Origa

- Dlaczego nie może? - zapytała nader rezolutnie dziewczynka, zakładając rączki za siebie i wpatrując się w anielicę. - Związki małżeńskie to przecież coś całkiem naturalnego, szczególnie wśród władców, prawda? - zadała kolejne pytanie, nie odwracając wzroku od księżniczki.

Do uszu Orgiii docierać poczęły odgłosy krzątaniny, tak za oknem jak i za świeżo zamkniętymi drzwiami. Nie przypominały one jednak radosnego brzęku zastawy, a znacznie bliższy sercu spragnionej przygód dziewczyny, szczęk oręża. Czy zatem miał to być ślub czy wojna? A może wojna o ślub? Co tak właściwie działo się w tym miejscu? Pytań było wiele, odpowiedzi póki co nie dostała żadnej. Okno wszak było zamknięte i na tyle dalekie że prócz widoku gór, nic innego nie udało się wypatrzeć młodej księżniczce. Tylko zaraz… W Alezji wszak gór nie było, a już na pewno nie było ich w stolicy.

- Jak powiedziałam, wszystko już niemal gotowe - powtórzyła dziewczynka uśmiechając się do Origii, chociaż tylko samymi ustami. - Wkrótce wyruszą, a ich krew zrosi każdą pięść ziemi w każdej z krain i wrota Ogrodów na zawsze już staną otworem. Ty zaś, księżniczko, zasiądziesz na tronie z ich kości stworzonym.

Po tych słowach drzwi, które anielica zamknęła, otworzyły się same z siebie ukazując salę tronową w której swych poddanych przyjmowała jej matka. Zamiast jednak tronu Alezji, stał w niej twór z kości, bez wątpienia ludzkich, spod którego niczym czerwony dywan, wylewała się rzeka krwi, zdążając w stronę komnaty księżniczki i jej samej.

Litwor

- Każde okno ma jakiś widok - poinformowała go nieznajoma, odwracając wreszcie swą twarz w stronę wojownika. Malował się na niej lekki uśmiech, który jednak oczu nie sięgał, te bowiem, dwa błękitne jeziora, nie wyrażały niczego. Za oknem zaś widok faktycznie był i ciągnął się hen, daleko. Wszędzie zaś gdzie wzrok Litwora sięgnął, widział szykujące się do walki wojsko. Do uszu Aigama dotarł odgłos typowy dla takich zgromadzeń. Rozkazy rzucane zarówno w języku ludzkim jak i mowie upadłych, a także elfiej. Nieco dziwnym mógł mu się wydać fakt, że słyszał także demonii i inne odmiany których wcześniej w Margh nie doświadczył. W ogóle nie wyglądało także jakby w Margh się znajdował, a na pewno nie w Lux.

- Czy to ważne? - usłyszał pytanie nieznajomej, która nadal się mu przyglądała jakby straciła zainteresowanie wojownikami, magami, kapłanami i dowodzącymi nimi generałami którzy próbowali ów chaos ogarnąć. Jej uwaga w pełni skupiała się na stojącym obok mężczyźnie, jakby nic innego nie miało znaczenia.
Nawet stojąc tuż przy niej, Litwor nie był w stanie wyczuć otaczającej jej magii. Możliwe jednak iż żadnej w sobie nie miała, względnie że miała dokładnie taką samą jak Lux, co do najdrobniejszej cząstki mocy, jaka w niej tkwiła.

Origa

- To zależy od ciebie - odparła dziewczynka, zanim moc tkwiąca w księżniczce przybyła na jej wezwanie, siejąc zniszczenie w sali tronowej. Zniszczenie jednak nie ograniczyło się tylko do owej sali i tkwiącego w niej tronu. Ogarnęło ściany, sufit i okna. Rozlało się, ogarniając cały zamek, co Origa mogła poczuć poprzez więź jaką z ową mocą miała. Więź, jednak nie kontrolę.
- Niszczenie przychodzi tak łatwo - usłyszała głos tuż przy swoim uchu, na chwilę przed tym jak jej świat spowiła ciemność.

Gdy oczy księżniczki ponownie stanęły otworem, powitał ją widok komnaty, takiej jaką była gdy została do niej wprowadzona przez Niresis. Łoże, w którym Origa leżała nosiło ślady niespokojnego snu w postaci skotłowionej pościeli. Panowała cisza, błoga i spokojna. Przez okno wpadał do wnętrza ciepły, złocisty blask słońca, podbity delikatnie bursztynowymi odcieniami sugerującymi zbliżający się koniec dnia. Powietrze było świeże, krystalicznie czyste, pozbawione woni krwi, weselnych kwiatów czy strachu, który by wdzierał się w nozdrza i gryzł. Wszystko było tak jak być powinno, a jednak…

Jednak nie wszystko było. Po dokładniejszej obserwacji Orgia dostrzegła wyraźne rysy na powierzchni ścian, rozdarcia na pościeli, odpryski na prostych ale pięknych w swej prostocie meblach. Wcześniej nie było także tej dziewczynki, która najwyraźniej postanowiła dręczyć anielicę, nie pozwalając mieć pewności czy koszmar skończył się już czy też trwał nadal. Nieznajoma stała w cieniu rzucanym przez szafę, obserwując młodą księżniczkę. Z czoła płynęła jej strużka krwi, jednak oblicze dziewczynki nie zdradzało oznak bólu.
- Tak, koniec się zbliża - potwierdziła, jakby dalej prowadziły rozmowę, którą przerwał wybuch magii anielicy. Kontynuowała ją, jakby nigdy nic, jakby nic się nie zdarzyło, jakby dalej trwał ów sen.

Litwor

Nieznajoma przechyliła głowę na bok i uśmiechnęła się słodko, chociaż samymi tylko ustami. Wzrok pozostawał skupiony, wyrażający delikatne zaciekawienie, jednak jednocześnie jakby nieobecny, widzący więcej niż sylwetkę wojownika.
- Wszyscy mają wpływ - odpowiedziała nader poważnym głosem. - Każdy oddech je ma, każda decyzja, krok i słowo. To jednak - jej wzrok powrócił do okna. - To już się dzieje i albo się wydarzy do końca albo nie. Przyszłość nigdy nie jest stała, nie można jej przewidzieć z pełną dokładnością. To jednak co widzisz za oknem… To już się dzieje, dlatego jesteś w stanie to ujrzeć. W gruncie rzeczy to całkiem proste - powróciła spojrzeniem do Litwora i tym razem do ust wygiętych w lekkie łuki uśmiechu, dołączyły także oczy.

- Jestem Lux, pierworodna Rivoren i jej spadkobierczyni. Ty zaś jesteś Litwor Aigam, pozbawiony magii łowca bestii i bohater szanowany we wszystkich trzech krainach. Przybyłeś tu wraz z wybranką, Origą. Towarzyszy wam kolejna wybranka oraz okruch Mocy i jej opiekun. Wasze przybycie było zapowiedziane. Wraz z nim ruszyły tryby machiny którą widzisz za oknem. Od was też zależy co się z nią dalej stanie.

Rzuciwszy ową garść informacji zmarszczyła brwi i przytknęła dłoń do czoła. Spomiędzy palców spłynęła jej stróżka krwi.

Origa

- Nie drażnię się - odpowiedziała jej dziewczynka, wychodząc nieco z owego cienia. Nie sprawiała wrażenia ani trochę mniej rzeczywistej niż w chwili, w której anielica po raz pierwszy ją ujrzała. Krew szkarłatnymi kropelkami spływała na jej białą sukienkę, jednak ścieranie jej najwyraźniej nie przyszło nieznajomej do głowy. Dużo bardziej zainteresowana była rysami, które pojawiły się na ścianach komnaty, jakby to właśnie one stanowiły dla niej większy problem. Zaraz jednak powróciła spojrzeniem do Origii.

- Nic też nie chcę- zapewniła, postępując krok do przodu. - Nie moim zadaniem jest chcieć czy drażnić. Jedyne co powinnam zrobić to pokazać to co pokazałam. Reszta zależy od was. Od ciebie jako Wybranej i od twojego opiekuna, jako tego, który będzie musiał doprowadzić cię do właściwego miejsca, które tym miejscem się stanie na podstawie wyborów, których dokonasz. Czy jednak będzie nim sala tronowa czy szeregi armi, czy też spokój rodzinnego zacisza - wzruszyła ramionami - nie wiem. Jestem jednak ciekawa gdzie zaprowadzicie krainy stworzone przez Moce. Czy będzie to śmierć czy życie, nowy początek czy nowy chaos. Czy zniszczysz je, księżniczko, czy też uratujesz.

Skończywszy mówić podeszła radosnym niemalże krokiem, do jednego z foteli i wygodnie się na nim usadowiła by machając nogami dalej obserwować otoczoną swoimi skrzydłami Orgię. Wyraźnie małej intruzce nie spieszyło się z opuszczeniem komnaty i zostawieniem anielicy w spokoju. Wręcz przeciwnie, dziewczynka czuła się jak u siebie w domu, co też zapewne miało sporo wspólnego z faktycznym stanem rzeczy.

Litwor

- Jesteś pusty w środku, więc bez wątpienia mógłbyś posłużyć jako naczynie - odpowiedziała na jedno z jego pytań, przyglądając się swoim zakrwawionym koniuszkom palców. Wyraźnie była zdziwiona pojawieniem się szkarłatnej cieczy ale nie przestraszona.

- Krainy umierają - poinformowała, wyciągając w stronę Litwora zakrwawioną dłoń. - Magia która je podtrzymuje, słabnie. Rivoren wkrótce przestanie istnieć, a z nim Margh. Później przyjdzie kolej na Zaris. Ta kraina przetrwa najdłużej bowiem chroni ją także inna moc, moc której nie sposób skraść, a jednak i ona ulegnie zagładzie.
- Twoja podopieczna posiada ogromną, acz niekontrolowaną moc - dodała, wycierając dłoń w sukienkę. - Zostaliście zapowiedziani przez Moce, a wasze istnienie przepowiedziano dawno temu, gdy jeszcze matka zasiadała na tronie wraz z ojcem. Ich śmierć zapoczątkowała problemy, wy macie być ich końcem, w ten czy inny sposób.

Skończywszy mówić odstąpiła od okna i przeszła do jednego z foteli. Usiadła na nim i machając nogami przyglądała się Aigamowi.
- Dawno nie miałam okazji do rozmowy - zdradziła, rozglądając się po komnacie. - Czy wiedziałeś że stale jesteś obserwowany? Wszyscy jesteście - uśmiechnęła się przechylając głowę nieco na bok. - I to nie moje oczy was śledzą. Jesteście zagrożeniem dla ładu i hierarchii, która do tej pory zapewniała złudne poczucie panowania nad sytuacją u tych, którzy otrzymali to miejsce na swą siedzibę. Na waszym miejscu nie próbowałabym wina na dzisiejszej uczcie - puściła do Litwora oczko i przybrała wyraz twarzy chochlika zadowolonego z kolejnej psoty.