Vetteburg, Północne Rubieże, lato 617 roku Ery Miecza

To nie były dobre czasy, o nie. Po kilku latach względnego spokoju do królestw Międzygórza zaczęły powracać stare problemy. Wygaszone konflikty rozpalono od nowa, wrogowie pojawili się u granic, każda frakcja ciągnęła w swoją stronę rozrywając powolutku delikatną tkaninę, z której utkano królestwa.

To nie były dobre czasy. To były czasy próby. Czasy, w których ziarno oddziela się od plew, a bohaterów od tchórzy.

Długotrwała, blisko miesięczna wędrówka, podczas której stanowiliście zbrojną eskortę karawany kupieckiej na Szlaku Kościotrupów, zakończyła się w małym miasteczku Vetteburg nad Rzeką Jesiotrową. Wynagrodzenie, jakie otrzymaliście od kupców, przeprowadzonych bezpiecznie przez pustkowia pełne orków rozeszło się nadspodziewanie szybko w zajazdach i oberżach. Z tego też powodu nie kryliście gotowości wynajęcia waszych mieczy kolejnemu zleceniodawcy. Nie czekaliście długo na ofertę, a jednak, ku waszemu zdumieniu, nie przyszła ona z Gildii Kupieckiej ani od książęcych werbowników, ale od kapłanek ze świątyni Delibe - bogini płodności i plonów.

W kamiennej, pozbawionej okien sali, oświetlonej skąpo oliwnymi kagankami przywitały was dwie kapłanki, urodziwe, choć jak większość kapłanek poważne, oschłe i nieprzystępne. Towarzyszył im sędziwy, brodaty krasnolud, który was tu sprowadził. Starsza z kapłanek, bez wstępów i ceregieli, przystąpiła do wyjaśnień.

- Nad żyznymi dolinami na północ od Vettebergu, gdzie bujnie kwitnie rolnictwo i hodowla, góruje złowrogi masyw Czerwonego Rogu. Stojąca u szczytu góry świątynia demona Yrrhedesa od dawien dawna słynęła jako miejsce potwornego kultu, źródło wszelkiego zła, nieustające zagrożenie dla osadników w dolinach. Pięćdziesiąt lat temu z okładem, mocą szlachetnych paladynów i możnych czarodziejów z Axen, świątynię Yrrhedesa zburzono, a zasiedlające ją monstra zabito lub przepędzono. Zapanował spokój, lecz od niedawna doliny znowu stały się obiektem ataków noszących to samo co niegdyś złowrogie piętno. Z masywu płyną ku ludzkim osiedlom zastępy orków, goblinów i koboldów, prowadzone przez renegatów i fanatycznych kapłanów. Czerwony Róg, niczym magnes, przyciąga wszelkie zło. Trwa nieustająca wojna. Wyrocznia w Axen, do której się zwrócono o pomoc, odpowiedziała, że zerwano jadowite ziele, jednak bez naruszenia korzeni, skrytych głęboko w ziemi. Nie dosięgnięto więc jądra - Oka Yrrhedesa, magicznego klejnotu, promieniującego złą mocą i grozą. Gdy burzono świątynię, Oka nie odnaleziono, zwątpiono przeto w jego istnienie, uznano za symbol, wymysł, legendę. Był to błąd, brzemienny w skutkach. Wyrocznia bowiem powiada - Oko musi zostać zniszczone. Powtórna próba ataku wielkimi siłami, z użyciem potężnej magii, spowoduje jednak jedynie głębsze skrycie się potworności we wnętrznościach Góry. Imć Zardhan … Panie Fungi! – młodsza kapłanka w międzyczasie subtelnie pociągnęła za łokieć krasnoluda, wybudzając go skutecznie z drzemki.

- Khhh … khhhrrr… - siwy krasnolud przez chwilę rozważał wyplucie zalegającej mu w gardle plwociny na ziemię, ale po napotkaniu wzroku kapłanki wybrał połknięcie, dość głośne i całkowicie obrzydliwe. – To ten, no, o czym ja… A tak, zdecydowano użyć małej grupy, uderzyć znienacka. Musimy odnaleźć Oko i zniszczyć je. Domyślam się, gdzie Oko jest ukryte. Należałem do armii, która burzyła chram Yrrhedesa pięćdziesiąt lat temu. My, krasnoludy, żyjemy nieco dłużej od was, ludzi.

- Cel wasz – z uśmiechem przemówiła młodsza kapłanka - jest szlachetny, jego osiągnięcie zapewni wam ludzką wdzięczność, sławę, przychylność wielkiej bogini Delibe i jej służek. Gdybyście zaś uważali, że to za mało, wiedzcie, że legendarne są skarby, jakie kryje ponoć sanktuarium Yrrhedesa. Te zaś słusznie będą należały do tych, którzy je zdobędą.

- Czas nagli – wtrącił się Fungi Zardhan przeczesując palcami dość krótko przystrzyżoną brodę. - Warownie i osady w dolinach są oblężone przez liczną armię potworów. Wątpię, aby w sanktuarium pozostawiono silne straże. To jest nasza szansa. Wyruszymy jutro przed świtem, jeśli podejmiecie się tego zadania.

Po Liwardzie było widać, że historia przedstawiona przez kapłankę wywarła na nim spore wrażenie. Trudno jednak stwierdzić, jakiej dokładnie było ono natury. Czy więcej w tym było zaciekawienia i chęci ujrzenia tych wszystkich cudów i dziwów z bliska, czy jednak wzbudzony został zbyt wielki strach. Nie zdołał tego przemyśleć i zdać sobie sprawy, czy warto porywać się na taki czyn. Ponadto, słowa i obietnice kapłanki, szczególnie te dotyczące łask bogini, nastawiły go pozytywnie. Na owym etapie nie trzeba było go przekonywać do wzięcia udziału w wyprawie. Nie odzywał się wszakże, czekając, aż wszyscy razem zdecydują o podjęciu wyzwania i wyruszeniu z krasnoludem.

Uldir czuł się nieco niepewnie. Zwykle przy osobach tak znacznych podawał wino i plany, nie zwracano na niego większej uwagi - a tu na jego obliczu spoczęło spojrzenie szacownych kapłanek i poważanego przez nie weterana.
-Podejmę się tej misji - powiedzenie tych słów jakby przecięło życie Uldira na pół. Dotychczas robił rzeczy pożyteczne, acz przyziemne i na niewielką skalę. Te kilka wykuszy czy łuków, które pozwolono mu zaprojektować, do tej pory miało być jedynym, co pozostanie po jego życiu. Teraz miał szansę na znacznie więcej, niż bycie anonimowym pomocnikiem architekta, który wzniósł świątynię. Jak mówiła kapłanka, jego imię mogło być wśród tych, które zmienią świat na lepsze! A wtedy... może pewna osoba z tego świata odmieni się dla niego?

Iskra podczas całego wykładu kapłanek bogini Delibe przestępowała z nogi na nogę, krzyżowała ręce na piersi, to znów je prostowała, kilkukrotnie przeczesała nawet włosy dłonią, ostentacyjnie przy tym wzdychając.
Nie podobała jej się świątynia. Była kiepsko urządzona, surowa i nieprzyjemna. Kapłanki też nie przypadły jej do gustu. Patrzyły na nich srogim spojrzeniem i w ogóle były jakieś takie nieprzystępne. Poza tym zawsze uważała, że kapłanki to jedne wielkie oszustki. Z jednej strony podają się za wielce oddane swoim bogom i cnotliwe, ale z drugiej strony siedziały w nich demony pożądania. Nie raz zdarzyło się czarodziejce “przypadkowo” odczytać myśli takiej kapłanki, którą akurat gdzieś mijała. Nawet nierządnicom nie zdarzały się takie fantazje!
Tym razem jednak powstrzymała swoją ciekawość, choć wybitnie była znużona i mało brakowało, by nie zdecydowała się na jakąś głupotę. Kontynuowała więc wzdychanie i przewracanie oczami do momentu, kiedy nie odezwał się krasnolud.

Najpierw skrzywiła się w niesmaku, gdy ten głośno przełknął plwociny. Gdyby była bardziej delikatna, zapewne doznałaby przynajmniej odruchu wymiotnego, ostatecznie jednak ograniczyła się do grymasu na swojej ładnej buzi.
Przez długi czas, który spędziła na podróżach, a nie w Akademii Magii, zdążyła przywyknąć do takich zachowań. Nie raz zmuszona była do towarzystwa niezbyt okrzesanych osobników różnej płci i różnej rasy. Niemniej, wciąż wprawiało ją to w niesmak i nie raz życzyła sobie, by otaczający ją świat nabrał lepszych manier.

Iskra przewróciła oczami, kiedy jedna z kapłanek zaczęła mówić o szlachetności zadania, jakie chciały im powierzyć. Przychylność bogini Delibe? A na cholerę jej to było? Wcale nie zamierzała rodzić dzieci, a już na pewno nie na potęgę. Kapłanki mogły sobie tą przychylność wsadzić głęboko w swój cnotliwy tyłek - przeszło przez myśl Iskrze i aż zaśmiała się cicho pod nosem.
Wygładziła fałdy na długiej aksamitnej spódnicy w kolorze purpury i spojrzała na czubki swoich czarnych pantofli, które wychyliły się spod spódnicy. Wtedy głos zabrał ponownie krasnolud, bo wypowiedzi innych osób zebranych w świątyni jakoś nieświadomie zignorowała. Bardzo jej się nie spodobało to, co usłyszała.

- Przed świtem? - odezwała się w końcu zdziwionym tonem, mrugając kilka razy powiekami zwieńczonymi długimi, czarnymi rzęsami. Odchrząknęła i zaśmiała się krótko, jakby krasnolud opowiedział jakiś kiepski żart, ale wypadało przynajmniej się uśmiechnąć, by nie sprawić przykrości.
- Raczycie żartować, mości krasnoludzie - Iskra bardziej stwierdziła niż zapytała. - Przed świtem nie ma mowy, bym gdziekolwiek wyruszyła! Do takiej podróży trzeba się odpowiednio przygotować, a jako kobieta dbająca o swój wizerunek - tutaj rzuciła wymowne spojrzenie na dwie kapłanki - potrzebuję czasu przynajmniej na poranną kąpiel, rozczesanie i ułożenie włosów i kilka innych, niezbędnych porannych rytuałów, o których wy, mężczyźni, nie macie zielonego pojęcia, a bez których żadna szanująca się czarodziejka nie może się obyć.

- Zatem nie ma mowy, bym się zgodziła na podróż bladym świtem - zakończyła twardo, wpatrując się trochę wyzywająco w krasnoluda. Wokół palców u jej dłoni zatańczyło kilka iskierek. Potem przeniosła spojrzenie na Rysia i uniosła jedną brew, jakby chcąc dać mu znać, że oczekuje od niego poparcia w tej kwestii. W końcu znał ją najlepiej i wiedział, że jeśli czarodziejka nie zażyje porannej kąpieli, nie nałoży makijażu i nie skropi się perfumami, a jej włosy nie będą idealnie rozczesane, to równie dobrze mogła zacząć ciskać piorunami na prawo i lewo, sycząc przy tym jak wściekła żmija.

O ile wcześniej starszą kapłankę można było opisać jako oschłą, to teraz jej głos i spojrzenie mogłyby zamrozić ognie piekielne. Palce dłoni zaplotła za plecami, przyjmując iście nauczycielską pozę.

- Panie Zardhan, pański opis naszych dzielnych wybrańców pozostawia wiele do życzenia. Do tej pory nie wspomniał pan ani słowem o erotomanach i rozkapryszonych panienkach – krasnolud wzniósł oczy ku niebu, choć według legend krasnoludzkie bóstwa zamieszkiwały krainę gdzieś głęboko pod powierzchnią ziemi. - Czynię pana odpowiedzialnym za podjęcie trudu przekonania osób, które do tej pory nie wyraziły zgody.

Obie kapłanki ruszyły w stronę wyjścia przeciskając się pomiędzy wami, ich długie, białe habity zamiatały podłogę. Już przy drzwiach obróciły się w waszą stronę po raz ostatni.

- Tym, którzy podejmą się tego wyzwania przekazuję w imieniu swoim oraz mieszkańców Północnych Rubieży wyrazy najgłębszej wdzięczności. Będziemy się modlić o wasz szczęśliwy powrót.

Po ich wyjściu Fungi Zardhan spoczął na jednym z niewygodnych krzeseł umieszczonych pod ścianą, z chrupnięciem wygiął palce dłoni i jeszcze raz przesunął po was wszystkich wzrokiem, lekko kiwając głową w zadumie.

- Wybaczcie matce Vanir, los ludzi leży jej na sercu, choć istotnie sztywne jest babsko jakby połknęła za młodu sztyl od miotły, co nią zamiatała podwórze w klasztorze. Sprawa jest jednak poważna i tak ją potraktujcie. Książę nasz miłościwy, choć człek z niego nie najgłupszy, a żołnierz wyśmienity, to w legendy, przepowiednie i historie starców nie wierzy. Ruszył na północ ze swoim wojskiem, bo orcze plemiona trza rozgonić zanim zniszczą czy rozkradną plony. I słusznie, ale orki wrócą, i będą wracać tak długo, jak Oko będzie istnieć. Książę, jak powiedziałem, za legendą gonić nie będzie, sił na to nie przeznaczy, by nie osłabiać swego ataku, to i musieliśmy znaleźć najlepsze z tego, co zostało. Mam oko do ludzi, ale stary już jestem, to może źle was widzę... – Tu zawiesił wzrok na dłuższą chwilę na młodym łowcy – Panie Byrne, to świątynia, nie skarbiec książęcy. Mogę na zaliczkę wydzielić dla zespołu 30 złotych koron. Jak się nią podzielicie, wasza sprawa.

Krasnolud z cichym sapnięciem wstał powoli z krzesła – Pani Iskro, nie znam wielu magów, choć pewnie spotkałem więcej z nich, niż łącznie reszta twoich towarzyszy. Z doświadczenia mojego wynika, że dzielicie się na aroganckich bęcwałów i aroganckich bęcwałów, którym jednak można zaufać w chwili największej potrzeby. Nie każcie mi zmieniać zdania w temacie przydziału was do jednej z tych grup, szanowna. Ruszymy godzinę po świcie, to wystarczający czas na przygotowanie swojego wizerunku.

Fungi założył kciuki za skórzany, szeroki pas – Idźcie wypocząć, czeka nas długa droga i kto wie co na niej. Zobaczymy się z rankiem... wszyscy jak tu jesteśmy, taką mam nadzieję.

Jako że Iskra najjaskrawiej odznaczyła się spośród towarzystwa, jej zachowanie nie mogło umknąć uwadze wojownika o zbyt pobrużdżonej jak na jego wiek i temperament twarzy. Nie wiedział jak zareagować, to co usłyszał było ogromnym absurdem. Po co w ogóle tutaj była, jeśli miała aż tak dokazywać? Za to Ryś mówił z większym sensem, choć wydał się dość zarozumiały. Niemniej, wojownik nie zamierzał przeszkadzać łowcy w jego działaniach.
Z kolei reakcje Uldira i Kei napawały go optymizmem. Również wydawało mu się, że jest gotowy do działania, cieszył się że nie jest jedyny. Kea nawet ciekawie mówiła o orkach i goblinach. Nic na ich temat nie wiedział, warto było przekonać się, ile wspólnego z prawdą mają słowa wysokiej kobiety.
Jeśli za słowami Camdena stały jakieś kierowane w stronę kapłanek podteksty, raczej były one trudno dostrzegalne dla samego Liwarda. Reakcja starszej kapłanki zaskoczyła go i zmartwiła, aż sam zaczął w sobie szukać winy dla zaistniałego stanu rzeczy. Niemniej, samo żądanie zaliczki nie wydało się Liwardowi takie głupie. Aż sam zaczął żałować, że w porę takiej potrzeby nie zgłosił. Cóż, na razie szansa na jakieś wynagrodzenie przepadła. Nie pierwszy raz zresztą tak się zdarzyło.

Dalej nastąpił pewien zgrzyt. Dostatecznie dużo spośród wymienionych przez Uldira przedmiotów złożyło się na obraz, który największemu spośród zgromadzonych milczkowi zdał się dogłębnie nieprzyjaznym. Nasiliły się rozważania o tym, aby jednak wycofać się. W końcu swojego zdania głośno nie powiedział, nic wiążącego nie zadeklarował. Do rana było dostatecznie dużo czasu aby w najgorszym razie złapać chociaż kilka godzin snu, ale jednak opuścić świątynię i wyruszyć na poszukiwanie pracy dokonywanej na powierzchni. Wzburzone wewnątrz, sprzeczne myśli i silne emocje mogły być widoczne dla obecnych, jeśli ktokolwiek akurat chciał patrzeć na potencjalnych towarzyszy wyprawy, a nie rozważać jej opłacalność bądź też konieczne kroki na rzecz przygotowania.
Ostatecznie jednak trzeba było trzymać emocje na wodzy. Tym razem przecież to była zupełnie inna sytuacja. Tym razem wyruszał uzbrojony w broń i nieco większe obycie, niż gdy poprzednio znalazł się we wnętrzu ziemi.
Jeśli miał go spotkać okrutny los, to przynajmniej w konsekwencji jego własnej decyzji, nie zaś czyjegoś zarządzenia. Tak mógł sobie wmawiać i na to musiał przystać. Sytuacja była zbyt poważna by pozwalać sobie na odwrót.
Może chociaż myśl o nagrodzie, wcale niekoniecznie materialnej, nadaje temu przedsięwzięciu jakiegoś uzasadnienia.
Nagle przyszła mu jedna, praktyczna myśl.
-Mistrzu, potrzebny nam być może jakiś barwnik dobry na skałę. Tak, abyśmy mogli znaczyć drogę w tych wszystkich podziemnych korytarzach.
Można było odnieść wrażenie, iż intensywnie się namyślał nad tym właśnie zdaniem.
Nie myślał w owej chwili nad tym, że byłaby to też podpowiedź dla inteligentnego wroga. To był po prostu efekt jego własnych doświadczeń z pracą w podziemiach.