Nie godząc się z myślą, że poroże padłego zwierzęcia mogłoby się zmarnować Torstig zaoponował.
- Wstrzymaj się chwilę - poprosił i dobył toporka. Uderzył kilkukrotnie z wprawą w czaszkę by wyłupać zawinięte rogi w całości. Zdobyte trofeum przytroczył do swych pakunków i skinął głową na znak gotowości do dalszej podróży.

Relhad łupał czaszkę zwierzęcia, a Livia siedząc na grzbiecie wielbłąda czekała cierpliwie. Wysoka pozycja w siodle pozwoliła jej dostrzec dosyć wcześnie zbliżających się dwóch ludzi. Problem polegał na tym, że i ona była doskonale dla nich widoczna. Dwaj jeźdźcy na ciemnych, silnych koniach, jakże różnych od rusanamańskich rumaków, skierowali się ku Kibrii i Torstigowi. Im byli bliżej, tym więcej szczegółów było widocznych. Mimo, iż ubrani na lokalną modłę, nie byli Rusanamani. Mieli opaloną, ale jasną skórę; wystająca spod zawojów włosy również były jaśniejsze niż u lokalnej ludności. Pierwszy jeździec był całkiem przeciętnej budowy, uzbrojony w prosty, okaryjski miecz i włócznię o liściowatym, szerokim grocie, ale przy drugim z mężczyzn wyglądał jak karzeł. Tamten był potężny. Siedząc na koniu, niemal podwajał swój wzrost; stojąc na ziemi musiał liczyć dobrze ponad dwa metry. W ramionach miał szerokość dwóch zwyczajnych mężczyzn. Wrażenie wielkości potęgowała ogromna głowa, pokryta gęstym zarostem, sięgającym niemal linii oczu. Przez plecy miał przerzucony dwuręczny miecz, którym przy swoich rozmiarach mógł chyba swobodnie władać jedną ręką. A uzbrojenia dopełniała długa, obudowana ciemnym drewnem rura, którą trzymał przełożoną przez uda.

- Spokojnie! – zakrzyknął mniejszy z jeźdźców, gdy znalazł się w zasięgu głosu. Mimo, że mówił w rusanamańskim, jego akcent był niezwykle podobny do tego, jakim mówiła Kibria. Okar? – Nie mamy złych zamiarów. Jedynie przejeżdżamy.

- как дела? – niezrozumiale zagadał olbrzym tubalnym, głębokim basem.


- Jestem Rami ibn Hassan – przedstawił się strażnik. – I chyba nie mam już czego szukać w Yarakanie. Niech Siedmiu Proroków wybaczy mi moje czyny…

Hundur był traktowany znacznie lepiej niż obie kobiety. Swoją radość ze spotkania z Cedmonem wyraził skacząc na niego i niemal nie przewracając go na podłogę. Po chwili Gmanagh musiał powstrzymać brytana, bo w pałacu zaczęło robić się gorąco. Krzyki przybliżały się – najwidoczniej zorientowano się, że więźniowie uciekli i spodziewano się, że uciekli do szejkowych stajni. W stajni, dzięki temu, że konie i wielbłądy zostały wypuszczone, zapanował niewielki rozgardiasz, który w momencie, gdy Fahd i Rami zaczęli dźgać i bić zwierzęta, przybrał na sile.

Dwóch strażników szybko doszło do wniosku, że zostali wywiedzeni w pole i chcieli naprawić swój błąd. Weszli do stajni, ale ugrzęźli w drzwiach, gdy jeden z nich został stratowany przez wielbłąda, chcącego wydostać się na dziedziniec.

Nie było czasu na dokładniejszy wybór zwierząt, więc zabrali co popadnie, wspinając się na grzbiety i wyjeżdżając na ulicę, wiodącą z pałacu wprost w kierunku bramy północnej. Było tu pusto. Z tyłu z głównego dziedzińca pałacu piął się ku niebu słup dymu. Pierzeje Bramy Ragadan były rozwarte, strażników, poza jednym, obserwującym okolicę ze zwieńczenia wieżyczki nad bramą, nie było nigdzie widać.

Cedmon ledwo zdołał uspokoić Hundura, który zdawał się być w wyśmienitej formie... a potem, najszybciej, jak mógł, osiodłał dwa wierzchowce. Gdy tylko tego dokonał, przy pomocy Fahda wpakował Enki na grzbiet konia, po czym (kierując się rozsądkiem) przywiązał dziewczynę, by nie zleciała z siodła ledwo opuszczą stajnię.
Nie oglądał się na pozostałych wierząc, że Ianvs da sobie radę z Zahiją.
Gdy nieosiodłane zwierzęta wypędzono na zewnątrz, Cedmon ruszył w ślad za nimi, poprzedzany przez Hundura. Sam trzymał w dłoni wodze konia, na którego grzbiecie tkwiła Enki.

- Przez bramę i w pole - powiedział, popędzając wierzchowca, chcąc jak najszybciej znaleźć się poza murami miasta. - Jak znikniemy z widoku, wtedy pomyślimy o myleniu tropów. Znasz trochę okolicę? - zwrócił się do eks-strażnika.

Staruszek wyglądał jak w piżamie. W dłoni miał jednak broń a w drugiej zdobyte poroże. Nieco frywolnie odpowiedział więc nieznajomym rozkładając pokojowo ramiona.
- To przejeżdżajcie. Miasto jest tam, a góry tam - wyjaśnił wskazując kierunki ręką z porożem.

Rozpędzony tabun koni, wśród którego podążali uciekinierzy wpadł w bramę. Strażnik-obserwator nie był w stanie nic zrobić, aby powstrzymać ucieczkę. Drugi strażnik, który wybiegł na zewnątrz i stanął na środku przejścia został brutalnie zepchnięty pod ścianę przez pędzącego na czele ogiera. Nad bramą rozległ się głos donośny głos surmy. Z pałacowej bramy wybiegali już pierwsi strażnicy.

Plan Cedmona, aby się gdzieś ukryć po opuszczeniu miasta miał jeden mankament. Gmanagh nie wziął pod uwagę ukształtowania terenu. Gdy zjechali z wzniesienia, na którym stało miasto, przed nimi, aż po falistą linię horyzontu, jaką stanowiło Res Horab, rozciągał się równinny step. Zwierzęta ze stajni szejka wytraciły impet i teraz zatrzymywały się, nie czując nad sobą władczej ręki jeźdźców. Te, na których siedzieli zbiegli z Yarakanu ludzie wciąż pędziły naprzód, zagłębiając się w morze traw.

- Nie zgubimy ich łatwo. Musimy uciekać przez noc, licząc na to, że duchy nie zechcą nas niepokoić – wyjaśniał sytuację były już strażnik. – Postaram się zaprowadzić Was do Gmiqdif. To mała osada, zupełnie z boku. Tam może być ktoś, kto zajmie się rannymi – wskazał głową na nieprzytomną Zahiję i poranioną Enki.

Patrząc w tył, w kierunku miasta, można było dostrzec wysypujące się przez bramę ciemne punkciki. To ludzie szejka Rasula w końcu ogarnęli się na tyle i połapali w sytuacji, że podjęli zorganizowany pościg.

- Dobrze wiem, gdzie jesteśmy – odparł tamten z krzywym uśmiechem. – Razem w Artiomem przemierzamy te ziemie co roku w poszukiwaniu ciekawego łupu. Takim z pewnością nie jest ta antylopa… Ale już nad tym, co ją zabiło chwilę bym się zastanowił. My jedziemy prosto do Yarakanu uzupełnić zapasy, więc jak traficie na ślady drapieżnika, możecie zapolować. Nie będziemy sobie wchodzić w drogę. Powodzenia!

Potem odwrócił konia i wolno ruszył przez step, zupełnie tracąc zainteresowanie. Wielkolud o imieniu Artiom podążył za nim. Odwrócił się jeszcze i jego wzrok spoczął na Kirbii. Wykrzywił twarz w paskudnym grymasie, a w jego szerokich ustach błysnęły spiczaste, dolne kły.

Nawet gdyby zabrali ze sobą wszystkie zwierzęta ze stajni, to i tak nie zdołaliby opóźnić pościgu. Jak by nie było, armia szejka liczyła sobie parę setek konnicy, a jedyną nadzieją uciekających było to, że ich wierzchowce były najlepsze. Przynajmniej w okolicy.

- Mniej się boję duchów, niż tych, co nas ścigają - rzucił Cedmon, pochylając się nieco i przyspieszając. - Jedziemy przed siebie, aż zapadnie zmrok, potem skręcimy w stronę tego Gmiqdif. W ostateczności wezmę konie i spróbuję odciągnąć pościg, a wy się schowacie gdzieś wśród traw, a potem ruszycie pieszo.

- Pierdolenie - burknął Torstig po swojemu. Jemu zdobyte poroże wydało się nad wyraz ciekawe. Już nie mógł się doczekać, by zrobić z niego okładki do nowego noża.
- Lecimy - odparł Kibrii i zupełnie bez zapału i wigoru wgramolił się na grzbiet osiołka. Starał się nie zastanawiać nad potencjalną długością podróży. Oddalając się od padliny wyszukiwał na horyzoncie skupiska drzew i potencjalne źródła wody. W takim właśnie miejscu chciał zatrzymać się na noc.