Kea na próżno szukała ukrytej dźwigni, czy czegoś podobnego co mogło ujawnić dalszą drogę. Jednak mimo braku sukcesu nie przejęła się tym zbytnio.

Jedyne wyjście było zawalone i mimo iż półolbrzymka sugerowała odkopanie to Fungi uznał, że nie dadzą rady się przekopać. Cóż, dziewczyna nie znała się na kopaniu tuneli, budowaniu i głazach, więc z pewnością krasnolud wiedział lepiej. Musieli więc znaleźć inne wyjście, bo od tego zależało ich życie.

Kea nie miała żadnych własnych pomysłów, ale podobał jej się ten z przebiciem się przez lód.
Ja popieram pomysł z lodem - powiedziała. - Chodźcie, zobaczymy co jest pod nim... Ojej, ale da się tam dość omijając tą potwornie wyjącą czaszkę? - zagadała.
- Da się, przez salę gdzie były szkielety - odpowiedział Fungi, który lepiej niż półolbrzymka zapamiętał rozkład pomieszczeń.
- To dobrze - Kea odetchnęła z ulgą. - Od tej czaszki lepiej się trzymać z daleka - dodała.
Gotowa była iść od razu, do sali z lodową podłogą, ale wolała aby ktoś inny ruszył jako pierwszy, bo sama mogłaby pomylić drogę.

Próżno było szukać dalszych pomysłów. Całe szczęście że łóżko było po prostu zbutwiałe i niegroźne. Kiedy drużyna zastanawiała się co robić, wojownik wsparł się o ścianę. Była to chwila pozornego wytchnienia, dawała przy tym możliwość zagłębienia się w rozważaniach. Droga była zablokowana. Pozostałe możliwości - czaszka i lodowa tafla- dawały co prawda nadzieję na wydostanie się z tej części podziemi, ale jak na razie niczym konkretnym niepopartą. Co należy wybrać? Kolejny dreszcz związany z obawą nie uderzył aż tak mocno. Albo przyszło otępienie, albo też - Liward przyzwyczaił się.
-Może faktycznie lepiej najpierw pójść i zobaczyć tę taflę.
Nie chciał martwić koleżanki domniemaną koniecznością omijania czaszki.
A co do lodu, oby nie trzeba było nań znów wchodzić. I tak cała wyprawa jest jak spacer po cienkim lodzie.

Udało się rozbić lód. Tarcza Key dobrze się sprawiła i dziewczyna była z tego zadowolona. Odzyskawszy pawęż spojrzała zaciekawiona w dół.
- Oooo, a co to takiego? - spytała wszystkich i nikogo. Nigdy nie widziała tak dziwnej rośliny... o ile to była roślina.

Niestety w ciemnościach nie było widać, czy w jamie jest jakieś wyjście. Mężczyźni, z Rysiem na czele, zaczęli więc kombinować oświetlenie dołu z bezpiecznego miejsca. To im się chwaliło.
- Ale nie podpalaj tego tak od razu - poprosiła Kea. - Może nam nic nie zrobi, zobaczymy. Nie wiemy co to jest.
Oświetlenie potencjalnej drogi to jedno, ale zabijanie i niszczenie wszystkiego po drodze co już co innego. Cokolwiek to było, wyglądało bardzo interesująco i półolbrzymka nie chciała tego ot tak spalać, o ile nie okaże się to coś zagrożeniem.
Profilaktycznie, przytrzymała Rysia i zaparła się porządnie nogami.

Kiedy przechodzili przez korytarze, Liward zastanawiał się, czy kiedykolwiek uda mu się przyzwyczaić do piekielnych hałasów. Kiedy przyszło sprawdzić lód, milczący wojownik miał okazję wykazać się większą inicjatywą w działaniu. Oczywiście dziękował sobie w duchu, że w porę się wcześniej wycofał i uniknął lądowania w dole pod lodem, wśród podejrzanie wyglądających roślin. Rozbijanie tafli było o tyle ciekawe, że nigdy nie miał w ręku takiego sprzętu jak pawęż, w dodatku należący do półolbrzymki. Na szczęście nie musiał improwizować użycia takiego ciężkiego i nieporęcznego draństwa na polu bitwy. Kiedy ukazała się roślinność, przypatrzył się jej uważnie - ale i ona dała po sobie poznać, że wyczuwa jego obecność.
Wybujała wyobraźnia zadziałała dość prędzko. W umyśle Liwarda ukazała się niepokojąca wizja, która wywołała w nim silne obawy.
-One nas wszystkich chcą tutaj wciągnąć! Iskra, błagam, walnij w to coś ogniem, jedna szmata może nie wystarczyć! Miał spore wątpliwości, czy oddalić się, czy pozostać na miejscu. Może to było tylko chwilowe przywidzenie, potraktowane umysłowością Liwarda, może faktycznie było coś na rzeczy. Tak czy inaczej, blisko już był ten moment gdy prawda miała wyjść na jaw.

- Spokojnie, milczku. – Iskra położyła dłoń na ramieniu Liwarda. – Nie będę marnować mocy na coś, co nasi twardziele mogą zrobić sami.

Fungi tymczasem wykorzystał lampę, by podpalić szmaty, którymi Ryś obwiązał koniec swojej włóczni. Utykający ciągle łowca podszedł do krawędzi dziury i przysunął płonący już materiał do dziwnej, brunatnej rośliny porastającej ściany jamy. Czułki ewidentnie próbowały się odsunąć od płomieni. Ryś bez wahania wetknął włócznię w mech. Czymkolwiek to nie było, błyskawicznie zajęło się ogniem. Na ścianie pozostał wypalony okrąg o średnicy około jednego metra, popiół opadał powoli na dno dziury. Odsłonięty kawałek ściany nie ukrywał niczego interesującego.

- To chyba coś więcej, niż zwykła roślina. – Ciekawość wzięła górę nad obawami młodej czarodziejki. – Ale też chyba nikt nie zostawił jej tutaj, by coś zasłonić.

- Też myślę, że to po prostu wymyślna pułapka i nic więcej. – Krasnolud wychylił się i splunął w dół.

Więc przejścia jednak tam nie było...
- Pułapka? - powiedziała Kea, zaintrygowana całym tym miejscem i dziwną rośliną. Jej myśli biegały jak oszalałe.
- Wrzućmy tam coś i zobaczymy co się stanie! - powiedziała pełna entuzjazmu i ciekawości.
Najbliższym cosiem okazały się drzwi do pomieszczenia. Kea nie bała się już tego, że niegdyś miały one zimną klamkę. Wiedziała też, że jak coś jest stare to niewiele trzeba aby się rozpadło, czego najlepszym przykładem było tamto łóżko, które niedawno widzieli. Złapała za skrzypiące drzwi i szarpnęła nimi mocno.
Była bardzo ciekawa co się stanie, co zrobi ta dziwna roślina, kiedy wrzuci się jej coś do dołu.