- Oszukała mnie, po jej wygnaniu poprosiła by pomóc jej spotkać się z naszą matką, a ja głupia posłuchałam. Chatoy otruła kilka radnych z naszej rady i uciekła. - wyznała Bhatra półgłosem towarzyszom - Teraz ścigam ją by odkupić winy. Gdy to się skończy będę ją chciała dopaść.

- Z tobą? Nigdy. - powiedziała nawet nie siadając. - Tylko obecna sytuacja sprawia, iż twoja głowa nie potoczyła się po piasku. Mów czego chcesz.
Bhatra całą sobą pokazywała pogardę Chatoy.

Picie z tego samego kubka?
Chwyt stary jak świat, na który to dowcip nie powinien się nabrać największy nawet naiwniak. Marcus w każdym razie nie zamierzał ryzykować i poszedł w ślady Bhatry - odmówił poczęstunku.
Grzecznie.
W miarę grzecznie i dość uprzejmie.

Poznaczona bliznami amazonka-renegatka spojrzała na Pogranicznika odmawiającego poczęstunku, jednak niczego nie skomentowała. Po chwili zwróciła wzrok na siostrę.
- Nic się nie zmieniłaś.

Westchnęła. Spojrzała w dół na puste kubki, nalała jeden do pełna i wychyliła jednym haustem. Ponownie uniosła wzrok na patrząca na nią z góry Bhatrę.
- Chciałam z tobą porozmawiać. Wyjaśnić… powiedzieć co się stało. Wysłali cię po moją głowę, wiem, ale czy ty na pewno wiesz dlaczego?

Uniosła rękę powstrzymując szybką odpowiedź siostry.
- Poczekaj. Poczekaj, aż się dowiesz.

Wzięła głęboki wdech, po czym kontynuowała.
- Kiedy pływałam na jednej z naszych Pustułek, w porcie Askerios w Syranthii poznałam mężczyznę. Wiesz sama jak to zwykle jest. Tym razem jednak było inaczej. Kallinikos był żołnierzem, oficerem Żelaznych Falang… był też kimś na kogo czekałam, choć o tym nie wiedziałam. Był taki, jak powinien być. Odkryłam, że nie mam już ochoty na innych mężczyzn. On nie miał innych kobiet. Związaliśmy się ze sobą.

Bhatra spoglądając na siostrę widziała, że nie kłamie. Wspominając tego żołnierza, naprawdę była szczęśliwa.

Chatoy kontynuowała.
- Niestety, pewnej przeklętej przez bogów nocy, Kaldejscy korsarze zaatakowali statki cumujące w porcie, między innymi moją Pustułkę. Kallinikos poprowadził garnizon do walki i wspomógł nas, dzięki temu udało nam się odeprzeć atak i zadać piratom duże straty. My też mieliśmy rannych i zabitych. Jednym z nich był właśnie mój Kalli. W trakcie rejsu powrotnego na Ascaię, okazało się że zostawił mi coś po sobie. Byłam w ciąży. Ciekawa jestem czy ktoś ci to powiedział. Gdy dotarłam do domu, nie było ani ciebie, ani matki. Obie podróżowałyście, wypełniając swoje zadania dla tego gniazda żmij.

- Kilka miesięcy po moim powrocie urodziłam syna.
Uniosła oczy na siostrę, a Bhatra zobaczyła w niej wzbierający gniew.
- Syna. Na Ascai. Wiesz co się robi z synami, prawda? Oddaje się przepływającym kupcom, żeby ci przekazali je komuś na kontynencie. Tak przynajmniej się mówi.

Jej głos zaczął niemal ociekać jadem.
- Zabrali ode mnie mojego syna a ja, idiotka, oddałam go akuszerkom. Uwierzyłam im. Kilka dni później, gdy statek już odpłynął, przypadkiem usłyszałam dyskusję położnych. Dowiedziałam się że ten jeden statek często zabiera chłopców z Ascai. Za niemałe pieniądze. Nie mogłam przestać myśleć o Kallinikosie, który poświęcił swoje życie za moje i o naszym synu, którego oddałam. Dopadłam tą położną i wydusiłam z niej prawdę. One sprzedawały naszych synów jako niewolników. One… sprzedały mojego syna, twojego siostrzeńca, jako niewolnika. Gdy się o tym dowiedziałam, straciłam nad sobą kontrolę. Zabiłam ją i ukradłam mały statek, żeby dopaść tego handlarza. Królowe, rada, one wszystkie wiedziały. Wiedziały, rozumiesz? Brały dla siebie część z pieniędzy ze sprzedaży naszych dzieci. Nie wygnały mnie oficjalnie, powiedziały że jestem wygnana, bo uciekłam wcześniej, zanim ich strażniczki zdołały mnie dopaść.

- Długo szukałam tego handlarza, ale w końcu go znalazłam. Nie miał już mojego syna, ale powiedział mi wszystko. – jej ton wyraźnie świadczył o tym, że dla handlarza niewolników nie było to przyjemne doświadczenie.
- Moje dziecko zostało sprzedane, dalej i dalej a szlak kupców w końcu się skończył. Dołączyłam nawet do szalonej Rhei, kiedy obiecała że mi pomoże, ale łgała, więc ją opuściłam. I dobrze, bo niedługo później do grobu posłała ją jakaś grupka awanturników. Sama zaś stwierdziłam, że jeśli nie zdołam odzyskać syna, to chociaż będę miała zemstę. Wkradłam się na wyspę i zabiłam je, wszystkie które brały pieniądze od handlarzy niewolników. Radne i jedną z królowych. Niestety odkryto mnie i musiałam uciekać, nie było czasu spotkać się z tobą i matką.

- Potem wędrowałam po krainach wzdłuż Morza Grozy, szukając jeszcze jakichś śladów, poszlak, pogłosek które mogły mi pomóc odnaleźć syna. Wtedy spotkałam jego. Nieśmiertelnego. Czarownika i wojownika w jednym. Gdy zobaczyłam jego moc, błagałam go, tak, błagałam, aby pomógł mi odnaleźć moje dziecko. Nie było łatwo zdobyć jego łaski, ale udało mi się, a on mi pomógł. Jako jedyny naprawdę mi pomógł. Swoją magią wskazał mi miejsce pobytu mojego syna i uwolnił ze służby, abym mogła go odzyskać. Mój syn, twój siostrzeniec, wnuk naszej matki żyje i jest bezpieczny.

- Chciałam żebyś to wiedziała. Teraz wróciłam do Nieśmiertelnego z własnej woli. Bo mi pomógł, ale też docenił moją pomoc w jego sprawie.
Zamilkła.

- To niczego nie zmienia - odparła Bhatra - Zdradziłaś nasz lud, zdradziłaś rodzinę, zdradziłaś cały świat sprzymierzając się z tym przeklętym czarownikiem. Zabiję cię jak tylko będę mogła. Nawet kilkukrotnie, jeśli zostałaś niewolnicą "nieśmiertelności".

- Złota? Ono na mnie nie działa, siostro - Odparła Bhatra - Utopiliśmy więcej tego przeklętego złota niż bylibyśmy w stanie wydać. A jeśli... kiedy stanę przeciw wam to was zabiję, zacznę od Xalotuna, wtedy wszystkie jego marionetki padną. I wierz mi, nie jest on tak nieśmiertelny jak udaje.

Marcus, który przez dłuższy czas w milczeniu przysłuchiwał się rozmowie, pokręcił głową.

- Przeklęte złoto, też coś... - powiedział z ironią. - Ale muszę przyznać, że masz okropną siostrę, Bhatro. Zemstę rozumiem, ale nie zdradę. A Xalotun... Ostatnio uciekał przed nami, aż się kurzyło. Nie sadzę, że kiedykolwiek zdoła o tym zapomnieć.