Śladów wokół trupa, biorąc pod uwagę miejsce, w którym leżał było sporo. Cedmon z nosem przy ziemi oglądał bezpośrednie sąsiedztwo martwego stworzenia, ale nie był w stanie wyczytać przebiegu zdarzenia. Jedyne co stwierdził, to obecność kogoś ciężkiego, kto pozostawił głębokie odciski, później zadeptane przez padlinożerców.

Pojechali dalej, w górę rzeczki. Teraz znacznie wolniej i ostrożniej, mimo iż zabójcy małpoluda z pewnością już w pobliżu nie było. Dolina rozszerzała się, tworząc rozległą nieckę. Jej dno nie było płaskie, a pokryte sterczącymi tu i ówdzie stromymi pagórami, porosłymi lasem. Jakiś czas potem okazało się, że sąsiednie doliny, w tym i ta, którą jechali wcześniej mają w owej niecce początek. Strumień, płynąc po płaskim terenie znacznie zwolnił i rozlał się, meandrując w piaszczystym podłożu. W jednym z zakoli, na piaszczystej łasze stało uschłe, potężne drzewo o powykręcanych, czarnych konarach. Z gałęzi zwisały trzy bezgłowe ciała. Te były ludzkie, wciąż odziane w poplamione krwią odzienie i zbroje. Wokoło leżał porozrzucany, wywleczony z toreb ekwipunek i broń. Na najwyższej gałęzi drzewa przysiadła para skrzydlatych padlinożerców, która za nic nie planowała odlatywać i tylko wpatrywała się uważnie w awanturników.

- Fahimie, gdzieśmy trafili? – wyjąkał Fahd, nerwowo rozglądając się na boki. – Mówiłem. Mówiłem Wam! – krzyknął, wskazując trzęsącą się ręka na dyndające trupy. – To dzieci Rabaquqa! Biada nam! – krzyczał. – Mnie nie dostaną! – odwrócił się na pięcie i pognał przez strumień w kierunku lasu. – Uciekajcie i Wy!

Postawny mężczyzna w ogóle nie zwracał uwagi na przechodzących obok niego ludzi, więc podążanie za nim było dziecinnie proste. Wcale też nie kluczył, tylko zmierzał wprost do celu. Opuścił dzielnice Yarakanu, w których mieszkali zwyczajni ludzie i wspiął się uliczkami wyżej, tam gdzie znajdował się główny meczet i pałace. Już po chwili widać było, że nie idzie ku siedzibie władcy miasta, a skręca w bok, ku znajdującemu się na uboczu i nieco mniej reprezentacyjnemu pałacowi Jajira. Strażnicy stojący przy głównej bramie do siedziby brata władcy zasalutowali mu i mężczyzna zniknął za murami.

Wszystkie drogi prowadzą do... dokądś tam.
Cedmon nie pamiętał, o jakim mieście była mowa w tym powiedzeniu, ale okazało się, iż pasuje ono jak ulał do tej sytuacji. Każda dolina doprowadziłaby ich do tego przeklętego drzewa.

- Wracaj! - krzyknął za ociekającym Fahdem. - Sam sobie nie dasz rady!

- Sprawdzę, czy nie mają czegoś przydatnego - powiedział do kompanów. - Strzał na przykład. Jeśli coś się czai w okolicy, to parę chwil nas nie zbawi. A wy w tym czasie rozejrzyjcie się za stworem mierzącym dziesięć stóp wzrostu...

Rozglądając się na wszystkie strony ruszył w stronę dobytku, należącego do bezgłowych nieszczęśników.

- Już rzucili - syknął Torstig wściekły, że zawiodło go przeczucie. Gdyby tylko mógł cofnąć czas!
- Idź, ale coś mi mówi, że jej już tam nie ma. Moje złoto on ma - Relhad wskazał na pałac, w którym zniknął tajemniczy gość Sabihy.
- Chcę dać mu ten pismo - oświadczył w końcu i wyciągnął do dziewczyny rękę.

- Trzymaj! - Powiedziała złodziejka wciskając mu pismo.
- Ja wole żyć bez złota byle życie zachować! To za wielkie ryzyko, poczekam tu na ciebie, ale jeśli nie wrócisz sprzedam konie i uciekam z tego miasta.
- Ktoś musi chcieć za to zapłacić - odpowiedział spokojnie Torstig. Był sfrustrowany ale jednocześnie sprawiało mu przyjemność rozemocjonowanie Kibrii.
- Ja myślę, że on chce. Wszyscy zdrajcy potrzebują narzędzi. Ja zabił Osama. Ale nie umiem czytać pism. Nie wrócę na piaskownicę. Inne wyjście. Ty nie czekaj, to głupie.
Kibria chyba w tym ostatnim zgodziła się ze starcem, bo ruszyła w stronę ich kryjówki, by zdobyć pieniądze na ucieczkę z miasta.