Mimo ciągle uzupełnianych dzbanów z piwem i winem, jakie opłacił w karczmie sir Deverell, nowo zawiązana kompania nie spędziła dnia poprzedzającego ich wspólną misję na biesiadowaniu. Karczmarz, ucieszony, że przynajmniej na jakiś czas zgraja wojaków przyciągających problemy, jak niedawna walka, opuści progi jego karczmy następnego dnia, zarazem zostawiając trochę orenów kupując prowiant. Kowal dwoił się i troił, by zapewnić potrzebne produkty i usługi odwiedzającym go zbrojnym, co raczej wynikało ze zwyczajnej dobroci tego człowieka. Oraz pewnego onieśmielenia wywołanego przez Elke, która wykorzystując swój kobiecy urok mogła stwierdzić, że trafiła kowala w czuły punkt. Szybka naprawa tarczy mogła co prawda nie spełniać w pełni jej wymogów, bo mężczyzna skupił się przede wszystkim na wzmocnieniu konstrukcji w nadpalonych miejscach. Przez to walory estetyczne tarczy wzrosły tylko trochę. Na więcej nie było już czasu.


Wypoczęci członkowie kompanii zaczęli kolejno zjawiać się w głównej izbie karczmy, by odebrać kwity od sir Deverella i wysłuchać planu wiedźmina. Ten skinął z akceptacją głową na słowa Morana, następnie wysłuchał Zevrana i Elke, tłumaczącej nadkomplet osób.
- Caelas - ukłonił się mężczyzna po trzydziestce, z akcentem dającym znać, że jest z dalszych stron. Odzienie, a właściwie lekką zbroję miał jednak typową dla najemników w temerskich okolicach.
- Kolejny? - lekko zdenerwował się wydający kwity rycerz Zakonu Płonącej Róży. - Nie godziłem się na kolejnego, zresztą dokumentów przygotowanych dla niego nie mam!
- Spokojnie, panie rycerzu - zaśmiał się Caelas. - Jak wspomniała Ba... pani Elke, jestem jej człowiekiem. Jeśli uznacie, żem godzien i z waszej strony, to znaczy zacnego Zakonu, dodatkowej zapłaty, to dogadamy się po zakończeniu misji.
- Ruszamy - uciął dalsze dyskusje Venter, prowadząc swe kroki w stronę wyjścia z karczmy.

Obchodząc karczmę, szybko natknęli się na nieuprzątnięte ślady walki sprzed kilku dni. Najbardziej rzucały się w oczy ślady po ogniu. Wypalona trawa, spalona ława i inne, pomniejsze graty. Poza tym podłoże, które znaczyły liczne rozorane miejsca od ciężkich butów zbrojnych w bitewnym tańcu.
- Poprosiłem karczmarza, by nie sprzątali tego do czasu, aż wyruszymy - oznajmił, pokazując przy tym zawartość jednej z toreb, jaką przy sobie nosił. - Jednak wszystko, co ciekawsze już zebrałem. Udało się zebrać trochę sierści leszego, strzały od półelfki, czy próbki trawy z krwią, choć może być ciężko określić już, czyja dokładnie ona jest. Ale wątpię, by ktoś poza mną miał na tyle czuły węch, że mogłoby mu się to przydać. Jak jednak czegoś potrzebujecie, to mówcie śmiało. Tutaj jednak teraz nie mamy co tracić czasu.
Kompanii szybko udało się odnaleźć główne ślady stóp zmierzające w stronę lasu. Szczególnie mocno wciąż odznaczały się ślady dwójki osób, niosących na ramionach między sobą nieprzytomnego lub trupa - ślady wskazywały, że były to ciało zabitego przez Isaka półelfa. Wokół tych śladów orbitowało kilka dodatkowych par butów. Także pod względem torowania sobie drogi w leśnej roślinności łatwo można było odkryć początkowy kierunek bandy. Wybierali początkowo proste, oczywiste ścieżki, by jak najszybciej się oddalić od miejsca walki.
Do momentu, aż natrafili na miejsce postoju bandy. Najlepiej to miejsce oznaczał ziemny grób, w którym prawdopodobnie pochowali zabitego przez Isaka półelfa. Wszędzie jednak ślady stóp były mocniejsze, ziemia wydeptana, zwłaszcza dookoła miejsca pochówku. Problem zaczynał się jednak taki, że jak dostrzegli głównie wiedźmin i Zevran, od pochowania zmarłego banda znacznie bardziej zaczęła się przykładać do zacierania swoich śladów. Na pewno się rozeszli, nie krocząc już jedną grupą. Po ilości śladów z porównaniu z wcześniejszymi, można było uznać, że stworzyli też trochę fałszywych tropów.
Wiedźmin starał się węszyć, porównując zapach z tymi przedmiotami, które miał wcześniej w torbie. Po zaznajomieniu się w ten sposób z okolicą, odezwał się do reszty.
- To już chyba dobry moment, byśmy z Zevranem wychylili się nieco do przodu na zwiad - powiedział, zerkając na Piwnego Rycerza. - Wyczuwam, że choć starali się pozacierać ślady, większość z nich udała się prosto. Zapach ciężko jest oszukać, więc proponuję się tam udać. Oczywiście my z pewnym wyprzedzeniem. Chyba, że macie jakieś uwagi, bądź jeszcze coś chcecie tutaj zrobić.
Po sir Deverellu można było odnieść wrażenie, że źle odnajduje się w całej obecnej misji. Przeciwnie Caelas, który przez całą drogą był mocno uśmiechnięty, trzymając się stosunkowo blisko Elke. Podczas słów wiedźmina nogą skubał coś przy grobie. Jedyna w drużynie kobieta, która zerknęła choćby mimowolnie w stronę człowieka Senko, w oddali, z prawej strony względem ich obecnej pozycji, zauważyła ruch czegoś większego, niż dotychczas napotykana drobna leśna zwierzyna. Wytężając wzrok na tym miejscu, nie dostrzegała jednak nic więcej. Natomiast miejsce to znajdowało się nawet jakieś pięćset kroków od nich, ale prostopadle do kierunku drogi, jaki wskazywał wiedźmin.

Kolejny uczestnik wyprawy (o ile nie był wtyką bandytów) stanowił (zdaniem Morana) przydatne wzmocnienie drużyny. A że nie było tak, że jego udział mógł zwiększyć szansę osiągnięcia celu, natomiast nie miał wpływu na wielkość zarobku, Moran nie miał nic przeciwko temu, by i on dołączył się do grupy.


Po nitce do kłębka...
Jak mawiało stare (i nad wyraz prawdziwe) powiedzenie, po śladach można było dotrzeć do miejsca, którego się szukało. A że banici niezbyt się starali, by je ukryć, nie było problemów z tym, by się nimi kierować. Trudno było ocenić, czy tak bardzo się spieszyli, czy też im było obojętne - ważne były skutki. Ślady zostawiali tak wyraźne, ze trzeba było być ślepym, by je przegapić.

Dobrze o bandytach świadczyło to, że nie porzucili swego kompana w lesie, tylko wykopali dla niego grób... co i tak nie zmieniło ogólnego zdania Morgana. Trzeba było się ich pozbyć. Definitywnie.
Bandyci zapewne rozumieli, że ich dalsze losy są co najmniej niepewne, dlatego postanowili jak najbardziej odwlec chwilę, w której dołączą do swego kompana i spoczną w bezimiennych grobach. Rozdzielanie się, zacieranie śladów - wszystko to były sposoby, by zgubić pościg. I gdyby ścigał ich tylko Morgan, to pewnie by im się udało, na szczęście nie tylko on był wśród ścigających. Wiedźmin miał nie tylko dobre oczy, ale i węch wspaniały, być może miksturami wzmocniony.

- Na ich miejscu - stwierdził - zasadziłbym się na ścigających w pierwszym w miarę sprzyjającym miejscu. Tym bardziej że wiedzą, ilu nas jest.

Jeśli bandyci nie mieli w wiosce informatora, to byli dużo głupsi, niż można było sądzić.

Wszyscy

Stojąc na niewielkiej polanie w lesie, przy grobie, gdzie pochowano zabitego przez Isaka półelfa, drużyna zaczęła dzielić się swoimi przemyśleniami na temat dalszej taktyki.
- Lasu wolałbym nie palić - skomentował pomysł Isaka wiedźmin. - Pożar zbyt łatwo może wymknąć się spod kontroli i sprawić, że nikt nie wyjdzie z lasu cało. Ale już inne pomysły na odwrócenie uwagi będą mile widziane.
- Może szlachetny rycerz Zakonu spróbuje ich nawrócić na jedyną słuszną wiarę? - odparł z ogromną kpiną w głosie Caelas. - Taka paplanina na pewno skutecznie odwróciłaby ich uwagę.
Sir Deverell już sięgał po miecz, ale wyciągnięta dłoń i karcący obojga wzrok wiedźmina powstrzymały go przed próbą odpowiedzi na zniewagę za pomocą oręża.
Miejsce, które Elke wskazała Isakowi jako potencjalny cel dla bełtu jego ciągle przygotowanej do strzału kuszy, jak na złość zdawało się być najspokojniejsze w całym lesie. Nawet ptaki pozostały na gałęziach drzew śpiewając leniwie, wskazując, że źródło zauważonego ruchu ich nie spłoszyło. Widząc, że zarówno Elke, jak i Isak zainteresowani są tamtą stroną, zainteresowała się nimi także reszta uczestników wyprawy. Przyjrzał się temu także Venter, który stał się zarówno dowódcą, jak i dzięki swym ponadprzeciętnym zmysłom, głównym zwiadowcą drużyny.
- Nic tam nie dostrzegam, ale możecie to sprawdzić - stwierdził. - Nie możemy jednak za długo stać w miejscu, więc z Zevranem ruszymy naprzód. Pamiętajcie, by nie stracić nas z oczu.
Po tych słowach razem z Zevranem udali się w miejsce już wcześniej wskazane przez wiedźmina, pozostawiając resztę członków wyprawy przy grobie.


Zevran

Wchodzili w coraz gęstszy, dzikszy las. Chociaż od samego wejścia do niego można było zauważyć, że okoliczna ludność ostatnio raczej rzadko się do niego zapuszczała. Brak wydeptanych ścieżek, dość śmiało mnożąca się drobna zwierzyna, swobodnie rosnące, rzadko zbierane zioła i leśne owoce. Im dalej w las, tym wykorzystanie tych dobroci lasu było jeszcze mniejsze, co obrazowało bojaźliwość mieszkańców względem bandy i strach przed możliwym spotkaniem przy głębszym zapuszczeniu się w las. Wysforowawszy się od reszty na odległość kilkudziesięciu stóp, wiedźmin zwolnił krok, starając się poruszać możliwie bezgłośnie. Bez słów Zevran mógł uznać, że sugeruje mu to samo.
Szum drzew, ćwierkania ptactwa, dźwięki kroków w runie leśnym. Jednostajne odgłosy, przy przedłużającym się czasie zwiadu nie przynoszącego żadnych nowych informacji, stawały się coraz bardziej denerwujące, powoli, acz ciągle podwyższając ciśnienie we krwi Zevrana. Venter wydawał się być spokojny. Ale też do czasu.
Piwny Rycerz najpierw dostrzegł wzdrygnięcie się wiedźmina. Następnie poczuł mocny ruchem ręki wiedźmina na swoim ramieniu, który ściągnął w dół. Obaj znaleźli się w przyklęku. Nim Zevran zdążył jakkolwiek zareagować, przed sobą Zevran dostrzegł jeszcze błysk. Jego źródłem była zbroja.
Było ich dwóch. Jeden rycerz w lekkiej, ale metalowej zbroi, która, odbijała słoneczne promienie, wyróżniając się w leśnym otoczeniu niczym latarnia we mgle. Drugi był już lepiej przygotowany do robienia zwiadu w lesie. Posiadał na sobie skórzaną zbroję, a jego ruchy były zwinne i oszczędne na tyle, że gdyby nie jego świecący kompan, byłby bardzo trudny do dostrzeżenia.
- Dziwne. Nie wyglądają oni na członków bandy… ten w zbroi, wygląda na jakiegoś regularnego żołnierza. - Wyszeptał wiedźmin. Po zawahabiu trwającym sekundę, wyraźnie walcząc z jakąś myślą, kontynuował. - Z tego, co zdążyłem usłyszeć, masz znacznie większe doświadczenie w tropieniu… ludzi.
Chociaż tego nie wypowiedział wyraźnie oczekiwał propozycji działania. Na szczęście znajdowali się przy krzakach, które dość dobrze ich maskowały, dając dobry punkt obserwacji. Zaglądając jednak w tył, powoli tracili z pola widzenia pozostałą grupę.


Elke, Isak i Moran

Najpierw Elke, potem Isak z przygotowaną kuszą, a następnie za ich wzorem reszta zaczęła się wpatrywać w leśne gęstwiny po ich prawej stronie. Każda kolejna chwila wpatrywania się w efektownie kolorowe, jesienne drzewa przynosiła przeświadczenie, że osoba, która pierwsza dostrzegła ruch w danej okolicy się pomyliła. Chociaż Elke mogłaby przysiąc na beczkę wybornej gorzałki, że coś się tam poruszyło i było to coś na tyle duże, by wyraźnie mieć znaczenie.
- Na Wieczny Ogień! - zakrzyknął sir Deverell, wskazując ręką nieco inny kierunek. - Gdzie patrzycie, tam się coś ruszyło!
Jak zdolności zwiadowcze i bojowe oraz odwaga rycerza Zakonu Płonącej Róży mogły zostać podane w wątpliwość, zwłaszcza przez Isaka i Elke na podstawie wcześniejszych doświadczeń, tak ten sam ruch dostrzegł także Moran. Ciężko było go jednak przypisać jakiejś znanej żyjącej istocie. Ruch bardziej przypominał… powietrzną kulę? Ale równie szybko zniknął, jak się pojawił, po raz kolejny sprawiając, że przez moment wszyscy wpatrywali się w miejsce, gdzie nic dalej się nie działo.
Zachowując czujność, dostrzegli także, że idący w innym kierunku Zevran i wiedźmin powoli stają się coraz mniej widoczni, oddalając się we wcześniej wskazanym kierunku wśród gęstych drzew.
Jedynym, nie będącym szczególnie zainteresowanym sytuacją był Caelas, grzebiący za ich plecami butem przy grobie. Następnie podszedł blisko do Elke.
- Słyszałem, że w grobie leży półelf - szepnął jej na ucho. - Szkoda, że trochę się zmarnuje.

Moran lubił las, jednak ta sytuacja nie należała do typowych. Nie chodziło tu o spacer dla zdrowia, polowanie, szukanie grzybów czy jazdę do chorego.
Pościg za zbójami, którzy w każdej chwili mogli zasadzić się na ścigających, niósł za sobą tyle niebezpieczeństw, że o przyjemnościach trudno było mówić.
No chyba ze ktoś kochał taką zabawę, ale Moran raczej się do takich nie zaliczał. Ale odpowiednie towarzystwo stanowiło pewien plus.

Zauważony przez Elke 'obiekt' mógł być tylko tworem jej wyobraźni, ale mógł być śladem czyjejś obecności. Gdyby ktoś rzucił się na ziemię i schował w krzakach...
Co gorsza sam Moran też coś zauważył, no i nie bardzo sam wiedział, co takiego widzi. Czyżby bandyci zaczęli ich okrążać? Ale to coś nijak nie wyglądało na człowieka.

- To chyba nie są bandyci - powiedział. - Lepiej ruszmy się z miejsca - dodał - albo stracimy naszych z oczu i się pogubimy w tym lesie.