Gdy Eliona otworzyła oczęta, słońce stało już dość wysoko.
Za późno na śniadanie, za wcześnie na obiad - mówiło, ale według elfki coś takiego, jak określone pory posiłków, nie powinny istnieć.

W sali głównej panowała cisza i spokój, a parę przebywających tu osób ledwo spojrzało na schodzącą po schodach dziewczynę.
Po chwili Eliona odrabiała żywieniowe zaległości, bowiem (nawet jeśli ona tak nie uważała) nie samymi plackami żyje elf. I elfka.

Z opowieści karczmarza wynikało, że następna gospoda jest ładny kawałek drogi stąd, więc tym razem Eliona zrobiła małe zapasy. A nawet trochę większe, zaś konieczność zakupu dodatkowych porcji bez litości zwaliła na nieśmiało protestującego Varesa.

* * *

Wędrówka należała do tych, o jakich nie warto mówić, by nie zanudzić słuchacza opowiadaniem o błękitnym niebie, szumie drzew, śpiewie nielicznych ptaków, słońcu przebijającym się przez liście, wietrze pląsającym wśród gałęzi i milionie rzeczy, które zdarzają się co chwila na całym świecie.
Nim jednak Eliona zatęskniła za rozbójnikami, nimfami, faunami i zaczarowanymi żabami nadciągnął wieczór. Eliona zeszła ze szlaku, by znaleźć jakieś miejsce na rozbicie namiotu.
I znowu Vares popisał się spostrzegawczością, zwracając uwagę elfki na coś, co powinna była zauważyć nieco wcześniej - blask ogniska i niesione przez wiatr dźwięki.
Te dwie rzeczy niosły ze sobą informację jasną dla każdego - gdzieś niedaleko rozbiła obozowisko dość liczna grupa osób, na dodatek takich, które lubiły muzykę.
Co prawda każdy znał powiedzenie "Gdzie słyszysz śpiew, tam idź - tam dobre serca mają. Źli ludzie, wierzaj mi - ci nigdy nie śpiewają", ale nawet tak nieobeznana ze światem osoba jak Elione miała świadomość, że nie zawsze to, co głoszą powiedzenia, jest prawdą. Dlatego też, miast z radością w sercu ruszyć w stronę obozowiska i dołączyć się do rozbawionej gromadki, ostrożnie ruszyła przez mrok, by sprawdzić, z kim ma do czynienia.
Po kilkunastu krokach jej oczom ukazało się obozowisko.

Dolganie.

Nie biegać, nie hałasować, sumiennie wykonywać swoje obowiązki...Eliona mogłaby wymieniać w nieskończoność zasady, według których toczyło się życie w szkole dla panien pod patronatem Pani Thuelline. Nic dziwnego zatem, że przytłoczona górą zakazów, ograniczeń i wymagań, którym nie była w stanie sprostać, marzyła o innym życiu, o wolności. Jednak to, co właśnie ukazało się jej oczom, przerosło jej najśmielsze oczekiwania. Zabawa, radość, taniec i śpiew...cały ten barwny gwar stanowił kwintesencję jej pragnień. Poczuła, że idealnie pasuje do tego obrazka.

O Dolganach w zasadzie wiedziała niewiele, jednak wiedziała najważniejsze. Wędrowali po świecie taborami. Byli wolni, niezależni i byli panami własnego losu. I tego właśnie teraz pragnęła Eliona.

- Vares! Przestań mnie ciągnąć za włosy! - głos elfki był mocno rozdrażniony. - Przecież nie będziemy się ukrywać w krzakach, a oni wyglądają na miłych i przyjaznych. Chociaż raz mi zaufaj - dodała wyjaśniająco.

Nie bacząc na protesty Varesa, Eliona postanowiła wyjść z ukrycia i dołączyć do rozbawionej grupy.

- Przepraszam - zapytała, ale muzyka zagłuszyła jej słowa.

- PRZEPRASZAM - tym razem niemal krzyknęła - Nie chcę przeszkadzać, ale przechodziłam w pobliżu i usłyszałam muzykę. Mam na imię Eliona - kontynuowała nieśmiało.

Muzyka nie przestała grać, tancerka dalej zachwycały wszystkich swym tańcem - zdawać się mogło, iż przybycie elfki pozostało niezauważone. A jednak po chwili pojawił się przed nią starszy mężczyzna.

- Jestem Perhan - powiedział, do słów dołączając ukłon. - Witam w naszym obozie, Eliono, ciebie i twego towarzysza. Bądźcie naszymi gośćmi.

Eliony nie trzeba było dwa razy zapraszać i bez wahania wkroczyła na teren obozowiska.

W przeciwieństwie do Varesa, który przytłoczony gwarem schował się pod kaptur, elfka wyglądała na zachwyconą a uśmiech nie schodził z jej twarzy.

- W imieniu swoim i mojego przyjaciela Varesa, dziękuję wam za gościne, z której chętnie skorzystamy - odparła Eliona, nieudolnie próbując wykonać równie dostojny ukłon co Perhan.

Legendarna gościnność Dolganów okazała się prawdą.

Eliona została przywitana jak ukochana córka, która wróciła do domu po długiej podróży - mogła zmyć z siebie trud podróży, nakarmiono i napojono i ją, i Varesa, a potem, już w pełni sił, mogła się rzucić w wir zabawy... i skosztować każdej z rozrywek, jaką gościnni Dolganie oferowali swym gościom.