Khazra oniemiał, patrząc na stojące przed nim monety. Nie znał znaczenia słowa 'zaliczka', ale sądząc po zachowaniu reszty najemników, Hamadrio właśnie podarował im te pieniądze zupełnie za darmo. Młodzieniec niepewnie wyciągnął rękę po swoją działkę i zagarnął ją jednym ruchem smukłej dłoni. Srebrniki momentalnie zniknęły gdzieś bez brzdęku, jak gdyby wtopiły mu się pod skórę.

Khaankharu spojrzał z ukosa na rusamańską wiedźmę. Wychowanemu w podzielonym na kasty społeczeństwie Khazrie ciężko było przyzwyczaić się do zachowania bardziej wyemancypowanych ludów. Kiedy podchmielony żołnierz zaczął targować się o podwyżkę jeszcze przed zaprezentowaniem swoich umiejętności, chrupiąc przekąski i popijając je zasponsorwanym przez torillczyka winem, chłopak w pełni spodziewał się że kupiec wyrzuci go na zbity pysk i przepędzi na cztery wiatry. Zamiast tego opłaciło się to nie tylko żołdakowi, ale i całej reszcie, a Hamadrio obdarował ich na dobry początek sowitą jałmużną, która w tych stronach zwała się 'zaliczką'. A teraz czarownica nie tylko spojrzała darowanemu koniowi w zęby, ale jeszcze otwarcie obraziła kupca insynuując jakoby nie stać go było na ich żołd, który chwilę wcześniej zakwalifikowała do skromnych. Khazra powoli zaczynał rozumieć grę interesów której właśnie był świadkiem, ale wywracała ona jego światopoglądem do góry nogami. Na targu w Asa-Tohti torillczyk kupiłby sobie takie dziewczę na wieczność za równowartość kilku z błyskotek które akurat miał na sobie. Ale nie byli w Asa-Tohti. Byli na północy, gdzie włóczędzy mogą napluć w twarz możnym, a ci obdarowują ich pieniędzmi i winem za samo wyrażenie zainteresowania oferowaną pracą. I to jego nazywano złodziejem!

Zaiste, Khazra znajdował się w krainie mlekiem i miodem płynącej. Tutaj jego marzenia z pewnością się spełnią.

Młodzieniec wymsknął się z Baraniego Ogona bez dalszych ceregieli i udał się na długi spacer ku obrzeżom miasta. Gdzieś w zakamarkach jego bujającego w obłokach wymarzonych bogactw umysłu pojawiały się ostre igiełki niepokoju, że to wszystko wyglądało aż za dobrze. Będzie musiał mieć oko na torillskiego magnata i na swoich nowych współpracowników - ostrożności nigdy za wiele!

Thoerczyk wstał i bez słowa zgarnął swój stosik monet skinieniem głowy kupcowi przyklepując oznajmione warunki umowy. Widocznym było, że nieznaniecznie, utykał na lewą nogę, którą nieco nad kolanem zdobiła imponującej wielkości blizna po wyrwanym dawno temu kawałku ciała. Nie przeszkadzało mu to jednak nijak w poruszaniu się po alkierzu. Tak samo zresztą jak wypite wino.
- Nie wiem jak wy - spojrzał na resztę świeżo zatrudnionych najmitów nieco dłużej zatrzymując spojrzenie na tajemniczych oczach czarodziejki i posępnym wzroku czarnego wojownika, który jednak zdawał się kierować do wyjścia - Ale ja to srebro w tym przybytku zostawić zamierzam.
Co rzekłszy wyprostował się i przeciągnął wprawiając w głuchy trzask większość zastanych bezczynnością stawów. Następnie zgarnął ze stołu dla gości nieopróżnioną jeszcze karafkę z winem i w ślad za wspomnianą dwójką i khaankharskim chłopcem, wyszedł do głównej izby. Odprowadził ich wzrokiem do różnych wyjść, w których zniknęli, po czym łyknął wina tym razem prosto z karafki i westchnął ciężko. Chwilę później odstawił naczynie i skinął na oberżystę.
- Pokój by mi się zdał - rzekł - Każcie przenieść do niego rynsztunek mój, który w alkierzu kupca Hamadrio czeka. I na konia mego baczcie. U was w stajni stoi. Gniada kobyła. Rezina się wabi. Gryzie wredna starucha więc byle smard niech jej nie dogląda - rozejrzał się po pomieszczeniu jakby coś ważąc i oceniając - A walki zapaśnicze to tu urządzacie? Macie kogoś kto by się chciał dziś spróbować?

Tak właśnie miał się plan na dzisiejsze popołudnie Ianusa Accipitera, byłego thoerskiego legionisty. Rozruszać się porządnie i poczuć krew w żyłach. Umyć w łaźni po raz ostatni przed długą drogą w kurzu i pyle. Zjeść coś. I pójść spać. Samemu bądź nie, zależnie od efektu rozruszania, które czasem nawet pozwalało płacić rachunki z jakiejś wyperfumowanej kiesy. Sława i chwała Oktawiusowi, synu Thoeru.

Słuchając jednym uchem odpowiedzi oberżysty z zainteresowaniem dostrzegł drobną rusamankę, która ustalała coś z Jolitą.

Ciemnoskóra zwiadowczyni zsunęła swój stosik ze stołu do sakwy po pasie, nie zadając sobie wiele trudu, by przeliczyć pieniądze, ani wykłócać się o należność. Nie rozumiała tej miłości innych ludów do srebra i złota, miękkich, nieprzydatnych do niczego metali; stal, żelazo, mosiądz - to były materiały prawdziwie cenne, mające swoją wartość, bo użyteczne. Ze sztabki żelaza można było wykuć porządną siekierę albo zrobić groty do strzał, które szarpały skórę jak kły dzikich zwierząt... a co można było zrobić ze sztabką srebra? Tylko wymienić na coś innego - i tak zamierzała zrobić po zakończeniu podróży: zamienić całą sumę na coś, co przyda jej się podczas kolejnej misji. Na razie srebrne okruchy były dla niej tylko ciężarem bez większej wartości.

Zamknięte budynki działały na nią wyjątkowo źle; zatłoczona karczma o ciemnej powale i ciasnych salkach była miejscem które wręcz krzyczało "niebezpieczeństwo". W takiej gęstwie zakamarków, rogów, ścian i osłon wręcz niemożliwe było dostrzec ewentualne zagrożenie i skutecznie zareagować... tak, Enki zdawała sobie sprawę, że w mieście t e o r e t y c z n i e nie ma ma chcących spaść jej na głowę drapieżników, łowców niewolników czy mogących się niespodziewanie obsunąć skał, ale przyzwyczajenia były w niej wciąż silne - w końcu dzięki swojej nieustającej czujności wciąż żyła i dzięki niej zarabiała...

Dlatego jak najszybciej się dało, nie rozmawiając z nikim, opuściła karczmę, wychodząc na nie mniej zatłoczoną, ale mimo wszystko szerszą i otwartą ulicę, gdzie dopiero mogła odetchnąć pełną piersią. Na resztę dnia nie miała planów; w sumie w głębi duszy czuła się nieco podenerwowana i zawiedziona, że nie ruszają od razu. Popytała kilka osób o "Puerta Principe", czymkolwiek to nie było; wiedziała, że błądząc po mieście bez celu, prędzej czy później zgubi się w nim dokumentnie. I choć nikt nie zaczepił jeszcze silnej, uzbrojonej kobiety, Enki nie miała zamiaru dłużej testować swojego szczęścia.

Miała plan udać się na miejsce zbiórki i zostać w nim tak długo, aż pojawi się tam nadzorca i reszta kompanii - i będą mogli nareszcie opuścić ciasne mury. Noc zamierzała spędzić - jak zawsze - pod gołym niebem, bezpiecznie schowana w jakimś niedającym się zauważyć miejscu - pod mostem, na dachu jakiegoś magazynu, czy gdziekolwiek coś znajdzie; robiła tak w każdym mieście, bo perspektywa spania w małym pokoiku, w karczmie czy zajeździe, była dla niej tak samo ekscytująca, jak danie się pogrzebać żywcem...

Dzień przywitał ich deszczem i chłodem. Zwiadowczyni mocniej zaciągnęła poły opończy; po impregnowanej wełnie ściekały strużki wody, łącząc się na dole płaszcza w równo cieknący strumyczek. W kościach wciąż czuła zimno ostatniej, spędzonej bez ognia, nocy, ale nie założyła kaptura - wolała już moknąć, niż ograniczać sobie pole widzenia. Za to wrażliwy na wilgoć łuk owinęła w nieprzemakalną skórę, by najcenniejszy element jej dobytku nie doznał większego uszczerbku, ale wciąż był łatwy do dobycia.

Jej niemal bose stopy szybko oblepiło mokre błoto; nie przeszkadzało jej to wcale, a nawet sprawiało przyjemność - czuć grunt pod stopami to znaczyło być w kontakcie z ziemią-matką Derbago - i korzystać z jej łaskawej opieki.

Z obojętnością przyglądała się pakowanym do wozów niewolnicom, choć niektóre pochodziły z jej nacji. Cóż. Prawo silniejszego. Jeśli ktoś był na tyle głupi i słaby, że dał się złapać i sprzedać jak zwierzę, na lepszy los nie zasługiwał. Większą uwagę poświeciła mężczyznom - puszczając mimo uszu kpiny Halbarta - i starając się zgadnąć, którzy z nich sprawiać będą najwięcej problemów. Ucieczki z karawany się zdarzały - wcale nie tak rzadko - a jej zadaniem zapewne w takiej sytuacji będzie dogonić zbiegów. Wolała więc wcześniej wiedzieć, na kogo powinna szczególnie uważać.

Najmitom nie poświęciła wiele uwagi; skoro kupiec zatrudnił właśnie ją, znaczyło to, że nikt z nich nie był dobrym zwiadowcą. A Enki przekonała się już dawno, że jej rola jest na tyle specyficzna, że bratanie się z resztą kompanii niewiele ma sensu. Tak, warto było ufać, że reszta przyjdzie jej z pomocą w razie zasadzki czy innego niebezpieczeństwa, ale zapewne reszta bandy będzie przytulała się do wozów jak dziecko do cycka, by choć trochę osłodzić sobie trudy i niewygody podróży. A ona - taki zwiadowczy los - będzie zawsze na szpicy. Sama, bo niewyszkolony towarzysz na głowie tylko by jej przeszkadzał. A jeśli nawet ukrywał się tu gdzieś inny szperacz, to zapewne obstawiałby drugi koniec karawany. To nie była praca sprzyjająca zawieraniu nowych znajomości, inaczej niż fucha strażników, którzy zawsze znajdowali czas na wesołe pogaduchy czy wzajemne przekomarzanie się i rubaszne przechwałki.

Rozgrzała ręce, chuchając w nie i pocierając o siebie, sprawdziła czy broń jest natłuszczona i dobrze wychodzi z pochew i ruszyła naprzód, przed pierwszy wóz. Sam diabelny Rugug nadał chyba ten cholerny deszcz - lejąca się z nieba woda rozmywała ślady, zagłuszała dźwięki, ograniczała widoczność i tłumiła zapachy, sprawiając, że karawana miała mniejsze szanse na zauważenie z dala ewentualnych kłopotów. Ale Ekenedilichukwu miała i na to swoje wypracowane sposoby: być w ciągłym ruchu.

Pilnowała się, by nie odejść od zaprzęgów dalej niż przykazał nadzorca - ów wyglądał na takiego, co lubi ludzi trzymać krótko i nie waha się użyć bata nawet na własnych ludzi - ale doglądała wozów z każdej strony, raz będąc z przodu, to znów przechodząc na tył czy przemykając między drepczącymi powoli wołami z jednej strony na drugą. Czy wspinając się czasem na kozioł, by stamtąd mieć odrobinę lepszy widok.

Doświadczenie mówiło jej, że *coś* na pewno zdarzy się podczas tej wyprawy... zawsze się zdarzało. Ale zamierzała dołożyć wszelkich starań, by cokolwiek by to było, nie zaskoczyło ich jak aligator niczego nie podejrzewającą gazelę przy wodopoju.

Khazra stawił się w punkt zborny cięższy o tobołek na skórzanym pasku i krótki łuk, wygięty na modłę rusamańską. Młodzieniec cieszył się, że nie ma konia - dzięki temu uniknął pięciu dni spędzonych w siodle na rzecz wylegiwania się na koźle wozu, którego nie musiał nawet prowadzić. Uczciwa praca wyglądała coraz lepiej, zwłaszcza, że ktoś tak majętny jak Hamadrio mógł nie zauważyć że któryś z jego łańcuchów lub pierścieni zawieruszył się podczas podróży... Ale prawdziwa nagroda czekała na Khazrę gdy karawana dojedzie do Kias, a niewolnicy zamienią się w sztabki srebra. Młodzik zdążył nauczyć się, że cierpliwość popłaca.

Khaankharu wskoczył na jeden z wozów zręcznym susem i omiótł karawanę z wysokości czujnym wzrokiem. Sporo zakazanych mord, całe mnóstwo broni. Hamadrio poważnie podchodził do idei ochrony swojego mienia przed zewnętrznym zagrożeniem. Khazra starał się patrzeć na karawanę z punktu widzenia żądnego łupu banity, którym niejednokrotnie przyszło mu być. Każda zbroja miała swoje słabe punkty.

Gdzieś pośród gotujących się do drogi najemników mignęła mu krępa sylwetka Ianusa, thoertańskiego legionisty. Imperium Kha-Ank-Ha-Ru i Imperium Thoertańskie od setek lat łączyła zawzięta rywalizacja o wpływy w basenie Mare Halexii. Khazra słyszał historie o legendarnej skuteczności zakutych w stal thoertiańskich legionów, ale musiał przyznać że występując pojedynczo legioniści nie przedstawiali sobą budzącego respekt widoku.

-Droga daleka, tatku.- Khaankharu gwizdnął, chcąc zwrócić na siebie uwagę Ianusa. -Ustąpię ci miejsca na wozie, jeśli zmęczysz się jazdą.- Wyszczerzył się czarnooki nikczemnik.

Gdy Jolita zniknęła za kotarą jednego z pomieszczeń zostawiając Rusamankę samą, Ianus skinął oberżyście głową i ruszył w stronę tej drugiej.
- Wybieram się na arenę w Salle Como - powiedział do niebieskich oczu - I nie pogardziłbym czarującym towarzystwem. Co ty na to Zahijo?
- Ha. Ha, ha. Czarujące towarzystwo - zaśmiała się, choć mało w tym było żywiołowości, raczej chłodna kalkulacja. - To taka gra słów. Ponieważ param się magią?
- Taaaa... - Thoerczyk podrapał się jakby zakłopotany po głowie i zaśmiał - Choć poza tym, że parasz się magią więcej o tobie nie wiem więc ciężko było coś lepszego wymyśleć.
- Chcesz walczyć czy obstawiać? - wróciła do jego poprzedniej wypowiedzi.
- Walczyć - odparł ze wzruszeniem ramion - Do obstawiania nie potrzeba towarzystwa.
- Hmmm. - Zmrużyła oczy. Odwróciła się w stronę miejsca, gdzie zniknęła Jolita. Znów spojrzała na legionistę. - Dobrze. Ale jedna walka. Później tu wrócimy bo zdążyłam już za coś zapłacić, a nie lubię wyrzucać monet w błoto.
- Świetnie - ucieszył się - Ani się obejrzysz, będziesz z powrotem. Swoją drogą... samotna Rusamanka to rzadki widok.
- Ale samotna wiedźma, już niekoniecznie.

***

Przeciwnikiem Thoerczyka był rosły Ghaga. Niewolny w dodatku, co jednak nie zdawało się robić legioniście ujmy na honorze. Pozostawił Rusamankę samą na parę chwil, zorganizował walkę z właścicielem Ghagi i przyjął zakład. Walka zaczęła się niedługo później.
Z początku kołysząc się na nierównych nogach Ianus tylko okrążał przeciwnika ograniczając się głównie do obrony. Z każdą jednak kolejną próbą powalenia jakie podejmował Ghaga, legionista coraz niżej opuszczał gardę. Prowokował częściej i dosadniej. Więcej i więcej przyjmując ciosów i coraz bardziej się po nich chwiejąc. I nie wyglądało to bynajmniej na element jakiejś strategii. W końcu pochwycony w żelazny uścisk zdawało się już że padnie, ale jakimś cudem się wyswobodził i sam przystąpił do ataku. Siła ciosów nie była wielka, ale ich celność wystarczyła, by Ghaga legł po chwili na piachu. Thoerczyk prawie padłby obok, ale jednak ustał przytrzymany przez kogoś. Rozglądał się dookoła jakby nie do końca wiedząc gdzie się znajduje, a zobaczywszy Zahiję uśmiechnął się i skinął jej głową.
Walka była skończona. Odebrał wygraną z zakładu i oboje wrócili do Baraniego Ogona. Tak jak w tamtą stronę czas upłynął im przy luźnych komentarzach dotyczących wiedźm i mężczyzn piorących się po mordach, tak w tą już milczeli. I dopiero na miejscu Ianus nieoczekiwanie zaproponował wspólne wino. Zgodziła się. Zastał ją później już po wizycie w łaźni i obiedzie w jednej z alkow w towarzystwie niewyrzuconej w błoto monety. Miała gładki, muskularny tors, silne uda i usługiwała Zahiji we wszystkim czego wiedźma sobie życzyła. Ponadto prawie nic nie mówiła. W przeciwieństwie do dwójki najemników. Ianus, a raczej Ian jak kazał się nazwać był już równie wylewny co napity od rana, ale Rusamanka dopiero teraz z pucharka na pucharek nabierała rumieńców i nawet odzywała się sama z siebie. Dowiedziała się, że Thoerczyk już osiem lat nie służy w legionie, choć nadal walczy in nomine Octaviusam. Że żyje od zlecenia do zlecenia. Że ma w Bolacium, skąd pochodzi, rodzinę żyjącą z rozległych gajów oliwnych. Dwóch braci, siostrę i rodziców. Że kiedyś pewnie tam wróci. Że nie lubi psów. Że nie znosi podróży statkami…
W końcu jednak mrok nocy zaczął ustępować świtowi i Ianus mocno już chwiejnym krokiem ruszył do swojego pokoju życząc wiedźmie dobrej nocy.

***

Załadunek miał w dupie. Ale przy Puerta Principe był o czasie. Rezina lśniła od wyczesania, a on sam prezentował się w swojej lorice zupełnie jakby w rzeczy samej gdzieś nieopodal stacjonował legion.
Spojrzał poważnie na młodego zasłyszawszy jego zaczepkę.
- Za brzydki jesteś Khaankarze na mojego syna.
Dopiero po chwili się uśmiechnął

Nie omieszkał też podjechać do Zahiji.
- Dobrze pamiętam, że cię zaciągnąłem na arenę? - zapytał kręcąc głową przepraszająco - Zrób mi przyjemność i udawaj, że tak nie było.

Po czym zajął swoją pozycję wskazaną przez Okara. Jego planem na teraz było pozbyć się kaca. Pół dnia drogi w siodle powinno wystarczyć.