- Oczekuję, że wystawisz wszystkie swoje wojska - zażądał Mosiężne Słońce - i zarządzić pobór ochotników. W więzieniach, w zamian za amnestię dla pomniejszych przestępców także. Moi chłopcy będą gotowi rzucić swoje życie na szalę tylko jeśli zobaczą, że mieszkańcy An-Teng także są na to gotowi. Ponadto tym którzy będą chcieli tu zostać dasz pełne obywatelstwo i po kawałku ziemi wystarczającym by mogli zbudować dom i żyć z plonów, a mi pozwolisz poprowadzić dobrowolną rekrutację spośród mieszkańców. To moje żądania.

- Potrzebuję planów terenów na których będziemy mogli stoczyć bitwę - kontynuował po tym jak już zgodzono się na jego oczekiwania - Musimy ją zaplanować. Wyślę Dęby Wisielcze by określiły jak ta armia wygląda. I zastawiły pułapki na drodze lunara - zadeklarował Solar myśląc o pułapkach okaleczających. Choćby dziura w ziemi z długim szpikulcem zaczynającym się i kończącym paskudnym hakiem. Praktycznie niemożliwe do zauważenia przy pełnym marszu, a gdy się wdepnie szpikulec wbija się głęboko w stopę, często po kostkę i wyjęcie go wymaga przebicia go na wylot przez ciało i przepiłowania. Co najmniej pół godziny roboty. A armia miała spotkać na swojej drodze takich setki. Albo wybiorą okrężną drogę (na której pewnie też już będą zastawione pułapki, chyba, że pójdą bardzo-okrężną drogą) albo armia drastycznie zwolni z powodu potrzeby opatrywania rannych i czystej ostrożności i strachu przed wpadnięciem w takie paskudztwo. A Dęby Wisielcze znały jeszcze wiele innych nieczystych zagrań.

- Spotkamy się z nim tu - wskazał na mapie gdy już ją dostał - Ja, mały oddział i chorąży armii. Może uda się uniknąć rozlewu krwi - armia będzie czekać tu na wzgórzach. Da to pole do popisu Zabójcom Smoków i ukryje katapulty które Aureus nam zbuduje. U ich podnóża, o tutaj, wykopiemy wilcze doły. Dwa pasy. Dwie pierwsze linie, a prawdopodobnie cztery-pięć, armii lunara zginie nim zacznie się walka. To będzie cios w morale. Ci co przejdą będą musieli kluczyć między nimi przez co wytracą impet uderzenia i wystawią się na naszą kontrszarżę, już nie mówiąc o samym ciosie w morale. Samą siła uderzenia zepchniemy ich z powrotem do tych dołów. Więc muszą być głębokie, bo będziemy z nich dużo korzystać.
-Katapulty powiadasz? Myślałem o czymś poręczniejszym. - Gwiazda Zaranna krótko się wtrącił, po czym wrócił do dyktowania listy materiałów skrybie.
- Poręczność jest zbędna. Dostarczą nam materiały na miejsce i w kilka godzin złożymy je w całość. Naładujemy każdą dziesiątkami kamieni wielkości naszych pięści. To wystarczy by przebijać tarcze i miażdżyć czaszki, a da nam deszcz śmierci. Kilka salw nim dotrą do nas i bardzo znaczna część armii będzie już w piachu, a reszta będzie walczyła ze strachem.

- To wzgórze jest świetne - wskazał formację skalną z boku pola bitwy, mocno stromą do jego środka - wydłubiemy je od środka, umocnimy, zakamuflujemy i tam czekać będą Przynoszący Popioły. Na nas znak uderzą na flankę, wycofają się, wymienią ułamane lance i znów uderzą i tak w kółko, ale musimy mieć w pobliżu piechotę by ta wpadła do walki po szarży i umożliwiła im wycofanie się ze zwarcia gdyby w nim ugrzęźli.
~Będę miał sporo roboty, a czasu mało. - Ta myśl u większości wskazywałaby na rezygnację, jednakże Aureus był podekscytowany. Wprowadził kolejne modyfikacje do listy potrzebnych materiałów. Nawet doświadczeni saperzy lepiej sobie poradzą z magicznym wspomaganiem.

Khalik kiwał głową, słuchając słów Solarów. Jeden z jego doradców coś mu szeptał do ucha, ale nikt nie zaproponował lepszego planu niż to, co wymyślił Mosiężne Słońce. Szybko spisano dekret, zgodnie z którym w mieście zaczął obowiązywać stan wyjątkowy, a Słoneczni tymczasowo otrzymali tytuły generałów, dając im wolność gromadzenia armii i wydawania im rozkazów.
Aureus pokiwał głową i odesłał skrybę machnięciem ręki.
-Idę rozstawić warsztat, gdy tylko dostanę materiały zabieram się do pracy. Jak mówiłem, politykowanie zostawiam wam. - Pożegnał się, skinął bratu i Khalikowi i wyszedł.

* * *

Mosiężne Słońce od razu skorzystał z nowych uprawnień. Rozpisał odezwę do mieszkańców, sam ją przeczytał czterokrotnie tego dnia i rozwieszono dziesiątki plakatów propagandowych zachęcających do wstąpienia do wojska i ratowania swego domu i swoich rodzin. Pracował ciężko i planował potencjalną bitwę oraz wcześniejszą fazę negocjacji, podczas gdy Dęby Wisielcze zbliżały się do armii Lunara by ją podejrzeć i dowiedzieć się o niej jak najwięcej, ale z kategorycznym zakazem podejmowania akcji niosących jakiekolwiek ryzyko. Mieli skupić się na rekonesansie oraz pułapkach na drodze. I to nawet nie zabijających, które zajęły by dużo czasu, ale na spowalniających. Takie które zmuszą pojedynczych żołnierzy z których ta armia się składa do nieustannego patrzenia pod nogi bojąc się, że zaraz jakiś długi i cienki kolec z hakiem wbije im się w nogę.

Mimo podjętych starań sytuacja An-Teng nie wyglądała różowo. Wojska Lunara były już na swojej drodze i za kilka dni miały dojść do bram miasta, nawet znacznie spowolnienie ich nie dałoby obrońcom więcej jak dwa, może trzy dodatkowe dni. Z informacji zebranych przez Dęby Wisielcze wynikało, że sytuacja wygląda dosyć nieciekawie. Jak się dowiedzieli Lunar zwany Thuebanem należał do starszyzny Lunarów i jako taki był potężniejszy od pojedyńczego Solara świeżo po Exaltacji. Być może gdyby Słoneczni bracia połączyli swe siły, to mogliby mu dorównać, nie było to jednak pewne. Co gorsza, jego dzieci były potężnymi przeciwnikami same w sobie, i choć było ich mniej niż obrońców An-Teng, to byli potężniejsi. Nawet liczniejsza armia złożona z zwykłych śmiertelników miała małe szanse w starciu z nimi.

Póki co wszyscy gotowali się do bitwy, a Dęby zakładały pułapki, modląc się do Niebiańskich Inkarn, by to coś dało.

~ * ~

Mosiężne Słońce się martwił. Thueban… takiego przeciwnika nigdy nie spotkał. Raz tylko Karchadron była w stanie stawić mu czoła, ale ją pokonał podstępem. Po nim zyskał przydomek Dębu Wisielczego. Z począku nie lubił go. Uważał za zbyt mroczny jak na kogoś o jego imieniu, ale przylgnął i wrogowie szeptali go ze strachem, a jego ludzie widzieli w tym chwałę.

- Królu Khaliku - Słońce stanął przed człowiekiem - napisałem Ci listy - zadeklarował wręczając mu karty papieru w których, w imieniu An-Teng, jego króla oraz mieszkańców błagał pobliskie prowicje o pomoc. Niesprowokowana ofensywa Lunara to nie coś co można łatwo puścić płazem. Co jeśli to ich prowincje zdecyduje się najechać za dekadę? Albo bezpośrednio zaraz po podbiciu An-Teng? Ubrał to w odpowiednie słowa i deklarował możliwość szybkiego i bezpiecznego przetransportowania armii jeśli wyrażą chęć pomocy.

- Przeczytaj to i podpisz się, są tu też raporty Dębów Wisielczych. Potem Aureus osobiście przekaże te listy. Sąsiednie prowincje muszą się dowiedzieć. Sami możemy nie dać rady. Błagaj swoją boginię o pomoc, a jeśli masz jakiś przyjaciół też ich zwołaj. Thueban to potężniejszy przeciwnik niż jakikolwiek którego spotkałem z potężniejszą armią niż kiedykolwiek widziałem na raz. I nie waż się opuszczać miasta. Nie odsyłaj nikogo. Dzieci, żony, kochanki, czy nawet psa. Ludzie nie mogą wiedzieć jak źle wygląda sytuacja, bo zacznie się panika, a panika to zawsze niepotrzebne śmierci i rozkojarzenie żołnierzy, co oznacza jeszcze więcej śmierci i może przeważyć w bitwie.

~ * ~

Po spotkaniu przekazał listy swemu bratu
- Tobie zajmie dostarczenie tych listów najwyżej kilka godzin. Świeć pagonami generała i żądaj widzenia z władcami. Nie daj się spławić, choćbyś miał siłą wedrzeć się do sali tronowej, ale unikaj tego. Władcy źle znoszą narzucanie im swej woli, ale gdy przeczytają listy to zrozumieją.

~ * ~

- Achmain! - zawołał do jedynego lunara którego miał pod ręką - co wiesz o Thuebanie? Potrzebuje wszytskiego co się da wykorzystać przeciwko niemu. Ma jakąś rodzinę? Jakieś młode które uważa za więcej niż mięso w swojej armi? Cokowliek… daj mi coś.

Aureus rozpostarł swe świetliste skrzydła i wyruszył w stronę lokalnych prowincji. Żadna nie była tak bogata i silna jak An-teng, ale zawsze istniała nadzieja na to, że mniejsi i ubożsi sąsiedzi wesprą swego wielkiego brata w walce z najazdem Lunara.

Niestety, młody Solar nie miał zbyt wiele szczęścia. Ludzie wokół, widząc go, modlili się do Pięciu Niebiańskich Smoków, by odpędziły „Plugastwo” z ich ziemi, a ich władcy byli bardzo niechętni, by wspierać Anathemę. Nawet gdyby jednak chcieli coś zrobić, to nie mogli. Okoliczne państwa-miasta były skłócone wewnętrznie i z innymi krajami, niedozbrojone, z żołnierzami ledwie wystarczającymi do obron y własnych granic. Nikt też nie chciał zadzierać z potężnym Lunarem, o którym wiedziano niewiele – praktycznie tyle, że istnieje – a co nie było pewne, funkcjonowało w powszechnej świadomości jako krwawy mit.

Obrońcy An-Teng byli zdani tylko na siebie.

Minęło kilka dni, pełnych napięcia, niepokoju i gorączkowego przygotowywania się na najgorsze. Wnętrze świątyni Królowej Niebiańskiego Porządku było duszne od tłumów i woni kadzideł, które palili wierni, by uzyskać sobie jej przychylność.

Fizyczna powłoka Królowej okazała się młodą kobietą o czarnych włosach spiętych w elegancki kok, odzianą w różowe kimono. Bogini sama wyszła do swych wiernych i nieziemskim głosem udzielała im wsparcia. Wierni czuli się bezpieczni pod jej bacznym wzrokiem, ale spojrzenie, które rzucała Exaltedem jasno wskazywało, iż wiedziała jak bardzo sytuacja jest beznadziejna.

W końcu, nadszedł ten dzień. Dzień Bitwy o An-Teng.

Pierwsze, co dostrzegli obrońcy na murach zewnętrznych, to mgła, gęsta jak mleko. Ukryte w niej,tylko na poły widoczne kształty przerażały śmiertelników, którzy mocniej chwytali ze swe bronie, chcąc sobie dodać otuchy. Ciała Węży, Które Stąpają Jak Ludzie były pokryte twardymi łuskami, z ich kłów ściekał jad, a w rękach miały bronie nim pokryte. Najgorsze jednak były nieludzkie ruchy, sploty ich ciał – nikt nie mógł pomylić dzieci Thuebana z niczym innym. Żółte, wypukłe oczy, pokryte dodatkową przezroczystą powieką, łupały groźnie na miasto, które zamierzali podbić.

Najgorszy był jednak sam Lunar. O ile jego dzieci były tylko o głowę wyższe niż przeciętny człowiek (choć niewątpliwie cięższe), o tyle on był tak duży, iż zwykły mężczyzna wyglądał przy nim niczym dziecko. Poza łuską, jego ciało naznaczone było tatuażami z Księżycowego Srebra, chroniąc go zarówno przed dotykiem Dziczy, jak i obrażeniami. W jednej ręce miał włócznię z magicznego materiału jego Exaltacji, a na czole błyszczało mu znamię jego kasty, pusty, srebrny okrąg, symbolizujący nów księżyca. Thueban był więc szamanem, uczonym i kapłanem Luny, ale nie oznaczało to, że automatycznie będzie słaby. Każdy Lunar posiadał dary Zmiennej Pani, a w tym potencjał zmiany kształtu, w tym przybierania form hybrydowych i w każdej duszy wybrańca Luny drzemał gniew, który zasilał ich moce.

Mgła dalej zakrywała częściowo jego dzieci, ciężko było ocenić całą jego siłę bojową. Sam Exalted wyszedł na przód swej armii i spoglądał na miasto z odrazą, jakby czekając na to, aż pierwszy zostanie zaatakowany.

Rozlew krwi wisiał w powietrzu.

Mgła mimo wszystko była czymś dobrym dla bitwy, jeśli tylko nie miało się okazać, że armia Lunara nie posiada zmysłów którym ona nie przeszkadza, co wcale nie było tak mało prawdopodobne.

Ostatnie dni żołnierze ciężko trenowali aby zgrać się i zsynchronizować ze sobą. Jedynie wczoraj dano im się porządnie wyspać, ale teraz stali ramię w ramię z centuriami Słońca, a bardziej doświadczeni żołnierze dodawali otuchy miejscowym. Centurie były w pancerzach splecionych ze słonecznego blasku. Twardych tak, że żadna ludzka siła nie mogła ich przebić a to dodawało odwagi tym bardziej doświadczonym.

Mosiężne Słońce przeszedł wzdłuż armii wzywając ich do walki. Do oddania i do odwagi. Mówił o domu. “Nie walczycie za mnie. Walczycie za swoje domy. Za kobiety i dzieci skryte za waszymi włóczniami.” Powoli, gdy armia Lunara dopiero się zbierała, budował w nich odwagę i wolę walki. Umacniał mury gniewu które miały uchronić An-Teng.

Potem Mosiężne Słońce wyszedł armii Thuebana naprzeciw. Wyminął wilcze doły wąską ścieżką którą znał na pamięć. On sam oraz pięciu przedstawicieli pięciu centurii. Nie chorążych… chorąży byli potrzebni w samej armii.
Pięć wspaniałych chorągwi powiewało na wietrze jeźdźców, a przed nimi on… odziany w pancerz ze słonecznego blasku, przewyższający każdego z piątki.

- Jestem Mosiężne Słońce! Zwany też Dębem Wisielczym! Generał tej armii! Obrońca An-Teng! Wzywam cię do zawrócenia swej armii! Dżungle należą do ciebie i nikt nie rości sobie do nich praw! Nikt z tych tu - wskazał ludzi za nim - ci nie uchybił, ani nie obraził! Czemu pragniesz ich krwi?!

- Phi! - prychnął Lunar. Jego głos mógł konkurować grubością i hukiem z głosem Mosiężnego Słońca - Już Wy dobrze wiecie czemu. Jeśli nie, to nie moja w tym rola, by Was edukować. To, co mnie interesuje jako Wybrańca Luny, to ochrona Kreacji, a ta jest zagrożona przez procedery w tym mieście. Oddajcie mi An-Teng, bym mógł się rozprawić z gniazdem zepsucia, albo wezmę je siłą. Co wybierasz, o Dawco Praw? - jego głos ociekał jadem, dosłownie i w przenośni, gdyż ściekał on z jego kłów.

Z niebios, tuż koło Mosiężnego Słońca uderzył wir piekielnie gorącego powietrza, rozwiewając ogromne połacie mgły. Dosłownie mgnienie oka później, na ziemi z hukiem wylądował Aureus, otaczając się swoimi promiennymi skrzydłami.
-Jeśli chciałeś wyplenić zepsucie, powinieneś zjawić się w tym mieście przed nami! - Gwiazda Zaranna może nie miał tak potężnego głosu jak ci dwaj, ale nadal potrafił nieźle zagrzmieć. - Jednakże to my nie Ty, oczyściliśmy An-Teng z korupcji. Dzięki naszym staraniom na te ziemie powraca dobrobyt i porządek. I na Słońce Niezwyciężone, jeśli to śmiesz nazywać zepsuciem… - Pozwolił by ciężar jego słów zawisł w powietrzu. Lunar nawet palcem nie kiwnął gdy w tym mieście naprawdę źle się działo, a teraz gdy w końcu jego mieszkańcy mieli nadzieję na lepszą przyszłość, zamierzał obrócić to w pył? I to twierdząc że czyni tak dla ich dobra?

- An-Teng należy do ludzi! - odpowiedział Mosiężne Słońce tak by cała armia go słyszała - Nie do ciebie i ludzie sami decydują o swym losie. Oddanie ci miasta oznaczać będzie rzekę krwi, na co nie mogę się zgodzić jako obrońca tych ludzi. Zawróć swą armię! Zasiądźmy przy okrągłym stole! Wyjaśnij o jakim zepsuciu mówisz, a ręczę, że podejmiemy stosowne kroki.

- Oh, nie mam o czym debatować. Jeśli sami nie dostrzegacie pewnych rzeczy, to i ja Wam ich nie objawię choćbym chciał. Zresztą, znam ja takich jak Wy. Na zewnątrz mili i pomocni, a pod zdrową skóreczką jabłuszka czai się groźne zepsucie. Nie, to nie Wy stawiacie mi warunki. Pozwólcie mi wejść do miasta, a nie zginą żadni niewinni… lub stoczymy krwawą bitwę, którą wygram ja i moje dzieci. Co Wybieracie, ignoranty?- spytał wężowaty. Za jego plecami rozwiana mgła ukazała pełnię jego armii. Każde z jego dzieci miało owinięte wokół siebie po parę węży, które ześlizgiwały się na ziemię, by przetransformować się w kolejnych wężoludzi. Zastępy Węży Które Stąpają Niczym Ludzie rosły w oczach.

Mosiężne Słońce rzucio swym kamieniem w jedno z dzieci Lunara, spodziewając się, że to może być iluzja. Kamień odbił się od jego ciała, a samo dziecię spojrzało na Solara, sycząc złowieszczo.

-I Ty nas zwiesz ignorantami? Nie znasz nas, ale jesteś święcie przekonany że wiesz wszystko na nasz temat. To jest prawdziwa ignorancja. - Aureus powoli robił się coraz bardziej rozdrażniony, choć nie dawał tego po sobie poznać. Nie zwracał szczególnej uwagi na armię Lunara, w tym momencie pochłaniała go potrzeba ukazania jak bardzo wąż się mylił. - Jesteśmy obrońcami ludu. Staramy się zawsze wybierać najlepsze dla nich rozwiązania. Nie szukamy władzy, jedynie kierujemy się naszymi zasadami. A do tego miasta sprowadziło nas samo przeznaczenie, wizje zesłane przez istoty których nie umiemy pojąć. - Gwiazda Zaranna postanowił sięgnąć po dość nieortodoksyjny argument.

- Ah, więc to “przeznaczenie” Was tu sprowadziło i Wami kieruje, tak? - spytał wężowaty - Powiedzcie mi, o dzieci Słońca, która z Niebiańskich Inkarn kieruje Waszym działaniem? Słońce Niezwyciężone? Zmienna Luna? Może jedna z Panien Losu? I co, wiecie co się dzieje w Waszym mieście? Naprawdę tak sądzicie? Gdybyście naprawdę wiedzieli, to nigdy nie dopuścilibyście do zepsucia, które tam się panoszy. Koniec, powiadam. Nie mam zamiaru tracić na Was więcej mojego cennego czasu. Jeśli kochacie Gaię, odsuńcie się na bok i pozwólcie mi oczyścić An-Teng. Jeśli nie… stańcie ze mną do walki. To Wasza ostatnia szansa.

Mosiężne Słońce chciał westchnąć, ale nie zamierzał sobie pozwolić nawet na ten ułamek sekundy nieuwagi. Nie przy takim przeciwniku.
- Więc powiedz nam o czym mówisz… a jak cię już pokonamy i rozproszymy twoją armię zajmiemy się i nim - warknął Dąb Wisielczy a w jego dłoniach materializowały się dwa nieludzko wielkie topory.

- Wybacz, nie mam cierpliwości do ignorantów… i nigdy nie wierzyłem w dyplomację - stwierdził Thueban, przyjmując bojową pozę.

Żmij co rusz dawał oznaki, że to on jest ignorantem. Aureus westchnął tylko ciężko, a jego skrzydła przekształciły się w pięć zabójczych wstęg, zdolnych swym uściskiem zmiażdżyć nawet najtwardszego wojownika. Wyglądało na to, że nie obejdzie się bez walki.

- No to ostatnia próba - podjął Mosiężne Słońce - my jesteśmy trzonami naszych armii. Każda z nich jest potężna na swój własny sposób, ale bez nas jest zdana na łaskę drugiej. Niech tę bitwę rozstrzygnie walka między nami! Jeśli przegramy nasza armia złoży oręż i da ci wejść do miasta, a ty niewinnych potraktujesz z honorem i litością. Jeśli my wygramy twa armia zawróci, a my damy jej odejść. Możemy na to przystać? W imię świętości życia?

Lunar kiwnął głową, zgadzając się niemo.