Bitwa zakończyła się równie szybko jak rozpoczęła i chociaż opowieści głosiły i o takich, które potrafiły trwać tygodniami, ta do nich nie należała. Zbyt potężna moc została obudzona i udział w walce wzięła by czas starcia osiągnął owe legendarne wręcz długości. Po prawdzie to całe zajście nie zajęło nawet połowy godziny, chociaż z pewnością dla uczestników czas ten wydawał się o wiele dłuższym.
“Morska Wiedźma” wyszła zwycięsko, nie znaczyło to jednak, że bez strat. Nikt z tych, którzy wraz z Litworem wyruszyli nie powrócił. Odeszli do Ogrodów, odprowadzeni przez znajdującą się na pokładzie kapłankę Tahary. Ich dusze zaznały spokoju i rozpoczęły swe oczekiwanie na ponowne wezwanie.

Kolejne dni mijały spokojnie. Już kolejnego ranka na pokładzie pojawiły się nowe twarze, mimo iż do portu statek nie zawijał ani żaden inny nie podpłynął by nowych mieszkańców “Wiedźmy” dostarczyć. Była to jedna z owych tajemnic, którymi ów statek był przesiąknięty. Litwor odpoczywał w swej nowej kajucie dochodząc do zdrowia pod troskliwą opieką Lif. Nie mógł przy tym narzekać na brak gości, którzy zwykle pojawiali się gdy kapłanka znikała by odpocząć.
Przynajmniej raz dziennie odwiedzała go Gwiazda wraz z bratem, pytając o zdrowie i rozmawiając przez chwilę. Młodzian trzymał się w trakcie tych rozmów z tyłu, wyraźnie nadal żywiąc urazę do wojownika za wypowiedziane przez niego słowa. Odwiedzała go także i Origa, częściej nawet niż inni, w końcu był on jej opiekunem. Pojawił się także i Mir, odmiennie od reszty przychodząc w trakcie warty wybranki by prosić ją o przysługę. Na czym miałaby ona polegać, tego Litwor się nie dowiedział bowiem oboje opuścili pomieszczenie w którym leżał, nim kapitan wyjawił swą sprawę.
Tą, która Aigama nie odwiedziła, była Sena. Duszę statku czuł jednak stale, tak jakby jakaś jej część nawet na chwilę nie opuszczała jego boku, pilnując by miał pod ręką wszystko czego tylko potrzebował. Czy była to miększa poduszka, czy lżejsza narzuta, czy bukłak miodowego napitku który kogoś innego pewnie by powalił, a jemu jedynie humor poprawił.

Jako że opiekun księżniczki nie był dyspozycyjny, Nichael zaproponował iż poćwiczy z nią jeżeli tylko będzie chciała, a nawet pokaże kilka sztuczek, dzięki którym przewagę nad przeciwnikiem mogła zyskać. Wyraźnie młodzian czuł się za nią odpowiedzialny, niemal jak za siostrę swoją i Lif, która także zdawała się znajdować w jego kółeczku dam. Propozycja jego spotkała się z kpiącym śmiechem Mir’a, który oczywiście akurat przechodzić obok musiał i posłyszał słowa Nichaela. O mały włos przy tym walka między tymi dwoma się nie wywiązała, zaniechana jedynie z powodu Gwiazdy, która tą chwilę wybrała na jedną ze swoich licznych wycieczek po pokładzie. Nikt zdawał się lepiej na Toresa nie działać od tej delikatnej, złotowłosej istoty, którą traktował niczym królową. O wiele lepiej niż Origę, w której żyłach faktycznie błękitna krew płynęła. Nie sposób mu jednak było się dziwić. Moonria bowiem roztaczała wokół siebie ciepłą aurę, niczym słońce w letni poranek, w którego promieniach chciało się pławić i do których się tęskniło gdy tylko kryło swe oblicze za chmurą.

Dnia piątego wpłynęli na wody Morza Zguby. Każda magiczna istota od razu poczuła tą zmianę. Coś, jakby zimny wiatr, owionęło ciała wyczulonych na magię, wprawiając je w niespokojne drżenie. Blask słońca jakby słabiej przygrzewać począł, a ochota by zawrócić targnęła duszami morskich wędrowców. Było to dziwne miejsce, pozbawione wiatru, pozbawione fal, pozbawione chmur i wszelkiego życia. Wody miały dziwny odcień szarości, jakby i one martwą pustkę chciały sobą wyrazić. Gdzieś tam, w tej przestrzeni po której płynęli, znajdowała się zaginiona Wyspa Bogów. Nikt do niej nigdy nie dopłynął, a ci którzy próbowali albo nie wracali ze swej wyprawy albo też wracali odmienieni. Ich umysły pełne były przerażających wizji, ich duch złamany. Magią władający czuli w sobie pustkę, w miejscu gdzie płonęła jej iskra. Została im ona wydarta, wchłonięta przez… Przez co, tego nie wiedzieli. Teraz zaś udawali się tam oni, załoga legendarnej “Morskiej Wiedźmy” i ci, dla których ryzykowali tą wyprawę.
Litwor zdołał odzyskać większość swych sił akurat na czas by na pokładzie się znaleźć gdy rozległ się alarm. Był on jednym z pierwszych którzy dostrzegli potencjalne zagrożenie.

Wał, wysoki niczym góry Naszyjnika, które widzieli przepływając w pobliżu zachodniej granicy Nemerii. Kłębiące się, czarne niczym noc chmury, które go tworzyły, raz po raz rozświetlały szkarłatne błyskawice, nadając owej konstrukcji złowieszczy wygląd. Opłynąć jednak się jej nie dało, a przynajmniej nie widać było ku temu sposobu, bowiem przeszkoda ta zasłaniała cały horyzont. “Morska Wiedźma” nie zamierzała jej jednak opływać co stało się jasne gdy tylko Sena pojawiła się przy Litworze i właściwie całej załodze wraz z gośćmi, która się na pokładzie zebrała. Okręt nie zmienił kierunku wciąż płynąć wprost na spotkanie owym chmurom i fioletowej mgle, która wyruszyła im na spotkanie.

- Wkrótce zobaczymy - odparła Sena, przyglądając się drobnej postaci, która czekała aż przybiją do brzegu. I faktycznie, wkrótce kwestia tego czy Wiedźma przetrwa lądowanie na suchym lądzie została rozwiązana. Gdy tylko znaleźli się na tyle blisko, że wszyscy znajdujący się w sieci, a także ci którzy ją holowali byli w stanie postawić swe stopy na piaszczystym dnie morza, zarówno Sena jak i jej marynarze napotkali przezroczystą ścianę, której żadne z nich nie było w stanie przekroczyć. Każda próba wiązała się z bolesnym odepchnięciem, tak jakby kraina nie chciała mieć z nimi nic wspólnego, jakby za wszelką cenę pragnęła obronić się przed ich obecnością na jej ziemi.
Pozostali, ci którzy w skład załogi nie wchodzili, a jedynie gośćmi na statku byli, podobnego problemu nie mieli i bez przeszkód mogli dołączyć do anielicy i odzianej na biało istoty. Istota ta, jak się okazało gdy zdjęła ze swej głowy kaptur, była elfką. Drobna, o dziecięcym wyglądzie, uśmiechała się przyjaźnie do wszystkich, chociaż nie dało się ukryć, że największą radością wita pojawienie się Litwora. Jej radość zmalała jednak widocznie, gdy zwróciła się do Seny.
- Twoja klątwa, Odwieczna, nie została zniesiona. Jej oddziaływanie jest jednak słabsze w tej krainie więc powinno ci się udać przełamać zaporę, by tego dokonać będziesz jednak musiała użyć większych pokładów swej mocy. Pokładów zakazanych - dodała z wyraźnym smutkiem.
- Tego zaś nie uczynię, Kluczniczko, o ile nie będzie to konieczne - odpowiedziała jej Wiedźma, z podobnym smutkiem, który i w jej głosie dało się posłyszeć. - Wezwijcie mnie, jednak dopiero gdy innego wyjścia nie będzie. Mam jednak nadzieję, że tego nie uczynicie. Do czasu naszego kolejnego spotkania spróbuję odtworzyć swe ciało. Powodzenia - zakończyła, wyraźnie unikając “żegnaj”, które jednak zawisło w przestrzeni która ich dzieliła.

Po pożegnaniu ruszyli dalej, w głąb Margh, prowadzeni przez elfie dziecię, które okazało się być kapłanką samej Margh, patronki tej przeklętej krainy, w której wylądowali. Ahri, takim bowiem imieniem przedstawiła się towarzyszom Aigama, doprowadziła ich do niewielkiego obozu rozbitego nad niewielkim jeziorem. Droga minęła im w ciszy i w stanie stałej gotowości. Przeklęta kraina nie była miejscem bezpiecznym, nawet w spokojnych czasach, a obecne najwyraźniej do spokojnych nie należały. Każde mijane drzewo i krzew zdawały się kryć w sobie zagrożenie. Aura lasu, do którego wkroczyli po opuszczeniu plaży, była mroczniejsza niż wszystko z czym Origa kiedykolwiek miała do czynienia. Zdawało się nawet, że w porównaniu z tym lasem, Vole Kes było idealnym miejscem na piknik. Nawet Litwor, który wszak zdążył nieco poznać Margh, czuł że wiele się zmieniło od jego ostatniego pobytu w tym miejscu. Zmiany zaś zdecydowanie nie wyszły krainie na dobre. Jego czuły nos czuł w tym miejscu coś, czego wcześniej brakowało. Czuł magię. Ciężką, oślizgłą magię, która wręcz na siłę próbowała wedrzeć się do jego duszy, skazić ją, splugawić. Wrażenie było silne, niemal obezwładniające i tak nieprzyjemne, że gdy w końcu wyszli na ów skrawek otwartej przestrzeni otaczającej jezioro z trzech stron, uświadomił sobie że od dłuższej chwili wstrzymywał powietrze. Ulga była widoczna nie tylko na jego twarzy, każdy bowiem w jakiś sposób jej doznał. Całkiem jakby do tej pory tonęli i dopiero teraz udało im się wystawić głowy ponad taflę wody.
W pewnej odległości od drzew stały dwa, małe namioty obok których pasł się siwy wierzchowiec, który na ich powitanie uniósł łeb i zarżał cichutko. Na małym skrawku ziemi, który dzielił namioty od jeziora, przygotowano drewno na ogień i wytoczono koło z kamieni, wyraźnie mające ów ogień ugościć. Nieco z boku leżały juki, których ilość wskazywała nie tylko na większą ilość koni, ale i obozowiczów. Względnie na to, że pobyt w tym miejscu trwać miał czas dłuższy niż jedna czy dwie noce.
- Przenocujemy i za dnia ruszymy dalej - poinformowała ich Ahri, po czym dodała pytanie. - Czy ten ptak należy do was?
Ptakiem oczywiście była Lif, która zataczając koła w powietrzu, wcale nie sprawiała wrażenia chętnej do tego by wylądować i dołączyć do pozostałych.

Kaz przybyła akurat na kolację, gdy reszta namiotów w liczbie trzech, została rozbita i na dobrą sprawę wszystkie prace obozowe wykonane. Czy było to przez nią zaplanowane czy nie, tego nie dało się ocenić. Nie przybyła jednak z pustymi rękami udało się jej bowiem odnaleźć rzeczy Litwora, chociaż tylko te, które ten miał spakowane w plecaku. Niestety, broni wśród nich nie było, był jednak Kare-Nus i był płaszcz cieni. Także plecak księżniczki udało się odzyskać, chociaż nie było w nim ani pięknych sukien ani klejnotów. Były za to ubrania na zmianę, co prawda obecnie ociekające morską wodą, ale lepsze to niż ich kompletny brak.
- Odnalazły się też szczątki statku, chociaż rozsiane chyba po całym morzu - poinformowała upadła, przysiadając się do ogniska i bezczelnie korzystając z pracy cudzych rąk.

Obie przedstawicielki Łapaczy spojrzały po sobie. Ich miny jasno pokazywały, że same niewiele wiedzą, jednak ze słów Litwora wynikało, że ten wie nawet mniej zatem nadzieja na uzyskanie dodatkowych informacji spełzła na niczym.
- Nie znamy imienia naszego przeciwnika - przyznała Kaz, krzywiąc się przy tym i odstawiając misę z gęstym, głównie mięsnym daniem, na bok. - Wiemy że to ktoś z waszych ziem - spojrzała na pozostałych. - I wiemy że ma u nas kogoś, kto mu pomaga. Wiemy że Rivoren póki co opiera się ich działaniom, a przynajmniej nie są one tam aż tak widoczne jak u nas. Ta cała magia to wynik… - Kaz urwała, najwyraźniej zastanawiając się czy powinna mówić dalej lub też próbując dobrze dobrać kolejne słowa. Chwilę ciszy wykorzystała Ahri, która co prawda we wspomnieniach Litwora zwykle siedziała cicho, widać jednak jej zwyczaje zmieniły się nieco od tamtych czasów.
- Wynik podstępu Darkara i Avarona - wyjaśniła, dając dowód na to że wciąż nie przepadała za zabieraniem głosu w większym towarzystwie, bowiem ten był cichy i wskazujący na niepewność, którą dziewczyna odczuwała gdy spojrzenia zebranych przy ognisku skupiły się na jej drobnej postaci.

- Nadal ze sobą współpracują od czasu Filarów - kontynuowała, wbijając wzrok w złączone na kolanach dłonie. - Jakimś cudem udało im się wypaczyć działanie Filarów tak, że teraz wysysają magię z Rivoren i przenoszą ją do nas. To samo dzieje się z magią waszego świata - uniosła głowę na chwilę, by spojrzeć na towarzyszy Litwora.
- Mamy pewne… podejrzenia odnośnie tego, kto może stać za problemami po naszej stronie ale brak nam konkretów - Kaz przejęła pałeczkę, dając odetchnąć elfiej kapłance. - Byliśmy w trakcie zbierania informacji gdy nadeszło wezwanie. Nie mieliśmy czasu zweryfikować doniesień szpiegów i musiałyśmy zostawić to pozostałym, a same czym prędzej ruszać tutaj.
Poruszyła skrzydłami, wyrażając tym gestem swoje niezadowolenie, jednak na jej twarzy przede wszystkim malował się niepokój. Niepokój, który w jakiś dziwny sposób zdawał się podsycać niezbyt wesołą atmosferę jaka zapanowała przy ognisku. Informacji nie było wiele, ot ślad ledwie który mógł ale wcale nie musiał prowadzić do odpowiedzialnych za problemy, które ściągnęły do Margh Litwora i młodą księżniczkę oraz ich towarzyszy. Bez wątpienia jednak szykowała się kolejna, niebezpieczna misja, na których urosła legenda Aigama.

- Po naszej stronie odpowiedzialnym jest Ganir - nagle głos zabrała Lif, odzywając się po raz pierwszy odkąd ponownie przybrała swą ludzką postać. - On i córka jego Kalis.
- Kalis?! - głowy zarówno Kaz jak i Ahri zwróciły się w stronę mówiącej. Podobnie uczynili Gwiazda i jej brat. Na twarzy każdego malowało się zaskoczenie. Widać przy tym było także, że obu stronom imiona te były jak najbardziej znajome. Czyżby właśnie odkryli wspólny fragment układanki, dzięki któremu jej dwie połówki mogły zostać ze sobą połączone?

Anielica spojrzała krytycznie na wywieszone przez siebie ubranie po czym wróciła do swojego miejsca przy ogniu by dosuszyć śnieżnobiałe pióra. Odpięła od pasa pochwę ze Słonecznym Ostrzem i siadła w klęczki, rozpościerając skrzydła, przypadkowo trącając tych, którzy byli najbliżej niej.

Położyła miecz na swoich kolanach przyglądając się jego zdobionej kapłańskimi symbolami rękojeści. Cieszyła się, że ze wszystkich bogactw z jakimi posłano ją na tą wyprawę, ostała jej się właśnie ta broń. Jej rodzicielka posiadała taki sam i była z nim nierozłączna, nosząc go przy sobie nawet na wytworne bankiety. Dzięki treningom z Aigamem miecz leżał Oridze w ręku jeszcze lepiej niż kiedykolwiek.

Księżniczka słuchała i przyglądała się prowadzącym żywą rozmowę, ale jej mina jasno wskazywała, że nie wiele z tego rozumie. Położyła dłoń na chłodnej rękojeści miecza i słuchała. Na wspomnienie bóstw Darkara i Avarona nieco się ożywiła, jednak wcale jej to nie pocieszyło, bo kolejne imiona już były jej zupełnie obce. Wyglądało na to, że ze wszystkich tu zebranych wie najmniej.

- Chyba rzeczywiście przyprowadzili mnie tu tylko po to by złożyć w ofierze - burknęła pod nosem księżniczka, dochodząc do tych nieciekawych wniosków.

Origa wyprostowała się, złożyła skrzydła, ale tylko odrobinę i uniosła głowę spoglądając na Lif.
- Kim jest Ganir? - burknęła anielica zirytowana tą niewiedzą, strosząc pióra na skrzydłach. - I kim jest ta cała Kalis?! - dodała ze wzburzeniem i z zaciętą miną, domagając się odpowiedzi.

Od strony jeziora powiało chłodem, który wniknął pod ubrania i sprawił że skóra pokryła się gęsią skórką. Kłęby mgły widoczne między drzewami zawirowały, jakby sam dźwięk wypowiadanych imion zdolny był sprawić że kraina zadrżała. W ciszy która nastała po pytaniach Origi i Litwora, trzask pożeranych przez ogień gałęzi, brzmiał niczym odgłos zbliżającej się burzy. Burzy, która na zawsze miała odmienić świat który znali.

- To ojciec i córka - Lif podjęła temat, wpatrując się w owe zachłanne płomienie. - On jest potężnym magiem, a moc którą zebrał przez lata swego cichego panowania, sprawiła że niemal równać się on może bogom. Kalis jest tylko niewiele od niego słabsza. Oboje przekroczyli już granicę podarowanego im życia, utrzymując swą egzystencję dzięki przymierzu z Darkarem. O Avaronie nie wiedzieliśmy nic…
- My natomiast nie wiedzieliśmy nic o tym całym Ganirze chociaż wiedzieliśmy że ktoś jest. - W przerwę, którą uczyniła kapłanka Tahary w swej przemowie, wtrąciła się Kaz. - Kalis jest nam jednak znana. Pojawiła się w Margh w jakiś czas przed Czasem Odnowienia, jak określamy dzieło Wybranych. Z początku nie zwróciliśmy na nią uwagi, jednak obecnie stanowi ona naszą główną podejrzaną. Niestety, brak nam dowodów - wyjaśniła, zaciskając dłonie w pięści.
- Jeżeli jednak to co mówisz - Ahri zwróciła się do Lif - jest prawdą, to możemy założyć, że działania Łowców, nawet bez poparcia ich dowodami na które liczyliśmy, będą usprawiedliwione. Nadal jednak musimy uzyskać zgodę naszych przywódców.
- Biurokracja - prychnęła Kaz, zaraz jednak się opamiętała i nim ponownie odezwałą, rozejrzała się wokoło. - Ahri ma jednak rację. Bez ich zgody mamy związane ręce. Przynajmniej dopóki nie dostaniemy bezpośredniego nakazu od Mocy - przy tych słowach wzrok jej spoczął na Gwieździe, która jednak wyraźnie udziału w rozmowie brać nie zamierzała. Czyżby Kaz widziała w niej szansę na ominięcie zasad?

- Możliwe że twoje podejrzenia mają słuszność, Litworze - kontynuowała kapłanka Margh, dłubiąc patykiem w ognisku, posyłając przy tym snop złocistych iskier wysoko w czerń nieba. - Niestety, na chwilę obecną nie jesteśmy w stanie sprawdzić tej teorii.
Także i wzrok Ahri powędrował w stronę Gwiazdy, która oparta o brata, zdawała się nie dostrzegać tych spojrzeń ani nie słyszeć wypowiadanych słów. Jej wzrok utkwiony był w widocznych nad koronami drzew, górach i lśniących na niebie odpowiedniczkach jej imienia. Nichael objął siostrę opiekuńczym ramieniem, butnie odpowiadając na te spojrzenia, wyraźnie dając przy tym do zrozumienia czyje dobro jest dla niego najważniejsze.

- O świcie wyruszymy w drogę do twierdzy Łapaczy. Jeżeli będziemy ostrożni powinno nam się udać dotrzeć tam bez wzbudzania zainteresowania. Chociaż to akurat będzie trudne do osiągnięcia - spojrzenie Kaz ponownie na Gwieździe spoczęło, jednak zaraz przemknęło w kierunku Origi i Litwora. Wyraz jej twarzy wyraźnie wskazywał, że jej wiara w powodzenie planów wędrówki incognito, była niewielka.