Clarit na krańcu świata (to znaczy na szczycie wieży)

Kiedy alchemik wdrapał się na szczyt wieży, miał wrażenie, że trafił do swej wymarzonej krainy cudów. Pomieszczenie wypełniały najrozmaitsze przyrządy, astrolabium, teleskop, sekstans, przenośny zegar słoneczny i zegar gwiazdowy, i to nie jakieś zwykłe tanie jakie zwykle kupowali biedni uczniowie, to były narzędzia najwyższej klasy, wiele z nich miało soczewki z rzadkich kryształów, znacznie dokładniejsze niż ich tanie odpowiedniki. Po chwili spojrzenie Clarita spoczęło na niepozornym urządzeniu z masą różnokolorowych soczewek i zwierciadeł na cienkich ramionach z brązu, i nogi się pod nim ugięły z wrażenia. Najprawdziwszy omnitoskop, jedyne dokładne urządzenie którym można było badać praktycznie wszystko, a najważniejsze, że można nim było mierzyć i oglądać wiry prany, lub stężenie innych żywiołów w badanym obiekcie. Omnitoskop wywarł takie wrażenie, że alchemik nawet nie przystanął by obejrzeć skomplikowaną aparaturę do destylacji, choć w każdej innej sytuacji z przyjemnością by przy niej pomajastrował.

- Kurwa, co? - zapytał elokwentnie sam siebie po czym od razu przywarł do obiektu jak dziecko do ulubionego łakocia. Na pięć Łask! Nie żeby Clarit kiedykolwiek był wierzący, ale teraz świat przeszedł sam siebie. Zatrzymał się na chwilę, aby pomyśleć. Chwila, chwila.. Co tu się właściwie odjebuje? Skąd dziadek miałby to wszystko? Sprawa śmierdziała coraz bardziej jednak alchemik w obecnym momencie postanowił jednak mieć to gdzieś. Potrzebował tego przyrządu! Nie miał zamiaru pytać się staruszka o zdanie. Wychodząc prawie zapomniał o dokumentach, które dał mu na przetrzymanie Aaron, ale już za chwilę Clarit schodził po schodach w poszukiwaniu Aulusa. Jeśli dobrze myśli to wszystko się by zgadzało z opisem w księdze. A jeżeli rzeczywiście tak było to Clarit wygrał chyba na loterii. Ten cholerny więzień może być spełnieniem marzeń, a ta wieża.. Ona też tu nie stoi przypadkiem! Wszystko zaczęło układać się w całość. Cholerny Clementi! I ten staruszek. Oj, jakim błędem było wpuszczanie ich do swojego przybytku.

Z powrotem przy stole.

Staruszek właśnie zabierał się do opowiadania swej teorii kiedy zobaczył schodzącego z góry Clarita i gestem zaprosił go do stołu, licząc na kolejnego słuchacza. Nim jednak alchemik zdążył zareagować, z piwnicy wyszli Rinmotoki i Aulus.

Aż przystanął widząc gest staruszka i zastanowił się, aby w końcowym rezultacie dojść do wniosku, że może jednak więzień nie ucieknie, a Aulus sam się znajdzie. I o dziwo znalazł, ale alchemik już zasiadał przy stole mierząc Zakonnika Clementi podejrzliwym spojrzeniem. Nie ukrywał, że ma nadzieję na coś ciekawego, a jeśli nie… No cóż. Nie miał zamiaru bawić się w konwenanse i po prostu odejdzie porozmawiać z Aulusem.


Widząc zbierających się towarzyszy Luthias się lekko ucieszył, przynajmniej nie będzie musiał nic nikomu tłumaczyć, jak zrobi to staruszek. Ale zaniepokoił go widok Clarita schodzącego z góry, wiedział, że wyżej są tylko pokoje gospodarza, a skoro Clarit stamtąd schodził to znaczy, że musiał tam czegoś szukać. Pogrążony w tych myślach czekał, aż się wszyscy zjawią przy stole i w końcu pozna tą teorię.

Rimnotoki nie był zbyt zadowolony z tego, że będzie musiał poczekać z informowaniem reszty o przejściu, ale widząc że nie ma innego wyboru, przysiadł się do stołu i posłuchał tego, co ma do powiedzenia starzec.

Po chwili z dołu przyszli Aaron z szopem i dosiedli się do stołu. Rzecz jasna, Szopen zarezerwował sobie miejsce NA stole.

- Trzymałbyś to zwierze na podłodze. Skomentował Aulus. - Kto to widział tak po stole łazić? A kysz! Machnął na futrzaka ręką.

Szopen skoczył na podłogę i poczłapał w kierunku więźnia , potajemnie łypiąc na Aulusa. Aaron obserwował całe zajście z obojętnością.
- W czym ci przeszkadzało to, że mój szop siedział na stole? - rzucił pytanie do Aulusa, po czym zwrócił się do staruszka. - O co chodzi?

- Stół. Miejsce gdzie jesz. Zwierze. Łazi po ziemi. Brud. Niejasne? - Wyjaśnił Aulus.

- Że też większych problemów nie masz? - Aaron machnął ręką. A dziwadła to co, nie brzydził się? A osioł w domostwie? Mnich nie pojmował priorytetów zakonnika Iustitii, ale nie zamierzał się tym też martwić, uznając, że ma już wystarczająco problemów na głowie, żeby przejmować się tak mało istotnymi kwestiami jak najbardziej cywilizowane zwierzę w domostwie siedziało sobie bez przeszkadzania komukolwiek na stole, i dokładać sobie kolejne kłopoty na łeb. [Aaron] Zerkał to na starca, to na szopa, który podżerał soczysty owoc.
- Mówi ten, co osła wniósł do tej nory - burknął pod nosem Szopen, ale tego nie słyszał nikt poza samym szopem.

- A możecie się do kurwy nędzy zamknąć? - warknął na obu alchemik.

Warknięcie alchemika zdawało się schodzić po Aaronie jak woda po kaczce. Clarit mógł równie dobrze wrzeszczeć na ścianę, bo mnich mu nic nie odpowiedział ani na to jakoś specjalnie nie zareagował, ten zerkał na starca albo miał na oku szopa (z urażoną dumą).

- Słowo daję, jednorogi wam niepotrzebne - zakpił staruszek, po czym znów zwrócił się do Luthiasa. - A więc posłuchaj. W kronikach nie ma najmniejszej wzmianki o jednorogach przed czasami rebelii. Wzgórza te były wówczas nazywane po prostu zielonymi, a największymi drapieżnikami były tu wilki. Skąd więc wzięły się jednorogi? Przybyły ze wschodu? Oczywiście, że nie, inaczej ktoś w Imperium by o nich wiedział. Więc może z południa? Też nie, zaraz za wielkim bagnem mamy ocean, a wątpię by były dobrymi pływakami, w ich wyjście spod wody też nie uwierzę. No więc może zachód? Nie sądze, Wielki Mur jest największym pasmem górskim jakie widziałem, a widziałem nie jedno, do tego jest najbardziej stromy i zdradliwy ze wszystkich, to właśnie dlatego Imperium nie rozszerza swych wpływów na zachód. Co więcej, jednorogi nie wydają się być podobne do kozic, mogą sobie żyć na tych łagodnych wzgórzach ale już nie na szczytach Wielkiego Muru. Zostaje nam zatem północ, ale to też mało prawdopodobne. Byłeś kiedyś na północy? Rośnie tam gęsty las, zbyt gęsty dla tak wielkich zwierząt. To jeszcze nie wszystko, zimy na północy są znacznie bardziej srogie niż te które mamy tutaj, a jednorogi nie lubią zimna, bardzo nie lubią. Przez lata kiedy tu mieszkałem widziałem nie jednego który padł od mrozów, więc jak miały by przeżyć na północy? Jedyne, co mogło się stać, to Czarny Mnich. Musiał jakoś wpłynąć na materię pierwotnych stworzeń, i przemienić je w jednorogi, to jedyne wytłumaczenie!

- Czyli Czarny Mnich w jakiś sposób poznał tajniki alchemii w takim stopniu, że mógł manipulować tak dobrze stworzeniami, że mógł stworzyć z nich całkiem inny twór?

- A ja się zastanawiam po co? Przecież mógł swoją wiedzę i umiejętności wykorzystać lepiej niż kreując krwiożercze konie z rogami - rzekł z zamyśleniu Clarit.

- Mam wrażenie, że tworząc jednorogi potrafił też nad nimi zapanować. Więc z małą armią jednorogów, które potrafiłby kontrolować, mógłby zgnieść oddziały legionu. Masz jakąś teorię, w jaki sposób otrzymał on te jednorogi? Spaczył obrzęd teurgiczny, manipulował praną, czy może coś innego?

- Widzę, że myślisz tak jak mógłby myśleć Czarny Mnich, ale powiedz mi, widziałeś kiedyś jednoroga z bliska? Widziałeś jak się zachowują? Nie, oczywiście, że nie widziałeś. Powiem Ci coś, one są szalone, całkowicie szalone, w ich pomarańczowych oczach widać tylko obłęd. To nie są naturalne stworzenia i one o tym wiedzą, a to powoduje szaleństwo. - Staruszek rozwiał przypuszczenia Luthiasa. - Choć stwarzając je, mógł o tym nie wiedzieć. A jeśli idzie o sposób, cóż trzeba by zapytać alchemików, w końcu to oni przejęli całą bibliotekę Czarnego Mnicha, ba przejęli też jego pracownię wraz z całą jego siedzibą. Mam ja jednak podejrzenia jak zdobył niezbędną wiedzę, demony, musiał zdobyć dostęp do ich wiedzy!

Aaron nie odzywał się nie dlatego, że nie miał pytań, ale dlatego, bo sam próbował wyciągnąć więcej
wniosków niż te, co podsuwał staruszek, poza tym nie chciał jakoś na głos naprowadzać towarzyszy podróży na trop odnośnie jego pupilka. Przyszło mu na myśl, że nigdy nie zapytał Szopena o jego przeszłość, bo przyjął, że szop to szop, na pewno nie żył tyle lat… to znaczy ile?
- Od kiedy te jednorogi pałętają się po tutejszych ziemiach? - niespodziewanie Aaron zadał pytanie. Może głupie pytanie, ale słyszał kiedyś zasadę, że nie ma głupich pytań - są tylko głupi odpowiadający. Czy jakoś tak.

- Dobre pytanie, lecz odpowiedzi na nie nie znam. Najpewniej sto, może sto dwadzieścia lat temu pojawiły się po raz pierwszy. To właśnie wtedy Czarny Mnich był najbardziej aktywny, tak przynajmniej twierdzą kroniki.

Czy Szopen mógł mieć sto czy sto dwadzieścia? Czemu nie. Mógł mieć równie dobrze i więcej. Tylko Aarona jakoś to do teraz nie interesowało, przyzwyczaił się, że ma gadającego zwierza i tyle, a nawet aż tyle. Dla postronnych jednak gadające zwierzę było równoznaczne z plugastwem, tak jak dla mnicha każdy przejaw nadprzyrodzonych znaków uznawał za jedno ustrojstwo, co biorąc pod uwagę było dziwne, że gadającego szopa nie sprzedał do wędrownego cyrku albo nie przerobił na szalik. W tym momencie stwierdził, że gadające zwierzęta to mają przerąbane, zwłaszcza takie, co nie potrafią legionów przerabiać na krwawą masę.
Pytanie jeszcze, czy staruszek wiedział o tym, co skrywa w piwnicy. Musiał wiedzieć. Miły starszy pan nie musiał być miły, ale na pewno był skryty. A poza tym, jak staruszek radził sobie z tymi jednorogami? Przecież musiał jakoś z tej wieży wychodzić, żeby jakoś żywność sobie sprowadzić czy coś...
- Jak długo tu mieszkasz? - Aaron zadał pytanie staruszkowi. Takie z innej beczki, żeby nie powiedzieć, że z dupy, ale w tym momencie mnicha nawet dość oświeciło, jak na jego olewackie i leniwe podejście do rzeczywistości.

- Oj długo, pół życia, ale nie, nie jestem tak stary by pamiętać początki jednorogów. - Staruszek zaśmiał się odpowiadając na pytanie Aarona.

- Nie obchodzą mnie tyle początki jednorogów, co to, jak sobie radzisz z tym, że w każdej chwili pod domostwo mogą podejść te jednorogi? Masz jakiś sposób na nie albo jakieś tajne przejście, żeby obejść ich… hm, terytoria?

[i]- To żadna tajemnica ani nic w tym guście. Po prostu wiem kiedy można wyjść bezpiecznie, jak byłem młodszy udało mi się odczytać pewien schemat ich zachowania. Widzisz, teraz przylazły za wami ale w końcu sobie pójdą, zwłaszcza, że zbliża się zima, zimą walczą nawet między sobą.

Alchemik przez chwilę milczał przysłuchując się rozmowie, ale w końcu nie wytrzymał.
- Skończcie te farmazony i lepiej powiedz nam co ty tutaj robisz na tym pustkowiu? Do czego starcowi na odludziu omniskop i inne narzędzia najwyższej klasy? Co ty tutaj tworzysz? Jednorogi mało mnie obchodzą, bo i tak to zdziczałe kreatury bez nadziei na poprawę, za to jednak ciekawi mnie dlaczego pustelnik bawi się w alchemię i badanie przepływów prany na najwyższym poziomie.

Aaron nie miał problemów z powstrzymaniem się od przygwożdżenia łba Claritowi do blatu stołu. Co prawda można to było tłumaczyć tym, że Aaron nie czuł szczególnego pociągu nie tylko do alchemii i magii, ale także do wikłania się w mało- czy nieistotne sprawy, którymi nie miał się zajmować, oraz opanowania wykształconego przez parę (ale zawsze ileś) lat w zakonie. Jego akurat nie obchodziło, co staruch robił na odludziu, bo uznał, że to sprawa starucha. Aaron potrzebował sposobu na jednorogi, jakiegokolwiek, czy to jakąś wyjebistą technikę ćwiartowania jednorogów z kolana czy zdmuchiwania ich z powierzchni ziemi za pomocą wpierdolu w parszywy rogaty ryj, a tamten wyjeżdża z jakimiś duperelami, które nie uważał za ważne czy interesujące dla niego.

- Żyje tu sobie, to niech sobie żyje, na chuj drążyć temat. - krótko i zwięźle odparł Primus, poczuł jednak, że wypada rozwinąć wypowiedź - Mógł nie otwierać drzwi, a wpuścił bandę pokrwawionych obdartusów do wieży bez zbędnego wypytywania i, jak dla mnie, możemy odpłacić mu tym samym. Zresztą, ciekawie gada.
Jak każdy wojak, Primus czuł nieodparty pociąg do historii. Za dobrą historię można było zawsze dostać kubek gorzałki od kompanów, miejsce przy ognisku, czasem całusa od ciągnących się za armią markietanek. Primus nie miał talentu do opowiadania i zapominał połowę w ciągu kilku dni od usłyszenia, ale opowiadaczy szanował.
Zresztą, dobrze rozumiał potrzebę spokoju na emeryturze. Staruszek wyglądał mu na maga, a tacy ciągle mieli pełne ręce roboty. Pamiętał jak w Legionie ciągle ich po coś wołali i stale czegoś od nich chcieli. Osiadł sobie z dala od wiosek i bawi się w eksperymenty? I dobrze, po co ludzi ma narażać.

- Nic dodać nic ująć - zgodził się z Primusem Aaron. - jeśli nikt nie pilnuje więźnia, to się tym zajmę- rzucił z innej beczki, wstając ze stołu i kierując się na wartę nad jednym, czy raczej dwoma wybrykami natury. Jeśli miał słuchać rozmów o nieistotnych duperelach, to już wolał robić coś konkretniejszego. Nie lubił rozmów, na których można było tracić tylko czas. Liczył na to, że może Primus pozyska wiedzę, jak poradzić sobie z jednorogami.

- Wiedza od demonów… - mruknął barbarzyńca, kiedy rozmowa na chwilę ucichła. - Jeśli się nie mylę, wiesz o demonach nieco więcej niż przeciętny obywatel imperium, mam rację?

Luthias praktycznie zignorował to co mówili towarzysze i skupił się na słowach Clarita. Z jednej strony był oburzony jego zachowaniem, ale z drugiej… Faktycznie po co mu tyle urządzeń na odludziu? Już chciał wyrazić co sądzi o tym co zrobił, ale obcokrajowiec go wyprzedził i zadał pytanie gospodarzowi, a Luthias postanowił powtórzyć to pytanie, ale bardziej szczegółowo.
- Czyli sądzisz, że Czarny Mnich, mógł być potomkiem demonów, znać kogoś takiego, lub użyć demonicznych mocy lub krwi do tworzenia istot?

- No, jasna kurwa… - mruknął niezadowolony reakcjami współtowarzyszy. Co za głupie, otumanione legionowe psy! Tylko im te popaprane zadanie we łbie! Nic ich nie obchodził więzień i jego pochodzenie ani dlaczego w ogóle był transportowany. Spojrzał na dokumenty, które wręczył mu
Aaron, a teraz leżące na jego kolanach. To była jego jedyna szansa, aby te kundle zainteresowały się całą sprawą, ale wolał to zatrzymać na nieco później.
- Nie, nie rozumiecie mnie. To co ten staruszek tutaj trzyma to wiedza i narzędzia pierwszej klasy. Ktoś to musiał mu nasponsorować, bo nie jest możliwe, aby było go na to stać. W piwnicy za to ma jakieś bełkoty demonów na ścianie. Dalej uważacie, że to nie jest dziwne? On tu coś kręci, a ja mam zamiar skorzystać z jego przyrządów. Chociaż tyle z tego będziemy mieli, że przebadamy tego więźnia, a potem zdecydujemy co dalej. Facet może się też bawić w badania nad praną i mieć związek z tym całym Czarnym Mnichem czy tam Zdzichem czy kimkolwiek dziad był, a tym samym z jednorogami, które aż tak was pasjonują. Co was też pcha tak do tego miasta? Ty! - tutaj wytknął palcem zakonnika Clementi - Powiesz nam w końcu coś o tej całej zabawie? Wiem, że coś wiesz. Nie ukrywaj tego albo narazisz i siebie i nas na niebezpieczeństwo. Do czego legionowi ten więzień? Podejrzewam, że jego prana jest równie kwiecista i niecodzienna co wygląd więc nie wciskaj kitu. Śmierdzi mi to wszystko większym przekrętem.

Staruszek przyglądał się całej rozmowie z szeroko otwartymi oczami, lecz sam milczał pozwalając by sprawę najpierw rozwiązali między sobą goście. Nauczony życiem wolał nie mieszać się w konflikty które nie dotyczyły jego osoby bezpośrednio, nieważne, że był powodem owego sporu.

Aulus przysłuchiwał się rozmowie przez dłuższy czas, starając się nadążyć za rozmową.
- Skaczecie między tematami jak żołnierz na przepustce po burdelach. Podsumował.
- Jednorogi i cały ten Czarny Mnich z pewnością są bardzo ciekawe, ale nic to nie zmienia w naszej sytuacji. liczy się tylko że tam są i chcą nas zeżreć. No i jakoś trzeba je ominąć. Może za radą naszego gospodarza poczekamy dzień, dwa? A nuż dadzą spokój i poszukają innego pastwiska? Zaproponował. - Pakowanie się w ten dziwny loch wydaje się zbyt niebezpieczne i powinno być ostatecznością.

- Poszukają na pewno, te zwierzęta nie potrafią ze sobą wytrzymać pod koniec jesieni, czyli jakoś tak teraz. Rozejdą się za góra trzy, no może cztery dni. Jak się sami do tego czasu nie pozabijacie to będziecie mogli ruszyć w dalsza drogę. - staruszek przytaknął Aulusowi. - A jak będziecie mieli szczęście to nie spotkacie też żadnego po drodze.

- Oby. Aulus pokiwał głową. - Ale skoro już ktoś wspomniał, to zdradzisz nam kim jesteś? Ponoć masz tu całkiem cenne sprzęty, a to nie pasuje do przypadkowego pustelnika. Czyżbyś badał tego Mnicha i jego “dzieła”?

- Im dłużej tu będziemy siedzieć tym gorsze myśli będą przychodzić do głowy więc prosiłbym, abyś choć trochę ułatwił sprawę i odpowiadał na pytania. Niedomówienia zostawiają za duże pole do popisu. Jesteśmy wdzięczni za schronienie jednak pozostawienie nas w obecnej sytuacji doprowadzi do konfliktów. A na pewno ja nie zostanę bezczynny, ale jeśli jest to coś czego postronni nie zrozumieją to możemy porozmawiać jak uczony z uczonym na osobności - powiedział już dużo spokojniej Clarit.

- Nie strasz, nie strasz bo się zesrasz. Daj starszemu od siebie dojść do słowa. Aulus machnął ręką na wywód kompana.

- Czyżbym was okłamał, czy oszukał? Nie, nigdy nie mówiłem, że jestem przypadkowym pustelnikiem. - stwierdził staruszek rozbawiony całą sytuacją. - Ale masz rację, badam dokładnie to co przypuszczasz, spuściznę Czarnego Mnicha, choć nie mam takiego zaplecza jak Kolegium Magistrów, to jednak udało mi się kupić trochę przyrządów, i tą ziemię. Nie była droga, nikt inny jej nie chciał. Teraz już jesteście spokojni o swój los?

[i]- Ja tam byłem cały czas.[/] Spokojnie odpowiedział Aulus. - Teraz jedynie przez najbliższe dni będzie tutaj nieco gwarniej. Mam nadzieję że to nie problem? Bo utknęliśmy czy tego chcemy, czy nie.

- Jakoś sobie poradzimy, ale osła mógłbyś jednak wyprowadzić do ogrodu. Za mojej pamięci, żaden jednoróg nie przeskoczył przez mur, więc możesz być spokojny o swego zwierzaka. - Staruszek podążył za ciosem.

- Nie tyle mojego, co istotnego dla nas z… pociągowego punktu widzenia. Ale niech i tak będzie. W końcu masz tu lepsze rozeznanie niż my. Aulus pokiwał głowa na zgodę. - Jak tylko skończymy to go wyniosę. Coś jeszcze? Przesunął wzrokiem po zgromadzonych.
- Niemal bym zapomniał! Tak właściwie to mam jeszcze jedno pytanie. Po chwili sam sobie odpowiedział z rozbrajającą szczerością.
- Wiesz oczywiscie o tym dziwacznym napisie w swojej piwnicy. Skupił wzrok na gospodarzu. - Mógłbyś powiedzieć nam o tym coś więcej? Próbowałeś kiedyś otwierać to przejście? O ile w ogóle jest to przejściem.

Gdy po słowach Aulusa dyskusja się skończyła, a przynajmniej przygasła na tyle, że nie sprawiała wrażenia, że zaraz pójdzie na noże, Primus, jako to żołnierz, postanowił wykorzystać wolny czas, żeby się wyspać na zapas. Potrafił spać i na trawie i w deszczu, ale skoro już miał okazję przespać się w prawdziwym łóżku, ufny że w razie czego go obudzą wstał od stołu i poszedł spać na drugie piętro. Rozejrzał się jeszcze po okolicy z okna, zamknął okiennice i hołdując odwiecznej zasadzie legionistów, że śpi się kiedy można, a wstaje, kiedy każą, owinął się cienkim kocem i zasnął, zanim jeszcze jego głowa dotknęła poduszki. Nie wyspał się jednak. Już kilka, może kilkanaście minut później cała kawalkada żądnych wiedzy osób przetuptała za staruszkiem w drodze na wyższe piętra wieży.
Ponieważ Primus był opanowany, nie powiedział co myśli o budzeniu strudzonych żołnierzy, którzy pół nocy i spory kawał dnia pilnowali więźnia, gdy inni sobie odpoczywali. Westchnął jedynie i polazł za resztą na górę, bo najwyraźniej było to jednak coś ważnego. Nie było. To znaczy może i było, ale niczego z całej rozmowy nie zrozumiał, jedynie rozbolała go głowa.

Pracownia gospodarza.

- A ja mam jeszcze inne jeśli można.. Na kim prowadzisz eksperymenty? Omniskop chyba nie jest tylko jako dekoracja? - dorzucił od siebie alchemik unosząc brew.

- No dobrze, pokażę Ci, chodź. - po tych słowach starzec wstał od stołu i ruszył po schodach na górę. Pomimo podeszłego wieku, staruszek okazał się dość żawawy i po kilku chwilach byli już na czwartym piętrze. Tu staruszek otworzył jeden z niewielkich regałów stojących pod ścianą i z jednej z licznych szufladek wydobył niewielki kamień.

- Wiecie co to?

Spytał z błyskiem w oku i podał kamień Claritowi.

Luthias jednak wolał się zatrzymać z tyłu, nie wie prawie nic o alchemii, lecz stanął w takim miejscu, w którym widział dokładnie przedmiot staruszka. Mimo to nie wiedział co to jest.

Aulus jedynie przysłuchiwał się w ciszy i ciekawie rozglądał po pomieszczeniu.

- Wygląda mi na czysty szmaragd - powiedział w zamyśleniu oglądając podany przez staruszka kamień. Wprawdzie słyszał też, że niektórzy przypisywali mu właściwości ochrony przed magią i klątwami.. Ba! Słyszał i nawet takie teksty, że ktoś przepowiadał z tego przyszłość, Ale szczerze? Alchemik wątpił w takie bajania więc czekał na wyjaśnienia staruszka.

- Brawo, trafiłeś idealnie, ale nie masz do końca racji. To nie zwykły szmaragd, to jeden z jak je nazywam berylów mocy. - Staruszek przyjął dumną pozę. - zbadaj go pod omnitoskopem a sam zrozumiesz, przynajmniej część.

Uniósł w zaskoczeniu brwi. Co też ten staruszek wygadywał? Ale jak ten poradził tak też bez zbędnego pieprzenia się podszedł do urządzenia i umieścił w odpowiednim miejscu szmaragd.
- W ogóle ładne cacko - mruknął z aprobatą na temat przyrządu i zabrał się za swoje.

Na początku beryl niewiele różnił się od zwykłego kamienia, jednak kiedy clarit wyregulował urządzenie by obejrzeć je w spektrum prany, zauważył coś niezwykłego, nie tyle w samym kamieniu co w pranie go otaczającej. Wyglądało na to, że kamień coś z nią robił, zmieniał, odkształcał, lecz w sposób jakiego Clarit jeszcze nigdy w życiu nie widział.

- Co? - padła kolejna elokwentna odpowiedź tego dnia od alchemika. Odsunął się od przyrządu i spojrzał na staruszka.
- Co.. I jak? Jakim cudem? To manipuluje praną! - był w szoku! Czyżby dziadek dostał coś czego on poszukiwał tyle lat?

- Właśnie! - Staruszek ucieszył się, że trafił na kogoś podobnie myślącego, lecz po chwili ze smutkiem dodał. - Czterdzieści lat próbuję odgadnąć jak to możliwe. Kamień który trzymasz stworzyły demony… jakoś - dodał niezbyt zręcznie.

- A udało ci się wymyślić jakieś zastosowanie do tego? - zapytał oglądając jeszcze raz kamień biorąc go do ręki. Takie małe a takie rzeczy w sobie skrywa!
- I kto to sponsoruje?

- Zastosowanie? Chłopcze, ten kamień działa ciągle po ponad tysiącu lat, nikt nie musiał uzupełniać prany ani go nadzorować. Oczywiście to nie jedyny, mam hipotezę, że podobne kamienie pracowały w grupach, każdy spełniał jakieś zadanie. Nie tak jak nasza magia. Widzisz, ten kamień był odpowiedzialny za tworzenie bardzo gorącej kuli, możesz ją nazwać po prostu kulą ognia jeśli chcesz, choć to nie do końca to, ale podobne. Przy nim był też inny kamień, tamten kanalizował pranę, i jeszcze trzeci który jak sądzę miał wykrywać istoty żywe. Niestety kiedy je wydobywałem dwa pozostałe z trójcy nie przetrwały tego procesu, szkoda. - Staruszek był przygnębiony wspomnieniem, tak, że prawie zapomniał o drugim pytaniu, lecz po chwili odzyskał rezon.
- Sponsoruje, ha, za wszystko zapłaciłem sam! To moje badania, całkowicie moje, choć przysłużą się całemu imperium, ot co.

- Widzicie, wszystko w porządku, za własne pracuje i nikomu nie wadzi. Ba, i dla naszego dobra eksperymenta czyni - rzekł przekonany wyjaśnieniami staruszka były legionista.

Podczas rozmowy Luthias spojrzał znacząco na Aulusa, jako sługa Iustitii, obrońca porządku, powinien coś z tym zrobić, a nie stać bezczynnie z dala od wszystkich.
- Jeśli dobrze Cię zrozumiałem, to póki co ten kamień jest bezużyteczny? Czy na świecie może być więcej takich “pamiątek”? I czy jesteś je w jakiś sposób zlokalizować? - Jeśli kiedykolwiek powróci do miasta, musi wiedzieć jak najwięcej, żeby przekazać choćby namiastkę informacji przełożonym.

- Myślę, że ty też mógłbyś coś wyjaśnić zakonniku, a nie tylko zadajesz pytania - Clarit odezwał się do Luthiasa po czym spojrzał na drugiego alchemika wyraźnie sugerując, aby ten milczał. Nie podobało mu się, że Clementi tak chciał wszystko wiedzieć, a nic od siebie nie wnosił. A informacje były cholernie ważne i cenne. Szczególnie te teraz. Przecież te kamienie to pieprzone perpetum mobile! Gdyby tylko udało się to odtworzyć na czymś innym..

- A co ja miałbym powiedzieć, czego nie powiedziałem wcześniej. Już dawno dowiedzieliście się ode mnie wszystkiego, czego przysięgałem nie wyjawiać. To nie ja jestem szarlatanem, który grzebie po rzeczach gospodarza pod pretekstem szukania zagrożeń. - Odpowiedział wyraźnie zirytowany podejrzliwością alchemika. Już nie miał przed nimi niczego do ukrycia, o naszyjniku też prawie wszyscy wiedzą, więc tym bardziej nie ma tutaj czego ukrywać.

- Jasne, pewnie jest ich jeszcze sporo, takich jak ten i podobnych. Myślę też, że mógłbym je zlokalizować, tylko po co? W takiej formie jak teraz są bezużyteczne, chyba, że jako obiekt badań, ale te świetnie potrafię sam przeprowadzić. - CIągnął swe wykłady staruszek, niepomny spojrzeń Clarita.

Westchnął głęboko na zachowanie drugiego alchemika. Chociaż tyle, że wyraźnie dał do zrozumienia zakonnikowi, że kamienie są teraz bezużyteczne, ale co jeśli ten przekaże to dalej? Jeśli wpadnie tu potem legion i zabierze wszystko dla siebie i swoich sługusów? Musiał potem koniecznie powiedzieć o tym dziadkowi. Ścisnął mocniej kamień w dłoni po czym oddał go staruszkowi. Chętnie też przedyskutuje z nim przeznaczenie papierów, które ciągle miał przy sobie, ale to nie teraz.
- Widziałeś więźnia wcześniej

- Tego coście go sprowadzili? Nie, nie wtrącam się do nie swoich spraw, to zawsze sprowadza kłopoty. - Odparł staruszek filozoficznie. Primus kiwnął głową, w końcu był jakiś fragment rozmowy, który zrozumiał. Ale i tak, jeśli nie zdarzy się nic niespodziewanego, miał wielką ochotę wrócić jednak do łóżka.

- Wnoszę o zmianę warty nad więźniem - Aaron beztrosko wszedł do pomieszczenia, w którym staruszek oprowadzał część kompanii po znaleziskach. Szop tym razem nie towarzyszył mnichowi.

Nie wyglądało na to, by Primus zdołał się wyspać. Mnich zostawił więźnia samego… Uznając, że cywile nie takie głupoty robili więc dziwić się nie ma czym zamiast spać poszedł przypilnować więźnia. Spojrzał przelotnie na Aulusa, by ten go później zmienił. Pokazał jeszcze Claritowi, by ten mu towarzyszył, ale nie sprawdził, czy za nim podążył.

Ku zaskoczeniu zebranych lub i nie, podążył za Primusem, bowiem był na tyle zaskoczony, że ten chciał, aby akurat on z nim poszedł. W końcu do wyboru miał też świętoszkowatego zakonnika Clementi, a jednak to nie od został ‘zaszczycony’. Nie miał zamiaru męczyć na razie staruszka. wrócą do tego potem, a papiery w tym czasie znów przejrzał i złożył po czym utknął za paskiem spodni.

- A wy jeśli nie macie pytań też lepiej już idźcie, mam zamiar popracować i nie lubię jak mi się przeszkadza. Na Lunę, to był jeden z powodów dla których się tu przeniosłem! - Staruszek odpędził dłonią Luthiasa i Aulusa którzy ciągle pozostawali w jego pracowni. Następnie umieścił beryl na jego miejscu w szufladce, a z innej wyjął malutki mieszek i podszedł do kolumny rektyfikacyjnej, postukał w nią palcem, wymruczał po cichu jakąś abrakadabrę i z malutkiego mieszka nasypał srebrnego proszku do jednej z licznych kolb.


Zapomniał chyba przy tym o Aaronie, który na razie siedział cicho i oglądał sobie poszczególne rzeczy w laboratorium. Ale tamten przynajmniej go o nic nie pytał.


Jeszcze w trakcie wychodzenia Luthias zapytał się szybko- Można przejrzeć księgi z Twojej biblioteki? Zauważyłem po oprawach co najmniej kilka, których w bibliotece zakonnej nie widziałem.

- Co? Ach, tak, tak oczywiście, czytajcie sobie do woli, jeśli tylko chcecie.


Słysząc zadowalającą go odpowiedź Luthias zszedł do pokoju staruszka i tam zaczął przeglądać księgi. Szukał głównie tomów zawierających informacje o historii okolicy, demonach, a także ksiąg, które mogłyby mu przybliżyć trochę bardziej rytuały teurgiczne Zakonu.


Przy okazji Aaron zerkał, co staruszek wyczynia przy tej całej kolumnie, ale starał się nie zbliżać się do tego urządzenia. Jak i do szuflady, w której leżał magiczny kamyczek.

Tymczasem staruszek odkręcił kilka zaworów i kapnął parę kropel ostro pachnącej cieczy do kolby z proszkiem. Reakcja była piorunująca, w ciągu kilku sekund zaledwie pomieszczenie wypełniło się gęstym, gryzącym, zielonym dymem.
Następne co Aaron zauważył to staruszek przewieszony przez ramę okna i próbujący złapać oddech.
- Niech to…- kaszlał - znów to samo, a taką miałem nadzieję. A co ty tu jeszcze robisz? - zapytał wielce zaskoczony gdy dostrzegł w rzednących oparach Aarona.

Aaron bez słowa wyjaśnienia wyprowadził staruszka z pomieszczenia, żeby tamto mogło się wywietrzyć z dymu, a starszy pan nie wypadł przypadkiem przez okno. Dopiero jak znaleźli się poza zasięgiem dymu, Aaron odezwał się:
- Jestem - odparł żartobliwie mnich, który szybko spoważniał. - Co zamierzałeś zrobić?

Luthias ledwo zdążył podejść do biblioteczki, a już usłyszał kaszlącego staruszka, a chwilę później znoszącego go Aarona. Odruchowo podszedł do nich, żeby tylko sprawdzić czy pustelnik się czymś nie zatruł. Teraz był dla niego skarbnicą wiedzy, o którą musiał dbać, żeby dowiedzieć się jak najwięcej na temat jednorogów, Mnicha i tych dziwnych kamieni.

- Wiesz co to Łzy Luny? - staruszek odpowiedział pytaniem na pytanie ciągle się krztusząc.

- Nie - odparł Aaron.

- No, to właśnie próbowałem zrobić, mówi się, że Łzy Luny to napój z czystej prany, ale nikomu nie udało się go jeszcze przyrządzić. Jak widzisz, mi też się nie udało, ale w końcu odniosę sukces!

- A po co Ci to? NIe lepiej spożytkować czas na próbach ustalenia działań innych kamieni, lub też sposobach tworzenia nowych istot? Wiem, że stworzenie tego eliksiru jest kuszące, ale skoro najlepsi alchemicy mają z nim problem… Czy potrzebujesz jakiejś pomocy teraz?- Skomentował niezbyt miło eksperymenty pustlenika, ale i tak był chętny pomóc.

- Nowe istoty?! Chłopcze wyjrzyj przez okno i zobacz do czego takie eksperymenty prowadzą. Nie, nie mozna cały czas skupiać się tylko na jednym, umysł potrzebuje nowych idei, nowych bodźców by lepiej pracować. Jeśli chcesz możesz uznać, że pracuję nad Łzami Luny by odpocząć.

- Ale bez pełnego skupienia się nad jedną dziedziną, nie można dojść do perfekcji w niej. Rozumiem czego pragnie Twój umysł, ale, nie można mieć wszystkiego. Gdyby się dało nabyć te wszystkie zdolności zesłane nam przez Łaski tylko o nich czytając, to czyż nie byłoby to wspaniałe? -Luthias nagle przerwał swój filozoficzny wywód, bo po prostu sam nie wiedział co powiedzieć. Rozumiał co czuje starzec, sam też pragnął posiąść wiedzę wszelaką, ale nie był w stanie zrobić tego bez doświadczeń, a teraz próbuje odwieść człowieka mądrzejszego, od jego pracy, która w gruncie rzeczy niewiele się różni. - Albo… Może jednak masz trochę racji. Ale prace nad tworzeniem istot mogłyby pozwolić nam na odnalezienie ich słabych punktów. - Próbował jeszcze jakoś wybrnąć z tego bagna, w które się wpakował własnymi słowami.

- Tylko żebyś przy tym nie kopnął w kalendarz, bo wtedy te Łzy Luny na nic nie będą ci przydatne - palnął Aaron, którego taktowność i wyczucie były na poziomie kamieni leżących w ogródku pustelnika. Czasem mogło się zdawać, że byle zeschły listek miał więcej taktu czy duszy niż kudłaty mnich. Niemniej Aaron nigdy się tym jakoś specjalnie nie martwił, jeśli w ogóle był do tego zdolny.

- Przeżyłem osiemdziesiąt lat, przeżyję jeszcze przynajmniej dziesięć, nie musisz się martwić. A ty, młodzieńcze - zwrócił się do Luthiasa. - Pomyśl o tym co teraz powiem. Wyobraź sobie, że odpowiedź na nurtujące Cię pytanie jest na wyciągnięcie ręki, tuż tuż obok Ciebie, lecz Ty jej nie dostrzegasz bo wzrok masz utkwiony tylko w jednym punkcie. Tak przyjacielu, od ambicji do obsesji jest tylko jeden krok, krok którego nie zamierzam zrobić.

Aaron miał powiedzieć, że nie martwi się, lecz tego na szczęście nie powiedział. Skoro staruszkowi nic poważnego nie dolegało, to problem się skończył. Nie bardzo miał pomysł, co by powiedzieć, w zasadzie i tak z alchemii i magii miał coś gorszego niż dwie lewe ręce, bo był laikiem totalnym. Niemniej dalej nie rozumiał, po co staruszkowi był ten napój z prany, jak prawdopodobniej prędzej wykituje. Jaki chciał z niego użytek robić?
- Pewnie zadam głupie pytanie, ale jaki może być użytek z takiego napoju?

- Och to nie tak, że on ma być bardzo użyteczny - staruszek uśmiechnął się serdecznie - ale pomyśl tylko, czysta prana, znacznie bardziej skoncentrowana niż w winie czy piwie!

Już bez żadnej odpowiedzi, Luthias skierował się znów w stronę biblioteki, żeby szukać ksiąg, które mogłyby go zainteresować. Rozpoczął od przejrzenia otwartej księgi leżącej na biurku, podchodząc spostrzegł, że jest to coś na kształt zielnika, bardzo podobny do zielników przygotowywanych przez zakonników. Spojrzał więc na regał, tam ujrzał jedną lekko wysuniętą księgę, zabrał więc ją i przeczytał tytuł “Historia Zachodniej Prowincji”. Otworzył więc ją na pierwszych stronach i zabrał się za czytanie.

- Po co robić coś, z czego nie ma użytku? - Aaron dalej nie pojmował skomplikowanego alchemicznego umysłu. Za prosty był na takie komplikacje, pojmował świat tak prostymi drogami, jak się tylko dało. Również jak najwięcej rzeczy starał się czynić przy minimalnym koszcie. Toteż ani nie zagłębiał się w to, jak radzą sobie kompani z więźniem, ani nie domyślał się, na co staruszkowi strata czasu na jego zdaniem niepotrzebne dywagacje.
- Nigdy jakoś nie rozumiałem wcielania idei dla samej idei - stwierdził, zresztą zgodnie z własnymi przekonaniami. - i raczej nie zrozumiem.
Niemniej gdy się upewnił, że staruszkowi nic poważnego nie dolega, a z pomieszczenia wywietrzał zielony dym, pozwolił emerytowanemu alchemikowi zająć się swoimi zabawami, a gdy było to konieczne, to mógł mu asystować. Aaron później prawdopodobnie pójdzie poszukać swojego zwierza, bo ten nie przyszedł i nie wiadomo co z nim było. Szopen przeważnie mu towarzyszył, ale tym razem chyba trochę zbyt podle go potraktował, może się obraził i poszedł do kogo innego albo gdzieś się zaszwendał. Pewnie i słusznie boczył się na mnicha.

Piwnica.

Zaraz po rozmowie z gospodarzem, Aulus poszedł zająć się osłem. Ostrożnie wyprowadził go na zewnątrz i zostawił u podnóża schodów. Gdy wrócił pod drzwi, rozejrzał się po najbliższej okolicy. Ponoć jednorogi pod samą wieże nie podchodziły. Oby.
Po powrocie do środka nalał trochę wody do wiadra aby posprzątać po ośle i więźniu jak się okazało. W końcu wniesienie tutaj stworzenia było jego decyzją i konsekwencje nie mogły spocząć na barkach gospodarza. Aulus szczerze wątpił aby ktokolwiek z jego towarzyszy poczuł się do odpowiedzialności, choćby i zapach stajni rozchodził się po reszcie budowli. Ale czemu więzień nic nie powiedział? Nie umie gadać, czy aż tak nie idzie w zaparte?

Gdy skończył, wylał resztę wody za drzwi. Przynajmniej tyle miał z głowy. Zostało mu jeszcze zmyć z siebie trud ostatnich dni. O łaźni mógł na tym pustkowiu zapomnieć, lecz w piwnicy było ujęcie wody. Bez większego problemu udało mu się odnaleźć balię i nieco mydlnicy. W obecnej sytuacji największy luksus na jaki mógł sobie pozwolić. No może poza grzaniem wody, ale to sobie odpuścił. Rześka woda pozwalała zachować formę i trzeźwy umysł, co w tej chwili było jak najbardziej pożądane.

***

Tymczasem Aaron nie miał zielonego pojęcia, że jego własny szop planuje się dość wrednie odegrać za nieparlamentarne potraktowanie go jako zwiadu, zwierza od brudnej roboty i… no, coś tam. W każdym razie Szopen nie patrzył, czy ktoś za nim lezie.
- Tch, w końcu z dala od smrodu - prychnął szop, zły na Aarona nie za to, że ogłuszył więźnia, ale za to, że zostawił go samego z nieprzytomnym śmierdzielem. Ciekawe, co skombinuje ten drań, żeby wymigać się od kary.
Szop wdrapał się po schodach i wydawało mu się, że usłyszał Aarona, przy pomieszczeniu z masą dziwnych rzeczy, których to Szopen nie potrafił nazwać. Były wielkie i wydawały różne dziwne dźwięki, ale nie pachniały czymś smacznym. I przerastały one jego szopi móżdżek. Więc nad tym nawet nie myślał. Zależało mu bardziej na odegraniu się na kudłaczu. Ten gadał ze starszym facetem. Ciekawe, czy i jego w coś wkręcał. A staruszek kasłał i zagłuszał to, co Aaron mówił. Niedługo jednak miał porządną kryjówkę na jednym ze stopni schodów. Może nawet kudłacz nie zauważył, że Szopen z kryjówki śledził go i nie zamierzał się mu pokazywać.
Szop wkrótce, niezauważony przez nikogo, nawet przez swojego właściciela, zszedł na dół. Zwierzę samotnie szwendało się po domostwie i przypadkiem weszło w drogę Aulusowi.

- A więc tu się pałętasz. – Skomentował Aulus i po chwili szukania znalazł kawałek suszonego mięsa, który wyciągnął w stronę zwierzaka. - Chcesz? Pomachał nim lekko, ciekawy czy szop zainteresuje się przekąską. - Szopen, tak? Dziwne imię. Szopenus? Pasowałoby bardziej. No masz. Weź. Zachęcił stworzonko. - Czyli teraz za mną będziesz łazić? Ciekawskiś, co? Zapytał rozbawiony tą „rozmową”, jakby zwierzę mogło go zrozumieć i odpowiedzieć.

Co prawda zwierzę mu nie odpowiedziało po ludzku, ale przekąską się zainteresowało. Niemniej nie tknęło jej; szop powąchał ją, ale nie palił się do jedzenia jej. Owszem, szop z pewnością był zainteresowany, czy Aulus miał jeszcze inne przekąski, a przynajmniej tym razem zwierzę nie podążało z Aaronem, tylko z Aulusem.

- Nie to nie. Aulus odpowiedział szopowi i sam zaczął żuć kawałek mięsa, po czym zajął się swoimi sprawami.

***

Po chwili wrócił do zamierzonego planu, zniósł balię do piwnicy i niezwłocznie napełnił ją wodą. Kąpiel okazała się być tym czego mu potrzeba. Orzeźwia i zmywała brud poprzednich dni. Nie wspominając o tunice, którą wypadało już uprać.

Gdy wierzchnie ubranie schło, Aulus odziany jedynie w subukulę i nieodłączny pas z gladiusem, wrócił na górę aby przejść wartę nad więźniem. Niestety pomimo zmiany ubrań, ciągle dało się wyczuć delikatną woń szczyn od jeńca. Niezbyt przyjemne towarzystwo.

- Zaszczaniec musi się umyć bo chuj nas z nim strzeli! Biorę go na dół. Jest tam balia to doprowadzi się do ładu. Zakomunikował najbliższym towarzyszom, by po chwili sprowadzić więźnia piętro niżej.
Szybko nalał wody do balii, poluzował pętle, które założył mu poprzedniego wieczora, zostawiając jedynie dyby z którymi go zastali oraz jedną linę, aby mieć gagatka na uwięzi, po czym zdjął opaskę zasłaniającą oczy pojmanego.

- Mogłeś gadać, a nie szczać tak pod siebie. Aulus upomniał twardo i wskazał na balię. - Umyj się. Polecił. - Może i jesteś więźniem, ale jak mam z tobą przebywać to nie będziesz śmierdział mi tu szczynami. I następnym razem gadaj że ci się chce. Może nie będziesz musiał szczać pod siebie jak jebane zwierze. Upominał i z założonymi rękoma stanął u podnóża schodów na górę, bacznie obserwując każdy, nawet najmniejszy więźnia.

Z początku niepewny, i ciągle trochę zamroczony po ciosie Aarona, więzień zrozumiał w końcu o co chodzi. Z pewnym trudem z powodu dyb, zaczął dokonywać ablucji.

Alchemik zszedł za Aulusem kiedy ten oznajmił, że idzie kapać więźnia. Nie mógł przy tym opanować szyderczego uśmiechu.
- Myślę, że nasz przyjaciel zakonnik powinien dostać co najmniej kopa w dupę - powiedział kiedy legionista nakazał związanemu szorowanie swego oszczanego tyłka.
- Co ty na to? - zapytał ze śmiechem, aby zaraz spoważnieć -[i] Przekonam staruszka, aby ‘pożyczył’ mi omniskop. Przebadamy tego gagatka i zobaczymy czy jest w nim coś jeszcze osobliwego. Piszesz się czy mam szukać innych sprzymierzeńców?

- Ano przebadamy. Możliwie po tym jak już nie będzie śmierdział. Trzeba go będzie zabrać na górę, tak? Zapytał Aulus, nie spuszczając oka z więźnia.

- Obawiam się, że inaczej się nie da - odpowiedział na pytanie kiwając jakby dla dodatkowego potwierdzenia nieznacznie głową. W dłoniach trzymał kawałek jakiegoś materiału podwiniętego dziadkowi z międzyczasie.
- Niech się wytrze po tym. Na miłość i litość, jest jesień. Jeszcze nam zlezie na jakieś zapaleni płuc czy inne plugastwo i już nic się w życiu nie dowiemy.- dodał po chwili podchodząc do więźnia i kładąc szmatę obok bali. Miał nadzieje, że ten zorientuje się o co chodzi.

Primus nie miał pojęcia o co chodziło Aulusowi. Więzień śmierdzi, ale więźniowie zawsze śmierdzieli. Nierzadko gorzej. Niemniej, nie zamierzał łamać sobie głowy nad planami zakonnika. Zszedł do piwnicy by ją sobie obejrzeć i przypilnować więźnia w momencie gdy będzie bez więzów.

Tymczasem więzień skończył się myć i rozejrzał się po piwnicy już trzeźwiejszym wzrokiem. Uwadze Aulusa nie umknęło, że odrobinę dłużej zatrzymał wzrok na runicznym napisie, skrzywił się przy tym jakby mu podano gnijące ścierwo na obiad.

Clarit wprawdzie nie dostrzegł, że więzień zatrzymał na czymś dłużej wzrok. Sam napis nie budził w nim takich emocji jak w reszcie kompanii tak więc po prostu podniósł szmatkę z ziemi i narzucił pojmanemu na głowę. Chyba bardziej dobitnie nie dało się przekazać, że ma się wytrzeć.
- Rozumiesz coś co do ciebie mówimy? Cokolwiek? - zapytał spokojnie niepomny uprzedniego oplucia i zbluzgania.

Więzień chwycił szmatę i zsunął ją z twarzy, przyglądał się jej chwilę, jakby nie wiedział czego się od niego oczekuje. Zaś na słowa Clarita zareagował tak jak na wszelkie próby porozumienia się z nim, obojętnością.

- Wiesz co znaczy ten napis? - Aulus zapytał zielonookiego gdy tamten uporał się już ze szmatą Clarita. - Skrzywiłeś się jakbyś wiedział… - Skomentował i sam przygotował czerwoną chustę, którą miał zamiar znów zakryć mu twarz. - Ubieraj się. - Skinieniem głowy wskazał ubrania.

Więzień nie zareagował na pytanie, lecz kiedy Aulus skinął w stronę ubrań, wydawał się rozumieć i z pewnym trudem przywdział je.

- Doskonale. - Aulus podszedł, aby zawiązać więźniowi oczy i ponownie spętać nogi.

- Poczekaj - powiedział nagle alchemik i po prostu ściągnął białowłosemu chustę z twarzy. - Czemu nie możemy patrzeć na niego? Coś jest w jego oczach? - mruknął w zastanowieniu wpatrując się bez strachu w twarz więźnia.

Ściągając chustę, Clarit zwrócił uwagę na to z jaką szybkością zwęziły się źrenice więźnia. Nie było wątpliwości, że ten białowłosy młodzian miał oczy które potrafiły przystosować się do mroku niemal natychmiast.

- Cholera wie, ale lepiej żeby nie widział co się dzieje wokoło. Nie będzie wiedział czy ktoś patrzy, czy nie. Czy może uciekać, czy może bezpieczniej siedzieć cicho. Trochę dezorientacji z pewnością nie zaszkodzi. Wyjaśnił Aulus.

- Tak, z całą pewnością masz rację, ale.. nie o to chodzi. Na pewno nie o to - odpowiedział wciąż patrząc w oczy spętanego.

- Nie patrzeć na więźnia! - ryknął Primus - bez potrzeby - dodał. Rozumiał, że centurionowi chodziło o wpatrywanie się, nie o samo patrzenie, w końcu musieli go pilnować.

- Bo, kurwa, co?! - warknął nieźle rozeźlony ciągłym przywiązaniem Primusa do rozkazów. Może i doprowadzi to pewnego dnia do jego zguby, ale Clarit nie miał zamiaru poddawać się legionistom.

- Bo taki był rozkaz - krótko odparł Primus. Lubił znać odpowiedź na zadane pytanie.

- Bo wam wpierdole. Obu. - Powiedział chłodno Aulus. - Spokój ma być, albo idźcie na zewnątrz wyjaśnić to między sobą. - Po czym ponownie zakrył twarz więźnia i spętał mu nogi.

Tymczasem szop, niezauważany przez mężczyzn znajdujących się w pomieszczeniu obserwował całą sytuację ze spokojem, choć nieco w oddali. Patrzył na więźnia, wbrew zaleceniom Primusa, to na drącego się Clarita.

- Ma oczy jak kot - powiedział tylko kiedy Aulus zakrył więźniowi twarz - Aulusie, pomożesz mi z nim? Zabierzemy go na górę. I dajcie mu coś do przykrycia, bo mi zimno jak na niego patrzę.

- Już nie histeryzuj. - Znudzonym tonem odparł Aulus i narzucił na barki więźnia swój ciężki płaszcz. - To chodźmy na górę i miejmy to już za sobą. - Złapał więźnia za ramię, aby go poprowadzić.
- Idziemy z nim na górę, aby sprawdzić czy czasem nie stanowi większego zagrożenia niż wygląda. Spokojnie. Oka z niego nie spuszczę. - Powiedział do Primusa.

Primus patrzył na Aulusa z błąkającym się uśmiechem na twarzy. Prosty człowiek lubi proste rozrywki a cóż było prostszego niż dobre ćwiczenia fizyczne. Zastanawiał się, czy ten zakonnik będzie miał chęć sprawdzić się w wolnej chwili na tępe końce włóczni albo na miecze, gdyby skończył karierę przed dostaniem się w szeregi Triarii.
Cieszył się też, że Clarit nie nadużył jego cierpliwości. Zdołał już polubić alchemika za wierność swoim przekonaniom i nie chciałby musieć spuścić mu łomotu. A taki właśnie był obowiązek Triarii wobec krnąbrnych rekrutów. Myślał, że zostawił to za sobą, ale widać nie do końca… Zresztą, alchemik miewał dobre pomysły, gdyby tylko był bardziej zdyscyplinowany mógłby zrobić karierę w Legionie.

Primus poczuł, jak ktoś znów szturcha go w łydkę. Był to szop, który chciał na siebie zwrócić uwagę.

- Tak, mały? - Primus zainteresował się szopem i odruchowo szukał jakiegoś owoca czy orzecha, gdy zauważył, że zwierzak stara się mu coś pokazać.

Lecz szop nie zainteresował się przekąskami. Gdy mu się udało zwrócić na siebie uwagę, szop podszedł… do więźnia, starał się wskazać na jego dłonie, a dokładniej na kilka otarć, które chociaż powinny mu zniknąć dalej je miał. A potem wrócił do Primusa, szukając smakołyków.

- Niech to, byłoby łatwiej, gdybyś potrafił mówić - zafrasował się legionista podając mu “mieszankę żakowską” - O cóż też może Ci chodzić? - przyglądał się dłoniom więźnia.

Alchemik odruchowo przeniósł wzrokiem za szopem. Stanął jak wryty. Co jak co, ale coś takiego wykraczało daleko poza zachowanie zwykłego zwierzęcia.
- Czy wy.. To widzieliście? - zapytał dla upewnienia.

- Niektóre zwierzęta są mądrzejsze niż inne. W Legionie mieliśmy kota zwiadowcę. - wzruszył ramionami Primus - Dorlot mu było. Służyliśmy razem na północnej granicy, dawno temu.

- Coś mnie ominęło? - to nie szop się odezwał, tylko… o wilku mowa… Aaron. Nie wyglądał na zbyt przejętego sceną. Nawet miał bezczelność się przeciągnąć. - Tak, wiem, nawaliłem z tym więźniem, moja wina. Mogę za karę wziąć parę dni warty bez przerwy - rzucił do Primusa.
- Coś poza tym ciekawego? - dorzucił pytanie.

- W sumie to nic. Chyba.- Odpowiedział Aulus. - Idziemy na górę, a co?

- Czekajcie - odezwał się Primus - o co chodzi z rękami więźnia?

- Jakimi rękami?- Zainteresował się Aulus.

Aaron okazał zdziwienie w kwestii rąk, nie wiedział, o co chodziło z rękami. Podszedł do więźnia, obejrzał je, ale sam nie wiedział, o co chodzi.
- Nie że coś, ale z tym więźniem jest coś nie tak. Pomijając, że dziwacznie wygląda, to padł od ciosu, od którego nie powinien go powalić i chodzi mi tutaj o siłę ciosu, a nie okoliczności.

- Szopie - odezwał się zerkając krytycznie na zwierzątko - z tobą koncertowo jest coś nie tak - dodał po chwili i podniósł wzrok na Aarona jakby oczekując wyjaśnienia.

- Bo to dobrze tresowana fretka - chyba nie takich wyjaśnień spodziewał się od Aarona, który wyglądał na zdziwionego stanowiskiem Clarita.

- Nie pierdol, szop właśnie wskazał na dłonie więźnia i pokazał tak, że coś jest z nimi nie tak. To nie jest zachowanie dzikiego zwierzęcia. Jeszcze gdyby nic tam nie było… - - powiedział samemu przyglądając się dłonią białowłosego.

- Aaronie. To jest najgorzej ukrywana tajemnica jaką widziałem. A warty poza kolejnością Cię i tak i tak czekają. - spojrzał na szopa - Ciebie nie, Ty swoje odrobiłeś.

- Nie wiem, o czym gadasz, może więzień coś skombinował - Aaron nie dowierzał w wersję z szopem (tak na serio, wierzył, ale nie pokazywał po sobie).
Szop z powrotem wrócił do swojego starego trybu bycia zwykłym szopem.

Zaśmiał się głośno na to wszystko.
- To nie masz nic przeciwko, abym zobaczył czy więzień nie namieszał z jego praną? - zapytał z szerokim uśmiechem.

- A badaj sobie - orzekł Aaron. - Tylko nie zapomnij więźnia zbadać.

- A możecie skończyć pierdolić i powiedzieć o co w końcu chodzi z tymi rękami więźnia? Zapytał po chwili poirytowany Aulus.

Aaron obejrzał dokładniej ręce i początkowo nie wiedział, o co może chodzić z rękami.
- Nie wiem, może o to, że ciągle ma poorane.

- One się nie goją. Ktoś pamięta skąd te zadrapania się wzięły?

- Aulus, to chyba pytanie do ciebie, ponoć miałeś wcześniej styczność z tym więźniem?

- Dziwne, opatrzy mu to ktoś czy pozwolimy, aby weszła gangrena i mu utniemy potem?

- Zajmę się tym, bo zjebałem wcześniejszą robotę.

- Otarcia u więźnia to chyba nic niezwykłego. Podsumował Aulus. - A nie goją się, bo cały czas je obciera? Wzruszył ramionami. - Choć dobrze je opatrzyć skoro to nie problem. A teraz chodźmy już na górę. Ponaglił.

Aaron też wolał pójść na górę, nie siedzieć w piwnicy, w której poza pomazaną ścianą nie było nic ciekawego.

Primus wziął wyjaśnienia Aulusa za dobrą monetę i widząc, że chętnych do przejęcia opieki nad więźniem jest sporo, poszedł na drugie piętro. Korzystając z okazji poszedł w końcu spać. Zanim usnął, naostrzył broń, zdjął i zreperował zbroję jeśli tego wymagała.

Pracownia na szczycie wieży.

Staruszek pracował kompletnie zajęty sobą i swoimi badaniami. Zwrócił jednak uwagę na poszukiwania Aarona a kiedy dowiedział się o co chodzi, skierował go do swej sypialni gdzie na jednym z regałów miał całą skrzyneczkę z medykamentami niezbędnymi przy zranieniach.

Po przyprowadzeniu Zielonookiego na szczyt wieży, do pracowni gospodarza, Aulus posadził go na jednym z krzeseł. - No to do roboty. Ponaglił Clarita. - Będę cię obserwował. Bacznie. Zakończył nieco złowieszczo, opierając się o ościeżnicę z założonymi na piersi rękoma.

- Nie poganiaj mnie - powiedział z nutką pretensji w głosie na słowa Aulusa - Tylko pomóż mi go przywiązać tutaj - alchemik wskazał na omniskop i sam do niego podszedł.
- Nie będzie bolało - zapewnił ku swojemu zaskoczeniu więźnia, ale wewnętrznie czuł, że może to być coś większego i cenniejszego niż wszystko z czym miał do czynienia do tej pory.

- Pocoście go tu przywlekli? - Spytał staruszek, wyraźnie niezadowolony, że znów przerywa mu się pracę. - A zresztą nie chcę wiedzieć, tylko mi tu bałaganu nie naróbcie, a jak coś zniszczycie to… - Pogroził zebranym pięścią i wrócił do swych badań które chyba uważał za znacznie ciekawsze niż jakieś tam dręczenie więźnia.

Rosły Iustitianin bez słowa pomógł Claritowi.

- Myślę, że to może być ciekawe - odpowiedział dziadkowi po czym zabrał się już za właściwe badanie. Miał tylko nadzieje, że więzień będzie się zachowywał i współpracował.

Białowłosy nie przejawiał chęci by uciekać, czy buntować się, najwyraźniej doskonale rozumiał, że teraz nie jest ku temu najlepszy moment i lepiej oszczędzać siły na inna okazję. Alchemik skierował na więźnia soczewki omnitoskopu, regulował ich ogniska za pomocą całej masy różnych pokręteł i dźwigni. Nieco czasu mu zeszło nim obeznał się z obsługą urządzenia, które do tej pory znał tylko w teorii, z opisów swego mistrza. Teraz zaś obserwował, dziwnie wijące się wiry prany w ciele zielonookiego. Były słabe, bardzo słabe, wręcz nienaturalnie. Clarit nie zapomniał też by obejrzeć jakie jest w więźniu stężenie żywiołów, a nawet (skoro już miał dostęp do omnitoskopu) jego elementarny wzór życia.
I oniemiał. O ile stężenie żywiołów było nieodróżnialne od ludzkiego, o tyle wzór życia był niebywale skomplikowany. Clarit nie mógł oprzeć się wrażeniu, że ów wzór jest zbyt skomplikowany, o wiele bardziej niż było to wymagane dla podobnej istoty. Nawet ludzie których wzorce, według nauk alchemicznych, były najbardziej złożone, nie mogli równać się z TYM. To jak porównywać notatkę nakreśloną na szybko, z wielkim manuskryptem.

Odsunął się czująć ciepło w całym ciele. To chyba było wynikiem oszołomienia. Potrząsnął z niedowierzaniem głową po czym potarł twarz dłonią.
- Możesz podejść? - spytał dalej w szoku stojącego nieopodal staruszka i odsunął się nieco od więźnia.

- Nie teraz chłopcze, jeśli potrzeba Ci pomocy, to będzie jeszcze wiele okazji. Na Pięć Łask, jestem zajęty!

Alchemik westchnął na to i usiadł na krześle nieopodal po czym spojrzał ponownie na więźnia. Białowłosy jest stworzony. Spleciony z czegoś. Z kilku bytów? Możliwe. A tak to przynajmniej wyglądało. Wydawało mu się? Ale ten wzór życia.. Ale skoro tak to czy prana nie powinna być silniejsza? Czy słaby przepływ prany mógł być wyjaśnieniem niegojących się ran? Skąd to bydle w ogóle się tu pojawiło? Kto i gdzie je pochwycił? Co chcieli z nim zrobić? Nauczyć się tworzenia podobnych? Do czego chcieli ich wykorzystać? Ciągle to i nowe myśli przychodziły mu do głowy.

Po zdobyciu opatrunków i medykamentów od “dziadka” i założeniu, że ucieczki białowłosego zostaną udaremnione:
- Łapa - kudłaty mnich rzucił do białowłosego, by podał mu pokaleczoną rękę. Więzień nie zareagował, więc Aaron sam wziął mu rękę i ją opatrzył. Tak samo drugą.
- I co ci wyszło z tym więźniem? - mnich spytał od niechcenia Clarita. Rzucił okiem na pomieszczenie. Poza Claritem, był też Aulus oraz staruszek. Szopa natomiast nie było w pokoju.

Clarit spojrzał na Aarona jakby zaskoczony jego obecnością w pomieszczeniu po czym wstał szybko z krzesła i przeszedł kilka kroków w tę i z powrotem wyraźnie nad czymś się zastanawiając. Myślał czy powinien zdradzić co właśnie zobaczył. Może czasem i jego metody były niekonwencjonalne i odbiegały od zasad humanitaryzmu jednak to co kłębiło się teraz w jego umyśle było czymś czego nie mógł zrozumieć.
- On jest stworzony. Jego wzór życia jest daleko zbyt skomplikowany jak na to co kiedykolwiek widziałem czy o tym czytałem. A teraz zastanówmy się dlaczego legionowi tak na nim zależy. Czyżby chcieli wyciągnąć z niego ten wzór, aby nauczyć się tworzenia podobnych? Jego prana przy tym jest nienaturalnie słaba. Nie rozumiem tego - przyznał z wyraźną w głosie niechęcią i czekał na reakcje towarzyszy.

- Mam pewną hmmm… hipotezę - Aaron szukał przez chwilę właściwego słowa, nie wyglądał on na zbyt roztrzęsionego czy jakkolwiek rozemocjowanego odkryciem Clarita czy nawet tym, jak więzień został potraktowany. - Nie wiem, czy jest ona właściwa, ale przyszła mi na myśl, jak pomyślałem o tym przygrzmoceniu mu w łeb czy bardziej po tych urazach na rękach. Nie sądzę jednak, że się nią podzielę przy więźniu, na wypadek, gdyby tylko udawał, że nas nie rozumie.

Skinął na to głową po czym spojrzał na Aulusa chcąc mu powiedzieć tak, aby został przypilnować więźnia, a potem wszystko mu wyjaśni. O ile sam to zrozumie. A na razie się na to nie zanosiło.
- Chodź na dół - powiedział Clarit do Aarona.

- No dobra - Aaron powstał z miejsca. - Popilnuj go na chwilę - polecił Aulusowi pilnowanie więźnia, po czym wyszedł z pomieszczenia za alchemikiem.

Szepty na schodach

- O co chodzi? - Aaron zadał pytanie Claritowi. - Tylko z góry uprzedzam, że nie znam się na alchemii.

- Spokojnie, chcę tylko usłyszeć o twojej hipotezie - zapewnił krzyżując jednocześnie ręce na piersi Clarit.

- Sądzę, że ma to związek z demonami. Nie wiem, czy ten gość nie pochodzi czasem od tych parszywców. Kojarzysz może, czym Libertus potraktował demony? Podpowiem, że to był metal.

Przekrzywił w zamyśleniu głowę.
- Mówisz o orchalicium? - zapytał dla upewnienia się alchemik nie wiedział jednak czy trafił. Mitologia i historia nie były jego głęboką pasją.

- Ja słyszałem wersję o żelazie. Przecież on cały czas jest w tych kajdanach. Kojarzę, że ktoś z was mówił, że jak go potraktowano solidnie czarnokrzewem, to go to nie ruszyło, ale jak był skuty, to wystarczył jeden pocisk, żeby się uspokoił.

- Na Pięć Łask… Chcesz mi powiedzieć, że te kajdany powstrzymują go przed zabiciem nas jednym palcem?

- Jest tak skuty, że bez porządniejszych cęgów się nie obejdzie. Do tych kajdan nie ma klucza.

- Chcesz go rozkuć? - zapytał Clarit gdyż zabrzmiało jakby tak chciał uczynić.

- Jakbym chciał się iść zabić, to poszedłbym się prać z jednorogami. Po co mam rozkuwać to szatańskie nasienie?

- Dobieraj słowa uważniej wtedy - odparł alchemik na ironię Aarona po czym się zamyślił.
Czyli możliwe, że został stworzony przez demony albo że sam nim jest? Cholera. Z jednej strony chciałbym zobaczyć jego pranę bez tych kajdan, ale z drugiej strony cenię sobie życie. I co jak, co ale nie uważam, aby dobrym pomysłem było oddawanie go tym z legionu.

Aaron chyba pierwszy raz jawnie się zaśmiał.
- Wy alchemicy naprawdę macie porąbane w tych głowach, badania wam tylko w łbach.
I dość szybko spoważniał.
- Taka jest moja hipoteza, że gość jest jakkolwiek powiązany z demonami, to by wyjaśniało tę dziwną słabość w kajdanach, a może i to twoje odkrycie, chociaż ja nie wiem, co tam zobaczyłeś.
Odnośnie legionów:
- A co do legionów. Zlecenie to jednak zlecenie. Nawet jeśli byś tego gościa nie oddał legionom… to co potem byś z nim zrobił?

- Co to za zlecenie? - zapytał mało taktownie Clarit, ale drugi mężczyzna chyba już dostrzegł, że w alchemiku mało było dobrego wychowania, a więcej konkretu.

- No, mamy go dostarczyć na miejsce. Teoretycznie nic nam do tego, po co mamy go sprowadzić na miejsce. Koniec filozofii - Aaron wyjawił konkrety.

- Czemu akurat ty? Czemu zakon? Nie mogli do tego nabrać po prostu żołnierzy?

- Każdemu zadajesz to pytanie, po co najmuje się do jakiegoś zadania? Najmowali, to się nająłem, tyle.

Alchemik postanowił więc machnąć na to ręką. Może rzeczywiście zaczynał popadać w paranoje. W końcu praca jak każda inna. Chociaż Clarit uznawał, że każda akcja wywołuje reakcję i nic nie dzieje się bez większej przyczyny. To jednak mogło już być schorzenie zawodowe.
- Wybacz. Zboczenie zawodowe - odrzekł na słowa Aarona - I nie wiem co z nim zrobię jak go nie oddam legionowi. Może wypcham i powieszę na ścianie. Gorzej, że nie wiemy też co zrobi z nim armia. A nawet jeśli chcą go tylko badać to ja chcę być przy tym. No jasna cholera. To jest odkrycie stulecia!

- Nie wnikam w to, po co im ten popapraniec jest potrzebny. Mógłbym gdybać w nieskończoność, a pewnie i tak bym nie trafił - stwierdził Aaron dość zimno. - No i nie wiemy, co by było, gdybyśmy go nie dostarczyli na miejsce, a zleceniodawca dowiedziałby się jakoś, że specjalnie sabotowaliśmy. Ja przynajmniej wolałbym tego nie sprawdzać - dodał mnichu. - Taka sytuacja jak między młotem a kowadłem.

- Podsumujmy zatem. Mamy do czynienia z stworzeniem, tak, stworzeniem w dosłownym znaczeniu, wykreowanym prawdopodobnie przez demony lub im podobne i jedyne co nas chroni to żelazne okucie na kajdanach więźnia. Dodatkowo ten ma oczy kota i pazury twarde jak cholerne bydle, a jego krew jest jaśniejsza niż ludzka i nie można mu z bliżej nieokreślonego powodu w te ślepia patrzeć. Kurwa, trzymaj mnie lub nie, jak wolisz, ale ja mam zamiar znowu mu w te patrzały spojrzeć - postawił sprawę jasno alchemik - Najwyżej umrę wiedząc.

- Po co umarłym wiedza, jak martwi będą? - Aaron spytał Clarita nieco rozleniwionym głosem. Najwyraźniej miał problem w słuchaniu długich wypowiedzi, którą ukrywał, ale czasem owo lenistwo się wychylało też w różnej postaci. - Załóżmy zwyczajnie, że to demon, ja przynajmniej nie widzę przeciwwskazań co do tego. Jak chcesz patrzeć mu w patrzały, to sobie patrz… tyle że w razie potrzeby przygrzmocę ci w łeb, jak ci przez te patrzały namiesza w łbie. Zgadzasz się na taki pomysł?

Zaśmiał się na to szczerze. Czasami potrzeba było mu po prostu takiego kogoś kto mu obieca mocne wywalenie w ten jego głupi, fanatyczny alchemiczny łeb.
- Jasne, ale patrząc jak Primus pilnuje rozkazu to się prędzej zesram niż mi się uda ponownie na tego odszczepieńca spojrzeć.

- Wydaje mi się, że Primus poszedł spać. Nie słyszałem o tym, żeby potrafił przez sen kogoś pilnować, więc korzystaj z okazji - stwierdził z rozbawieniem Aaron.

Uderzył się otwartą dłonią lekko w czoło na spostrzeżenie Aarona. Rzeczywiście! Clarit zupełnie zapomniał o tym szczególe zbyt pochłonięty swoim odkryciem.
- I tak zostaje jeszcze Aulus. On też nie był za tym, aby więzień chadzał bez zakrytej twarzy. Myślę, że to musi poczekać. Tak czy inaczej wracajmy może na górę, bo pewno biedny legionista posra się z ciekawości - zażartował po czym odwrócił się i już chciał iść z powrotem na górę kiedy coś sobie przypomniał. Cios był szybki jednak niezbyt mocny, ale odczuwalny. Tak. Aaron zaliczył w łeb.
- Za burdel z zaszczanym więźniem - wyjaśnił i zaczął wchodzić na górne piętro pogwizdując.

Zbyt daleko nie uszedł tymi stopniami w górę, za to jednak alchemik zobaczył w przelocie sufit, potem podłogę, znajdującą się za Aaronem, a potem ciało Clarita zaliczyło solidny, lecz i nie jakiś specjalnie dotkliwy upadek. W tym czasie mnich wygiął się do tyłu na tyle, że głową prawieże dotykał podłoża, a później mnich odbił się zręcznie rękami od ziemi, ułożył się z boku i zaraz przy tym założył dźwignię alchemikowi na bark. Wszystko poszło w ciągu… paru sekund czy jakoś tak.
- E, spokojnie, już obgadaliśmy to z Primusem. I nie fikaj tak, bo jeszcze pomyślę, że cię ten popapraniec zaczarował, i będę ci musiał spuścić manto - Aaron uśmiechnął się złośliwie, blokując Clarita.

- Kurwa mać! Aaron! - huknął na całą wieże zaskoczony alchemik. No co za zwaliste bydle z tego zakonnika! Miał nadzieję, że to już koniec całego przedstawienia, ale wtedy drugi mężczyzna założył mu kolejny chwyt.
- Czy ja mam cię zabić? Puszczaj! Słyszysz? Na Pięć Łask! Puszczaj! - awanturował się dalej. Wiele mógł się spodziewać, ale na pewno nie czegoś takiego! Szczególnie, że jeszcze był obolały po lawinie.

Mnich puścił go. Wybił się zręcznie od podłogi rękami i stanął na nogi, zostawiając leżącego alchemika. Mnich wyglądał na takiego w lepszym stanie niż pewnie faktycznie był. Roześmiał się na reakcję zdenerwowanego Clarita.
- Dobra, wstawaj Clarit. Puściłem cię. - Aaron wyglądał dalej na ubawionego miotającym się ze wściekłości alchemikiem.

W pierwszej chwili zaskoczyło go to, że Aaron zwrócił się do niego po imieniu. Nie odnotował tego u żadnego innego wspólkompana do tej pory, ale zaraz się otrząsnął.
- Pomóż mi ty psi synu - odpowiedział alchemik, ale już dużo spokojniej. Niemal jak do kumpla.

- Przecież sam możesz wstać - Aaron oparł się o najbliższą ścianę, nie kiwając palcem w kierunku alchemika. Przy tym go obserwował, minę miał jakąś z powrotem obojętną, kiedy przestał się wygłupiać.

- Obiecuję ci. Nie znasz dnia ni godziny, a obiecuję ci, że cię kiedyś huknę, ale tak cię huknę, że ci nawet Pięć Łask nie pomoże - mruknął dochodząc już do siebie i wstając. Otrzepał się z całego syfu, który był na podłodze i spojrzał na drugiego mężczyznę, ale coś we wzroku alchemika się zmieniło. Czyżby pojawił się w nich szacunek do zakonnika? A może to było tylko złudzenie? No, psi syn! Gdyby tylko się spodziewał… Na pewno z łatwością by tego uniknął. Był nieco zły sam na siebie, że dał się zrobić jak burą sukę.

- No i dobrze. Zacząłbym się martwić, że nie będziesz mi się chciał odwdzięczyć łomotem za tę akcję - mnich uśmiechnął się złośliwie. - No cóż, jak sprzedaliśmy sobie przysłowiowo cios po mordzie, to możemy zająć się swoimi sprawami, czyż nie? - zadał pytanie, trudno powiedzieć, czy retoryczne, ale z pewnością pytanie. Przestał się uśmiechać złośliwie, zaczął się zachowywać ’normalniej’. - Zapomniałbym, że Aulus pilnuje więźnia, a miałem go z nim zostawić tylko na chwilę.

- A idź w cholerę - pożegnał się Clarit i począł schodzić na dolne piętro. Musiał sobie zapisać wnioski z dzisiejszego badania.

***

Gdy po badaniu towarzysze wyszli porozmawiać, Aulus stał dłuższą chwilę po prostu wpatrując się w więźnia. Kim on mógł być i gdzie się do tej pory uchował? Nie sprawiał wrażenia jakby mieszkał w jakimś lesie, czy jaskini. Nawet pomimo niezbyt komfortowych warunków, wyglądał na dość zadbanego.

Po chwili z zamyślenia wyrwały go odgłosy szamotaniny na schodach. Aulus wyprostował się, znieruchomiał i nasłuchiwał. Na szczęście wyglądało że to nic wielkiego i nikogo nie trzeba będzie przywoływać do porządku.
- A pies ich trącał. Pomyślał zrezygnowany.
Rozumiejąc że badanie już się zakończyło, Aulus odwiązał zielonookiego od krzesła, pomógł mu wstać i zaczął sprowadzać niżej, do sali w której spali i gdzie znajdowało się łóżko. Chyba najlepiej żeby nie trzymali go blisko wyjścia.
Więzień ciągle okryty był płaszczem Aulusa. W końcu lato już się skończyło, a jeszcze tego im brakowało, zeby trzeba bylo po drodze leczyć zdechlaka. Może i gadali że był silny, lecz ostatnie doswiadczenia pokazywały raczej słabowitą naturę. Ale skąd ta zmiana?

Aulus chciał dowiedzieć się teorii Aarona o więźniu, to się dowiedział. Za drzwiami, poza pokojem, gdzie siedział białowłosy, bo mnich odmawiał dzielenia się poglądami przy jeńcu.
- Sądzę, że więzień ma coś wspólnego z demonami. Albo został przez nie stworzony albo sam jest demonem, ja obstawiam, że teraz jest tym drugim. Powołuję się na fakt, że kiedy cały czas jest w kajdanach, które wyglądają na jeden kawał żelastwa i nie mają zamka, jest dziwnie słaby i nie goją mu się rany. Może to też tłumaczyć rozbieżność między plotkami, a obecnym stanem rzeczy - mnich wygłosił swoją teorię Aulusowi.

- Miałoby to sens i poniekąd potwierdza cześć moich przypuszczeń. Zgodził się Aulus, kiwając lekko głową. - Na człowieka to on z pewnością nie wygląda, choć bardziej do mnie przemawia to iż jest demonem niz że one go stworzyły. Jakby nie było demony są historią i to zamierzchłą. Chociaż cholera jedna wie skąd legion go wytrzasnął. Sprawia wrażenie jakby nie mówił po naszemu i rozumiał tylko gesty. Za to z pewnością rozpoznał napis na ścianie w piwnicy i skrzywił się na jego widok jakby go kto octem napoił. Ciekawe, nie sądzisz?

- Brzmi ciekawie - zgodził się Aaron. - ale to że nie mówi, nie wyklucza możliwości, że rozumie, co mówimy, stąd wolę przy nim nie dzielić się swoimi poglądami czy planami.

- To oczywiste i biorę to pod uwagę. Dlatego też nalegam na to żeby miał zakrytą twarz. Mniej widzi to i mniej wie.- Zgodził się Aulus i wrócił do pokoju. Nie miał za wiele do roboty poza zerkaniem co jakiś czas na więxnia, więc jeszcze raz natarł broń i kolczugę olejem, siedząc w ciszy.

- Musiałbyś mu jeszcze uszy zatkać - zauważył Aaron, a kiedy Aulus odszedł do pokoju, ruszył szukać swojego szopa.

- I może jeszcze dupe?- Na odchodne, już z pokoju, odpowiedział Aulus.

- To już twoja sprawa, ja się do tego nie mieszam - Aaron “rzucił” odpowiedź niczym piłeczkę do Aulusa.