Fahd nie planował wracać i szybko zniknął w gąszczu. Przez chwilę słychać było jego krzyki i odgłosy przedzierania się przez gęste poszycie. Potem wszystko umilkło.

Cedmon zaczął przetrząsać obozowisko. Porozrzucany ekwipunek od kilku dni leżał w nadbrzeżnym piachu. Część rzeczy była zniszczona i potargana. Jedzenie padło łupem zwierząt. Gmanagh wyzbierał z piasku kilka strzał, sprawną kuszę, dwa sztylety i szablę. Na stosik rzeczy przydatnych trafił też plecak, skórzany namiot, dwa bukłaki i płaski hełm. Przeszukując obozowisko Cedmon nie mógł przejść obojętnie obok śladów, jakie pozostały na piasku. Tutaj były lepiej widoczne, niż w okolicy znalezionego wcześniej trupa. Poza śladami butów, z pewnością należących do dyndających ludzi, wśród których znajdowały się te głębokie, które teraz zidentyfikował jako należące do olbrzymiego mężczyzny w płytowej zbroi, wiele było śladów gołych, szerokich stóp. Większych i mniejszych, ale wszystkich z pewną szczególną cechą – przeciwstawnym kciukiem, tak jakby ich właściciele poruszali się na zdeformowanych dłoniach…

W czasie, gdy Cedmon zajęty był penetrowaniem obozowiska, Enki za namową Ianusa wspięła się na drzewo i odcięła ciała. Na ziemię spadł olbrzymi mężczyzna w płytowej zbroi; obok niego wylądował jakiś śniadoskóry, pewnie Torillo. A zaraz dołączył do nich trup w skórzanej, czarnej kurcie nabijanej ćwiekami…

Niepokojącą ciszę rozległej, leśnej niecki zakłócił gwałtownie urwany krzyk człowieka. Dochodził od strony, w którą jakiś czas temu pobiegł Rusanamani…

Kibria odprowadziła wzrokiem zmierzającego w stronę pałacowych wrót Relhada, po czym odwróciła się na pięcie i skierowała swoje kroki do gospody Kasima, gdzie aktualnie znajdowały się rzeczy awanturników i wierzchowce.
Torstig podszedł wprost do wrót. Dwóch strażników przyglądało mu się obojętnie do momentu, w którym znalazł się w odległości dziesięciu kroków od wejścia. Wtedy przesunęli się na środek drzwi i przyjęli postawę obronną. W kierunku Torstiga skierowały się groty włóczni ze zwisającymi frędzlami z końskiego włosia.

- Stój! – zwrócił się do Relhada jeden ze strażników. Mówił wolno i głośno, widząc, że zbliżający się człowiek był obcokrajowcem. – Coś za jeden? Jaką masz sprawę?

Kto, jak, dlaczego...
Kolejne pytania które pozostawały bez odpowiedzi. I które zapewne takimi pozostaną, bowiem przy życiu nie pozostał nikt, kto takiej odpowiedzi mógłby udzielić. Truposze nie były zbyt rozmowne, natomiast sprawcy sobie poszli.

- Wygląda jakby mieli same ręce - powiedział Cedmon, wybierając z walającego się tu i ówdzie ekwipunku przydatne rzeczy.

I wnet okazało się, w jakim kierunku nie należy uciekać.

- Biedny głupiec - powiedział, gdy w lesie rozległ się wrzask Fahda. - Już mu nie pomożemy. Ruszajmy. - Wskazał kierunek przeciwny do tego, w jakim udał się Rusanamani... i gdzie wpadł w łapska czterorękich zabójców.

- Mężczyzna, wchodził tędy przed chwilą, dla niego mam wieści. Wracam z traktu, spotkałem tam dziwnych ludzi. Koniecznie ten mężczyzna. Mogę oddać topór na czas rozmowy.
Torstig założył kciuki za pas i stojąc czekał na decyzję strażników.

Skoro nic nie było ekwipunku, to może przy trupach. Fortuna uśmiechnęła się do Ianusa. Thoer chwilę grzebał przy sztywnych ciałach. Znalazł nieco monet i poskładany na czworo kawałek wygarbowanej skóry. Gdy go rozłożył, jego oczom ukazała się prymitywna mapa. Przedstawiała z pewnością rozległą kotlinę, z dolinami prowadzącymi na zewnątrz, a w jej środku wzgórze. Wzgórze było obwiedzione kółkiem. Na krawędzi mapy, tuż poza górami naszkicowano kilka domków. Na drodze między domkami a wzgórzem zaznaczono charakterystyczne cechy krajobrazu, jak skały, drzewa, czy zakręty rzek. Legionista starał się dopasować mapę do tego, co widział naokoło. Kiedy mu się udało, stwierdził że Cedmon, Enki i wierzchowce z leżącą Zahiją kierują się dokładnie w kierunku zaznaczonego pagórka.


Strażnicy chyba zrozumieli Torstiga, bo jeden z nich wziął od niego topór i wszedł w obręb murów. Wrócił po chwili z odzianym w białą dżalabiję, grubym mężczyzną. Z pewnością nie był to ten, z którym Relhad chciał się spotkać. Okazał się być urzędnikiem pałacowym, odpowiedzialnym za przyjmowanie petentów. Poprosił Torstiga do środka, do niewielkiej komnaty w pobliżu bramy, gdzie ugościł go wodą i daktylami.

- Po cóż dobry panie, chcesz widzieć się z amirem Masudem, niech Fahim ma go w opiece? - zapytał w końcu Torstiga.

Nie było na co czekać.
Tak w każdym razie uważał Cedmon, który ruszył w dalszą drogę gdy tylko z rozwłóczonych juków zabrał to, co zdało mu się przydatne w dalszej podróży.
A skoro Ianvs miał ochotę sprawdzać, co truposze mają w kieszeniach, to już była jego sprawa. Tamten był dorosły i wiedział, czym ryzykuje. A gdyby się pojawili czteroręcy, to koń powinien dać Ianvsowi jakąś tam szansę na ocalenie tyłka.
Oni, z wymagającą stałej opieki Zahiją, mieliby znacznie mniejsze szanse na ujście przed pogonią.

- I szybciej i im dalej się znajdziemy - powiedział do Enki, przekazując jej kilka strzał - tym lepiej.

Przyspieszył, by dać dowód na to, że nad wyraz poważnie traktuje swoje słowa.

- Niech ma - odparł Torstig nie siadając.
- Jestem starym wojownikiem, panie. Nie znajduję radości w ganianiu ludzi po próżnicy. Zaczekam gdyby Amir Masud zechciał do mnie mówić. Ty powiedz mu, że byłem tam gdzie to, co właśnie wniósł do pałacu w worku i szukam uczciwego zajęcia.
Wciąż nie siadał, popijając wodę na stojąco. Suszyło go po alkoholu i kawie. Mimo to uzupełniał płyny pomału by nie olać gospodarzowi podłogi.

Rusanamański urzędnik wyszedł, a Torstig został sam. Czuł jednak, że nie pozostał bez opieki. Na zewnątrz budynku, w którym przebywał stał strażnik. Nim jednak jakiekolwiek niewłaściwe myśli przyszły do głowy staremu Relhadowi, gruby mężczyzna wrócił. Zgodnie z nakazami społecznymi podążał dwa kroki za amirem Masudem.

- Witaj nieznajomy - wojskowy delikatnie skinął głową i dotknął palcami czoła, ust i serca. Usiadł na jednej z poduch zalegających na dywanie. Jedną rękę cały czas miał opartą na bogato zdobionej rękojeści bułata, drugą szarpał wąs. Urzędnik stanął w drzwiach. - Doniesiono mi - Masud mówił powoli, zdając sobie sprawę z możliwości językowych cudzoziemca. - że to Ty Panie spotkałeś na stepie tego złodzieja, który śmiał wkraść się do komnat bogobojnego Jajira i przywłaszczyć sobie jego własność. Złodziej, jak naocznie się przekonałem zapłacił za swój niegodny czyn, a co z jego łupem?- oczy amira świdrowały Relhada.


Jedno ze wzgórz było większe od pozostałych i znajdowało się dokładnie na środku kotliny. Musiał być to ten pagór, który na mapie znalezionej przez Thoera został zaznaczony kółkiem. Z pewnością był to cel trzech powieszonych na drzewie nieszczęśników, ale nic nie wskazywało dlaczego tam zmierzali.

W niecce panowała nienaturalna cisza. Nie było słychać ptaków, ani szumu drzew. Nawet woda w strumieniu nie wydawała zwyczajowego plusku przelewając się po kamieniach. Jakże nieoczekiwanie zabrzmiał więc głos dobiegajacy spomiędzy drzew. Nie mówił w żadnym specyficznym języku, a zrozumiały był dla wszystkich.

- Słuchajcie! Słuchajcie mnie! Byłem szlachetnym rycerzem wiele stuleci temu! - między drzewami pojawiła się rozmazana sylwetka człowieka w potarganych łachmanach, z długą brodą i rozwianymi włosami. - Tym, który poprowadził swych braci przeciw złu zrodzonemu w tym miejscu! Zarżnęliśmy ich naszymi mieczami, a na ich ołtarze strawił ogień. Ale klejnoty... złoto... ZŁO! Nie macie do nich prawa! - duch rozwiał się, niemal znikając. Jego głos cichł, ale wciąż dało się rozróżnić słowa. - Oto chciwość... Nie macie do nich prawa!