko po to, by zobaczyć jej trupa.

- Uch… - mruknął Hektor, po czym podniósł kufel piwa do toastu. - Wypijmy za Lily.
Powiedziawszy to wychylił smutny toast. Przypomniał sobie co wtedy ujrzał pod jej kapturem i wspomniał naraz też bitwę. Dziwne zbiegi okoliczności. Dziwne.

- Za Lily! - Gveir pociągnął kolejny solidny łyk, powoli czując, jak alkohol zaczyna w końcu na niego wpływać. - Więc, pani, przychodzisz do nas z powodów, by rzec, towarzyskich, czy też jakaś głowa wymaga ścięcia?

- Zostałam przecież zaproszona - maginii uśmiechnęła się z nutą drwiny. -[i] Izabela Hucpacka tak “zaczynając”.

- Mówią mi Gveir - odparł najemnik prosto. - Wybacz pani, nawykłem do gadania o interesach przy stole. Więc jeśli ktoś się przysiada, od razu myślę, że ma robotę dla sprzedajnego miecza. Ten fach tak skrzywia ludzi. Więc, skoro już o tym zaczęliśmy… Znasz może jakieś zbyt długie karki?

- Tutaj niekoniecznie. Jesteśmy po środku tak zwanego niczego. Może coś wam się znajdzie na waszej drodze. - magini odwróciła głowę do swojego kostura i zakręciła min tak, że grube supły na nitkach zabębniły kilka razy o membranę.
- Opowiedzcie mi o tej wiedźmie. Bo zainteresowała mnie ona.

- Nic szczególnego - rzekł najemnik. - Może poza tym, że pożarła moje zapasy i miała ochotę zjeść mnie samego. Istoty z buszu, hmm? Parają się magią, a jednak jak przyjdzie co do czego, to zawsze wszystko idzie o to, żeby się nażreć. Magia, dobre sobie. Im więcej tej magii widzę, tym bardziej dochodzę do wniosku, że to ryzykowny interes. Wyglądała, jakby jej magia spaczyła ją.

- U niektórych to kwestia charakteru… - odrzekł Hektor - Chociaż gdym słuchał przekleństw wielmożnej Gabrieli, matki księcia Fer’Dyana, to też zachodziłem w głowie jaki to czort szeptał jej te słowa. Zupełnie nie przystojną w ramie, nawet w takim wieku.
Rycerz sięgnął przez stół po więcej mięsiwa i przyznał w duchu rację Gveirowi że najedzenie się w istocie leży u podstaw... wielu rzeczy.
- Me imię Hektor Cztery Ryby z Moczarowisk - przedstawił się w końcu - Skąd i dokąd to podróżujecie? No chyba że osiągnęłaś cel szanowna Izabello - pozwolił sobie na zwracanie się po imieniu jako że nie była wysoko urodzona.

- Tak, to dobre pytanie. - do stolika dosiadł się w końcu Ristoff z kwaśną miną. Karczmarz zaś wydawał się wielce zadowolony miętosząc sakiewkę w ręku.
- Och, utknęłam póki co - Izabela zamachała ręką w powietrzu i jakby zrobiło się wszystkim lżej na umyśle. Ristoff tylko pokręcił głową. Magini podjęła dalej swoją wypowiedź.
- Za późno się wybrałam w drogę. Byłam w Huckack i chciałam wrócić do swojego rodzinnego miasta. Nie mam wierzchowca więc szłam na piechotę. Teraz jest za zimno i za dużo śniegu.
- Poszłaś bardzo dookoła. - zauważył Ristoff, który widać wiedział gdzie znajdowało się rodzinne miasto magini.
- Wiem, ale przeprawa przez las nie uśmiechała mi się. Szczególnie, że nie miałam z kim iść. No ale spadł śnieg i teraz nie ma szans abym dotarła na miejsce.

- Więc, zabierzeszesz się z nami? - zapytał Gveir. - Kogo obchodzi ta dziura i siedzenie w niej… Panowie bitwy z chęcią powitają kolejną parę rąk do siania zamętu - najemnik zachichotał na wspomnienie walki.

- To zależy w którą stronę jedziecie. - odpowiedziała po chwili magini.
- Właśnie, to jest dobry moment. Jesteśmy na rozdrożu panowie i mamy przed sobą dwie drogi dotarcia na miejsce. - Ristoff sięgną do tuby przywiązanej przy swoim pasie i wyciągnął mapę.

Gveir

W tym czasie Gveir wybył za Hebaldem. Podpity nieco miał odrobinę problemów z utrzymywaniem równowagi. Wychodząc zauważył, że nie bardzo wie gdzie poszedł mag. Śladów na śniegu było wiele, a na placu przed wejściem maga ewidentnie nie było.

- Ta sytuacja wygląda na świetną okazję do znalezienia kłopotów - mruknął z lubością Gveir.

Postanowił, że mag nie mógł ujść daleko, a na pewno nie był tak szalony (pijany?), by wyjść na drogę. Skierował zatem swoje kroki w stronę stajni, gdzie tylko zamierzał zerknąć okiem. Później zamierzał skierować swoje kroki do wozu. Gdzie mógł pójść mag…? Bogowie raczyli wiedzieć. Rękojeść miecza przyciągała rękę najemnika i ten miał nadzieję, że nim minie noc, jego miecz napoi się krwią jego wrogów.

W stajni nie było Ristoffa. Przynajmniej na pierwszy rzut oka. Był za to Dizi zajmujący się właśnie jednym z jataków. Karzeł wydawał się pochłonięty swoją robotą. Chyba nawet gadał coś nich czesząc ich gęste futro.

Gveir poobserwował chwilę Diziego, by chwilę potem ruszyć w stronę wozu. Wyglądało na to, że nie miał szczęścia.

Wóz również okazał się nietrafionym strzałem. Zamknięty był na głucho. Pozostał już tylko wychodek… i droga.

Gveir zaklął siarczyście na mroźnym powietrzu. Nawet mag nie mógł być taki szalony, żeby wejść na drogę, więc obróciwszy się na pięcie, powrócił do karczmy, nieco smutny, że dzisiaj bez bójki się obejdzie. Zamierzał odespać alkoholowy haj na barłogu.

Gdy najemnik był przy drzwiach coś do niego chrząknęło. Tym czymś była górka śniegu z ludzką twarzą.
- Khym khym! Ptfu! Poszedł tam - ewidentnie ludzkie też miała ręce gdyż jedna właśnie wskazała na drzewo, a potem do góry.

- No dobra - rzekł Gveir, kierując się w stronę, w którą skierowała twarz w śniegu.

Gdzieś towarzyszyły mu myśli, czym tak naprawdę była ta kupka śniegu - była to rzecz, którą być może zamierzał sprawdzić o poranku. Teraz pozostało sprawdzić, dokąd poszedł mag.

Dotarcie do drzewa nie było trudne. Problem był, że przy drzewie maga nie było. Patrząc do góry w ciemności nocy niewiele dało się zobaczyć. Zdało się, że jednak jakiś cień siedzi na jednej z gałęzi. Widać trzeba było się wspiąć.

Gveir spojrzał w górę. Czy cień siedzący na gałęzi to był rzeczywiście Hebald? Po co mag miał by się wspinać na galąź?

- Hebald! - krzyknął najemnik. - Na bogów, zejdź na dół!

Cień się poruszył wrzucając śnieg z gałęzi.
- Nawet mi ich nie wzywaj! - krzyknął mag - Czego chcesz Gveir?*

- Zejdź, Hebald - nieco niżej już rzekł najemnik. - Po co wylazłeś na drzewo? Jesteśmy w środku głuszy. Bandyci. Dzikie zwierzęta. Przypominam ci, że to ty przewodzisz karawanie.

- Głusza jest tam. - mag wypowiedział jakieś słowa i nagle cień zeskoczył. Zamiast gruchnąć o ziemię opadł powoli.
- Ja nie wyładowuje swoich emocji zabijając wszystkich wokół Gveir. Nienawidzę bezsensownej śmierci. Jeszcze bardziej nie znoszę jak się ją potępia. Musiałem… odreagować. - mag westchnął.
- Co cię ściągnęło na ścieżkę Pana Wojny?

- Nie podążam za emocjami - rzekł brodaty najemnik w związku z wcześniejszą uwagą maga. - To jedynie droga, której nauczył mnie mój mistrz. Nazywa się Artamen. Czy nie powinno być tak, że powinniśmy podążać konsekwentnie ścieżkami, jakie wytyczyli nam nasi mentorzy? Stać się w końcu konsekwencją tego, co wierzymy?

Gveir zrobił pauzę.

- Wojna oczyszcza - najemnik rozpostarł ręce. - Nie było jeszcze konfliktu na tych ziemiach, który nie wyszedł na dobre wszystkich w ostatecznym rozrachunku. Krew użyźnia ziemię, kości umarłych zdobią pałace. Przez walki, któreśmy stoczyli wcześniej, jesteśmy silniejsi i wytrwalsi. Ci, którzy polegli, wkroczą w cykl po raz kolejny, zasobniejsi w doświadczenia własnej śmierci, świadome czy nie. Czy mówię, że powinniśmy zabijać każdego? Ha, nie! Wojna to po prostu narzędzie, część naszej natury, coś, co robimy, coś, co definiuje nas jako ludzi. Powinniśmy walczyć, umierać, walczyć i umierać. Artamen to tylko sztuka wojny, niczym studium tańca…

Zamilkł, zastanawiając się nad własnymi słowami.

- Powinieneś był zostać i przekonać tego kapłana, żeby pozwolił tym duszom wkroczyć do Toni. - oznajmił Iskall.

Ristoff patrzył uważnie na najemnika nie odzywając się. W końcu pokręcił głową.
- Być może. Poszedłeś jednak za mną. Jeśli ci co zostali nie przekonali kapłana… to dzisiaj już więcej nie zrobimy. Może rano. Znam jego typ. Uparty i gniewny… podobny do mnie.

- Jeśli to w istocie tak jest - rzekł Iskall - musimy się z nim zmierzyć, w taki, czy inny sposób. Wejdźmy.

Iskall skierował swoje kroki z powrotem do karczmy.

Góra śniegu podniosła się gdy mężczyźni podeszli do drzwi.
- Zamówicie mi rosołu? Mam pieniądze - śnieg opadł z mocno zarośniętego mężczyzny. Miał na sobie futro i skórzaną przepaskę. W zasadzie ciężko było powiedzieć czy on nie był po prostu bardzo owłosiony. Spod wąsów i brody oraz czupryny spozierały dzikie oczy. U jego pasa faktycznie wisiała sakiewka.

- Nie możesz wejść do środka? - zapytał Gveir.

- Karczmarz zaraz mnie ponownie wyrzuci. Tu też wytrzymam - zwierz wzruszył ramionami powodując, że jeszcze więcej śniegu z niego opadło. - Dziewki się mnie boją, to i nawet od zaplecza ciężko zapytać.

- Niech będzie - najemnik wzruszył ramionami, pomny jednak tego, że włochaty człowiek poprawnie wskazał mu drogę do maga. - Zaraz ci przyniosę.

Przekroczywszy próg karczmy, podszedł do szynku, gdzie zamówił rosół. W tym czasie obserwował gawiedź zgromadzoną przy stołach, z rzadka tylko popijając z antałka. Kiedy rosół wreszcie przyniesiono, ruszył z misą w stronę człowieka na dworze, aby dać mu jeść. Zupełnie jak psu, pomyślał Gveir. Takie to były czasy.

Gdy najemnik zamawiał jedzenie miał okazję zobaczyć jak zmienił się układ na sali. Kapłana nie było, Esmond siedział z kimś przy osobnym stole, a magini i rycerz dosiedli się do tych siedzących w kącie. Utopiec zdawało się robił za duszę towarzystwa.

Gdy Iskall wynosił już jedzenie widział jak jedna z dziewek posłała mu niepewne spojrzenie. Na zewnątrz zaś zwierzowi oczy błysnęły zadowoleniem. Wyłuskał z sakiewki monety i pospiesznie odebrał parujący rosół. Nie trudził się o zabranie łyżki. Wypił duszkiem zupę i oddał miskę najemnikowi.

- Od razu lepiej! - zakrzyknął i ponownie usiadł wtulając się w ścianę. Gveir nie mógł zignorować, że nieznajomy zaczął wonić dość okrutnie, czego pod warstwą śniegu nie było czuć.

- Cieszę się, że mogłem pomóc - odparł Gveir. - Więc… Jaka jest twoja historia?

Chrząknął przekręcił głowę i nią kiwnął.

- Wataha mi się rozeszła. To szukam schronienia dla siebie. Karczarz czyścioch, ja brudny. Śmierdze dla niego. Mam pchły, wszy, czy co on tam jeszcze wymyślił. Pff cywilizacja. Zło konieczne. Póki nie mam watahy to muszę się gdzieś podziać. - Zwierz energicznie podrapał się za uchem. - On nawet by i wpuścił, ale jakbym się umył. A to coś w czym by mnie uraczył pachnie dziwnie. Zmyje mój zapach. Nie chce. Wytrzymam na zewnątrz.

Gveir pogładził swoją brodę.

- Wataha, powiadasz. Dokąd poszła? Są w pobliżu?

- Nie wiem gdzie są. Pewnego dnia się po prostu obudziłem bez nich. Może mieli już dość i poszli do wioski? Nie było ich tam. Może doznali łask pań lasu? Nie było po nich nawet śladu zapachu. Po prostu… zniknęli.

- Pań lasu? - Gveir uniósł brwi.

- Tak. Panie pojawiają się kiedy uznają, że jest to potrzebne. Każda w innej porze roku. Bogowie może i władają ludźmi, ale natura, i ziemia należą do pań. Wejść w ich niełaskę jest równie źle co bogom. Tylko one są łaskawe i ich gniew spada tylko na tych, którzy zawini w ich oczach… - zwierz urwał opowieść - Być może zawiniłem. Może dlatego…

- Nie widzę w tobie winy - rzekł najemnik. - Nawet, jeśli sprzeniewierzyłeś się bóstwom natury, to nadal wybrałeś swoją ścieżkę. To odwaga, którą niewielu posiada. Zaprosiłbym cię do naszej drużyny, jednak to nie ja jestem tym, który ją prowadzi. Ja, widzisz… tylko ścinam głowy - Gveir zachichotał. - Wybacz mi. Piwo uderzyło mi zanadto do głowy. Potrzeba mi wytrzeźwieć.

Po czym wykonał nieco wymuszony ukłon w stronę zwierza i wolno, na tyle, na ile pozwalał mu jego stan, ruszył w stronę drzwi prowadzących do kwater. Zamierzał odespać swoje. Byle tylko ranek nie zastał go kacem.

U jej stóp leżał zaś zwierz, któremu Gveir przyniósł jedzenie. Nie ruszał się. Kobieta spojrzała na wychodzących. Uśmiechnęła się.

- A więc przybyli świadkowie. Czas zacząć osąd.

Gveir zmarszczył brwi.

- Znam tego tam - rzekł, wskazując brodą w stronę włochatej istoty u stóp kobiety o czarnych włosach. - Był tutaj wczoraj. Gadał coś o tym, że zadarł z Paniami Lasu… Ciekawe, czy to jedna z nich.

Rycerz wystąpił do przodu uważnie obserwując nie kobietę lecz wilki. Dłoń ułożył na głowicy miecza.
- Cóż to za sprawa i cóż to za osąd? - rzucił zaskakująco (jak na niego) wyraźnie - Czyżbyście byli we władaniu tych ziem?
“Panie lasu”... po głowie Hektora kołatało się to sformułowanie dość żywo. Usłyszał o nich zeszłego wieczora, przy stoliku i kuflu. Była to jednak piwna bajka, co to czas miała umilić.

Opuszczający karczmę Esmond spojrzał na otoczoną wilkami kobietę i pokręcił lekko głową.
- Sprawdzę co z Dizim - mruknął do Ristoffa, kierując się w stronę stajni.

Wilki powiodły wzrokiem za odchodzącym Esmondem. Żaden się jednak nie ruszył. Czarnowłosa uśmiechnęła się.
- We władaniu… tych ziem na pewno. Ten tu jest mi oddany rycerzu. A ty, najemniku mylisz się. Ten tu nie zadarł ze mną. Przed nim ostatnia próba, a wy będziecie świadkami.

- Czy próba to być może pojedynek? - ożywił się Gveir. - Jeśli tak, to będzie musiał się nieźle napracować, żeby mnie zaskoczyć. Widziałem wielu, którzy walczyli niby panienki udzielne i umierali tak samo. Na czym będzie polegała jego próba?

Czarnowłosa spojrzała na najemnika niczym na dziecko nie zmieniając uśmiechu na swej twarzy.
- Jego próbą, jest próba przejścia. Czy odrzuci resztki swego człowieczeństwa, czy będzie się ich kurczowo trzymać… - kobieta przyklękła i wyciągnęła rękę do leżącego lecz go nie dotknęła.
- To jego ostatnia szansa aby dołączyć do stada, przejrzeć na oczy… no i pozbyć się tych wszystkich pcheł.
Pani skrzywiła się lekko z niesmakiem.
- Łowca i mag nie zlitowali się nad nim, rycerz nawet nie zauważył… zostałeś ty Gveirze Iskallu. Jedyny, który wyciągnął dłoń do potrzebującego, choć ten musiał ci wejść w drogę. Co mi powiesz o godności tego tu?

W tym czasie Esmond wszedł do stajni. Było w niej dość ciemno i chłodno. Nie trudno było jednak nie zauważyć dwa jataki przytulone do siebie z małym człowieczkiem śpiącym pomiędzy nimi. Ze wszystkich osób jemu musiało być najcieplej i najwygodniej ze wszystkich.

'Co tu się…’ - pomyślał Hektor nie zdejmując dłoni z rękojeści miecza.
- Dlaczego poddajesz go próbie? - Hektor nie zamierzał przyglądać się temu w milczeniu. Bądź co bądź wyglądało to na samosąd dokonywany na nieszczęśniku przez kogoś kto nie chciał się nawet przedstawić. Nie wiedział kim jest leżący mężczyzna, ani czym sobie na to wszystko zasłużył ale utopiec zamierzał się dowiedzieć.

- Niewiele wiem o godności lub honorze - rzekł Gveir. - Podobnie, nie ulitowałem się nad nim. Po prostu, zrządzeniem bogów było, że spotkaliśmy się w tym miejscu i w tym czasie, a on trafił na mój odpowiednio dobry nastrój. Jeśli z tego skorzystał, tym lepiej dla niego. Wyglądał… Jak jeszcze jeden wędrowiec na ścieżce. Pełno ich tutaj. Kto dał ci prawo, by go osądzać?

Czarnowłosa parsknęła, krótkim śmiechem.
- Jakich ty wędrowców spotkałeś, że owłosiony ponad miarę i ledwo ubrany człowiek siedzący na śniegu nie zwrócił twojej uwagi? - głos pani ociekał sarkazmem. Nie czekała jednak na odpowiedź.
- Skoro zaczął mi służyć, to mam prawo go osądzić. Skoro zaś nie uderzyła was jego zwierzęcość, znaczy że nie poświęcił się swoim przekonaniom. Słyszysz? - kobieta sięgnęła do leżącego i bez wysiłku podniosła go za szyję.
- Jesteś kundlem. Jesteś niczym więcej jak ludzkim pomiotem.
Zwierz drgnął pokazując, że jeszcze żyje. Jegonogi słabo machnęły, a z jego ust wydobył się pojedynczy stęk.

‘Silna dziołcha…’ - pomyślał Utopiec i natychmiast się zganił w duchu.
- Ostawcie go pani. Czym wam zawinił? - postąpił krok do przodu nie spuszczając z oczu wilków. - Dobrze rozumiem, że nie zapomniał jak to być człowiekiem? To przestępstwo dla ciebie?

Gveir pozwolił utopcowi rozmówić się z Panią Lasu - jeśli rzeczywiście nią była, oczywiście. W każdym razie wyglądał na to, że gładka gadka wychodziła mu lepiej, niż jemu. Sam Gveir znacznie lepiej rozumiał ścieżkę miecza, a nie rozmowy. Do którego jego ręka poczęła z wolna grawitować. Ciekawe, co też powie, pomyślał.

***

- Dizi. Wstawaj, niedługo ruszamy - Esmond potrząsnął ramieniem śpiącego - pomogę Ci przygotować wóz.
Karzeł chrapnął raptownie rozbudzony.
- C-co? Esmond? Wóz. Dobra, już, już. Coś się stało? - mały człowiek zaczął się wygrzebywać spomiędzy zwierząt, które zawtórowały mu pomukiwaniem.
- Ale je trzeba najpierw nakarmić… no i ja jestem głodny jak gryfik.
- Lepiej chwile wstrzymaj sie z jedzeniem - odparł łowca, podchodząc do wozu i wyciągając z niego kusze, wraz z kilkoma beltami- przed zjazdem odbywa się właśnie scena jakiegoś osąd i jeszcze nie jestem pewien co z tego wyniknie.
Esmond naciagnal kusze i, oparłszy ja o ścianę, wyjrzał przez maleńkie okno.
Dizi otrzepał się z sierści słuchając co mówi mu Esmond.
- Osąd? Co? - karzeł podreptał do okna i wytrzeszczył oczy.
- Ojoj niedobrze, niedobrze! Pani zimy! - karzeł zamiast posłuchać się. Wybiegł ze stajni.

***

Słowa utopca zyskały odzew lecz u zwierza. Charknął i szarpnął się sprawiając, że kobieta uśmiechnęła się nieprzyjemnie. Wilki wokół skierowały swe spojrzenia na szamoczącego się. Zaczęły wszystkie dyszeć puszczając parę z pyska. Nagle ze stodoły wypadł Dizi. Karzeł pospiesznie podbiegł zatrzymując się przed całą sceną.
- Tak! - zakrzyknęła czarnowłosa. Jej wzrok nie spoczywał na rycerzu, a na tym którego trzymała.
- Hektor..! - Dizi szepnął ciągnąc rycerza za rękę.

- Więc przestępstwo to żadne… - odrzekł rycerz przewracając oczami i przenosząc spojrzenie na Diziego. - O cóż ci chodzi Dizy?

Gveir poniechał miecza - póki co. Także zwrócił wzrok na Diziego.

Po chwili do zebranych dołączył również Esmond. Po reakcji Diziego postanowił zostawić kuszę w stajni.

- To, że nie zapomniał, jak to być człowiekiem nie znaczy, że to jego wina - zawyrokował najemnik. - Być może dane jest mu być człowiekiem… A nie wilkiem. W każdym razie powinien zadecydować ostatecznie, jaką ścieżką chce podążać: wilk czy człowiek? - zapytał do kulącego się u nóg Pani Zimy zwierza.

- Ojej… - mruknął Dizi słysząc najemnika. Zwierz zawarczał szarpiąc się jeszcze mocniej pod zaciskającą się dłonią Pani. Jej twarz wykrzywiła się w potwornym uśmiechu.
- On już wybrał! A teraz niech spełni swoje przeznaczenie! Powstań albo sczeźnij czarny wilku! - Pani skrzeknęła wręcz wypowiadając te słowa. Dizi się cofnął z przerażoną twarzą. Pospiesznie wypluwając słowa.
- N-nie interweniujcie p-proszę. Jeśli przerwiemy osąd pozabija nas wszystkich! Jesteśmy tylko świadkami. A on dostał ostatnią szansę aby wypełnić swoją ścieżkę.
Jak na zawołanie reszta stada wilków zaczęła wyć upiornie zagłuszając każde słowa i dźwięki.

Hektor odruchowo obnażył ostrze do połowy stając bokiem do wilków i kobiety. Został jednak na miejscu. Może gdyby nie Dizzy nie zastanawiałby się nad powstrzymaniem tego samosądu. Z drugiej strony karzeł wydawał się wyjątkowo przesądny...
Rycerz krzyknął coś, lecz nie sposób było go usłyszeć przez wycie.

Gveir patrzył na to przedstawienie raczej ukontentowany. Jeśli wcześniej wybrał bycie zwierzem, to teraz nadeszła wreszcie jego próba. Wycie jednak nie podobało mu się. Z podejrzliwością poglądał na pozostałe wilki, mając miecz w pogotowiu. Rycerz coś krzyczał, jednak nie mógł go usłyszeć.

Esmond z zaciekawieniem przyglądał się scenie. Jako że gdy był w stodole ominęła go spora część konwersacji, postanowił posłuchać Diziego. Karzeł zdawał się posiadać zadziwiająca duża wiedze na temat tego typu zjawisk. Mimo wszystko dłoń odruchowo przesunęła się do rękojeści długiego noża myśliwskiego.

Ogłuszające wycie dudniło wszystkim w uszach gdy człowiek trzymany przez Panią przestał przypominać człowieka. Wcześniej był już owłosiony lecz teraz jego ciało całe było pokryte siwo-czarnym futrem. Nie było nóg, czy rąk a łapy, które wierzgnęły w powietrzu. Kobieta puściła swoją ofiarę z satysfakcją na twarzy. Oto stał przed nią największy z wilków o szaro czarnym futrze i złotymi ślepiami. Sfora przestała wyć, a ich spojrzenia skierowały się na Panią. Ta śmiała się głośno.

- Tak! Przyjmuję cię do sfory samcze alfa! - zakrzyknęła wyciągając ręce do góry. A jej forma również się zmieniła - całe piękno zniknęło na rzecz dzikości i piór. Jej głos przestał być melodyjny, a zmienił się na skrzeczący. Zbędne odzienie zostało zdarte za pomocą jej własnych szponów.

- A teraz czas, zapolować gdy moja sfora stała się kompletna. Niech wygra prawo silniejszego! A wy… tak szykujący się do walki, zostaliście moimi świadkami! Tak! Ieee! Ty! - wskazała swym szponiastym palcem na Gveira - Jak znudzą ci się zapuszkowane zgniłe ryby i słabi widzący wezwij mnie, a zapewnię ci godnego przeciwnika! Me imię Marza! Raaa! Naprzód moja sforo, naprzód! Auuu!

Biała Pani zatrzepotała skrzydłami wzbijając tumany śniegu i siebie w powietrze. Wilki zawyły krótko i zaczęły wybiegać jeden za drugim w stronę lasu. Dizi drżał mamrocząc pod nosem.
- Och bogowie, wybaczcie nam nasze przewinienia. Odwróćcie swe spojrzenie, my niegodni waszej uwagi…
- … my nie winni jej. Przyjmiemy śmierć jeśli na nas ją ześlesz Władco Toni, lecz zlituj się nad naszymi życiami i pozwól im trwać póki nasz czas nie nadejdzie - zakończył za karła kapłan, który dopiero teraz wyszedł na zewnątrz.

Hektor patrzył za odlatującym stworem-kobietą osłaniając dłonią oczy przed wzburzonymi okruchami śniegu.
- Ciekawym czy na zawsze zmienił postać - mruknął pod nosem.
Ze zgrzytem stali wcisnął miecz z powrotem do pochwy i skrzywił się na myśl, że trzeba będzie nasmarować tłuszczem. Po prawdzie to jednak próbował skoncentrować się na sprawach przyziemnych. Może i był utopcem, ale chodził wśród “zwyklaków”. Nie należał do świata dziwów.
- Mam nadzieję, że nigdy nasze drogi się nie przetną - dodał. - Urodziwa z niej panna była… do czasu.

- Przeciwnie, sądzę, że zyskała na urodzie, porzuciwszy to nudne przebranie człowieka - rzekł najemnik, także sadzając swój miecz w pochwę.

Pogładził brodę.

- Chętnie wybiorę się na jedno z takich polowań razem z nią, kiedy tylko dopełnię sprawunki tutaj. Zdaje się, że ten, co mu podałem zupę, wybrał swoją ścieżkę. Jakakolwiek by nie była. Jeśli to, o czym mówiła, jest prawdą, to wywołam jej imię… Z czasem. Jej szpony zdawały się całkiem ostre. Zanim to zrobię, mój miecz będzie musiał przeciąć jeszcze parę karków… Ha!

Gveir spojrzał w stronę stajni.

- Muszę sprawdzić, co z Karhu - rzekł, nagle przypomniawszy sobie o niedźwiedzicy. - Zapewne wyruszymy wkrótce.

Esmond odwrócił wzrok od punktu w ktorym zniknęły wilki.
- Idź zjeść, ja zajmę się przygotowaniem wozu - zwrócił się do Diziego.

Karzeł otrząsnął się i pokiwał głową oddalając się do wnętrza karczmy. Esmond i Gveir udali się do stajni zastając ją w niezmienionym stanie. Karhu wystawiła łeb ze swojego boksu przerzucając znużone spojrzenie po obu panach i ziewnęła.
- Dobry.

Przed karczmą zostali rycerz, kapłan i mag.
- Jak się czujesz ojcze natrafiając na inną siłę niż boską?
- Moja wiara w boski porządek jest tym spotkaniem tylko utwierdzona. A ty rycerzu? Jak ten, który nie kroczy tajemną ścieżką czuje się w obliczu tak jawnej obecności istot nadludzkich?

- Dobry - Gveir odparł krótko i począł oporządzać swojego wierzchowca. - Wyruszamy wkrótce. Mam nadzieję, że czujesz się lepiej, Karhu. To parę zadrapań, które zarobiłaś przez bandytów to pryszcz. Niedługo będziesz zagryzać drani tak samo dobrze, jak zawsze!

Gveir spędził pozostałe chwile w stajniach, doglądając niedźwiedzia. Ostatecznie, mieli wyruszyć lada chwila - dobrze się było przygotować. Po dopilnowaniu, że Karhu ma się dobrze, poszedł do karczmy, zabrać resztę swojego ekwipunku.

- Jeśli mam być szczeghrry… - zagulgotał. - Niepewnie. Jednakże z jedną wiedźmą przyszło mi już walczyć i zagry… khm… zaszlachtować - poprawił się. - To mnie tylko upewnia w przekonaniu, że nic na tym świecie nie jest przesądzone prócz ścieżki którą podążamy.
Dopiero teraz spojrzał na kapłana, bedąc pewien że wilki i ich pani nie wracają.
- Nie zmieniliście zapewne zdania od wczoraj?

Kapłan pokręcił głową.
- Tylko niepewni zmieniają zdanie bez usłyszenia przekonujących argumentów rycerzu. Nie jestem wodorostem aby giąć się z każdą zmianą nurtu. Jeśli jednak ty uważasz, że możesz coś dodać do swojej argumentacji z wczoraj, będę czekać w środku. - po tych słowach kapłan zniknął zamykając za sobą drzwi. Ristoff westchnął ciężko. Patrzył w dal gdzie zniknęła wataha ze swoją Panią. Wydawał się zmartwiony.
- Oby tylko Gveir nie przyzwał jej zbyt wcześnie. Naprawdę chciałbym dojechać na miejsce - z tymi słowami udał się do stodoły. Wszedł do niej jak mrukliwa niedźwiedzica mruczała z aprobatą gdy Gveir drapał ją za uchem, a Esmond wrzucał tobołki do wozu.
- Zamienię cię. Idź obudzić Izabelę. O ile już nie wstała, niech się pospieszy. - powiedział klepiąc Esmonda po ramieniu.

Łowca skinął głową bez słowa i po rozładowania i spakowaniu kuszy opuścił stodole i skierował się w stronę pokoju Iluzjonistki.

Gveir, oporządziwszy niedźwiedzia, stanął przy wozie, z ukontentowaniem gładząc brodę. Wyglądał, jakby był z czegoś zadowolony. Czekał, aż Ristoff da znak odjazdu.

Do Gveira i Ristoffa wkrótce dołączył rycerz, na którego widok podniósł się tuman kurzu od rozradowanego Rybożera.
- Byłem ciiichoo. Tak ciiicho. Żadna dziewka nie wie, że mówię, Żadna! Dobry byłem! A jakie dobre jedzenie dały. Świńską kość! No i trochę jej mięsa, ale kość! Mniaam! - zaniuchał w powietrzu. - Słyszałem wilki, ale czuje pierze. Pani! Pani odwiedziła. Nie przywitałem się! Pani miła była? Ona zawsze taka miła jest. Tak jak jej siostry. Oooch zawsze podrapią po uszku i pchełek się pozbędą jak się im kłaniać. Miłe panie!
- Och weź już stul swój pysk. Ileż można?- poirytowała się niedżwiedzica fukając.
- Jak ja się cieszę, że te dwa nie były na tyle blisko aby nauczyć się mówić…- sapnął mag a propo jataków chowając twarz w dłoniach. W odpowiedzi jeden z nich muknął z cicha.

Z jakiegoś powodu Gveir czuł, że charakter, jaki przejawiał niedźwiedź mówiąc był odpowiedni dla niego. To znaczy, w gruncie rzeczy wiedział, że Karhu taka jest naprawdę. W końcu, spędzili nieco czasu ze sobą. To, że zaczęła mówić było tylko potwierdzeniem jej charakteru.

Sam sapał z niecierpliwością. Miał ochotę wyruszyć w podróż.

- Mógłbym przepatrzeć szlak - rzekł to do niedźwiedzia, to do Ristoffa. - Lepsze to niż stanie i marznięcie.

- Czemu nie, jeszcze chwilę zajmie nim się wszyscy zbiorą. - mag się zgodził.

Hektor poklepał Rybożera po karku. Uśmiechnął się, szczerząc zęby.
- Bardzo dobrze żeś milczał. Skąd… - zawahał się nie wiedząc jak ułożyć pytanie. - Skąd wiesz o Pani?

- Pani pachnie pierzem. Trochę spalonymi piórami, trochę krwią. To się wie. Wszyscy z nas wiedzą panie rybo. Czuje się. Futro się jeży, tak jak wtedy kiedy się spotka silniejszego drapieżnika. Chce się położyć na grzbiecie i oblać moczem by wiedziała, że się jest uległym. Mimo to nie krzywdzą. Pcheł czasem pomogą się pozbyć jeśli się jest dobrym. Pierwotnym. Tak - jak zwykle z pyska Rybożera posypała się masa słów.

- Aha - rzekł rycerz mimo że tak nie czuł. - Gotowy do dalszej podróży?
Postanowił zmienić temat i nie wracać do niego bez potrzeby - tak jak do spotkania z Panią.

Wskoczywszy na niedźwiedzia, Gveir pokłusował w kierunku, w którym miała pojechać reszta karawany, żądny nowych widoków.

Hektor przez chwilę się zastanawiał patrząc na Rybożera, po czym skinął głową.
- No dobgrha… czas rozruszać kości - mówiąc to zaczął siodłać warga, by ruszyć za Gveirem.

Chwilę po tym jak Gveir wyruszył dołączył do niego rycerz na swoim wargu. Dzień nie był przeraźliwie mroźny, słońce było już całkiem wysoko ponad horyzontem. Śnieg skrzypiał pod łapami wierzchowców gdy te kruszyły zlodowaciałą wierzchnią warstwę. Powoli oddalali się od karczmy. Przed nimi była niemal równa połać śniegu i gdyby nie wystające co jakiś czas słupki łatwo mogliby zboczyć. W zasięgu wzroku nie widać było niczego niepokojącego.

- Nie rzekłeś mi, co ciebie tutaj sprowadza - rzekł bez ogródek Gveir do Hektora. - Mawiają, że jesteś rycerzem. Rzadko widać ich w karawanach, szczególnie w takich, które zapewne prowadzą do odzyskania garści kości, lub czegokolwiek, co zostanie z wyprawy, po którą się wybieramy. Czy rzeczywiście jesteś szlachetnego urodzenia?

- Ciężkhie pytanie zadajesz. - odrzekł rycerz, dla którego to było w istocie niewygodne pytanie. - Obghrudziłem się jako rycerz, więc podążyłem tą ścieżką i ghrkroczę nią przez cały czas. Sądząc po tym co wiem i co umiem, raczej się nie pomyliłem… a czy jestem szlaghretnego urodzenia? Zakładam że tak, choć to bez znaczenia, bo zdążyłem już raz umrzeć.
Hektor uśmiechnął się, choć ciężko było to dostrzec pod hełmem. Choć zagrożenia nie było, wolał osłonić stalą swą wrażliwą na zimno twarz przed chłodnymi podmuchami wiatru.
- Mam coś do załatwienia na tym świecie. Jeszcze nie wiem co, ale pewnie dowiem się, gdy odkurzę swoją przeszłość… - urwał. - Widzisz… niewiele pamiętam z tego kim dokładnie byłem. Nie znam imienia, ani przyjaciół. Nie wiem nawet kto mnie zabił. Mam jednak wskazówkę.
Mówiąc to uniósł pochwę miecza, na której widniał symbol słońca przebitego przez półksiężyc.
- Nie jest to symbol, który spotghryka się na szyldzie karczemnym - kontynuował. - Ponoć w ekspedycji, której jedziemy szukać zauważono ów symbol. Zobowghriązany jestem do ruszenia tym tropem.

- Powstałeś z martwych i wiedzie cię żądza zemsty? - Gveir popatrzył na rycerza z powątpiewaniem. - Interesująca opowieść. Potrafię docenić chęć zemszczenia się na tym, kto cię zabił, jednak ostudziłbym zapały, gdybym był na twoim miejscu. Jak mówisz, straciłeś pamięć. Co, jeśli twoi zabójcy nie żyją? Lub też powstałeś wieki temu, jeśli to, co mówisz, jest prawdą? Twoja misja nie rokuje zbyt dobrze.

- Wieki? - żachnął się Hektor - Jestem raczej młodym utopcem. Racz też zauważyć, że nic nie rzeghrłem o zemście. Mam po prostu wrażeghnie że mam nie załatwione sprawunki na tym świecie, a ten kto mnie zabghrił pewnie wie kim jes… byłem. Co zaś z tobą? Wiedźmy po pustkowiach szukasz, by ci naparu nawarzyła na nieszczęghśliwą miłość, czy po pghrostu łowcą głów jesteś?

- To drugie - rzekł Gveir. - Wiedźma zawadziła mi na drodze, więc musiała umrzeć. Dotychczas pracowałem… Pracuję jako miecz na sprzedaż. Nie jestem niczym więcej, jak jeszcze jednym najmitą, który służy Panowi Wojny. Jak wszyscy oni zresztą. Ja przynajmniej… Jestem tego świadomy - oznajmił w końcu dobitnie po chwili wahania.

- Prawie jak wędrowny kapłan - zaśmiał się Hektor, choć samo wspominanie bogów jak zwykle wywoływało ciarki na grzbiecie. - Rzeczywiście już któryś raz go wspominasz. Najemnicy zwykle nie gadają o nim, aby nie kusić losu. Ty jednak nie lękasz się.

- Ciosy mojego miecza służą mu. Czy w istocie jest wstydem lub kuszeniem losu mówić o tym, czym się jest? Tak samo jak mój mistrz, podążam ścieżką Artamen. Jeśli moim losem będzie paść w jednej z bitew, powrócę jeszcze raz, aby praktykować sztukę ostrzy.

Gveir spojrzał na rycerza.

- Śmierć lub gniew bogów nie są czymś, czego należy się bać. Brak pamięci, twój los… Zdaje mi się surowszy.

- Zależy jakim człowiekiem byłem przedtghrem. - zabulgotał utopiec. - Nie wiem co znajdę na końcu tej drogi i liczę się z tym, że to co znajdghrę może mi się nie spodobać. Zejdźmy może jednak z tego ciężkghrego tematu. Rzeknij skąd masz niedźwiedzia za wierzchowca? Nieczęsto widuje się je w tej roli.

- Znalazłem Karhu podczas jednej z bitew - odparł Gveir. - Nasza strona przegrała wtedy, musieliśmy uciekać. Prawie nie żyła. Udało mi się przekonać moich kompanów, by wzięli ją na wóz. Od tamtego czasu ja i ona walczymy razem. Kim był jej poprzedni jeździec, nie wiem. Stare czasy… Wiele walk było przed nią i wiele po tym, jak ją znalazłem.

Wierzchowce dzielnie brnęły przez śnieg. Poza rozmową panowała względna cisza. Trakt zdawał się póki co spokojny.

- Będę potrzebował lepszego miecza na przeciwnika, którego wyznaczy mi szponiasta pani - rzekł Gveir. - Lub też innej broni. Słyszałem niegdyś o broni na podobieństwo morgenszternu, której ponoć czasem używają mieszkańcy południa. Ostrza połączone łańcuchami. Chciałbym kiedyś dzierżyć tą broń - niebieskie oczy Gveira rozjarzyły się w ekscytacji.

Myślisz że wyznaczy kogoś? - zapytał Hektor. - Brzmiaghrło jakby sama miała stanąć do walki. Brzmiała jakby już teraz znała jej wynik.

Gveir wzruszył ramionami.

- Wiedźma też zachowywała się, jakby miała wygrać i zobacz, co z niej zostało - Gveir z lubością pogładził ostrze miecza. - Buta to nic złego, choć wolałbym, żeby szła za nią prawdziwa siła, jak być powinno.

Najmita mrużył oczy, wypatrując czegoś ciekawego na horyzoncie.

Coś działo się przed nimi. Póki co dało się zauważyć dużo czarnych punktów osadzonych na gołych gałęziach drzew. Nie wyglądało to jak liście. Niedługo potem stanęli przed połacią wygniecionego śniegu aż pomiędzy drzewa. To co wcześniej wydawało się punktami teraz było wyraźne. Na gałęziach siedziały ptaki, lecz nie byle jakie. Ich głowy były czaszkami, ich ciała czarnym szkieletem. Zamiast normalnych skrzydeł miały przyczepione do kości czarne pasy. Wszystkie patrzyły się na drogę, gdzie coś leżało. Z tego czegoś wystawały strzały, a śnieg zabarwiony był szkarłatem. Karhu i Rybożer zatrzymali się. Warg pisnął, a niedźwiedzica wydała z siebie głęboki pomruk.

Gveir zszedł z niedźwiedzicy, a jego ręka powędrowała w stronę miecza. Mając miecz na głowni, podszedł nieco bliżej trupa, żeby zbadać, co to jest. Jego wzrok od czasu do czasu zbaczał na ptaki. Wyglądały jak kruki, ale tylko trochę.

Utopiec dźgnął lekko boki warga i skierował go bliżej. Nie podjeżdżał bezpośrednio do ciała, a okrążał je rozglądając się wokół w poszukiwaniu tych, którzy mogli zamienić nieszczęśnika w poduszkę do igieł.

Rybożer jak nigdy zaparł się nie chcąc się ruszyć z miejsca.
- Nie chce! - zaskomlał. - Boję się!

Najemnik zbliżył się do ciała i zobaczył, że był to ludzki mężczyzna. Leżał na brzuchu z głową odwróconą na bok. Im bliżej Gveir był tym ciaśniej czarne ptaki siadały na gałęziach. “Spoglądały” przez swoje puste oczodoły na niego i na ciało pokrakując z cicha. Mężczyzna zauważył, że w ust nieboszczyka od czasu do czasu wydobywa się para.

Gveir rozejrzał się wokół, szczególną uwagę skupiając na czarnych ptakach. Znowu jakaś magia, pomyślał z niesmakiem, na wszelki wypadek wyjmując miecz z pochwy. Podszedł bliżej martwego człowieka, nad którym stanął, przez chwilę lustrował jego rany. Po chwili kopnął “zwłoki”.

- Żywy, nieżywy, nieumarły…? - zapytał głośno, przytykając zimne ostrze do szyi trupa, który, jak mu się zdawało, z jakiegoś powodu jeszcze oddychał.

Utopiec mruknął gniewnie i zsiadł z warga puszczając lejce luźno. Wrócił uwagą do dziwnych ptaków i śladem Gveira wyciągnął ostrze.
- Nie podoba mi się to - stwierdził oczywiste, po czym ruszył tak, jak zamierzał ruszyć wcześniej, czyli okrążając nieszczęśnika i najmitę.

Rycerz dostrzegł jak najemnik kopnął zwłoki, a te drgnęły podnosząc niemrawo dłoń.
- N-nie b-bijcie p-p-panie - stęknął człowiek szczękając zębami - [/i] Żżżżyw-w-w[/i].
Nabity strzałami mężczyzna był rudowłosy, do tego niedaleko jego głowy leżały w śniegu pogięte okulary. Drżąca ręka zaczęła ich szukać. Ptaki na drzewach zrobiły się nieco głośniejsze, przelatywały pomiędzy gałęziami wyraźnie niezadowolone z tego, że ktoś im rozbudza przyszły posiłek. Rycerz okrążając scenę nagle uderzył okutym butem w coś co wydało metalowy dżwięk.

Tymczasem wóz powoli poruszał się podążając za ścieżką wydeptaną wcześniej przez towarzyszy. Tylko tych nie dało się nigdzie dostrzec.
- Gdzie oni są? - mruknął Dizi - Zapomnieli o nas czy co?
Faktycznie przez ponad dwie godziny widzieli tylko znikające za horyzontem ślady. Gdy już Ristoff zaczął się irytować i denerwować Esmond zobaczył drzewa obsadzone przez jakieś punkciki oraz dwa kształty sugerujące wierzchowce. Mag funkął kilka razy wyraźnie się uspokajając. Rozluźnienie nie było jednak długie. Kątem oka łowca dostrzegł coś co z daleka wyglądało jak płatki śniegu niesione na wietrze. Tylko, że ani nie padało, ani nie wiał wiatr. Płatki zaś zbliżały się do wozu.

- Żyw w istocie, ale jak długo? - Gveir poparł swoje poprzednie pytanie kolejnym.

Pochylił się nad człowiekiem i złapał go za poły szat, stawiając na równe nogi. Miecza jakoś nie chciało mu się jeszcze wypuszczać z ręki.

- Opowiesz nam o tym, co się tu zdarzyło w karawanie - rzekł Gveir. - Ja mówię, zbyt łatwe jest umieranie w śniegu. Potrzebujesz znaleźć lepszą śmierć.