Dario szybko zlustrował sytuację.
- Kira dziesięciu doświadczonych do żagli! Chcę więcej żagli na sterburcie, luzować od strony bakburty! Wrona jak najciaśniejszy skręt na bakburtę! Caeldorn czterech wioślarzy na bakburtę, skręt na wiosłach, mają zrobić opór! Vallo rzuć linę bosmanowi! Balista w łódź rybacką! Aulies zdejmij tego goniącego! Hani, Hami, Herri powstrzymać wrogich strzelców!
Dario wydał rozkazy, samemu przygotowując miksturę wybuchu. Miał ją zamiar użyć w razie potrzeby.
Vallo lekko oszołomiony wydarzeniami, z opóźnieniem dostrzegł bosmana w topieli. Dopiero rozkaz Diakomsona zmusił go do działania. Dopadł do leżącej nieopodal na pokładzie równo zwiniętej liny. Wprawnym ruchem rozwinął i jej drugi koniec rzucił Ojjowi.
- Na wszystkich bogów Faberterry, trzymaj! - polecił kompanowi. Sam zaś z rozmachem rzucił linę w kierunku walczącego z wodą Zaraana.
Wielka dłoń bosmana zacisnęła się na linie. Potężnie mięśnie ramion ciężko pracowały by wywindować go na górę.
- Dzięki - skinął głową, a potem ryknął - Dosyć odpoczynku! Do roboty!
Sam doskoczył do burty i wciągnął wisząca tam dziewczynę na pokład.
- Zaraan twoja dama może jeszcze strzelać? Jeśli tak to zdjąć tego narwanego głupca ścigającego nas! - Pierwszy przypatrywał się sytuacji w porcie.
- Sareena, strąć tą wiewiórkę kicająca za nami. Bo chyba wciąż potrafisz strzelać? - Zaraan wyszczerzył zęby.
Dario w tym czasie szukał wzrokiem jakiegoś statku do zatarasowania wyjścia z portu, na tyle lekkiego, by można było go pociągnąć kawałek za “Wiedźmą”, na linach, a potem zatopić, tarasując na długo wyjście z portu.

- Kurwaa! - wrzeszczał Heist. - Dajcie mi no tego, co na mnie łuk podniósł, ze skóry obedrę!
Valloris zerknął z uśmiechem na kapitana, który ryczał niczym buhaj. - Złego diabły nie wezmę. Stary dzisiaj nie sczeźnie - splunął za burtę odganiając złe. - Dobra, Ojo, łapmy się za te żagle, pomóżmy chłopakom.

Ojo złapał jeden koniec liny drugi wylądował tuż obok Bosmana. Ten z trudem go chwycił łykając nieco wzburzonej słonej wody. Wtedy Ojo zawinął linę wokół siebie, naprężył ją i rzucił się z rei wykorzystując belkę niczym bloczek. Bosmana niemal wydarło z wody uderzył w burtę i pojechał po niej jak po windzie. Złapał się za krawędź i przeskoczył niemal w tym samym momencie Ojo wylądował na pokładzie uśmiechnięty. Bosman czuł, że będzie miał sine prawe ramię. Wypluł jednak wodę i uśmiechnął się do kompana.

Wtedy zaświszczały strzały. Vallo widział wyraźnie jak Heri przymierzająca się do rzutu dostaje w rękę z atlatlem. Niemal upuściła broń. Ale zamykając oczy szarpnęła się i wyrzuciła oszczep. Dopiero wtedy usiadła przy burcie chowając się i wydarła strzałę z ręki, wydawało się, że będzie z nią ok. Gorzej jednak z mocującym się z wiosłem młodym chłopakiem. Strzała trafiła go w ucho grzęznąc w czaszce. Opadł na ziemię bez życia. Caledorn wydarł z jego martwych dłoni wiosło i doskoczył do dulki.

Kira doskonale widziała stojąc na maszcie jak strzały wojowniczek Jani trafiają w cel. Szyk łuczników się niemal złamał. Widziała też Auliesa, który wymierzył w skupieniu i wypuścił strzałę. Ta pomknęła prosto w biegnącego po pokładzie niedalekiej łodzi odzianego na czarno młodzieńca. Trafiła go prosto w pierś. To był potężny strzał. Powinien przeszyć go na wylot. Kira pomyślała, że jak bosman nie ufunduje za ten strzał zębów Auliesowi to ona to zrobi… Wtedy strzała uderzyła w duży srebrny guzik zapinający kurtę wroga. Krzesząc iskry odbiła się w bok. Kira aż zamarła. Odziany w czerń cofnął się pod impetem uderzenia, ale nawet nie upadł. Podniósł łuk i strzelił. Kira zareagowała zbyt wolno. Strzałą ją dosięgła, a impet trafienia strącił ja z reji na której stała. W ostatniej chwili złapała się liny i zawisła. Tuż pod prawym obojczykiem sterczała strzała z czerwonymi lotkami.
Morska wiedźma rozpędzała się z każdą sekundą. Rozciągnięty drugi żagiel pod ostrym kątem ciągnął statek w mocny przechył. Wiosła opadły w wodę. Marynarze posinieli z wysiłku próbując stawiać opór. Drewno skrzypiało niezadowolone. Ale burta kupieckiego statku zbliżała się za szybko.

Zaran kończył wciągać Merri kiedy Wrona stojąca z tyłu wrzasnęła!

- JA PIERDOLĘ! TRZYMAĆ SIĘ!

Wtedy świat zachwiał się w posadach, a dwa statki zetknęły się burtami. Rozległ się huk pękającego drewna. Wszędzie posypały się drzazgi. Wstrząs niemal przewrócił statek. Żeglarze podnieśli wiosła oni byli bez podparcia. Caledorn wbił się w burtę i opadł na deski pokładu trzymając się za potłuczony brzuch. Jeden z jego podkomendnych nie miał tyle szczęścia siła uderzenia wyrzuciła go za burtę. Runął w wodę i już nie wypłynął.

Czas zamarł oba statki jęczały, drewno pękało dookoła fruwały drzazgi. Nagłego szarpnięcia nie wytrzymałą jedna z lin mocujących skrzynie. Ta się oderwała i z potężnym impetem ruszyła przez pokład. Herri Patrzyła właśnie na wyjątą z rany strzałę nawet nie spostrzegła zagrożenia. Skrzynia z przerażającym impetem wgniotła ją w burtę. Herri nawet nie zdążyła krzyknąć. Słychać było tylko głuchy dźwięk trzaskających desek.

Koło Balisty też było słychać krzyki. Przewrócił się stojak z bełtami przywalając Devyera.

Kolejne szarpnięcie wyrwało Wiedźmę na wolność.

Wrona jako jedna z niewielu ustała cały czas trzymając koło sterowe. Popatrzyła za siebie. Statek z którym się zderzyli oderwał się od na wpół połamanego pomostu, powoli dryfował na środek portu nabierając nieśpiesznie wody, Wszędzie dookoła było pełno desek.

Całą załoga poruszała się jakoś niemrawo ogłuszona hukiem zderzenia. Ktoś coś krzyczał ktoś coś wołał, ale ludzie nie reagowali.
- Wstawać, nie czas jeszcze, żeby umrzeć - zawołał kapitan, podnosząc się z pokładu. - Głowy nisko i spiąć dupy, bośmy jeszcze stąd nie wypłynęli. Pomóż mi kto z balistą, kto umie! Ustrzelę drania, co strzelać śmiał. Pracować dalej przy żaglach. Kontynuować ostrzał, ale defensywnie. Zaraz odpłyniemy, ludzie nie muszą przypłacić krwią więcej, niż powinni.
Po czym sprężył się i doskoczył do balisty, przy której chwilowo stał tylko Szczur. Zamierzał ją załadować i uderzyć w statek rybacki.

Vallo nieco oszołomiony uderzeniem, na komendę kapitana, podbiegł do balisty z pomocą. Sprawnymi ruchami razem ze Szczurem zaczął ładować machinę.
- Aj, aj, kapitanie - wyszczerzył zęby do Heista w uśmiechu. - Proszę sobie wybrać cel. Za chwilę będziemy gotowi na wystrzał.
- Trymować! Wyrównać fały, wiosła w górę! Balista rozwalić mi tą krypę rybacką! - Dario był wściekły, że banalnie prosty manewr nie wyszedł, w końcu nawet durnie z załogi powinni go wykonać, tak by nie zawadzić o statek.
- Vallo! - wrzasnął doskakując do balisty - Pomóż Kirze, ja zajmę się balistą. Szybko zanim ją ustrzelą.
Do załadowania użył bełtu przygniatającego Deveyera.
“Staruszek, jednak oberwał mocno. We łbie mu się kotłuje. Rozkazy zmienia jak rękawiczki” - pomyślał Valloris. Nie czas jednak było na dąsy. Skinął kapitanowi głową i ruszył w kierunku Kiry z pomocą.

Łucznicy przebiegli na rufę. Sarren krzyknęła na mój rozkaz i wszystkie naciągnęły cięciwy i zamarły na wdechu.
- TERAZ! - Grad strzał opuścił pokład wiedźmy i delikatnym łukiem opadł w kierunku strażników. Tym razem odziany w czerń młodzieniec nie miał tyle szczęścia. Aż troje łuczników wzięło go na cel i żaden nie spudłował. Jedna strzała utknęła w piersi, druga w nodze trzecia w prawej ręce. Młodzieniec zatoczył się do tyłu i runął ze schodów kasztelu okrętu na którym stał. Przekoziołkował ze schodów i padł bez przytomności na deski pokładu w powoli rozszerzającej się kałuży krwi.

Część gwardzistów również osunęła się bez życia na ziemię. Łuczniczki uśmiechnęły się złowieszczo. Żadna z nich nie zamierzała strzelać ostrzegawczo, nie wtedy kiedy oni strzelali do kapitana i ich załogi.

-KIRA! - zgiełk na pokładzie przekrzyczała Czarna Mamba w kilku susach dopadając przygniecionej skrzynią dziewczyny. Marice już przy niej była - Zostaw ją pomóż kapitanowi, niech nie zrobi nic głupiego. - Mówiąc to delikatnie odrzucała na bok szczątki skrzyni przygniatającej Kirę.

Marice podbiegła do kapitana szarpiącego się z balistą. Obok niej jak spod ziemi wyrósł rosły Zaraan zarzucając na łoże ciężki Bełt. Devyer leżący pod stelażem jęczał próbując wypełznąć spod ciężaru. Po chwili balista skierowała się w dobrą stronę gotowa do strzału.

Vallo w kilku skokach dotarł do masztu i niczym małpa wspiął się na reję by odwiązać linę, która powstrzymała Kirę przed upadkiem. Zdawał sobie sprawę, że wystawia się na strzał, ale szybko odwiązał linę skrył się za drzewcem masztu i zapierając się szeroko rozstawionymi nogami powoli opuścił piratkę. Która zeskoczyła na deski pokładu, przypadła do ściany kasztelu i opadła ciężko na beczkę przyglądając się swojej ranie.

Z brzegu posypały się strzały były jednak niegroźne.

Załoga na pokładzie uwijała się jak w ukropie. To byli doświadczeni ludzie na swoim miejscu. Żagle ustawione wiosła wciągnięte. Statek był na idealnym kursie i nabierał prędkości.

Morska wiedźma mimo uszkodzeń mknęła do przodu niczym strzała.

Mamba westchnęła z ulgą odrzucając na bok największy kawał skrzyni. Kira miała złamaną nogę, strzałę w ramieniu, leżała bez przytomności ale ta cała czerwona posoka to nie była jej krew. Mamba pociągnęła nosem.. Wino… i to parszywe. Ktoś w tej skrzyni przemycił na pokład gęste słodkie wino!

Mamba bez wahania szarpnęła za nogę nastawiając ją. Herri wrzasnęła z bólu wracając do życia w bardzo bolesny sposób. Wrzask ucichł w momencie, kiedy Mamba wepchnęła wrzeszczącej kobiecie garść czerwonawych, wysuszonych liści do ust.
- Żuj to! - Wrzasnęła tonem nie znoszącym sprzeciwu, by zaraz dodać łagodniej - Zaraz przestanie boleć. - Nie czekając na reakcję poszkodowanej medyczka złapała dwa kawałki połamanej skrzyni i przy pomocy kawałka tkaniny unieruchomiła kończynę.

Kira z każdym ruchem żuchwy odpływała w przyjemne czerwonawe majaki, rzeczywiście przestawało boleć.

W porcie trwało straszne zamieszanie. Płomienie ogarnęły już przynajmniej jeden budynek wiatr wiejący od lądu wszystko okrywał ciężkim gryzącym dymem. Statek uszkodzony przy karkołomnym manewrze wiedźmy powoli dryfował na środek portu coraz bardziej nabierając wody. Zaraz pewno zatarasuje wyjście z portu.

- GOTOWE - Wrzasnął bosman pomagając szczurowi dociągnąć cięciwę balisty kołowrotem. Kapitan przymierzył gotowy do strzału.
- A tam, kurwa, pospieszyli się łucznicy, ja chciałem sam gnojka ustrzelić z balisty. Trzymać ją w pogotowiu, Vallo, jeszcze kto może wypłynąć z portu.

Wygrzebawszy z głębokich kieszeni płaszcza piersiówkę, golnął potężnie i otarł usta.
- Medyk, trza mi wyjąć tą strzałę z dupy, znaczy się, z klaty. Niech ktoś wygrzebie Dveyera spod skrzyni, będzie potrzebował razem z cieślą ocenić zniszczenia Wiedźmy. Mamba, kiedy ogarnie mnie, niech rzuci okiem na resztę załogi - rzekł.
- Dario, jeśli okaże się, że statek jest uszkodzony, będziemy musieli wytyczyć drogę, aby bezpiecznie go poskładać. Mamy na to dość żarcia dla ludzi i zasobów. Tymczasem, ponawiamy rejs za skarbem.

Dario rozejrzał się. Statek, którym miał zamiar zatarasować wejście z portu na wiele dni toną, lecz jeśli miałby dobrą załogę mogli go jeszcze uratować. To pokrzyżowało by plany Pierwszego.
- Kapitanie tą krypę tonącą trzeba posłać na dno...

- Po co? - zapytał. - Niech im poprzeszkadza, jak będzie ktoś za nami chciał płynąć.

-Mogą jeszcze sprowadzić ją ze szlaku i zatonie w innym miejscu nie tarasując wyjścia z portu. A przy zatopionym w wyjściu z portu okręcie żaden statek nie wypłynie bo rozwali sobie kadłub. Zatopiony zapewni nam kilka dni spokoju. Najmniej.

- Niech będzie - rzekł kapitan, podchodząc do balisty.

-Na sygnał kapitana strzelać lekko poniżej linii wody. Posłać tą krypę na dno. - potem podszedł do Marici.
- Jak najszybciej sprawdź uszkodzenia. Daj znać czy Wiedźma wytrzyma Zefir.

Vallo skinął głową. Z balistą gotową do wystrzału, oczekiwał sygnału od kapitana.

Kapitan wymierzył z balisty i dał sygnał do strzału.
Balista jęknęła a gruby bełt przeciął powietrze uderzając w burtę rannego statku. Od siły uderzenia statek się aż pochylił, a przez wielką wyrwę do środka wlewała się już woda. Jeszcze chwilę a statek opadnie na dno.

Morska wiedźma z pełnymi żaglami cięła powierzchnię fal wypływając na pełne morze. Załoga na statku zaczęła wiwatować!

***

- Kapitanie - zaczęła Marice - Wiedźma ucierpiała tylko powierzchownie. Statek wytrzymał to uderzenie wręcz w sposób niezwykły. Ucierpiało tylko poszycie. Konstrukcja została wystawiona na potężną próbę ale wytrzymała. Kilka desek trzeba wymienić w poszyciu reszta powinna jeszcze wytrzymać. Wystarczy uszczelnić niewielkie pęknięcia. Jest to zaledwie parę godzin pracy, jak morze będzie spokojne można to zrobić nawet bez postoju.

Wszyscy zgromadzeni odetchnęli z ulgą, mimo że uśmiechnięta mina Marice wchodzącej do kapitańskiej kajuty wróżyła dobre wieści, oficerowie Morskiej Wiedźmy nie spodziewali się, aż tak dobrych wiadomości. W niewielkiej kajucie cisnęli się Nawigator, barczysty Bosman i kapitan, nad którym pochylała się Czarna Mamba próbując usunąć strzałę. Kapitan co rusz zaciskał mocno szczęki z bólu. W rogu stały jeszcze dwie kobiety przyprowadzone przez Zaraana Saraan i Merri. Nie odzywały się stojąc wyprostowane z delikatnymi uśmiechami na twarzach bardziej na sposób dworski aniżeli żeglarski.Chwiejąc się nazbyt mocno przy większym przechyleniu statku. Co nieco burzyło ich nienaganne pozy. Ewidentnie nie miały wielkiego doświadczenia z morzem.

- Rób co uważasz za słusz… ne - westchnął kapitan rwanym głosem, bo Mamba mocno przycisnęła okolice rany starając się wyczuć gdzie ugrzęzła strzała.

Cieśla okrętowa już odwracała się do wyjścia, gdy nagle kapitan wrzasnął przeraźliwie, bo Czarnoskóra lekarka wepchnęła strzałę z całej siły tak by wyszła z drugiej strony. Kapitan już się zrywał z ławy sięgając po sztylet. Ale Mamba kolanem przygniotła go sięgając ręką po duże kleszcze obcięła koniec strzały i wyciągnęła resztę strzały. Po tym drugim szarpnięciu kapitan się poddał i delikatnie zwiotczał. Po chwili doszedł do siebie. A obie rany były już zabandażowane. On zaś czuł się o niebo lepiej.
- Idę do Herri i Kiry - rzekła Mamba wycierając zakrwawione ręce w czystą szmatę opuściła kajutę z zasępioną miną. O ile statek jakoś to przetrwał o tyle załoga została pokiereszowana. Nie obyło się bez strat. Dwóch wioślarzy zginęło, Niewiele brakło by morze zabrało Herri nawet kapitanowi się nie upiekło.

Heist podniósł umęczone bólem spojrzenie na Zarrana i powiedział.
- Niech to ostatnia kurwa portowa oszcza! Co ci Zaraan odbiło! - Zaraan już miał coś odpyskować, gdy nagle na jego wysokim ramieniu oparła się dłoń Merri i odziana w drogi niebieski płaszcz młoda dziewczyna powiedziała.
- To nie wina… Bosmana - stwierdziła niepewna użytego tytułu - Tylko nasza. - Dodała skruszonym głosem, a miała w sobie coś takiego, że męska część załogi miała od razu ochotę zaprzeczyć i wziąć winę na siebie. - Mam nadzieję, że to zrekompensuje straty, które poniósł Pan i Pańska załoga dostojny Kapitanie - mówiąc to sięgnęła za pazuchę i rzuciła na stół, który rozdzielał towarzystwo błękitną sakiewkę.

Nawigator stojący najbliżej podniósł mieszek z barwionej delikatnej skóry. I rozwiązał rzemień. Na rękę wysypała się złota biżuteria ozdobiona mnóstwem topazów i szafirów.

- To i naszą służbę na statku - dodała Saraan, Jej ton nie był tak przejmujący. Był niski i szorstki, prawie męski. - Obie doskonale radzimy sobie z łukiem, Merri wygrała nawet największy konkurs łuczniczy, pokonując wszystkich królewskich instruktorów. - W zamian prosimy o azyl na tym statku.

Heist był w zgryźliwym nastroju.

- Jeśli tylko umiecie tak szyć z łuku, jak ten gówniarz, który do mnie strzelał tam w porcie, to możecie zostać - rzekł kapitan. - Wszakże przyda nam się więcej łuczników. Niech Kabo przyjdzie i da mi czego mocnego, od wczoraj jakoś w pysku mi zasycha. Zanim zaczniemy gadać o dalszym rejsie, Zaaran, opowiedz mi no, jakżeś się wpakował w to gówno, że gonił cię cały port.

- Tak po prawdzie - zaczął Zaraan wkładając kciuki za pas - to nie cały port … na początku... Spotkałem Sareen, na arenie byliśmy partnerami. Pomocy potrzebowała, bo ją i jej towarzyszkę gonili. Akurat dzban wina kończyłem jak wpadły w uliczkę. Za nimi kilku zbrojnych w lśniących napierśnikach, z drugiej strony takoż. Co miałem robić, wszak druhów w potrzebie się nie zostawia. Jednym pod nogi ławę rzuciłem, w drugich jebłem stołem. A potem… potem to już jakoś samo poszło.

Valloris nie był obecny podczas leczenia ran przez kapitana Heista, ale filował aż któraś z nowych pasażerek wyjdzie na pokład. Był gotów ofiarować im swoje usługi jako przewodnika na statku.
- Nóż widelec, a dostanę nagrodę - perorował Ojjowi, który jak zwykle wzniósł oczy ku niebu słysząc plany towarzysza.

Dario szybko przejrzał precjoza próbując oszacować ich wartość. Pokrywały koszty naprawy z nawiązką, na szczęście dla kobiet nie zginął nikt z głównej załogi “Wiedźmy”, jedynie świeżo najęci.
- Udział żeglarski w łupie półtora złotej monety od stu monet łupu, chyba, że jesteście medykiem lub cieślą, Drugi cieśla i medyk przydadzą się. Dla waszej wiadomości jesteśmy korsarzami z listami kaperskimi Tricarnijmu, Gis, Hillias i Teryerany. Nienawidzimy Cesarstwa. Zaraan wdróż nowych do ich obowiązków.

- Chodźcie, wygód nie ma, ale będzie gdzie głowę do snu złożyć - mówiąc to wyszedł oprowadzić nowe członkinie załogi. - Nie wolno okaleczać członków załogi pod karą chłosty. Tylko ja mam to prawo. jak ktoś będzie się do was przypierdalał, to mu przyjebcie, ale tak żeby mógł dalej pracować.Żadnego szlachtowania we śnie czy wbijania noża w plecy.
- Słuchajcie psy! - zawołał na pokładzie - Mamy dwie nowe łuczniczki, jakby komu głupie myśli przyszły do łba to wiedźcie, że Sareena ze mną ramię w ramię na arenie walczyła za dawnych czasów. Stoi tu teraz, więc wyciągnijcie wnioski. A Merri… - zaśmiał się złowieszczo kręcąc głową. - Nie ważne…

W drzwiach kapitańskiej kajuty minęli się wychodzący oraz Kabo niosący antałek dla kapitana. Gdy drzwi się za nimi zamknęły usłyszeli gardłowy, chrypiący głos kuka.
- Może świeże mięso?... Dobre na krew?

***

Bosman oprowadził nowych członków załogi po czym dołączył do Nawigatora przeglądającego się Marice, która opuszczona na linie za burtą próbowała uszczelniać nadwyrężoną burtę.
Nawigator odwrócił się do tyłu przyglądając się przechylonej przez burtę Merri wyrzucającej z siebie śniadanie przy akompaniamencie jęków i docinków męskiej części załogi na temat jej wypiętych krągłości.
- Dawno na tym pokładzie nie było nikogo aż tak zielonego - zaczął nawigator. Na niewiele się przydadzą.
- Dotrą się - rzucił krótko bosman patrząc w dół na skupioną na swej pracy Marice.
Jej stopy niemal dotykały wody, a ta nie zważała na to. Można jej było wiele zarzucić, ale odwagi tej dziewczynie nie brakowało. Podobnie jak Sarze, która podawała co rusz jakieś narzędzia wychylając się tak bardzo za burtę, że stopy oderwały się jej od pokładu.

Pokład już był uporządkowany. Załoga sprawnie się poruszała wykonując polecenia szantymenów. Kurs był wyznaczony, a statek żwawo ciął fale.

Do Merri i Saren z jednej strony powoli zbliżał się Aulies, którego uszy płonęły czerwienią, z drugiej Vallo z nonszalanckim uśmiechem na twarzy.

Kuśtykająca Herri dołączyła do Wojowniczek Jani zawzięcie o czymś dyskutując. Jakby wyczuwając ich spojrzenie Jani podniosła wzrok i uśmiechnęła się do nich serdecznie. Odwróciła wzrok i gestem ręki zaprosiła do ich grupy Kirę, która niespiesznie ale dołączyła do powiększającego się kręgu.

Morska wiedźma z pełnymi żaglami mknęła przed siebie, na spotkanie kolejnej przygody.

Balista jęknęła, jednak pocisk pofrunął daleko mijając cel. Vallo zaklął. Ale strzelanie na statku nie jest takie proste. Szkoda tylko mikstury, która utonęła z sykiem 20 metrów od katamaranu. Którego załoga dalej się kotłowała nie umiejejąc odzyskac kontroli nad uszkodzonym statkiem.

Zwrot przez sztag wyszedł lepiej niż książkowo. Żagle obróciły się, maszt stęknął a statek ustawił się w idealnej pozycji. Mogli teraz próbować przebić się przez wąski przesmyk między skałami i uderzyć prosto na canoe które próbowały je ominąć lub opłynąć je z drugiej strony i ostrzelać od tyłu.

- Co wy, śpicie przy tej baliście, kurwa!? - krzyknął Heist z przerażającym grymasem na twarzy. - Ładować mi to kurewstwo raz jeszcze i strzelać porządnie, inaczej bełty wam w dupy powsadzam! Załadować i zaraz strzelać!

- Wrona, prosto między skały i właduj się no w tych łyczków, zobaczymy, jak chujki wytrzymają pocałunek Wiedźmy, ha-ha-haaa! - kapitan zaśmiał się. - Jak się pomylisz, to nie jesteś moją siostrą. Moja siostra ładuje się między skały i łamie karki na kilu!

Wronie nie trzeba było powtarzać, zaparła się i zakręciła kołem starowym. Statek pochylił się i ruszył drapieżnie między skały, jak drapieżnik na ofiary. Żagle napięte do granic wytrzymałości pchały statek, który nabierał coraz większej prędkości. Wtedy nagle żagle zafalowały wiatr się zmienił i statek zaczęło znosić na skały.

Kapitan zeskoczył z mostka i dopadł na czwartego do wyciągania liny. Pot lał się wszystkim po czołach. Kira. Wiosła wysunęły się i uderzyły o wodę pomagając skręcić. Załoga dawała z siebie wszystko.

Skały zbliżały się sekunda za sekundą. Wreszcie zatrzymały się, były tak blisko że można było je dotknąć ręką stojąc przy burcie, statek oderwał się od nich i pomknął w kierunku zaskoczonych tubylców.

Kilku przestało wiosłować i wskazało w ich kierunku krzycząc coś. Galion Wiedźmy szczerzył się w przerażającym uśmiechu gdy z potężnym impetem Wiedźma uderzyła w kruche canoe. Kil wspiął się na burtę okrętu i wgryzł się w pokład łamiąc łódź na pół. Przerażeni tubylcy skakali do wody natychmiast wciągani w nurt przez tonący statek i prącą do przodu wiedźmę. Trzask łamanego drewna ucichł w przeciwieństwie do krzyków ludzi.

- TRZYMAĆ SIĘ!! - Wrzasnęłą wrona robiąc delikatny zwrot tak by wykorzystać w pełni impet.

Wiedźma wzięła na cel kolejne canoe tamci próbowali uciekać ich wiosła przyśpieszyły, ale ruchy przestały być skoordynowane. Wiedźma uderzyła w tył ich łodzi. Tym razem pod innym kontem i uderzenie szarpnęło solidnie wiedźmą i jej załogą. Kilka osób się przewróciło. Ale nikomu poza paroma siniakami nic się nie stało.

Gorzej było z canou uderzenie strąciło z pokładu połowę załogi. łódź nabierała błyskawicznie wody. W burcie była gigantyczna wyrwa. Reszta zbiła się na dziobie starając się powstrzymać przechył łodzi lub skakała do wody.

- Moja siostra tak przypierdolić umie - rzekł z dumą kapitan.

Dario widząc rozbitków pod władzą przeklętego mnicha, wydał jeden sensowny rozkaz.
-Strzelcy do przeklętych rozbitków bez rozkazu strzelać. Żaden z nich nie ma prawa dotrzeć do brzegu.

- Lepiej najpierw ustrzelić wrogów mogących nam zaszkodzić - powiedział Bosman. - Ci i tak szybciej nie popłyną niż my statkiem. Dopaść ich możemy potem. Bez sensu ludzi tracić.

- W pobliżu nie ma nikogo kto mógłby nam zaszkodzić, a marnowanie strzał na bardzo niepewny cel jest głupotą. Strzelcy wasze udział zostaną pomniejszone o dziesięć sztuk złota za każdego z łodzi, któremu uda się dotrzeć do lądu. Strzelać bez rozkazu póki celów starczy, do czasu zmiany rozkazu. Walka na brzegu z tymi których niewielkim wysiłkiem możemy zabić teraz jest głupotą bosmanów. Głupotą jest tracić ludzi jak właśnie zaproponowałeś na zabijanie na lądzie tych co bez problemu a tym bardziej bez straty naszych ludzi można zabić teraz gdy są bezbronni. - głos Pierwszego ociekał słodyczą a to oznaczało problemy dla każdego kto się bezwarunkowo nie zastosuje do rozkazów.

- Przejrzyj na oczy człowieku - bosman pokazał nawigatorowi dwa czółna pełne wrogów. - Każdy z nich może zabić któregoś z nas. Nie powinieneś po nocach siedzieć nad mapami, bo wzrok tracisz. Żeby strzelać do tych w wodzie, łucznicy muszą stanąć przy relingu. Kto ich osłoni przed oszczepami? Ty? Posmarujesz ich magiczną miksturą?

- Pomyliłeś bosmanie odbicie gwiazd w wodzie z gwiazdami. Mamy dwie grupy wrogów po dwóch burtach. Bezradnie pływających w wodzie, których można wybić, bo nikt nie odpowie ogniem. I dwie pozostałe łodzie. Naszych strzelców od tych na łodziach dzieli nie tylko cały pokład Wiedźmy, chroni wysokość pokładu Wiedźmy oraz burty. Wolisz z nim walczyć na lądzie, gdzie znają swój teren bosmanie? Z każdym, który wyjdzie na ląd przyjdzie nam walczyć na ich terenie. - Dario kręcił się pokładzie wspierają załogę, bosman może znał się na poganianiu ludzi, lecz nie był asem w żegludze i pokład nie był dla niego drugim domem, tak jak dla Dario.

- Dwie, trzy salwy w tonących, i tak drani nie zbierzemy wszystkich teraz. Zanim dopłyną do brzegu, będą zbyt zmęczeni, by dobrze walczyć – uciął sprawę kapitan. - Wrona! W międzyczasie zwrot, pozycja bojowa przed katamaran, tylko wolno, pozwól dokończyć dobić rannych.

- Wejść na pozycję i strzelać z balisty. Jak będzie w zasięgu, ustrzelcie mi tego starca, chcę jego głową jutro udekorować żagiel. Kabo, łów, kurwa, mięso.

Po chwili zastanowienia, dodał:

- Jak do tego czasu załadują balistę, to mogą dokończyć drugie canoe, i tak daleko nie uciekną.

Vallo z Ojjem ponownie załadowali balistę. Gdy statek wszedł na właściwą pozycję, padł kolejny strzał.

Obsługa statku była zdekoncentrowana, ale wykonała polecenie kapitana. Strzały uderzyły w tych, którzy wynurzyli się na powierzchnię. Strzelanie do bezbronnych, na wpół podtopionych ludzi może nie jest zbyt honorowe, ale za to skuteczne.

W odpowiedzi z 2 ostatnich łodzi posypały się oszczepy. Niemal wszystkie były drastycznie nieskuteczne. Nagle, gdy Hani się wychylała by strzelić w jednego z podpływających pod burtę wiedźmy oszczep trafił ją w pierś. Musiał nim rzucić ktoś nadzwyczaj silny i miał do tego dużo szczęścia. Hani upadla na deski pokladu. Obok niej natychmiast pojawiła się Jani.

Kapitan walczy dalej z tubylcami, oczywiście. Będzie walczył do końca, najpierw tubylcy, potem pożar.

- Na burt, noże w dłoń, kto może! - zawołał Heist wyciągając łuk. - Odcinać liny, zabić drani! Caeldorne, Vallo, weźcie ludzi i bronić burty! Szczur, weź dwóch, czterech chłopców okrętowych, ogarnij pożar! Jani, oddać salwę na tych w dole!

Po czym porwał łuk i zaczął szyć do ciągnących na pokład.

- Wrona, skocz do labu nawigatora, może zdrajca ma tam jeszcze jakieś mikstury. Wrzućmy całe to gówno na ich głowy.

Vallo wyciągnął szablę, którą miał u pasa. Z okrzykiem na ustach pobiegł bronić burty.

Za mną! Na pohybel! - wydarł się porywając za sobą załogę.

Zgodnie z instrukcją kapitana statek przyjął kurs na catamaran. Wrona zgrabnie wpłynęła między szeroko rozstawione wysokie skały. Statek zrobił zwrot nieco zwolnił. była to idealna pozycja do oddania strzału. Vallo nacisnął spust. Balista jęknęła i wypusciła bełt. Ten pomknął do celu. Kawał drewna wbił się w łączenie obu łodzi. To pękło z głośnym hukiem. Obie części załamały się do środka, i łódź błyskawicznie zaczęła tonąć.

- WAAAAAA!!! - Rozległ się tryumfalny okrzyk załogi widząc jak tonie wrogi statek

W tym momencie usłyszeli głuchy stukot kotwiczek z linkami zaczepiającymi się o burtę.

- DZIKUSY NA STERBURCIE! - Ktoś zakrzyknął, załoga momentalnie ruszyła w tamtą stronę, a na to czekał wróg. Posypały się oszczepy. Byli blisko. Jeden z marynarzy przy wiosłach, który doskoczył najszybciej dostał w otwarte usta, z taką siłą, że oderwało mu nogi od ziemi i rzuciło nim w tył. Na dziobie do haka pierwszy doskoczył kulejący Rufus, któremu oszczep odbił się od skroni, zalewając twarz krwią, nim ten nawet spróbował ciąć..

Dario, gdy łódź przybiła do burty, nim jeszcze dzikusy zaczęły się wspinać, cisnął eliksir ognistego wybuch, spokojnie w pewny cel, do łodzi pod nimi, tak by wybuch objął łódź i wszystkich dzikusów. Tego nie można było nie trafić.
- Ciąć liny - zawołał do najbliższych korsarzy.
Sam zaś przygotował kolejne mikstury ognistego wybuchu, chowając sie za dającym osłonę nadburciem statku. Czekał by cisnąć kolejne.

- Rzucaj w tych co wypadli z łodzi, głupcze. - Warknął Zaraan do nawigatora, tak by tylko on usłyszał - bo jeszcze, kurwa dopłyną do brzegu.
Zostawił pawęż i wyjął dwa zakrzywione miecze.
- Łucznicy, szyć w oszczepników. Reszta do broni. Ciąć liny. Wrona, gwałtowny skręt, może te ich czółno nabierze wody.
Normalnie taki manewr nie miałby znaczenia, ale przyczepiona lekka łódź przy gwałtownym skręcie mogła nabrać wody. a nawet jesli nie, to oszczepnicy będą mieli problem z równowagą.
- To bunt Bosmanie pogadamy o tym po walce. syknął do Bosmana. Gdy bosman przechodził obok niego, zahaczył go sztyletem namoczonym w wolnodziałające truciźnie.
Znając charakter nawigatora, gdy tylko poczuł cięcie sam uderzył. Wiedział, że ma mało czasu…
- Spróbuj tylko a wszystkie mikstury wybuchnął buntowniku! I wszyscy pójdziemy do bogów. Jani bosmana w pęta za bunt. krzyknął unikając ciosu. Ręką dał sygnał Crrys ta zaś skoczyła z reji nad nimi wprost na bosmana. *

Wszystko rozegrało się w mgnieniu oka. Nawigator dobył swojego zatrutego sztyleta i zmierzył się w stronę Bosmana. Zaraan nie spodziewał się tego ataku. Jedynie odruchy, które wpoił mu jego mistrz areny uchroniły go od niechybnej śmierci. Uchylił się odruchowo i ostrze przeleciało niecały cal od jego bicepsu. Bosman zawarczał jak dzikie zranione zwierze. Zdrada tak blisko obudziła w nim szalone zwierze. Jego ryk poniósł się echem po okolicy i odbił się od skał. Nawigator cofnął się o krok, a dziki czarnoskóry wojownik natarł, bardziej z furią niż z precyzją. Oba ciosy minęły doświadczonego pirata-alchemika zostawiając tylko drobne rozcięcie rękawa jego kurty. Kot na reji ruszył biegiem widząc zagrożenie swojego Pana. Jani słysząc krzyk nawigatora, rzuciła się do ataku wiedząc, że to idealna okazja by umocnić swoją pozycję na pokładzie. Nawigator widział szaleństwo w oczach buntownika. Wiedział, że zaraz zginie. Zerwał więc pas z piersi i rzucił się do przodu uderzając miksturami w pokład pod swoimi stopami.
- GIŃ BUNTOWNIKU!!
W oczach nawigatora było widać determinację. Wierzył w kodeks… którego na tym pokładzie chyba nikt nie wyznawał… A skoro tak trzeba to zmienić..

Fala ognia zalała statek.

Huk eksplozji zagłuszył zgiełk i okrzyki. Wszyscy na moment zamarli a ich spojrzenia koncentrowały się na poszerzającej się niszczycielskiej kuli płomieni.

Dym spowił okręt… Wiatr od morza rozwiewał go jednak szybko. Z dymu wyłoniła się stojąca postać bosmana. Chwiał się na nogach, ciężko oddychał, jednak nie wypuścił mieczy z dłoni. Jego ciało pokryte było krwią, ranami, poparzeniami i parującą furią zmieszaną z ogłuszającym bólem. Stał nad wielką dziurą w pokładzie otoczony porozrywanymi ciałami. Najbardziej zdewastowane były resztki ciała alchemika, którego głowa na wpół wypalona opierała się o buty barbarzyńcy. Obok leżało zwęglone ciało bagiennego kota.
Nadbiegająca Jani straciła prawą rękę i pół twarzy. Stojące obok Sareen i Heri leżały dalej odrzucone wybuchem, ich ciała powykręcane były w nienaturalny sposób, a ubrania płonęły. Kabo siedział oparty o maszt, a z jego czoła wystawała długa, gruba na palec drewniana drzazga wyrwana z desek pokładu. Po jego twarzy płynęły tylko wąska stróżka krwi.

Ojo stojący dużo dalej również otrzymał trafienie drzazgą, jednak niegroźne. Opadł na deski pokładu trzymając się za łydkę.

- Ty zdrajco!!! - Rozległ się krzyk Marice, która biegła w kierunku rannego bosmana trzymając w ręce długi wąski sztylet. Bosman był zbyt ogłuszony by móc zareagować podniósł tylko wzrok do góry w stronę nadbiegającej cieśli, na czas by dostrzec czarny cień który doskoczył do niej. Obie postacie zwarły się w uścisku i opadły na deski pokładu. Leżąca na wierzchu postać podniosła głowę do góry i uśmiechnęła się serdecznie. Wtedy Bosman poznał Czarną mambę, która wyciągała właśnie swój nóż z piersi kochanki alchemika.

- Nie lubiłam tej suki!! - Warknęła patrząc z uznaniem na potężne, na wpół zmasakrowane ciało niezwyciężonego wojownika.

Płomienie jednak nie zgasły a wręcz przeciwnie. Objęły jeden z żagli i część pokładu.

Tymczasem przy burcie trwała zajadła walka. Łuki zagrały niosąc śmierć wśród załogi canoue. Ranni wpadali do wody.

Załoga wiedźmy doskonale znała się na robocie. Nie raz walczyli na morzu. Praktycznie wszystkie liny udało się odciąć.

Merri już miała na oku rosłego wojownika, który wspinał się po burcie. Gdy dostrzegła ciało swojej kochanki. Strzała wypadła jej niemal z ręki. Łuk upadł na deski pokładu a Merii dopadła do ciała łkając jak dziecko...

Bosman próbował się ruszyć, ale dalej szumiało mu w głowie oparł się o maszt. Próbując opanować ból i zawroty głowy. Mamba natychmiast do niego dopadła obmacując delikatnie rany i sprawdzając, czy któraś nie jest śmiertelna.

Devyer w towarzystwie starego rzucili się do ściągania płonącego żagla. Tnąc zawzięcie liny.

Kolejna salwa łuczników położyła pokotem kolejnych dzikusów. Vallo doskoczył do ostatniej liny i ciął swoją szablą. Ale z rozpędu nie wymierzył i ostrze minęło linę dosłownie o parę milimetrów. A dzicy byli już na burcie. Doskoczyli do nich kaled i caledorn. Dzikus zepchnął wyspiarza do defensywy serią uderzeń toporka, Caledorn machnął swoim toporem ale wojownik się uchylił wskakując na pokład wiedźmy Oddał, ale caledorn sparował bez wysiłku.

Od drugiej strony nadpływała długa łudź. z której wysokim łukiem poleciały oszczepy na dziób wiedźmy. Był tam jedynie Rufus , który nie mógł się podnieść po otrzymanych rana. Spadający oszczep ugodził go w zdrową nogą, było to ledwo draśnięcie mimo to Rufus zawył bardziej z wściekłości aniżeli ze złości.

Berch i Ferus osłonili łuczniczki tarczami. mimo to jeden z oszczepów sięgnął twarzy Hami. Ta na moment się cofnęła, otarła krew z policzka i już mierzyła ponownie z łuku.

Wrona zniknęła gdzieś w czeluściach laboratorium alchemika.

Kapitan puszczał strzałę za strzałą. NIemal udało im się ich powstrzymać. Gdy zorientował się, że druga burta jest bez obstawy! Musi podzielić siły by jakoś przetrwać.

Vallo rzucił okiem na starania załogi. Wpadł na genialny pomysł, minął łukiem walczącego Caledorna i tubylca doskoczył do lin mocujących reję. I ciął. Szarpnęło nim do góry. Na dole nadcięte liny puściły żagiel zaczął się osuwać, a reja obracać niczym ramię katapulty. Vallo wskoczył na nie i ruszył biegiem nie zważając na nic. Skoczył i w ostatniej chwili przeciął linę zawisając na jej resztce wolną ręką. Płonący żagiel wypełnił się powietrzem i powoli opadł prosto na napływające canoe. Rozległy się wrzaski jego załogi. Która przerażona machała wiosłami i rękami i zamiast ściągnąć żagiel na jedną stronę rozciągnęła go nad sobą. Vallo rozhuśtał się i zgrabnym wymykiem usiadł na reji. Zaśmiał się dziko i radośnie wznosząc szable w geście zwycięstwa.

Załoga wiedźmy odpowiedziała mu gromkim echem.

Chowając broń Zaraan ruszył do balisty i wziąwszy pocisk doskoczył do nie bronionej burty. Podniósł go nad głowę i cisnął ostrzem w dół, licząc że przedziurawi dno łódki dzikusów.
- Merri! - wrzasnął - opłaczemy Sareen jak tylko tu skończymy. Ona nie chciałaby byś zginęła siedząc nad jej trupem. Weź łuk i strzelaj!

Kapitan, krzycząc wyjątkowo szpetne przekleństwa, ponownie strzela z łuku. Kiedy mógł, zlustrował sytuacje po drugiej strony burty.

Bosman dokuśtykał do stojaka. Złapał za długie drzewce. Napiął mięśnie, poczuł jak pęka któraś ranka na brzuchu i po udzie cieknie mu ciepła krew… A przynajmniej miał nadzieję, że to krew...Jednak w obecnym stanie dźwiganie ciężkich przedmiotów jest niewskazane. Oparł się o balistę i spojrzał w dół. To była krew… Choć w sumie tak jak na to patrzył to może wolałby, żeby to nie była krew… A przynajmniej nie w takiej ilości.

Kapitan wychylił się mocno za burtę i strzelił. Trafił. Ale pod pachę i bełt utkwił w łodzi nie czyniąc najmniejszej krzywdy tubylcowi.

Żagiel płonący na canoe był nie do zdjęcia. Załoga łódki była już tak spanikowana, że część z nich wyskakiwała do wody.

Tubylcy walczyli zaciekle. Ten który mierzył się z kaledem pchnął swoją krótką włócznią raniąc go w odsłonięte udo. Walczący z kaledem zwarł się z nim tak, że spojrzeli sobie w oczy mierząc się chwilę. Kolejny na dole dopadł liny, pozostali rzucali oszczepami, które ewidentnie się im kończyły. Jeden omal nie trafił Auliesa w ostatniej chwili osłonił go Berch swoją tarczą. Chłopak zamrugał niepewny ogłuszony łomotem.

Hani dołączyła do łuczników podnosząc się i mimo krawiącej rany naciągnęła łuk. Poleciała kolejna salwa całą 4 przeciwników zwaliła się na deski pokładu. Jeden się podnosił.

Dzikus i Caledorn nie dawali sobie rady z wściekłymi tubylcami. Podbiegł do nich marynarz i ciął tego co walczył z dzikusem. Ciął tubylca przez pierś, ale zostawił na niej tylko cienkie nacięcie.

Za wojownikiem walczącym z Caledornem wyrosła czarna mamba, która wbiła przeciwnikowi sztylet w plecy aż po samą rękojeść. Szepcząc do ucha…

- Prosto w serce!!

W między czasie dzieciaki wraz z pozostałymi z trudem ugasili największe ogniska. Pokład jeszcze dymił ale nie było to nic zagrażającego wiedźmie.

Nagle usłyszeli dzwon. Wszyscy zobaczyli Ojo, który walił w dzwon jak oszalały pokazując coś na horyzoncie.

Odwrócili się zgodnie z jego sugestią i zobaczyli. Jak od brzegu odbija zrujnowany okręt z czarnymi żaglami.

Wtedy też dostrzegli skały, w których kierunku się zbliżali.

- Caeldorne, bronić burty! - zawołał kapitan, szykując już następną strzałę. - Pozostali strzelcy, strzelać za burt bez rozkazu! Kira, Valloris weźcie chłopców okrętowych i paru z wioseł! Ogarnijcie czym prędzej liny i rozłóżcie nowy żagiel, ten całkiem się sfajczył! Wrona, na pozycję! Odbić od canoe i skręt! Jak spróbują na nas wjechać, staranujemy łyczków!

Po czym wystrzelił kolejną strzałę w tubylców.

- Mamba - zwołał Zaraan - nie masz jakiegoś dekoktu co by mnie na nogi postawił? Przez tego piekielnego czarownika ledwo się na nogach trzymam.

W tym momencie z kajuty nawigatora wypadła Wrona niosąc w ramionach stos buteleczek. Widząc zamieszanie i zbliżające się skały upuściła wszystko i biegiem pognała do koła sterowego

Ludzie wyciągali żagle, łapali za wiosła. Nawet ci ranni krwawiąc nie zamierzali pozostawić wiedźmy!

WIedźma zaczęłą skręcać. Gdy udało się rozpiąć żagiel. Był mały, zbyt mały by dodać większej prędkości. Ale jego pomoc pozwoliła wiedźmie odzyskać sterowność. Załoga musiała złapać oddech. Odpływali nieco od wyspy. Balista kończyła się ładować. Mamba próbowała opatrzyć Zaraana. Meri dalej tuliła do siebie zwłoki Sareen. Nie spodziewały się zapewne takiego finału opowieści. Galana i Tori oplatały strzały, porwanymi kawałkami jakiegoś płótna i wrzucały do małej miski z oliwą.
Kapitan spojrzał w kierunku czarnego okrętu, który kierował się na wyjście z podkowy. Mają marne szanse by dogonić go na takich słabych żaglach. Ale wszystko miało swoje dobre strony. Załogi pozostałych canoe wyglądały na zmęczone, wiosłowali już wolno i nie krzyczeli złowieszczo. Wydawali się jacyś przymuleni…

Wrona zakręciła kołem sterowym biorąc kurs na wyjście z archipelagu. Po to w końcu tutaj przypłynęli żeby pokazać temu pomiotowi demona, że z wiedźmą się nie zadziera! Droga wydawała się prosta wiatr wiał delikatnie z boku. Nagle Kira stojąca na reji zawołała
- Skały są tuż pod powierzchnią!

Przez statek przelała się fala przekleństw.

Kapitan doskoczył do dziobu okrętu i zaczął wydawać rozkazy wpatrujac się w niebezpieczne wody tuż pod ich kilem.

Bosman i Vallo dołączyli do niego na dziobie i to czarnoskóry gladiator dostrzegł ich jako pierwszy. Zza pobliskiej skały nieco z boku wyłaniały się canoe. Wiedźma wpadła w pułapkę nie zmieni teraz kursu, nie zdążą wycelować balistę. Tubylcy dorwą ich jak nic!

Tubylcy zachowywali się jednak inaczej. Nie wrzeszczeli jak opętani. Wyglądali na mocno zdezorientowanych. NIe trzymali w rękach oszczepów ani innej broni. Natomiast rozglądali się po sobie jakby nie bardzo rozumiejąc co robią.

Wtedy dopiero spostrzegli, że czarny okręt opuścił archipelag, jego żagle były podarte, przegniłe i poszarpane, mimo to płynął pewnie i szybko. Wiedźma z obecnym ożaglowaniem i stanem załogi będzie miała olbrzymie trudności go dogonić. Chyba ponownie im uciekł.

Kapitan, zorientowawszy się w sytuacji, splunął.

- Zagrożenie minęło, dzikusy nie będą nas atakować - rzekł donośnie. - Dobra nasza, po tym cholernym wybryku Pierwszego, ciężko by było się pozbierać.

- Zebrać trupy z pokładu i owinąć je w całun, zrobimy im pogrzeb na morzu. Przysięgam, że jeśli jeszcze raz ktoś wywinie mi taki numer, to zarżnę jego i wszystkie jego dzieci wszystkich pokoleń. Jeśli coś zostało z trupa pierwszego oficera, można to przywiązać na przedni kasztel.

- Mamba, zacznij leczyć tych, którzy żyją. Dveyer, potrzebuję oszacować straty Wiedźmy od czasu, kiedy ten dureń postanowił wysadzić się w powietrze.

- Wrona, spróbujmy przycupnąć w porcie tych dzikusów, tylko powoli, zobaczmy, jak zareagują. Powiemy im, że zniewolił ich potężny czarownik, a my przybyliśmy z pomocą, aby ich wyzwolić. Być może te dzikusy będą miały dość zasobów, by odpocząc po walce i nieco naprawić wiedźmę.

Zaraan stanął koło kapitana i tak by tylko on słyszał rzekł:
- Nie wiem co wstąpiło w nawigatora. Musiał go chyba demon opętać. Chciał mnie dźgnąć zatrutym sztyletem. A potem… - bosman zaklął. Czarnoksięstwo od zawsze go mierziło. - Tylu ludzi straconych.
Pokręcił głową.
- trzeba nagrodzić Vallo, uratował statek, bez niego maszt i olinowanie szlag by trafił. A na dokładkę pozbył się łodzi pełnej dzikusów.

- Prawda - rzekł kapitan. - Co do zajścia, wierzę ci. Nie chcę więcej rozlewu krwi na pokładzie Wiedźmy. Kiedy tylko ogarniemy sytuację, jestem pewien, że załoga nabierze nieco więcej ducha. Być może nawet uniesiemy w rejs jednego z tych dzikusów?

- W każdym razie, wynagrodzę Vallo w stosownym czasie. Najpierw musimy uprzątnąć ten pierdolony bajzel, który zostawił pierwszy.

- Jego trupa radzę wyrzucić za burtę jak najszybciej, reszcie godny pochówek sprawmy. - Powiedział bosman.

Kapitan wzruszył ramionami.

- Chciałem go sprzedać dzikusom jako trupa czarownika, ale węgorze też mogą go zeżreć - kapitan uśmiechnął się ponuro. - Tymczasem odpocznij. Musimy ogarnąć się i ruszyć za czarownikiem. Co przypomina mi…

- Bacz za burt! - zawołał kapitan. - Czy mapy nawigatora poleciały w wodę? Potrzebujemy je wyłowić w międzyczasie.

- Racja - odparł i wydarł się - Szukać tuby z mapami, miał je nawigator. Mogły wypaść za burtę podczas wybuchu. Ruchy, kto nie zajęty żaglami.

Jeden z tubylców stojących na łodzi podniósł się i krzyknął
- Rzućcie Broń i płyńcie do portu łotry!

Załoga wiedźmy i tak go zignorowała biorąc kurs na największą wyspę.

Do płaczącej Merri. Podszedł Aulies i ukląkł obok niej. Ujął ją w ramiona i przytulił mocno. Tak by dziewczyna mogła się wypłakać w jego koszulę.

Po 15 minutach dno łodzi zaszurało o miękki piasek niedaleko pomostu na głównej wyspie.
Kapitan z bosmanem, vallo i większością załogi stali na dziobie okrętu

Reszta kończyłą zawijać ciała zmarłych. Auliesowi udało się trochę uspokoić Merri. Zaprowadził ją pod pokład, gdzie korzystając z braku Kabo dorwał się do jego zapasu rumu i dał jej solidny kubek mocnego napoju.

Mapy się znalazły w kajucie nawigatora.

Kapitan z niepokojem obserwował canoe tubylców, pojawiły się jeszcze 2. było ich teraz łącznie 4 i odcinały możliwość wypłynięcia na otwarte wody. Jednak tubylcy na nich byli spokojni choć nieco zdezoriętowani.

Również na brzegu zebrał się spory tłum pokazujących ich sobie i rozmawiających podniesionymi głosami w swoim nieco skrzekliwym języku. Zaraan słyszał tam naleciałości dialektów sawanny. Ale nawet zrozumienie kontektu szło mu słabo.

Nagle rozmowy przycichły. Tłum się rozstąpił wypuszczając na środek starca. Pokrzywiony staruszek opierający się na lasce, na której siedziała małpa. Jakim cudem stał tutaj wtłumie, skoro był ranny a jego katamaran został zatopiony…Morze to jego brat bliźniak, albo ktoś podobny - pomyślał kapitan. Jednak wtedy dostrzegł, że z jednej strony jego ubranie jest zakrwawione. W miejscu, gdzie trafiła go strzała!

- Witajcie wędrowcy! - powiedział donośnym głosem - Mimo, że podnieśliście rękę na nasz lud witamy was serdecznie albowiem, wy wygoniliście demona, który nękał nas od wielu lat. - mówił głośno i donośnie, głosem melodyjnym choć po brzegi wypełnionym mocnym akcentem - Okrutny człowiek w czasach moich przodków spętał nas byśmy strzegli jego skarbu. Z pokolenia na pokolenie klątwa dusiła nasz lud. Aż do przybycia czarnego okrętu z czarownikiem służącym demonowi. On złożył z naszych kobiet ofiarę! I uwolnił demona. Myśleliśmy, że nas zniszczy. Czuliśmy jak demon jeszcze mocniej wgryza się w nasze dusze. Jakby przybrał na sile. Dopiero gdy was zobaczył uciekł zabierając ze sobą demona i skarby których strzegliśmy. Gdy opuścił wyspy demon opuścił nasze dusze. Jesteśmy wam wdzięczni i prosimy abyście odpoczęli w naszych domach. Służymy wam wszystkim co mamy. Odpocznijcie i nabierzcie sił. Z naszej strony nie grozi wam niebezpieczeństwo. Polegli bracia naszego ludu byli pod wpływem demona, nie żądamy od was żadnej rekompensaty.

Mamba, która wyrosła obok kapitana szepnęła mu do ucha.
- Mówią, że nie chcą, ale się nie obrażą jak dostaną…- To zwyczaj niektórych plemion sawanny.

- Tako i my od was żadnej rekompensaty za naszego zabitego żądać nie będziemy. - odparł głośno Zaraan - Wiemy, żeście w mocy demona byli. Możecie nam rzec coście strzegli? Jaki to był skarb? Chcemy zniszczyć tego demona i każda pomoc się przyda.

Kapitan dał bosmanowi porozmawiać z tubylcami, sam wydając rozkazy.

- Wrona, rozkmiń te mapy nawigatora, czy będziesz mogła cokolwiek z tym zrobić – rzekł. - Na szczęście, głupiec spłonął bez map przy sobie, inaczej nie moglibyśmy wytopić statku mnicha. Musimy znaleźć, dokąd tym razem popłynął statek.

Kiedy Mamba szepnęła mu do ucha informacje, kapitan skinął głową.

- Wynagrodźmy ich za gościnę tak, jak w tawernie – rzekł. - Później dziś chcę pogrzebać martwych w morzu.

Po czym zwrócił się do bosmana i Wrony, polegając chwilowo na siostrze w chwili braku pierwszego oficera:

- Kiedy załoga odpocznie, dajmy nieco złota w łapy tubylców, uzupełnimy zapasy i pozwolimy Dveyerowi dokonać napraw wiedźmy. Chcę przywrócić do ładu nadpalony pokład. Poza tym, rozejrzyjmy się wokoło, może niektórzy z nich będą chcieli dołączyć do nas. Przydałoby mi się ze czterech albo pięciu do żagli i wioseł.
- Złoto może ich nie interesować. Ale narzędzia i broń pryjma z chęcią. Może w ładowni mamy coś na zbyciu. - wtrącił bosman.

- Później wyruszamy. Musimy dowiedzieć się, co tutaj robił demon i jaki jest jego następny cel. Jeśli nie uda nam się tutaj zrekrutować nikogo, potrzebujemy z czasem uzupełnić załogę. Tymczasem, do roboty.

Wyrzekłszy to, podszedł do starszego:

- Zaiste, rzeknijcie, co to był za skarb. Chcielibyśmy zawrzeć sojusz przeciwko demonowi, szukamy ludzi, którzy mogliby pomścić naszych i waszych.

- Najlepiej będzie jak zobaczycie sami co pozostawili. - wykrzyknął starzec - My do tej jaskini wchodzić nie zamierzamy! Popytam wśród ludzi czy któryś z nich chce wyruszyć z wami, ale nie będę na to naciskał. Mamy zbyt wielu rannych i zabitych by teraz uszczuplać plemię.

Załoga wiedźmy zaczęła się uwijać, próbując opanować zniszczenia wiedźmy. Dość niepewnie obchodząc się z tubylcami. Wiedźma zniknęła w kajutach nawigatora zabierając ze sobą nieco protestującego starego.

Zaraz za kapitanem na ląd zeszła Czarna Mamba. Podeszła ponownie do kapitana i powiedziała.
- Chciałabym zobaczyć tą jaskinię. - Jej wyraz twarzy nie wróżył niczego dobrego w kwestii odmowy.

Schodzący obok kapitana bosman dawno nie widział takiej determinacji u swojej towarzyszki.

- Pójdę z wami - oznajmił Zaraan.

- Tylko, jeśli pozostali zostali opatrzeni – rzekł protekcjonalnie kapitan. - Nie zapominaj o swoim darze leczenia. Załoga wiedźmy jest tego warta – kapitan zwrócił się do Mamby.

Tymczasem, kapitan wszedł na kasztel i zwrócił się do reszty załogi:

- Marynarze! - rzekł. - Przeszliśmy dziś przez wiele niebezpieczeństw i wiele naszych przyjaciół zginęło. Przeklęty zdrajca, pierwszy, dziś zaatakował Zaarana. Parał się czarną magią, tak jak Karchedon, którego ścigamy, a kto wie, czy tego dnia nie został opętany przez tego demona. Posłuchajcie, niech mnie morze pochłonie, ale wasza strata zostanie pomszczona, a wasze rany wynagrodzone! Osobiście odetnę głowę z karku tego przeklętego demona, nawet, jeśli będzie mnie to kosztowało życie. Tymczasem, odpocznijcie. Dziś dowiodliście, że jesteście godni żeglowania pod banderą Morskiej Wiedźmy.

- Z powodu śmierci Kabo, to Ojo zostaje nowym kukiem – rzekł. - Z powodu śmierci pierwszego, oficerem zostaje Wrona – oświadczył kapitan. - Wrona, jak spierdolisz, to ze skóry obedrę, znasz zasady. Funkcja nawigatora pozostaje wakatem, ale chcę, aby ją robił Stary – rzekł Heist, patrząc ogniście na żeglarza.

Odwrócił się do bosmana i Mamby.

- Możemy zobaczyć jaskinię.

Świat zawirował mu przed oczami, zafalował, rozmył i wyostrzył ponownie. Bosman z trudem ustał na nogach. Światło się zmieniło, zamrugał parę razy by przyzwyczaić oczy do panującego tu blasku. Znajdował się w obszernej komnacie. Czuł na skórze podmuchy wiatru i zapach oceanu. Widział przez wielkie okna w kamiennych ścianach morze otaczające go z każdej strony. Musiał być gdzieś wysoko, po chwili do jego uszu dotarł kojący dźwięk fal i odgłosy przybrzeżnych ptaków.
Zamrugał jeszcze kilka razy nim zorientował się, że znajduje się w czymś na kształt sali audiencyjnej, zbudowanej z idealnie prosto przyciętych kamiennych bloków, tak spasowanych, ze między nie nie wcisnął by się włos. Jasne i ciemniejsze bloki tworzyły niepokojącą i rozpraszającą mozaikę. Ciężko było określić gdzie kończy się podłoga, zaczynają ściany i sufit. Wszystko się zlewało, powodując jeszcze większe zmieszanie. Jedynie szeregi długich okien przez które wpadała morska bryza były jakimś oparciem dla oczu. Bosman obrócił się i spostrzegł, że przed nim znajdowały się 3 kamienne trony 2 z nich były puste. Po środku na największym z nich siedziała piękna, niemal naga kobieta. Odziana tylko w ciężkie, złote ozdoby wysadzane drogimi kamieniami. Oczy miała zamknięte trwała nieporuszona niczym posąg. Na jej głowie spoczywała duża złota korona, a długie ciemne włosy opadały na plecy.
Dłonie miała złożone na kolanach, a między nimi spoczywał żuk o złotych skrzydłach.

Zaraan poruszył się do przodu. Wtedy oczy kobiety otwarły się. Były Wściekle zielone. Uśmiechnęła się zalotnie przekrzywiając głowę i otwierając delikatnie usta. Idealnie równie białe zęby odcinały się na tle głębokiej czerwieni ust.

Zaaran zamarł wpatrzony w kobietę, która zdawała się ożywiać na jego oczach, cal za calem jej ciało zaczynało się poruszać. Smukła szyja, delikatne ramiona, zgrabne piersi, pięknie wyżłobiona talia, biodra, uda, łydki, aż po palce u stup. Wszystko zaczynało się poruszać w płynny hipnotyzujący sposób. Wszystko w ruchach kobiety i w jej spojrzeniu było przepełnione żądzą i propozycją namiętności.

Zaaran ruszył do przodu i nagle ponownie zwolnił. Bo żuk poruszył złotymi skrzydłami i ruszył po ciele kobiety wspinając się na jej ramię. Tam ponownie zamarł bez ruchu przypominając ozdobę wczepioną ostrymi odnóżami w ciało kobiety, której nie dość że nie sprawiało to bólu a wręcz przeciwnie, zaczynała promieniować rozkoszą.

- Kim jesteś kobieto? - zapytał Zaraan - i gdzie ja jestem? Byłem w jaskini, a teraz… mów szybko.

Kobieta zmrużyła swoje promieniujące zielenią oczy i zagryzła uwodzicielko wskazujący palec ozdobiony długim paznokciem.

- A czy to ważne gdzie jesteś, gdzie byłeś, może ważniejsze jest pytanie gdzie będziesz? - mówiąc to wyciągnęła palec z ust i przeciągnęła nim po swoim ciele wijąc się rozkosznie. - Powiedz po co tu przybyłeś? a ja być może mam to czego szukasz... - jej palec zawędrował w okolice jej podbrzusza, gdzie zatoczył krąg, przyciągając spojrzenie bosmana.
Bosman śledził uważnie palec. Coś mu mówiło, że kobieta długo nie miała towarzystwa. Sam jako marynarz powinien raz dwa pomóc jej rozprawić się z tym problemem. Ale raz, że ni ebył zwykłym marynarzem, a dwa Mamba nie pozwalała mu się poczuć samotnym.
- Szukam broni zdolnej zgładzić demona i myślę, że to coś - wskazął na żuka - może byc tym co szukam.

- Szukasz broni… - westchnęła, bardziej mrucząc słowa niż je wypowiadając wstała nagle i spojrzała w oczy Zaraana była niemal jego wzrostu. Kołysząc biodrami zeszła z podestu i zatrzymała się przed Bosmanem i dotknęła jego nagiej piersi swoim palcem. Zaraan czuł, jak ciepło promieniuje od niego, rozpływając się po całym jego ciele. - Taki silny mężczyzna a potrzebuje broni by zmierzyć się z tak niską istotą... - zaczęła go otaczać, cały czas wodząc palcem po jego nagiej skórze, wznosząc się na jego bark a później kark. Zaraan nagle się zorientował, że nie może się ruszać. Kobieta zakończyła pełen krąg. Zaraan poczuł, że miejsca w których go dotykała płoną żywym ogniem. Zatrzymała się patrząc mu prosto w oczy. Na jego piersi położyła otwartą dłoń. Żar stał się jeszcze potężniejszy.

- Powiedz mi mój wojowniku. Dlaczego chcesz zniszczyć tego demona?

- Bo ten psi syn wyciągnął łapy po nie swoje. On i jego sługus zapewne niedługo zechcą zawładnąć światem. A taki świat byłby do dupy. Nie byłoby miejsca dla prostego pirata i jego kobiety. No i pozbawił nas należnego skarbu. A my już za mniej zabijaliśmy. Zadowolona, dziewko?

Kobieta wybuchnęła perlistym śmiechem. Rozlał się on po przestrzeni i wypełnił każdy kąt pomieszczenia sięgając sklepienia i wracając z potęgującym niezwykłe wrażenie efektem. Chrząszcz na ramieniu kobiety zamachał złotymi skrzydłami i wzniósł się do góry. Kobieta zabrała rękę, a chrząszcz usiadł w tym miejscu. Zaraan czuł przejmujący ból w każdym miejscu, w którym dotknęła go kobieta. Najbardziej zaś paliła pierś w którą wszczepił się chrabąszcz swoimi ostrymi odnóżami. Kobieta cały czas śmiejąc się odwróciła się i kręcąc nagimi biodrami wspięła się na podest, odwróciła spowrotem do wojownika i powiedziała:

- Lubię młodych i zuchwałych - delikatnie uniosła brwi jakby sugerując drugie dno wypowiedzi - czyń więc swoją powinność wojowniku. Ciekawa jestem do czego to doprowadzi. Opadła na tron w wielce wyuzdanej pozycji…

Zaraan aż przełknął ślinę, z wrażenia aż zawirowało mu w głowie. Postąpił krok w bok by się nie przewrócić i spostrzegł przed sobą pusty kamienny cokół.

***

Minęło parę chwil zanim Zaraan zorientował się gdzie jest. Na szyi miał złoty łańcuch na którym wisiał skarabeusz. Łańcuch był gorący, podobnie jak skarabeusz, skóra paliła żywym ogniem. Ale wojownik wytrzymał.

- To musiało być niezwykłe wrażenie - sapnęła cicho Mamba obchodząc go dookoła. Chyba było już bezpiecznie, skoro mogła podejść tak blisko. Tylko czemu wpatrywała się w niego tak nisko..

Zaran podążył za jej wzrokiem w dół...

- Była tu naga kobieta - powiedział Zaraan - wypytywała co chcemy zrobić demonem i dała mi to. Wziął w rękę skarabeusza. Jakeś czarnoksięskie sztuczki. Tym razem diablica się nam objawiła? Jakby jednego czarta było mało.

W tym czasie Berch i Ferus razem z kapitanem podeszli do skrzyń. Były wypakowane starymi monetami i drogimi kamieniami. Uwagę Kapitana przyciągnęła natomiast jedna niewielka szkatułka ukryta zaraz za kolumną, tak, że nie było jej widać z jaskini. Ktoś ją ewidentnie ukrył w tym miejscu. Był to niewielki sześcian

Kapitan oglądnął go z każdej strony. Wyglądało to jak jakiś rodzaj pudełka, ale nie mógł go w żaden sposób otworzyć. Dziwne glify i symbole, które go otaczały budziły coraz większy niepokój im dłużej się w nie wpatrywał.