Elfowi nie było trudno ignorować ględzenia Viburna. Wszyscy wiedzieli, że sobie sam nie poradzi, tak więc nie traktowali jego słów zbyt poważnie. Może poza Krasną, ale ona też zdawała się podchodzić do nich z pewnym dystansem.

W wolnej chwili, w czasie gdy czekał na obiad, Mirthal przygrywał sobie przez chwilę na swojej fletni, zasmucił go fakt, że przez ostatnie dni zaniedbał swój instrument duszy.

Po posiłku, ruszył razem z Detem zająć się psami, które były wyraźnie zadowolone z dnia przerwy. W czasie gdy sprawdzał uprzęże i dokonywał ewentualnych napraw w miejscach gdzie psy za bardzo się przyłożyły do obgryzania skóry.

Wtedy też razem z Strażnikiem zauważył postać. Nie bardzo wiedział co zrobić, skojarzył postać z żywiołakiem, ale nigdy na oczy takiego nie widział, tak więc stąd się wzięło rozkojarzenie. Odruchowo chciał sięgnąć po łuk, ale wolał nie ryzykować jego spalenia. Tak więc tylko stanął obok Leśnika, przygotowując się do użycia magii.

- Co tu tak ciepło i nerwowo? - zapytał Viburn.

Nikt nie zwrócił na niego uwagi.

Psy, ku zdziwieniu Deta, po prostu wywaliły języki i z zainteresowaniem zaczęły węszyć. Nawet nie zaskomlały.

Przez chwilę nic się nie działo. Ognista sylwetka stała w gęstych kłębach pary wodnej. Otto stał z mieczem gotów, Det z łukiem, Mirthal wczuwał się w prądy magii, przepływające przez krainę.

W końcu istota drgnęła. Uniosła w górę coś przypominającego rękę i... Opuściła ją powoli. Po chwili w miejscu twarzy pojawiły się ciemniejsze obszary przypominające oczy i usta, a z ręki wyrosło coś, co Otto po chwili uznał za miecz. Po chwili przemieniło się to w krzywą smugę, chyba imitację łuku. A potem sylwetka obróciła się w stronę Dory i zrobiła się nieco niższa i zdecydowanie szersza. Jej transformacje trwały jeszcze przez chwilę, aż w końcu, ponownie przypominając bezkształtny płomień przysunęła się w stronę ogniska. Wydawała się nie zwracać na nikogo uwagi. Jeżeli miał to być moment na atak, to był to właśnie on. Jednak... Czy było warto? Nikomu ta istota nie wydawała się agresywna.

- Co się dzieje, do cholery? Mamy pożar? - pytał nerwowo szlachcic.

Det zamrugał. Po czym schował strzałę i odwiesił łuk na ramieniu. Zachodził w głowę co to jest, ale póki co mu nie świtało. Ot, nie znał się na rzeczach spoza świata materialnego, więc to była... albo magia, albo dzieło bogów...

- Spokojnie Otto. Uczy się od nas, imituje nas, więc jak zaatakujesz to może oddać, a tego nie chcemy... - powiedział trzeźwo po czym zwrócił się do szlachcica - ...nie wiem jak to opisać herr Vilburn... mamy... odwiedził nas... inteligentny ogień?

Viburn, gdy usłyszał o "inteligentnym ogniu", zadrżał na całym ciele. Otworzył usta, żeby coś Detowi odpowiedzieć, ale ostatecznie nic nie powiedział. Sam ogień zignorował wołanie Otta - albo nie wiedział, kogo Otto nazywa "kurwiem", albo też miał najemnika w swojej ognistej dupie.

Zainteresowany był natomiast Dorą, która postanowiła się do niego przysiąść. Do tego czasu istota weszła już w ognisko i jej ogień radośnie trzaskał, powoli pochłaniając paliwo. Gdy Dora wyciągnęła rękę w stronę istoty (a trzeba było przyznać, samo siedzenie przy niej paliło niesamowitym gorącem), ta po chwili także wyciągnęła rękę w stronę Dory.

Niestety robią się z tego obrażenia: k6+1 = 5

Dora krzyknęła i cofając się, przewróciła na plecy - jej poparzona dłoń bolała jak wszystkie demony. Sam ogień także się spłoszył - wypadł z ogniska w drugą stronę i widocznie przygasł. Wszystkim obecnym wydało się od razu, jakby zrobiło się nieco chłodniej, bardziej znośnie.