- Najpierw pojedziemy do Hedeb, żołnierzyku – Saadi podkreślił pierwsze słowo. Białe ząbki Zahiji błysnęły w gniewnym grymasie. – Potem możecie sobie jechać do Sabol, czy gdziekolwiek chcecie… A teraz do Dakhi.

Wyruszyli w drogę, posiłkując się mapą jaką Ianus znalazł przy trupach wiszących na wielkim drzewie. Tym razem, po zniszczeniu świątyni Res Hora’ab milczało. Nie słychać było przeklętych bębnów ani jakichkolwiek odgłosów krwiożerczych małpoludów w gęstwinie. Jedyne co się nie zmieniło, to komary. Nadal ich chmary krążyły nad jadącymi awanturnikami, tnąc na potęgę.

Trzy dni minęły, ale nadal nie dotarli do Dakhi. Wyjechali natomiast z gór, zagłębiając się w pokryte nielicznymi skupiskami drzew, wysuszone pogórze. Niektóre doliny jakimi jechali były zieleńsze, wilgotne od płynących ich dnami rachitycznych cieków. W którejś z kolei dolince między wzgórzami, Jahmilla oznajmiła, że poznaje okolicę. Minęli zniszczone gospodarstwo, potem kolejne.
- To małpoludy – wyjaśniła księżniczka. – Z tamtej przełęczy będzie już widać Dakhi.


Siedziba szejka nie zrobiła na podróżnych zbyt dużego wrażenia. Zabudowania rozlewały się wokół stoków wzgórza, na którym znajdował się meczet i schodziły nad błotnistą, wolno płynącą strugę, która pełniła rolę nie tyle obronną co kanalizacyjną. Nad jej brzegiem wzniesiono w kilku miejscach kamienne odcinki murów, z których w górę pięły się wieżyczki. Nad wszystkim powiewały czarno-granatowe proporce z symbolem naciągniętego łuku.

Jahmilla skierowała się do brodu. Obecni tam strażnicy, widząc kto nadjeżdża podnieśli larum. Ktoś pognał zawiadomić władcę Dakhi i powrocie porwanej córki. Zaciekawieni ludzie zbierali się przy głównej ulicy, chcąc zobaczyć o co chodzi. Gwardziści formowali kordon.

Jahmilla przybrała władczą pozę, zupełnie nie współgrającą z jej opłakanym wyglądem i pozdrawiała tłum, trzymając się pleców Cedmona, za plecami którego jechała. Saadi okutał się w zawój Zahiji, zasłaniając całą swoją aparycję. Mruczał coś pod nosem, ale jadący obok Ianus nie mógł zrozumieć słów. Już wcześniej Czarnoksiężnik wymógł na nim zwrot skrzynki, jaką legionista wydobył w jego krypcie. – Mam nadzieję, że nie zabawimy tu zbyt długo – odezwał się głośniej. – Spieszy mi się do tego Hedeb… Już tak blisko…

Jechali główną aleją, wzdłuż kramów, warsztatów, kawiarni i palarni, a naprzeciw nich, z pałacu wyszła, a raczej wybiegła grupa osób. Przewodził jej wysoki, chudy mężczyzna w czarno-granatowej, wyszywanej złotymi monetami szacie. Miał ciemną brodę, przetykaną siwizną i krótko ścięte, siwiejące włosy. Jego czoło zdobił wytatuowany werset z Świętej Księgi.
- Córko. Dziękować Fahimowi, żeś zdrowa wróciła w domowe pielesze – sięgnął w górę i ściągnął Jahmille z konia. Skinął komuś z tyłu i natychmiast wystąpiła zawoalowana kobieta, która owinęła księżniczkę błękitnym zawojem. Córka szejka pokłoniła się i wycofała bez słowa, stając wśród podobnych sobie, identycznie odzianych kobiet.

- Dostaniecie swoją nagrodę… - zaczął szejk, ale umilkł przyglądając się kompanii. Zmrużył podejrzliwie oczy, przeskakując wzrokiem po twarzach i sylwetkach. – Kim jesteście? Nie z Wami umawiałem ratunek córki.

Cedmon miał czarnoksiężnika powyżej uszu i gdyby nie chodziło o Zahiję, to dawno zrobiłby w tył zwrot i zostawiłby Saadi'ego w lesie. Najlepiej bez głowy...
Bez słowa spojrzał na Ianusa. Z Saadim nie chciał przebywać, ale i kompana nie chciał zostawić.

Droga przez dżunglę przebiegła bez dalszych niespodzianek, całkiem jakby zniszczenie świątyni pozbawiło małpoludy animuszu i chęci do atakowania podróżnych.
Jedynym problemem był prowiant, ale coś się dało upolować, a coś jeszcze znaleźć w zniszczonych przez małpoludy gospodarstwach.
W każdym razie udało im się nie umrzeć z głodu, nim dotarli do Dakhi. A tam tłum mieszkańców powitał Jahmillę, a chwilę później okazało się że dziewczyna nie okłamała ich co do swego pochodzenia.
Wysokiego - jak na tutejsze standardy, oczywiście.

- Wasza wysokość... - Cedmon znalazł się na ziemi tuż po tym, jak księżniczka opuściła koński grzbiet. Skłonił się, acz niezbyt uniżenie. - Cedmon, do usług - powiedział, po czym przedstawił pozostałych członków ekspedycji, nie zdradzając tego, że w ciele Zahiji kryje się duch czarownika. - Co prawda nie nam zlecono ocalenie córki waszej wysokości, ale dzięki łasce Fahima odnaleźliśmy ją w siedzibie małpoludów i wyrwaliśmy ją z łapsk tych potworów, przy okazji wybijając znaczną ich liczbę.

Szejk, uznając najwidoczniej, że rozmowa z obcymi jest poniżej jego godności wycofał się. Przez moment rozmawiał z jednym ze swoich podwładnych. Do przodu wystąpił brodaty, ubrany w białozielony zawój mężczyzna z brodą, która strzyżona była co najmniej kilkanaście lat temu. Do pasa przytroczone miał złocone tuby z zwojami zapisanymi wersetami Pisma. Skłonił się niemal niezauważalnie. To on odebrał mapę od Thoera.

- Zostaniecie nagrodzeni, gdyż miłościwie nam panujący Mannoud ibn Najikh zwykł dotrzymywać słowa. Możecie też przenocować w kwaterach, jakie zostaną Wam przygotowane. Dostaniecie jucznego wielbłąda i zapas wody, abyście nie zginęli na Pustkowiu. Nikt Was nie będzie w Dakhi zatrzymywał, więc wyruszyć będziecie mogli jutrzejszym świtem bądź najpóźniej pojutrze… Na tym łaska szejka się kończy…

- I to mi się podoba. Jak najszybciej w drogę – wypaliła Zahija. Mężczyzna spiorunował ją wzrokiem. Jego palce przebiegły po zwojach. Pismo rozjarzyło się białą poświatą. – Zamilcz, przeklęta. Prorok Ismael mówi: nie ma wśród was miejsca dla tych, którzy nie chodzą ścieżkami Pana. Niech ich języki zostaną wyrwane, a oczy wydłubane. A ich ciała niech zostaną rzucone sępom na pożarcie…

Cekiny zabrzęczały, kiedy Saadi gwałtownie machnął ręką. Brudne, połamane paznokcie Zahiji zaczęły się wydłużać… Starcie magów wisiało w powietrzu…

Wszystko układało się mniej więcej dobrze... No, raczej mniej... Przynajmniej zdaniem Cedmona. Bo gdyby Jahmillę przywieźli tamci, których wynajął szejk, powitanie (być może) byłoby serdeczniejsze. A może i nie, bowiem szejk najwyraźniej gardził obcymi - ludźmi, którzy nie wywodzili się z jego plemienia, chociaż nie zawahał się korzystać z ich usług, gdy jego współplemieńcy nie mieli odwagi ruszyć na poszukiwanie księżniczki.
I zamiast powitać pogromców małpoludów jak bohaterów, zrobili wszystko, by pomniejszyć ich, obcych, zasługi.

Po takim 'serdecznym' powitaniu Cedmon nie miał zamiaru zatrzymywać się dłużej. Ani też mówić, że - najwyraźniej - szejk, niech jego imię idzie w zapomnienie, dość nisko ceni sobie swą córkę, tudzież zachowuje się jak cham i prostak, które te słowa zdecydowanie podgrzałyby atmosferę.
No a ta stała się gorąca bez udziału łucznika...

- Przestańcie! - powiedział, robiąc parę kroków do przodu, by znaleźć się między zwaśnionymi stronami. - Nie godzi się walczyć w tak radosnym dla wszystkich dniu. I obrażać w ten sposób szejka Mannouda ibn Najikha... niech Fahim pomnoży jego dni.

Napięcie rosło. Saadi wprawdzie opuścił ręce Zahiji i cofnął się o krok, ale Ianus czuł wzbierającą pod jej skórą magię. Zwoje wciąż jaśniały mocą, a rusanamański mag wpatrywał się z wściekłością w wciśnięty w jego rękę sztylet.

- Odpuść – odezwał się do niego szejk, jednak nie zrobił ani kroku i nie wykonał żadnego gestu. Same słowa. – Odpuść, Quadim. Niegodni są gniewu Najwyższego Pana – po tych słowach zwrócił się do oswobodzicieli swojej córki. – Nie macie czego tu szukać. Wynoście się z miasta. Dostaniecie to, co obiecałem. Ale poczekacie za bramą. Niech Fahim zlituje się nad Wami, gdyż kroczycie ścieżką nieprawości.

- A gdybyście spróbowali postawić stopę w Dakhi, poczujecie gniew Pana – dodał Quadim. Jego oczy płonęły bielą. Sztylet z brzękiem wylądował u stóp Ianusa. Mag nie ruszył się o nawet o krok. Naprzeciw niego stała Zahija, w zniszczonym, podartym zawoju. Widoczne spod nikabu oczy śmiały się złośliwie. Wyglądało na to, że Saadi chce ponownie wypróbować wrogiego maga i zaraz coś powie, ale zrobił inaczej. Odwrócił się na pięcie i wolno drobiąc małymi kroczkami pomaszerował w stronę bramy.

Sprawa została załatwiona, można by rzec, ku niezadowoleniu obu stron, a Cedmon po raz kolejny doszedł do wniosku, że 'współpraca' z duchem, który aktualnie pomieszkiwał w ciele Zahiji nie opłaca się im w najmniejszym stopniu. Chociażby dlatego, że kultura czarnoksiężnika była mniej niż niska, a sam Saadi miał w nosie skutki swoich działań.
Ale lepiej było zostać wyrzuconym z miasta, niż nafaszerowanym strzałami czy podziurawionym dzidami.

Nie komentując ni jednym słowem całej sytuacji Cedmon ruszył w stronę bramy, prowadząc za sobą wierzchowca.
Miał nadzieję, że szejk dotrzyma słowa i da im jakieś zapasy. No i że znajdzie się ktoś, kto zechce im sprzedać jakąś broń i jakieś wyposażenie, przydatne podczas wędrówki.

Odprowadzani wrogimi spojrzeniami mieszkańców, awanturnicy skierowali się do bramy. Wyglądało na to, że na pomoc lokalnej ludności nie mają co liczyć. Wprawdzie nikt nie wykonywał jakichkolwiek wrogich gestów, ale niechęć wisiała w powietrzu. Nieopodal bramy Zahija zwolniła, wpatrując się w dwie stojące w cieniu budynku, opierające się plecami o mur postaci. Tych dwoje nie patrzyło wrogo, a ich spojrzenia wyrażały zainteresowanie. Nie byli z pewnością tutejsi. Stary mężczyzna, sądząc po elementach ubioru i ekwipunku wystających spod ciemnej abaji był Relhadem. Towarzysząca mu kobieta miała również jasną karnację. Okaryjka?

- Spotkamy się za miastem, strzelanie z łuku od bramy – oświadczyła Zahija przechodząc obok nich. I poszła dalej. Na nieśmiałe pytanie Enki, o co chodzi, odpowiedziała, że właśnie tacy ludzie mogą im pomóc w obecnej sytuacji.

Jakiś czas potem przez bramę wyszło dwóch pałacowych parobków prowadząc objuczonego wielbłąda. Przyprowadzili zwierzę w miejsce, w którym siedzieli awanturnicy. Jeden z nich rzucił pod nogi Ianusa skórzaną sakiewkę. – Oto nagroda za sprowadzenie córy łaskawie nam panującego szejka, niech Fahim mu błogosławi – zostawili zwierzę i odeszli. Po jakimś czasie ich miejsce zajęli nieznajomi, „zaproszeni” przez Saadiego. Ich rola, na razie sprowadzała się do zdobycia w Dakhi zaopatrzenia na wyprawę do Hedebu. Czarnoksiężnik chciał też, aby dołączyli do grupy wyruszającej na Pustkowia.