Anathem z uśmiechem zareagował na słowa Olafa. Zdążył się już zorientować, że ten do zbyt odważnych nie należy i wcale nie dziwiło go, że nie dołączył do abordażu.
- Zgadzam się z przedmówcą, ale zanim ustalimy dokładny kierunek, warto porozmawiać z naszą najnowszą pasażerką. Kajuty kapitańskie za kwadrans? - zasugerował.

Wróciwszy na Mederę Wróbel wysłuchał Kapitana. Na tonący statek i na sztorm nie zwracał większej uwagi. Ani jedno ani drugie nie było pierwszymi w jego życiu.
- Ale mieliśmy tylu zbrojnych ilu trzeba - uciął - Rannym trzeba zapewnić opiekę. Rodzinom tych piętnastu martwych dostarczyć ich część łupu, ale to może poczekać. Na razie skierujmy się poza sztorm, potem się zobaczy czego się dowiemy od naszego gościa.

- Dobry pomysł, Anathem - zgodził się z nim Kuba - O ile pan Kapitan zgodzi się nam ich użyczyć na ten czas.

A pozostały do spotkania kwadrans poświęcił na doprowadzenie się do porządku. Zmianę ubrania, wyprostowanie piórka w kapeluszu, wymodelowanie brody i wąsów... Styl jest w końcu najważniejszy w kontaktach z wysoko urodzonymi. No, może jeszcze wykorzystał chwilę by dać opatrzyć i zszyć rany. Krew miała tendencję do brudzenia szat. A ponadto bandaż na ramieniu albo zawadiacki opatrunek na głowie topią serca niewiast. Miał jednak nieprzyjemne wrażenie, że niekoniecznie tej niewiasty...

- Czemu miałby się nie zgodzić? Myślicie, że każe zejść naszej urodziwej pani... - wtrąciła Makara, ciągle nie umiejąc zwalczyć pewnej niechęci do wyższej klasy w jej głosie. - ...na dół, do wioślarzy? Bardziej interesowałoby mnie to, kto szkolił tamtą załogę. Nie miałam jeszcze okazji bić się z kimś, kto tak zajadle walczy. Poza naszą jaśnie panią, oczywiście - dodała na wspomnienie niedawnych gróźb ze strony księżniczki.

Mieszane uczucia. To one właśnie towarzyszyły Kubie. Kiedy nie dostajesz sztyletem w brzuch od uratowanej księżniczki, którą sam wcześniej porwałeś, ale nie dostajesz nim głównie dlatego, że to nie księżniczkę uratowałeś i musisz zaczynać wszystko od początku, to właśnie mieszane uczucia najlepiej oddają Twój stan. Oczywiście, nie można dać innym poznać, że nie masz zielonego pojęcia co robić dalej...

- To dowód wielkiej odwagi i dzielności Waćpanny - Kuba pochwalił użycie sztyletu. W końcu to nie na nim został użyty - Nie turbujcie się już Pani, teraz jesteś już bezpieczna. Medera to porządny okręt i dzielną ma załogę. Przeżyłyście wielki stres, ale pozwólcie że zadamy Wam kilka pytań. Jesteście z pewnością lepiej obeznana z rodami panującymi - o jaką królową chodziło Waszym porywaczom? I czy mówili coś o porwaniu innych członków rodziny?

- Wróbel. Kuba Wróbel - przedstawił się Kuba - Tak, ten sławny pirat - dodał, kiedy nie doczekał się błysku rozpoznania w oczach szlachcianki - ale obecnie w służbie Królestwa - dokończył i pogrążył się w myślach.

Po raz pierwszy w życiu Kuba poczuł prawdziwy gniew. Wielokrotnie próbowano go zabić, ale rzadko kiedy osobiście, a nawet wtedy z normalnych powodów, jak zemsta, zazdrość czy połączenie obydwu w głowie wkurzonego męża. Zdradzano go, okradano i oszukiwano, ale w fachu pirata należało to do kanonu, on w końcu robił to samo, o co tu się gniewać. Ale to co zrobiła Dzieżba... Ledwo kilka lat go w interesie nie ma, a tu takie bezeceństwa.
Byli piratami, do diaska! Nie pierdoloną gwardią, co umiera ale się nie poddaje. Piraci się poddają! Zmieniają strony! Walczą dla pieniędzy i sławy. Za siebie samych! Nie za króla, królową, kraj... Inaczej równie dobrze mogliby się zaciągnąć do armii albo od razu do klasztoru. Kuba po raz pierwszy w życiu poczuł prawdziwy gniew. To co "Królowa" zrobiła z piratami zasługiwało na karę. Nie wiedział czy cokolwiek złagodzi jego gniew. Będzie go musiała co najmniej na kolację zaprosić, jeśli ma jej kiedykolwiek wybaczyć.

- Słyszeliście wszyscy. Dzieżba, do tej pory elficka księżniczka najwyraźniej chce awansować i organizuje atak na Królestwo. Musimy jak najszybciej zawiadomić władze. Nawet jeśli nam nie uwierzą, to szlachetnej Pani z pewnością - dodał, kłaniając się i dając sobie szansę na poprawienie wyniku prywatnego meczu z elfką.