Obecny stan postaci: Mathias Woller – zimno 2. 45 minut do 1 poziomu hipotermii Krasna Doranya – brak Mirthal – brak Det Grün – brak

Det traci 1 poziom strachu.

Było późne popołudnie, słońce świeciło dość jasno. Nie dawało żadnego ciepła, jednak jasne światło było przyjemne i dla oka i sprawiało, że w duszach robiło się przyjemnie. Niestety dla pracodawcy dość losowo zebranej drużyny zawsze panowała już noc. A do prawdziwej nocy brakowało może jakichś dwóch godzin.

Było także zimno jak diabli, jednak ciepłe ubrania dawały wszystkim całkiem niezłą ochronę. No może Mathias złorzeczył pod nosem i trząsł się lekko, ale nie wydawało się, żeby było to specjalnie dla niego groźne.

Obecna temperatura jest poniżej 0 stopni C, co mechanicznie przekłada się na poziom zimna 2. Ubrania większości z Was zmniejszają poziom zimna o 2, co daje Waszym postaciom komfortową temperaturę. Wyjątkiem jest Mathias, który ma ubrania kiepskiej jakości, zmniejszające poziom zimna o 1. Dodatkowo jest podatny na chłód, co sprawia, że za posiadanie poziomu zimna, otrzymuje dodatkowy. Stąd jego poziom zimna równy jest 2. Każda godzina przebywania w takiej temperaturze dodaje poziom hipotermii. Pierwszy poziom hipotermii skutkuje otrzymaniem dwóch stanów: paraliż 1, dezorientacja 1. Jest to po prostu nieco poważniejsze przemarznięcie. Kolejne poziomy są jednak już bardziej poważne. Można pozbyć się 1 poziomu hipotermii na fazę regeneracji w ciepłym i suchym otoczeniu.

Plan działania grupy był następujący – próba znalezienia jakiegoś transportu i tłumacza w drodze do portu, gdzie, jak dowiedziała się Dora, znajdują się ludzie handlujący mapami.

Testy cwaniactwa dla grupy (Dora wykluczona, ona już szukała mapy): Det: 15/1/14. 15 vs 12 – test oblany. Mathias: 5/5/14 – 5 vs 11, 5 vs 13, 14 vs 14 – wszystko zdane, zostało 10 pktów. 4 poziomy jakości! Mirthal: 15/17/4 – 15 vs 11 – oblany

Po drodze Mathias popytał robotników, gdzie w Paavi można znaleźć jakichś żaków oraz organizatorów wypraw. Trafił nie dość, że na kompetentnych ludzi, to jeszcze na bardzo miłych. Po krótkiej pogawędce, wiedział już dokąd powinni się udać.

Aby odnaleźć tęgą głowę, która ma szansę znać zapomniane języki, albo może podzielić się książkami na ich temat, należałoby wybrać się do dzielnicy błyskawic, w okolice dziwnej wieży. Mieszka tam trójka magów i jakiś naukowiec, więc można bezpośrednio od nich zasięgnąć języka.

Sprzętem na wyprawy handluje siostra jednego z robotników, Xaviera Zimochłoda. Xaviera prowadzi swój biznes w porcie, więc będzie bardzo po drodze. Dodatkowo robotnik, Engel, polecił Mathiasowi kupić sobie u niej jakieś lepsze ubranie, bo w tym to po pijaku na ulicy da się zamarznąć. Jak się na niego powoła, to dostanie u siostry zniżkę.

Mirthal natomiast dostrzegł postać, której szukał – w niewielkim tłumie, który przelewał się leniwie przez ulicę, ponad ludzką ciżbę wystawała smukła głowa z długimi uszami.

Obecny stan postaci: Mathias Woller – zimno 2. 50 minut do 1 poziomu hipotermii Krasna Doranya – brak Mirthal – brak Det Grün – brak

Grupa postanowiła trzymać się razem. Przed wejściem do portu, zatrzymali się w tawernie, gdzie każdy wypił mały kielich słodkiego, grzanego grogu. Mathias nieco rozmarzł i ponownie mogli ruszać w drogę.

Port okazał się być zatłoczony, żywy i silnie woniejący. Dora zaczepiła kilku przechodniów, którzy bardzo chętnie dokładnie wytłumaczyli, gdzie znajduje się warsztat Alfredo oraz sklepy Achima i Wendelina, którzy mają w swojej ofercie także mapy. Najbliżej jednak było do składu Xaviery.

Drzwi do magazynu były otwarte, w bocznej ścianie uchylone były wielkie wrota, przez które mężczyzna z kobietą przepychali olbrzymią paletę, wyładowaną różnorakimi towarami. Wnętrze sklepu było bardzo wychłodzone, na co nikt, poza Mathiasem, nie zwrócił uwagi. Kobieta, która właśnie skończyła pokrzykiwać na pracującą dwójkę, zwróciła swoje twarde oblicze w stronę przybyłych.

– Xaviera Zimochłoda, witam w m o i m sklepie. – Drużyna dopiero teraz zauważyła, że Xaviera ubrana jest w lekką, lnianą koszulę. – Czego ode mnie chcecie?

Na półkach, na ścianach i na podłodze za plecami Xaviery widać było różnorakie sprzęty – od paczek pożywienia, przez liny i gliniane dzbanki z olejem, aż po sanie, uprzęże dla psów czy rakiety śnieżne.

Będziecie mogli potestować nieco umiejętności społecznych. Przypominam, że macie mozliwość dysponowania 50 dukatami od szlachcica. Nie macie ich przy sobie, ale to chyba nie będzie Wam przeszkadzało. Na zakupki zapraszam na naszego doca.

Obecny stan postaci: Mathias Woller – zimno 1. 5 godzin do 1 poziomu hipotermii Krasna Doranya – brak Mirthal – brak Det Grün – brak

Xaviera była dość zdziwiona zachowaniem całej grupy, ale nie dawała tego po sobie bardzo poznać. Dowiedziała się, że planują wyprawę do lodowej, jałowej krainy, a byli bardzo niechętni do zakupów. Cóż, to był najwyraźniej ich problem.

Zapytana o wnyki, kojarzące się głównie z kłusownictwem, wyjawiła, że w Paavi są jak najbardziej dozwolone. Potrzeba zdobywania pożywienia była wysoka, a szlachta nie potrzebowała tutaj wyłączności na rozrywkę polowania – woleli pić grzane wino w ogrzanych domach, niż ganiać po mrozach zdolnych zamrozić łzy pod zamkniętymi powiekami. Trzeba jedynie pułapki swoje oznaczać, żeby ani ludzie ani ich zwierzęta się nie pokaleczyły. Unieruchomienie w panujących tutaj warunkach równało się śmierci, więc nieoznaczanie sideł było traktowane podobnie jak usiłowanie morderstwa.

Najwięcej pisał Dhratlah, więc test handlu będzie wykonywany przez Deta. Test handlu (targowanie): 12/8/2 → wszystko zdane, pozostają 3 pkty, więc 1 poziom jakości. Cena będzie lepsza od 0 do 3 procent → wyszło 0. Do wybranych przez Was rzeczy dobrałem jeszcze sanie i skrzynię na mogące przemoknąć przedmioty. Łącznie płacicie 33 dukaty, 3 talary i 5 grajcarów, więc z szlachcicowych 50 dukatów zostało Wam jeszcze 18 dukatów, 6 talarów i 5 grajcarów. Zakupiliście: Rakiety śnieżne x5 Wnyki z oznaczeniem x3 20 metrów liny i kotwiczkę Namiot dwuosobowy x2 Kociołek Skrzynię Sanie Ulepszenie ubrań dla Mathiasa i Dory – ich wartość ochrony przed zimnem wynosi 2. Co za tym idzie, stan zimna Mathiasa zmniejsza się do 1, czyli dopiero co 5 godzin otrzyma on 1 poziom hipotermii.

Następnym celem drużyny był Alfredo, znany w okolicy kartograf. Jego dom, dość pokaźnych rozmiarów, mieścił się tuż obok dwóch obskurnych magazynów, cuchnących rybami. Dora na samą myśl o cenach jego map skrzywiła się z niesmakiem. Może jednak warto było zacząć od tych innych, gorszych, acz tańszych, sprzedawców? Nie zdążyła jednak tego zaproponować, gdyż Mathias zapukał do drzwi, a te po chwili otworzyła dziewczynka w przydługiej koszuli, czy może tunice.

– Dzień dobry, witam w pracowni sławnego kartografa Alfredo. Proszę o zdjęcie butów i zapraszam do krainy malowanych lądów, mórz i gór. Nikt nie wychodzi stąd rozczarowany! – wyrecytowała bez jednego zająknięcia. Następnie odwróciła się na pięcie i wbiegła zawstydzona do środka.

W przedpokoju stał postawny jegomość z mieczem przy pasie i sporą, okutą pałą w ręce.

– Także witam i proszę o dobre zachowanie. Broń zostawcie tutaj, razem z butami oczywiście.

Żeby nieco przyspieszyć akcję – jeżeli zdecydujecie się wejść, zostawiając broń, Alfredo przyjmie was po dłuższej chwili i zaoferuje kilka map: mapę całej prowincji Paavi, wykonaną przed Upadkiem Gwiazd – 20 dukatów; mapę okolic miasta Paavi, aktualną – 10 dukatów; mapę całej prowincji Paavi, aktualną, jednak tworzoną na podstawie opowieści podróżników, nie przez samego Alfredo – 35 dukatów. Oczywiście o wszystko będzie można się targować, a z rozmowy może się uda jeszcze coś wyciągnąć. Jeżeli się nie zdecydujecie na wejście, to odnalezienie pozostałych dwóch sprzedawców nie będzie zbyt trudne. Jeden z nich ma również nieaktualną mapę prowincji, chce za nią 10 dukatów. Drugi mówi, że ma aktualną, chce za nią 25 dukatów. U obu można kupić mapę okolic miasta za 8 dukatów.

Detlet miał wrażenie, że "gadanym" na tej misji wyrobi roczną normę tego z czym czuł się dobrze, ale co tam. Z dwojga złego lepiej wyjść przed szereg, niż pozwolić partaczom wydawać forsę na błahostki. Heh... nie żeby on był święty w tej kwestii. w końcu miał pół kilo błogosławionej rozkoszy w plecaku, ale w celach logicznego zwiększenia szans na przetrwanie! Dobrze wiedział jak północ może być groźna. Głównie z opowieści i sporadycznych misji w podobnym, górskim klimacie.

"Psiakrew..." mruknął do siebie w myślach kiedy opuszczali Xavierę. Zapomnieli kupić drwa na ognisko. Nawet nikły płomień, tyle co do ogrzania wody byłby doskonały, no ale... dlaczego on musiał być tym który myśli? Wróci do tego po zakupie mapy. Rozpałkę miał, ale drwa... o to na pustkowiach mogło być ciężko. W końcu nie bez powodu nazywały się Lodowymi Pustkowiami, prawda?

Teraz jednak przyszedł czas na nijakiego Alfredo. Kiedy wystąpiła dziewczynka i odstawiła szopkę on stał beznamiętnie zachodząc w głowę jak tu łatwo dosrać staremu kartografowi. To nie było trudne. Wystarczyło obrócić słowa młódki przeciwko niemu i powiedzieć, że jest się nie zadowolonym. Wątpił, by dał staremu złodziejowi tą dziewuszkę na noc w celu wiadomym... Mu to zwisało, ale zawsze go irytowała bezmyślna reklama. Szczególnie kiedy można ją bardzo łatwo obrócić za ogon... Tak, zdecydowanie nie przepadał za ludźmi. Choć może nie tak bardzo jak za orkami...

Kiedy pojawił się "zły i niedobry pan z pałą" Det spojrzał znudzony na towarzyszy starając się dojść po ich minach co i oni myślą o tym teatrze który do tej pory widzieli.
- Skoro już jesteśmy możemy sprawdzić co ma. - prychnął tutaj przez nos i spojrzał na ochroniarza. Cóż, skoro ma płatne ramię to pewnie i ceny wyższe. No, chyba, że to kolejny członek rodziny.

Obecny stan postaci: Mathias Woller – zimno 1. 5 godzin do 1 poziomu hipotermii Krasna Doranya – brak Mirthal – brak Det Grün – brak

Powitanie zgotowane drużynie przez dziewczynkę i osiłka odstręczyło śmiałków, którzy zdecydowali się sprawdzić innych sprzedawców. Padło na Hermana, kartografa, który trudnił się dodatkowo nawigacją statków w okresie letnim, gdy port był w Paavi w użytku. Obecnie morze powoli zamarzało, podobnie jak handel morski.

Herman mieszkał w przyjemnym, całkiem sporym mieszkaniu w kamienicy. Wejścia do budynku pilnował stróż, który chętnie zaprowadził gości do drzwi. Herman wpuścił zainteresowanych do środka, do pomieszczenia pełniącego funkcję małego sklepu – na ścianach wisiały mapy i obraz ze sceną morską, na środku znajdowało się biurko i żelazna szkatuła. Na półkach leżały zwoje, księgi i przedmioty wyglądające na pamiątki z podróży. Gdy dowiedział się, czego grupie potrzeba z szerokim uśmiechem zaoferował mapę krainy Paavi, ostrzegając, że informacje mogą nie być w pełni dokładne. Dopiero tej zimy zorganizuje wyprawę, która będzie miała potwierdzić zgromadzone informacje. Upadek Gwiazd namieszał nieco w terenie, chociaż naprawdę niewiele. Mapa, która oferuje, jest dokładną mapą krainy sprzed czterech lat z naniesionymi elementami, które symbolizują zmiany po Upadku. Sporo zapłacił za te informacje, więc ma nadzieję, że będą rzetelne. Poza tym jeden podróżnik kupował od niego tę mapę, wrócił i był zadowolony, więc wszystko powinno być w porządku. Zażyczył sobie za nią dwadzieścia pięć dukatów.