~*~

~*~

***

***

Decyzja została podjęta i tak czarodziej wraz z piątką hobbitów opuścił Shire przekraczając kamienny most na Brandywinie.

Deszcz przybrał na sile, jednak za mostem trakt był obsadzony po bokach szpalerem drzew, które wprawdzie nie chroniły zbytnio przed kroplami ulewy, ale dawały osłonę przed wiatrem.


Zaraz za mostem po prawej stronie mogli dostrzec w strugach deszczu wielki żywopłot Bucklandu, który jednak zaraz odchodził od traktu, by o pół mili dalej połączyć się z ciemną ścianą drzew Starego Lasu. Po lewej stronie zaś rozciągały się nieużytki, aż do majaczących w oddali wzgórz.

Ulewa skończyła się po mniej więcej kwadransie. Jednak padało nadal, choć z mniejszą intensywnością. Można powiedzieć, że siąpiło. Stale i nieubłaganie. Po pewnym czasie ubrania hobbitów były ciężkie od wilgoci i nawet bielizna zaczęła nieprzyjemnie przyklejać się do skóry. Kucyki szły smętnie ze spuszczonymi łbami ociekając wodą.

Myrtle jadąc za czarodziejem spostrzegła, że płaszcz Alatara zachowuje się dziwnie. Woda w ogóle w niego nie wsiąkała. Zbierała się tylko w krople, a gdy jej przybyło spływała w dół. Wyglądało to tak jakby płaszcz był nasmarowany tłuszczem, jednak w ogóle się nie świecił.

Przemoczona Myrtle poczuła, jak zaczyna ją kręcić w nosie i po chwili głośno kichnęła. Deszcz nie ustawał, choć niepostrzeżenie przeszedł w kapuśniaczek.
Pod wieczór dotarli do wzgórza po lewej stronie traktu. Osłonięte było koroną drzew, a pośrodku znajdowało się palenisko otoczone kamieniami. Tutaj, jak im wyjaśnił Alatar znajdowało się najdogodniejsze miejsce na nocleg.

Rozbili obóz. Alatar i hobbici postawili cztery namioty. Jeden dla czarodziej, jeden dla Myrtle i dwa dla pozostałych. Spętane kucyki mogły paść się w pobliżu. Przy pomocy czarodzieja udało im się rozpalić ognisko, lecz tylko dlatego, że Alatar spakował wiązki chrustu. Drewna starczyło jednak tylko na podgrzanie kociołka i uwarzenie niewielkiej ilości kaszy.

Noc minęła im spokojnie. Ci co mogli przebrali się w suche, zapasowe ubrania. Jedynym urozmaiceniem był padający o płótno namiotu deszcz, który w nocy znów przybrał na sile, jednak daleko mu było do ulewy z początku podróży.

Ranek wstał mglisty i chłodny. Niebo wciąż było zachmurzone, ale na szczęści już nie padało. Zjedli skromne śniadanie złożone z podróżnego chleba i sera, co popili kubkiem herbaty. Zwinęli szybko obóz ponaglani przez Alatara i ruszyli w drogę. Krajobraz niewiele się zmienił, ale po pewnym czasie po prawej stronie zniknęły drzewa Starego Lasu i pojawiły się wzgórza. Niektóre z nich zwieńczone były postawionymi pionowa skałami.
- Wzgórza Kurhanów. – mruknął Alatar – Na szczęście nie wybieramy się tam.
Trakt tymczasem skręcał łagodnie w prawo co było oznaką tego, iż Bree jest już niedaleko.

Faktycznie koło południa przed nimi wyrosło wzgórze upstrzone domami. Otoczone było żywopłotem, zaś przed nimi na końcu gościńca rozpościerała się drewniana brama. Nim jednak do niej dotarli przejechali przez skrzyżowanie dróg. Alatar wskazał ręką na lewo:
- Wielki Gościniec Północny, teraz zwany Zieloną Ścieżką. – powiedział ze smutkiem w głosie – Nim ruszymy do Fornostu, ale wpierw przenocujemy w Bree.

Alatar zakołatał do bramy. Oddźwierny bez pytania wpuścił ich od razu, jak starych znajomych. Tajemnica wyjaśniła się, gdy spostrzegli, jak czarodziej wręcza mężczyźnie złotą monetę poufale klepiąc go po plecach.




Samo Bree zrobiło na Hobbitach spore wrażenie, a to za sprawą wielkich domów, jakich próżno było szukać w Shire. Wydawały się ogromne jak wieże, choć miały po jednym, góra dwa piętra. Wszędzie także kręcili się duzi ludzie, a było ich mnóstwo, do tego krasnoludy i sporo hobbitów, ale dziwacznie ubranych i zajętych swoimi sprawami.

Niedaleko bramy w głębi Bree znajdował się okazały budynek gospody „Pod Rozbrykanym Kucykiem”. Najsłynniejsza i najbardziej okazała gospoda miasteczka. Z ulgą zsiedli z siodeł, a kucykami zaraz zajęli się chłopcy stajenni. Nieco onieśmieleni weszli za Alatarem do gospody, by po raz pierwszy od dwóch dni znaleźć się po solidnym dachem.

Było niewiele po południu. Akurat pora obiadu, lecz gospoda była umiarkowanie zatłoczona. Zaraz też powitał ich właściciel Pan Stiven Butterbur. Gospoda od niepamiętnych czasów należała do rodziny Butterburów i starali się oni zapewnić gościom jak najlepszą usługę. Przydzielono im pokoje na parterze, tuż obok siebie. Trzy pokoje dwuosobowe. Zaraz też zajęto się mokrymi ubraniami, które zabrano do pralni. Przygotowano także kąpiel dla chętnych, oraz obiad. Składający się zgodnie z najlepszymi tradycjami kulinarnymi Bree z trzech dań. Zupy brokułowej z ryżem, pieczonej szynki w sosie cebulowym z grillowanymi warzywami i pieczonymi ziemniaczkami, oraz patery różnych ciast na deser, ze szczególnym uwzględnieniem miejscowej szarlotki z bitą śmietaną. Do tego na życzenie podawano wino, piwo, bądź owocowe kompoty.

Podczas posiłku Alatar rozglądał się dyskretnie po sali, jakby wypatrując kogoś, w końcu przy deserze przywołał skinieniem głowy gospodarza.
- Drogi Stivenie, czy nikt o mnie ostatnio nie pytał?
Gospodarz podrapał się po głowie z wyrazem zadumy na twarzy, aż wreszcie palnął się ręką w czoło.
- Ależ ze mnie głupiec. Moja żona zawsze mi to powtarza. Zapomniałem na śmierć. Przedwczoraj przybył, tu z południa krasnolud i pytał o pana. Poszedł zwiedzać miasteczko. Pewnie będzie tu lada chwila. Jak wszyscy nasi goście w porze obiadu.

Alatar uśmiechnął się i odetchnął z wyraźną ulgą. Po posiłku zaprosił wszystkich do kominka we wspólnej sali, by jak to powiedział „lepiej się poznać”.
- Muszę przyznać, że nieźle sobie radzicie na szlaku. To wprawdzie dopiero początek, ale obiecujący.

Mijały minuty, kwadranse. Wreszcie minęła cała godzina, a krasnolud się nie zjawił. Alatar coraz częściej spoglądał na drzwi wejściowe. Mrucząc do siebie.
- Gdzież on się u diaska podziewa?

Ni wiatr, ni słota nie mogły powstrzymać dzielnej drużyny od podążania ku przeznaczeniu.
Tak pewnie zabrzmi to kiedyś w powtarzanych przy kominku opowieściach, jednak jadący w strugach deszczu Madoc wcale nie czuł się bohatersko. Wprost przeciwnie... I z ulgą, którą starannie ukrywał, schronił się wieczorem pod płóciennym dachem namiotu.
Deszcz, bębniący o wspomniany dach, nie przeszkadzał mu w prawie natychmiastowym zaśnięciu.

Ranek, jak powiadano, jest mądrzejszy od wieczora.
Ten, który przywitał Madoca po spokojnie przespanej nocy, może nie był mądrzejszy, ale z pewnością lepszy od deszczowego wieczora. Może nie o tyle lepszy, jak by sobie tego Madoc życzył, ale brak słońca dało się przeżyć.


Wzgórza Kurhanów...
Nazwa brzmiała złowieszczo.
Kurhany owiane były złą sławą i opowieści, którymi straszono małe (i nieco większe) hobiciątka, zdecydowanie nie zachęcały do odwiedzania tego miejsca.
Trudno się więc dziwić, że Madoc cieszył się, że minęli Wzgórza w pewnej odległości.


Bree sprawiało dziwne wrażenie. Domy były za wysokie, dużych ludzi było dużo za dużo, krasnoludy były wszędzie, zaś hobbici ubierali się - delikatnie mówiąc - dziwnie. No ale czego można się było spodziewać po mieszkańcach takiego miasta...
'Rozbrykany Kucyk', a w szczególności podawane tam potrawy, nie zawiodły oczekiwań Madoca.

- Zabłądzić nie zabłądził. - Oderwał wzrok od zastawionego stołu i spojrzał na czarodzieja, gdy ten po raz kolejny zaczął na głos się zastanawiać, gdzie zniknął krasnolud. - Zaproponowałbym, by go poszukać, ale żaden z nas nie wie, jak tamten wygląda, ani nawet jak się nazywa. Czy ten krasnolud ma coś wspólnego z naszą wyprawą? Czy w Bree jest jakieś miejsce, które mogło go na tyle zainteresować, by zapomniał o obiedzie?
Hobbit by nie zapomniał, ale kto tam mógł wiedzieć, co siedzi w głowie krasnoluda.

Okoliczności, jakby to można było ująć, sprzyjały pogawędce. Ogień w kominku trzaskał wesoło, choć po prawdzie to nie było potrzeby się ogrzewać. Było dość ciepło. Lecz wszyscy mieli w pamięci wilgotne ubrania lepiące się do skóry, a także zimno jakie towarzyszyło im w drodze do Bree, więc nie mieli zamiaru narzekać.

Alatar zamówił herbatę z cytryną i otoczony hobbitami, niczym starzec dziatwą, zaczął snuć opowieść.
- Trzeba Wam wiedzieć moi drodzy, że krasnoludy to wielce starożytna rasa. Ich początku nikną w mrokach dziejów. Stworzył ich Aule, jeden z Valarów i byli oni pierwszymi rozumnymi istotami jakie powstały. Nie było wtedy bowiem ani elfów, ani ludzi, ani tym bardziej hobbitów. Stworzył on siedmiu ojców krasnoludów, od których wywodzą się wszystkie ich plemiona. Wy hobbici najczęściej spotykacie krasnoludy z Gór Błękitnych. Oni zaś najczęściej pochodzą z Plemienia Durina zwanego Długobrodymi, a część z mniej licznego Plemienia Ognistobrodych. Tak …

Czarodziej przerwał, by posłodzić miodem przyniesioną herbatę. Upił ostrożnie łyczek i zamruczał z zadowoleniem.
- Brakowało mi tego. Przed opuszczeniem Bree musimy kupić trochę. O czym to ja? A właśnie. Plemiona żyją niestety w rozproszeniu na skutek licznych wojen, o których może opowiem Wam bliżej przy innej okazji. Otóż kilka plemion wywędrowało daleko na wschód. Jednym z nich byli Żelaznoręcy. Mój przyjaciel na którego czekam pochodzi właśnie z tego plemienia. Nazywa się Gimbrin Smoczy Ząb, ale pod tą nazwą jest znany właściwie tylko współplemieńcom. Zwykle mówi się o nim Gimbrin syn Brokkiego. Ja zaś nazywam go Gimbrinem Spóźnialskim, albo Gimbrinem Powsinogą. To największy łazik jakiego znam. Założę się, że od wczoraj obszedł całe Bree ze trzy razy.

Alatar spojrzał w stronę drzwi, które właśnie skrzypnęły wpuszczając kogoś do środka.
- A wygląda właśnie tak. – czarodziej kiwną głową w stronę stojącego w drzwiach brązowowłosego krasnoluda ćmiącego fajkę i oglądającego jakiś pergamin.




Krasnolud podniósł wzrok i spojrzał na Alatara.
- No jesteś wreszcie. – powiedział Gimbrin niskim głosem. – Od wczoraj Cię wypatruję.
Alatar spojrzał na krasnoluda chłodno:
- Doprawdy? Moi drodzy, to jest właśnie Gimbrin.
Krasnolud podszedł do nich i z każdym się przywitał. Uważnie im się przypatrując i powtarzając „do usług”. Był zwykłego wzrostu krasnoludem, wyglądem także niczym szczególnym się nie wyróżniał. Gdyby go spotkali na ulicy pewnie nie zwróciliby na niego uwagi. Jedynie ciemne, błyszczące inteligencją oczy były niezwykłe, jednak przeważnie przysłaniały je krzaczaste brwi.

Gdy krótka prezentacja dobiegła końca zarówno Alatar, jak i Gimbrin poszli do pokoju czarodzieja, gdyż jak wyjaśnił krasnolud, miał poufne wiadomości z południa.

Po mniej więcej godzinie czarodziej poprosił hobbitów do pokoju. Wszyscy zdziwili się zmianie jaka zaszła w Alatarze. Czarodziej wyglądał jakby postarzał się o kilka lat. Zgarbił się, a jego wzrok przygasł.
- Niestety wieści jakie przywiózł mi Gimbrin nie są pomyślne. – zaczął czarodziej stłumionym głosem – Muszę natychmiast udać się do Gondoru. Co oznacza, że niestety nie będę mógł towarzyszyć Wam w wyprawie na północ.
Jednak nic straconego. Będzie z Wami Gimbrin. Jest wprowadzony we wszystko i kto wie może przyda Wam się bardziej niż ja. Masz zwierciadła? – ostatnie pytanie skierował do krasnoluda.
- Mam i to cały tuzin na wszelki wypadek. Niczym się nie frasuj Alatarze. Wszystkiego dopilnuję.
Stwierdził ze spokojem Gimbrin.

Wieści były niespodziewane, oto Alatar ich opuszczał w ważnych dla siebie sprawach, a miał go zastąpić dopiero co poznany krasnolud. Ale czy mogli coś na to poradzić? Wieczór upłynął wszystkim na przygotowywaniu się do drogi i tuż przed świtem Gimbrin obudził ich ponaglając do wyjazdu, gdyż jak mówił szlak jest trudny, niebezpieczny i lepiej wyruszyć wcześniej, by przed zmrokiem dotrzeć jak najdalej. Umyli się w naprędce podgrzanej przez służbę wodzie i zjedli skromne, jak na standardy hobbickie śniadanie. Towarzyszył im przy posiłku Alatar, który zatroskany mało się odzywał.

Wyruszyli wkrótce po posiłku przez niemal bezludne, pogrążone we śnie Bree. Było cicho i chłodno, a delikatna mgła spowijała mijane zaułki, choć niebo było bezchmurne w swym błękicie. Zmitrężyli trochę przy bramie, bo musieli dobry kwadrans czekać, aż zaspany i niezadowolony oddźwierny otworzy im wrota.

Na rozstaju dróg pożegnali się serdecznie z Alatarem, który życzył im wszystkiego najlepszego i udzieliwszy mnóstwa dobrych rad zapewniał, że spotka się z nimi gdy wrócą do Shire na herbatce u Isengara.

Ich droga wiodła na północ zarośniętym traktem. Za Bree rozpoczynał się las Chetwood, który skrywał za swoimi pniami wioski tej krainy Archet, Combe i Staddle. Jak o tym poinformował ich Gimbrin, który jechał na czele na swoim tłustym kucu, którego pieszczotliwie nazywał Powolniakiem. Okolica jednak nie była całkiem bezludna i jeszcze na kilka mil od Bree można było spotykać hobbickie gospodarstwa, a w samym lesie żyli drwale, bartnicy i smolarze.

Gdy minęła prawie godzina od opuszczenia Bree Gimbrin nagle zatrzymał kuca i mrużąc oczy zaczął intensywnie wpatrywać się zarośla po prawej stronie ścieżki.
- Panno Mirt jeśli łaska, ma panienka młodsze oczy, cóż panienka widzi? Zdaje mi się bowiem, że tam ktoś leży.
Myrtle, a wraz z nią inni spojrzeli we wskazanym kierunku. W krzakach leżała jakaś niewielka postać. Gdy podjechali bliżej okazało się, iż jest to hobbit. Strasznie sponiewierany, jakby przedzierał się od dłuższego czasu przez leśną gęstwinę.

Mirt ostrożnie ułożyła głowę niziołka na swoich kolanach. Ktoś skoczył po manierkę z wodą, by skropić nieprzytomnemu twarz. Jednak Gimbrin nie zamierzał czekać i wymierzył niziołkowi dwa umiarkowanie mocne uderzenia w policzki. Pomogło. Hobbit z wolna odemknął powieki. Przełknął z trudem ślinę.
- Po … pomocy. Trolle … trolle porwały moją siostrę.

Gdy dostał wreszcie wodę do picia zaczął mówić składniej. Był bartnikiem i mieszkał wraz z siostrą w lesie. Nocą napadły ich trolle. Chyba trzy o ile Jon, bo tak miał na imię hobbit, mógł się zorientować. On uciekł, jednak napastnicy porwali jego siostrę, jak i jedyną krowę jaką mieli. Pomimo strachu jaki czuł Jon poszedł za nimi, aż do ich kryjówki w lesie. Nocą postanowił iść do Bree po pomoc, ale nie starczyło mu sił.
- Błagam pomóżcie mi to niedaleko, a liczy się każda chwila. Pewnie wpierw zjedzą krowę, ale potem .. potem …
Nie dokończył i zaniósł się szlochem.

Opowiadane przez Alatara dzieje krasnoludów były bardzo ciekawe i gdyby nie to, że jeden z przedstawicieli tej rasy akurat się spóźniał, Madoc wysłuchałby jej z jeszcze większym zainteresowaniem. No ale gdy Gimbrin Smoczy Ząb wreszcie się zjawił, opowieść się skończyła.
- Madoc, do usług - przywitał się z krasnoludem.
Niestety wraz z Gimbrinem pojawiły się inne problemy.
- Mam nadzieję, że będzie miał dobrą podróż, Alatarze - powiedział, chociaż, nie da się ukryć, wolałby, by w dalszej podróży towarzyszył im czarodzieju Wszak to z nim zawarł umowę i znał go ciut dłużej, niż krasnoluda.
Ale wyboru nie było.
- Proponowałbym uzupełnić zapasy i wyruszyć jak najszybciej - zaproponował.


Przekroczenie bramy Bree oznaczało dla Madoca wkroczenie z całkiem nowy, nieznany nawet z opowieści świat. Rozglądał się więc z ciekawością dokoła, by znaleźć róznice między tym, co znał, a tym, co właśnie poznawał. I starał się jak najwięcej zapamiętać, by mieć o czym opowiadać po powrocie do domu.
I może dlatego, że stale patrzył na boki, nie od razu zauważył znajdującej się przed nimi sylwetki.
Hobbit? Wyglądający jakby przed kimś uciekał, przedzierając się przez najbardziej kolczaste krzewy, jaki napotkał? Co go goniło? Wilki? Dziki?
Madoc ponownie rozejrzał się, usiłując wypatrzyć ewentualnego napastnika, lecz nikt ani nic nie rzuciło mu się w oczy.

- Trolle? Taaaakie wielkie? Z wielkimi łapskami i takimi zębiskami? - Madoc gestami uzupełniał słowa. - Daleko to stąd? - Trudno było ocenić, czy kieruje nim chęć udania się tam, czy znalezienia jak najdalej od trolli. - Kiedy was napadły? Wszak opowieści głoszą, że trolle zamieniają się kamień w promieniach słońca...